Mijn hart breekt om haar zo te horen - Forum

QueenJuju
Internationale ster

QueenJuju schreef:
Korte samenvatting voor ik het helemaal kan uitleggen. Ik heb 2 jongere halfzussen. De ene woont met mij bij men mama (zij heeft een andere papa, zelfde mama dus vandaar) , de andere zie ik haast maar 1 keer per jaar (andere mama, zelfde papa).
Ik ga sinds de week voor ik 16 werd niet meer bij mijn papa. Ik had super vaak ruzie met hem en hij begreep mij ook nooit (maar hij is een gecompliceerd persoon, je kan niet echt samen leven met hem).

Nu mijn zusje, diegene die ik haast nooit zie, had me gisteren een berichtje gestuurd met de vraag of ik haar even kan bellen vandaag. Het ging gaan over papa. Ik heb haar nu gehoord en mijn hart breekt gewoon na wat ze me verteld heeft.

Ik ben sinds vorige jaar (ongeveer) terug af en toe eens bij men vader beginnen gaan (enkel als mijn zusje daar was, omdat ik haar ook nog eens kon zien + ik werd gepusht door men ex en zen ouders, maar ik deed het dus enkel voor mijn zusje) en ik dacht dat hij, mijn vader, begreep dat hij fout was geweest enz, maar nu na wat ik gehoord heb van mijn zus heb ik de indruk dat hij hem telkens anders voor gedaan heeft als ik er was. m.a.w dat hij dus geen rekening gehouden heeft met wat er in het verleden gebeurd is tussen ons. Ik dacht echt, ik hoopte echt, dat hij er rekening mee ging houden voor mijn jongere zusje, zodat hij niet hetzelfde zou meemaken. Zodat ZIJ niet hetzelfde zou meemaken als ik...

Maar neen, mijn zusje was haast aan het huilen aan de telefoon. Het gaat alleen om geld, altijd gaan pronken/showen met zijn nieuwe auto of zijn nieuwe boot... Maar nooit eens iets van liefde tonen naar ons toe.. Dat waren letterlijk haar woorden... En ik hoop dat het nog enkel daarbij gaat blijven

Ik heb mij zo schuldig gevoeld toen ik die dag vertrokken was, omdat ik mijn zusje niet alleen wou laten maar ik kon echt niet blijven, ik kon het niet meer aan en ik ga het nooit vergeten hoe ze me begon te smeken om bij haar te blijven

Ik snap gewoon niet hoe je zo kan zijn

Dit maakt mij zo ontzettend verdrietig en ik ben zo teleurgesteld

Renard
Youtube ster

Renard schreef:
Dat is echt heel naar voor haar. Snap dat je je schuldig voelt, maar ben bang dat je niet zoveel voor haar kan doen. Het zal haar denk ik het meest helpen om er gewoon voor haar te zijn, maar dat kan ook op afstand en als het echt erger wordt, kan ze ook met een vertrouwenspersoon op school praten. Die kan haar misschien verder helpen. Sterkte!

Anoniem
Wereldberoemd

Colluv schreef:
Het is zeker niet leuk geen liefde te krijgen van je ouder. Daarmee ben ik helemaal akkoord. Hoe kut het ook allemaal is, weet wel dat je hier iets uit leert en weet hoe opvoeding zeker niet moet. Jij als ouder zal dit later nooit doen omdat je goed genoeg beseft hoe kut dit is voor de kinderen.

Het was JOUW keuze om naar je mama te gaan. Je hebt die keuze gemaakt voor jouw geluk. Ik kan je niet meer gelijk geven. Jouw geluk is nog altijd het belangrijkst, je moet altijd met jezelf blijven leven, dus moet je jezelf ook blijven verzorgen.

Wat je halfzus betreft, is het inderdaad erg jammer dat ze nog in diezelfde situatie zit als jij even geleden. Uiteindelijk kan jij hier niet veel aan doen. Kan ze niet naar haar mama gaan zoals jij deed? In deze situatie moet ze zeker geen rekening houden met haar vader en niet haar eigen tegenhouden omdat dit 'zielig is voor hem', want het is niet dat hij veel moeite doet om haar daar te houden.

Probeer eens een oplossing te bedenken samen met haar, als ze nergens anders heen kan kan je desnoods eens aan tafel zitten met je papa (zonder haar) en proberen door te dringen dat hoe hij nu met haar omgaat niet oké is.

Anyway jij moet je echt voor niets schuldig voelen, je hebt jezelf op de eerste plaats gezet (zou ik ook gewoon doen met zo'n vader) en daar is niets mis mee! <3

QueenJuju
Internationale ster

QueenJuju schreef:

Colluv schreef:
Het is zeker niet leuk geen liefde te krijgen van je ouder. Daarmee ben ik helemaal akkoord. Hoe kut het ook allemaal is, weet wel dat je hier iets uit leert en weet hoe opvoeding zeker niet moet. Jij als ouder zal dit later nooit doen omdat je goed genoeg beseft hoe kut dit is voor de kinderen.

Het was JOUW keuze om naar je mama te gaan. Je hebt die keuze gemaakt voor jouw geluk. Ik kan je niet meer gelijk geven. Jouw geluk is nog altijd het belangrijkst, je moet altijd met jezelf blijven leven, dus moet je jezelf ook blijven verzorgen.

Wat je halfzus betreft, is het inderdaad erg jammer dat ze nog in diezelfde situatie zit als jij even geleden. Uiteindelijk kan jij hier niet veel aan doen. Kan ze niet naar haar mama gaan zoals jij deed? In deze situatie moet ze zeker geen rekening houden met haar vader en niet haar eigen tegenhouden omdat dit 'zielig is voor hem', want het is niet dat hij veel moeite doet om haar daar te houden.

Probeer eens een oplossing te bedenken samen met haar, als ze nergens anders heen kan kan je desnoods eens aan tafel zitten met je papa (zonder haar) en proberen door te dringen dat hoe hij nu met haar omgaat niet oké is.

Anyway jij moet je echt voor niets schuldig voelen, je hebt jezelf op de eerste plaats gezet (zou ik ook gewoon doen met zo'n vader) en daar is niets mis mee! <3

Ja, dat weet ik. En ja, mijn mama had in de periode dat ik weg ging bij men vader redelijk wat contact met mijn halfzus haar mama. Zij had gezegd dat ze er voor vreest dat men zus op een veel vroegere leeftijd weg zou willen gaan bij haar vader dan ik. Ze is nu 13 jaar en wil al niet meer gaan.. Ben langs de enige kant wel blij dat ze nooit boos geweest is op mij dat ik vertrokken ben, en dat ze me snapt, maar het is zo jammer dat ze dit nu ook meemaakt

En ze kan sws bij haar mama terecht. Ze heeft nog een stiefzus daar en ze komen zeer goed overeen dus dat is geen probleem, en ik wil echt gerust een aantal keer op bezoek komen bij hun. Met mijn vader praten heeft helaas geen zin.. Hebben we jaren geprobeerd.. Het is echt "mijn wil is wet" en "ik ben de baas, het maakt niet uit wat jullie willen of vinden, ik heb altijd gelijk"... Ik ben nog naar de psycholoog en psychiater geweest en zelf zij had gezegd tegen men moeder dat mijn vader wat probleempjes heeft en zo'n dingen helaas niet gaat inzien... Het zit in zijn persoonlijkheid... Hij beseft niet dat hij soms fout zit...

En ja, ik weet het wel, maar ik zat er zo mee in met haar en toen ik haar aan de telefoon hoorde brak mijn hart echt. Ik voelde de woede naar men vader toe echt opkomen ik dacht echt dat hij er iets uit geleerd had...