TaylorSwift333 schreef:
Wij weten, jullie niet (man dat is lang geleden dat ik dat nog eens schreef haha)
jij: jongen
ik:
Clary McNamara - 18 jaar - ontvoerd - Prinses van een magische wereld - Lief en zorgzaam, soms een beetje naïef.
Mijn begin:
Nou ja, normaal gezien ging ik nooit alleen het bos in en ging iemand van de bewakers met me mee. Maar nou ja, ik had even tijd nodig voor mezelf. Ik was op mijn witte merrie gestapt en meteen in galop het bos in gereden. Na een tijdje rijden kwamen we aan bij een beekje en stapte ik af en streek mijn jurk meteen goed. Het was een roze jurk, ja nou ja, het was mijn lievelingskleur. Na een tijdje dat mijn paard aan het drinken was hoorde ik voetstappen en ik keek om me heen en voelde al snel twee sterke armen die me meenamen aan mijn middel. Ik probeerde te schreeuwen maar iemand legde een hand voor mijn mond en zette me op een paard en ging achter me zitten en reed meteen weg waardoor ik geen kans kreeg om om te kijken. Eenmaal aangekomen trok de man me van het paard af en al snel was er een andere die mijn handen samen bond en ik schreeuwde even. "Geloof me prinsesje, niemand kan je horen." zei een gemene stem en duwde me een oude hut binnen waar ze blijkbaar woonden en sloten me op in een kamer zonder een raam maar met wel licht.
Wij weten, jullie niet (man dat is lang geleden dat ik dat nog eens schreef haha)
jij: jongen
ik:
Clary McNamara - 18 jaar - ontvoerd - Prinses van een magische wereld - Lief en zorgzaam, soms een beetje naïef.

Mijn begin:
Nou ja, normaal gezien ging ik nooit alleen het bos in en ging iemand van de bewakers met me mee. Maar nou ja, ik had even tijd nodig voor mezelf. Ik was op mijn witte merrie gestapt en meteen in galop het bos in gereden. Na een tijdje rijden kwamen we aan bij een beekje en stapte ik af en streek mijn jurk meteen goed. Het was een roze jurk, ja nou ja, het was mijn lievelingskleur. Na een tijdje dat mijn paard aan het drinken was hoorde ik voetstappen en ik keek om me heen en voelde al snel twee sterke armen die me meenamen aan mijn middel. Ik probeerde te schreeuwen maar iemand legde een hand voor mijn mond en zette me op een paard en ging achter me zitten en reed meteen weg waardoor ik geen kans kreeg om om te kijken. Eenmaal aangekomen trok de man me van het paard af en al snel was er een andere die mijn handen samen bond en ik schreeuwde even. "Geloof me prinsesje, niemand kan je horen." zei een gemene stem en duwde me een oude hut binnen waar ze blijkbaar woonden en sloten me op in een kamer zonder een raam maar met wel licht.