Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O' Bandits And Hunters

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
With Vasilissa

Ik: Sivia Ayana Moon - staat bekend als The Nomad - 17

Jij: Boy + begin (Good Luck ♡)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
ik; Nathaniel Al Ghul, ook wel Ibn Al Ghul genoemd > "Son of the Demon" - witch - 18 jaar

mijn stukje komt in het bericht hieronder♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Suvalon. Een van de belangrijkste koninkrijken in het grote Midden Oosten, voornamelijk bestaande uit droog woestijngebied. Of hij het zijn thuis kon noemen was echter onzeker. Al vanaf zijn 7e zwierf hij rond het land, maar een vaste woonplaats had hij nooit gekend. Jaren achtereenvolgend had hij gespendeerd in de verlaten gebieden in de dichtbevolkte stad. Net buiten de muren van het welbekende Empire met het kasteel, waar hij nachtenlang op uit had gekeken. De uitgestrekte natuurgebieden werden zijn wereld nadat een oorlog zijn ouders, broertjes en zusjes van hem af had genomen. Overleven was het enige woord dat bij hem in zijn woordenboek voorkwam. Het was tenslotte wat hij had moeten doen tot die ene dag. De tiende van november, om precies te zijn. Nadat zijn veertiende verjaardag aan hem voorbij was gegaan kwam er verandering aan zijn leven als wees. Een machtig koning besloot hem onder zijn hoede te nemen en, eerder dan eenzaam door het gebied te reizen, bezat hij een familie. De man voor hem; Ra's Al Ghul, zag hij als zijn bloedeigen vader, maar met zijn dochter die tegen de oude regels en grondwetten in, in de strijd was voor de troon kwam de jonge Nathaniel als geroepen. Hem werd elk beetje van het leiderschap geleerd zodat hij ooit in de voetsporen van de almachtige koning kon treden en wel degelijk het rijk kon leiden op een manier zoals het door het volk verwacht werd.
Maar dat tijdperk lag nog ver voor hen. Veel verder dan had gemoeten, nu ze zich in een rampzalige crisis bevonden. Er heerste hongersnood in zowel elk deel van hun grondgebied, makend dat honderden mensen vreesden voor hun leven en dat van hun geliefden. De ziektes samen met de droogte hadden het er intussen haast onleefbaar gemaakt. Waterputten waren niet meer dan stenen bouwsels zonder enige inhoud, de voorraden raakten op en alsof dat nog niet erg genoeg was, woedde er een levensgevaarlijke oorlog. Een van de redenen waarom Nathaniel zijn vader, als verantwoordelijke voor het rijk, besloot onder ogen te komen.

"Why don't you go and ask that woman to help you out?... You know, the weird witch who got you the Grimoire you were looking for?"
"Qetsiyah?" sprak hij vrijwel meteen terug. "But father, we have to do something. It's getting worse day by day." De wanhopige toon in zijn stem kwam naar voren, als hij uit frustratie zijn ogen van de man afwendde. Een snelle blik werd niet veel later geworpen op Jinx. Het dier leek in tegenstelling tot hem de vurige bui van Ra's niet opgemerkt te hebben, rustig gelegen naast zijn voeten. Geen opmerkelijk geluidje maakte de tijger hoorbaar en, naast zijn ademhaling en wat geschuifel, was het zwijgzaam. Hem het kwalijk nemen kon Nathaniel natuurlijk niet. De aura's rondom de gestaltes die hij tegenkwam waren enkel zichtbaar geweest voor zijn eigen ogen. Zijn 'vriend' kon op de beangstigende verschijning van de koning zelf na, niet de donkere rode kleuren waarnemen zoals hijzelf dat kon.
Daarentegen kon elkander bij het bekijken van de man zelf wel verwachten dat hij helaas niet in een al te goede bui was. Het liet Nathaniel aarzelen vooraleer hij zijn hoofd weer ophief, maar dezelfde vastberadenheid stond op zijn gelaat geschreven. "So what are you suggesting? To go and look for a ghost in the middle of the desert?" werd er bespottelijk gesproken. Zijn ogen vernauwden zich traagzaam, al volgde er een lach waarvan Nathaniel niet goed wist te bedenken of het werkelijk uit vermaak was uitgebracht. "To haunt the individual who's described as some invincible hero? I'd expected more from you than believing in those childish fairy tales, Nathaniel." Een zucht werd geslaakt door zijn vader, die zijn hoofd wat ongelovig schudde en zijn ogen af liet wijken naar de grond. "It's a stupid myth, that's all. Some story made up by a bunch of idiots who thought it would be fun to fool the rest. A way to keep them hopeful and to entertain the young children with the impossible."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Traagzaam liep Sivia door het geel gekleurdr zand van de eindeloze kale vlakte. Het was er heet, droog en moeilijk om lang te kunnen overleven, maar niet voor haar. Ze was hier groot geworden, voornamelijk vanwege haar eigen kennis en hoge intelligentie. Ze wist niet beter dan de warmte van de woestijn en de droogte die er heerste. Haar vader was de persoon die haar hier gebracht had, maar voor ze zes jaar oud was, stierf hij. Ook hij was een nomaad, echter niet zo gevreesd als Sivia. Wat ze had misdaan om de mythes te verdienen bleef ook haar een raadsel. Ze sprak amper tegen mensen en ontliep ze ook gewoon het liefst. Ze hield het bij enkele boeken, die ze over de tijd had weten te verzamelen en ruilen voor enkele betere exemplaren. Het was een manier om haar wijsheid uit te breiden en natuurlijk puur uit vermaak. Ook ditmaal liep ze met haar ogen gericht op de volgeschreven bladzijden, ongeboeid naar haar omgeving. De zandvlaktes kende ze zo onderhand wel, evenals de felle zon die constant boven haar hoofd hing. Hiervoor werd ze beschermt door de kap van haar mantel, die ze meestal over haar hoofd heen had getrokken. Het doek voor haar mond was echter tegen het zand dat soms omhoog werd geblazen door een windvlaag.
Voor enkele seconden keek ze op van haar boek, waarna ze enkele zweetdruppels van haar voorhoofd veegde met de rug van haar hand. Ze had dorst, maar de kleine watervoorraad die ze bij zich droeg begon op te raken. Ze moest een oase vinden. Het was dagen geleden sinds ze voor het laatst een oase tegen was gekomen. Met een kleine zucht stopte ze haar boek weer in de rugzak die ze bij zich droeg. Veel zat er niet in, slechts wat spullen om een tent te kunnen bouwen, boeken en een waterfles of twee. Ze kon simpelweg niet veel meenemen, het zou te zwaar worden. De twee dolken die ze bij zich droeg had ze echter bevestigd aan haar riem. Het was zelden dat ze wapens trok, en ze had vrijwel nooit iemand gedood. Enkel in situaties waarin ze bedreigd werd trok ze de wapens, maar nooit had ze er iemand mee vermoord.
Een kleine glimlach vormde op haar gezicht bij het beeld van een oase iets verderop. Het was uren sinds ze haar laatste beetje water op had gedronken. Haar pas versnelde zich iets, snel wandelend richting de kleine waterbron. Ze viel op haar knieën naast het water en plaatste haar rugzak naast haar. De twee, inmiddels lege, waterflessen vulde ze met water en dronk er meteen wat uit. Even bleef ze er zitten, stil kijkend naar het water voor haar.
Waar de mythes en legendes waren begonnen wist ze niet, al was ze er wel van op de hoogte dat de meesten niet klopten. Ze had noit iemand gedood, hooguit gevochten. Ze was niet gevaarlijk. Ze was niet al eens opgestaan uit de dood. Ze sprak niet slechts in een oude taal, ze sprak misschien meerdere talen, maar niet alleen de taal van haar voorouders. Mensen vreesden haar omdat ze dachten dat Sivia enkel ongeluk bracht. Zij die niet beter wisten zouden haar enkel een legende noemen, wat echter ook niet geheel waar was. Ze was wel degelijke een echt persoon, met ongelooflijke wijsheid, maar ze was niet gevaarlijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn ogen liet hij al gefrustreerd rollen. De manier waarop Ra's tegen hem sprak had hem op bepaalde momenten altijd al niet aangestaan, vooral sinds hij wist hoe de man kon zijn. Vergeleken met zijn voorgangers regeerde hij met harde hand over het rijk. Problemen werden vaak opgelost met geweld, en tot zijn afschuw zag hij dat het volk onder elke beslissing leed. Protest tegenover zijn vader uitbrengen was tevens een ondenkbaar idee. Hij mocht gelukkig zijn dat hij nog geen plaats op het kerkhof had weten te bemachtigen na al zijn eigen daden in het verleden. Proberende om zichzelf niet te ver te laten gaan, zette hij zijn tanden dan ook ietwat in zijn lip. "What if it is real?" murmelde hij terug. "What if this Nomad is our only way to save the empire?"
De stof van zijn pak streek hij aandachtig tot een strak geheel. Plooien in de kostbare kleding liet hij hiermee verdwijnen, al was het enkel om zijn gedachten van zijn vader's uitbarsting af te leiden. De aura om zijn lichaam heen wilde hij zo graag mogelijk buiten beeld houden. Niet omdat hij het niet fascinerend vond, maar eerder omdat het uitputtend was om aan te zien en zich erop te focussen. Zijn ogen bleven eerder hangen bij zijn horloge voordat hij besloot zich weer te wenden tot Ra's, grotendeels uit beleefdheid en respect. "People are dying. The war is coming up between us and our rivals. And soon? There'll be nothing left of our kingdom. Suvalon is falling apart, your Majesty." Zijn gelaat bleef intussen strak bij het uitspreken van zijn woorden.
Geen spier vertrok zich in de tussentijd, evenals een gebaar van de radeloosheid die gaandeweg door zijn lijf trok. Hij wilde zichzelf kalm houden en met alle moeite ervoor zorgen dat het gesprek normaal verliep, maar het was een gewaagde poging. Wat hij aan kennis en vechttechnieken niet tekort kwam, ontbrak wel bij zijn zelfcontrole. Daar waren hij en de omstanders al jaren geleden achtergekomen. Wetende dat het hem enkel in problemen zou brengen, weerstond hij hoe dan ook de neiging om zijn woorden met haat en gruwel over te brengen.
"So you want to start a hunting party just because of this stupid story everyone is talking about?" Zijn hand liet Ra's over de leuning van de stoel rusten. Vingertoppen tikten op een snel, noch irritant, tempo op het hout. Een echo werd gevormd en vulde de kamer met een ergerlijk geluid. "I didn't raise you to become so stubborn and disrespectful. What's wrong with you?"
"Please, give me a couple weeks to find a solution to this. What is it that we have left to lose?" ging hij vertwijfeld verder. Zijn pupillen bleven traagzaam bij de lichtgekleurde ogen van Ra's, waarop hij hem een laatste smekende blik gaf. "It's a suicide mission, Nathaniel. You know it is."
En met dat draaide hijzelf zijn rug naar de man toe. Niet afwachtend op een nieuwe discussie over zijn overtuiging van de waarheid, bande hij hem uit zijn blikveld. Zijn passen zette hij ongeboeid voort die hem naar de brede deuropening van de zaal bracht. Het dier naast zijn voeten liet hij eerst voor wat het was, er volledig langsheen gelopen in een rap tempo. Slechts een fluitje liet hij over zijn lippen glijden als teken van vertrek. De stappen van Jinx volgden de zijne daarna al snel.

"I don't care. I've already made my decision, father."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Vermoeid stond Sivia weer op, na genoeg tijd te hebben besteed bij het water. Ze had weer een kleine voorraad en de tijd die ze had kunnen zitten werkte in korte tijd rustgevend. Enkele keren zakte haar voet lichtelijk weg in het zachte gele zand dat de volledige vlakte bedekte, al deed het haar niets. Ietwat langzaam zette ze haar pas voort, over de eindeloze heuvels die ze maar al te goed kende. Het zou echter nog maar enkele uren duren voordat ze haar tent op zou zetten en de nacht zou gebruiken voor rust.
Haar ogen bleven hangen bij een muur, vele meters verderop. Een stad? Hier? In het gebied heerste al tijden droogte, wat biet bepaald ideaal was voor een samenleving. Zuchtend schudde ze haar hoofd en liep al gauw weer verder. Ditmaal weg bij de muur. Ze probeerde steden en grote groepen mensen te vermijden, sinds het haar niets goeds opleverde. De enkele interacties die ze had met vreemden, waren met eenzame reizigers die ze tegenkwam op haar bad. Zij die niet snel genoeg doorhadden wie ze voor zich hadden staan. Het was voor Sivia echter fijn om dit soort mensen tegen te komen, sinds ze niet volkomen eenzaam werd. Ook leverde het haar nieuwe boeken op, evenals oude geschriften. Soms zelfs voedsel. Maar bovenal iemand met wie ze praten kon zonder dat de persoon haar vreesde.
De angst voor Sivia was vreemd volgens haar, ze deed niemand zomaar kwaad. Het was waarschijnlijk omdat ze weinig sprak tegen vreemden, vaak maar af en toe gezien werd en zich nooit in steden bevond. Het waren de woorden van haar vader waarvan ze de betekenis op dit moment maar al te goed begreep; We fear what we do not understand. Het was niets meer dan de waarheid, zeker nu ze er zelf mee te maken had. Sivia was onschuldig en zeker geen moordenaar. Maar mensen begrepen haar niet en verzonnen verhalen over haar, puur om iets te hebben waardoor ze haar "begrepen". Het was idioot, niets meer dan een hele hoop onzin.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Veel spullen bracht hij niet met zich mee. De bezittingen die hij tot zichzelf kon eigenen, waren grotendeels de spullen die hij had ontvangen als gunst van zijn 'vrienden'. Spullen waarvan Nathaniel wist dat het enkel overbodig gewicht was om mee te moeten slepen gedurende zijn zoektocht. Slechts de belangrijke spullen had hij bij elkaar geraapt uit zijn kamer, maar van de vele voorwerpen hadden weinig betekenis en hierdoor werd de tijd voor het inpakken flink ingekort. In het afgelopen half uur had hij op wat schone kleding, een paar noodzakelijke producten, zijn zwaard en de Grimoire na, geen andere eigendommen voor zijn tocht. Meer achtte Nathaniel ook niet nodig want als het naar zijn verwachtingen liep, zou hij met hoogstens een paar weken weer thuis in het kasteel te vinden zijn.

"Where are you going Nathaniel?" onderbrak de zachte stem van een bekende zijn weg naar de poorten van het gebouw. Een meisje kwam vanachter de muren die de hal van de eetzaal onderscheidden vandaan. Een verschijning die hij uit duizenden kon herkennen, en hem echter voor momentenlang aan zijn gedachten over zijn plannen liet twijfelen. Ze liet hem zelfs omdraaien ondanks zijn overtuiging dat hij maar beter zo snel mogelijk aan de tocht kon beginnen.
"I have to make things right," zei hij al mompelend, kijkende naar Amira's gezicht die langzamerhand aan het licht kwam. "I'll be back though. It probably won't be long before I return from my trip." De prachtige grijze ogen dwongen hem zijn focus bij haar te leggen, al deed hij zijn best om zich ergens anders op te richten. Dat ze een onverklaarbare band hadden was hem allang opgevallen. Rondom het dienstmeisje kon hij zich beter dan ooit tevoren voelen, maar het was gewoonweg niet voorbestemd geweest. De standen waren te verschillend en mede hun families zouden hen meer ongeluk bezorgen dan ze zich waarschijnlijk konden bedenken, noch veroorloven. Hij wilde geen afstand houden uit egoïsme of angst; eerder om haar de grote problemen te besparen. Het ging hem afgezien daarvan wel geenszins gemakkelijk af. Een glimlach verscheen uit automatisme en de kleine leugen die hij haar wijsmaakte om haar van zorgen te ontdoen, kon daar geen verandering in brengen.
"Are you sure?" klonk haar stem opnieuw. Enkele versnelde passen werden zijn kant op gezet, het getik van haar hakken gegalmd door de ruimte. Verwachtingsvol wierp ze hem een blik toe. "You know.. You could stay here, right? It's dangerous out there with the war coming up. What if-"
"You don't have to worry about anything, darling," vertelde hij vrijwel meteen. "I'll be fine." Ongestoord kapte hij haar woorden af, wetende dat hij zijn besluit moest volgen, en zonder enige twijfeling kwamen zijn lippen in aanraking met haar voorhoofd. Voor kort, dat wel, want al gauw nam hij zijn afstand. Jinx, die tot nu toe nog ongeïnteresseerd voor zich uit keek nadat hij naast Nathaniel tot stilstand was gekomen, maakte zijn ongeduldigheid ook duidelijk. Een geeuw ontsnapte meerdere keren aan het dier en zijn geloop maakte binnen een mum van tijd plaats voor geijsbeer. Het was wel degelijk tijd om te gaan. Uit bemoediging schonk hij Amira nog een laatste glimlach, vooraleer hij zich van haar afwendde en de tijger aanspoorde om zijn weg te volgen.

"I'll see you soon, Amira."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De zon stond laag aan de hemel en Sivia zuchtte een keer zachtjes. Ze moest haar tent zo opzetten als ze er nog wat licht bij zou willen hebben, anders kon ze niets beginnen. Haar enige lichtbron was de zon overdag, en zodra deze onder was had ze niets meer. Soms maakte ze een klein kampvuur, maar dat deed ze absoluut niet elke avond. Even keek ze om zich heen, om er zeker van te zijn dat ze geen andere mensen zag. Na de omgeving te hebben gecheckt liet ze haar rugzak van haar schouders glijden. Haar tent had ze er binnen enkele seconden uitgetrokken en het duurde niet lang voordat ze hem op had gezet. Ze deed dit immers elke avond, dus ze had zo onderhand wel door hoe ze dit snel kon doen. Met een kleine tevreden glimlach keek ze naar de plek die haar onderdak moest bieden voor de nacht. Ze nam plaats voor de tent, zittend in kleermakerszit, met het woestijnlandschap voor haar. Met een boek in haar handen geklemd liet ze haar aandacht even afglijden naar de zandvlakte voor haar.

'Dad? Dad come on, there probably is an oasis very close!' Haar kleine, dunne armpjes probeerden hopeloos het grote gestalte overeind te houden, maar het lichaam viel slap tegen de vlakte. 'It's okay, Sivia. You'll be okay.' Sprak de man, terwijl hij het kleine meisje in zijn armen hield. 'No... You can't leave now, dad.' Tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze naar de man keek. Hij zag er slecht uit. Hij stond op het punt van uitdrogen. Water was schaars de afgelopen tijd, en met het goede hart dat hij had gaf hij Sivia vaak het meeste water, hopend dat zij het zou overleven. 'Don't cry, Sivia... You will survive without me.' De stem van de man klonk schor en zacht. Met een doffe klap zakte hij volledig op de grond, zijn ogen glazig starend naar boven.
Uren leken aan Sivia voorbij te trekken, terwijl ze blij het levenloze lichaam bleef zitten. Ze zou dit alles niet overleven zonder hem... Ze kon het gewoon niet. Toch wilde ze ook niet zo gemakkelijk opgeven, ze moest dit overleven, voor haar vader. Langzaam kwam ze van de grond af, onderwijl ze wat zand van haar kleding afklopte. Nog een laatste blik wierp ze op Dimos' levenloze gedaante, voordat ze haar pas voortzette, zonder nog om te kijken. Tranen bleven over haar wangen stromen. Toch wist ze dat ze er niet kon blijven zitten, hij zou niet terugkomen, en ze moest door. Door met haar leven, haar overlevingstocht.

Een kleine windvlaag liet haar opschrikken uit haar gedachten, tranen brandende in haar ogen. Het was zelden dat ze terug dacht aan het verleden, sinds het vrijwel nooit vrolijke herinneringen waren. Echter soms kon ze het niet helpen. Ze trok de kap van haar hoofd af, evenals de doek voor haar neus en mond. Een enkele keer ademde ze diep in en uit. Haar ogen gingen weer af naar het boek in haar handen, snel glijdend over de vol geschreven bladzijden. Het maakte dat ze met haar gedachten niet langer bij de verschrikkelijke herinnering zat, maar bij de wijsheid die ze opstak van het boek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Droge buitenlucht botste tegen zijn huid, het moment dat Nathaniel het kasteel achter zich liet voor de buitenwereld. Warmte omringde zijn lichaam en vormde een ondoordringbare laag over zijn kleding. Het nette pak dat hij om had gewisseld voor wat comfortabele kleding, zat hoe dan ook heel wat beter dan hij zich intussen voelde. Hoewel een doek een groot gedeelte van zijn gezicht bedekte evenals een cape, bleef zijn identiteit voor slechts een tiental minuten verborgen. Het galmende geschreeuw door de straten klonk maar al te bekend in zijn oren.
"Ibn Al Ghul!" hoorde hij het geroep achter zich verharden. "Ibn Al Ghul is here!" Ergerlijk rolde hij met zijn ogen onderwijl hij zijn pas ietwat versnelde. Zijn bijnaam, afkomstig vanwege zijn vader, al wist Nathaniel niet goed of hij er wel blij mee mocht zijn. Al zodra hij een voet buiten het kasteel zette achtervolgde de naam hem waar hij ook maar heen reisde. Een zoon van de demon genoemd worden kon hij de meeste keren allesbehalve waarderen. Bovendien kon het hem vooroordelen opleveren bij buitenstaanders; een van de dingen die hadden gemaakt dat Nathaniel in zijn eentje een weg door het leven baande. Storend kon hij het overigens minder meer noemen doordat het een soort van gewoonte was geworden. Zolang Jinx aan zijn zijde te vinden was, kon hij zichzelf tenslotte niet eenzaam noemen. Hij had dramatischere tijden gekend in zijn leven dan achtervolgd worden door fanatieke dorpelingen en protestanten.
Blijdschap voelde hij echter wel toen hij de stadsmuren voorbijgegaan was. De eerdere drukte maakte plaats voor een grote, volhardende stilte. Het geruis van de wind was het enige dat er te bespotten viel in de uitgestrekte natuurgebieden. Hier viel weinig anders te zien dan de zon, schijnend aan de horizon bij het voortzetten van zijn passen in het hete zand. Geen kille uitstraling van het bebouwde gebied die hij waar kon nemen met zijn ogen ofwel de brandende blikken in zijn rug. Nee, hier was hij slechts een enkeling die zich waagde in het gevaarlijke woestijngebied. Een onbekende in een rijk zo groot dat niemand hem kon herkennen. Mogelijkerwijs voor voorbijgangers een eenzame jongen, zoekende naar zichzelf door zich in gevaar te brengen. In het gezelschap van een zeldzaam dier die hij zijn vriend noemde, al kwam het door het feit dat Jinx geen vragen stelde. Nathaniel had er geen idee van hoe het over zou komen, maar er was iets dat hij wel wist. Hier was hij in elk geval allesbehalve de kroonprins van Suvalon en geenszins verplicht tot ook maar iets. Hetgeen dat hem beviel en ervoor zorgde dat, hoe kort hij zich ook pas bevond in de verlaten omgeving, hij zich thuis begon te voelen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Het was een week of anderhalf geleden sinds ze de muren van de stad gezien had, en sinds toen had ze de andere kant uit gelopen. Ze kwam liever niet in de buurt van steden en dergelijke, omdat het mensen vaak niet lang kostte om te achterhalen wie ze was. Na dat waren ze meestal niet zo vriendelijk meer tegen haar.
Enkele dagen geleden had ze echter wel een reiziger gesproken, en zo een nieuw boek weten te bemachtigen. Ditmaal iets over astonomie, een onderwerp waar ze niet vaak over las, maar wat hij wel erg interesseerde. Het gesprek met de voorbijganger was daarbij ook erg plezierig.

~Two days ago~
'Excuse me, miss?' Sivia keek opzij, waar een redelijk lange man stond. De vriendelijke uitstraling op zijn gezicht maakte echter dat ze er een iets beter gevoel bij had. 'I'm out of water and I can't find an oasis anywhere... Could you help me out, please? I can give you books in return, it's all I have on me at the moment.' Sivia knikte een enkele keer en opende haar rugzak, waar ze een fles water uithaalde en deze vervolgens aan de man overhandigde. 'Thank you so much, miss. Take this as a payment.' Hij drukte een boek in haar hand, met een marine-blauwe kaft. De letters waren er in het goud opgeschilderd en maakte dat het eruit zag als een duur boek. 'Thank you so much, sir.' 'No problem, madam. I'd give you money, but unfortunatly, I'm all out.' 'That's fine, I do not use money, anyways.' Hij lachte even en schudde al grinnikend zijn hoofd. 'But I should be going now, it was nice meeting you, and I wish you the best.' Sprak hij. 'Farewell, sir, may you arrive at your destination soon.' Met die woorden draaide ze zich weer wat om en begon weer verder te lopen. 'I didn't cath your name though, miss!' Riep hij nog. 'They call me the nomad.' Riep ze terug. Ze kon zijn ogen in haar rug voelen branden, al leek hij al snel de andere kant uit te lopen.

~present day~
Ze schudde de gedachte al snel weer uit haar hoofd en zette haar passen voort, door het eindeloze zand. Vanuit haar ooghoek zag ze een silhouette, waarschijnlijk gewoon een reiziger. Ze besteedde er geen aandacht aan en liep rustig verder.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► "I can't understand that there's so much known about this person, but none of them writers has actually seen him. Can you believe that?"
Ongeboeid sprak hij voor zich uit, doende alsof het dier naast hem de mogelijkheid had om terug te praten. Al een week of een, mogelijk twee, was hij onderweg geweest. Overleven in de omgeving die hij als zijn thuis zag verging hem gemakkelijker dan hij had gedacht na al die jaren in het kasteel gewoond te hebben, al kwam hij met zijn missie niet veel verder. Nog geen mens had hij voorbij zien komen die voldeed aan de beschrijving 'powerful, dangerous and able to kill many without hesitation'. Zijn blikken bleven verder even strak als altijd. Een onwetende frons verscheen op zijn gezicht, maar hetgeen was maar van korte duur geweest. Zoals hij al door had gehad, kon Jinx op zijn emoties na geen informatie halen uit zijn gelaatsuitdrukkingen ofwel doen en laten. Veel moeite om het over te brengen hoe hij er werkelijk over dacht deed Nathaniel dan ook niet. Hij liet eerder zijn frustraties merken door een diepe zucht te slaken, en zijn hoofd dan uit gewoonte radeloos te schudden. "They don't even know if it's a man or a woman.. Not even some location or a drawing to compare strangers with."
Zijn pupillen rustten secondenlang bij Jinx. Veel reacties gaf hij hem niet, maar het liet hemzelf niet denken dat hij hem gewoonweg negeerde. Vreemd genoeg zag hij hem als een vertrouweling en desondanks hij geen advies terug kon krijgen, op wat grommen of kleine bewegingen na, beschouwde Nathaniel het als voldoende om zijn gedachten uit te spreken.
"Maybe he or she isn't even here anymore," ratelde hij al murmelend verder. Het zwaard in zijn hand liet hij afwezig terugverdwijnen in de houder, bevestigd aan zijn rugzak op zijn rug. "What do you think, huh?" Een afkeurende kerm werd niet veel later door Jinx voortgebracht. Zijn slagtanden ontblootte hij voor een fractie, vooraleer hij zijn bek weer sloot. Het liet Nathaniel kort grinniken van vermaak. "Hm, that's what I thought too."

Zijn ogen werden stilletjes getrokken naar een onbekende verschijning, verscholen in het vage zonlicht die de zon nog met zich meebracht. Lopend in een stevig tempo voor hen uit, al was het niet het figuur zelf waar hij zich op had gefocust. De omranding om haar lichaamsvormen heen was hetgeen dat Nathaniel tot stilstand liet komen. Glinsteringen trokken langs haar figuur, opvallend en onvermijdelijk zichtbaar geworden. Kleuren mengden zich in een oogverblindende gouden massa. Traagzaam bewegend, maar noch niet minder boeiend. Hij nam iets waar dat hij in geen jaren had kunnen vinden in de wereld. Verschrokken knipperde hij enkele keren met zijn ogen vooraleer hij zijn looppas onverwachts versnelde. De tijger volgde vrijwel meteen en haalde zijn passen met gemak in, net als het verbazingwekkende gedaante. Het dier nam de ruimte voor het individu zonder twijfelingen in. Gegrom dat zijn vriend hierbij losliet, werd vijandig en zacht hoorbaar gemaakt. Het geluid van zijn voetstappen viel intussen teniet in het zachte zand en met enkele voorbijgaande seconden rustte zijn hand al op de schouder van de vreemdeling.
"Who are you?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
De zon leek verder onder te gaan, al wist Sivia niet exact hoe laat het was. Het besef van tijd was iets wat Sivia, ondanks haar kennis, tijden geleden verloren was. Soms werd ze wakker halverwege de dag, en andere keren erg vroeg in de ochtend, al maakte het haar nooit veel uit. Nog even en ze zou haar tent opzetten voor de nacht. Een moment rust na al het lopen, even tijd om rustig haar boek te lezen. Het astronomie boek was voor haar perfect, gedurende de komende maanden, sinds er vele sterren aan de hemel te zien waren 's avonds en 's nachts. Sommige mensen zouden haar vragen wat ze moest met haar kennis, sinds ze leefde in eenzaamheid. Het ging haar niet om de kennis, maar vooral uit vermaak. Veel had ze echter niet te doen, alleen in de woestijn. Lopen was altijd een optie, maar ze moest rusten. Soms kwam haar kennis echter wel van pas, al was het vaak niets meer dan lezen uit vermaak. Ze was blij met haar verstand, maar soms leek het zinloos. Toch zou ze het voor geen goud opgeven.
Het vreemde figuur was al uit haar ooghoek verdwenen en ze lette er niet meer op. Haar ogen opnieuw rustende op het gouden zand, wat verlicht werd door de laag hangende zon. Haar passen werden echter onderbroken door een dier dat haar pad blokkeerde. Met gefronsde wenkbrauwen zette ze een stap achteruit, bij het horen van het dreigende gegrom van het beest. Het was een tijger, een dier dat niet in de woestijn thuishoorde, wat hetgeen was wat haar het meeste verbaasde. Ze had echter geen tijd om het dier te bekijken, sinds ze opeens iets voelde op haar schouder. Haastig draaide ze zich om en stond oog in oog met een onbekend individu. Meteen kwam zijn vraag haar gehoor binnen. 'I believe I'm not obligated to tell you, stranger.' Even keek ze over haar schouder, naar het dier achter haar. Al snel liet ze haar ogen echter weer rusten bij de man die zich voor haar bevond. 'But tell me, what do you seek of me, besides my name?' Vreemd genoeg kon ze haar aandacht niet weghouden van de opvallende blauwe ogen van de vreemdeling. Ze nam de doek voor haar mond weg, om beter verstaanbaar te zijn, evenals uit beleefdheid. 'I do not like to speak of my name, and the nickname people have given me may frighten you, since the myths that come with it are mostly not very pleasant. But if you must know, sir, most people will know me best as the nomad.' Opnieuw keek ze achterom, nog altijd speelde er een gemixt gevoel binnenin haar. Ze was gefascineerd door het excotische dier, al voelde ze zich ook redelijk bedreigd. Vreemd genoeg voelde ze zich hetzelfde bij de man voor haar, op wie ze opnieuw weer haar aandacht richtte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een reactie liet niet lang op zich wachten. Al zodra zijn vingertoppen in aanraking kwamen met de schouder van de onbekende, bleek het hen opgemerkt te hebben. Jinx had er bovendien voor gezorgd dat hij of zij geen kant meer op kon, en hierbij hen wel degelijk onder ogen moest komen. Het vijandige gegrom dat uit werd gebracht kon min of meer niet worden genegeerd. Vandaar dat Nathaniel al snel besloot hem ietwat in te dimmen, en wederom een fluitje uitbracht als waarschuwing aan het dier. Hij had genoeg manieren om iemand niet af te willen schrikken ofwel zijn eerste indruk te verpesten, hoewel hij moest toegeven dat haar verbaasde blik hem ergens wel plezierde.
"I don't seek for anything, except for you to answer my questions with the truth. Or well.. make me believe it is. If you're gonna lie to me anyway, you might as well do it the right way." Een vriendelijk bedoelde knik bracht hij voort, terwijl hij het doek voor zijn gezicht weghaalde en haar uitvoerig bestudeerde. Haar aura vond hij apart, voornamelijk door de kleur en het bijzondere effect, maar haar verschijning was net zo interessant en opmerkelijk. De twee groene ogen die hem lichtelijk vragend aankeken trokken de zijne genadeloos van de gouden gloed af. Haar woorden brachten hem daarnaast nog meer in verwarring, makend dat hij even stilviel in zijn gedachten voordat hij zijn mond opende om te spreken. "Oh, I'm not frightened at all, miss," vertelde hij, een kleine glimlach getoverd op zijn gezicht in een kwestie van secondes. "Just surprised to see the one person I was looking for during these past few weeks. Though, I didn't expect to find out the Nomad was this... hm, young. You're a legendary hero, basically."
Het meisje voor hem kon hij hoogstens achttien jaar schatten. Te jong voor een legende in een van de geschiedenisboeken om tot een nationale held gezien te worden. De mythes vertelden een verhaal van zogezegd honderden jaren oud, maar ondanks dat het ook waanbeelden konden vormen voor zijn ogen, kon hij niet anders dan denken of ze zojuist tegen hem aan het liegen was. Zichzelf voorstellen vond hij hoe dan ook beleefd genoeg; mocht ze een verrader zijn, dan kon ze weinig met enkel zijn voornaam, nietwaar?
"My name is Nathaniel, but everyone calls me Nathan," ging hij in alle rust verder. "The rest is not something you should be worrying about, or rather interesting for some stranger." Zijn blik wendde hij voor even af naar Jinx, die inmiddels zijn plek achter het meisje had ingeruild voor de ruimte naast zijn eigen gedaante. Nog geen meter van hem af was de tijger te vinden met zijn volle aandacht gericht op de vreemdeling. Nogmaals liet het hem ietwat grinniken.
"I'm sorry about my friend over here. He can be dangerous sometimes, but I promise he'll do you no harm."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij praatte op een manier die haar wat verbaasde. Het wat ontzettend beleefd, wat vaak niet het geval was bij reizigers die haar aanspraken. 'I do not lie, traveler.' Sprak ze simpelweg, haar ogen kijkend naar de zijne. Het dier leek te luisteren naar de jongen, wat haar lichtelijk geruststelde over de aanwezigheid van de tijger. Toch bleef Sivia's aandacht niet lang bij het dier, maar bij de jongen. Hij was geen typisch verschijnsel, althans, vergeleken met de meeste voorbijgangers en reizigers. Hij zag er verzorgder uit, beter eigenlijk. Toch bleef haar aandacht maar terugkomen bij zijn heldere blauwe ogen. Vaak had ze blauwe ogen gezien, maar deze leken vreemd genoeg anders. Iets aan zijn ogen trok haar aan, al wist ze niet goed wat het was. 'I'm glad you're not.' Puur uit vriendeljkheid toonde ze een glimlach. Het was prettig om te weten dat hij haar niet vreesde, zeker omdat hij nu wist wie ze was. 'You have been looking for me? Now why is that, if I may ask?' Zuchtend schudde ze haar hoofd bij de opmerking die volgde. 'Even with my wisdom, dear stranger, I have never managed to figure out why people have written stories about me and my existance. I am only seventeen, yet some people seem to believe I am hundreds of years old. That I am some sort of invincible, immortal hero. I just don't understand why people fear me because of these stories.' Murmelde ze, haar wenkbrauwen gefronst. 'It is nice to meet you, Nathaniel, though I shall be honest and tell you that my name is Sivia. Very well, but I do still wonder what it is that you came to me for.' Ze glimlachte zwakjes, haar ogen even gericht op de tijger aan de zijde van de jongen. De woorden sie hij sprak werkten wat rustgevend, al vertrouwde ze het dier nog niet helemaal. 'I will foolishly trust you, though I can't say I trust your friend.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar uiterlijk vond hij anders dan hij eigenlijk gedacht had. Na de verhalen gelezen te hebben, was hij al overtuigd dat de legende gebaseerd was op een oudere. Iemand van rond de vijftig, minstens, en met het herinneren van de mythes en legendes over the Nomad, wist hij zich te bedenken dat hij zelfs had gedacht dat het een man zou zijn. Slechte vooroordelen waren het natuurlijk, maar voor iemand in het koninkrijk vanzelfsprekend. De krachten van vrouwen ontkende hij hierbij niet; het was eerder het geweten dat vaak over datgeen gesproken werd als het aankwam op geschiedenis, dan vrouwen of meiden met ongekende macht. Voor hem daarentegen stond een meisje die zichzelf gelijk voorstelde als the Nomad. Erg ongeloofwaardig vond hij het klinken hoe ze het er gemakkelijk vanaf liet komen, maar niets kon Nathaniel tegenhouden om in elk geval een poging te doen en haar leugens te doorboren. Overigens kon wat gezelschap niets kwaad, toch?
"I believe that everyone has a dark side. I could've been scared of yours, but that would mean I'd ignore mine," zei hij, zijn mondhoeken opgetrokken tot een glimlach. "You'd be surprised to hear all the things that've been said about me too."
De nieuwsgierigheid naar hem had hij ergens kunnen verwachten. Haar vragen irriteerden hem dan ook amper, maar ze beantwoorden deed hij liever nog niet. In plaats daarvan besloot hij het wat uit te stellen. Iemand gelijk verplichten tot iets vond hij niet alleen onbeleefd; het zou haar ook een slechte indruk van hem geven.
"How about I tell you over dinner? I don't think we're gonna have a lot of time left before dark," begon hij, zijn blik afgegleden van Sivia naar het zonlicht. Vage stralen kwamen terecht op het zand onder hun voeten, maar langzaam maar zeker verdween de zon aan de horizon. Hij gaf het hooguit nog een uur, met een beetje geluk twee, vooraleer ze zich in compleet donker zouden bevinden. Dat een oude verblijfplaats in zijn zicht kwam zodra hij de omgeving bekeek kon dan ook enkel een voordeel zijn voor hen beide. Zijn glimlach verbreedde zich enkele millimeters, zijn aandacht gevestigd op een grot in de verte. "I've already found myself a place to get through the night. It has enough room for two?"
Staande op honderden meters afstand kon hij het zwarte gat weervinden. Omringd door woestijngrond wat maakte dat het moeilijk te spotten was, maar voor Nathaniel was het kinderspel. In zijn jeugd had hij er namelijk genoeg tijd doorgebracht om het zijn huis te kunnen noemen. De ingang naar de grot kon men misleiden en laten denken aan een val, waardoor hij haast zeker was om er geen vreemdeling te kunnen bespotten. De meesten gingen voor de gemakkelijke weg en brachten de nacht immers door in een tent.
Een lichte glundering trok door zijn ogen, terwijl hij zich weer wendde tot het meisje voor zijn neus. "If you don't mind, of course," voegde hij uit beleefdheid nog toe. Het zachte gegrom van Jinx liet hij langs zich heen gaan, geen enkel woord uitgebracht om het te laten stoppen. De knip in zijn vingers was genoeg geweest om een stilte te laten vormen, en het vijandige gedrag van Jinx te stoppen. Het dier bracht al gauw zijn kop gehoorzamend omlaag.
"Jinx will have his own spot to sleep, and if it makes you feel more comfortable I can make sure he won't even be able to get near you. At least he's not a killer, so I can give you my word that you will survive just fine with a tiger around."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'I agree with you, but I've never had the need to show people my dark side. It is a useless trait when you're alone in the desert.' Zuhtend schudde ze haar hoofd, haar ogen gericht op de horizon. De zon had ze niet langer in zicht, sinds ze zich om had moeten draaien voor de vreemdeling. Toch kon ze merken dat de zon bijna uit zicht was, sinds het stuk lucht dat ze zag donker begon te kleuren. 'Now I understand it if you do not believe me, because I do not really match the description of the Nomad. But you have to understand that most people have never even really seen me, talked to me or whatsoever. It is the fact that I have been roaming the desert since birth, that makes people believe that I am some sort of legend.' Ze wist dat de jongen haar wantrouwde, welk helderdenkend mens zou niet hetzelfde hebben gedaan? De beschrijvingen die ze had gehoord over the Nomad veranderde bij elk verhaal, al kwam het redelijk vaak neer op hetzelfde. Toch had ze een enkele keer een verhaal gehoord dat leek te kloppen. Het beschreef haar als een jong individu, met heldere ogen en ongelooflijke kennis. Helaas had ze dit hooguit twee keer gehoord, en bleef de legende meestal gaan over een ouder persoon, een gevaarlijke vechter of iets in die richting.
Ze keek weer naar de jongen zodra ze hem hoorde praten. 'Sure, but you have to promise me that you will let me ask you some questions too.' Natuurlijk was ze nieuwsgierig over waarom hij opzoek zou zijn naar haar. De meeste mensen leken haar liever te vermijden, vandaar dat ze vaak vrijwel meteen vertelde wie ze werkelijk was, het was voornamelijk om de mensen er zeker van te laten zijn of ze echt nog een gesprek met haar aan wilden gaan. Het gebeurde immers vaak dat mensen hierdoor stilvielen en opeens snel weg zouden moeten. Ergens was het grappig in haar ogen, hoe mensen haar soms vreesden. Toch kon ze gezelschap als Nathaniel wel waarderen. Hij leek niet bang te zijn, al vroeg ze zich wel af waarom hij naar haar opzoek was.
Ietwat wantrouwig bekeek ze hem en vervolgens het dier aan zijn zijde. Ze had haar eigen tent om de nacht in door te brengen, al had ze teveel vragen aan de jongen om nu al bij hem weg te lopen. 'Eh... Well, if your friend doesn't kill me in the middle of the night, then sure.' Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht, ondanks de dreigende geluiden die bij het dier vandaan kwamen. Ze kon simpelweg haar fascinatie voor het dier niet verwoorden, al was ze er ergens redelijk bang voor. Ze wist niet hoe beschermend het dier zou zijn tegenover Nathaniel, en hoeveel hij kon hebben voordat hij haar aan zou vallen. Ze knikte een enkele keer bij het horen van de jongen zijn woorden, waarna ze zelf even om haar heen keek.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld