Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

5SOSO| If it's not your business, don't

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
- spread it.

Madison St. Cloud & Ashton Irwin.

Jij mag beginnen! <3

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah Rivers en Luke Hemmings

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah.
Stage lopen bij een groot tijdschrift was iets om behoorlijk trots op te zijn. Meerdere klasgenoten hadden geprobeerd om zo’n stage als ik binnen te slepen. Als journalist in spé was het behoorlijk lastig om een plek te vinden waar je terecht kon. Als je bij één van de grote namen zat, dan had je het behoorlijk goed voor elkaar. Tenminste, dat was wat iedereen dacht. Nu liep ik echter al meer dan een maand stage en ik vond het verschrikkelijk. Ik had nog geen woord geschreven, tenzij je de mails meerekende die ik tot nu toe rond had gestuurd om afspraken te bevestigen voor mijn baas. Ik was hier gekomen omdat ik mee had willen werken aan het tijdschrift, artikelen had willen schrijven. Niet omdat ik de assistent uit wilde hangen en mijn eigen leven wilde veranderen in een scène uit The devil wears Prada, maar dan uiteraard zonder knappe tegenspeler.
Ik was niet de enige stagaire. Madison, een meisje dat op een andere school zat maar wel iets deed in een soortgelijke richting, had het volgens mij niet heel erg veel beter dan ik. We waren een beetje bondgenootjes. In dit soort wereldjes was het altijd wel handig om iemand te hebben die je begreep. Daarnaast konden we ook samen uitgebreid klagen over ons werk, mits we niet meer op de werkvloer waren. Als ze ons hier zouden horen klagen, dan zouden ze ons vast meteen wegsturen. Ondanks dat ik er op sommige momenten wel over na had gedacht om te stoppen, had ik het tot nu toe nog niet gedaan. Zoiets als dit stond immers geweldig op je CV en omdat ik nu in mijn een-na-laatste jaar van mijn opleiding zat, kon ik deze stage wel gebruiken. Ik bleef nog altijd hopen dat er een dag zou komen waarop ik bij vergaderingen zou mogen zijn, mijn ideeën zou mogen pitchen en misschien zelfs samen met iemand aan een artikel zou kunnen werken.
Op dit moment staarde ik verveeld naar het scherm van de computer. Ik had al aan aantal afspraken bevestigd en wat dingen opgezocht die op het to-do lijstje hadden gestaan, maar momenteel had ik er even geen zin in om verder te gaan. Tegenover me zat Madison, ook aan bureau en waarschijnlijk was ze precies hetzelfde aan het doen als ik, al kon ik natuurlijk niet haar gedachte lezen.
Ik keek op toen ik het getik van een paar hakken hoorde en zag dat onze baas deze kant op kwam. Meestal was het dan het beste om te doen alsof je ergens heel erg druk mee bezig was, aangezien ze je anders af zou katten omdat je niets aan het doen was. Daarom opende ik ook snel haar mail-pagina, zodat, als ze al een blik op me zou werpen, het zou lijken alsof ik grondig bezig was met haar mails te lezen en te beantwoorden, als zij al vond dat ze een antwoord waardig waren. Iets wat meestal nooit gebeurde.
Dit keer stond Monica, want zo heette ze, echter stil tussen de bureaus van mij en Madison. ‘Jullie twee. Kantoor. Nu,’ meer was er blijkbaar niet nodig. Ik fronste en keek vervolgens naar Madison. Over het algemeen kwamen we alleen in haar kantoor als ze iets nodig had. Een kop koffie, of wat haar versie er dan ook van was, maar ze had ons nooit echt in haar kantoor gevraagd. Ik wist echter wel dat je Monica beter niet kon laten wachten, dus daarom kwam ik ook overeind.
‘Wat denk jij dat ze wil?’ vroeg ik aan Madison, al gokte ik dat ook zij geen idee had waarom Monica ons wilde zien. Het enige wat we konden doen, was naar binnen lopen en hopen dat ze ons niet beide tegelijkertijd zou ontslaan.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Madison.
Het was maandag ochtend, een uurtje of 10. Het was weer zo'n dag.. Een dag waar ik een half jaar geleden met smart op had zitten wachten. Dit werd mijn grote kans. Stage lopen bij een van de grotere tijdschriften die we in ons land hadden. Maar niks was minder waar. Ik zat hier nu een maand en in die tijd had ik nog niks geleerd. Geen artikelen geschreven, zelf niks mogen opperen om over te schrijven. Niks. De hele dag zat ik mailtjes te beantwoorden, koffie te zetten of andere dingen wat volgens mij niet helemaal bij een stage hoort. Ik was enorm benieuwd of er nog wat op ons pad zou komen. Neveah zat in hetzelfde schuitje als ik. Soortgelijke opleiding, andere school. En net zo weinig taken die bij onze opleiding aansluit. De opleiding die ik deed was journalistiek. Dat was echt mijn passie. Ik ben van mezelf een heel erg nieuwsgierig persoon. Soms ga ik daar ook wel een beetje te ver in. Zelf neigde ik wel meer naar het combineren van schrijven met fotografie. Ik vind het heel mooi hoe je de boodschap van je geschreven stuk ook over kan brengen in beeld. Dat was echt mijn ding. En om dat fulltime te kunnen doen moest ik nog 1,5 jaar bikkelen. Met deze stage had ik natuurlijk wel een heel mooi stukje CV gecreëerd. Dat is dan ook een van de redenen dat ik enorm baalde dat we eigenlijk niet zo heel erg veel mochten doen hier.
Ik zuchtte eventjes zachtjes bij de gedachte dat we nog tot 5 uur alleen maar onnozele dingen moesten doen. Ik pakte mijn pen en klikte er een beetje mee. De hele ochtend waren er nog geen nieuwe mailtjes binnen gekomen waardoor wij dus de hele ochtend al niks te doen hadden. Mijn to-do lijstje was ook zo goed als af. Ik stond op en liep naar het koffie apparaat. Een hele sterke latte macchiato dan maar. Ik liep weer terug naar mijn bureaustoel. Ik staarde even kort naar mijn scherm alsof er dan spontaan een mailtje binnen kwam. Na een seconde of 10 gaf ik het op en klikte ik de mailbox weg. Ik ging een beetje onderuitgezakt zitten en blies in mijn koffie. Voorzichtig nipte ik een beetje van het schuim er af. De neiging om te stoppen met deze stage werd elke dag groter maar ik mocht niet toegeven. Dit was een kans waar veel klasgenoten een moord voor zouden plegen.
Ik schrok op uit mijn gedachten door Monica haar schelle stem. 'Jullie twee. Kantoor. Nu.' Ik keek naar Neveah. Shit, ik zat er echt zwaar ongeïnteresseerd bij. Ik haalde kort mijn schouders op na de vraag. 'Ik heb daadwerkelijk geen idee. Maar het is een vooruitgang!' Zei ik positief. Met Monica wist je het volgens mij maar nooit.. Ik liep samen met Neveah richting het kantoor. Ondertussen duimend in de hoop dat het een positief gesprek is. Ik liep het kantoor in en keek naar Monica die autoritair in haar grote stoel ging zitten. 'Ga maar zitten.' zei ze. Ik keek naar de twee witte stoelen die aan de andere kant van het bureau stonden. Ik ging voorzichtig zitten in de rechter stoel. We moesten zitten.. Zou dat positief of negatief zijn? Ik beet zachtjes aan de binnenkant van mijn lip. Een tik die vaak naar voren kwam als ik zenuwachtig of bang was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah.
Madison leek ook niet te weten wat er aan de hand was. Hoe zou ze het eigenlijk ook kunnen weten? We waren misschien helemaal up to date met de agenda van Monica en wat er allemaal wel niet moest gebeuren, maar voor de rest waren niet echt de collega’s die als eerste wisten hoe het nieuwe nummer er uit zou komen te zien, laat staan dat we wisten wat er allemaal in het kantoor gebeurde. Waarschijnlijk waren er anderen die al lang wisten wat Monica met ons wilden bespreken, terwijl wij beide niet eens wisten waarom we precies in haar kantoor moesten zijn.
Madison bleef positief, iets wat ik ook wel wilde blijven. Daarom volgde ik haar ook het kantoor binnen, waar Monica ons vroeg om te zitten. Ik wist niet of het een goed teken was of juist een slecht teken. Als ze ons enkel wilde ontslaan, zou ze misschien niet de moeite nemen om ons te laten zitten, maar wat zou ze anders tegen ons willen zeggen? Ik zag het namelijk nog niet zo voor me dat ze ons aan zou bieden om samen een artikel te schrijven. Dat was wel een hele grote stap vanaf het koffie rondbrengen en mailtjes beantwoorden.
Ik keek afwachtend naar Monica. Ik gokte dat het beter was om haar te laten beginnen, in plaats van dat ik zou vragen wat we hier deden en waarom ze ons had willen spreken. Ik wist niet of Madison dit net zo vreemd vond als ik, maar ik kon wel aan haar zien dat ze op haar lip aan het bijten was. Iets wat vast betekende dat ze dit niet een hele prettige situatie vond. Daar kon ik me wel in vinden, aangezien ik geen idee had wat ik kon verwachten. Dat terwijl ik zelf liever wist waar ik aan toe was, want dan wist ik hoe ik er mee om moest gaan en er op moest reageren.
Monica legde een paar foto’s voor haar op het bureau neer en schoof ze vervolgens met haar gelakte nagels naar ons toe. ‘Weten jullie wie dit zijn?’
Ik boog me iets naar de foto’s toe, zodat ik ze beter kon bekijken. Op een aantal foto’s stonden vier jongens, meestal lachend. Op andere foto’s stonden ze juist wat serieuzer, of met iemand die weer niet op de andere foto’s stond. Het duurde even voordat het kwartje bij me viel en ik de jongens herkende. ‘Is dit niet een band?’ Ik was wel thuis in de muziek, maar ik luisterde meestal wat er op de radio kwam of wat er op dit moment hoog aanbeloven stond op Spotify. Ik had niet echt een favoriete band of een favoriete artiest, al waren er wel een paar die ik goed vond. Ik had echter geen idee wie deze jongens precies waren en wat voor muziek ze maakten, maar ik wist vrijwel zeker dat ik ze een keer ergens voorbij had zien komen, waarschijnlijk op tv.
‘Het is één van de bekendste bands onder onze lezers,’ zei Monica. ‘Wat betekend dat onze lezers over hen willen lezen.’ Die logica snapte ik zelf ook nog wel, maar ik begreep nog steeds niet zo goed wat Madison en ik hier deden. Wilde ze dat wij over hen gingen schrijven? Mochten we hen interviewen? Dat laatste leek me haast onwaarschijnlijk. Waarom zou ze twee stagiaires op zo’n interview zetten?
‘Ik snap niet zo goed wat je wil dat we hier mee doen,’ gaf ik daarom ook maar aan. Een journalist moest geen blad voor de mond nemen, zelfs niet met dit soort dingen. Al was het achteraf misschien niet heel slim dat ik het had gezegd.
‘Ik wil dat jullie zorgen dat we meer te weten komen over deze jongens. Niet door willekeurige feitjes te googelen die de fans al weten. Ik wil nieuwe details, dingen die ze alleen aan hun vrienden en familie zouden toevertrouwen.’

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Madison.
Kort keek ik naar Neveah, in de hoop dat zij misschien toch iets meer wist. Maar in haar ogen was puur en alleen wanhoop en een vragende blik te vinden. Misschien had ze twee betere stagiaires gevonden? Dat leek me stug aangezien wij alles gewoon volgens het boekje deden en er tot nu toe nog nooit wat verkeerd gegaan was. Zouden we een artikel mogen schrijven? Zouden we bij een vergadering mogen zijn? Misschien mochten we zelf wel het nieuwe nummer alvast zien! Dat zou wat zijn. Door deze positieve gedachtes ging ik wat rechter op zitten. Ik was zo nieuwsgierig! Normaal zou ik allang gevraagd hebben wat we hier doen maar ik hield wijs mijn mond. Dit was niet echt het goede moment om mijn nieuwsgierige kant te uitten. Ik schuifel een beetje met mijn voeten en wacht vol hoop op wat Monica te zeggen heeft.
'Weten jullie wie dit zijn?' hoor ik Monica zeggen vlak nadat ze een paar foto's netjes op een rijtje op haal bureau legt. Ik schuifel iets naar voren in mijn stoel en kijk naar de foto's. Ik herkende ze ergens van maar waarvan precies, geen idee. Ik wist zeker dat ik ze herkende. 'Is dit niet een band?' hoorde ik Neveah zeggen. Toen wist ik het weer! Mijn zusje, Ashley, was enorm fan van deze band. 5 Seconds of Summer. Zelf boeide het me eigenlijk vrij weinig. Soms kreeg ik wel wat te horen van hun muziek of over met wie ze nou weer 'gespot' waren. De muziek was zeker niet slecht maar ook niet echt mijn ding. Geef mij maar een artiest als James Bay of iets dergelijks. Ed Sheeran was ik ook enorme fan van! Voor de rest hield ik sowieso wel heel erg veel van alle soorten muziek. Er is eigenlijk niet echt een specifieke muziek soort die ik niet leuk vind.
Toen Monica zei dat het een van de bekendste bands is onder de lezers knikte ik. Dat kan ik begrijpen. Het is een beetje dezelfde doelgroep heb ik het idee. Wat zouden we mogen doen? Waarschijnlijk stelt het alsnog niks voor. Ik zuchtte zachtjes. Misschien mochten we wat dingen opzoeken online en dat weer doorsturen naar degene die daadwerkelijk over ze ging schrijven. Zoiets zou het wel zijn. Het was sowieso al een wonder dat we iets mochten doen voor het tijdschrift. Wat het ook was, ik zou er voor de volle 100% voor gaan. Het echte werk zou gaan beginnen! En ik was enthousiast.
De vraag die al brandend op mijn tong lag hoorde ik Neveah vragen. Wat we hier dan mee moesten doen. Dat was een hele goede vraag. Zou ze ons dan toch eindelijk een goede opdracht geven? Vol hoop keek ik naar Monica. Toen ik hoorde dat ze graag wou dat wij meer te weten kregen over de jongens en dan vooral nieuwe details viel mijn mond nog net niet open van verbazing. Wat hield dit in? Moesten we ze gaan stalken? Moesten wij hun familie en vrienden afgaan? Wat hield dit in?! Het klonk allemaal nog een beetje onduidelijk. 'Wat moeten we dan precies doen?' Ik keek Monica aan, hopend dat het niet te brutaal klonk. 'Jullie krijgen een speciale opdracht.' zei ze terwijl ze even een tussenpauze nam en ons van onder haar bril aankeek. 'Jullie gaan vanaf morgen undercover.' Terwijl ze aanhalingstekens in de lucht deed bij undercover keek ik naar Neveah die volgens mij net zo verbaasd was als ik. Monica begon weer met praten. 'Dit is een hele belangrijke taak. We willen alle details.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah.
Ik keek opzij naar Madison. Ik vond dit eigenlijk een hele vreemde opdracht. Ik wilde journalist worden en natuurlijk ging je dan opzoek naar de feiten, maar de feiten opzoeken was iets anders dan iemand stalken? Aan de andere kant: hoe vaak zouden we hier nog een opdracht krijgen? Dit was een behoorlijke opdracht, die ze waarschijnlijk zo aan een ander zouden kunnen geven als ze dat zouden willen. Ze hadden echter voor ons gekozen. Dat zei dan ook wel weer iets?
We moesten undercover. Ik had genoeg slechte misdaadseries en films gezien om te weten wat dat betekende. We zouden de geheimen zelf los moete peuteren bij de jongens. Niet als journalisten, maar als zogenaamde vrienden. Tenminste, ik gokte dat dat was wat Monica bedoelde. Ze had gezegd dat we het soort geheimen te weten zouden moeten komen die ze eigenlijk alleen maar toe zouden vertrouwen aan hun vrienden en familie. Hoe konden we echter zo dichtbij die jongens komen? Ze waren zich er vast bewust van dat er mensen bestonden die misbruik van hun vertrouwen zouden willen maken, iets wat wij nu eigenlijk ook zouden moeten van Monica.
‘Waarom denk je dat die jongens ons toe zouden laten in hun leven?’ vroeg ik aan haar. Ik wist dat elke opmerking er één teveel was, maar ik kon hier niet aan beginnen zonder dat ik precies wist waarom ze ons hier voor uit had gekozen. Ik snapte namelijk niet waarom Monica dacht dat het ons zou lukken om bevriend te raken met de jongens. Waarschijnlijk hadden ze al genoeg vrienden. Daarbij, ik zou zelf nooit iemand die ik nog maar kort kende een geheim toevertrouwen. Dus dat zouden vier bekende jongens vast ook niet doen?
‘Jullie zijn jong en jullie zien er niet verschrikkelijk uit,’ zei Monica, alsof dat de enige reden was om iemand toe te laten in je leven. Ik zou het zelf nooit doen, maar het was dan maar te hopen dat de jongens ons wel toe zouden laten in hun leven. Ik had echter geen idee hoe we het zouden moeten aanpakken. Meestal werd je gewoon zomaar vrienden met iemand? Dat plande je niet, dus hoe zouden we dit dan precies moeten doen? Dat leek Monica echter niet veel uit te maken.
‘Er wordt jullie straks een mail gestuurd met daarin wat gegevens over de jongens en een lijst met plekken waar ze vaak zijn gespot, hier in Los Angeles. Zo kunnen jullie ze makkelijker vinden. Ik verwacht in ieder geval de eerste nieuwtjes aan het eind van de ze maand.’
Ik kon nog net een zucht binnen houden en knikte. We zouden ze dus toch moeten stalken. Als ze een lijst hadden met waar de jongens vaak waren, dan zouden we vast die plekken moeten bezoeken. Alleen op die manier zouden we in contact met hen komen. Misschien zou het wel niet eens lukken. Ik was in ieder geval niet van plan om mijn charmes in de strijd te gooien, of wat dan ook. Ik had een vriend en daar was ik gelukkig mee. Dus ik was zeker niet van plan om op één van die jongens te duiken. Al zouden ze ook vast niet meteen alles vertellen aan een meisje met wie ze hadden gezoend.
‘Nou, wat zitten jullie hier nog? Moeten jullie niet een plan maken?’ vroeg Monica, waarop ik nog een keer knikte. Ik kwam snel overeind en liep het kantoor uit. Buiten wachtte ik op Madison, die al snel achter me volgde.
‘Hoe bizar is dit?’ vroeg ik aan haar. Want dat was het namelijk wel. Ik had er geen andere woorden voor.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Madison.
Verbouwereerd keek ik naar Monica. Dit was niet serieus toch? Wat had dit te maken met het vak wat Neveah en ik uit wouden oefenen? Ja, het stukje naar feiten zoeken kwam overeen maar dat was het dan ook wel. Daarnaast is het heel erg lastig om zomaar uit het niets bevriend met iemand te raken. Dat gaat haast niet. Ondertussen proefde ik een ijzer smaak in mijn mond. Ik had mijn lip open gebeten. Ik vond het maar een rare opdracht. Dat wij, twee journalistiek studenten die stage lopen bij een tijdschrift, vier jongens moesten 'stalken' om achter nieuwe feiten over hun leven te komen. Dat was gewoon strafbaar!
Toen ik hoorde wat Monica over ons zei keek ik haar aan. Meende ze die. Dacht zij nou serieus dat wij met onze leeftijd en looks hun leven in konden kruipen alsof we ze toevallig tegen kwamen en ze gewoon aardig vonden? Wat nou als het vier hele gemene jongens zijn? Dan kunnen we niet veel. Ik kon in ieder geval heel erg slecht tegen mensen die zichzelf helemaal het einde van de wereld vinden. En aangezien het een redelijk bekende band is was ik bang dat ze dat wel zouden hebben. Ze zagen er dan wel aardig uit, dat wel maar schijn bedriegt vaak. Ik hoopte alleen dat dat in dit geval niet zo was.
Toen ze een lijst met plaatsen neerlegde scande ik met mijn ogen er overheen. 'Starbucks, serieus? Hoe moeten we op een plek als dat vrienden gaan worden met een bekende band die waarschijnlijk omsingelt is met bewaking?' zei ik wanhopig. De positieve Madison was even ver te zoeken. 'Jullie zorgen er maar voor dat jullie daar tussendoor komen.' zei Monica op een minder vrolijke toon dan hoe ze eerst tegen ons praatte. Shit, ik had d'r echt boos gemaakt volgens mij. Toen Monica ons vroeg wat we hier nog deden stond ik op en liep ik achter Neveah aan het kantoor uit.
'Holy..' zei ik zachtjes en keek naar Neveah. 'Wat is dit echt. Dit is ziek.' Ik liep weer richting onze bureaus. 'Hoe gaan we dit doen? Gaan we gewoon vanaf morgen alleen maar naar die plekken toe? Gaan we samen of opgesplitst? Gaan we onze eigen namen gebruiken? Ik ben zo in de war..' Ik nipte mijn latte die ondertussen koud geworden was. Ik wist niet zo goed wat ik hiermee aan moest. Ik keek even naar het blaadje met de locaties die ik had mee genomen. Starbucks, Rodeo Drive, Santa Monica pier, enzovoort. Ik vroeg me echt af hoe we dit gingen doen..

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah.
Ik knikte instemmend. Dit was inderdaad gek. Ziek zelfs, zoals Madison het beschreef. Het was één ding om achter de waarheid te komen, maar ik had altijd een eerlijke journaliste willen zijn. Ik had niet iemand willen zijn die zelf dingen zou verzinnen of mensen zou misbruiken. Iets wat ik in feite nu wel zou moeten doen, maar dit was wel mijn stage. Als ik de opdracht zou weigeren, dan zou ik waarschijnlijk ontslagen worden, wat betekende dat ik geen stage meer zou hebben. Een nieuwe stage vinden zou vast ook niet meer gebeuren en dat zou studievertraging oplopen. Iets wat ik al helemaal niet wilde, dus het was het beste als ik zou dien wat er van me werd gevraagd.
‘We moeten hier inderdaad goed over nadenken,’ bevestigde ik Madison. Er waren dingen waar we rekening mee zouden moeten houden. We konden bijvoorbeeld niet vertellen waar we werkten, als we de jongens al tegen zouden komen. Als ze zouden horen dat we hier werkten, dan wilden ze vast niks met ons te maken krijgen. Dat betekende eigenlijk gewoon dat we glashard tegen ze zouden moeten liegen. Misschien zelfs wel tegen de mensen om ons heen. Als ik dit aan mijn vriend zou vertellen, zou hij het me vast afraden. Iets wat ik ergens ook wel heel erg goed zou kunnen begrijpen.
‘Ik denk dat we zo min mogelijk leugens voor onszelf moeten creëren. Want hoe meer we liegen, hoe erger het wordt. Ik heb Pretty Little Liars gezien,’ mompelde ik. Het was misschien een stomme vergelijking, maar in die serie zag je constant dat hoe meer je loog, hoe dieper je ergens in kwam te zitten en hoe moeilijker het was om ergens uit te komen. Dus het beste was als we zo min mogelijk zouden liegen. Dat betekende dat we wel onze eigen namen zouden moeten gebruiken. ‘Ik denk dat we best onze eigen namen kunnen gebruiken. We moeten ze alleen niet vertellen over wat voor werk en opleiding we doen, zodat we geen wantrouwen bij ze opwekken,’ probeerde ik hardop te denken. ‘Tenminste, als we ze al tegenkomen. Want ik denk niet dat ze morgen zomaar rondlopen op de Santa Monica Pier.’ Dat leek me echt heel onwaarschijnlijk.
Ik keek op het blaadje, terwijl ik nog nadacht over de vragen die Madison had gesteld. ‘Ik denk dat opsplitsen wel het beste is. Als ze door hebben dat we elkaar kennen, kunnen ze misschien ook al argwaan krijgen.’ Hoe toevallig was het dat ze twee meisjes zouden leren kennen, die toevallig allebei heel geïnteresseerd in hen waren? Ik zou het ook heel vreemd vinden als er opeens twee jongens tegenover me zouden zitten en van alles zouden willen weten, dus ik kon me best voorstellen dat anderen het ook zo zouden ervaren.
‘En ik weet niet of we ons moeten focussen op één jongen of juist meer.’ De jongens waren vast heel hecht met elkaar. Als één van hen je accepteerde, dan deed de rest dat misschien ook wel. Dus misschien was het wel slimmer om ons nu beide op één iemand te richten.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Madison.
Nogsteeds drong het niet helemaal tot me door dat dit een serieuze opdracht was. Ik had nooit gedacht dat mijn eerste opdracht op deze stage plek iets als dit zou zijn. Echt totaal niet. Ik had denk ik ook niet echt een keuze. Het was of deze opdracht of een nieuwe stage plek zoeken. En dat ging hem sowieso niet meer worden rond dit tijdstip in het jaar. Daarnaast zou de hele studie langer duren en daar had ik nou ook niet echt tijd voor.
'Goed nadenken is sowieso wel handig. En please, ik wil inderdaad geen Pretty Little Liars. Daar werken veel te veel mensen vermoord.' Ik keek naar Neveah. 'Nee maar serieus, je hebt daar gelijk in. Je komt er gewoon niet meer uit als je eenmaal bezig bent met liegen.' Vlak daarna ging ik weer door met praten. 'Ik denk zelf ook dat we op moeten splitsen maar ik vind wel dat we niet moeten doen alsof we elkaar niet kennen, mocht het zo zijn dat we er tegelijk zijn of iets dergelijks.' Wat als we toch aan het WhatsAppen zijn om iets te bespreken en ze kwamen er achter dat we elkaar al kenden. Dan zouden we dat weer uit moeten leggen. 'Als we nou afspreken dat we doen alsof we elkaar kennen van een opleiding? Een opleiding fotografie of iets. Dat ligt er wel in de buurt.' Ik keek haar vragend aan. Dit was zo niet mijn ding, dingen verzinnen over mijn leven.
Ondertussen was ik aan het nadenken wat ik zou doen als ik een van de jongens tegen kwam. Zou ik er gewoon op af lopen? Zou ik hopen dat hij naar mij toe zou komen? Wat als ze alleen als groep op pad zouden gaan, dan is het een stuk lastiger om er tussen te komen. Allemaal dingen waar ik goed over na moest denken.
'Maar inderdaad. De kans dat we ze tegen komen is nihil.' Ik nam een slok koffie maar gooide die vervolgens in de prullenbak. Koude koffie was niet echt lekker. Ik luisterde naar wat ze zei en knikte. 'We moeten ons niet op de hele groep focussen. Als we ons op 1 jongen focussen is dat al een hele opgave. Ik keek even rond in het gebouw. Dat was iets wat ik wel vaker deed als ik na aan het denken was. 'Zal ik morgen als eerste naar de starbucks?' Ik keek haar hoopvol aan. Ik had wel koffie nodig als ik dit ging doen. Ik was echt een monster als ik geen koffie op had.
Ik keek weer naar de lijst met locaties. 'We kunnen ook sowieso vrijdag, als we ze nog niet gezien hebben, naar Avalon Hollywood gaan. Dat is de enige club waar ze vaak zijn zie ik hier.'

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah.
Dit zou vast geen zaak worden van leven of dood, maar vroeg of laat zouden onze eigen leugens ons gaan verstikken als we niet goed op zouden letten. Dus het leek me behoorlijk verstandig als we niet teveel zouden liegen. Misschien dat we de waarheid enkel een beetje konden verdraaien. Daarom vond ik het ook wel slim van Madison dat ze voorstelde dat we elkaar niet zouden negeren, alsof we elkaar nooit hadden gekend. We kenden elkaar wel en vaak zoiets viel dat ook wel op bij anderen. ‘Een opleiding fotografie. Dat klinkt wel goed.’ Dat lag inderdaad in de buurt van journalistiek. Zelf was ik niet echt van het foto’s maken, behalve met mijn Iphone zodat ik ze op Instagram kon zetten.
Ik knikte. Eén jongen was meer dan genoeg. Ik vroeg me af of anderen ons ook zouden zien met de jongens. Straks zouden er foto’s van ons worden gemaakt, waardoor het zou lijken alsof we hun vriendinnetjes waren, al zou dat er sowieso niet van komen. Daarnaast bleef het behoorlijk onmogelijk dat we de jongens tegen zouden komen. Dus ik moest mijn gedachten nog helemaal niet die kant op laten gaan. Dat was nergens voor nodig.
Ik bekeek de lijst toen Madison voorstelde om naar Starbucks te gaan. Gelukkig stond er wel bij welke Starbucks, want hier in Los Angeles kwam je er haast in om. Ik had zelf het idee van de overpriced koffie nooit echt begrepen, maar Madison leek het wel lekker te vinden. Ze moest het ook zelf weten. Als dit een plek was waar zij zich een beetje op haar gemak zou voelen, dan mocht ze er van mij naar toe gaan. ‘Als je dat wil doen? We kunnen altijd contact houden. Al moet je er niet de hele dag gaan zitten.’ Een uurtje of twee kon misschien nog wel, maar langer zou vast niet gaan. Daarnaast hadden we buiten onze stage ook nog een leven. Een leven waar ik van plan was om het ook echt te leven en niet links te laten liggen omdat ik me moest focussen op het bevriend raken met een willekeurige artiest.
‘Ik denk dat ik naar Venice Beach ga. Misschien dat ik één van hen daar zie joggen.’ Het was een grote gok, maar wat moesten we anders? We konden nooit zeker weten wie op welk moment ergens was. Dat konden we niet voorspellen. Monica leek misschien te denken van wel, maar zo ging het nou eenmaal niet.
‘Een club? Typisch.’ Stonden sterren er niet om bekend dat ze teveel uitgingen en uiteindelijk het feesten boven hun werk verkozen? Ik had het in ieder geval vaak genoeg gelezen. Niet dat ik zelf nog nooit uit was gegaan, maar toch. Ik vond het wel typisch om te lezen dat ze vaak in een club kwamen, en dan natuurlijk ook altijd dezelfde club. Misschien was het wel een soort PR-deal. We zouden in ieder geval kunnen proberen om er binnen te komen. ‘Het klinkt als een plan.’

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Madison.
Ik zag het nog niet helemaal voor me hoe ik het nou ging doen maar het moest maar. Morgen ga ik gewoon casual naar Starbucks en daar ga ik verder met mijn blog. Ja, ik was van plan om er echt met mijn laptop te gaan zitten en mijn foto's uit te zoeken. Naast dat ik de opleiding deed, hield ik ook nog een persoonlijke blog bij. Normaal gesproken met van alles en nog wat. Mijn eigen leven, een deel nieuws etc. Dit was zo'n beetje mijn levenswerk buiten mijn sociale leven. Ik tikte even met mijn pen op mijn bureau. Ik hoopte echt dat we ze snel tegen zouden komen aangezien we er dan ook eerder mee konden stoppen. Als we ze al tegen zouden komen. Het was echt heel lastig om dat voor elkaar te krijgen had ik het idee.
'Ik ga dus naar de Starbucks! Laten we elkaar inderdaad wel een beetje op de hoogte houden. Niet dat als ik de ene al heb aangesproken en jij hem later tegenkomt dat jij ook naar hem toe gaat.' Ik lachte zachtjes. Hij zou zich dan wel geliefd voelen denk ik. 'Dat is denk ik wel een hele goede! Dat is een van mijn favoriete plekjes in Los Angeles! Ik hoop dat je ze tussen de mensen kan spotten.'
Ik knikte. 'Het staat er echt!' Ik wees het aan. Het verbaasde mij ook wel een beetje. Dat ze daar überhaupt tijd en puf voor hebben na al die drukke dagen. Zelf hield ik wel echt enorm van uitgaan. De gezelligheid met vrienden, dat was echt waar ik van hield. En aangezien mijn vrienden vooral heel druk waren met van alles, was dat toch de betere optie. 'Een goed plan ook!' Ik stak mijn hand op voor een high five. Ik kon als persoon nogal overweldigend zijn. Volgens mij had Neveah dat ook wel door na een maand met mij samen te werken. Ik was heel energiek als ik eenmaal koffie op had. Daarnaast had ik ook zeker wel een uitgesproken eigen mening. Ik was ook zeker niet bang om die te uitten als het punt bereikt was om dat te doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS naar de volgende dag (:
~
Neveah.
Venice Beach was een hele mooie plek. Ondanks dat het vol zat met toeristen en inwoners van Los Angeles, was het eigenlijk best een bezoekje waard. Ik jogde wel, maar dat deed ik meestal in de buurt van mijn eigen appartement. Op Venice Beach had je echter verschillende routes langs en op het strand waar je kon sporten. Iets wat er dan ook volop werd gedaan. Er waren groepen bezig met yoga, jongens waren aan het trainen met de verschillende attributen die op het strand waren geplaatst en er waren nog een aantal mensen die gewoon aan het rennen waren.
Zelf had ik net ook een stukje gerend. Nu zat ik ergens op een muurtje om alles om me heen in de gaten te houden. Ik had eigenlijk nog geen concreet plan. Ik wist niet wat ik zou doen als ik één van de jongens zou zien, als ze hier vandaag al zouden zijn. Als ik op ze af zou rennen, dan zouden ze waarschijnlijk denken dat ik één of andere fan zou zijn. Iets wat niet het geval was. Misschien dat ik iets zou kunnen vragen, maar het was maar de vraag of ze voor me zouden stoppen.
Ik nam een slok van mijn water, terwijl ik om me heen bleef kijken. Er waren genoeg jongens, maar ik herkende geen van hen als één van de jongens uit 5 seconds of summer. Misschien was deze plek ook wel veel te openbaar voor hen. Wie weet sportten ze alleen in de sportschool, of ook rondom hun eigen huis, net zoals dat ik dat deed.
Ik zuchtte en controleerde mijn telefoon, om te zien of Madison me al een berichtje had gestuurd. Ze had me veel succes gewenst, net zoals ik dat ook bij haar had gedaan. Dit was niet makkelijk. Madison had echter geen andere berichtjes gestuurd, dus ik gokte dat ze nog niemand had gevonden. Het was ergens ook belachelijk om te verwachten dat we meteen tegen één van de jongens aan zouden lopen. We hadden dan wel een lijst gekregen met waar ze zich vaak bevonden, maar Los Angeles bleef een ongelooflijk grote stad.
Ik zette mijn waterflesje naast me neer en legde mijn mobiel op mijn schoot. Ik voelde aan mijn staart, om er zeker van te zijn dat mijn zwarte haren nog altijd goed er in zaten. Sporten met haren los was immers verschrikkelijk. Ik snapte ook nooit echt waarom er meisjes waren die dat deden. Waarschijnlijk wilden ze er nog mooi uitzien tijdens het sporten, maar ook dat was een beetje onwaarschijnlijk.
Ik kreeg een berichtje binnen van Jed, mijn vriend, die ik met een glimlach beantwoordde. Hij was wel echt een lieverd. Al had hij geen idee wat ik nu aan het doen was, maar dat was eigenlijk ook maar beter. Ik was het er zelf al nauwelijks mee eens, laat staan dat hij zou snappen waarom ik dit zou doen. Volgens mij vond hij mijn stage sowieso niet geweldig. Iets wat ik ook wel weer kon begrijpen.

Luke.
Het was wel heerlijk om weer eens vrij te hebben en in Los Angeles te zijn. Ondertussen voelde deze stad toch wel als thuis? We hadden als band al een hele tijd geleden de beslissing gemaakt dat het voor ons allemaal logischer zou zijn om hier een huis te kopen, omdat het voor de band gewoon makkelijker was. Onze labels zaten hier, onze producer was hier. Daarnaast zat Los Angeles vol met inspiratie. Natuurlijk lag inspiratie ook bij jezelf, maar ik had al wel eens meegemaakt dat ik door de stad was gelopen om mijn hoofd even te legen, waardoor er dan juist weer nieuwe teksten uit waren gevloeid.
Na al het touren was ik hier ook wel even aan toe gewest. De rest volgens mij ook. We hadden voor een aantal maanden nergens anders aan hoeven denken dan aan onszelf. Dat terwijl we normaal vaak aan anderen dachten. Vooral de fans, eigenlijk. We wilden gave shows neerzetten voor de fans, we wilden hen het idee geven dat we er ook echt voor hen waren en dat we dit samen deden. Dat het een soort proces was tussen ons beide. Daarnaast moesten we ook vaak denken aan onze eigen muziek en hoe we dat over wilden brengen. Het was wel verfrissend om gewoon na te denken over met wie je op een bepaalde dag wilde afspreken, wat je ging doen en hoe je vervolgens weer een keer thuis kwam, want op sommige avonden werd er wel eens iets teveel gedronken. Iets wat ook mocht, in mijn ogen. Ik was oud genoeg om zelf te bepalen waar ik aan toe was en wat ik kon hebben.
Zelf had ik vandaag gekozen voor een rustige middag. Ik had een stukje gelopen en was zojuist de Starbucks binnen gelopen. Ondanks dat ik een beetje af probeerde te kicken van de koffie, omdat het behoorlijk slecht voor je kon zijn, kon ik het soms niet laten om naar binnen te gaan en iets te bestellen. Ze hadden ook wel hele lekkere sapjes, dus misschien dat ik nog van gedachte zou veranderen als ik eenmaal zou moeten bestellen.
Ik liep naar het begin van de rij. Ondanks dat deze Starbucks een beetje uit het centrum was, was het nog wel redelijk druk. De meeste tafeltjes waren bezet en er stonden zeker nog drie of vier mensen voor me in de rij. Iets wat me dan ook de kans gaf om eens goed rond te kijken. Mijn oog viel uiteindelijk op een blond meisje, wie in het hoekje rustig bezig was met haar laptop. Doordat ze naast het raam zat, scheen de zon zo op haar dat ik misschien net iets langer keek dan dat ik hoorde te doen. Iets wat eigenlijk heel onschuldig was. Het was niet zo dat ik een vriendin had. Ik draaide me echter snel om en keek naar de borden die er hingen, in de hoop dat ik een keuze zou kunnen maken, zodat ik straks zou kunnen bestellen.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Ashton.
Rustig liep ik de trap af en plofte ik neer op de laatste trede. Ik had besloten om vandaag maar weer is een stukje te gaan hardlopen. Dat had ik al een hele lange tijd niet meer gedaan, ondanks dat het mijn hoofd leeg maakt. Ik was redelijk druk van mezelf en als ik aan het rennen was dan ging die energie er langzaam maar zeker toch uit. Dat voelde toch altijd wel fijn. Ik kwam tot mezelf op die momenten. Ik pakte mijn zwarte sportschoenen en deed die aan. Ik legde een dubbele knoop in de veters en stond op. Ik schudde mijn benen even los en liep naar de voordeur die ik, nadat ik hem open deed, weer netjes achter me dicht deed. Ik draaide de deur op slot en deed mijn telefoon in mijn zak. Daar gaan we weer. Ik woonde heel dichtbij Venice Beach dus ik had voor vandaag besloten dat dat the place to be was! Het was ook een prachtige plek met overal restaurantjes, cafe's, palmbomen en natuurlijk heel veel mensen! En daar hield ik wel van. Ik was echt een kudde dier.
Op een rustig tempo jogde ik richting Venice Beach. Eenmaal daar aangekomen besloot ik om even een pauze te nemen. Ik ging op een bankje tegenover een restaurantje zitten. Ik draaide de dop van mijn waterfles en nam er een flinke teug uit. Het was zo enorm warm. Ik keek even het restaurantje in. Het was er druk. Het was sowieso druk op de boulevard. Het viel mij op dat een ouder echtpaar aan het eten was. Ontbijt, gokte ik. Ze keken elkaar liefdevol aan. Dit wou ik ook. Dit zag ik heel erg graag als toekomstbeeld. Alleen ging mijn muziek op dit moment toch even voor. Ik stond weer op, deed wat korte rek oefeningen en ging weer door.
Na zo'n 30 minuten te hebben gerend kwam ik lang een ijssalon en ik kon de verleiding niet weerstaan. Ik was nou eenmaal een zoetekauw. Ik liep naar binnen, bezweet en wel. Ik ging in de rij staan. Hier was het gelukkig een stuk koeler. Toen ik eenmaal aan de beurt was bestelde ik een hoorntje met 3 bolletjes. Chocolade, aardbei en citroen. Ik betaalde en pakte het hoorntje aan. Gelukzalig liep ik weer naar buiten terwijl ik aan het bovenste bolletje, citroen, aan het likken was. Dit was echt hemel op aarde op een dag als vandaag. Ik liep tussen de menigte door, weer richting huis. Het was zo'n 30 minuten lopen nog.

Madison.
Rustig zat ik aan een tafeltje helemaal in de hoek. Dit omdat het dan niet te veel op zou vallen als ik de zaak voor de vijfde keer in een kwartier weer rond keek. Ik keek naar mijn laptop scherm. Ik had vandaag een stuk geschreven over geloven in jezelf. Dit was iets wat bij mij niet helemaal in me zit. Dit heb ik aan moeten leren nadat ik op de middelbare school enorm gepest ben. Maar kijk waar het mij gebracht heeft, ik ben nu 19 jaar, bijna 20. Ik loop nu stage bij een van de grootste bladen van Amerika en ik ben trots op mezelf! Dat kunnen niet alle meiden van mijn leeftijd zeggen. Ik verwijder hier en daar wat onscherpe foto's en maak een mapje met de foto's die ik mooi genoeg vind. Ik pak ondertussen mijn koffie vast en neem een slokje. Vandaag ben ik maar voor de Chocolate Chip Frappuchino gegaan omdat het een ontiegelijk warme dag is. Ik neem er snel nog en grote slok achteraan en grijp naar mijn hoofd. Damn, dat had ik niet moeten doen. Brain-freeze. Ik zet mijn koffie neer en masseer mijn slapen even kort. Dat werkt gelukkig altijd wel.
Vlak daarna kijk ik weer rond. Er komt weer een hele nieuwe lading cafeïne verslaafden binnen wandelen. Ik hoopte zo enorm dat een van de jongens hier bij zat. Ik zat hier al een uur en had al mijn tweede koffie op dit moment. Ik haalde nonchalant mijn hand door mijn haren en keek rond. Ik had voor alle jongens een herkenningspunt onthouden. Een van de jongens, Calum, die was aziatisch of iets dergelijks. Ik was er niet dieper op in gegaan. Maar die zou ik sowieso wel herkennen want die hangt op de deur van mijn zusje d'r slaapkamer. Dan had je Ashton. Die droeg heel vaak bandana's. Luke had een lip piercing en Michael had altijd andere kleuren haar. Dit was het enige wat ik had onthouden. Ik keek naar de rij en zag een jongen met zijn rug naar me toe staan. Hij was aan het bestellen. Dat accent klonk enorm Australisch! Extra opletten dus. Toen hij had betaald en moest wachten op zijn koffie ving ik een glimp op van zijn gezicht. Blond haar, check. Piercing, check. Volgens mij had ik beet. Ik pakte snel mijn telefoon en stuurde Neveah een berichtje. "Ik weet het niet zeker maar volgens mij is Luke hier. Ugh ik ben zo nerveus! Hoe gaat het bij jou? x" Ik drukte op verzenden en stopte mijn telefoon weer weg. Wat moest ik nu doen?! Ik had daadwerkelijk geen idee.. Ik moest bij hem in de buurt komen! Ik keek in de koelkasten. Ik ging cheesecake halen! In de tijd dat hij op zijn koffie aan het wachten was kwam ik dan in ieder geval bij hem in de buurt. Ik stond op, pakte mijn portemonnee en liep richting de kassa.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Neveah.
Ik wist nu niet meer zo zeker of dit wel de beste plek was om één van de jongens te zoeken. Er waren hier zoveel mensen en hoe groot was de kans dat één van hen net op dit moment ook hier aan het sporten was? Misschien waren ze al wel een stuk verder het strand op gerend, misschien was hier wel helemaal niemand. Ik schoot er niet heel erg veel mee op, ondanks dat ik dat wel wilde. Als ik binnen een maand niet iets had, dan zou ik alsnog ontslagen worden en dat zou betekenen dat ik veel langer over mijn studie zou doen.
Ik voelde mijn mobiel trillen en pakte die weer, om te zien of het Madison was die iets had gezien. Ik las haar berichtje door, waar inderdaad in stond dat ze Luke had gezien! Luke was volgens mij de zanger. Al zongen ze allemaal, dus misschien zei dat ook wel helemaal niets. Ze deed het in ieder geval beter dan ik, want ik had tot nu toe nog niemand gevonden. Het was ook zoeken naar een speld in een hooiberg, zeker op dit strand. Misschien dat ik toch maar de club af zou moeten wachten, in de hoop dat ze daar zouden zijn.
“Nog niemand gezien, maar wie weet dat ik meer geluk heb vrijdag! Succes!!” stuurde ik naar Madison, aangezien Luke daar was. Uiteindelijk was het een jongen en normaal gesproken was het misschien niet heel moeilijk om iemand anders aan te spreken, maar er hing nu zoveel van af. Nu ging het niet alleen maar om een praatje maken. Er moest meer gebeuren. Vriendschappen zouden moeten ontstaan en geheimen zouden moeten worden gedeeld. Iets wat vrijwel onmogelijk was om van te voren te plannen. Al was Madison wel een leuk meisje en ik hoopte dat Luke dat ook in zou zien. Dan zou er tenminste een beetje beweging in dit alles komen.
Ik had zelf besloten om rustig rond te lopen, in de hoop dat ik nog iemand tegen zou komen. Ik hield alle jongens om me heen in de gaten, zonder echt over te komen alsof ik iedereen bekeek. Ik moest echter zeker weten of het iemand wel of niet was. Los Angeles zat vol met knappe jongens en zeker de helft ervan was lang en blond, wat wel toepasselijk was op twee van de jongens uit de band. Tot nu toe had ik echter nog niemand gezien.
Ik stopte met lopen toen ik een paar meter verderop een jongen met een ijsje zag lopen. Ik moest een paar keer kijken om er zeker van te zijn dat het degene was wie ik in mijn hoofd had. Volgens mij was het Ashton! Zonder echt na te denken liep ik op hem af. Ik stopte voor hem, waardoor hij haast wel moest stoppen met lopen. Ik keek van hem naar zijn ijsje en vervolgens weer terug. ‘Hé! Ik ehm, ik wil eigenlijk al de hele tijd een ijsje. Die van jou ziet er best lekker uit. Waar heb je die vandaan?’ Oké, dit was officieel de meest domme manier om een gesprek te beginnen.

Luke.
In dit deel van Los Angeles kon ik nog wel redelijk rondlopen. Ik had sowieso het idee dat er hier meer mensen aan ons waren gewend. Het kwam nog wel eens voor dat er iemand naar ons toe kwam om te vragen voor een foto, maar de laatste tijd viel het eigenlijk wel mee? Volgens mij respecteerde iedereen het ook wel dat we nu even pauze hadden en dat we daar ook van wilden genieten. Niet dat ik ooit echt zou weigeren om met iemand op de foto te gaan, tenzij diegene echt heel vervelend zou zijn. Iets wat ook wel eens voor was gekomen. Ik wist dat ik voor dit leven had gekozen, maar dat betekende niet dat ik verplicht met iedereen op de foto moest, ongeacht hun gedrag. Al probeerde ik meestal wel zo beleefd mogelijk te doen.
Tot nu toe had ik over straat kunnen lopen zonder dat iemand me had herkend. Iets wat op sommige momenten ook wel fijn was. Ondertussen wist ik ook wel dat je het beste zo normaal mogelijk over straat kon lopen. Ik had nu enkel een snapback op mijn hoofd gezet en ik had mijn zonnebril mee, voor het geval het echt nodig zou zijn, maar meestal viel je dan juist alleen maar meer op. Dat terwijl het nu eigenlijk wel goed ging, terwijl ik hier gewoon rustig stond te wachten tot ik aan de beurt was om te bestellen.
Het duurde niet lang voordat de rij voor me was weggewerkt, waardoor ik aan de beurt was. ‘Hé,’ begroette ik het meisje dat achter de kassa stond, terwijl ik mijn ogen over de verschillende borden liet glijden. Ik bleef hangen bij de sapjes, die er toch wel heel erg goed uitzagen. Het was ook wel behoorlijk wat gezonder dan een kop koffie met behoorlijk wat melk en suiker.
‘Mag ik een sapje met munt, mango en peer?’ vroeg ik aan het meisje, terwijl ik mijn portemonnee uit mijn broekzak haalde. Ik viste er vijf dollar uit en gaf die vervolgens aan haar. ‘Wat is je naam?’ vroeg het meisje, toen ze de beker had gepakt en klaar stond met een sharpie in haar handen. ‘Luke.’ Ik glimlachte licht en liep vervolgens door naar het barrtje, waar ik moest wachten op mijn sapje. Iets wat waarschijnlijk niet heel erg lang zou duren, aangezien dat makkelijker te maken was dan één van de miljoenen warme dranken die ze hier verkochten.
‘Een mango, peer en munt sapje voor Luke?’ riep al snel iemand rond. Ik liep naar voren en pakte hem aan. Ik groette het meisje dat het drankje had gemaakt en draaide me om, zodat ik de winkel weer kon verlaten. In plaats van dat ik verder het pand uitliep, liep ik tegen iemand aan, waardoor niet alleen mijn drinken maar ook haar beker op de grond viel.
‘Sorry! Ik had je niet gezien,’ zei ik meteen, omdat dat het geval was. Ik had haar echt niet gezien, want het was een haar. Nu ik beter keek, zag ik dat het het meisje was dat ik in de hoek had zien zitten.

Anoniem
Internationale ster

Insanis schreef:
Ashton.
Rustig liep ik door en keek een beetje om me heen. Het was fijn dat de jongens en ik gewoon rond konden lopen in Los Angeles. Voor het grootste deel in ieder geval. Je had altijd wel van die momenten dat je alsnog door fans omringt werd maar dat was gelukkig niet heel vaak meer. Geschrokken van iemand die opeens voor me stond blijf ik stil staan. 'Jesus, wil je dat nooit meer doen. Ik liep bijna over je heen!' Ik likte mijn ijsje. 'Oh deze? Deze heb ik daar gehaald.' Ik wees naar de ijssalon nog geen 20 meter verderop. 'Er zit hier om de zoveel meter een ijssalon en ze zijn allemaal heel lekker!' zei ik lachend. 'Maar je hebt gelijk. Deze is het lekkerst.' Ik bekeek het meisje. Ze was blijkbaar aan het sporten aangezien ze een sport bh, sportbroekje en sportschoenen aan had. 'Eindelijk, iemand gevonden die na het sporten ook gewoon een calorie bom eet.' Ik keek haar even aan. Ik had verwacht dat ze bedankt zou zeggen en weg zou lopen maar ze blijft staan. Ik vond het niet erg. Het uitzicht was zeker niet verkeerd. Ze had donker haar dat netjes in een staart gebonden zat. 'Hoe heet je? Als ik vragen mag natuurlijk!' Ik likte aan mijn ijsje. Hmm Chocolade!

Madison.
Ik nam een slokje van mijn koffie, die ik mee genomen had. Ik liep langs Luke om naar de kassa te gaan maar voordat ik de kassa's bereikt had voelde ik koude vloeistoffen over mijn voeten glijden. Een korte, hoge gil kwam voordat ik het door had uit mijn mond. Shit. Ik keek naar wie het gedaan had en tot mijn grote verbazing was het Luke. Ik vond het totaal niet erg nu. Mijn begin was er. Ik keek Luke aan. 'Eh.. Het maakt niet uit.. Ik had beter uit moeten kijken. Sorry!' Ik pak snel een servet en depte over mijn shirt, waar een oranje geel achtige vloeistof op zat. Ik haalde het weg en ging weer terug naar Luke, aangezien ik mijn telefoon ook had laten vallen. Ik pakte hem op en maakte die ook schoon. Die ging enorm plakken. Dat wist ik nu al. Ik keek even naar de tafel waar mijn laptop stond. Gelukkig, hij stond er nog. Ik keek weer even naar Luke. Ik vond dit zo genant. Al was ik wel bij dat hij tegen mij aanliep. Wel zonde van mijn koffie. 'Ehm, kan ik je trakteren op een nieuw drankje? Wat had je?' zei ik terwijl ik al terug liep naar de kassa.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld