Wie ben ik?
Zoals jullie waarschijnlijk wel weten heet ik Noa. Op 15 juni 2000 ben ik op de aarde beland wat betekent dat ik momenteel 14 jaar ben. Mijn hobby is dansen en doe dat sinds mijn 6de met heel mijn hart in de stylen Hip-Hop en Tap. Afgelopen 2 jaar heb ik ook Jazz gedaan maar ben daar mee gestopt wegens school. 

Waarom wil ik meedoen aan de schrijfwedstrijd?
Waarom ik mee wil doen aan de schrijfwedstrijd is omdat ik mijn manier van schrijven wil ontwikkelen en beter in het schrijven van teksten zelf wil worden. Natuurlijk doe ik ook mee omdat ik het leuk vind om te doen en zal dus ook mijn uiterste best doen om mijn verhalen zo goed mogelijk te maken!

Heb ik nog iets extra's te vertellen?
Ja, dat heb ik zeker: Veel plezier met het lezen van mijn verhaal (en natuurlijk ook die van de andere deelnemers)!

Het verhaal
Langzaam sluit ik mijn ogen met de gedachte dat ik ze nooit meer open zal doen. Ondanks dat ik mijn ogen gesloten heb, zie ik de oranje vlammen door mijn oogleden heen. Ik ruik de brandlucht en het enige waar ik aan kan denken is mijn dood, de dood die voor mij heel dichtbij lijkt. De tijd lijkt stil te staan terwijl de appartementen onder ons in de flat ontruimd worden. Wachtend op mijn bed, met mijn ogen nog steeds gesloten, wacht ik op het moment dat mijn hart stopt met kloppen. Ik weet 99% zeker dat ik dit niet ga overleven. Aan die ene procent dat het wel lukt, denk ik niet eens meer. Door al het gegil om mij heen hoor ik zacht het gehuil van mijn moeder. De brand die begon als een kleine vlam een paar huizen verderop, is inmiddels overgeslagen naar ons huis, zodat wij er niet meer uit kunnen. Ik denk aan alle mooie momenten die ik in mijn leven heb beleefd en er begint een traan over mijn wang te rollen. Een laatste traan, een afscheidstraan. Mijn moeder komt mijn kamer binnen en gaat naast mij op bed liggen en pakt mijn had vast. Even doe ik mijn ogen open en kijk voor de laatste keer in haar mooie blauwe ogen die nog steeds glinsteren, daarna sluit ik mijn ogen weer. Ze geeft me nog een kus op mijn voorhoofd en sluit daarna ook haar ogen. Samen wachten we hand in hand op het moment dat wij door de hel worden verbrand. Samen wachten we tot we in de hemel zijn en samen wachten we op het moment dat we elkaar in de hemel treffen. Op het moment dat ik aan mijn toekomst in de hemel denk, slaat de vuur over en staat mijn kamer in brand. Het oranje licht dat ik door mijn oogleden zag, is nu nog feller en de hitte wordt nog heter. Nu ben ik samen met mijn moeder het middelpunt, het middelpunt van ons einde, het middelpunt van onze laatste adem.

Zoals ik al eerder zei nog veel plezier met het lezen van de andere verhalen!!

XOXO Noa