Genieten van de tijd die ze nog had, zat er niet in voor Haily. Door haar hoofd schoten duizenden theorieën om te ontsnappen aan het monster. Methodes die ze ooit op het internet had gezien, waarvan ze niet wist of het geacteerd was of niet, maar ook fantasierijke, zelfbedachte methodes. Geen van dezen had ze gekenmerkt als "de goede methode", die was er niet, het geval vond haar wel weer. Toch stond Haily op, liever gevangen wegens een dappere zet dan in de cel met spijt dat ze niets had geprobeerd. Haily liep de kamer uit, de gang weer in. Haar armharen gingen gelijk overeind staan door de kou, wat als mens nutteloos is. Ze opende iedere deur die ze tegenkwam, misschien leidde dit het wezen af. De gang leek eindeloos en er waren geen trappen te bekennen. Haily draaide zich om en besloot een van de kamers in te lopen waarvan ze de deur al had geopend. Er stond een grijze kast van ongeveer één meter hoog met daarop een gebroken vaas, de rest van de kamer was leeg. Haily duwde tegen de kast om erachter te verstoppen. Terwijl de kast wegschoof van de muur, verscheen er een gat. Op haar knieën kroop Haily dichterbij. Bewonderend keek ze door het gat in de muur, de besneeuwde boom leek zo klein als een Playmobil boompje.  Ze schatte dat ze ongeveer op de zesde verdieping was. Overleeft een mens zo'n sprong? Haily waagde het erop, ze stak haar voeten één voor één door het gat, waarna haar lichaam volgde. Ze kwam neer op haar achterwerk, gelukkig verlichtte de dikke laag sneeuw haar val. Haily stond met volle kracht op, maar ze zakte bijna gelijk al door haar benen. Dan maar wachten in de vrieskou, omringd door sneeuw. 

Ze lag met haar ogen gesloten in de sneeuw, tot ze een stem hoorde. 'Het is tijd.' Geschrokken en teleurgesteld stond Haily op, ze baande zich zo snel mogelijk een weg door de sneeuw. Echt hard ging ze echter niet, het monster haalde haar gemakkelijk in en het pakte haar hand. Haily werd meegesleept naar een vrachtwagen. Het wezen plaatste haar in een van de hokken waar normaal varkens in werden gestopt en sloot de klep. Het kleine hokje was absoluut niet comfortabel en de ruimte stonk. Angstig leunde Haily tegen de binnenkant van de vrachtwagen, terwijl het startgeluid van de motor klonk.