Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah, kind of. I moved to America when I was three," zei hij met een kleine grijns. "Still hate it here."
Een beetje radeloos volgde hij haar bewegingen. Hij had geen idee wat ze van plan was, maar hij vertikte het om weg te lopen. Wilde ze vechten dan kon ze het krijgen ook. Zijn grijns verbreedde zich echter wanneer Ivan doorkreeg wat ze aan het doen was. Hoe kwam ze eraan?
Verbaasd nam hij de plastic fles van haar over. Een bepaald oneerlijke ruil; een sigaret voor een halve fles drank. Achja, het was immers haar idee.
"Thanks," zei hij dankbaar met een knik. De dop draaide hij er in één handomdraai eraf. De sterke geur die bij hem binnenkwam.. Het maakte alles goed. Hetgeen waar hij naar had verlangd, het was nu in zijn handen.
"Za zdorovye" murmelde Ivan, wanneer hij de fles enkele centimeters omhoog hief. Echt een bepaalde betekenis had het voor hem niet, het was een gewoonte om het te spreken. De fles bracht hij naar zijn mond, waar vervolgens een flinke slok vodka in verdween. De grote hoeveelheid alcohol kon hij wel hebben en zo niet; het kon hem weinig schelen. Het was een uitdaging om het te weerstaan om hele fles leeg te drinken, dus al gauw draaide hij hem dicht en klemde deze in zijn hand.
"Well, I'm fine on my own so it doesn't bother me that much." Mensen mochten hem niet en het was wederzijds, Ivan zag geen problemen. Zolang ze uit zijn buurt bleven hoefde hij geen actie te ondernemen. Aan haar bijnaam was het moeilijk wennen, alsmaar bleef hij denken over waarom ze dan zo genoemd werd. Voor hoever hij haar nu kende kon hij het zich amper voorstellen eigenlijk. Misschien had hij zich er dan toch op verkeken. Zoals zijn vader altijd zei; still waters run deep.
Ze had behoorlijk veel vragen, viel hem op. Ergens was het geestig aangezien zij het mysterieuze type was. Hij nam de aansteker van haar terug en stak hem in zijn zak, nadenkend over het antwoord. Ja, wat had hij allemaal uitgevoerd hier? "Hm, not much. Been all over the place to make some cash. Mostly prizefights." Hij nam nog een trek van zijn sigaret en bekeek haar vluchtig. "What 'bout you?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
''I knew it. You Russians are easy to spot.'' Mompel ik, denkend aan Dimitri, ''I've heard that one before.'' Net als hem, Dimitri. Hij kon nooit wennen aan Amerika. Hij vond het prima leven, maar je kon duidelijk merken dat hij hier niet helemaal op zijn gemak was. Hij sprak er echter nooit over, hij was geen persoon om zomaar te klagen. Even sta ik stil bij de gedachten aan de jongen. Zodra ik opkijk zie ik de verbaasde blik op 10K zijn gezicht. Zijn verbazing zorgde ervoor dat ik even lachte, het was leuk om te zien hoe hij niet leek te begrijpen waarom ik nog alcohol had. Ach, hij had immers nog sigaretten, dat was voor mij even verwarrend, al wist ik de reden erachter.
''No problem, man.'' Antwoord ik met een klein glimlachje. Ik neem een trek van mijn sigaret en laat de rook vervolgens weer langzaam naar buiten drijven via mijn mond. Het gevoel van mijn luchtwegen, die zich vulden met de rook deed me goed na zo'n lange tijd zonder. Het was kalmerend. ''Hm? Oh yeah, cheers and stuff.'' Mompel ik wat afwezig, wegdromend in mijn gedachten, als ik hem wat Russisch hoor mompelen. Ik herkende het, teveel tijd met Dimitri doorgebracht... De vodka leek hetzelfde met hem te doen als de sigaret met mij, een moment van puur genieten.
''I'd like to agree with ya, but I can't. Y'know, bein' alone ain't my thing.'' Zeg ik hoofdschuddend. Het leek me heerlijk om eindelijk te wennen aan de eenzaamheid, helaas was het makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien het altijd een leeg gevoel bleef. Toch verbaasde het me hoe hij het volhield, aangezien ik verwacht dat hij wel in verschillende bende's heeft gezeten, zeker na zijn sigaretten verhaal.
Aandachtig luister ik naar wat hij verteld, veel informatie kan ik er echter niet uithalen, buiten het vechten natuurlijk. ''Yer a boxer, boy? Legal or illegal?'' Dat was voor mij altijd de vraag, niets over hoe het is om te boksen, niets over de veiligheid, slechts denkend of het legaal of illegaal was. Illegale bokswedstrijden waren in mijn ogen een heel stuk interessanter. ''Me? Well, I'm an Irish-born drummer. Irish... Man, I lived there 'till I was eight... Still got the accent though.'' Begin ik te vertellen, al word het halverwege mijn zin wat meer mompelen. ''My band and I were on the brink of makin' it really big, when this hell broke loose... Such a shame.'' Zeg ik dan zacht en hoofdschuddend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It's that obvious, huh?" zei hij grinnikend. Ze kon dan wel zo denken over Russen, zo ook de Amerikanen waren makkelijk te herkennen. Het accent paste zich aan de regio's waar ze vandaan kwamen, zij had duidelijk hier in de buurt gewoond voor de chaos uitbrak. Kledingsmaak was ook een van de factoren; het was anders dan Ivan gewend was. Bij hem thuis was het klimaat anders en maakte het dat ze zich vooral warm aankleedden. Hier maakte het geen klap uit of het weer meezat of niet; de meiden zaten alsnog rond te lopen in kleding die weinig bedekte, of de zon nou scheen of er enkel bewolking aan de lucht te bekennen was. Nog elke dag verbaasde hij zich over het feit hoe ze het vol konden houden. Stelletje gekken.
Haar kennis van Russisch ging verder mee dan hij verwacht had, al zag hij het ergens wel aankomen. Ivan had haar tot slot net verteld dat hij wel degelijk Russisch was. Aan zijn handbeweging met de fles vodka was de boodschap waarschijnlijk wel overgekomen. Kinderspel, zelfs een kleuter zou nog kunnen bedenken waar hij het over had.
"Then where are ya friends? It doesn't make sense," vroeg hij, lichtelijk nieuwsgierig. Zijn ogen scanden de omgeving keer op keer, toch wist Ivan geen anderen te bekennen. Mochten ze hier toch rondhangen dan had hij ze allang gespot. Het geluid om hen heen was in zekere mate zacht geworden. Gegrom van de walkers hoorde hij van verre komen, samen met wat geritsel van struiken, bladeren en de wind die langs hen heen raasde. Onverschrokken bleef hij op zijn plek staan, alsof het weinig bij hem los maakte. Het was de waarheid, hij was eraan gewend geraakt om met ze te maken te krijgen. Het resultaat van een lange tijd in zijn eentje rondgezworven te hebben.
"Illegal," zei hij met een grimmige grijns. "Rich guys like to spend their fortune to see some streetkids beatin' each other up, apparently." Misschien liet hij het ondankbaar klinken, hij was in tegenstelling tot de meesten blij met de kansen die hij gekregen had. Het had hem van de verdere onderwereld weggehouden en hem een goede kans geboden om zijn leven op orde te krijgen. Geld was vroeger een flink probleem geweest voor hem en zijn familie.
Iers, het klonk hem bekend in zijn oren. Nu vielen alle stukken op hun plek. De band waarover ze op het einde sprak trok echter zijn gehele aandacht. Het was niet wat Ivan achter haar had gezocht. De mysterie leek haar te omringen en het interesseerde hem. Ze was anders dan de anderen. "Hm.. So I'm talkin' to a rockstar? Never thought I'd see one after what happened."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
''Not sayin' it's obvious, mate, I'm just very familiar with Russians.'' Antwoord ik met een kleine glimlach. Het was niet dat Russen in mijn ogen een bepaald stereotype hadden, en dat hij daar een bepaald voorbeeld van was, het was echt meer het feit dat ik erg bekend was met russen. Desalniettemin waren het prima mensen, de meesten althans. ''I'm glad ya can't tell I'm Irish, I used to think it was fuckin' obvious.'' Zeg ik dan lachend, waarna ik hem even aankijk.
Waar ze zijn? Dood, allemaal... Ook al weet ik het niet helemaal zeker. Dimitri is gewoon verdwenen en er bestaat een kleine kans dat hij nog leeft. Misschien waren het de bende's die hem gevonden hadden, aangezien we allemaal wisten dat hij zich ooit bij een bende aan wilde sluiten. ''Dead.'' Mompel ik dan maar. Ik heb immers geen vertrouwen meer in het idee dat ik Dimitri ooit nog levend terug zou vinden. ''We live in a fucked up world, it ain't supposed to make sense, lad.'' Zeg ik dan zacht, waarna ik mijn hoofd even schud in teleurstelling.
Mijn gezicht klaart echter op als ik hem dat ene woord hoor zeggen, illegal. Het is de manier van boksen waar ik dan weer dol op ben. Al dat legaal vechten ging nergens over, het was saai als je het mij vraagt. Ik knikte langzaam als antwoord. Hij had wel gelijk, ze betaalden flink veel geld om die jongens te zien vechten, en ergens had ik er gemixte emoties over. Het was goed dat ze geld kregen, maar sommige van die jongens waren gewoon te jong om te vechten als je het mij vraagt.
''Not really a rockstar, though I wish I coulda become the Keith Moon of my generation. So don't get to exited.'' Zeg ik schouderophalend. Ik ga niet echt verder met details over de band of iets, aangezien ik hem gewoon nog niet genoeg vertrouw om hem meer over mijzelf te vertellen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Really? You keep on surprising me, Beast." Het laatste beetje van zijn sigaret gooide hij op de grond, uitgetrapt met de zool van zijn versleten Vans. Hoewel alles hem op dit moment gestolen kon worden ging het bos in de fik steken hem ergens wat te ver. De wereld mocht dan wel vergaan zijn, het laatste beetje leven zou hij niet weg willen nemen.
De rest van het gesprek ging langs hem heen alsof hij er in werkelijkheid weg was. Zijn aandacht was volledig afgeleid van alles om zich heen. Zijn focuspunt werd de lucht en het toenemende geluid om hen heen. De lucht kleurde donker, de zon was langzaam naar beneden verplaatst. Enkel de oranje gloed van de net zo felle zonnestralen waren te bekennen aan de horizon. Het gegrom werd luider en luider, het geritsel nam toe. Het breken van takken drong zijn gehoor binnen, evenals gesleep over de modderige gronden. Walkers. The walkers are coming.
"Looks like we've got company," mompelde hij sarcastisch. Zijn blik ging scannend de hele omgeving door. Elke kleine beweging werd door hem gedetecteerd, nadenkend over van welke kant ze zouden komen. Walkers konden uit elke hoek komen, en zo te horen waren het er geen paar die hun weg naar hen toe aan het strompelen waren. Daarvoor was het kabaal te groot geworden. In een ogenblik had hij zijn mes erbij gepakt uit zijn zak. De sniper hield hij nog op zijn rug; het geluid zou er alleen nog maar meer lokken. Ook reikte zijn munitie niet zo ver door, hij kon het beter voor andere zaken gebruiken. Hij slingerde zijn rugzak wat beter op zijn rug en keek in haar ogen. Een zwakke grijns verscheen op zijn gezicht, het mes in zijn hand gedrukt. "You ready?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Antwoorden op wat hij zei deed ik niet, slechts een glimlach was alles wat ik hem gunde. Ook mijn sigaret was bijna opgerookt, dus liet ik hem op de grond vallen en doofde het door mijn zware doc. Martens schoenen op het brandende stukje sigaret te staan. Vrijwel meteen miste ik het gevoel van de rook die zich een weg baande door mijn luchtwegen, maar helaas, niets is voor eeuwig.
Zodra mijn ogen opkeken van mijn voet naar zijn gezicht, zag ik dat hij ergens anders zat met zijn gedachten, het was echter vreemd om hem afgeleid te zien. Helaas duurde mijn verwondering niet al te lang, doordat ik werd opgeschrikt uit mijn eigen gedachten door het bekende geluid van de walkers. Altijd die verdomde walkers.
Snel kijk ik om me heen, nog steeds niet antwoordend op wat hij zegt. Zonder er echt bij na te denken pak ik mijn bijl vast en verschijnt er een kleine grijns op mijn gezicht. Hoeveel het er waren wist ik niet, misschien drie, misschien vijftien. Mijn gehoor was over de jaren zodanig beschadigd dat ik dit soort dingen niet meer scheen te horen. Ik hoorde het wel, slechts niet goed genoeg. Mijn blik kruiste de zijne, en ook op zijn gezicht stond een grijns, waardoor die van mij slecht verbreedde. Een enkele keer knikte ik als antwoord op zijn vraag.
Een moment later zag ik ze. De half verrotte lichamen, doorweekt door bloed, emotieloos. Met een brede grijns ren ik eropaf, met mijn ketting, die achter me aan over de grond sleept. Agressief en lichtelijk wild begin ik mijn bijl door de schedels van de walkers te rammen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het 'gezelschap' aarzelde er niet over om ze lang te laten wachten. Binnen de kortste keren kwamen er tientallen uit de struiken vandaan, bloeddorstig en harteloos. Ze toonden geen genade, zelfs al was het een klein kind wat ze voor zich zou vertonen. Geheugen of menselijkheid hadden ze niet meer, hetzelfde wat Ivan diep vanbinnen ook voelde. Naar zijn mening had hij net zo goed een van hen kunnen zijn. De hele wereld kon hem gestolen worden samen met ieder persoon die er nog rond liep.
Op dat moment was Ivan niet meer gericht op wat er dan ook om hem heen gebeurde. Of het meisje, Beast zoals ze zichzelf noemde, hem mee hielp met vechten of simpelweg bleef staan weigerde hij te controleren. Zijn ogen, zo meedogenloos voor zich uit gericht. Geen enkele emotie werd zichtbaar, geen enkele boodschap was van zijn gezicht af te lezen. Het enige wat hij in zich voelde was de haat voor de wezens die langzaam omhoog kwam borrelen. Het duurde dan ook niet lang voor hij zich niet meer in kon houden en als een speer zich naar een van hen toebewoog.
Het mes stak hij wreed in het hoofd van het wezen voor hem, zijn kaken op elkaar geklemd uit gewoonte. Het tellen ging vlotter dan normaal gesproken, gezien het grote aantal walkers. Secondenlang, minutenlang bleef hij strijden. Bloed kleefde aan zijn handen, zijn kleding kleurde wederom donkerrood van de plekken. Als het al mogelijk was, gezien de slijtage en donkere vegen over zijn t-shirt, die voor alles tot de kleur grijs behoorde.
Het stopte. Alles stopte, zodra Ivan om zich heen keek en op niets meer stuitte. Vele lijken lagen versperd over de grond onder hem en vormden een bloedbad. Eentje die hij te walgelijk vond om aan te zien. Zijn laatste woorden werden gesproken, wanneer hij alles in zijn hoofd optelde en tot de conclusie kwam. "1164." Nog 8836 doden te gaan.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ze leken eindeloos op mij af te komen, steeds weer stonden er nieuwe walkers, klaar om het leven uit me te trekken. Het was walgelijk om te zien hoe een wezen zo onmenselijk kon zijn. Het idee eraan gaf me kippenvel. Vanuit mijn ooghoek zie ik de zon verdwijnen achter de horizon, wat de situatie absoluut niet verbeterd. De walkers, die ik zo in het donker nog amper kan zien, blijven maar komen, stuk voor stuk.
Agressief bleef ik echter de schedels van de wezens inslaan met mijn bijl, die ik met mijn beide handen vast had. Mijn gezicht leek emotieloos, maar van binnen ging alles tekeer. Hoe ik hoopte dat dit alles op een dag nog over zou zijn... Nee, dit is niet meer hoe ik wil leven, absoluut niet zelfs. Stilstaan lukte me nu gewoon niet meer. Ontzettend agressief en redelijk wild sloeg ik de hoofden van de walkers in. Mijn bijl inmiddels besmeurd met bloed, en mijn kleding zo goed als doorweekt. Het plakte smerig aan mijn lichaam vast, maar dat was me nu even geen zorg.
Opeens houd het op, er loopt niets meer, behalve de jongen en ik. De walkers liggen verspreid over de grond en het is een walgelijk gezicht. Even stond ik hijgend stil, terwijl ik met de rug van mijn hand wat zweetdruppels van mijn voorhoofd veeg. Al snel richt ik mijn blik op 10K, die natuurlijk staat te tellen. ''Yeah, yeah, stop makin' a big deal outta yer counting and move on, will ya? I ain't gonna stay in the woods while it's dark.'' Mompel ik, terwijl ik zijn pols beetpak en hem achter mij aan trek. Mijn ketting sleept weer achter me aan, over de grond, en mijn bijl heb ik weer aan mijn riem gehangen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah, well, I'm not staying here either," mompelde hij geïrriteerd. Hij keek scherp om zich heen, elk detail opnemend in zijn gedachten. Zijn vuisten gebald om dezelfde woede weg te laten gaan, in de hoop om zich rustig te kunnen voelen. Om de kalmte terug te laten keren en verder te kunnen. Het mes stopte hij zwijgzaam weg, zowel de sniper als zijn rugzak nog altijd op zijn rug hangend. Ze mocht zeggen wat ze wilde, hij moest gaan. Het werd donker en daarbij moest Ivan nog een slaapplaats zien te vinden voor die nacht. Hij was niet van plan om zich tussen de walkers te begeven in de donker.
"I gotta find a place to crash." Zijn handen liet hij in zijn broekzakken glijden, bloederig van de overblijfselen van de walkers. Het was afgrijselijk, zeker, maar een andere keuze had hij niet. De luxe om zich te douchen wanneer hij wilde, zijn handen te wassen, bestond voor hem niet meer. Het water wat hij bezat, een subtiele hoeveelheid, gebruikte hij eerder als drinkwater dan een vloeistof om zich mee te wassen. Overleven zat nu in hem gegrift, gewild of niet. Het noodzakelijke om de dagen door te kunnen komen. Het waren immers niet alleen de walkers die zijn leven bedreigden in deze tijden; zo ook het voedsel en drinkwater was schaarser geworden dan ooit tevoren. Had hij het nodig, dan moest hij vele winkels en dorpen doorzoeken om het te kunnen bemachtigen. Te veel moeite om het te verspillen aan zijn hygiëne in elk geval.
Met zijn lippen op elkaar geperst draaide hij zich van haar weg, zijn passen voortzettend naar de eerste richting die in hem opkwam; het westen.
"It was nice to meet you, Beast. Take care."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
''Me too, I suppose.'' Mompel ik, terwijl ik even om me heen kijk. Mijn hand liet zijn pols los, en voor een moment stond ik stil. Hij leek me achter te laten, maar wat verwachtte ik dan ook. Dolgraag had ik gewild dat we samen verder konden, volkomen omdat ik niet alleen verder wilde, maar hij dacht er duidelijk anders over. Mijn ogen stonden ietwat treurig op de grond gericht, denkend aan het feit dat ik mijn doelloze overlevingstocht opnieuw voort moest zetten.
Waar deed ik het eigenlijk nog voor? Ik had niemand meer om mee te overleven, ik had geen hoger doel, niets. Ik leefde gewoon om te leven. Al die tijd had ik mijzelf verteld dat ik opzoek was naar Dimitri, maar hem zou ik nooit terug vinden, en dat wist ik zelf ook wel. Het was die gedachte die het laatste sprankje hoop uit me sloeg en me daar maar liet staan, in de ijzige kou van de nacht. Waar leefde ik nog voor?
Mijn ogen keken echter op toen ik hem hoorde bewegen en die laatste paar woorden uit zijn mond hoorde komen, ''So this is goodbye? This is where our ways part, where you start counting the deaths you caused, until you reached yer goal, and I will just move on, no reason of exsistence, whatsoever.'' Zeg ik, lichtelijk deprimerend, ''Then I'd say it was nice to meet you as well.'' Maak ik mijn zin verder af, waarna ik mijn rugzak van mijn rug laat glijden en mijzelf op de grond laat vallen, met mijn rug tegen een boom aan. Het was het niet meer waard, die gedachte van net heeft mijn ogen geopend. Waar deed ik het eigenlijk nog voor? Dimitri? Een betere wereld? Het was het niet meer waard, en eerlijk gezegd werd ik er zelf ook gewoon moe van.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
'So this is goodbye? This is where our ways part, where you start counting the deaths you caused, until you reached yer goal, and I will just move on, no reason of excistence, whatsoever.''
Gelijk draaide hij zich om, ergens geërgerd over haar uitspraak. Ze liet hem klinken als een of andere kleuter die niet voor zichzelf kon denken. Ze maakte hem belachelijk om zijn bedoelingen, bespottend over wat het dan ook was wat hij nog uitvoerde. Alsof Ivan gedwongen moest zijn om ieder persoon wie op zijn pad terechtkwam bij zich te voegen, om maar niet alleen te moeten zijn. De waarheid was dat hij geen anderen om zich heen wilde om zich zorgen over te moeten maken. In zijn eentje had hij al genoeg dingen aan zijn hoofd gehad, te veel om een ander als extra 'gewicht' mee te moeten slepen. Zag ze het dan nog niet in? Niemand was te vertrouwen. Niet in een wereld als deze.
"Look, my reason of existence faded a long time ago. Can't you see? The only thing that's keeping me alive is the thought of that one day when there will be no zombie left. No creature to kill anyone anymore. It's not a goal, Beast. It's not some random fucking thought that was passing through my mind when I walked all those miles up here. There's nothing to live for in this world. You've got to make you're own luck to survive." Hij sprak de woorden ijzingwekkend kalm uit, voor zijn momentele humeur. Hem zelf verbaasde het lichtelijk gezien zijn stemmingswisselingen. Vooruitgang.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, kijkend naar het sombere plaatje voor hem. Ze sprak dan wel niet uit wat ze daadwerkelijk leek te denken, het kostte Ivan weinig moeite om het te doorzien. Ze had duidelijk haar dieptepunt bereikt. En wel op de meest slechte tijd ooit. Hoewel hij geen gezelschap zocht, wilde hij haar niet laten sterven zonder het geprobeerd te hebben. Men kon vanalles over hem zeggen, maar als iemand het zo opgaf dan zou hij in elk geval een poging wagen om het om te kunnen zetten in iets anders. Wilskracht misschien. Zijn blik liet hij op haar rusten, stilstaand van zijn eerdere actie om weg te lopen. "You wanna die out here? You wanna die like this? Because I hella don't. Now, if you'll excuse me, I'm gonna find some shelter. Feel free te join me, and otherwise; goodnight."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ik hoorde hem praten, en elk woord dat hij sprak kwam in mijn gehoor terecht. Toch leek het langs me heen te gaan, zijn woorden klonken onrealistisch. Het zal nooit goed komen, al hoopte ik dat het ooit over zou zijn. Ik leg mijn wijsvingers tegen mijn slapen en sluit mijn ogen even. Wat is er gebeurt met dat gestoorde kind van vroeger? Waar is de mentaliteit die ik had toen we aan deze shit begonnen?! Ik wil dit alles overleven! Ik wil geloven dat het goed komt. Het is gewoon zo moeilijk.
Langzaam sta ik weer op, luisterend naar zijn woorden. Mijn rugzak hang ik weer over mijn schouder. De tranen branden achter mijn ogen, maar het laatste wat ik nu even wil gaan lopen doen is huilen. Absoluut niet, vergeet het maar. ''It's Mako.'' Zeg ik dan opeens. ''Not Beast, not whatever fucking nickname you wanna name me. My name is Mako Harrison and I sure as hell ain't gonna die out here.'' Zeg ik dan maar, lichtelijk mompelend.
Het was vreemd hoe mijn humeur de laatste tijd zomaar kon veranderen. Het kostte minder dan een seconde voor mijn humeur om compleet over te slaan. Zonder hem aan te kijken liep ik naar hem toe en stond stil voor hem. Dan kijk ik op, recht ik zijn ogen, die gevuld zijn met emoties, die de rest van mijn gezicht niet lijken te tonen. ''Thanks.'' Zeg ik dan, met een klein glimlachje. ''Now, what the fuckin' hell are ya waitin' for, love? Let's go already.'' Zeg ik dan tegen hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Nou, dit was wat hij bedoelde. Het zelfvertrouwen, vechtlust wedergekeerd. Het sombere was verdwenen en had plaats gemaakt voor de moed waarvoor zijn woorden bedoeld waren. Het meisje voor hem had zich dan misschien eindelijk gerealiseerd dat ze met opgeven niet ver kwam. Deze wereld was dan wel een hel om in te leven; het weerhield Ivan ook maar geen moment om de wapenen neer te leggen. Zwakte, hetgeen wat hij zeker niet bij zich wilde dragen. En Ivan zou er alles aan doen om het erbuiten te houden.
Mako heette ze dus. Geen Beast, of een random naam. Mako Knoxville. Haar reactie was ietwat beledigend, gezien het feit dat zij zelf degene was wie hem die naam had verteld. Had ze hem vanaf het begin gezegd dat ze Mako heette dan had hij de bijnamen achterwege kunnen laten. Ach, wat zou het ook. Ze had haar moed weer bij elkaar geraapt, het was geen tijd om erover te gaan zeiken.
"Now this is what I'm talkin' about." zei hij met een kleine grijns. "Nice to meet you, Mako." Hij keek toe hoe ze steeds dichterbij hem kwam te staan, haar blik zoals die op het begin ook was geweest zodra hij haar in de boom gespot had. Ivan kon onmogelijk zeggen of hij het met haar zou vinden, echter wist hij nu al dat hij deze kant van haar velen malen leuker vond dan het sombere van net. Kon ook aan zijn eigen karakter liggen natuurlijk.
Haar ogen staarden in de zijne, ondeugend en vastberaden. Een vreemde uitstraling om bij haar te zien, toch waardeerde hij het. Als ze nu nog zijn aanbod af had gewezen dan stond ze er immers alleen voor. Een korte grinnik verliet zijn mond, kijkend naar haar. "I'm not waitin' for nothin' Mako. Just enjoying the view." Een aantal passen zette hij achteruit, waarna hij zich nogmaals omdraaide en zich tot het westen richtte. "This way."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Waarom zou ik me verschuilen achter een bijnaam? Wat had het voor een nut, het maakte me immers niets uit wat hij nu nog van me wist. We gingen samen verder, misschien zou hij me ooit zijn naam vertellen. Maar voor mij was dit nu al genoeg. Ik was gelukkig dat hij samen verder wilde en me niet alleen achter zou laten, zoals iedereen.
Even lachte ik om zijn reactie, hij leek er blij om te zijn dat ik weer wat moed toonde, en eerlijk gezegd was ik dat zelf ook. Plotseling schiet me een vraag binnen, dus betrekt mijn gezicht een beetje, ''What happens when you reach the ten thousand?'' Vraag ik dan aan hem, aangezien ik het me best afvraag. Ik bedoel, geeft hij dan op? Is hij er dan klaar mee? Zet hij een nog hoger doel? Vragend trek ik één van mijn wenkbrauwen op, als ik plots een beetje in elkaar krimp. De wond, een schietwond om maar even gedetailleerd te zijn. Ik druk mijn hand tegen de ontstoken wond aan de zijkant van mijn torso. Het was een ongeluk van een aantal maanden geleden en ik mag van geluk spreken dat het geen ingewanden geraakt heeft, helaas hadden we niet genoeg spullen om de wond goed te verzorgen, dus is hij over de tijd wat gaan ontsteken. Ik doe mijn best om niet te laten merken dat ik pijn heb, aangezien ik dat nooit laat zien. Geen fysieke pijn althans. No guts, no glory. Dat is me echter altijd verteld.
''What view... Ohh, ya mean my bloody face, lad? Weird thing to enjoy.'' Zeg ik een beetje lachend. Ik zie dat hij zich naar het westen draait, dus knik ik maar even, voordat ik hem volg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Diepzinnige gedachtes voor een meisje die nog geen enkele informatie had over de echte hem. Enkel zijn bijnaam, 10K, had ze onthouden. Het enige wat Ivan als nodig beschouwde; des te meer hij kwijt gaf, des te meer troeven zij in handen kreeg. De apocalypse had veel veranderd maar de aard van de mensheid was identiek gebleven. Hoe groter de hoeveelheid gegevens die ze te weten zou komen, hoe grotere macht ze over hem zou hebben wanneer ze iets van hem moest. Manipulatie kwam nog dagelijks voor, wie zei dat het meisje wie zichzelf als Mako voorstelde het niet van plan was?
"I don't know," antwoordde hij hoofdschuddend. De grond onder zijn voeten kwam in zijn zicht, zelfs nu het donker was. Voetstappen stonden in de natte gronden, vertrapt door de weinige dieren die zich nog in het bos waagden. De stappen konden tot zowat elk wezen horen; walkers of overlevenden. Altijd al had het hem gefascineerd om de verschillen op te zoeken, sporen te analyseren en zo een mysterie op te lossen. Als deze verdomde tijd niet aan had gebroken had hij het misschien zelfs voor een goed doel kunnen gebruiken. Het was haast jammer.
Grote passen zette hij voort, zacht en snel. Duisternis omringde hen steeds meer en zorgde voor een beperkt zicht. Wilden ze nog een slaapplek kunnen vinden dan moesten ze tempo maken. Ivan merkte dat het even stilviel en hij haar vraag nog altijd amper had beantwoord. Voor even keek hij op van zijn bezigheid, met een kleine grijns zichtbaar. "Ask me once I've reached the 10K and we'll find out."
Grinnikend hoorde hij had opmerking aan. terwijl hij haar snel bestudeerde. Iets zat haar dwars. Haar gezicht betrok in een oogwenk. Haar hand zag hij grijpen naar haar zij. Zonder de woorden uit haar mond te horen snapte hij wat er aan de hand was. Het was zijn mond al uit voor hij er erg in had, vooruitlopend op de zaken. Haar pols nam hij vast om tot haar door te dringen, zijn stemming in een klap doodserieus.
"You're injured, aren't you?"

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld