Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
exposed schreef:
Sorry dat ik voor de ik weet niet hoeveelste keer een zeik topic aanmaak, ik wil gewoon een paar dingen van me afschrijven (En ik ken de meeste op VP toch niet, dus dan voelt het makkelijker om dit soort dingen van mij af te schrijven)
Maar ik dacht het handig was om een TW in de titel te zetten, omdat het wel om onzekerheden gaan rond mentale gezondheid en mijn lichaam, eten, etc.
Maar ik ben de laatste paar weken zo onzeker, ik ben altijd al onzeker geweest maar ik zit de laatste weken op een punt waar ik niet eens mijn shirt uit wil doen waar mijn vriend bij is, of dat ik tijdens de seks ALTIJD een shirt aan heb, of een trui. Ik ben in de afgelopen 2 jaar, best wel wat gewicht verloren voor mijn gevoel. Ik ging van 120KG naar 90KG, sinds dien zijn er wat kilo's bij op gekomen, en dat is iets wat me eigenlijk best wel onzeker maakt omdat ik zó bang ben om weer naar die 120 te gaan. Nu is het niet zo dat mijn vriend hier opmerkingen over maakt, maar ik merk wel dat als ik door mijn tijdlijn heen ga, en hij een super mooi meisje ziet, met grotere borsten, smalle heupen, etc. Mooi noemt, ik best wel ''onzeker'' word? Ik bedoel hij heeft gelijk, die meisjes zijn ook super knap, maar iets in mij zegt dan ''Ja maar ik zie er totaal niet zo uit?'' en begin mezelf dan helemaal te vergelijken met hun, en kom dan tot de realisatie dat ik er nooit van me leven zo uit zou zien als hun. En die opmerkingen mag hij ook wel maken, ik maak ze zelf ook vaak genoeg over andere mannen of vrouwen. Maar toch blijft er een stemmetje in mijn oor fluisteren dat ik er ook zo uit moet zien, zodat hij mij leuker gaat vinden.
Nu heb ik wel vaker zulke gedachtes gehad, dat als ik minder at dat mensen mij dan leuker zouden vinden en ging dan ook zo dagen zonder eten, aldus hoe ik zoveel afviel in de afgelopen jaren. Ik heb ook écht altijd gedacht dat mijn borsten te lelijk waren, of niet in de goede proporties waren met de rest van mijn lichaam. (Heel oneven, best klein vergeleken met de rest van mijn lichaam.) En idk, ik heb het gevoel dat deze gedachten, een best wel negatief effect gaan hebben op mijn lichaam als het zo verder gaat en ik meer van dit soort gedachten krijg. Ik wil mijn vriend hier écht niet de schuld van geven, hij weet dat ik dit soort gevoelens heb, en ik weet ook dat hij het lastig vind om me hierbij te helpen, en dat is waarom ik twijfel om weer mentale hulp te zoeken, omdat ik op zo'n vage, kutte manier naar eten en mijn lichaam kijk.
Ben alleen bang dat als ik met mensen praat, ze denken dat ik doe alsof? Omdat dit soort gedachtes eigenlijk in ''golven'' komen, soms eet ik heel lang super veel en super ongezond, en dan heb ik weken waar ik niets wil aanraken en bijna obsessief mijn calorieën tel. ( Als iemand met een rekenstoornis, is dit zo fucking vermoeiend, tel alles echt een paar keer om zeker te weten dat ik alles wel goed heb geteld.)
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen nu? Mijn onzekerheden eten me op van binnen uit, omdat ik zo hard mijn best doe om ze te negeren maar die stemmetjes alleen maar luider worden, maar ergens heb ik ook zo iets van ''Waarom zou ik voor de zoveelste keer mijn verhaal doen bij iemand die me na een paar gesprekken weer door gooit naar iemand anders?''
Ik zit echt vast ahaha, sorry moest het gewoon even van me af typen.
Sorry dat ik voor de ik weet niet hoeveelste keer een zeik topic aanmaak, ik wil gewoon een paar dingen van me afschrijven (En ik ken de meeste op VP toch niet, dus dan voelt het makkelijker om dit soort dingen van mij af te schrijven)
Maar ik dacht het handig was om een TW in de titel te zetten, omdat het wel om onzekerheden gaan rond mentale gezondheid en mijn lichaam, eten, etc.
Maar ik ben de laatste paar weken zo onzeker, ik ben altijd al onzeker geweest maar ik zit de laatste weken op een punt waar ik niet eens mijn shirt uit wil doen waar mijn vriend bij is, of dat ik tijdens de seks ALTIJD een shirt aan heb, of een trui. Ik ben in de afgelopen 2 jaar, best wel wat gewicht verloren voor mijn gevoel. Ik ging van 120KG naar 90KG, sinds dien zijn er wat kilo's bij op gekomen, en dat is iets wat me eigenlijk best wel onzeker maakt omdat ik zó bang ben om weer naar die 120 te gaan. Nu is het niet zo dat mijn vriend hier opmerkingen over maakt, maar ik merk wel dat als ik door mijn tijdlijn heen ga, en hij een super mooi meisje ziet, met grotere borsten, smalle heupen, etc. Mooi noemt, ik best wel ''onzeker'' word? Ik bedoel hij heeft gelijk, die meisjes zijn ook super knap, maar iets in mij zegt dan ''Ja maar ik zie er totaal niet zo uit?'' en begin mezelf dan helemaal te vergelijken met hun, en kom dan tot de realisatie dat ik er nooit van me leven zo uit zou zien als hun. En die opmerkingen mag hij ook wel maken, ik maak ze zelf ook vaak genoeg over andere mannen of vrouwen. Maar toch blijft er een stemmetje in mijn oor fluisteren dat ik er ook zo uit moet zien, zodat hij mij leuker gaat vinden.
Nu heb ik wel vaker zulke gedachtes gehad, dat als ik minder at dat mensen mij dan leuker zouden vinden en ging dan ook zo dagen zonder eten, aldus hoe ik zoveel afviel in de afgelopen jaren. Ik heb ook écht altijd gedacht dat mijn borsten te lelijk waren, of niet in de goede proporties waren met de rest van mijn lichaam. (Heel oneven, best klein vergeleken met de rest van mijn lichaam.) En idk, ik heb het gevoel dat deze gedachten, een best wel negatief effect gaan hebben op mijn lichaam als het zo verder gaat en ik meer van dit soort gedachten krijg. Ik wil mijn vriend hier écht niet de schuld van geven, hij weet dat ik dit soort gevoelens heb, en ik weet ook dat hij het lastig vind om me hierbij te helpen, en dat is waarom ik twijfel om weer mentale hulp te zoeken, omdat ik op zo'n vage, kutte manier naar eten en mijn lichaam kijk.
Ben alleen bang dat als ik met mensen praat, ze denken dat ik doe alsof? Omdat dit soort gedachtes eigenlijk in ''golven'' komen, soms eet ik heel lang super veel en super ongezond, en dan heb ik weken waar ik niets wil aanraken en bijna obsessief mijn calorieën tel. ( Als iemand met een rekenstoornis, is dit zo fucking vermoeiend, tel alles echt een paar keer om zeker te weten dat ik alles wel goed heb geteld.)
Ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen nu? Mijn onzekerheden eten me op van binnen uit, omdat ik zo hard mijn best doe om ze te negeren maar die stemmetjes alleen maar luider worden, maar ergens heb ik ook zo iets van ''Waarom zou ik voor de zoveelste keer mijn verhaal doen bij iemand die me na een paar gesprekken weer door gooit naar iemand anders?''
Ik zit echt vast ahaha, sorry moest het gewoon even van me af typen.
18
