Ik kwam er helaas te laat achter dat er nog fouten in zaten, maar ik had hem al ingezonden. Helaas, daar gaat me kans denk ik haha, maar als nog ben ik er trots op! Ik heb dyslexie dus vandaar dat er fouten in zitten. Sommige dingen dacht ik veranderd te hebben maar bleek dus niet opgeslagen te zijn dus vandaar ook dat heb ik een verkeerde versie ingezonden maar ja.

Dit is mijn ingezonden versie:
Daar stond ik dan oog in oog met mijn vader, die mij en mijn moeder jaren lang heeft geslagen. Dit was het dan, het moment van de waarheid was aan gekomen. Ik keek mijn vader aan en hij mij, zijn blik was ijskoud geen greintje van spijt op zijn gezicht te bekennen. Ik was het beu ik kon er niet langer meer tegen, ik had lang na gedacht maar besloot om actie te onder nemen, het moest stoppen en wel meteen! Ik moest mijn moeder en mezelf beschermen tegen die gemene man die zichzelf mijn vader noemt. Hij was nooit een vader voor mij geweest zo lang ik me kon herinneren, wat heeft mijn moeder ooit in hem gezien vroeg ik mezelf af.  Snel schudde ik mijn hoofd, ik mocht niet af dwalen dit was het moment. Het moment dat ik een einde ging maken aan het gruwelijke gedrag van mijn vader.  'Jij voelt je wel heel stoer he Robert' zei mijn vader spottend en lachte gemeen. 'Denk jij nu echt dat jij mij aan kunt? Laat me niet lachen, je bent immers nog maar een kind!' zei hij lachend.' Ja, dat zeg je goed ja, ik ben nog maar een kind, een kind die vanaf kleins af aan voor zijn moeder moet zorgen en op komen. Een kind die zich zorgen maakte om zijn moeder omdat een persoon genaamd hendrik die zich 'mijn vader noemt' haar en mij al jaren slaat, dag in en dag uit. Ik heb dit steeds moet verbergen voor mijn vrienden omdat ze er niet achter mochten komen, maar ik ben het zat! Vanaf nu is het afgelopen jij laat mij en mijn moeder met rust ja!'' zei ik, tegen hem. Ik probeerde zelfverzekerd over te komen maar in werkelijkheid was ik doodsbang. Ik stond te trillen op mijn benen maar ik liet dit niet aan hem merken. Hij glimlachte en zei: ''Je weet toch dat je het niemand kunt vertellen, want als iemand er achter komt dan heb jij een heel groot probleem!’’. 'Alsof het nog erger kan dan dit!' schreeuwde ik naar Hendrik en pakte mijn telefoon erbij. Hendriks gezicht betrok van een spottende lach in een serieuze koude blik.' O dat waag je niet, je gaat haar niet bellen' zei Hendrik tegen mij en zijn blik werd boos. 'Nee, ik  ga Roos niet bellen, nee beter nog, ik bel de politie!!'' zei ik en ik toetsten 112 in. En toen ging het zo snel dat ik niet eens wist wat er gebeurde, ik hoorde iemand mijn naar roepen 'ROBERT!' het duurde even voor het tot mij doordrong wie het was. 'Nee, Roos blijf weg, ga weg hier kom niet verder!' Maar het was al te laat Roos stond al naast me en pakte mijn hand vast. 'Wat zei ik nou, kom niet hier heen' nu was ik niet alleen in gevaar, maar ook Roos. Mijn lieve Roos waar ik zo zielsveel van houd, maar dit wist ze niet. Ik ben haar beste vriend en meer zal ik niet zijn. Ik zuchtte en keek haar in haar ogen aan, ze waren zo mooi helder blauw. Ik verdwaalde er helemaal in ze was zo prachtig, mijn hart ging sneller slaan maar nu niet van angst maar van liefde. 'WAT HAD IK GEZEGD ROBERT NIEMAND MOCHT HET WETEN JA!' brulde Hendrik woest, en hij haalde een pistool te voorschijn. Ik en Roos schrokken, gelukkig was mijn moeder bij een vriendin vandaag en hoefde zij dit niet mee te maken. Hendrik richten de pistool om mij en gleed met zijn vinger naar de trekker...


Dit is mijn verbeterde versie(zal nog niet helemaal perfect zijn maar toch):
Daar stond ik dan, oog in oog met mijn vader, die mij en mijn moeder jarenlang heeft geslagen. Dit was het dan, het moment van de waarheid was aangebroken. Ik keek mijn vader aan en hij mij, zijn blik was ijskoud, geen greintje spijt op zijn gezicht te bekennen. Ik was het beu ik kon er niet langer meer tegen, ik had lang nagedacht, maar besloot om actie te ondernemen, het moest stoppen en wel meteen! Ik moest mijn moeder en mezelf beschermen tegen die gemene man die zichzelf mijn vader noemt. Hij was nooit een vader voor mij geweest zo lang ik me kon herinneren, wat heeft mijn moeder ooit in hem gezien, vroeg ik mezelf af.  Snel schudde ik mijn hoofd, ik mocht niet af dwalen, dit was het moment. Het moment dat ik een einde ging maken aan het gruwelijke gedrag van mijn vader.  'Jij voelt je wel heel stoer he, Robert' zei mijn vader spottend en lachte gemeen. 'Denk jij nu echt dat jij mij aan kunt? Laat me niet lachen, je bent immers nog maar een kind!' zei hij.' Ja, dat zeg je goed ja, ik ben nog maar een kind, een kind dat vanaf kleins af aan voor zijn moeder moets zorgen en opkomen. Een kind dat zich zorgen maakte om zijn moeder omdat een persoon genaamd Hendrik die zich mijn vader noemt haar en mij al jaren slaat, dag in en dag uit. Ik heb dit steeds moet verbergen voor mijn vrienden omdat ze er niet achter mochten komen, maar ik ben het zat! Vanaf nu is het afgelopen jij laat mij en mijn moeder met rust ja!'' zei ik, tegen hem. Ik probeerde zelfverzekerd over te komen maar in werkelijkheid was ik doodsbang. Ik stond te trillen op mijn benen maar ik liet dit niet aan hem merken. Hij glimlachte en zei: 'Je weet toch dat je het niemand kunt vertellen, want als iemand er achter komt dan heb jij een heel groot probleem!’ 'Alsof het nog erger kan dan dit!' schreeuwde ik naar Hendrik en pakte mijn telefoon erbij. Hendriks gezicht betrok van een spottende lach in een serieuze koude blik.' Oh dat waag je niet, je gaat haar niet bellen' zei Hendrik tegen mij en zijn blik werd boos. 'Nee, ik  ga Roos niet bellen, nee beter nog, ik bel de politie!'' zei ik en ik toetsten 112 in. En toen ging het zo snel dat ik niet eens wist wat er gebeurde, ik hoorde iemand mijn naar roepen 'ROBERT!' het duurde even voor het tot mij doordrong wie het was. 'Nee, Roos blijf weg, ga weg hier kom niet verder!' Maar het was al te laat Roos stond al naast me en pakte mijn hand vast. 'Wat zei ik nou, kom niet hier heen'. Nu was ik niet alleen in gevaar, maar ook Roos. Mijn lieve Roos waar ik zo zielsveel van houd, maar dit wist ze niet. Ik ben haar beste vriend en meer zal ik niet zijn. Ik zuchtte en keek haar in haar ogen aan, ze waren zo mooi helder blauw. Ik verdwaalde er helemaal in ze was zo prachtig, mijn hart ging sneller slaan maar nu niet van angst maar van liefde voor haar. 'WAT HAD IK GEZEGD ROBERT, NIEMAND MOCHT HET WETEN JA!' brulde Hendrik woest, en hij haalde een pistool te voorschijn. Ik en Roos schrokken, gelukkig was mijn moeder bij een vriendin vandaag en hoefde zij dit niet mee te maken. Hendrik richtte de pistool op mij en gleed met zijn vinger naar de trekker...

Ik hoop ooit op een dag een boek uit te brengen, als is het er maar 1 dat maakt me niks uit, want verhalen schrijven is echt mijn hobby waar ik de baas ben zeg maar, en ik de dingen regel hoe alles gaat. Ik hoop ooit dat het me lukt om mijn verhaal af te schrijven waar mee ik bezig ben nu, en uit kan brengen. ^^ En hopelijk vinden mensen het ook mooi om te lezen.


P.s: Wees aub niet te hard voor mij, ik ben echt heel bang voor de reacties van mensen haha. ;c Ben zo bang dat dit slecht is, terwijl ik zo me best heb gedaan.