Het was vrijdagavond, ik kwam thuis van school en plofte neer in de zetel. Ik was blij dat die dag eindelijk voorbij was. Morgen kwam mijn vriendin, we gaan een slaapfeest houden en babbelen tot na middernacht. We hebben elkaar zo veel te vertellen! Het is al meer dan twee maanden geleden dat ik haar gezien had. Ik was deze zomer tegen mijn zin verhuist naar Gent. Ze ging proberen haar ouders te overtuigen ook naar hier te komen maar dat was jammer genoeg niet gelukt. Toen dacht ik eraan: mijn kamer is nog een vuilnisbelt en morgen om twaalf uur is Evanlyn er al! Ik spurtte naar boven en begon met opruimen. Een tweetal uurtjes later was dat klusje eindelijk gedaan. Ik zette de tv aan en zag dat er een ongeluk gebeurd was in haar straat. Ik hoopte vurig dat ze er niet bij betrokken was. Ik toetste haar nummer in op mijn oude nokia en belde haar.                                 
‘Hallo, Delphine’ klonk er aan de andere kant van de lijn.           
‘Hee, ik hoorde zojuist dat er een ongeluk gebeurd was in jullie straat. Zijn jullie ongedeerd?’, vroeg ik bezorgd.                                                                                                                                    
‘Ja hoor, we zijn in het ijssalon dus niet bij het ongeluk’, antwoorde Evanlyn.                                         ‘Gelukkig maar,’ zei ik,’ maar ik moet nu ophangen tot morgen!’                                                            
‘Ja, tot morgen Delphine’, zei ze en ik drukte op het rode telefoontje. Gerustgesteld zakte ik in de zachte zetel.

De volgende middag was ik zo ongeduldig om haar weer te zien dat de tijd stil leek te staan! Toen ging eindelijk die deurbel, ik rende zo rap ik kon naar de deur en deed open. Maar, wie was dat voor mijn deur? Dat was Evanlyn toch niet? Toen sprak het meisje met haar rebelse look.                       
' Hoi Delphine', zei ze met een rare toon in haar stem. Met een schok herkende ik die stem, zij was het, die lieve Evanlyn van vroeger. Wat was ze verandert! Haar mooie blonde lokken waren afgeschoren en pikzwart met paars geverfd. Ik was sprakeloos, hoe kom ze zo veranderen op zo'n korte tijd? Iets in me zei dat er iets niet meer klopte met Evanlyn. Ik werd bang van haar!                                          
Evanlyn zei blijkbaar geïrriteerd:' Halloo, Delphine ben je er?? Ik heb nieuws ik kom bij jou op school maar dan in het internaat!'

Ik was bang, ik had er zo naar uitgekeken maar nu werd het een nachtmerrie. Ze gingen naar haar kamer toen Delphines moeder riep dat ze naar de winkel was. Ik wou niet alleen blijven met Evanlyn in huis maar toch zij ik:                                                                                                                                     
' Oké, ga maar, tot straks!' Opeens veranderde Evanlyns 'vriendelijke' stemming helemaal. Ze duwde me tegen de muur. Ik was bang, wat ging ze doen?

dankje dat je het wou lezen
xxx
kimberly