Hijgend rende Oliver samen met Den, Roodkapje en wolf verder en verder door het bos. Ergens moest toch een uitgang zijn? Een manier om uit deze verschrikkelijke wereld te komen? Oliver wist het niet, al wist hij wel dat hij het hier zat was. Hij miste zijn thuis. Zelfs al wist hij niet wie hij echt was. Een prins of een prinses? Nog steeds was hij niet achter de waarheid. Na vele avonturen hier in Everland. De moord op grootmoeder, de wilde rivier oversteken en op de vlucht te zijn geraakt voor Maleficent. Nu wist Oliver het niet meer. Het bos kwam aan zijn einde. Den keek schuw om zich heen. Niet eerder had Oliver verwacht dat Den zenuwachtig zou zijn. Hij was de hele tijd de kalme onder hen. Nu echter niet meer. Dat gaf Oliver de kriebels.
Na lang rennen, kwam er eindelijk een einde aan het bos en kwamen ze aan bij een groot kasteel. Even fronste Oliver zijn wenkbrauwen en keek de anderen aan. “Van wie is dit kasteel?” vroeg Oliver, nog lichtjes uit hijgend van het rennen.
“Geen idee”antwoordde Roodkapje met een zacht stemmetje.
Op dat moment klonk er in de verte geschreeuw. Waarschijnlijk van de mannen van Malefecent.
“Als niemand weet van wie dit kasteel is, zullen we het er dan maar gewoon op wagen en naar binnen gaan? Voor we hier gevonden worden?” stelde Oliver dan ook vol en iedereen knikte.
“Mee eens” zei Wolf, die de deur probeerde te openen. “Hij zit vast” zei hij verbaasd en Den zuchtte geïrriteerd.
“Laat mij maar weer” zuchtte hij en beukte een paar keer tegen de deur aan, tot hij open sprong.
Snel glipte het groepje naar binnen en sloot Oliver de deur weer achter zich. Het was donker in het paleis, aangezien er geen licht te zien was en ook niets was om licht te maken. Daarom gingen ze op de tast door de gang, tot ze een trap vonden en die omhoog volgden. Eenmaal boven waren de gordijnen open en stroomde het licht door de gangen en de kamers.
De gang was groot. Nog groter dan de grootste gang in Oliver zijn eigen paleis. Aan het einde van de gang hing een groot schilderij. Een schilderij met een meisje erop, maar van deze afstand was het niet goed te zien. Toch leek het alsof Oliver aangetrokken werd door het schilderij.
“Oliver, wat doe je?” klonk de zachte, maar bange stem van Kapje. Vreemd dat ze nu opeens zo bang is, terwijl ze een paar uur geleden nog zo 'stoer' was om oma te vermoorden. Het maakte Oliver ook niet veel uit.
“Stil even kapje,”zei Oliver dan ook en liep naar het schilderij toe. Het meisje keek hem met een stralende glimlach aan. Een lange, roze jurk ging tot aan de grond. Een bosjes roze rozen in de hand. Misschien iets te veel roze, maar de kleur stond haar goed. Toch was er iets bekends aan het meisje. Iets wat Oliver niet helemaal kon plaatsen. De anderen voegden zich inmiddels ook bij hem.
“Kijk Oliver, dat zou jij zijn, als je een meisje was” lachte Den sarcastisch toen hij het schilderij wat beter bekeken had en even keek Oliver van Den naar het schilderij.
Het schilderij leek echt sprekend op hem, maar dan in een vrouwelijke vorm. Wat vreemd. Aan de andere kant was deze hele wereld vreemd. Wie zei dat dit niet echt was? Dat in deze wereld alles anders was? Mannen vrouwen waren en andersom. Oliver hoopte maar dat hij zijn Den dan nooit tegen zou komen. Het zou een pittige tante worden en vast aardig wat problemen bezorgen.
Voorzichtig klopte Kapje op de muur. “Het is hol hierbinnen,” zei ze, al was dat een beetje overbodig. Oliver hoorde wel dat het hol was. Zachtjes bewoog wolf het schilderij, tot hij hem wist te verplaatsen. Daar, achter een schilderij bevond zich een kantoortje.
Geheime kamers in kastelen, dat had Oliver wel vaker gezien. Zijn eigen kasteel had ook een geheime kamer. Die moest van zijn vader zijn geweest, al herinnerde Oliver zich niet veel van hem. Zijn vader was gestorven in een zwaar gevecht met een monster, om zijn volk te beschermen. Oliver was er trots op, om zijn zoon te zijn. Zou dit net zo'n kamertje zijn?
Voorzichtig klom Oliver als eerste naar binnen en het eerste wat hij deed was niezen. Het rook zo muf in de kamer en overal lag een behoorlijk dikke laag stof op. Op papieren, boeken, tafels, kasten en ga zo maar door.
“Hoe is het daarbinnen?” vroeg Kapje door de ingang.
“Stoffig en muf,maar verder gaat het wel. Kom maar binnen” antwoordde Oliver en de anderen kwamen ook binnen geklommen.
“Wat een stank,”mopperde Wolf zacht, toen hij binnen kwam en Oliver knikte.
“Zeg dat wel”
Rustig begon Oliver de kamer te doorzoeken, zijn best doende om niet teveel stof in te ademen. De papieren waren vergeeld door de jaren heen. De inkt in de potjes zag er uitgedroogd uit. Een ding was zeker, deze kamer was in geen tijden gebruikt.
Op dat moment vond Kapje een brief en schraapte haar keel. “Uhh, kan iemand zich koning Philip en koningin Maureen herinneren?” Vroeg ze en keek de rest aan, maar iedereen haalde zijn schouders op. Iedereen, behalve Oliver.
“Dat zijn de namen van mijn ouders,” was het antwoord wat Oliver gaf en snel liep hij naar Kapje toe.
“Hier staat dat de koninklijke familie niet goed vruchtbaar was. Ze wilden graag een kind. Toen dat niet lukte, kwam er een man naar het paleis. Hij bood zijn diensten aan in de zwarte kunsten van de magie. In ruil daarvoor wilde hij met het kind trouwen. Wat zeker een meisje zou worden. Waarschijnlijk het meisje van het schilderij. Hoewel de koning weigerde, smeekte de koningin om een kind. Een wens die uiteindelijk grote problemen met zich mee zou brengen. Op het moment dat de prinses geboren werd, stierf de koning. Het volk kwam in opstand tegen de koningin en haar dochter, die op de vlucht sloegen. Niemand heeft hen ooit nog gezien,” zo vatte Kapje de brief samen en even beet Oliver op zijn lip.
“Dat verhaal heb ik wel eens gehoord,” zei Wolf nadenkend. “Er gaan geruchten dat in mogelijke andere werelden is voorkomen dat er een dochter is geboren. In plaats daarvan werd het een zoontje en bleef de koning leven. Echter was die tovenaar zo woest, dat hij besloot het kasteel aan te vallen. De koning stierf in het gevecht om zijn familie en volk tegen het magische monster te beschermen, zo ging het verhaal volgens mij”
Dat verhaal deed Oliver zijn ogen openen. Dat schilderij, hij had hem eerder gezien. Vlak voor hij naar Everland kwam. In die grot. Die prinses, zou hij dat dan echt moeten zijn geweest? Oliver besloot wolf erna te vragen.
“Hoe is de prinses in een prins veranderd?” vroeg Oliver dan ook en even dacht Wolf na.
“Dat is een goede vraag. Volgens de legende zou de koning sterven op de geboorte van zijn dochter. Toen hebben een stel feeën de baby betoverd, zodat ze op het laatste moment toch een jongetje werd,” antwoordde wolf. “De koning stierf op dat moment niet, omdat de vloek werd tegengehouden”
Oliver dacht na. Hij had nog nooit iets van zo'n verhaal gehoord. Toch wist hij dat een hele hoop bedienden in het kasteel een geheim voor hem hadden. Over zijn moeder nog maar te zwijgen. Zou dit het verhaal zijn geweest, wat voor hem verborgen is gebleven? Waarom hij nooit in de geheime kamer van zijn vader mocht komen? Alleen in die van zijn moeder en zijn eigen?
“Misschien ben jij die prinses wel Olly, zou me niets verbazen. Je bent op sommige momenten zo'n zwak meisje,” grijnsde Den en gaf Oliver een klap op zijn schouder.
“Niet iedereen is zoals jij Den.”
Onder hen klonk gebons op de deur. Het verbaasde Oliver dat ze het vanaf hier konden horen. Dit kasteel was wel erg gehorig.
“Ik denk dat we hier beter weg kunnen” zei Kapje en wolf knikte.
“Waarheen?”vroeg hij, aangezien ze wel een beetje ingesloten zaten.
Even dacht Oliver na. Het schilderij was bijna het zelfde als in zijn wereld. Misschien was dit schilderij ook wel magisch en kon dit schilderij hem terug naar huis brengen? Kon hij de anderen achterlaten? Kon hij ze meenemen? Oliver wist niet of het laatste verstandig was, maar achterlaten kon hij ook niet. Oliver was zo opgevoed dat hij niemand in de steek liet. Hij was een prins en moest zijn volk beschermen. Ook al waren deze mensen niet zijn volk, hij moest toch voor ze
zorgen. Voorzichtig liep hij naar het schilderij, dat Wolf weggezet had en raakte het aan. Meteen kwam er een felle lichtflits om Oliver heen. “Pak me vast” riep Oliver snel en meteen kwam Kapje aangerend, die hem bij zijn arm pakte. Gevolgd door Wolf en Den. Beneden brak de deur al open. Het licht om hen heen werd steeds feller en feller, waardoor ze gedwongen waren hun ogen te sluiten.
Na een tijdje vervaagde het licht en viel Oliver op hard op de grond. Naast hem klonk het gekreun van Kapje. Weer voelde hij gras onder zijn rug en langzaam opende hij zijn ogen. Hij lag in een tuin, alleen niet zomaar een tuin. De tuin van zijn eigen kasteel. Voor hem lag het schilderij wat hij net had vastgepakt en wat hem naar deze wereld had geleid. Verderop lag Den, samen met wolf. Kapje lag naast hem en in de verte klonken de geluiden van wachters. Den was inmiddels overeind gekomen en keek schichtig om zich heen.Â
“Waar zijn we?”vroeg hij schuw, terwijl Oliver overeind kwam.
“Volgens mij in mijn wereld, Obsideon. Dit ziet er in elk geval uit als mijn huis,” antwoordde Oliver en klopte rustig zijn kleren af op het moment dat de wachters aankwamen.
“Prins Oliver, u bent terug,” sprak een bewaker, die meteen diep boog.
“Inderdaad en ik wens mijn moeder te spreken.” sprak Oliver tegen de bewaker. “Laat een dienstmeisje even een paar kamers klaarmaken voor mijn gasten en breng dit schilderij naar de troonzaal.”
Nadat Oliver dat gezegd had, liep hij rustig naar het kasteel. “Probeer je een beetje te gedragen, terwijl jullie hier zijn” zei Oliver en ging zelf ook naar de troonzaal, waar zijn moeder op de troon zat.
“Oliver!” riep zijn moeder op het moment dat hij de troonzaal in wandelde en liep naar hem toe om hem te omhelzen. “Waar was je toch?” vroeg ze vervolgens, terwijl ze hem aankeek.
“Ik wilde weten wie ik werkelijk was, moeder. Daarom ben ik zelf op pad gegaan. Ik kwam aan in een vreemde grot, met allemaal spreukenboeken en zo. Daar was een schilderij van een meisje en toen ik het schilderij aanraakte belande ik in een andere wereld,” sprak Oliver kalm. “Hoe kan dat” vroeg hij vervolgens en merkte dat de anderen achter hem
stonden. Inmiddels was zijn moeder lijkbleek geworden.Â
Langzaam liep ze terug naar de troon, terwijl ze Oliver aankeek. “Oliver, er is veel wat ik je niet verteld heb. Toch is dit nu nog niet het moment. Niet nu je net terug bent en vrienden bij je hebt. Rust eerst maar even uit.”
“Nee moeder, ik wil het nu weten. Dit is al veel te lang geheim gebleven,” zei Oliver tegen zijn moeder en op dat moment kwam er een dienstmeisje binnen.
“De logeerkamers zijn klaar, uwe hoogheden” sprak ze en boog kort. “Als uw gasten me zouden willen volgen, dan breng ik ze naar hun slaapvertrekken,” Op dat moment liep de troonzaal leeg en zuchtte Oliver zijn moeder. Terwijl Oliver zijn gasten nakeek, merkte hij op hoe Den naar het meisje keek. Het was zo'n verliefde blik. Als liefde op het eerste gezicht.
Zijn aandacht werd echter bijna direct weer getrokken door zijn moeder, toen ze alleen waren in de troonzaal. “Goed, ik zal je vertellen wat er is gebeurt. Kom zitten zoon,” sprak ze en Oliver gehoorzaamde, waarna de koningin begon te vertellen. Ze vertelde alles. Over hoe ze op late leeftijd nog geen kind had, over de man die naar het kasteel kwam om zijn diensten aan te bieden, over hoe zijn vader het weigerde. Eigenlijk alles wat Wolf al had gezegd, maar dan vele malen uitgebreider.
“Zo, nu weet je wat er gebeurt is en wat ik geheim heb gehouden. Je was er nog niet aan toe zoon” zei Maureen en Oliver keek haar aan.
“Dat beslis ik liever zelf moeder. Geen geheimen meer alstublieft” sprak Oliver en Maureen knikte.
“Dat beloof ik, jongen.” |
Welkom bij Virtual Popstar!
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Speler blokkeren
