Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
LET OP: deze orpg is voor jongere kinderen minder geschikt i.v.m. geweld etc, lezen is op eigen risicio.

Ik:

Mako ''Beast'' Harrison - 19

Mako, die doorgaans ook wel Beast word genoemd vanwege haar manier van leven en haar manier van doen, is een ontzettend wild, agressief en destructief persoon. En dat eigenlijk al sinds haar geboorte. Ze drumt sinds ze vier jaar oud is en dat is daarom dan ook haar grootste hobby en ze was van plan er ook haar baan van te maken, tot de uitbraak kwam en ze weg moest uit de vertrouwde stad. Veel had ze niet mee kunnen nemen, een paar drumstokken, voor het geval deze uitbraak niet zo heel erg lang duurt, wat ingeblikt eten en een paar flessen water. Daarbij heeft ze een geladen geweer en mocht ze uit munitie tekort hebben, dan heeft ze ook altijd nog haar bijl. Sinds de uitbraak is haar, zoals alle andere overlevenden, veel overkomen en vandaar dat ze last heeft van verlatingsangst en ook vaak snel van humeur veranderd. Toch is ze vaak nog hetzelfde wilde kind als vroeger, dat nooit de hoop op zal geven.

Jij:
Jongen + Begin ( Good Luck Xx )

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ivan "10K" Belikov - 19

Koppig, roekeloos en kil. De woorden die een jongen als Ivan het best kunnen beschrijven. Hij weet hoe hij moet overleven en laat dat ook merken. Met wapens kan hij goed overweg, allemaal vanwege zijn verleden in de illegale bokswereld. Een sniper is elk moment van de dag aan zijn rugzak bevestigd, samen met een zakmes en een handpistool. Altijd is Ivan op zijn hoede. Paranoia is redelijk vaak bij hem te bekennen, waardoor hij amper tot niet samenwerkt. Mensen zetten zich vroeg of laat tegen je op, daar is hij heilig van overtuigd. Hij is niet van plan om zich te laten bespelen door buitenstaanders en begeeft zich dan ook voornamelijk op onbewoond gebied. Werkt hij toch samen, dan doet hij het voor zijn eigen bestwil.
Sinds de uitbraak is hij erg veranderd. Het menselijke is voor zijn gevoel weggevaagd en is vervangen door een leegte binnen in hem. Bij verschillende bendes heeft hij zijn aandeel gehad, al hield hij het vaak niet langer dan een aantal dagen vol. Mensen kunnen hem niet uitstaan vanwege zijn karakter en eerlijk gezegd is het wederzijds. De hel op aarde heeft hem bij zich gevoegd; het gevaarte stopt niet bij de 'walkers' die de wereld teisteren. Flik je hem iets dan kan je zeker wraak verwachten.

Mijn stukje komt in het bericht hieronder <3

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom hij zich in de bossen van een of andere onbekende stad bevond?
Simpelweg gezegd een groot raadsel, zelfs voor hem. Misschien was het de stilte die hem aantrok om zich er te wagen. De rust die weder leek te keren na de uitbraak, zo'n jaar geleden. Het was er leeg, niemand die tegen hem moest praten of hem besloop. Geen volgende mensen, extra gewicht, in zware tijden als deze. Hier was hij maar een enkeling, een vreemde tussen de lege buitenwereld. Geen mens die hem kon beoordelen of commanderen hoe hij wat moest aanpakken. Hier bestonden de ongeschreven regels die boven alles leken te dienen. Hem hoorde je er niet over zeiken; hij kon immers doen wat hij wilde.
Een sigaret hing aan zijn lippen, als hij zwijgend zijn passen door de drassige gronden voortzette. De rooklucht omringde hem compleet, desondanks deerde het hem niet. Het boeide hem vrij weinig hoe hij eruit zag, eraan toe was of alles wat er verder bij kwam kijken. Overleven. Het was het enige woord wat in zijn woordenboek voor leek te komen. Het enige wat door hem heen ging tijdens de lange dagen waaruit zijn leven bestond. Verder deed niets ertoe.
Het geritsel achter hem trok zijn aandacht en wist hem te ontwaken uit zijn gedachten. Hoewel hij al lang geen voedsel meer in zijn bezit had gehad, was zijn reactievermogen allesbehalve verzwakt. Abrupt draaide hij zich om, het mes in zijn handen geklemd en uitgehaald naar het wezen wat zich achter hem durfde te vertonen. Zonder te aarzelen mikte hij op het hoofd. Een doffe klap volgde, waarna het lichaam beweegloos op de grond lag. Een overledene, walker, hoe mensen het tegenwoordig ook noemden. Hij zelf zag ze als de duivel in levende lijve. Des te meer redenen om zich te verzetten en ze uit te roeien. In een beweging haalde hij het mes terug, zijn blik walgend op het bloedbad gericht. "1158."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Voor een moment keek ik om me heen, opnieuw denkend waarom ik ooit het bos in gegaan ben. Ach, waarom ook niet? De stad heeft immers meer walkers, toch? Veel zin om te denken had ik niet, liever zat ik nog drummend in de garage, maar deze verdomde uitbraak kon niet even wachten. Toch had ik liever deze shit door willen maken met mijn bandleden, die toch wat minder bleken te zijn als het aankwam op overleven. Sinds een maand of drie staat ze er daarom alleen voor. Eerst Floyd, de zanger... Gebeten, dus we hadden geen keuze meer, hij moest neergeschoten worden. Hetzelfde lot stond Debbie te wachten, onze gitariste. De andere gitarist, Dimitri, is gewoon spoorloos verdwenen. Uiteindelijk werd het de bassist, Saul, teveel. Hij eindigde het zelf. Één kogel, recht door zijn hoofd... Het liet mij alleen achter. Aan het begin vertelde ik mijzelf dat ik opzoek was naar Dimitri, maar hem heb ik nooit gevonden. Uiteindelijk ging het van een zoekactie over tot eindeloos rondlopen, hopend dat de wereld weer terug kon gaan naar zijn oude manieren, of dat ik zou ontwaken uit deze klote droom.
Ik ontwaakte echter uit mijn gedachten door het onmiskenbare geluid van een walker. Een levenloze grom en slenterende voetstappen. Al snel viel mijn oog op het wezen dat zich moeizaam vooruit sleepte, met maar één ding in zijn hoofd... Zonder te aarzelen greep ik naar mijn geweer en schoot ik het wezen door zijn hoofd. Al snel had ik mijn geweer verwisseld voor mijn bijl en liep ik dichterbij het, nu definitief, dode lichaam. Voor de zekerheid scheidde ik het hoofd van het lichaam. Een kleine grijns verscheen op mijn gezicht. Het gaf me toch elke keer weer een kik, zo'n ding vermoorden...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een spel was het. Een onzinnig spel om zijn aandacht erbij te houden, zijn hoofd bij de werkelijkheid. Het weerhield hem ervan om gek te worden. Hij bleef gefocust, al was het een of ander dom doel om de dagen door te kunnen komen. Een van de dingen die hem op de been hield door de slopende tijden. Zelfs de apocalypse bracht zo zijn saaie momenten met zich mee, helaas.
Met een diepe zucht zette hij zijn tocht voort, zijn blik starende in de diepte voor hem. Geen enkele gedachte spookte door zijn hoofd, zoals het elke dag opeenvolgend ging. Naarmate de tijd verstreek en hem onbewust achterliet voelde hij zich steeds meer als een van hen. De 'levende' doden die het land bezetten en het overleven flink moeilijk wisten te maken. Voor zijn gevoel had hij er allang niet meer moeten zijn. Maar Ivan leek verdoemd te zijn om te moeten leven in deze wereld. Een schakel heeft het bij hem omgezet. Gevoelens waren nergens meer te bekennen, evenals genade of medelijden. Leven was zo immers gemakkelijker; niemand die bij hem kon komen. Uiteindelijk was het ieder voor zich.
Een flinke trek van zijn sigaret verdween in zijn luchtwegen, verstikkend maar tegelijkertijd kalmerend. Zijn sigarettenvoorraad was zeker niet oneindig groot, noch zag Ivan er geen reden voor om zuinig te zijn. Mocht het een keer opraken dan zou hij maar wat anders moeten vinden. Daarbij viel er verder weinig tot niets te beleven en moest hij iets hebben om zich mee bezig te kunnen houden, of het nou het bijhouden van zijn killstreaks was of hij zich door zijn minimale middelen heen zat te werken.
Het geluid van een schot drong zijn oren binnen, luidruchtig en onmisbaar. Het liet hem afvragen wie er zo dom was om schoten te lossen in een omgeving als deze. Geluid lokte walkers aan, veel walkers. Veel goeds kon het niet betekenen. Zijn sniper greep hij van zijn rug en hield deze stevig vast in zijn handen. Een haastig tempo bleef hij aanhouden, terwijl hij wantrouwig om zich heen keek. Hij vertrouwde de boel voor geen meter en zou niet afwachten tot er iets zou plaatsvinden.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Dat schot bleek achteraf geen goed idee en misschien had ik er beter over na moeten denken. Ach... Denken is anders nooit mijn sterkste kant geweest. Overal om me heen hoorde ik hetzelfde geluid. Dat herkenbare geluid van de walkers. Niet wetende welke kant ik uit ging, begon ik maar te rennen.
Elke walker die mijn pad kruiste kreeg een bijl door zijn schedel geramd, aangezien ik nu wel nadenk over het afvuren van kogels. Dat doe ik hier geen tweede keer... Het was immers ook puur als een reflex.
uitgeput stond ik stil, de geluiden omringden me opnieuw, van alle kanten. Ik stond tegen een boom aangedrukt, waar ik uiteindelijk ook in wist te klimmen, op een stevige tak, zo'n drie meter van de grond verwijderd. Even wachtte ik af tot de eerste zombie zich zou laten zien, wat langer duurde dan ik dacht. In de tussentijd zat ik wat te kloten met de lange kettig, die van mijn choker hing. Het was net een soort halsband, wat eigenlijk ook de bedoeling was. Het enige probleem was dat hij niet meer afging. Dat was eigenlijk geen probleem toen de band er nog was, aangezien het een soort grap was tussen ons. ''Chain the beast to it's drums, or it'll escape.'' Riepen ze altijd, en ik lachte altijd gewoon mee. Maar nu de band weg is en ik er alleen voor sta is het alleen maar irritant. Toch doe ik mijn best niet om het af te doen, het was een herinnering, en daarbij moest ik er steeds weer om lachen. De ketting daarin tegen was voor mij net iets te lang, het was ongeveer 1,90 meter lang, en iedereen greep het altijd vast, waardoor ik niet wil weg kon rennen. Het was altijd wel leuk geweest, zo tussen de band en mij, dus ik weigerde het af te doen. Het hoorde bij me. Bij mijn persoonlijkheid, mijn vrienden, alles aan me.

Alleen dan zwart, en met een ketting :')

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Levenloos liep hij over de gronden van het bos, zijn ogen overal en nergens op gericht om zich maar overal van bewust te zijn. Walkers waren verstopt in elke hoek, hij wilde geen onverwachte aanval riskeren. Tevens waren het, naar zijn ervaring, niet alleen de zombies die het gevaar vormden tegen de mensheid. Genoeg bendes had hij achter zich gelaten om er vanaf te weten. Bepaalde groepen had hij zelfs zo woedend gemaakt dat hij tot de dag van vandaag nog gezocht werd. Was het haast jammer voor hen dat het verdwijnen van de aardbodem zijn specialiteit was.
Het geritsel startte opnieuw, enkel dit keer kwam het ergens anders vandaan. Zijn zijkanten had hij al goed in zicht, zijn concentratie op volle kracht. Om hem heen was geen wezen te bekennen. Geen verdwaalde zombie of een onbekend persoon. Voor even had Ivan zijn hoop gevestigd op een dier. Was het een onbesmet levend wezen, dan mocht hij van geluk spreken. Voedsel zou hem goed doen na al die tijd 'gevast' te hebben. De schaarste was onvermijdelijk geworden door alle wanhopige overlevenden. Eerder had hij genoeg tot zijn bezitting, nu kon hij alleen een fles water en een paar appels tot zijn inventaris voegen. Aan wapens kwam hij geen tekorten, het waren de voedingsmiddelen waar hij zich zorgen over moest gaan maken.
Wanneer hij uiteindelijk omhoog keek, na een paar seconden verontsteld zijn omgeving te hebben gecheckt, kwam hij tot de conclusie dat het slechts een meisje was. Fronsend kwam Ivan tot stilstand, niet wetend wat hij ermee moest. Zijn blik kruisde de hare, als zijn stem mompelend de stilte verbrak. "En wie mag jij dan wel niet zijn?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Mijn blik, die nog altijd was gevestigd op de ketting, keek geschrokken op toen ik een stem hoorde. Een mens, een jongen blijkbaar. Hij vroeg wie ik was. Mijn eigen naar had ik al tijden niet meer gehoord, en de laatste mensen die ik gezien heb noemde me ook gewoon Beast. Het was inmiddels zo vaak gebruikt als mijn echte naam, dat ik het eigenlijk ook zo zag. 'Beast.' Antwoord ik daarom ook, tegen de onbekende jongen. Mijn lichtelijk schorre stem paste perfect bij mijn uiterlijk.
Nog geen vijf seconden later kwamen mijn voeten met een doffe klap tegen de grond onder me. Zo praten vanuit een boom was nou niet bepaald ideaal. Met mijn kleine 1,67 kwam ik er al snel achter dat de jongen nogal boven mij uit torende, wat me niet bepaald een veilig gevoel gaf. Ah fuck it, ik heb wapens. De ketting kwam niet veel later met een klap tegen de vlakte. Het harde geluid van metaal was goed te horen, en ik wist wat dat betekende. Langzaam zette ik een paar stappen achteruit, bij de jongen vandaan, voordat ik hem eens goed bekeek. Zijn gezichtsuitdrukking leek emotieloos en wat ik op kon maken uit zijn houding was dat hij ontzettend sterk was, zowel fysiek als mentaal. Ergens gaf het me een veilig gevoel, maar iets binnenin me zei dat ik hem niet teveel moest vertrouwen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was een vreemd type, anders dan hij gedacht had. Vanuit zijn oogpunt gezien was ze momenten geleden nog een of ander onschuldig meisje, nu ze naast hem terechtkwam zag hij dat hij het helemaal mis had gehad. Ze was absoluut niet zo en eerlijk gezegd sprak het hem aan. Noch liet hij zich niet van de wijs brengen en weerhield het hem amper om zijn gewoontes voort te zetten qua vreemden. Ze mocht dan wel haar wapen van hem weg hebben gedraaid, zijn vertrouwen was geenszins zoals het was geweest.
Ivan kon op haar neer kijken, sinds ze met beide voeten op de grond stond, maar stapte enigszins achteruit. Wilde ze hem aanvallen dan kon hij het eerder zien aankomen. Haar bijnaam was een onbekende voor hem. Honderden had hij er voorbij zien komen, toch was deze anders. Iets meisjesachtigs had hem waarschijnlijker geleken, al was het misschien naïef van hem om zo te denken. Kil vervolgde hij zijn uitspraken, zijn ogen op haar gericht. "Beast, huh? Never heard that one before." Zijn attentie gleed al gauw door naar haar ketting, een lang sieraad om haar nek. Bijpassend.
Zijn echte naam ging hij voor geen goud geven. Die ging er al niet meer mee door sinds de uitbraak, en overigens was het de naam waaronder hij gezocht werd. Mocht ze een lid van de bende zijn dan wilde hij het geen kinderspel maken. Zowel hij als zij zou er geen baat bij hebben. Persoonlijke informatie was zijn laatste zorg en dus onbelangrijk.
"10K," antwoordde hij stug. Een sigaret bracht hij naar zijn mond en stak deze aan, aangezien zijn vorige al op was gegaan. De sniper hield hij alsmaar naast zich in aanslag. Het zou verspilde moeite zijn om zijn wapens voor haar te moeten verbergen, vroeg of laat zou ze ze toch wel gezien hebben.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Een kleine grijns verscheen op mijn gezicht toen ik hem dat hoorde zeggen, ''I'm wild as a beast, that's why they always chained me to my drums.'' Zeg ik lachend tegen hem.
Al snel sta ik weer op en hoor ik zijn bijnaam, ''10K? The hell's that supposed to mean?'' Vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw aan de jongen, waarna ik mijn bijl weer aan mijn riem hang. Tienduizend? Het klonk niet als een typische bijnaam en al helemaal niet als een normale naam. Wat is het dan wel?
Niet veel later vond ik mijzelf alweer starend naar de jongen. Zijn stem klonk kil en zijn houding stond alsof hij elk moment een kogel door mijn hoofd kon schieten. Het deed me eerlijk gezegd geen goed, maar dat zal allemaal wel. Ik zette een klein stapje naar voren, dichter bij de jongen. De ketting sleepte achter me aan over de grond, maar al snel pakte ik die vast. Ik sprak geen woord meer, maar concentreerde me zodanig op de jongen, dat ik even niets meer hoorde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm wild as a beast, that's why they always chained me to my drums."
Het leek flink geestig te zijn, aan haar lach op te merken. De herinneringen kwamen bij haar omhoog, zelfs Ivan kon het nog zien. Zelf dacht hij amper na over zijn verleden voor de hel startte. Het deed hem pijn om te denken hoe het was geweest en te weten dat er niets was wat hij eraan kon veranderen. Het beste wat hij kon doen was het achter zich laten en zich richten op de toekomst, hoe onaangenaam het er ook uit zou zien.
Haar enthousiasme was ergens onverwachts en daardoor een beetje vreemd. Het was lang geleden geweest sinds hij iemand had horen lachen. Bij hem kwam er amper meer een glimlach vanaf na alle gebeurtenissen.Hij gunde het zichzelf niet om te genieten van ook maar een moment terwijl duizenden anderen zaten te lijden onder de omstandigheden. Daarbij was er weinig om vrolijk over te zijn; zijn leven zag er momenteel niet bepaald rooskleurig uit.
"How many walkers I'm going to kill before I go to hell," zei hij doodserieus. Het was geen leugen en al klonk het zo kinderachtig als wat, het was een van de weinige dingen die hem ervan weerhielden om op te geven. Een teug van zijn sigaret verdween in zijn lichaam. De rook ontsnapte in kleine wolkjes en mengde zich met de lucht om hen heen, zo snel als het zichtbaar was geworden. De doordringende geur vond hij ergens aangenaam. Het maakte dat hij zijn gedachten op orde kon krijgen en mede had hij iets om zich mee bezig te houden. Er liep tenslotte niet elke seconde een walker langs om gedood te worden en aan zijn telling toe te voegen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
''You're not one to see the fun in situations, are ya?'' Vraag ik een beetje zuchtend aan hem, als ik merk dat hij nog altijd even emotieloos kijkt, of eerder erg kil. Voor een moment dreven mijn gedachten af naar de tijd voor de uitbraak, het bleven de goede herinneringen... Het was niet dat ik nog ergens voor leefde, ik had gewoon teveel energie om dood te gaan.
Dan zie ik het weer voor me. Het duister, dan opeens de felle lichten die recht op de band schijnen, en het vrij kleine publiek van ongeveer 150 man. Al snel beginnen we te spelen, metal, rock... Het was meer een mix van beide. Wild sla ik tegen mijn drumstel, met het geluid van de ketting, die met mij meebeweegt, op de achtergrond. De halsband choker voelde ik inmiddels allang niet meer, sinds ik gewend was aan het gevoel van een zware ketting aan een zware choker. Nog geen moment later komt mijn drumsolo en ik ga er helemaal in op.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik opnieuw de jongen hoor spreken, ''That's depressing...'' Mompel ik, met mijn schorre stem. Dan pas valt mij zijn sigaret op, ''You've still got 'em? How many did ya bring, boy? I ran out ages ago...'' Zeg ik dan, lichtelijk verbaasd over het feit dat hij nog steeds sigaretten in zijn bezit heeft.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I just don't see the fun in situations anymore, that's all," zei hij schouderophalend. Het was de waarheid, hij zag niet in waarom hij zich vrolijk zou moeten voelen. Zijn familie was spoorloos, wellicht uitgemoord door de walkers of anders wel met het bloed klevend aan de handen van de bendes. Hij zelf had weinig om voor te leven, op zijn hogere doel na dan. Zijn voedsel en drinkwater was zo'n beetje het kleinste aandeel van zijn bezittingen en hij had geen enkele plaats waar hij heen kon. Hij zag geen enkele reden om zich happy te moeten voelen.
Haar aandacht leek ineens te gaan naar zijn sigaret, die zich al zo'n minuut tussen zijn lippen bevond. Ze liep ergens een beetje achter, al zouden het ook haar gedachten kunnen zijn wie haar zo nu en dan afleidden. Moeilijk te zeggen vanaf zijn positie.
"Yeah, I do," zei hij met een ijzige glimlach. "I stole them from one of the gangs around here. They didn't even noticed until I was gone." Hoe sommige mensen zo dom konden zijn om een vreemdeling als hem te vertrouwen. Ze waren te veel gehecht aan hun oude leven om zich aan te kunnen passen aan het nieuwe leven hier. Nouja, hij zag het van de goede kant; het zou alleen in zijn voordeel kunnen werken. "Losers," murmelde hij hoofdschuddend. Opnieuw inhaleerde hij wat rook van zijn sigaret. Het pakje haalde hij uit zijn broekzak tevoorschijn, waarna hij kort op en neer keek tussen het meisje en de sigaretten. "Do you want one?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
''That's the thing with you people... The world goes crazy and suddenly everyone's depressed. What happened to the rock n roll spirit, man? Parties, music, booze and drugs?'' Vroeg ik hoofdschuddend. Het was deprimerend, eerlijk waar. Niet echt mijn manier van leven. Ik was immers het hyperactieve kind dat nooit stil kon zitten, geen geduld, altijd drummend op van alles wat ik vinden kon. Maar ja, de mensen uit deze wereld zien alles anders. Alles is slecht, voedsel is schaars, de wereld is klote. Niet als je het mij vraagt, al begin ik er steeds meer in te geloven dat we allemaal fucked zijn.
Dan hoor ik hem praten over hoe hij de sigaretten heeft gestolen van een gang, ''Gangs? You shouldn't be gettin' involved with those assholes... Stick with the people you survived with, if they're still alive of course.'' Zeg ik maar. Tja, al die gangs zijn wel een probleem, bittere klootzakken, zeker mijn mensen niet en ik blijf ook liever bij ze uit de buurt. Door die gedachte begin ik automatisch weer te denken aan de band en hoe we overleefden.
Dimitri was al naar buiten gegaan, weg uit het huis waar we ons in bevonden, een veilige plek leek het ons. Plotseling komt hij terug met een gewonde man, ''Dudes, I found this guy outside, he's hurt and junk.'' Verteld hij. Ik zit wat hijgend achter mijn drumstel, na één van mijn welbekende drumsessie's. De band had er niets tegen en we begrepen de zombie's nog niet goed genoeg om ons te realiseren dat ze op geluid afkwamen. ''Who's the wild weirdo behind the drums?'' Vroeg de gewonde man met een pijnlijke stem, waarna ik hem een boze blik toewierp, ''Don't mess with Beast man, she eats glass.'' Antwoord Dimitri lachend, waardoor ik zelf ook in de lach schiet.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik merk dat hij me een sigaret aanbied, ''Please.'' Antwoord ik tegen hem, zonder aan de sigaretten te zitten, misschien maakte hij een grap? Of was het een val?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"The walkers, that's what happened. And how can I build some party on my own with no booze? C'mon man, this ain't no celebration without vodka." zei hij met een kleine grijns. De vodka, de drank die hij het meest van allemaal had gemist. De sterke smaak waar hij naar verlangde, dag in dag uit. Een neiging om zichzelf over te geven aan sterke drank was met de jaren zeker niet verminderd, naar zijn zeggen. Het was haast jammer dat hij in de middle of nowhere was, met nul kans om een bar tegen te komen. Nu er geen politie meer ronddwaalde om mensen op te pakken kon hij flikken wat hij wilde.
Haar verbazing over zijn uitspraken vond hij maar vreemd. Merendeel van de overlevenden hadden zich inmiddels bij de bendes gevoegd. Hoe kon hij weten dat zij niet een van hen was? "Yeah, a little late for that. I'm on their blacklist now," mompelde hij met zijn blik strak voor zich uit. "And since you haven't noticed; I don't have anyone to stick with. And it's fine by me."
Het was eerder nooit echt in hem opgekomen dat hij er serieus alleen voor stond. Zijn besef kwam nu naar boven, ondanks weigerde hij om toe te geven. Ze kon net zo goed een van de huurmoordenaars zijn. In elk geval ging hij het niet riskeren om wat 'gezelschap'. Hij kon het prima redden in zijn eentje en had niemand nodig.
Haar blik naar de sigaretten vertelde hem genoeg over hoe ze over het aanbod dacht. Eentje die onafslaanbaar was, ook voor haar. Langzaam haalde hij een sigaret uit het pakje en reikte het haar aan, samen met de aansteker. "Enjoy."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
''That's very specifc... Lemme guess, you prefer vodka, you must be Russian.'' Zeg ik lachend. Zelf had ik niets tegen vodka, maar het was niets vergeleken met de kik die drugs gaf, al heb ik dat maanden geleden op moeten geven. Zonder verder nog iets te zeggen haal ik mijn rugzak van mij rug af en open hem, zoekend naar wat alcohol. ''Yer lucky I prefer cocaine.'' Zeg ik, waarna ik er een plastic flesje uithaal, die nog bijna halfvol zat. Het was vodka, wat ik zelf eigenlijk niet zo veel dronk. Ik was drugsverslaafd, dat zeker, maar alcohol was niet echt altijd mijn ding. Whiskey en bier, dat waren mijn twee go-to drankjes, dus kon hij de vodka wel van me krijgen. Ik overhandigde hem de fles.
Hij leek verbaasd over mijn antwoord, maar ik ging er niet op in. Het feit dat hij blijkbaar niet geliefd was bij meerdere bendes gaf me echter geen fijn gevoel om zo bij hem in de buurt te staan, misschien was het omdat hij elk moment gevonden kon worden, of omdat het misschien allemaal een leugen was en dit mijn einde zou kunnen betekenen. ''Really? You don't say... I mean, you look like such a lovely fella to hang around with.'' Antwoord ik, waarna ik even zacht lach. ''But what can I say? People have always been avoiding the oh so dangerously wild beast.'' Voeg ik er nog lachend bij, en ik trek even aan de ketting, ''Chained, man... Chained.''
Als hij me een sigaret en een aansteker aanreikt kijk ik hem dankbaar aan en pak het dan vast. Al snel heb ik de sigaret aangestoken en voel ik het o zo bekende gevoel van de rook die mijn luchtwegen binnenstroomt. ''So... Whatcha do, before all this shit happened I mean?'' Vraag ik dan, aangezien ik me best wat dingen over hem afvraag.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld