Hey iedereen!

Dit is de 2e uitgave van mijn blog. Ik ga jullie wat vertellen over een van de instellingen waar ik gezeten heb, namelijk YWCC. Ik ga jullie vertellen wat het is, hoe het daar was, en natuurlijk de reden dat ik daar zat. Ik wens jullie heel veel leesplezier, en mocht je nog tips of opmerkingen hebben, laat dat dan achter in de reacties! 

Nogmaals, veel leesplezier!

Wat is YWCC?

Yes We Can Clinics is een jeugdkliniek voor jongeren tussen de 12 en de 21 jaar oud. Deze kliniek is gespecialiseerd in gedragsstoornissen, gedragsproblemen en verslavingsproblematiek, daarnaast worden er ook jongeren met depressies, angststoornissen, en andere diagnoses behandeld. 

Waarom ik?

Zelf werd ik door mijn ouders aangemeld i.v.m. gedragsproblemen. Ik ging niet meer naar school, stal geld, manipuleerde, loog, bedroog, ging met foute vrienden om. Ik had altijd ruzie, dag in, dag uit, en zat eigenlijk alleen maar op mijn kamer. Ik had een grote bek en deed alsof niemand me ook maar iets kon maken, ik raakte ook altijd in de problemen. In werkelijkheid ging het heel slecht met me. Ik was depressief, had een eetstoornis, was altijd bij vrienden of op mijn kamer, deed mezelf zeer, en gebruikte drugs, heel veel drugs. Ik ben daar in de kliniek dan ook behandeld voor verslavingsproblematiek, zonder dat mijn ouders dat wisten. Ik heb heel veel gebruikt, wiet, hasj, xtc, speed, ghb, cocaïne, noem het maar op, en ik ging er op een gegeven moment ook echt aan onderdoor. Mijn ouders hebben me hier aangemeld als laatste kans, omdat zij zelf ook ten einde raad waren, dit was mijn laatste kans. Het was de kliniek in voor 10 weken, of het huis uit, naar een gesloten instelling, dus de keuze die ik gemaakt heb was dan ook erg logisch.

En toen?

Toen ik daar binnen kwam was het allemaal erg apart. Ik kende niemand maar werd zo warm ontvangen. Iedereen wilde weten wie ik was, vertelden wie zij waren en waarvoor ze daar in de kliniek zaten, ze waren allemaal erg open. Ik voelde me ook gelijk op mijn plaats, en ik moet toegeven dat ik me nog nooit ergens zo thuis gevoeld heb als daar. Mijn eerste weken heb ik vrij weinig over mezelf verteld en werd door de therapie-leiders (groepscounselor) op een gegeven moment helemaal de grond in getrapt in de hoop op reactie, die ze toen nog niet kregen van me. Ze vonden dat ik fake was, wat ergens ook wel waar was, want ik droeg ook een masker. Ik was echt geen leuk persoon toen, ik was arrogant, koud, harteloos, ik trapte iedereen zo de grond in, letterlijk en figuurlijk, als ze in de weg liepen of ook maar iets tegen me durfden te zeggen. In de 10 weken daar is dat echt heel erg veranderd. Ik werd opener, durfde mijn emoties en gevoelens weer toe te laten, en ze later ook te laten zien. Ik stopte ze niet meer weg door te gebruiken en ander probleemgedrag te vertonen. Ik had echt het gevoel begrepen te worden en ik weet eigenlijk wel zeker dat ik zo'n gevoel van me thuis voelen nergens weer zal vinden. Ik heb die 10 weken afgemaakt, zelfs toen iedereen overtuigt was dat ik naar huis gestuurd zou worden, en ben daar ontzettend trots op. Ik heb het gewoon gedaan!

En nu?

Inmiddels woon in in een andere instelling, een speciaal voor meiden met loverboyproblematiek, waar ik jullie later nog wel meer over zal vertellen, en het gaat nu erg goed met me. Ik ben al een hele tijd clean en werk aan mezelf, en begin eindelijk een beetje het gevoel te krijgen dat ik het waard ben, en dat is iets wat ik iedereen gun. 

Dit was het eigenlijk wel, het is niet alles, maar jullie komen na een tijd wel steeds meer te weten, omdat ik nog lang niet uitgeschreven ben! Laat weten wat je er van vindt en of je eventueel nog tips voor me hebt! 

Liefs,
Naomi