Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG || The war never ends

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Met Ingenting

Dean Covac

Sophia deLion

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Idda Leroy

George Patterson

Begin stukje komt hieronder.

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Idda
Met een schok kwam Idda overeind. Haar ademhaling was snel en een geschokte uitdrukking stond op haar gezicht. Een druppeltje zweet liep langs haar slaap naar beneden. Met haar link hand veegde ze die weg en zuchtte. De oorlog was nu heel dichtbij gekomen en ze zou er ook zeker alles aan doen om die tot een einde te krijgen, maar nu ze een paar dagen als zuster voor de Amerikanen werkte begonnen de nachtmerries voor haar ook al. Het dorp was omsingeld door de Duitsers, dus konden de gewonde Amerikanen het gebied niet verlaten. Ze werden onder gebracht in de kerk die midden in het dorp stond. Bastogne of ook wel bekend onder de naam Bastenaken was niet zo groot. De kerk was het centrale punt van het dorp en ook een van de grootste gebouwen waar mensen konden worden ondergebracht. Als het dan al niet erger kon was het nog hartje winter. Omdat Idda toch niet meer verder kon slapen sloeg ze haar benen over de bed rand en stond op. Ze trok haar geïmproviseerde uniform aan en daarna haar leren schoenen. Dezen hielpen helaas niet tegen de strenge vorst die het dorp al dagen teisterde. Bij de spiegel bond ze haar haren vast en deed het witte zuster kapje op. Wit was die eigenlijk al niet meer, net als de rest van haar uniform wat eerst soort van wit hoorde te zijn. Zonder iets te kunnen eten verliet ze het huis en liep richting de kerk. Voor dat ze de kerk ook nog maar in kon lopen werd ze alweer geroepen. 'Nurse!' Werd er vanaf een jeep geroepen. 'On my way.' Riep ik terug. Op de motorkap van de jeep was een brancard neergelegd, zodat ze gewonde soldaten makkelijk konden worden vervoert. Idda liep naar de jeep toe en keek naar de soldaat die op de brancard lag. 'You will be fine.' Sprak ze hem toe in haar beste Engels.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Zachtjes streelde ze door de haren van haar zusje. De lange blonde lokken gleden er makkelijk doorheen. Ze voelden niet meer zacht aan zoals ze vroeger gedaan hadden. Ze waren stug, van het wassen met enkel water. Soms zelfs dagen niet. Het maakte haar echter rustig, het maakte hun beide rustig. Het gaf een gevoel van geruststelling. Sophia wist dat ze weer aan de slag moest, maar eigenlijk probeerde ze het uit te stellen. Het zo ver mogelijk weg te duwen. Een kort moment sloot ze haar ogen weer even, hoorde haar hartslag in haar oren kloppen. Buiten schuurde de wind langs de muren van hun huisje, het zou alles nog kouder maken. Tot hun geluk had Sophia's moeder een kacheltje gekocht voor de vorst begon en de Amerikanen er waren. Nu was er niet meer aan te komen. Sophia zelf regelde vaak het hout, ze ging op zoek in het land naar stukken hout die niet al te vochtig waren, desnoods trok ze nog takken van de bomen. De warmte was het enige wat hun een beetje overeind hield in de nachten. Haar zusje had de waterpokken, het was iets dat iedereen al was overkomen. In deze tijd konden ze echter niet zeker van zijn dat alles goed zou gaan. Elena voelde zich niet lekker en lag al dagen op bed, het zorgde tevens voor minder eten. Het meisje werkte bij de bakker die zijn best deed om elke dag een beetje brood te bakken. De aangebrande stukken mocht ze aan het einde van de dag meenemen. Het was niet veel maar wel iets extra's. Sophia was als zuster aan de slag gegaan, ze had al een tijd lang voor de ouderen in het dorp gezorgd maar nu de Amerikanen hier waren neergestreken en de Duitsers hen omsingeld hadden was ze de gewonden gaan verzorgen. Ze had de leiding over een paar meisjes maar zelf wist ze ook niet alles. Ze deed wat ze kon en liep vaak tegen de taalbarrière aan.
Uiteindelijk legde ze haar zusje zachtjes weer goed op haar bed, dekte haar toe en streelde haar haren met een kleine glimlach. Haar moeder had haar uniform alweer klaargelegd, deze had ze geprobeerd om zo goed als kon schoon te maken. Het meeste wat er aan vers bloed aan had gezeten had ze er gelukkig uit gekregen. Maagdelijk wit was het echter allang niet meer, er hing een grauwe laag over die ze er nooit af zou krijgen. Niemand gaf echter om de witheid van haar uniform, als ze er maar een aan had want dan was ze te herkennen. Haar bruine haren deed ze in een vlecht, het was niet charmant maar wel praktisch. Hij ging niet snel los, haar kapje maakte ze met spelden vast. Met een diepe zucht deed ze haar jas aan, kreeg van haar moeder nog wat brood mee dat ze at waarna ze richting de kerk liep.
Het ijs knerpte onder haar voeten en ze keek rond. Er werden weer soldaten gebracht en de moed zakte haar al haast in de schoenen. Hoe moesten ze dit ooit doen? Ze had heus meegekregen dat ze omsingeld waren door de Duitsers en elke dag leken er wel meer gewonden bij te komen. Van kleine dingen tot het afzetten van benen. Van alles had ze al voorbij zien komen. Sophia deed in de kerk snel haar jas uit en waste haar handen. Er was een van de meisjes naar de jeep geroepen en ze wist dat ze zelf ook zo mocht gaan helpen. Ze haalde nog even diep adem, keek naar de andere vrouwen en liep toen ook naar buiten.
"Idda, er is nog wel ruimte voor hem aan de rechterkant van het altaar. Denk je dat we hem daar naar toe kunnen krijgen?"

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Idda
Ze zei dan wel dat het goed met hem zou komen, maar pas toen ze verder zag had ze spijt van haar woorden. Het zag er erger uit dan toen ze van verre kwam aanlopen. 'Bring him inside now!' De soldaat was erg veel bloed aan het verliezen en als dat zo zou doorgaan zou hij niet lang meer onder de levenden zijn. De soldaten die mee gereden waren in de jeep tilden de brancard op en Idda liep voor hun uit om de weg te leiden. Wanneer ze naar binnen liep stond Sophia al klaar. Wat was ze altijd blij om Sophia haar gezicht weer te zien. Het was een van de weinige meisjes waar ze echt goed mee kon samen werken. Daar kwam je binnen een paar dagen wel achter als je constant gewonde jongen mannen onder je neus werden gedrukt, waar van je de levens moest redden. Idda zelf had een basis kennis als zuster. Het was ook niet gebruikelijk dat vrouwen voor een vak studeerden en geld was er thuis ook niet echt voor. Door middel van boeken die ze in de bibliotheek las had ze heel wat samenvattingen gemaakt. Welke wonden en hoe je die het beste kon genezen. Gelukkig liepen er wel een aantal doktoren rond en ook medics van het leger zelf. 'Dat moet wel lukken.' Zei ze tegen Sophia en wenkte de soldaten om haar te volgen. 'Here please.' Zei ze kort. Er was al een soort matrasje neer gelegd, waar de mannen de soldaat op tilden. 'Please take good care of him. We need him back soon.' Zei een van de soldaten tegen haar en legde kort zijn hand op haar schouder. 'We do what we can.' Was het enige dat ze op hem kon antwoorden. 'Sophia, verband en doeken!' Riep ze en knielde naast de soldaat neer. Van een tafeltje dat dichtbij stond haalde ze een fles whiskey en een klein glaasje. Ze vulde het glaasje en gaf die aan de soldaat. 'Painkiller.' Meteen ging ze verder en keek naar de wond op zijn bovenbeen. Het bloedde hevig en het zag er naar uit dat hij daar was geschoten.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Natuurlijk stond ze klaar. Dat was een van haar taken, hetopvangen van de meisjes en hun gewonde soldaten. Ze knikte Idda toe. Voor een matrasje had ze al mensen gestuurd. Ze volgde de mannen die hem neer legden en ze keek naar de wond. Erna rende ze weg, haalde verband en doeken. Liet een ander meisje warm water halen, ze had een korte blik op de wond kunnen werpen. Het was een schotwond, hij moest eruit gehaald worden maar de dokters waren allen bezig. Moeizaam slikte ze en zodra ze de spullen uit een kast gehaald had rende ze terug naar Idda. Op haar knieën kwam ze bij haar zitten. Ze drukte een doek tegen de wond aan om het bloeden zoveel mogelijk te stelpen hoewel ze wist dat het hem pijn deed. Een schreeuw klonk dan ook uit zijn mond, ondanks de alcohol. Echte verdovingen waren al een tijdje op. Zeker toen de Amerikanen in getale kwamen om geholpen te worden, kon een dorpje als Bastonge dat niet allemaal aan. “We moeten zijn kogel eruit halen. Ze zijn allemaal bezig en anders gaat het geheid ontsteken. Ik heb het al een keer eerder gedaan, kan je me bijstaan?” Met een felle maar vragende blik keek ze Idda aan en riep naar het meisje dat net het warme water gebracht had dat ze de spullen moest halen voor deze operatie. De kogel zat niet extreem diep, ze moest het kunnen doen zonder gevaarlijke plekken te raken. Moeizaam slikte ze even en haalde diep adem om te kalmeren. Het was ook wat op de vroege ochtend. Kwam je net aan, mocht je direct een ingreep uitvoeren. Het was hoe haar leven er tegenwoordig uit zag. Het was niet meer en niet minder. Ze kwam hier in de kerk, verzorgde mensen en ging weer naar huis waarna haar dag opnieuw begon. Ze slikte even en beet op haar onderlip. Alles zou goed komen met deze jongeman, daar was ze van overtuigd. Als hij maar niet te koppig was om meteen te gaan lopen. Ze kon nog niet oordelen of de kogel ook zijn spier vernield had. Uiteindelijk deed ze handschoenen aan die gebracht waren en pakte ze de spulletjes erbij. Ze goot er een beetje whisky overheen zodat deze ontsmet was. “Hou hem goed vast, het gaat flink pijn doen.” Waarschuwde ze nog waarna ze de pincet erin duwde om de kogel eruit te halen.

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Idda
Voor ze nog verder kon handelen had Sophia het alweer over genomen. Misschien was dat ook maar beter, want ze had geen idee of ze in de vroege ochtend deze ingreep wel goed zou doen. Vaak genoeg had ze het in deze paar dagen al gedaan, kogels verwijderen. Niet alleen uit benen, maar net zo goed uit armen en zelfs uit buik. Beter gezegd bijna elk deel van het lichaam. Als iemand in z'n hoofd geschoten was, werd dit meestal door de dokter gedaan. Toch was de kans dat ze het zouden overleven erg klein. Vaak was het al een wonder dat ze het schot in hun hoofd direct overleefden. Idda hield de hand van de soldaat stevig vast en keek hem aan. 'You will be fine.' Haar blik ging even naar zijn been, waar Sophia druk mee bezig was. Het viel mee dat de soldaat niet meer tegen stribbelde, maar de mannen waren hard. Erg hard. De pijn was er wel, maar ze gaven er bijna nooit aan toe. Wanneer Sophia zei dat ze de kogel eruit ging halen keek Idda de soldaat recht aan. 'Here we go.' Zei ze en hield het gezicht van de soldaat goed in de gaten. Het kon altijd zijn dat ze hun bewustzijn gingen verliezen en daar moesten ze flink van op hun hoede zijn. Dit kon komen door of te veel pijn, dat het lichaam zichzelf uitschakelde of het verlies van te veel bloed. Het tweede punt was het ergste, want vaak kon de soldaat dan niet meer gered worden. Idda zag hoe de soldaat tegen de pijn vocht en af en toe wat geluid eraan liet horen, maar dat was het dan ook.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Het zat in haar natuur, ze hield van controle en gaf nietgraag dingen uit handen. Ze keek dan ook kort even naar Idda, niet voor goedkeuring maar zin in gedoe had ze nu ook niet. Ze deed haar werk en Sophia stond erom bekend dat ze dat deed zoals zij dat wilde en zich daarbij niet hield aan anderen. Bovendien was het erg fijn om Idda hier te hebben. Ze kon de soldaat kalmeren en hem wat afleiden van de pijn die hij moest doorstaan. Hoewel ze wel moest toegeven dat het sterke mannen waren, vele jammerden niet en schreeuwden niet. Dat was toch best een prestatie gelet op het feit dat ze nauwelijks meer konden verdoven. Dat werd bewaard voor de momenten dat er ledematen afgezet moesten worden, anders lieten ze dat rusten. Sophia stak de pincet erin en moest enigszins wroeten, hij zat dieper dan ze verwacht had en de man mocht van geluk spreken dat het bot niet geraakt was. Uiteindelijk wist Sophia de kogel er voorzichtig uit te krijgen en bekeek hem. “Ze schieten met alles wat ze hebben.” De kogel was niet netjes van vorm, zoals de meesten waren geweest. Het was duidelijk dat aan de andere kant ook even de wanhoop was toegeslagen door oude kogels op te gaan rapen. Sophia legde het echter snel weg en begon hem nog een keer te ontsmetten met wat whiskey waarna ze zijn huid droogde depte en hem verbond. Al die tijd had hij niet veel meer geluid gemaakt dan wat gekreun van pijn. “Hij mag rusten.” Ze veegde haar voorhoofd even af door het zweet, het was altijd wel spannend, nadat ze haar handen aan een doek had afgeveegd. Ze hoefde geen strepen bloed op haar hoofd. “Dankje Idda, dat je hem zo rustig heb weten te houden.” Zei ze glimlachend en ze liet de spulletjes ophalen.

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Idda
Na het hele gebeuren bleef Idda nog even rustig bij de soldaat zitten. Het was belangrijk omdat er nu soms nog wel complicaties konden voordoen uit het niets. Dit kon ze helaas niet lang doen, omdat de volgende soldaten alweer binnen werden gebracht. Er was blijkbaar deze ochtend alweer een aanval geweest vanaf de Duitsers kant. Dit bracht altijd weer een lading gewonden met zich mee en vaak ook genoeg die het niet zouden overleven. Idda pakte de fles whiskey en deed weer een beetje in een glaasje. Die gaf ze weer over aan de soldaat die het met een kleine glimlach opdronk. 'Its like im in heaven. Alcohol and women.' Zei de soldaat en keek naar Idda. Met een kleine grijns schudde ze haar hoofd. Ook al waren ze ernstig gewond en hadden ze de dood bijna in de ogen gezien, de humor bleef erin. Gelukkig maar, want anders was het toch wel anders gelopen met veel van hun. 'Will check on you later.' Zei ze en liep verder langs de rijen soldaten. Vanuit het niets riep opeens een dokter haar naam door de kerk. Idda snelde zich naar en aparte kamer, waar meestal de grotere ingrepen werden gedaan. Een soldaat lag levenloos op de tafel en ze zag de bui meteen al hangen. Snel pakte ze doeken die in de vensterbank lagen en begon hard op de wond te drukken. Een van de slagaderen was geraakt en de kans dat iemand dit zou overleven was erg klein. De dokter probeerde verschillende dingen om het bloeden te laten stoppen, maar als snel zagen ze beide dat de man van hun weg ging. 'Come on.' Mompelde Idda en bleef hard op de wond drukken. Maar het mocht niet zo zijn, de man was in hun handen gestorven. Zuchtend keek Idda naar de dokter die met zijn hoofd schudde. 'Nothing we could do.' Zei hij zachtjes en liep de kamer uit. Idda bleef met de soldaat over. Ze ging met haar vingers over zijn ogen, zodat die gesloten waren. Het was zo raar om in de ogen van een overleden persoon te kijken. Net of was de ziel eruit gezogen en bleef alleen een glazige blik in hun ogen over. 'Im so sorry.' Zei ze zachtjes en legde haar hand even op die van de soldaat neer. Hoe vaak ze dit ook meemaakte, dit ging gewoon nooit wennen.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Nadat het klaar was, was ze opgestaan om haar handen te wassen. Even het bloed er vanaf. Ze zou van daaruit haar positie bij de deur innemen. De mannen doorsturen en de minder zwaar gewonden begeleiden. Snel liep ze daar dan ook heen en keek even om toen ze de naam van Idda hoorde en verbleekte. Dit kon nooit veel goeds betekenen. Zij was echter niet geroepen dus ging ze door met haar werk. Ze begeleidde de minder zwaar gewonden en glimlachte. Ze moest wel lachen om hun grapjes en liet de meisjes bij ze om hen te verzorgen. Het zou niet lang duren voor er weer een zwaarder geval binnen zou komen, dat wist ze zeker. Met kalme passen liep Sophia even naar buiten en keek rond. In het dorp ging het leven ook door. De bakker was open en probeerde kleine porties te maken van alles wat hij had, de kleermaker zag ze druk in de weer om alle kapotte kleding te maken en de kleding van de overledenen schoon te krijgen, dat kon weer gebruikt worden voor andere dingen. Een diepe zucht gleed over haar lippen. Ze vond het fijn om mensen te verzorgen, maar de hele dag de dood om je heen hebben was geen prettig iets. Er was even een moment van rust geweest maar ze zag alweer een auto aan komen rijden waarin gewonden vervoerd werden. Ze deed haar kapje even goed en begeleidde de mannen naar binnen toe. Drie waren er slecht aan toe en die stuurde ze naar links, om direct geopereerd te worden. De anderen mochten naar rechts. Ze glimlachte even naar een man. "Will he be alright?" Vroeg hij en hij wees naar de laatste man die naar links werd gebracht. Sophia slikte. "I hope so.. I'll check on you later and let you, okay?" Met die belofte liet hij zich meevoeren naar de rechterkant. Snel liep Sophia naar links toe en zocht de man, nu mocht hij zeker niet dood gaan. Ze wilde niet met slecht nieuws komen.

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Met een rot gevoel verliet Idda de kamer waar de soldaat nog lag. Hij zou straks door andere soldaten worden weg gebracht en waarschijnlijk gewoon bij de stapel worden gelegd. Er konden geen graven gemaakt worden omdat de grond veel te hard was door de vrieskou. Het was zo raar dat er gewoon een stapel dode mensen in het dorp lag open en bloot, maar er was gewoon geen andere oplossing. De stak was er tenminste niet echt omdat de lichamen niet konden rotten met deze temperatuur. Gisteren was ze er nog geweest omdat ze moest helpen, maar het zal voor altijd op haar netvlies staan net als alle andere soldaten die ze helaas niet had kunnen redden. Met een ruk werd ze weer in de realiteit gehaald door dat er iemand aan haar arm trok. 'Nurse please.' Riep een soldaat en keek haar recht aan. De man lag er niet fijn bij, maar hij was al verbonden. 'It hurts so much.' Zei hij er nog achteraan. Meteen had Idda het gevoel dat hij niet goed behandeld was en de wond misschien was gaan ontsteken. Even kort knikte ze naar hem en liep naar een kamer waar alle voorraad lag. Een paar zusters waren de verbanden in heet water aan het wassen, omdat we anders niet genoeg hadden. Allemaal raar maar steriel werken kon gewoon niet. Idda pakte alles wat ze nodig had en vroeg een andere zuster of ze warm water voor haar kon klaarmaken. Daarna liep ze terug naar de soldaat en haalde het verband van zijn arm. Een ranzige geur kwam haar meteen tegemoet. De geur van rottend vlees kon je het wel noemen, want dat was er ook aan de hand. Snel deed ze haar hand voor haar mond om de misselijkheid tegen te gaan. Gelukkig kwam de zuster al snel met het warme water aanzetten en begon Idda de wond schoon te maken. Iemand die dit gedaan had moest beter haar werk doen, de wond was niet eens schoongemaakt.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Na even zoeken had ze hem gevonden. De man waarover de soldaat gesproken had en ze knielde voorzichtig bij hem neer. Hij was niet het meest zwaar gewond, maar prettig was anders. Er zat een kogel in zijn schouder en ze slikte even, als dat verkeerd ging kon ze een zenuw raken en dat maakte haar wel nerveus. Desondanks liet ze alles spulletjes halen om de kogel te kunnen verwijderen. Sophia ging voorzichtig te werk nadat ze de man verdoofd had. Hij sprak nauwelijks tegen haar en gaf wel krimpen van pijn maar niets dat extreem was. De pijn verdoofde hem waarschijnlijk teveel om de rest te kunnen beseffen. Diep haalde ze adem waarna ze met de pincet de kogel eruit begon te halen. Het was een vreselijk karwei om te doen, zeker op deze plek. Ze wilde geen spieren verder beschadigen dan al gebeurd was en ook geen zenuwen raken. Sophie voelde zweetdruppels over haar hoofd rollen en uiteindelijk wist ze de kogel eruit te krijgen. Ze wist een beetje in de wond te kijken, ze kon deze man weinig goed nieuws geven. Hij zou zijn arm weken niet meer kunnen gebruiken. Voorzichtig ontsmette Sophia het nogmaals waarna ze zijn schouder verbond en hem naar een rustplaats liet brengen. Met de handdoek nog in haar handen liep ze terug naar de andere soldaat. Ze hurkte bij hem neer. "He'll be fine, but he won't be able to use his arm the coming weeks.. The bullet.. It was bad." Sophia kon hem haar medische uitleg niet geven in haar Engels maar hij begreep het. Verschillende keren bedankte hij haar en ze glimlachte even. "You're welcome." Was haar zachte antwoord waarna ze op zoek ging naar Idda. Ze wilde weten hoe het bij haar ging, of alles goed ging. Het zou een lange avond worden maar ze had vanochtend voor ze begon meisjes horen praten over het dorpsfeest. Het was een jaarlijks feest en ze vroeg zich af of het nog doorging, als dat zo was leek het haar wel gezellig om met Idda samen te gaan.

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Na dat Idda de meeste troep had weg gehaald met het warme water, pakte ze de fles whiskey erbij. Voorzichtig liet ze er een beetje van over de wond stromen, zodat het nu nog iets schoner was. Nu ze een betere kijk op de wond had schrok ze. Wie had deze soldaat behandeld, het was gewoon niet normaal. De granaat scherf zat gewoon nog vast in de wond, hoe kon iemand daar overheen kijken. 'Sophia?' Riep ze door de kerk heen. Niet dat ze haar er van verdacht, maar misschien had zij meer gezien. Idda ging niet wachten tot Sophia er was en begon meteen met het nogmaals ontsmetten van de wond. 'I'm so sorry, but this is going to hurt very much.' Fluisterde ze de soldaat toe. Deze scherf moest ze met haar blote handen pakken, want met een pincet kon ze niet genoeg kracht zetten om de scherf te verwijderen. De soldaat knikte naar haar. 'Do it. I will be fine.' Antwoordde hij en knipoogde. Even haalde Idda diep adem en trok de granaat scherf uit de man zijn been. Ze kon de soldaat binnensmonds horen vloeken, maar hij hield zich verder rustig. 'Can I keep it?' Vroeg de soldaat toen hij weer wat bij gekomen was van de pijn. 'Wait, you mean? Hm yeah sure.' Antwoordde ze en gaf hem de scherf over. De soldaat stopte het in zijn jaszakje en had een lichte grijns op zijn gezicht. Blijkbaar was dat een soort souvenir voor hem. Het bleef haar elke dag weer verbazen. Idda begon de wond opnieuw schoon te maken en deed er vervolgens druk verband omheen, wat er voor moest zorgen dat de wond niet veel meer ging bloeden. Toen Idda klaar was keek ze op en zag Sophia en liep meteen haar haar toe. 'Die soldaat is gewoon verbonden met de een granaatscherf nog in de wond. Dat kan gewoon niet. Iemand heeft niet goed opgelet.' Zei Idda tegen haar en schudde even haar hoofd. Dat kon gewoon niet, er mochten met dat soort dingen geen fouten gemaakt worden.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Ze had het wel gehoord, hoe Idda haar geroepen had. Ze was zelf echter nog bezig geweest met de soldaat en aangezien ze toch al naar Idda toe wilde versnelde Sophia haar pas. "Dat meen je niet.." Haar mond viel een beetje open en geschokt keek ze rond. "We moeten vanavond een mededeling doen, het is al de derde keer dat iemand niet goed verbonden is en ik maak me zorgen erdoor." Een diepe zucht gleed even over haar lippen en ze keek naar de soldaat die Idda net verbonden had. "Ik heb medelijden met de mannen.. Ze doen zo hun best en het enige wat ze te wachten staat is de dood of een verwonding." Mompelde ze en ze keek haar even aan. Zelf was ze de jongen op wie ze lang verliefd was geweest al verloren. Een week voor hij moest gaan had ze het aan hem verteld, hij was blij geweest en had zelfs nog een kettinkje voor haar gekocht dat ze nu altijd droeg. Hij was al gauw vermoord door de Duitsers. Al gauw kwam Sophia weer terug uit alle nare gedachten. "We moeten maar even zorgen dat er hier dingen geregeld worden voor tijdens het feest. Daar moeten we vandaag ook een paar meiden aan kwijt om voor te gaan bereiden, ik verwacht dat een groot deel van de mannen er ook heen komen." Ze keek Idda even aan, natuurlijk zouden ze komen. Veel vrouwen en jonge dames in jurken en er was genoeg drank en eten. Niemand die dat zou weigeren als je al zo lang in oorlog zat. Eigenlijk viel er ook niets te vieren maar het niet vieren zou enkel benadrukken dat de oorlog dichtbij was, veel te dichtbij en er was niemand die dát wilde natuurlijk.

Anoniem
Princess of Pop

Ingenting schreef:
Idda haar blik ging door de kerk heen. Bijna elk hoekje was wel gevuld en veel meer mensen konden er eigenlijk niet bij. Toch wisten ze op een of andere manier nog altijd soldaten te bergen, zonder dat ze op elkaar werden neer gelegd. 'Ja, dat lijk me wel belangrijk. Serieus al de derde, gaat goed zeg.' Zei ze en keek Sophia even aan. Dat was echt verschrikkelijk. Ze snapte dat veel geen ervaring hadden, maar dit soort dingen moest je gewoon zien. Als je het niet vertrouwde moest je er gewoon iemand bij roepen en niet wilde weg gaan verbinden. 'Niet te veel bij stil staan.' Zei Idda en legde haar hand even op Sophia haar schouder, toen ze de verdrietige blik op haar gezicht zag. Ze had een vermoeiden waar Sophia haar gedachten heen gedwaald waren. Het was echt een vreselijk verhaal en zat had het ook zeker met haar te doen. 'Ergens moet nog wel wat kerst spullen liggen. Het dorpshuis word nu al door andere vrijwilligers een beetje op geknapt. Ik denk niet dat we hier een boom kwijt kunnen, dus laten we het bij milde versiering houden.' Een kleine glimlach verscheen rondom haar lippen. Kerst was altijd een fijne periode en zelfs in deze donkere dagen zou het even wat licht onder iedereen brengen. Helaas zouden niet alle soldaten aanwezig kunnen zijn, omdat ze natuurlijk bij het front moesten blijven. Gelukkig lag het dorpshuis een eind van de kerk, zodat je niet meteen geconfronteerd werd met de heftige oorlog als je meteen naar buiten stapte. Nu was alleen nog de vraag of de Duitsers zich ook kalm hielden op die dag. Voor Idda verder nog iets kon zeggen werd ze opnieuw door de dokter geroepen. 'Sorry, ik spreek je zo weer.' Zei ze en haalde haar hand van Sophia haar schouder en liep richting de aparte kamer, waar ze de dokter vanuit had horen roepen. Sophia en Idda waren vaak de enige die met dit soort klussen geroepen werden, omdat ze de meeste ervaring hadden. Waarschijnlijk omdat ze het beste handelden onder extreme druk.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Even keek ze haar aan en knikte. "Ja, het is al de derde. Ik vind het nu echt te ver gaan." Ze zuchtte diep en keek naar Ida. Het irriteerde haar enorm dat dit gebeurde en ze schudde haar hoofd even. Waarom.. Waarom riepen ze niet om hulp als ze er een leven mee konden redden of beter maken. Diep zuchtte ze even en keek weg. Ze beet op haar onderlip e was verzonken in haar gedachten. Niet te veel bij stil staan.. Ze wist niet zo goed of ze dat wel kon. "Dankjewel Idda." Fluisterde Sophia zachtjes en ze keek even naar haar. "Ja, klopt, ze hebben hier vast nog wel iets." Ze glimlachte een beetje. "Daar ga ik wel even naar kijken." Zei ze zachtjes. "Natuurlijk, tot zo." Zei ze zachtjes en lief. Ze was ontzettend trots en blij met Idda, ze deed het zo ontzettend goed en ze werkten keihard. Desondanks vond ze het fijn dat ze even weg kon om de kerst spullen te halen. Ze wilde ontzettend graag alles hier mooi en gezellig maken. Zorgen dat de gewonden ook een klein gevoel van kerst hadden. Een moment voor Sophia dat ze ook even weg kon van al het verdriet, alle pijn die mensen hadden. Haar gedachten even laten verdwijnen, dat vond ze zo fijn en ze liep naar een van de meiden toe. Rustig begon ze het meisje te helpen en glimlachte. Ze pakte spulletjes en begon die op te hangen, ergens neer te zetten. Ondertussen maakte ze praatjes met soldaten en kletste over kerst en wat ze allemaal konden zien en verwachten. Ze lachte soms en keek vrolijk naar ze. Ze waren ondanks alles allemaal zo opgewekt en vrolijk, ze kon niet meer trots zijn op die mannen dan ze nu was.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld