|
BlogHieronder vind je de laatst geplaatste blogs van deze speler. Je kunt op de blog pagina reacties plaatsen.
|
Random verhalen #1 |
Ik ga de komende tijd waarschijnlijk wat vaker gewoon even een verhaal schrijven, ik heb geen idee waarover ik begin gewoon en zie waar het eindigt. Ps. ik ben vet slecht in grammatica dus niet zeuren daarover, als je daar niet tegen kunt ga je maar weg xo. Een auto vliegt langs me heen en toetert luid omdat ik half op de weg sta. Ik doe snel een stapje naar links waardoor ik in de berm terecht kom. Claudia kijkt de auto die net naar mij toeterde nog met een geïrriteerde blik na. 'Idioot' Hoor ik haar mompelen en ze veegt haar hoverboard af die ze van schrik heeft laten vallen. 'Waar zou het kunnen zijn?' Vraag ik aan Claudia. Ze haalt haar schouders op en zucht geërgerd, 'waarom kon hij het niet gewoon duidelijk vertellen, op deze manier zijn we er over tien uur nog niet.' Ik kijk naar haar en zie dat ze er vermoeit uitziet. 'Laten we anders even rusten?' Stel ik voor, maar Claudia schud haar hoofd en begint weer te lopen. 'Kom, we moeten het vinden voordat het donker wordt.' Zegt ze over haar schouder heen. We lopen in stilte verder en ik begin na te denken over de plaats waar Ben ons over verteld heeft en waar we nu naartoe onderweg zijn, daar zou genoeg voedsel moeten zijn voor een tijdje. Als het maar niet te vroeg donker wordt want dan hebben we een probleem. Nadat er een een tijd geleden een grote meteoriet op de aarde neergestort is, die half de verenigde staten verwoest heeft, zijn er namelijk vreemde wezens op deze planeet die er niet thuishoren. Alleen zij denken daar heel anders over en nemen nu langzaam de leiding over onze planeet aarde over. Dus als je na zonsondergang nog buiten rondloopt is de kans groot dat ze je oppakken in hun hovercrafts en meevoeren naar een onbekende plaats. De wezens lijken een beetje op de aliens die altijd in verhaaltjes en mythes voorkwamen maar ze zijn alleen niet groen maar hebben een beetje een grauwe huidskleur, zoals je wel eens bij mensen ziet als ze ernstig ziek zijn. Hun ogen zijn gigantisch en de wezens zelf zijn niet veel groter dan 1 meter 50. Ze hebben er voor gezorgd dat supermarkten geen nieuwe voedselvoorraden kregen en alle fabrieken worden langzaam allemaal gesloten. Aan eten komen is nu heel moeilijk. Naast me hoor ik ineens een takje kraken en ik schrik op uit mijn gedachten, mijn ogen flitsen door het struikgewas en ik zie nog net een klein konijntje wegspringen. Ik zie uit mijn ooghoek dat Claudia ook het konijn gezien heeft en daarna opgelucht adem haalt. Ze draait zich om naar mij en ik kijk haar aan, we staan een tijdje gewoon naar elkaar te kijken en zeggen niks. We hoeven ook niks te zeggen want we weten beide wat we denken, we zijn moe en willen graag de rustplaats waar Ben ons over verteld heeft vinden. Ik leg mijn hoofd in mijn nek om naar de lucht te kunnen kijken, door het halfdichte bladerdak zie ik dat het al begint te schemeren. 'Misschien moeten we nu echt ergens een plek zoeken zodat we even kunnen gaan slapen, als we een kuil graven en daar dan wat grote takken overheen leggen zullen ze ons echt niet zo snel vinden.' Zeg ik en ik zie dat Claudia er tegen ingaat maar dan toch bedenkt dat het geen nut meer heeft. Het is nu nog licht genoeg om goede takken te vinden en een goede kuil te graven. Ik zwaai mijn tas van mijn rug af en haal een klein zakschepje er uit. Achter me hoor ik dat Claudia voorzichtig door de struiken loopt op zoek naar goede takken. Ik begin rustig te scheppen en als ik even later een kuil heb die al bijna diep genoeg is om in te kunnen liggen draai ik me om om te kijken waar Claudia blijft. 'Claudia, Claud' Fluister ik voorzichtig. Als ik geen andwoord krijg sta ik op en loop in de richting van de struik waar ze een tijdje geleden heen gelopen was. Ik kijk rond maar zie geen Claudia. Ineens voel ik een koude hand in mijn nek, ik wil gaan gillen maar voordat ik geluid uit mijn keel krijg wordt er een hand over mijn mond gedaan. Ik draai me me vliegensvlug om en zie achter me ineens Claudia staan lachen. 'Hahahahah, je had je gezicht moeten zien.' Zegt ze lachend. 'Ik heb een paar mooie takken gevonden, kom kijken.' Ik kijk Claudia een beetje beteuterd na als ze richting de kuil loopt die ik net gegraven heb. Ik stop hier, but ga hem al wel online zetten. Ik weet niet of ik nog verder ga schrijven aan dit verhaal but als ik dat wel doe schrijf ik gewoon verder in dit blogbestandje n.n. Dit was mijn eerste random verhaal, laat commentaar achter als je het gelezen hebt en vertel ook wat je er van vond, je mag eerlijk zijn hoor ^.^ |