Hey jij,

Jij met dezelfdeogen, lach, mond, haren, hetzelfde gezicht. Hey ikzelf.
Ik heb lang gewacht met het schrijven van deze brief. Ook heb ik nagedacht of
ik dat wel moest doen, en uiteindelijk doe ik het.
Ik heb ervaren hoe gemeen mensen kunnen zijn, hoe gemeen ikzelf eigenlijk ben
en hoe de wereld deze dag in elkaar steekt..

Ik kreeg een baan als grondstewardess bij Swissport, ik faalde.
Ik sliep in de studio van Miranda*, ze reed 1 keer met me mee omdat ze de rest
van de week een andere vriendin had gevonden. Iemand die beter is dan dat ik
ben.. Ze liet me vallen en ik voelde me alleen, verraden maar vooral alleen. Ik
dacht dat ik Jay* had als mijn mental support, maar die was alleen maar met
zichzelf bezig. En hoewel ik hem niet uit mijn hoofd krijg is het de beste
keuze ooit geweest om hem te verlaten. Hoewel hij een lieve jongen kan zijn,
blijft hij altijd alleen maar aan zichzelf denken. Ik dacht altijd dat Olly*
bij hem op nummer 1 stond maar eigenlijk staat hij bij zichzelf op nummber 1.
Ik was altijd jaloers dat hij voor Olly* door het vuur ging en niet voor mij
maar achteraf was dit ook alleen maar om zijn eigen hagje te redden. Omdat hij
stiekem gewoon eenzaam is. 

Toen ik weer eens uit ging met Sanne* dacht ik eens een keer niet aan hem, ik
was weer op een wolkje. Misschien niet op een roze wolk, maar ik was zeker weer
even aan het genieten omdat ik Gillian* tegen kwam. Hoe kan een dronken jongen van
5 jaar geleden je nou zo erg aan het lachen maken? Met een gesprek over exen,
werk en woonvestiging? Het was zeker even een wolkje waar ik op zat, zonder
kriebels in mijn buik maar wel met een kleine sprankeling van hoop in mijn
ogen. Niet om hem weer terug te krijgen in mijn leven als liefde maar gewoon
als een vriend. Als een soulmate. Tot hij niet meer kwam, zijn belofte
verbrak.. alweer. Hoe dronken had hij moeten zijn dat ik hem had vergeven? Hij
had gewoon moeten komen, alleen maar om te praten. Alleen maar om mijn vragen
te beantwoorden. Waarom zij? Waarom niet ik? Wat is er mis met mij? Wat zag je
in hun wat je niet in mij zag? Ben je ergens bang voor? Waarom heb je mij zo’n
pijn gedaan? Waar had ik het aan verdient?

Op een of andere rare manier kwam ik Jennis* tegen, gek hoe een van mijn beste
vriendschappen uit kon lopen tot een ruzie waar je U tegen zegt. Gek hoe we
elkaar dood zwegen als we elkaar zagen, elkaars posts voorbij scrolde op social
media en toch aan elkaar dachten maar nooit het lef hadden om iets te zeggen.
Ooit gaf ze me een kaartje met een sleutelhangertje eraan. Een engeltje met de
tekst ‘’Angels watching over me’’ dat sleutelhangertje heeft maanden aan mijn
sleutelbos gezeten. Tot het eraf viel, op dat moment wist ik dat ik er niet
goed aan deed om haar langer dood te zwijgen. Ze blijft mijn beste
vriendinnetje, daar kan zelfs een vriendschap van 15 jaar met Sanne* niet tegen
op. Op dat moment schreef ik haar en is het weer zoals vanouds, dus misschien
heb ik wel een engeltje op mijn schouders zitten. Wilde ze me eerst laten
inzien wat er weg was en me toen laten werken het te herstellen. Een engeltje
wat me verteld dat niet alles over rozengeur en maneschijn gaat, misschien moet
juist iedereen wel zo’n engeltje hebben..

Goed, terug naar het moment dat ze ineens voor mijn neus stond met haar
vriendengroepje. Heel apart hoe na die avond, in de ochtend een jongen mij
ineens een bericht stuurde. Tijdens het uitgaan was ik niet in een goodmood
want ja, Gillian* had weer een belofte gebroken. Het liedje leek wel weer opnieuw
af te gaan en het wolkje waar ik op zat was een regenbui geworden. Hoe kon een
jongen nou weer geïnteresseerd zijn in mijn nummer, in mij? Ik die daar stond
met mn flesje water en een best geïrriteerde kop. Hoewel ik probeerde een leuke
avond te hebben stond ik wel steeds met mijn telefoon in mijn hand. Te kijken of
hij zou komen, te denken aan hoe ik alle vragen zou stellen en of ik dat juist
wel nu moest doen of gewoon weer mijn mond moest houden en zoals gewoonlijk in
iemand zijn schaduw stappen. Het grappige is, Sanne* spoorde mij aan om met hem
te praten, om naar hem toe te gaan toen ik wist dat hij op het terras was en
toen ik hem zag staan van een kilometer afstand. Maar ik wilde eigenlijk niet,
ik wilde juist even in die schaduw stappen en niet op de voorgrond treden. En
het alle grappigst is, toen ik omdraaide was ze weg. Zat ze naast een jongen
waar ze een crush op heeft maar die in een relatie zit. Rot voor haar omdat ze
dit nu nog een keer mee moet maken en je dat niemand gunt, dat rot gevoel. Het
zelfde gevoel wat ik jarenlang heb geaccepteerd en er wel een heel boek over
kan schrijven. Maar goed, zoals ik al zei er kan ook een andere vriendschap op
tegen die van 1 van 15 jaar. Ookal heeft Sanne* ook goede kanten en is ze er
vaak voor me als ik haar nodig heb. Weet ze precies wanneer ik me klote voel en
heeft ze wijze adviezen, toch weet ik niet of ze de titel beste vriendin stand
houd. En verdient.. Die jongen die dus mijn telefoonnummer wilde is Jack*, een
grappige, spontane en lieve jongen. Het grappige, misschien was ik hem normaal
wel voorbij gelopen of is hij me nooit opgevallen omdat ik nooit goed keek.
Want ik roep nu wel dat hij qua uiterlijk niet snel mijn aandacht heeft
getrokken maar toch als ik goed had gekeken had ik zijn blik gezien. Een blik is
toch meer zeggend dan je huidskleur, haarkleur of je glimlach. Met een blik
maak je het, of breek je het. En hij heeft het zeker gemaakt, ik weet niet wat.
Hoewel ik hem nu maar een paar keer heb gezien, leuke gesprekken heb gehad zie
ik hem wel steeds kijken. Ik betrap me erop dat ik vaak wegkijk. Waarom ben ik
direct en open maar kijk ik weg als hij naar me kijkt? Waar ben ik bang voor?
Dat er nog een persoon op de wereld is waar ik ook een klik mee kan hebben? Een
klik die ik met Gillian* heb, die ik toch niet alleen met hem heb? Hoe erg is het
dat dit in mijn hoofd zit, voor dagen en dat ik het niemand durfde te vertellen
en het daarom maar in stilte opschrijf. Ik hoef me toch nergens voor te
schamen? Er is eindelijk iemand die kennelijk interesse in mij heeft, en me wel
ziet zoals een persoon waar ik een relatie mee zou kunnen hebben me hoort te
zien. Zoals Jay* mij niet zag, die keek alleen maar door me heen. Is het dan
toch dat ene engeltje geweest? Of was het deze keer gewoon ik. Mijn eigenwijze
ik.

Ik.