Mensen zagen het ook als een samenloop van omstandigheden en een natuurlijke reactie op deze omstandigheden. Zo leefden monniken samen in een klooster en kwamen ze niet in contact met vrouwen, maar was er de verleiding van de chigo. Deze jongens kwamen naar het klooster om te studeren en verbleven in de kloosters tijdens hun studies. De mannen en jongens leefden samen en deelden een kamer, vaak begeleide een monnik één jongen wanneer deze ouder werd en daardoor ontstond er een band. Wat daaruit volgde, werd gezien als een normale reactie. 

Door de jaren heen begonnen meer Boeddhistische scholen de regelgeving rondom heteroseksuele relaties te versoepelen. Monniken mochten hierdoor een relatie aangaan met een vrouw. Dit resulteerde in een dalend aantal homoseksuele relaties.

Tijdens de Edo periode in Japan (1603-1868), wanneer auteurs het hadden over mannelijke homoseksualiteit, verwezen ze naar de legende van de monnik Kūkai. In de legende werd er gezegd dat de monnik in aanraking kwam met homoseksualiteit tijdens zijn reizen in China en het introduceerde in zijn eigen Boeddhistische school, de Shingon school. Dit gebeurde tijdens de Heian periode (794-1185). De Boeddhistische kloosters werden aangeduid als een plaats waar homoseksuele relaties konden ontwikkelen en vanuit de verschillende scholen verspreidde de gewoonte zich in Japan.

In een homoseksuele relatie in de Boeddhistische traditie was er een duidelijke rolverdeling: de oudere monniken waren de leidinggevenden in de relatie en de jongens die het klooster betraden en een relatie aangingen met een oudere monnik werden chigo genoemd. Seksuele relaties werden afgewezen in het Boeddhisme, maar er werd altijd verwezen naar een verhouding met een vrouw. Daarom werd het meer aanvaard wanneer een monnik seks had met een jongen dan met een vrouw. De vrouw werd gezien als iemand die niet veel respect verdiende en een lagere rang had dan de man, hierdoor was het dus slechter om seks te hebben met een vrouw. Een homoseksuele relatie werd niet direct als iets negatiefs gezien, maar het was eerder een neutraal iets. Er waren geen duidelijke richtlijnen over het hebben van een homoseksuele relatie en de monniken werden er ook niet voor gestraft, daar bestond geen regelgeving over. Er stonden wel straffen op het hebben van seksuele relaties met vrouwen. Dit resulteerde in een aanvaarding van zo’n relaties waarbij de monniken zich niet schuldig voelden wanneer ze seks hadden. Niet enkel de monniken aanvaarden dit, maar ook de bevolking die wist van deze relaties.