Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ NightMary

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:

wij weten

ik - jongen

Mattias / Matt Hansson

- meisje

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:

Adinda McTavish

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

Alles werd klaar gezet, de wapens werden uitgedeeld en de woorden van mijn vaders rechterhand galmde door mijn oren heen. Waarom werd ik hier op uit gestuurd? Wilde hij iets duidelijk maken? Want dat had hij allang al gedaan. Even zuchtte ik en nam het zwaard aan wat mij aan werd geboden. Het zwaard was veel te zwaar voor mijn gevoel. Mijn ogen liet ik ondertussen langs iedereen gaan die mee ging op deze missie. Zin had ik totaal niet.
"Mattias!" hoorde ik dan en keek met een ruk om. "Luister jij wel?" vroeg de man. Snel knikte ik. "Ja." zei ik en deed het zwaard vast aan mijn riem. Liever had ik mijn eigen, maar die had ik niet mee kunnen pakken toen ik uit mijn bed werd getrokken. Er zou een escort deze kant op komen met een belangrijke lading van de andere kant. Hopelijk was het iets van goederen. Onze oogst was dit jaar niet gelukt, dus hopen op wat eten, dan vond ik het niet zo erg. En ik hoopte dat er geen doden zouden vallen, wat wel het kon zijn.
Ruw schudde ik mijn hoofd en deed mijn masker op nadat de call werd gegooid. Met de groep liepen we richting de plek waar ze langs zouden komen.
"Mattias, ga vooruit, en kijk met hoeveel man ze zijn." hoorde ik de man zeggen, ik knikte. Sinds ik de snelste was van iedereen hier. Ik werd door vele de sluiper genoemd. Wat ik nergens op vond slaan, maar goed. Zo snel mogelijk rende ik tussen de bomen door naar de grens. Daar bleef ik zitten voor een tijdje tot ik paarden hoorde. Mijn ogen sloot ik even om goed te luisteren. Man of tien en een kar, maar geen goederen kar. Wat vervoerden ze dan? Voorzichtig stapte ik wat voor uit om het goed te zien. Even werden mijn ogen groot toen ik zag dat het een koets was, was mijn vader gek geworden! Wie er ook in zat, het moest van hoge afkomst zijn.
Ik snelde terug naar de groep en informeerde hem. "Tien man te paard, en een koets." zei ik, nadat ik mijn masker even af had gedaan. "Iedereen in positie!" zei hij en iedereen klom in de bomen. "Mattias, jij grijpt die ze vervoeren." zei hij en verdween. Dit meende hij niet, waarom werd ik niet eerder ingelicht! Ik gromde even, zette mijn masker op en ging ook in positie zitten.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda

Ik schuif het doek van de koets opzij om naar buiten te kijken, terwijl ik voor de zoveelste keer zucht. Niets anders dan bomen en struiken gaan aan mijn ogen voorbij. De reis lijkt uitzichtloos te zijn, zoals mijn toekomst dat ook lijkt te zijn. 'Adinda.' De stem van Pollon lijkt met lichte afkeur te klinken, waardoor ik het moment om hem aan te kijken wat langer uitstel. 'Normaal gesproken kijkt iemand die de toekomst van onze clan veilig heeft gesteld een stuk vrolijker.' Niet alleen de manier waarop hij het zei, maar ook het feit dat hij de woorden überhaupt uitsprak, prikkelen me. 'Waarschijnlijk komt dat, omdat geen van hen gedwongen werd om te trouwen.' De adviseur van mijn vader rolt met zijn ogen. 'Henry Duncan heeft tientallen succesvolle plunderingen en gevechten op zijn naam staan,' antwoordt hij. 'En hij is de erfgenaam van het hele gebied dat clan Duncan bezit. Je had het erger kunnen treffen.'
Dat ben ik niet met hem eens. De afgelopen dagen heeft Henry weinig de moeite genomen om mij te leren kennen. Het enige waar hij zijn tijd aan besteedde, was heldhaftige verhalen vertellen op een arrogante manier en flirten met andere meisjes, recht onder mijn neus. Natuurlijk heeft hij net zo weinig zin om aan mij uitgehuwelijkt te worden als andersom, maar als het dan toch moet gebeuren, waarom kan hij dan niet eens het fatsoen opbrengen om mij respectvol te behandelen? Mijn hele leven is nu weggegooid, alleen maar voor wat geld, voedsel en land. En waar is alles? Onze clan McTavish ontvangt alles pas na de huwelijkse ceremonie, nadat ik ervoor getekend heb mijn toekomst te vergooien.
Ik besluit niet in te gaan op Pollons woorden en schuif de doek nogmaals opzij. Waarom moet ik met mijn vaders adviseur in een koets zitten? Ik had hier liever gezeten met Samuel. Ook al was het de bedoeling dat hij alleen mijn wachter zou zijn, zijn we toch vrienden geworden. Ik probeer uit het kleine raampje te kijken of ik hem op een van de paarden zie, maar mijn zicht bereikt niet tot hem.
Ik kan alleen maar hopen dat we snel genoeg weer bij de burcht zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

De koets en paarden hoorde ik dichterbij komen, mijn masker had ik nog even half op mijn voorhoofd en keek rond. Terwijl ik geconcentreerd de kant op keek waar de koets vandaan kwam, merkte ik dat andere ongeduldig raakte. Kort rolde ik met mijn ogen. De stem van de man, Jackson, genoemd, hoorde ik en keek om. Hij een tijdje geleden naar mij toe gekomen. Waarom, wist ik niet. "Mattias, ik weet dat je dit liever niet doet, maar het is voor je toekomst, onze clan zou boven die van hun uit moeten komen." zei hij. Ik draaide mij niet om en bleef voor mij uit komen. "Wat al generaties door word gesproken, ik heb dit te vaak gehoord Jackson." mompelde ik. Hij zuchtte en legde zijn hand op mijn schouder, deze schudde ik af en keek dan om naar hem.
"Ik weet niet wat er eeuwen geleden is gebeurd, maar hier moet een eind aan komen." zei ik waarna ik mijn masker goed op deed, op stond en een stuk verderop ging zitten.
Ineens deed hij zo, waarom wist ik totaal niet, mijn handen balde ik tot vuisten, laten we dit nou maar doen, dan was dit over. Als dit klaar was, zou ik naar mijn vader toe gaan en echt eens goed vragen wat de geschiedenis is, dat wil ik nu wel eens goed weten, wie er nou fout zat en wie goed. Zelfs in de scrollen, boeken, die ik gevonden had, kon ik niets uit maken.
Het geluid van de hoeven kwamen dichter bij, automatisch hield ik mijn hand op het heft van het zwaard, dit voelde totaal niet goed in de hand, maar het kon niet anders.
Nog een paar meter en dan zouden ze midden in onze hinderlaag zitten. De call werd al snel gegeven nadat ze midden in waren. Iedereen sprong naar beneden en viel de wachters op het paard aan. Vele vielen, maar stonden op en begonnen te vechten. Zelf wachtte ik op mijn teken, wat al snel kwam. Ik sprong naar beneden en lande op de koets. De wachter die op de dok zat draaide zich om om mij aan te vallen, ik trapte hem er af, maar had niet door dat er achter op nog één stond en die mijn middel vast greep om mij vervolgens van de koets af te trekken. Mijn evenwicht verloor ik, en viel, samen met hem, van koets af op de grond. Hij liet al snel los om zijn zwaard te trekken, dat deed ik ook, was iets sneller, en stak mijn zwaard door zijn keel heen.
Met een ruk draaide ik mij om als ik de koetsdeur open hoorde gaan, een flits van een lemmet zag ik mijn kant op gaan, die ontweek ik, pakte het lemmet gewoon vast en trok deze naar mij toe, wie er aan vast zat, boeide mij totaal niet.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda

Mijn rug en hoofd komen met een grote bonk tegen de houten afscheiding aan wanneer de koets plots tot stilstand word gebracht. Ik hoor de paarden hinniken en de wachters die mee zijn verbaasde kreten uitslaan. Ik breng mijn hand naar mijn hoofd en voel het bonken van mijn aanvaring tegen het hout.
Boven de koets hoor ik gebonk en nog meer verbaasde kreten. Het geluid van messen en zwaarden die elkaar ontmoeten dringt de koets binnen. 'W-wat gebeurt er?' mompel ik verdoofd. Ik wil het doek opzij schuiven om naar buiten te kijken, maar Pollon houdt mijn hand tegen. Mijn hoofd bonkt nog steeds terwijl ik hem aankijk en zie dat hij zijn vinger omhoog houdt. 'Ssht,' fluistert hij, 'we worden aangevallen.'
Meteen staat mijn lichaam op scherp. We worden aangevallen? Door wie? Ik hoor een misselijkmakende kreet van een van onze wachters terwijl te horen is hoe het metaal van een zwaard iets doorboort. Vervolgens klinkt het alsof hij ergens in stikt. Ik wil niet weten waarin. Plotseling denk ik aan Samuel. Hij zit op één van de paarden. Als we aangevallen worden en hij moet vechten.. We weten niet hoeveel het er zijn. Mijn zorgen stijgen nog meer.
Ik schrik op wanneer de koetsdeur opengaat. Pollon handelt snel en trekt zijn zwaard, maar het is geen succes. Zijn lichaam schiet naar voren, maar hij probeert zichzelf voor mij te brengen om mij af te schermen. Hij is een adviseur, maar net als alle andere clanleden heeft hij een eed gezworen aan mijn vader om de clan en erfgenamen daarvan te beschermen. Gespannen wacht ik af wat er zal gebeuren.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

Een oudere man kwam achter het zwaard aan. Hij hield nog zijn evenwicht nadat ik een ruk aan het zwaard had gegeven. Een grijns kwam even op mijn gezicht, maar deze verdween al snel als ik een korte blik kreeg op wie achter hem stond. Dat bracht mij even van mijn controle af en voelde hoe het zwaard tegen mij aan kwam. Bloed voelde ik opkomen en keek er even naar, diep was het niet, sinds ik wat verder van hem af stond en hij zijn plek niet kwijt wilde raken om de persoon achter hem te beschermen.
Even begon ik te lachen, pakte mijn zwaard weer, die nog achter mij in de ridder zijn keel stond en haalde meteen uit. De man hield het tegen, maar door zijn plek, ging het niet al te makkelijk. "Kom er dan uit." zei ik met een wat zwaardere stem. "Vecht als een heer." zei ik dan en grijnsde, wat natuurlijk niet gezien kon worden door mijn masker.
De kreten en andere geluiden om mij heen hoorde ik duidelijk tot het half stil viel, dat was bijna klaar zo te horen, nu moest ik nog langs deze man om dus de 'buit' te pakken. Al snel maakte ik aanstalten om uit te halen tot ik de stem van Jackson hoorde. "Je hebt mazzel." zei ik nadat de groep mannen om de koets heen stond. "Ga terug de koets in." zei ik. Jackson kwam naast mij staan en legde zijn hand op mijn schouder. "Genoeg, hem maken we later wel af." zei hij, waarna hij achter op ging staan en een ander op de dok ging zitten. De man voor hield ik nog steeds in de gaten. "Wat zeg ik, ga terug de koets in." zei hij en zette nog een stap naar voren waarna ik met een simpele beweging zijn zwaard vast pakte, hem de koets uiteindelijk in duwde en zelf er ook in stapte, duwde hem naast de jonge dame en ging tegen over hen zitten. "Geen woord, of beweging, dan ligt je keel open begrepen." zei ik, de koets kwam dan in beweging en reden richting mijn clan, dat zou nog even duren voordat we er waren.
De rest steeg op de paarden van de wachters en volgde ons.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda

Wanneer Pollon uit de koets getrokken wordt, durf ik me niet te verroeren. Wat moet ik doen? Ik kan niet uitstappen om hem te helpen. Ik weet namelijk niet met hoeveel de anderen zijn en bovendien kan ik niet zwaardvechten. Helpen is geen optie. Maar hier blijven dan? Ook niet. Ik kniel neer en zoek met mijn handen naar de opening van de noodvloer, die gebouwd is voor momenten als deze, waarop we via de onderkant kunnen ontsnappen en onder de koets uitkomen.
Al snel heb ik de opening gevonden, maar ik twijfel om het te gebruiken. Wat als ze met heel veel zijn? Wat als ik niet weg kan komen? En nog erger: wat als ik wel weg kan komen, maar mijn wachters niet? Zij hebben een eed gezworen om de clan en de erfgenamen te beschermen, maar ik heb diezelfde eed gezworen. Ik kan niet ontsnappen en hen hier achterlaten. Daarom ga ik weer op mijn plek zitten en bereid ik me voor op wat komen gaat.
Angstig wacht ik af wanneer ik stemmen buiten de koets hoor. Wanneer iemand zegt dat "hij" later afgemaakt zal worden, bonkt mijn hart in mijn keel. Over wie hebben ze het? Het duurt niet lang voordat de koets opengaat en Pollon met een van de overvallers binnenkomt. Ons wordt opgedragen niets te zeggen, maar ik moet het toch weten. Ik kijk opzij, naar Pollon, met een beangstigende, maar vastberaden vragende blik in mijn ogen. Hij weet van mijn vriendschap met Samuel en dat ik wil weten of hij nog leeft. Hij haalt kort en verslagen zijn schouders op: hij weet het niet.
Ik blijf stil en roerloos zitten wanneer de koets weer gaat rijden. Wie er tegenover me zit weet ik niet, waar we heen gaan weet ik niet en of er nog meer clanleden leven ook niet. Ik kan niets anders doen dan afwachten en proberen me groot te houden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

Terwijl de koets verder reed, pakte ik wat poeder om het bloeden te stoppen. Deze deed ik er op en zette kort mijn kaken op elkaar. Dit was nooit prettig om te doen, maar het stolde het bloeden wel. Als er genoeg opzat deed ik het potje weer weg en keek richting de man en de jonge dame.
Wat was mijn vader van plan? Los geld vragen, dat zouden ze toch nooit doen, ze zouden eerder een leger op ons af sturen.
Dan pakte ik een kleine drinkzak onder mijn kleding vandaan, deed mijn masker iets omhoog, zodat mijn mond zichtbaar was, om een slok te nemen. Een hobbel liet het deels langs mijn kin gaan, dat veegde ik met mijn mouw weg, deed de dop er weer op en deed het terug. We waren al een tijdje aan het rijden, en zitten was nooit mijn sterkste punt, dus ik stond op, opende de koetsdeur, terwijl het door bleef rijden, draaide mij nog om. "Doe niets geks." zei ik nog, deed mijn masker weer goed en klom uit de koets, ging op het dak zitten nadat ik de koetsdeur ha gesloten. "Zo, je vond het wel genoeg daar, had je je ogen laten genieten." grapte Jackson en begon te lachen. "Ik weet niet waar je het over hebt." zei ik en pakte mijn drinkzak weer en nam nog een paar slokken tot deze op was. "Ah, je bent geraakt." zei hij nog. "Wat boeit dat, ik ben vaker geraakt door jou dan iemand anders." zei ik. "Dat is waar." lachte hij. Ik rolde met mijn ogen en keek om, we waren halverwege. Ik moest het nu doen. "Waar denk je aan?" hoorde ik en draaide mij om.
Mijn schouders haalde ik alleen op, waarna ik mijzelf goed omdraaide, een kleine pijp pakte met pijltjes. Jackson zou denken dat ik weer eens keitjes ging schieten, maar dit keer waren geen keitjes, maar dodelijke pijltjes. Ik laden er een paar en richtte deze op de voorste mannen, schoot het af en al snel vielen de eerste op de grond na een tijdje.
Jackson sprong dan van de koets om te kijken nadat de koets stil kwam te staan, rustig kwam ik overeind, dit had ik niet verwacht. Zelf sprong ik ook van de koets af om te doen alsof ik ook wilde gaan kijken.
Als hij dan de pijltjes zag, bij de mannen, keek hij direct naar mij. "Verrader!" riep hij en kwam met een beste snelheid naar mij toe, ik trok nog net op tijd mijn zwaard om hem te blokkeren. "Dan ben ik dat maar!" riep ik waarna er al snel een kring om mij heen stond. Dit ging leuk worden, en al snel was er een gevecht tussen mij en 8 man.
Dit ging door, tot ik hijgend tegen over Jackson stond, die over was gebleven. "Ik heb je te goed getraind." zei hij. "Misschien iets te goed." grijnsde ik en haalde nog één keer uit naar hem, hij viel roerloos op de grond, ik veegde mijn mond af, maar zat verder flink onder het bloed, draaide mij om, liep naar de koetsdeur en opende deze, ze zaten er beide nog in mooi. Ik sloot de koetsdeur weer, stapte op de dok van de koets en ging zitten. "Haya!" riep ik en liet het paard in volle galop gaan. Ze waren totaal de twee vergeten die in de koets zaten. Wat wel geniaal was, soms waren de mannen zo dom van mijn vader.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda
Pollon en ik blijven de hele tijd stil, totdat de mysterieuze jongen met het masker ons verlaat en zich bovenop vervoegt. 'Wie zijn dat?' fluister ik tegen Pollon, bang dat ze ons kunnen horen. 'Ik herken ze niet precies,' antwoordt hij bedenkelijk, 'maar ik ga ervan uit dat ze zijn ingehuurd door een van onze rivalen of dit uit eigen initiatief voor hun clan doen.' Hij heeft vast gelijk.
'Wat moeten we doen?' Ik probeer mijn stem vast te laten klinken, maar het grijpt me erg aan. 'We kunnen niets doen, behalve afwachten.' Opnieuw heeft hij gelijk. Wat zouden ze van ons willen? Zouden we eigenlijk weten wie we zijn?
Ik schrik op wanneer de paarden gaan hinniken en de koets niet meer geleidelijk rijdt. Ik hoor dat er buiten iets gaande is, maar durf niet te kijken. 'Verrader!' hoor ik iemand schreeuwen, gevolgd door nog meer woorden voordat het weer stil is.
De mysterieuze jongen trekt de deur van de koets weer open en kijkt naar ons voordat hij niet meer te zien is. Hij zit onder het bloed, dat is duidelijk te zien. De koets begint weer te rijden.
'Je moet ontsnappen,' dringt Pollon aan. 'Wat? Maar net zei je nog dat we-'
'Ik weet wat ik zei, maar deze jongen is nog veel minder te peilen dan ik dacht. Hij heeft zojuist zijn eigen mannen uitgeschakeld. Grote kans dat hij een huurmoordenaar is en ingaat op het beste aanbod dat hij krijgt. Als hij zelfs zijn eigen mannen zo makkelijk vermoord, betekent dat dat hij koelbloedig is en niet zal terugdeinzen om je iets aan te doen.'
Ik vind dat Pollon daar snel vanuit gaat. Dat kan hij toch helemaal niet zeker weten? Maar dat die jongen onberekenbaar is en koelbloedig mensen dood maakt, lijkt me wel waar te zijn. En dat is precies de reden waarom ik Pollon niet kan achterlaten.
'We moeten samen gaan,' zeg ik, maar hij is het er niet mee eens. 'Ik heb jouw vader beloofd door de clan en jou te zorgen. Je moet dit overleven.''
'Waarom? Alleen maar omdat ik dan kan trouwen met iemand om de clan nog grootser te maken? Dat kunnen mijn broer en zusjes ook.' Pollon schudt zijn hoofd. 'Het brak zijn hart om je te moeten beloven aan Henry, maar het zal hem nog meer breken als jou iets zou overkomen. Je moet gaan.'
'En jij dan? Ik kan jou niet achterlaten.' Het duurt een moment, maar dan knikt Pollon. Hij knielt op de grond en zoekt de opening voor de nooduitgang. Hij schuift het luik los en trekt het iets naar zich toe, zodat de grond buiten zichtbaar wordt. Zo te zien gaan we wel erg hard. Zal ik het aandurven om mezelf te laten vallen en te ontsnappen?

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

De bomen vlogen langs mij heen, en de koets maakte een duidelijk geluid. Als ik nu opgemerkt zou worden dan ging het goed mis. Mijn masker deed ik op mijn voorhoofd en veegde mijn gezicht af, wat niet echt handig was, sinds ik onder het bloed zat.
Het was raar om mijn eigen clan genoten te doden, maar ik wist niets anders. Ik wilde niet de kant op gaan wat mijn vader wilde dat ik ging. Ruw schudde ik mijn hoofd. "Haya!" riep ik nog eens, maar merkte dat er iets gebeurde achter mij in de koets. Ik deed alsof ik niets merkte. Tenminste, ze dachten dat ik niets merkte, maar de bewegingen in de koets voelde ik duidelijk, ook al reden we redelijk snel. Als zij er uit gingen, zouden ze flinke verwondingen oplopen, of zelfs gebroken botten, en dat kon ik weten.
Er zat een luik in de vloer van de koets, dat had ik wel opgemerkt toen ik er in zat, vele zouden dat niet opmerken, maar ik was zo getraind dat ik de kleinste dingen opmerkte. In de verte merkte ik dat er een beekje was, waar ik kon opfrissen. Ik sloeg het verharde pad af, richting de beek waar ik de koets liet stoppen. Of zij er nog in zat, wist ik niet, maar daar kwam ik snel genoeg achter. Mijn masker zette ik weer op en sprong van de dok af, liep naar de koetsdeur en opende die. Mijn ogen liet ik door de koets gaan en zag alleen de man zitten. Wat ik gedacht had, met een sprong stapte ik de koets binnen en hield mijn zwaard tegen zijn keel. "Vertelde me waar zij is, en ik spaar je zodat je het bericht naar je geliefde leider kan brengen." zei ik grommend. Ver kon ze zo ie zo niet zijn, als ze uberhoubt door het luik gegaan was. Een doffe klap had ik niet gehoord, op een pijnlijke kreet, ze zou nog wel in de koets moeten zitten.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda

Na een tijdje naar de voorbij vliegende grond te hebben gekeken, ben ik tot de conclusie gekomen dat het me niet gaat lukken om mezelf daarop te laten vallen. We rijden gewoon te snel. Naast dat mijn kleding kapot zal gaan, zal ik zeker blauwe plekken of kneuzingen oplopen. Straks kan ik niet eens meer lopen, laat staan de weg naar huis vinden.
Het is duidelijk dat de mysterieuze jongen iets wil, anders had hij ons al lang gedood. Het is verstandiger om te blijven zitten en te wachten waar we uitkomen, dan verwond te raken in een ontsnappingspoging en bovendien verdwaald te zijn.
'Ik kan het niet,' zeg ik tegen Pollon, die begrijpelijk knikt. We gaan weer zitten en blijven luisteren naar de geluiden die het verplaatsen van de koets maakt. Plotseling slaan we af en komt de koets even later tot stilstand. 'Verstop je,' zegt Pollon. 'Misschien denkt hij dan dat je weg bent. Blijf stil, oké?' Ik knik naar hem terwijl ik mezelf op de grond laat zakken. Niet veel later gaat de koets open, waarnaar de jongen Pollon bedreigd met een zwaard. Welk bericht moet er doorgegeven worden?
Ik weet dat me opgedragen is om stil te blijven, maar ik kan het niet. Pollons leven wordt bedreigd en hij hoort bij onze clan. Ik kan er niet op gokken dat de jongen hem zal laten leven.
'Ik ben hier,' zeg ik daarom ook. Ik ga rechtop zitten, waardoor mijn gezicht en bovenlichaam in de koets zichtbaar is.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

De stem van de jonge dame kwam al snel binnen waardoor ik mijn zwaard liet zakken. "Dat heb je slim gedaan." zei ik dan en stapte even naar achteren. Kort zuchtte ik, dit kon ik niet langer aan houden, dit was niet mijn houding. "Ga bij de rivier zitten" zei ik dan waarna ik de koets uit stapte, buiten de koets wachtte ik even, maar liep al snel naar de achterkant waar een kist op stond, deze opende ik om te zien of er wat te eten was. Dat was er gelukkig en ik haalde dat er uit, gedroogd vlees, wijn en wat fruit. Veel was het niet, maar genoeg voor hun nu. Als ik naar de koetsdeur keek, trok ik een wenkbrauw op. "Komen jullie er nog uit of niet?" riep ik en tikte met mijn laars tegen de koets aan als ik ze niet bij de rivier zag zitten.
Ik schudde mijn hoofd, tilde de kist op en liep er mee naar de rivier, zette deze op de grond en haalde het eten er uit. "Jullie zullen vast honger hebben, eet wat." zei ik en legde dat op de kist neer. Zelf ging ik bij de rand van de rivier zitten, boog voor over, deed mijn masker zo dat mijn gezicht net niet te zien was en begon mijn gezicht te wassen. Er bleef bloed komen en voelde dat ik een snee over mijn wang had lopen, great, dat ging een litteken achterlaten. Dan pakte ik het poeder weer en probeerde het er op te strooien, wat niet echt ging, sinds ik het niet zag.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda

Wanneer Pollon naar me knikt, sta ik op. Ik klop wat viezigheid van mijn kleding en stap de koets weer in, waarnaar we die allebei verlaten. Ik loop iets dichter naar de rivier toe, maar blijf een goede afstand tussen de jongen en mij in houden. Hoe bedoeld hij dat we honger hebben en dat we wat zouden kunnen eten? Ik kijk even naar het eten dat op de kist ligt. Mijn maag draait om wanneer ik me bedenk wat ik zojuist allemaal gehoord en meegemaakt heb. Ik heb absoluut geen trek.
Hoewel ik beter niets kan zeggen, sla ik mijn armen over elkaar en hoor ik mezelf vragen: 'Wie ben jij? Leeft Samuel nog? De wachter met blond haar en een litteken op zijn rechterwang. Een beetje zoals jij nu.' Ik begin weer paniek te voelen als ik aan mijn wachters denk. De kans is groot dat ze allemaal omgekomen zijn. Ik had het beste mijn mond kunnen houden, want natuurlijk is het antwoord 'nee', maar ik moest weer zo bijdehand zijn. Zou ik in elkaar storten wanneer dat woord uit zijn mond zal komen?
Pollon pakt wat eten van de kist en gaat in stilte op een boomstam zitten, maar ik blijf staan met mijn armen over elkaar en blijf naar de jongen kijken, die bezig is wat poeder over zijn gezicht te smeren. Misschien moet ik hem anders benaderen. Ook al heeft hij ons meegenomen, hij heeft ons niet gedood. Daarbij komt ook dat hij het net had over een bericht voor mijn vader, onze clanleider. Ik kan beter rustig blijven. Langzaam kom ik iets dichterbij, maar behoud een afstand van zo'n drie meter tussen ons.
'Thuis help ik met het verzorgen van onze zieken,' zeg ik terwijl ik uitnodigend mijn hand uitsteek. 'Misschien kan ik helpen.'

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Mattias:

De twee waren uiteindelijk toch de koets uit gekomen, de man was gaan zitten bij de kist, alleen zij kwam dichterbij. Ze bleef wel op een afstandje staan. Haar vraag hoorde ik, keek via mijn ooghoek naar haar, maar ging al snel weer verder met het proberen mijn wond te doen. "Geen idee, waarschijnlijk niet." zei ik. "Mijn taak was de koets." zei ik rustig. "Verder niets, daar waren de andere voor." ging ik verder. Uiteindelijk gaf ik het maar op, wilde het potje terug doen maar hoorde dan haar aanbod om te helpen. "Dat..." mompelde ik, maar schudde mijn hoofd. "Er zit wat op, dat is genoeg voor nu." zei ik, deed het potje terug in mijn kleding en pakte mijn drinkzak, zette deze aan mijn lippen en nam een paar flinke slokken.
Ik zuchtte waarna ik omhoog kwam, draaide mij dan om en liep vlak langs haar naar de kist om wat te eten pakken. Zelf had ik ook wel trek gehad. Met een stuk brood en wat gedroogd vlees in mijn handen, liep ik weer terug naar de rivier en ging daar op een rots zitten, straks zou ik wel mijn kleding schoonmaken als ik wat gegeten had.
Mijn vader zou inmiddels al wel een zoek groep opgezet hebben, sinds er niemand aan was gekomen, dat ging leuk worden. Ik had de clan geschonden, zelfmoord was nu wat ik moest doen als ik ooit terug zou gaan. Met mijn vader wilde ik niets meer te maken hebben, mijn moeder had ik nooit gekend, zij was overleden toen ik geboren was.
Na een stilte, draaide ik mij om en keek naar haar door de gaten in mijn masker. Mijn ogen liet ik over haar heen glijden, ze had een bepaalde jurk aan. Mijn wenkbrauw trok ik op. "Trouwen?" zei ik tussen het kauwen door. "Zeker gedwongen." zei ik er achter aan nadat ik mijn eten door had geslikt.

NightMary
Internationale ster

NightMary schreef:
Adinda

Ik had het aan kunnen zien komen, maar toch steekt het me diep om te bedenken dat Samuel het waarschijnlijk niet gehaald heeft. Maar de jongen wist het niet zeker. Er bestaat misschien een kleine kans dat hij toch heeft weten te ontkomen. Ik besluit me voor nu vast te houden aan die hoop, omdat ik anders in elkaar zal storten.
Prima, dan niet, denk ik nijdig nadat hij mijn aanbod afgewezen heeft. Ik ga nog wat meer bij hem vandaan en ga dan in het gras zitten terwijl ik naar het water kijk. Wanneer hij tegen mij spreekt, geef ik eerst geen antwoord, omdat ik geen zin heb om met hem te praten. Nu het ergste van de schrik voorbij is, voel ik me ineens heel erg boos worden. Deze jongen heeft niet alleen mijn clanleden aangevallen en vermoord, maar ook die van zichzelf. Wat was het doel daarvan? Ik weet in ieder geval dat ik niets te maken wil hebben met een koelbloedige moordenaar. Ik sta op en neem plaats naast Pollon.
'Waar zijn we?' vraag ik hem zachtjes. Ik weet niet of de jongen het kan horen, maar ik besluit hem te negeren. 'Ik weet het niet,' antwoordt Pollon. 'Het is moeilijk te bedenken vanaf hier. Wanneer we weer op de hoofdweg zeg en ik het zou kunnen zien, zou ik het misschien weten.' Wat stom, bedenk ik me, we hadden uit het raampje moeten kijken terwijl we aan het rijden waren.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld