Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Game Of Shadows

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ORPG ft. LadyStardust (:

Ik: Kylee Madelynn Mitchell - 17 jaar - Werewolf

Jij: boy + begin c:

♥♥♥

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ik:
Finn George Airbourne - 17 jaar - Time Lord

Mijn beginstukje komt in het bericht hieronder c:

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Met flink wat geweld kwam Finn terecht op aarde, nog altijd in zijn Tardis. Of Time And Relative Dimension In Space. Het als een police box uitziende apparaat was hetgeen wat hem trasporteerde tussen werelden, dimensies en tijd. Vaak gebruikte hij het niet, waardoor het niet langer in zijn beste staat was. Dat was zeker te merken gedurende de reis tussen zijn thuisplaneet Gallifrey, naar waar hij zich nu bevond. Aarde. Veel tijd om te besluiten waar hij heenging had hij niet, sinds hij snel weg moest. Een oorlog had hem weggedreven van Gallifrey. Het was simpelweg te gevaarlijk om te blijven. De kans om permanent gedood te worden was zeer groot.
Hij trapte de deur de police box open en hoestte even door alle rook dat zich had gevormd binnenin. Hij keek even achterom naar binnen en fronsde zijn wenkbrauwen. Het zag er niet bepaald goed uit. Ach, hij zal het morgen wel oplossen. Eerst moest hij een slaapplek vinden, of gewoon een plek waar hij kon verblijven tot hij zelf iets had gevonden. Veel kennis had hij niet over de planeet, slechts hoe de bevolking eruit zag, gemiddelde levensduur en het klimaat van de plek waar hij zich bevond. Waar precies wist hij echter niet. Nou ja, hij zal er wel achterkomen. Hij klopte wat stof van zijn kleding, bestaande uit een lange jas, grijzige blouse, zwarte jeans en lakschoenen. Zijn ogen waren blauw gekleurd, zoals ze meestal waren. De kleur veranderde echter door zijn humeur. Opvallend was het zeker, sinds het vaak felle, vrij opvallende kleuren waren. Op zijn thuisplaneet was het gebruikelijk, maar hier was hij er niet zo zeker van, dus deed hij zijn best om zijn humeur gewoon vrolijk te houden. Hij keek even om zich heen, om zijn locatie te bekijken. Hij zag slechts bomen en ergens vaag in de verte wat huizen. Goed was zijn zicht echter niet, sinds de zon al onder was en de enige lichtbron de Tardis was. Ofwel, de deur die nog een klein beetje open stond. Hij sloot de deur en stak de sleutel in zijn broekzak. Na even om zich heen te hebben gekeken, begon hij zijn tocht richtig de huizen die hij kon zien.
Het duurde slechts een halfuur voordat hij zich bij de politie bevond. Zijn naam was hem al gevraagd, zijn leeftijd, afkomst en waarom hij naar de politie was gekomen. Zijn echte verhaal kon hij hen niet vertellen, zijn naam en leeftijd waren daardoor het enige wat hij de twee mannen eerlijk verteld had. De rest was een verhaal over hoe zijn ouders om waren gekomen een tijd geleden en hij niet langer voor zichzelf kon zorgen. De agenten leken zijn verhaal te geloven en voor hij het wist werd hij op de wachtlijst gezet voor een pleeggezin.

Enkele dagen later
Hij bevond zich nu een dag of drie op aarde en hij verbleef zolang bij een oude vrouw. Waarom hij hier niet kon blijven was een raadsel, maar gisteren was hem verteld dat ze een pleeggezin voor hem hadden gevonden. Vandaag was het dus zover, hij zou ergens ander moeten gaan wonen. De vrouw bij wie hij de afgelopen anderhalve dag verbleef had kleding voor hem gekocht, ook al wilde hij het eerst niet aannemen. Hij wilde de oude dame simpelweg niet teveel geld kosten, maar ze bleef maar aandringen. Uiteindelijk gaf hij toe en nu heeft hij vier extra bloezen, drie paar jeans en nogal wat sokken. Hoe dankbaar hij de vrouw was, was moeilijk uit te drukken in woorden, maar hij was haar kortom ongelooflijk dankbaar.
Met zijn koffer in zijn hand geklemd stond hij bij de deur. 'Thank you again for everything, miss Pond.' Zei hij met een glimlach. 'Oh stop it, dear, it was nothing. Now off you go, we'll keep in touch.' Sprak ze, en ze klopte even op haar schouder, waarvoor hij wel een beetje door zijn knieën moest. 'Very well then, take care miss. Goodbye.' Met deze woorden liep hij de deur uit, de rustige straat in. Waar hij heen moest was hem precies verteld en het was gelukkig niet zo ver van mevrouw Pond's huis. Met zijn gedachten heel ergens anders dan het pleeggezin, begon hij te lopen. Hij dacht aan thuis, Gallifrey. De Tardis die nog altijd in het bos stond. Alle gedachten bij elkaar waren genoeg om zijn oogkleur te veranderen naar Fel geel. Een teken van verdriet en mentale pijn. Na enkele minuten merkte hij pas op hoe hij zich voelde en dacht vrijwel meteen aan iets vrolijkers, alleen om zijn oogkleur weer blauw te krijgen, wat ook snel alweer gebeurde.
Na een ruim kwartier te hebben gelopen kwam hij aan bij het juiste adres. Zonder te aarzelen drukte hij op de deurbel en wachtte geduldig af tot er iemand open zou doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geconcentreerd gleden haar ogen over het geschrift in haar handen. De letters las ze zorgvuldig onderwijl ze een plukje haar achter haar oor streek. Het papier zag er oud uit vergeleken met de boeken die Kylee gewend was. Schoolboeken waren netjes, een vlekkeloos witte achtergrond te vinden en de plaatjes waren niet meer dan gewoonweg afgedrukt. Saai vond ze ze, tegenover de boeken die ze al van kleins af aan had verzameld. Ze waren volgeschreven met legendes en mythes. Verhalen waar elk ander persoon geen aandacht aan zou besteden, maar zijzelf deed niet anders. Ze hield ervan om te kunnen geloven in het onwerkelijke want.. eerlijk was eerlijk; het bewijs dat er iets als het bovennatuurlijke bestond, hoefde ze immers niet ver voor te zoeken.
Geroep van beneden liet haar opschrikken uit haar gedachten. Haar vader's stem galmde door de hele onderverdieping, over het vrolijke gebrabbel van haar kleine broertje heen gekomen. Zoals hij haar al een paar keer had verteld kwam er een nieuw iemand bij ze wonen. Een wees werd haar duidelijk gemaakt en, al had ze niet anders dan tegen gestribbeld, zou het haar nieuwe kamergenoot worden. Vreemd genoeg was haar woede daarover nog niet het ergste geweest. Integendeel. Dat haar vader zoveel vertrouwen had in een onbekende zelfs nu het oorlog was tussen hen en de vampieren, was hetgeen waar ze zich het meeste aan kon irriteren. Desondanks legde ze het versleten boek terug onder haar kussen en snelde ze de trap af. Hem of haar lang laten wachten voor de deur vond ze - net als haar kleine broertje blijkbaar dacht - in elk geval onbeschoft.
"Come here, you little monster," bracht ze met zacht gegrinnik uit, geprobeerd om de kleuter weg te krijgen van de deur. Aaron's gegiechel vond ze wel leuk om aan te horen. Ze kon zich altijd verbazen over hoe het jongetje zo vrolijk kon zijn bij alles dat er gebeurde. Grappig om aan te zien was het zeker, alleen kon ze hem vaak ook wel afknallen voor zijn acties. Eigenlijk had het haar dan ook niet moeten verbazen dat wanneer ze de deur had geopend, hij zijn armpjes gelijk om het eerste heensloeg dat hij kon vinden, namelijk het been van de vreemdeling.
"I'm sorry, he can act kind of-" Kylee had de bedoeling haar zin af te maken, maar bij het opheffen van haar hoofd vergat ze even wat ze moest zeggen. Het gedaante voor haar wist haar sprakeloos te maken. Twee paar heldere, blauwe ogen keken plezierig op haar neer. De jongen wie voor de deur stond was allesbehalve degene die ze verwacht had en het kostte haar even voordat ze zich wist te herpakken. ".. weird around new people." Voorzichtig greep ze Aaron's handje vast, het protesterende gebrabbel vol genegeerd. Hem vertellen dat haar vader een verrassing voor hem klaar had liggen was het beste wat ze kon doen om hem uit de buurt van de nieuwe te krijgen. Omkoperij werkte beter bij kleintjes dan ze zich ooit had kunnen bedenken. Echter, pas toen Aaron uit haar zicht verdwenen was, wendde ze zich weer tot de jongen. Een zwakke glimlach staande op haar gezicht bij verder openen van de deur.
"Eh.. Come in. It must've been a long day for you."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De deur werd geopend en vrijwel meteen greep iets zijn been. Een klein kind. Het maakte Finn even aan het lachen. 'Well hello there, buddy.' Sprak hij met een vrolijke toon in zijn stem. Al gauw werd de kleine jongen bij hem weggehaald, wat ervoor zorgde dat hij zijn hoofd wat ophefde en recht in de ogen van een meisje keek. Halverwege haar zijn stopte ze met praten, en even trok hij een wenkbrauw op. Al snel leek ze haar zin te hebben herpakt en Finn glimlachte opnieuw. 'That's alright. At least he's very enthusiastic about my arrival, and I can appreciate that.' Het accent was duidelijk hoorbaar in zijn stem, en het zorgde ervoor dat alles wat hij sprak vaak een vriendelijke, enthousiaste toon had. Toch was het niet hoe de anderen hier leken te praten. Ze hadden een ander accent en mensen hadden hem verschillende keren gevraagd of hij uit Engeland kwam, waarop hij maar gewoon ja had geantwoord. Die avond nog was hij het huis van mevrouw Pond uitgegaan om naar de tardis te kunnen, puur om daar op te zoeken wat Engeland was in de database. Hierdoor had hij immers wel een heel achtergrond verhaal voor hemzelf kunnen bedenken. Ditmaal wat meer gedetailleerd. Mensen vertellen wat hij werkelijk was zou immers niet slim zijn, wie weet hoe ze erop zouden reageren. Daarbij wilde hij eerst te weten komen hoe deze wereld in elkaar stak, voordat hij ook maar iets van zijn werkelijke aard zou vrijgeven. Het was hem simpelweg te riskant. Daarbij, wat als ze het niet goed op zouden vatten en hij er slechts door in de problemen zou raken?
Het meisje sprak opnieuw tegen hem, ditmaal nodigde ze hem uit om binnen te komen, dus knikte hij een keer en stapte het huis in. 'The past three days have been quitte something, but it's only morning, so I can't yet say that it has been a long day. Also, I must say that you've got a lovely house, well, the small bit that I have seen so far at least.' Hij keek haar aan, zijn ogen nog even helder blauw als zojuist. Die woorden die hij sprak, sprak hij snel, maar niet onduidelijk. Af en toe klonk het wat langzamer en meer mompelend, maar dat gebeurde een enkele keer in zijn zin, als hij bijvoorbeeld van onderwerp wisselde. Zijn koffer plaatste hij even op de grond, waarna hij om zich heen keek. Hij was blij met de nieuwe woonplaats, zeker sinds er mensen waren die hem blijkbaar wel in huis wilden nemen. Het vertelde hem iets over de samenleving hier. De mensen waren niet slecht, zeker niet zelfs. Het deed hem denken aan thuis. Thuis. Het woord dat hem steeds bleef achtervolgen en hem niets meer dan ellende bracht. Het haalde herinneringen naar boven van zijn familie, zijn hele planeet. Alles wat hem zo vertrouwd was en nu verwoest was. Hij merkte zijn humeur veranderen en bedacht zich snel dat dit natuurlijk effect had op zijn ogen. Snel bande hij de gedachte uit zijn hoofd en knipperde een paar keer. Zijn ogen kleurden weer blauw bij het horen van stemmen. 'Let's meet the others now, shall we?' Het zou haar vast niet opgemerkt zijn. Zijn ogen waren immers niet volledig geel gekleurd, ze waren misschien halverwege het verkleuren, dus heel erg moest het niet opgevallen zijn. Opnieuw werd er een glimlach zichtbaar op zijn gezicht, al leek deze wat minder enthousiast dan de glimlach die hij vertoonde toen hij nog buiten stond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De vrolijke woorden van de jongen kwamen al snel bij haar binnen. Klanken van een Europees accent dacht ze te kunnen horen, waarschijnlijk Brits, bij het spreken. Voor een persoon wie nu geen enkel familielid meer over leek te hebben, vond ze de jongen aardig blij overkomen. De glimlach op zijn gelaat evenals de kleine glundering in zijn ogen sprak voor zich. Desondanks beval ze zichzelf om geen paranoia toe te laten bij de nieuwe jongen. Iedereen had zijn of haar eigen manier waarmee ze met dingen omgingen, toch?
Een zwakke glimlach vormde zich uit vriendelijkheid, de deur voorzichtig achter zijn gedaante gesloten. Nog altijd stond ze versteld van hun nieuwe 'huisgenoot'. Met zijn uiterlijk had ze hem zo aan kunnen zien voor iemand anders in plaats van de wees die ze verwachtten, al was het voornamelijk uit vooroordelen geweest. In haar gedachten had ze al vele keren een voorstelling geprobeerd te maken van de persoon die ze dacht te vinden achter het hout van de deur, maar niets kwam dicht bij de jongen van zo te zien haar leeftijd. Haar eigen gestaar merkte ze intussen op, waardoor ze haar ogen gauw weer van hem afwendde. "Thanks. It isn't huge though, but I guess it's big enough for the family." Hopende dat de jongen haar dagdromen niet op had gemerkt, bleef haar blik voor enkele secondes beschaamd hangen bij de grond onder haar voeten. Haar slechte gewoontes had ze nog niet afgeleerd en hoe erg Kylee er ook op probeerde te letten, bleef het naar boven komen.
"Oh, how rude of me," murmelde ze zacht voor zich uit. "I even forgot to introduce myself. My name is Kylee. And the one who grabbed your leg is my little brother, Aaron. He can be really annoying sometimes."
Ze draaide haar hoofd ietwat bij waarna ze haar blik rond de kamer liet gaan. Geen ander persoon kon ze er weervinden dan hen beide, hetzelfde voor het lawaai wat gewoonlijk door het huis ging. Natuurlijk kon ze Aaron's gebrabbel nog wel horen, maar het geroep of de harde muziek van haar broer was gelukkig nergens te horen. Al snel kwam ze dan ook tot de conclusie dat iedereen zoals haar vader gepland had, aan de eettafel zat.
"The others are back there, in the dining room," ging ze verder. Haar ogen bracht ze na korte tijd weer terug bij de zijne, terwijl ze met haar gedachten afdwaalde. De zorgen over de spullen die zij allemaal hadden moeten verbergen voor zijn komen spookten in een sneltempo door haar hoofd. De boeken had ze in alle wanhoop weggestopt in haar boekenkast ofwel onder haar bed en de rest van de spullen had haar vader ergens verstopt, verspreidt over het hele huis. Over haar broer twijfelde ze het meest; zou hij alles wel opgeborgen hebben? Hem kennende weigerde hij ook maar iets te doen wat ze hem vertelde, hoe belangrijk het ook mocht zijn. Toch dacht ze dat hij inmiddels net als de rest in de eetkamer te vinden was. Kylee had er vertrouwen in dat haar vader hem tenminste zo ver had gekregen om aan tafel te zitten, maar over de kelder kon ze niet anders dan peinzen. Wat als het slot er niet meer opzat?
Ze deed de moeite om het van haar af te zetten, waarop ze haar gedachten uit haar hoofd bande. Het te veel nadenken over dingen kon haar geen goeds opleveren. Overigens maakte het de situatie niet alleen ongemakkelijk voor haarzelf, maar ook voor het bezoek. Wat moest de jongen onderhand wel niet van haar denken?
"Ehm.. Shall I bring your suitcase upstairs?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Opnieuw verscheen er een kleine glimlach op Finn's gezicht. Ze was vriendelijk, althans, voor zover hij wist. Helemaal op zijn gemak voelde hij zich echter nog niet, wetende dat hij iets verborgen hield. Vroeg of laat zou de waarheid aan het licht komen en zou hij zijn verhaal wel moeten vertellen. Misschien vond iemand de Tardis wel, of merkten ze zijn ogen, zijn twee harten... Wat als hij regenerate na een dodeljke wond? Al deze gedachten bij elkaar maamte dat hij misschien wat denkend voor zich uit keek, terwijl zijn oogkleur zich langzaam veranderde naar grijs. Over de Tardis gesproken, hij moest vanavond nog terug zien te gaan. Het apparaat moest nog herteld worden, wat het voor het grootste gedeelte zelf had gedaan. Toch waren er nog een paar handmatige instellingen en fouten die Finn zelf op moest lossen.
Het gestaar van het meisje was hem wel opgevallen, maar hij sprak er verder geen woord over. Waarom zou hij ook? De manier waarop ze zich gedroeg zodra ze het zelf door leek te hebben bertelde hem immers genoeg over hoe ze er zelf van dacht. Haar woorden drongen zijn gehoor binnen en hij glimlachte even. 'I suppose that's the only thing that counts when it comes to houses.' Opnieuw liet hij zijn ogen -die inmiddels al weer blauw waren geleurd- door de ruimte glijden. Het huis had een bepaalde charme dat het bij zich droeg, maar ergens ook iets vreemds, Finn kon het gewoon aanvoelen. Er was iets aparts aan dit huis of de mensen die er woonden, al was hij niet helemaal zeker van wat het nu toch was. Hj had zijn gedachten al snel ergens anders hangen bij het opnieuw horen van haar stem. 'Kylee? That's a pretty name... I'm Finn, it's a pleasure to meet you.' Bij het horen over haar broertje lachte hij even. 'He's a nice little fella, and I don't find him to be annoying at all.' Sprak hij met een vriendelijke glimlach. Ook hij het de geluiden van de kleine jongen gehoord, al wist hij niet uit welke ruimte het kwam. Kylee vertelde het hem niet veel later en hij knikte even. Nerveus om de rest te ontmoeten was hij niet, al heerste er een constant gevoel van angst in zijn lichaam. Hij was bang om iets verkeerd te zeggen en vrij te geven wie hij werkelijk was, wat hij nooit eerder hoefde te zijn. Het was lastig om zoiets groots verborgen te houden, zeker sinds het vrij makkelijk te veraden was.
Zodra hij haar vraag hoorde, schudde hij zijn hoofd. 'I appreciate the offer, but I can carry it myself. But it'll be nice if you'd show me where I'll be staying.' Hij glimlachte en pakte zijn koffer weer van de grond. Hij wilde niet dat anderen zoveel moeite voor hem deden, hij wilde ze niet tot last zijn. Veel spullen had hij niet, slechts de kleding die hij van mevrouw Pond had gekregen, zijn koffer waar hij dat alles in had en de sleutel van de Tardis in zijn broekzak. Hij had geen tijd om ook maar iets mee te nemen van Gallifrey, aangezien hij zo snel mogelijk weg moest. Het was nu pas enkele dagen geleden dat het allemaal gebeurd was en hij wilde er niet teveel aan denken. Het deed hem niets goeds. Hij richtte zich weer op het meisje voor hem en liet zijn ogen bij de hare hangen. Ze had opvallende ogen, net als hij. Het paste ergens wel bij haar uiterlijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kijkende in zijn ogen, gingen haar denkbeelden voor secondenlang uit naar de laatste tijd. De gebeurtenissen rondom het leven van haar en haar familie kwamen dag in, dag uit weer aan het licht. Een oorlog om te voeren die al jarenlang voortgezet werd uit haat voor de anderen. Gruwel voor de daden, verricht door een ander bovennatuurlijk soort, dat ze ertoe aanzette om door te gaan met de krankzinnige gevechten. Boven alles veroorzaakte de trots dat ze zich snel beledigd voelden door de bloeddorstige wezens, ook wel hun grootste vijanden genoemd, maar het zat haar allesbehalve goed. De huiveringen in haar lichaam vond ze akelig. Die nacht had ze slecht kunnen slapen en al hoopte ze dat het geen voortekenen waren, kon ze al weten wat haar en de rest te wachten stond. De volle maan was op komst.
"It's nice to meet you too, Finn," antwoordde ze gemeend terug. Zijn opmerking over haar naam liet haar mondhoeken ietwat omhoog gaan, terwijl ze een snelle hand door haar haar haalde. Finn's ogen bleven haar op de een of andere manier aantrekken als magneten. Ze bleef er telkens bij hangen, maar er leek iets vreemds aan hem.. Naarmate ze er langer in keek dacht ze het te kunnen zien veranderen. De kleur vervaagde beetje bij beetje naar een andere in een korte tijd, bleven glinsteren of juist kil. Hij had een andere uitstraling maar voordat ze het beter kon bekijken, zag ze geen verschil meer met die, die haar aankeken zodra hij voor de deur stond. Ze overtuigde zichzelf er verward van dat ze het zich verbeeldde. Het was de lichtval, dat kon niet anders zijn geweest. Al gauw zette ze het ook van zich af met een vriendelijke glimlach staande rond haar lippen. "Well, he can be such an overactive child for a little boy. Once you see him after he has eaten some candy, you'll know what I'm talking about." Gegrinnik ontsnapte uit haar mond, wetende dat zo'n moment sneller zou kunnen komen dan Finn zich kon voorstellen. Ook speelde er natuurlijk andere dingen aan mee, maar niets waar de jongen van op de hoogte moest zijn. Het gen in de bloedlijn van haar familie was enigszins.. anders dan bij anderen. Over enkele jaren kon haar broertje zich zelfs net als hen een weerwolf gaan noemen. Toch hield ze het achter en stapte ze met een kleine knik naar de trap, deels verscholen achter de muren van de woonkamer. Enkele traptreden liep ze alvast op zodat de jongen haar met gemak kon volgen naar de slaapkamers.
"About that.. We don't have many bedrooms in here, so I'm afraid you're going to have to share a room with me. I can shove the bed in two though, if that makes you feel more comfortable?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De glimlach die verscheen op haar gezicht was genoeg om die van hem nog wat te verbreden. Toch bleef het wantrouwige gevoel aanwezig. Hij voelde zich wel welkom, maar hij voelde gewoon aan dat er iets niet helemaal klopte. Hij zal er nog wel achterkomen wat het was. Misschien zat hij wel fout, al verwachtte hij het niet. Aan het huis was niets te merken, maar hij had het al wel door bij Kylee, en zonook bij haar broertje. Iets was anders aan hen. Hij fronsde een beetje toen hij door kreeg dat Kylee zo naar zijn ogen keek. De gedachte dat ze zijn ogen misschien verkleurd zou zien hebben gaf hem rillingen. Ze zou iets kunnen verwachten, misschien had ze het zelfs al wel door. Het beangstigde hem een beetje, al moest hij deze emotie snel uit zijn hoofd zetten. Het zou zijn ogen fel paars kleuren, wat wel degelijk op zou vallen.
'I'm sure it's not that bad now, is it?' Finn lachte even, niet precies wetende hoe druk de kleine jongen zou worden van wat snoep. Hij was wel wat gewend, dus heel erg zou het voor hem wel niet zijn, toch? Al gauw lag zijn aandacht weer bij Kylee, wie nog altijd voor hem stond. Al snel liep ze echter de trap op. Finn volgde haar, sinds hij niet wist waar alles was en hij wel graag te weten wilde komen waar hij zolang zou verblijven. Naar haar woorden luisterde hij aandachtig en glimlachte zwakjes. 'I don't mind sharing a room, but separating the beds would probably make it a lot more comfortable for the both of us.' Hij lachte even zachtjes en liep vervolgens weer achter haar aan de trap op. Zijn ogen liet hij evende ruimte door glijden, maar opnieuw merkte hij niets vreemds op. Het was absoluut het huis niet.
De kamer waar hij binnen liep bekeek hij eerst even, voordat hij zijn koffer op de grond plaatste. Hij voelde een rilling over zijn rug glijden, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Zijn aandacht bleef hangen bij wat oud uitziende boeken op het bureau. Hij liep erheen en las al snel iets over bovennatuurlijke wezens, mythes en legendes. 'Do you like all that supernatural stuff?' Vroeg hij met een glimlach. Even keek hij haar aan. 'Have you ever heard of time lords?' Vroeg hij vervolgens met een opgetrokken wenkbrauw en een kleine glimlach. Eens zien of z van hun bestaan afwist.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Fine by me. I do have to remove some stuff first, it's a bit of a mess up there."
De jongeman achtervolgde al gauw haar weg naar de bovenverdieping. Haar kamer zat er aan het einde van de gang; afgelegen genoeg om niet al het kabaal mee te krijgen van beneden, maar dichtbij genoeg om er geen groot eind voor te hoeven lopen. Te zoeken naar de ruimte hoefden ze dan verder ook niet te doen. Binnen enkele minuten stonden zij beide in de slaapkamer die Kylee tot de hare kon noemen, een geheel andere ruimte dan de leefkamer van net. Zijn rondgaande ogen lieten haar enigszins grinniken. Zo vreemd vond ze haar kamer er niet uitzien, alhoewel ze het plezierig vond om hem zo te zien. Zijn onderzoekende gelaat deed haar denken aan Grayson. Evenwel als het gelijk bestuderen van alles dat hij mistrouwde of achterdocht bij hem veroorzaakte. De Bestiary kon ze vrijwel meteen terugvinden in de handen van Finn.
"Oh that? That's just one of the books I found in the basement while my father tried to clean it up," verzon ze ter plekke, een kleine glimlach in de tussentijd opgezet. "I kinda like it though. At least it's something else than all of those boring stories I have to read for homework." Haar vingertoppen liet ze langs de kaften van verschillende boeken gaan, uitgestald in de oude kast naast het bureau. De bruine, versleten en antieke boekomslag van bijna elk boekwerk dat erin te vinden was, viel zeker op vergeleken met de rest van haar kamer. Het stak enorm af tegenover de lichtblauwe muren in de ruimte. Vele boeken lagen door elkaar en bij het aanzien van elk deel dat ze bezat, begon ze meer te twijfelen over haar smoes. Slechts een vijftal delen waren immers boeken die je normaal gesproken bij een tiener op een kamer kon vinden. Wat ongemakkelijk beet ze op haar lip, onderwijl ze een van de velen van de houten plank vandaan haalde. "He said he got those from his own father once he celebrated his tenth birthday. I was just curious about the myths and the supernatural, that's all."
Haar mond opende ze een stukje, waarna ze vervolgens het stof ervanaf blies. Sierlijke gouden letters werden nadien weer zichtbaar en het geschrift viel weer te lezen. Datums kwamen tevoorschijn onderaan de voorkant, maar het meest opmerkelijke waren de felgekleurde briefjes die ze erop had geplakt. Het hielp haar dingen te onthouden en samen met de 'boekenleggers' tussen een aantal pagina's, gaf het meer aan dan haar zogezegde 'nieuwsgierigheid' naar de mythes. Het was genoeg informatie voor een heel onderzoek. Doende alsof ze het nooit opgepakt had, legde ze het wederom terug op de stapel.
"Time lords? I'm sure I've read about them before, but I can't remember where I found everything," vertelde ze twijfelachtig, haar blik gevestigd op the bestiary in zijn handen. Het was een gevaarlijke situatie nu de jongen het ene voorwerp had gevonden dat het wezen in haarzelf en in haar familie aan het licht kon brengen, maar geen zorgen waren bij haar te bekennen geweest. Hem erop wijzen dat hij het boek neer moest leggen kwam namelijk wantrouwiger over dan hem gewoon zijn gang laten gaan. Daarbij, wie zei dat hij ooit had gehoord van al het bovennatuurlijke, laat staan het voor de werkelijkheid aan had gezien? "It sounds familiar though," mompelde ze bedachtzaam voor zich uit. "If there are some stories known about the creatures, it has to be written in that book you have there.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Het boek dat hij in zijn handen hield, bladerde hij even door, zoekend naar de wezens waar hij zo bekend mee was. Haar woorden drrongen zijn gehoor in, al duurde het even voordat hij reageerde. Enkele seconden bleef hij naar de twee pagina's staren. 'So interest in the supernatural runs in the family? You're in luck there, especially since your father had these books laying around.' Hij sprak wat mompelend, zijn aandacht nog steeds bij de bladzijden. Snel gleden zij ogen over de woorden, aandachtig las hij de stukken tekst die geschreven stonden, zo nu en dan kijkend naar de getekende afbeeldingen, die zich ook nog op de pagina's bevonden. 'Gallifrey... Not Gellifrey. It's with an a, not an e.' Murmelde hij, lichte irritatie hoorbaar in zijn stem. Hij kon het niet helpen, het was de liefde voor zijn thuidplaneet die zich er ontzettend aan ergerde dat het fout gespeld was. Hij kon het de mensen niet kwalijk nemen, dus veel zei hij er verder niet over. Toch bleef hij er geïrriteerd door, wat vrijwel nooit voorkwam. Het maakte dat zijn ogen groen begonnen te kleuren. De afbeeldingen bekeek hij even, maar hij leek meer geïntresseerd in de tekst. Veel leken de mensen niet over zijn soort te weten, wat zijn kijk op de mensheid niet erg verbeterde.
'I've found the page... Yeah. The book however doesn't seem to know much about them.' Hij leek nog altijd afgeleid door het boek in zijn handen. Al gauw keek hij echter weer op, zijn oogkleur verschillend van de kleur die ze waren voordat hij het boek vast had. 'Creatures? You make it sound as if they're unintelligent beings... Animals. But they are so much more than that.' Hij lachte, bijna spottend klonk het. Maar hoe moest het anders klinken? Ze sprak over de time lords alsof ze niets meer waren dan beesten. Het maakte hem ergens kwaad, maar voornamelijk geïrriteerd. Ze waren nota bene een ongelooflijk intelligente samenleving. Niet een groep "creatures" zoals zij naar zijn soort verwees. Waarom hij zich er zo kwaad over maakte wist hij zelf ook niet. Misschien was het de trots of de liefde, maar iets in hem zei dat dit niet goed was.
Voorzichtig sloot hij het boek en plaatste het weer op het bureau. 'Sorry about that... I shouldn't react like that.' Opnieuw veranderde zijn oogkleur, lichtblauw, bijna het felle blauw zoals ze gewoonlijk waren gekleurd, al kleurden ze al snel terug naar die bekende kleur. 'How about we go meet the others now, shall we?' Het was een poging om het onderwerp te veranderen en oprechte nieuwsgierigheid, sinds hij alleen Kylee en Aaron zover had gezien.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn interesse voor het bovennatuurlijke vond ze tamelijk vreemd. Geen ander persoon die ze kende had zoveel nieuwsgierigheid getoond naar het onwerkelijke, beschreven op de vele pagina's van het oude Bestiary. Zelfs haar broeder en de andere weerwolven uit de pack hadden zich er niet mee bezig gehouden. Het papierwerk werd vaker aan de kant geschoven dan bekeken, of het nou ging om gevaar of in de tijd van verveling. Velen weigerden er bovendien ook maar voor even in te kijken, enkel uit de gedachte dat het allemaal onzin was. Kylee vond het kortzichtig en naïef van ze; zijzelf waren wel een van de tientallen wezens die erin afgebeeld en uitgelegd stonden. Het bewijs voor andere supernatural creatures lag misschien wel dichterbij dan zij allen konden denken.
"It has been in the family for generations, so I guess it's meant to be," zei ze, haar schouders ietwat opgehaald. Ze zette in alle rust een aantal stappen zijn kant op. Het gekraak onder haar schoenzolen verraadde haar passen, maar geen zorgen liet ze merken. Finn was niet bang voor haar, of wel soms? "So, you have some interests in the impossible too?" vroeg ze nieuwsgierig. Traagzaam kantelde ze haar hoofd iets zodat ze van een klein afstandje mee kon kijken, haar ogen gaande over het slordige handschrift. Veel had ze niet gelezen over Time Lords. Voornamelijk de naam kwam haar erg bekend voor, hoewel ze niet precies wist waarvan. Toen ze klein was had haar grootvader haar enorm veel verhalen verteld over het bestaan van allerlei soorten wezens. Voor zover Kylee wist, had ze het voorbij horen komen tijdens haar kinderjaren. Toch vond ze het opmerkelijk hoe Finn zich leek te storen aan alles dat er stond en kon ze het niet laten om haar wenkbrauw vragend op te halen. "I believe they are anything but animals. Though, I haven't seen them with my own eyes yet."
Wederom werd Kylee's aandacht getrokken naar zijn ogen. Ze kon niet over de gedachte heenkomen dat ze een andere kleur leken te hebben dan voorheen, maar het klonk zo ongeloofwaardig in haar oren. Ze kon hem natuurlijk moeilijk vragen waarom zijn oogkleur zo veranderlijk was. Verder zou het ronduit onbeleefd zijn om erover te beginnen, sinds ze hem pas een aantal minuten - hooguit een kwartier - kende.
"Yeah, maybe we should go downstairs," opperde ze. Een vlugge hand werd door haar haar gehaald, waarna ze toestemmend knikte. "I think they're still in the kitchen." Haar vingers omklemden de deurklink stevig en na even gewacht te hebben, opende ze dan toch de deur. Erg blij om hem aan de rest voor te stellen, dan vooral over haar broer gesproken, was ze niet. Grayson wist veel mensen af te schrikken door zijn woede en kille blikken. Terwijl ze de trap afliepen bedacht ze zich dan al wel snel dat ze hem het beter kon zeggen, voordat hij zou denken dat het door zijn plotselinge komst kwam. Ze wilde ondanks alles dat Finn zich een beetje thuis zou voelen in hun familie.
"My brother can be full of anger, so don't feel insulted when he acts like a total asshole. That's just how he is around everyone."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Certainly... Interests can run in the family, so you probably inherited this from your father.' Sprak hij met een glimlach, zijn ogen niet van het boek afgehaald. Even keek hij op bij het horen van haar voetstappen, die duidelijk werden gemaakt door zacht gekraak. haar woorden maakten hem even aan het lachen. 'The impossible? Who said it isn't all true?' Hij merkte dat ze mee las, wat een zwakke glimlach op zijn gezich tevoorschijn haalde. Hij hield het boek zo vast dat ook zij het kon lezen. Graag had hij haar zelf wat meer verteld over zijn soort, maar dat was simpelweg te gevaarlijk. Het was al riskant genoeg om op aarde te zijn, laat staan om in te trekken met een familie, zonder ook maar iets over hen te weten. Het was gevaarlijk van hem geweest, maar het zou slechts nog meer opvallen als hij nu weg zou gaan. De woorden die ze sprak veroorzaakten een zwakke glimlach op zijn gezicht. 'They're quitte fascinating beings, or so I've heard.' Zei hij, zijn ogen weer even helder blauw.
Opnieuw merkte hij haar ogen recht naar de zijne kijken, wat hem ergens wat beangstigde, al bande hij deze gedachte al snel uit zijn hoofd. Ze zal het vast niet door hebben, en daarbij had ze er nog niets over gezegd. Ook hij sprak er geen woord over en hield zich voor dat ze het vast niet opgemerkt had. Zo opvallend waren de kleuren vast niet geweest en anders zou hij het over een paar weken wel vertellen. Het was geen slim idee, maar het verborgen houden zou waarschijnlijk niet veel beter zijn.
Hij glimlachte even bij het horen van haar woorden en knikte toen een enkele keer. Hij merkte dat ze even leek te aarzelen bij het openen van de deur, wat ervoor zorgde dat hij vragend zijn wenkbrauw optrok. Hij had de vragende gezichtsuitdrukking echter al gauw omgewisseld voor een vriendelijke glimlach. Hij volgde haar de kamer uit en de trap weer af. Hij voelde geen specifieke emotie over het ontmoeten van de rest van het gezin, het was meer een soort mengsel van angst, zenuwen, maar ergens ook een hint van blijdschap. Niet zozeer omdat hij gelukkig was om zomaar bij andere mensen in te trekken, maar omdat hij nu tenminste een plek had waar hij kon blijven tot hij de hele situatie zelf begreep en er iets aan kon doen. Op Gallifrey blijven was zijn liefste wens op dit moment, maar de kans om het niet te overleven was gewoon te groot.
De woorden die ze sprak maakten hem niet bepaald vrolijker, al weerhield het hem er niet van om te blijven glimlachen en juist positief te reageren. 'That's alright. I think I can handle it.' Hij knikte een keer. Helemaal zeker was hij echter niet. Waar zou hij zich op voor moeten bereiden? Ach, zo erg zou het toch allemaal wel niet zijn? En daarbij, Finn was wel erger gewend dan een boze opmerking van een jongen. Hij was net gevlucht van zijn eigen planeet, dit was niets vergeleken met dat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Traagzamer dan gewoonlijk baande ze zich een weg naar de eetkamer. Dat Finn haar verzekerde dat hij het wel aankon, hoorde ze protestloos aan, maar het bracht geen verandering in hoe ze tegen de ontmoeting opzag. Haar weten hoe Grayson het grootste deel van de tijd kon zijn, was sterker dan haar geloof in zijn vastbesloten reactie. De jongen was zacht gezegd geen gemakkelijk persoon om mee te leven in één huis. Zijn opmerkingen, gevloek en gewoontes om al de opdrachten te weigeren of te negeren, maakten het er tot een grote chaos. Een sigarettenlucht hing grotendeels in zijn slaapkamer, een van de dingen waarmee hij zijn dagen doorbracht. Zijn blikken konden doden en zodanig vol woede zijn dat zelfs de conrector van school afstand van hem hield, en als het aankwam op verslavende middelen konden anderen hem als gebruiker zien. Drugs was aan de orde van de dag, hetzelfde voor de alcohol en alhoewel sommige geruchten rondgingen over zijn baan als dealer, wisten zij allen wel beter; haar broeder konden ze vanalles noemen, maar een drugsdealer ging hen te ver. Wel kon Kylee zeggen dat ze na al die jaren nog altijd niet kon begrijpen waar al zijn nijdigheid vandaan kon komen. De verveelde, sinistere gelaatsuitdrukking die ze ook dit keer zag zodra ze de kamer binnenstapte, merkte ze zelfs amper meer op. Ze keek er achteloos langsheen doende alsof de jongen zich niet bevond in dezelfde ruimte.
Haar vader daarentegen gunde ze wel een blik. Een voldane glimlach vormde zich rond haar lippen, onderwijl ze naar hem knikte en een paar passen opzij zette. De vrolijke uitstraling die ze ook kon herkennen bij haar kleine broertje, viel ook bij hem te vinden. Dezelfde fonkelingen kon ze weervinden in zijn lichte ogen die wat nieuwsgierig bij de nieuwe jongen bleven hangen. "Ah, there he is. We were already wondering where you've brought him," sprak hij, een kleine lach verschenen op zijn gezicht. Binnen enkele seconden kwam hij vanachter het fornuis vandaan. Zijn hand stak hij uit naar Finn, als teken van vriendelijkheid. "My name is Christopher Mitchell, but you can call me Chris. I hope you're gonna feel a little bit at home around here."
Zijzelf besloot zich dan uiteindelijk toch te wenden tot haar broer, zittend aan de tafel. Nonchalant zat hij er achteruit geleund. Ongeïnteresseerd en zorgeloos over hoe het over kon komen, bleef hij zonder op te kijken zitten op zijn plek. Een sigaret was te vinden tussen zijn lippen en hoewel ze wenste dat Grayson de moeite nam om zichzelf voor te stellen, zat het er niet in. Pas nadat haar vader hem erop aan had gesproken verlieten enkele woorden zijn mond. "Uh-uh, right. Welcome greenie," werd er ongeboeid gesproken. Zijn aandacht werd voor geen fractie van zijn mobiel gehaald in de tussentijd. Het liet Kylee geërgerd rollen met haar ogen, haar hoofd wat geschud. Ze had het van hem kunnen verwachten, maar de hoop dat hij een keer normaal kon doen bleef in haar te vinden. Tevergeefs natuurlijk; ze had het aan kunnen zien komen. Verontschuldigend zochten haar ogen de zijne op, een kleine zucht losgelaten.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Met een zwakke glimlach volgde Finn haar naar de keuken en keek even rond. Misschien was zijn vermoeden dan toch fout? Misschien was er niets mis met deze familie. Hij keek op toen hij een mannenstem hoorde. Hij schudde de man, wie zich voorgesteld had als Chris, de hand en glimlachte even. 'I'm Finn, pleasure to meet you, sir. And I'm sure I will.' Opnieuw dat gevoel, alsof er iets nog steeds niet helemaal klopte. Hij zou het natuurlijk niet gaan vragen, met het viel hem wel degelijk op. Het waren de mensen, zeker niet het huis. Hij zal er nog wel achterkomen wat het was.
De jongen die aan de tafel zat leek echter niet zo geïneresseerd in wat er allemaal gaande was en leek zijn aandacht bij zijn mobiel te houden. De geur die van de sigaret van de jongen kwam kon Finn niet bepaald waarderen, maar hij moest er maar mee zien te leven. Wijs hield Finn zijn mond gesloten. De woorden die de jongen sprak kwamen zijn gehoor binnen en hij wist even niet wat hij ermee aan moest. Met gefronste wenkbrauwen keek hij naar de jongen. 'Well ehh... Thanks, lad.' Finn keek even naar Kylee, vragend een wenkbrauw opgetrokken. Wat hij precies moest met de woorden van de jongen, was hem een raadsel.

'Finn, love, you have to go, now!' Sprak zijn moeder haastig, een rugzak in zijn handen drukkende. 'No... Mum I want to stay with you and dad. I have to fight!' Ze schudde haar hoofd en plaatste een hand op zijn schouder. 'Take the Tardis and leave.' Tranen brandden in zijn ogen, terwijl hij de rugzak over zijn schouders hing. Een laatste keer omhelsde Finn zijn moeder, voordat hij de deur uit stapte. De Tardis stond net buiten de stad, een veilige plek waar het apparaat opgeslagen kon worden zonder dat er iets mee gebeuren zou. Zijn vader wilde hij echter eerst nog vinden. Snel rendde bij door de lege straten van de stad, waar alles grotendeels verwoest leek te zijn. Finn weigerde de planeet te verlaten tot hij zijn vader zou hebben gevonden. Het helse kabaal om hem heen vertelde hem dat er zeker nog werd gevochten om hem heen. Hij hield op met rennen bij het zien van een lichaam op de harde ondergrond. Het was eréén van velen die verspreid lagen door de gehele stad, maar deze... Deze kwam Finn maar al te bekend voor. 'No...' Fluisterde hij. Een ijzige rilling liep over zijn rug, terwijl hij langzaam dichterbij het lichaam liep. Het gevaar om hem heen leek weg te vagen, evenals de stad om hem heen. Alles wat hij zag was het levenloze lichaam voor hem. Naast het lichaam zakte hij op zijn knieën, tranen stromend over zijn wangen. Een misselijk gevoel kwam vanuit zijn maag naar boven bij het bekijken van het lichaam. Een diepe snee langs de man zijn keel, bloed leek er niet meer uit te stromen, het lag immers al rond het lichaam. 'Dad...' Finn klemde zijn kaken op elkaar en schudde langzaam zijn hoofd. Opnieuw bekeek hij het lichaam, de ogen staarden glazig naar de grauwe lucht, geen leven leek er meer te bekennen. 'I'm so sorry.' Minutenlang bleef Finn naar het lichaam kijken, meer en meer ondekend elke seconde. Zo was hij erachter dat zijn vader niet terug zou keren. Regeneration zat er niet meer in.
Slenterend baande Finn zich een weg uit de stad, mietblanger geboeid of hij het overleven zou of niet. Natuurlijk had hij nog gehoopt dat zijn vader zou kunnen regeneraten, maar dat zat er niet meer in. Het was immers niet slechts de snee die de man zijn keel opengehaald had. Gif. Het smerige goedje was in de wond gedruppelt, wat het regeneratie process tegenhield. De chaos liet Finn achter zich, emotioneel niet langer in staat om terug te keren. De bestemming die hij inboerde in de Tardis was hem volkomen onbekend, maar volgens enkele boeken redelijk veilig voor hem, sinds de inwoners al redelijk op hem leken vanaf de buitenkant. Met lichte agressie drukte hij wat knoppen in en merkte hoe hij werd getransporteerd. Aarde.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De blijdschap om hoe hij ontvangen werd, al kon ze enkel spreken over haar vader's vriendelijkheid richting de nieuwe, kon ze voelen opkomen. Ze had tenslotte geen idee hoe het was voor Finn zodra hij een voet in hun huis zette. Wellicht ongemakkelijk, vreemd of zelfs schamend omdat hij misschien wel overtuigd was dat het betekende dat hij niet voor zichzelf kon zorgen. Kylee had er het volle begrip voor, maar zijzelf trok zich er weinig van aan. Haar instelling was, in tegenstelling tot haar oudere broer, om de jongen zoveel mogelijk op zijn gemak te stellen in hun familie. De informatie die verborgen moest blijven bleef verborgen en, of ze het wilde geloven of niet, was er een mogelijkheid dat Finn hen uit de problemen kon helpen. Het adopteren van een wees was een goede manier om geloofwaardigheid te wekken tegenover de wantrouwige omstanders. Het kon hoe dan ook hen het voordeel van de twijfel opleveren, die in sommige situaties het verschil tussen leven en dood kon betekenen.
"That's Grayson. He has a lack of decency, so I guess I'll just have to introduce him to you instead." Haar verontschuldigende blik veranderde ze snel in een oncomfortabele glimlach, die ze voor even liet zien. De ergernissen aan Grayson waren er te voelen, zowel bij haar als haar vader, toch werd er verder weinig tot niets opuit gedaan. Een ruzie laten ontstaan vond ze zowel een slechter idee als hem zijn gang laten gaan met het kinderachtige gedrag. Zijn chagrijnige gelaat ontweken, kwamen haar ogen niet veel later terecht bij haar vader. Staande achter het fornuis terwijl een geur van gebakken eieren en spek de ruimte vulde. Een uitgebreid ontbijt dat eigenlijk normaliter amper voorkwam, maar nu werd gemaakt alsof ze alle tijd van de wereld hadden. Hetgeen dat aan hen leek te ontbreken zodra zijn onopvallende gebaren tot haar doordrongen. Gedurende een fractie werden zijn blauwe ogen overtroffen door een heldere, rode gloed. Een hint die hij haar geen tweede keer hoefde te geven. Zijn transformatieproces was onder controle zoals altijd het geval was, maar er zat iets anders achter. Bij het werpen van een blik op de klok begreep ze zijn boodschap werkelijk pas; het was tijd om te gaan.
Met een kleine glimlach draaide ze zich weer naar Finn. Haar hand verdween voor kort in haar haar, dat ze in alle haast probeerde een beetje normaal te laten zitten. "How about I show you around town? I gotta take Aaron to a friend anyways, so we might as well grab some breakfast on the way."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld