Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O' Bandits And Hunters

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I guess you're right about that. Out here in the desert it is kinda lonely."
Een kleine, vriendelijke glimlach ontstond op zijn gezicht. Zichzelf wenden tot allesbehalve de persoon voor zijn ogen klonk inmiddels als een gewoonte voor Nathaniel. Vaker vermeed hij de mensen om hem heen dan anderen konden verwachten. Vanwege zijn kinderjaren was hij nou eenmaal op zichzelf gesteld, en was het omgaan met buitenstaanders veranderd. Vooruitgang vond hij het dan ook zeker dat hij haar had uitgenodigd, uit niet enkel eigenbelang, en dat hij tot nu aan toe nog geen aanstalten had gemaakt om weg te gaan. Haar achterlaten klonk als een plan die hij graag weg wilde stoppen, in de poging om zichzelf bij haar verhaal te houden en zijn aandacht van haar aura af te leiden.
Zijn ogen gingen wederom langs haar gedaante, onderwijl geluisterd naar haar woorden. Ze bracht geen leugens voort die hij kon afkappen, want simpelweg had ze net zo goed zijn gedachten kunnen lezen. Nathaniel dacht wel degelijk dat ze niet de echte Nomad was. Haar uiterlijk kwam geenszins overeen met al de verspreidde verhalen, Sivia's leeftijd ondersteunde de mythes niet en mede de vijandige uitstraling ofwel van macht, kon hij nergens rondom haar vinden. Daarentegen werd hij wel nieuwsgierig naar haar verleden bij het horen van haar uitspraken. Hij knikte toestemmend, haar ogen opgezocht in de vage schemeringen van de namiddag. "You don't really look like the descriptions, no. Not that I really thought I should've searched for the matching persons of the stories, though. Some of them sounded incredibly old and boring." Het opheffen van zijn schouders volgde, die hij enkele millimeters ophaalde voordat hij ze weer liet zakken. "I have to admit you caught me by surprise. You're appearance lured me to disturb you. Otherwise you weren't one of my suspects, that's for sure. I'm sorry I interrupted you by the way."
Geleidelijk richtte hij zich tot Jinx. Het dier kon zijn ogen amper van de nieuwe verschijning afhouden, de blik in zijn ogen strak en kil. Hoewel Nathaniel eraan gewend was geraakt, hierbij er amper meer van op keek, wist hij dat hij hem wel in toom moest houden. Veel vertrouwen kon het bij Sivia niet wekken als de tijger haar niet uit zijn blikveld kon laten. Vandaar dat hij alvast aan de weg begon, zijn passen op een redelijk snel tempo voortgezet in het zand net als die van Jinx die zijn vertrouwde weg zonder enige twijfel volgde. "You can ask me whatever you'd like to know about me. I can't say I have lots to tell, but I'll try and answer them for you. As long as you'd do the same for me," sprak hij in de tussentijd. "And he normally reacts like this to strangers, so don't you worry about it. Like I said; I'll make sure he won't even cause a scratch."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'It might be lonely, but the silence can be quitte pleasant from time to time. Besides, the city isn't a place for me to be.' Kort gelach volgde, terwijl ze haar ogen even liet afdwalen naar de donkere horizon. Ze hadden niet lang meer voordat het volledig donker zou zijn. Ze had eigenlijk gehoopt nog wat te kunnen lezen deze dag, helaas had ze een vermoeden dat dit niet meer zou gebeuren. Ze was echter niet van plan de gehele nacht bij de jongeman te blijven, en ze zal dan zeker ook haar tocht voortzetten zodra ze de kans kreeg. Het was één van de redenen waarom ze het dier vreesde. Ze wist niet hoe hij zou reageren op haar spontane vertrek.
De woorden drongen haar gehoor binnen, al reageerde ze niet meteen. Het eerste wat hij zei kon ze begrijpen, sinds ze er zelf ook van op de hoogte was. Al kon ze de woorden die hij vervolgens sprak niet helemaal plaatsen. 'What exactly do you mean by that?' Ze fronsde haar wenkbrauwen wat, ietwat verbaasd door zijn uitspraak. 'For all I know, I look like an ordinary traveler.' Met een vragend opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan, niet exact zeker of het beledigend was bedoelt of juist niet. Opnieuw liet ze haar ogen afdwalen naar de zandvlakte achter de jongen. Haar gedachten bij hetgeen wat hij zojuist gezegd had. Al snel bande ze de gedachte echter uit haar hoofd.
'You've got my word, Nathaniel.' Sprak ze met een kleine glimlach, onderwijl haar ogen voor enkele seconden weer recht in de zijne keken. Zonder verder nog een woord te spreken liep ze met hem mee, geen woord meer uitgebracht over het dreigende dier dat vrij duidelijk niet dol op haar was, al vertelde Nathaniel's woorden haar dat het dier altijd zo reageerde tegen vreemdelingen. Ze moest hem maar zien te geloven, en een beetje vertrouwen hebben in zijn woorden. Ze kon het dier immers niet wegsturen, al had ze dat maar al te graag gedaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I think it's nice here," vertelde hij, vrolijk genoeg om te horen dat Sivia in zijn bijzijn lachte. Het was al zozeer lang geleden dat hij een oprechte lach had gezien of gehoord, zeker sinds het zware tijden waren in het rijk, waardoor ze het voor elkaar kreeg om ook bij hem een glimlach op zijn gelaat te krijgen. "I like the peace and the silence. It's almost like it's the only place where I can go and don't feel uncomfortable at all. I'm not much of a people-person, I guess." Zijn stappen vertraagde hij ietwat, gemaakt tot een tempo dat voor haar haalbaar was om bij te houden. De weg voor heen, leidend naar zijn oudere 'thuis' was toch niet lang meer lopen. Hooguit een paar honderd meter moesten zij beiden verstrijken voordat hij na al die tijd de plaats weer kon bezoeken waar hij een groot deel van zijn jeugd door had gebracht. Nog een stuk of tien minuten moest Nathaniel door zien te komen, maar hij betwijfelde niet aan zijn herinneringen van vroeger. Daar in de verte stond wel degelijk de welbekende grot van Shade. Hoewel hij nog altijd rouwde om de verdwijning van de man, viel het niet te ontkennen dat het hem ergens op wist te beuren dat hij zich misschien voor die ene avond weer normaal kon voelen.
Zijn glimlach verdween traagzaam, verwaterd en verkleind totdat er enkel een serieuze blik bij hem viel te vinden. De vraag die ze hem stelde wist hem sprakeloos achter te laten. Niet geweten hoe hij het moest verwoorden, bleven zijn lippen momentenlang stijf op elkaar staan. Roerloos en geen geluid naar buiten gebracht, totdat hij besloot dat hij haar een antwoord schuldig was. Sivia negeren deed hij anders met plezier als het aankwam op de vragen, maar na op haar afgestapt te hebben en haar onbeleefd genoeg aangesproken te hebben met enkel de vraag wie ze was, kon hij niet anders dan wat uitbrengen, hoe onnozel het ook mocht klinken. “There’s something with you that I’ve never seen by anyone else before," zei hij simpelweg, haar ogen voor eventjes opgezocht. "It’s hard to explain it differently."
Of hij er goed aan deed door haar eraan bloot te stellen was de vraag. Hij kon moeilijk bepalen of ze er klaar voor was, of hoe ze het zou opvatten bij het zien van zijn wereld. Het ongekende dat ze door zijn lichaam kon zien, zou haar ook wel eens kunnen beangstigen. Woedend maken ofwel in paniek laten raken van radeloosheid. Wel wist Nathaniel dat hijzelf er zijn twijfels over had, en het niet meer dan een gevaarlijk plan was. Ging er iets mis dan leedt niet alleen Sivia eronder; hij werd er ook in meegetrokken.

"I can try to show you once we get to the cave, but it depends on you. I can't have you freaking out over any of this."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Most of the times it's pretty nice, but I've had moments where it gets incredibly lonely.' Murmelde ze, kijkend naar de grond, onderwijl ze rustig haar passen voortzette, naast de jongeman. Hij leek wat langzamer te lopen, wat ze ergens wel kon waarderen, sinds ze hem nu wat beter bij kon houden. 'Though I suppose it must be nice in the city as well... Also, you seem like a social guy to me.' Een zwakke glimlach vormend op haar gelaat, al ontweek ze zijn ogen voor even. Nog altijd wist ze niet exact waar ze nu eigenlijk naartoe liepen, sinds ze alleen wist dat hij een plek had waar hij de nacht door kon brengen, wat of waar het was wist ze echter niet. Al had ze een vermoeden dat het de grot was, van een paar honderd meter verderop. Ze was er waarschijnlijk wel vaker langsheen gekomen, maar helemaal vertrouwde ze de plek niet. Absoluut niet zelfs. Maar ach, hij zou het wel beter weten dan haar.
Ze keek even op, naar de jongeman naast haar, niet langer meer denkend aan het dier dat zich nog altijd bij haar in de buurt bevond. De jongen was stil, haar vraag niet beantwoordt, wat haar achterliet met slechts meer vragen. Toch ging ze er niet op in, het was immers zijn eigen keuze of hij op haar vraag besloot te antwoorden of niet. Ze wendde haar ogen weer van hem af, ditmaal haar blik gericht op de grot die voor hen lag. Toen sprak hij weer, en ze luisterde aandachtig naar zijn woorden. Het was verwarrend wat hij uitbracht, sinds het haar geen duidelijk beeld gaf van wat er anders aan haar was. 'Yeah... Because I still don't really understand it.'
Zonder er verder ook nog maar een woord over uit te brengen, zette ze haar pas voort, naar de grot. Ze wist niet langer zeker of ze het überhaupt wel wilde begrijpen, al was het zeker interessant. Graag zou ze willen begrijpen wat er anders was aan haar, al leek Nathaniel zelf moeite te hebben met precies te vertellen wat het was. Ze fronsde haar wenkbrauwen even zodra hij de woorden uit had gesprokken. 'I'm curious, but I can't really promise that I will stay calm. I don't even know what kind of crazy magic tricks you've got up your sleeve.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"What made you stay here then, instead of going to the empires or cities?" vroeg hij. Zijn nieuwsgierigheid naar haar verhaal vond hij lastig in te houden, mede omdat hij haar mysterieus vond. Veel kon hij ook niet opmaken uit de manier waarop ze tegen hem sprak. Doende alsof hij gewoonweg een bekende was die haar tegen was gekomen onderweg, en ze doodleuk mee kon praten totdat ze er genoeg van had. De toon in haar stem had weinig opmerkelijks net als haar houding, hoewel haar gedaante hem naar haar toe bleef trekken. Haar aura veranderde alsmaar in verschillende opzichten naarmate ze aan het lopen waren. De gouden kleur bleef zoals het was, maar de glinsteringen bleven doortrekken en soms dacht hij een spoor van zwart te kunnen zien. Vervagend, niet langer aanwezig dan een paar secondes, en zowel apart als onheilspellend. Nathaniel begon zich af te vragen welke verhalen zich verscholen achter het onschuldig ogende meisje.
"The city is not some place you want to be right now. It's safer and better here, to be honest." Traag, noch niet in een nutteloos tempo, zette hij de weg voort. Van zijn vriend hadden ze voor de rest amper last meer, en tot zijn tevredenheid liet Jinx het nieuwe meisje zo veel mogelijk met rust. Natuurlijk kon hij de wantrouwige blikken niet zomaar laten stoppen. De tijger voelde de emoties erger dan zij allen konden, dus hem het kwalijk nemen was ondenkbaar. Het viel van zowel Nathaniel als het meisje, die zich ook wel the Nomad noemde, te zien dat het vertrouwen nog een beetje ontbrak. Haar woorden gaven in tegenstelling van wat ze leek te denken, eigenlijk anders aan. De vriendelijkheid van Sivia kon hij ergens zelfs wel waarderen. "Appearances can be deceiving," antwoordde hij desondanks nuchter terug. Ooit zou ze wel begrijpen waar hij het over had.

De grot kwam inmiddels steeds dichterbij. Van de honderden meters hadden ze nu nog maar een stuk of twintig te gaan, waarbij hij een opgeluchte zucht losliet. Het bereiken van een slaapplaats voor de nacht was voor hem een van de hoogtepunten van een hele dag. Hier hoefde hij geen meters lopend meer af te leggen in de brandende hitte; enkel het maken van eten kon hij tot een zorg noemen. Wanneer hij dan ook de opening had bereikt kwamen er geen aarzelingen tevoorschijn om naar binnen te gaan. Het was tenslotte al een lange dag geweest.
"It's not childs play I'm talking about. I'm risking my life just as much as I'll be risking yours by showing you, so you must promise me to stay calm," zei hij, onderwijl hij in alle rust naar binnen stapte. Zijn ogen gingen intussen in een raas over elk kleine beetje van de ruimte. Het kon als een aardig grote kamer gezien worden, zonder enige vorm van rommel op wat losse stenen en zijn verouderde dekbed op het grondoppervlak, maar hijzelf was eerder gesteld op het weten dat er geen ander mens was geweest tijdens zijn afwezigheid. De vele inkervingen en de landkaart op het gesteente, die er nog altijd te vinden waren, vertelden hem genoeg. Voldaan liet hij zichzelf neerzakken op de grond en begon hij de doeken uit te doen.
"Let's just say I don't see the world as I should. But that's something you'll understand in a couple of minutes. For now, you can make yourself at home."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'I don't know better than this desert. So to me, trying to live in a normal society would be unbearable. Loneliness is just a sacrafice I had to make, but I really don't mind.' Het was mischien geen gedetailleerd verhaal, maar het was enkel en alleen de waarheid. Ze was niet gechikt om in een stad te wonen, ze wist simpelweg niet hoe. Daarbij was haar nomaden bestaan niet zo verschrikkelijk als sommigen dachten. De rust was immers erg aangenaam, en ze kwam wel degelijk mensen tegen, zoals nu bijvoorbeeld. Een stad was na al die jaren geen plek meer voor haar. Wat afwezig keek ze voor zich uit, denkend aan de enkele keer dat ze zich in een stad bevond. Het was simpelweg voor wat eten, maar ze was blij toen ze de stadsmuren eindelijk uitliep. De drukte was vreselijk en zoveel mensen bij elkaar was ze gewoon niet langer gewend.
'I wouldn't argue with you about that. The desert always beats the city.' Zacht lachte ze, onderwijl ze haar ogen even richtte op de grot die steeds dichterbij kwam. Ze wist niet goed of ze wel echt in de grot wilde verblijven gedurende de nacht. Ze wisten immers niet of het wel werkelijk leeg was. Daarbij was het moeilijker wegkomen zo midden in de nacht, althans, dat verwachtte ze, zeker omdat ze ook nog eens op moest passen voor het dier. De woorden van de jongen lieten haar opschrikken uit haar gedachten en ze knikte even langzaam. 'I know.' Murmelde ze, zachter dan gewoonlijk.

Voorzichtig tradt ze binnen, niet helemaal zeker hoe ze zich erbij voelde. De enkele spullen en muurtekeningen leken de jongen niet te interesseren. 'Is this all yours?' Vroeg ze hem daarom voor de zekerheid. Helemaal vertrouwde ze het niet en dat zal ze waarschijnlijk de rest van de tijd niet doen.
'You're asking a lot from me right now, since trying to stay calm, while risking lives is quitte difficult. Also, I'm afraid of the things you will reveal to me, or I will reveal to you.' Ze fronsde haar wenkbrauwen iets. 'I will try my best to stay calm, but I'm also asking you to do the same.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De spullen liet hij naast zich op de grond achter. Doeken die hem eerder beschermd hadden tegen de zon, lagen nu verspreid over het oude beddengoed en hetzelfde gold voor zijn rugzak. Het gevoel van het gewicht verging tot zijn grote plezier, waarop hij zich normaal kon bewegen zonder zich eraan te moeten storen. Normale kleding bedekte zijn lichaam ditmaal en meer op zijn gemak gevoeld leunde hij achteruit tegen het gesteente. Een glimlach vormde zich niet veel later rond zijn lippen. Hij was gerustgesteld, niet alleen omdat het meisje hem niet in de steek had gelaten, maar ook vanwege het bekende gevoel. Naar zijn inzien kon de vrolijke Shade elk moment de grot betreden om hen allen over zijn avonturen te vertellen.
"Yeah. I've lived here for many years," vertelde hij, onderwijl hij het spreukenboek uit zijn rugzak haalde. Geen moment keek hij op van zijn bezigheden, bij het zuchtend openslaan van het oude boek. Zijn vingertoppen liet hij vrijwel meteen al zoekende over de pagina's van de Grimoire liet glijden. "A friend of mine owned this place and took me here when I was younger." Zijn concentratie lag voor even bij Sivia, al liet hij zijn blik gauw weer op het boek rusten. Stoffige pagina's werkte hij in een mum van tijd door. Letters en woorden bleven steken in zijn hoofd als een geheugensteuntje, net als verscheidene gebeurtenissen uit het verleden. Geen teken van zijn vrolijkheid viel dan ook te zien gedurende zijn zoektocht. Het geweten dat, als er iets fout zou gaan hij uit oplossingen zou raken, hield hem door en door bezig.
Zijn hand bleef stilletjes achter bij een van de laatste pagina's van het antieke boek. De gespelde woorden in het Latijn versperden grote delen van het verkleurde papier. Een kleine beschrijving werd eronder gegeven van de spreuk, maar zelfs al dachten velen dat het genoeg was om er duidelijkheid te geven, wist Nathaniel wel beter. Vandaar dat hij, eerder dan gelijk te beginnen, de pagina open liet liggen en zijn ogen terug liet gaan naar de hare. "Otherwise I wouldn't ask, but you have to understand that I'm only trying to help both of us."
Een fluitje verliet zacht zijn mond, volgend door Jinx die vanachter de ingang vandaan kwam. Zijn voetstappen vulden de ruimte met een rustgevende, korte echo. De manier waarop het dier eerder vijandigheid toonde aan Sivia, was vervolgens amper meer te bespotten. Slechts een enkele kille blik werd losgelaten vooraleer hij naast Nathaniel door zijn poten zakte en vreedzaam voor zich uit keek.
"Look, let me explain it to you," ging hij verder, zich rusteloos tot haar gewendt. Zijn vingers liet hij zachtjes tikken op het blad. Het was lastig uit te leggen aan een onwetende, maar om haar het goed te laten begrijpen, had hij geen andere keuze. Hoe graag hij het ook wilde wist hij dat haar mysterieuze kant links laten liggen, mogelijk gevaarlijker was dan haar ermee confronteren. "In order for you to see what I saw, I have to cast a spell. Not one of the regular tricks but the real deal. I've done it before, though there are some side-effects attached. Which is why I need you to stay calm too once you get the chance to look through my eyes. If you panic and lose your mind, I can't keep control and I won't be able to turn it back."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Voorzichtig deed ze de doeken uit, die haar afschermden van de zon. Het liet haar achter in slechts een shirt en een paar shorts, al was het een stuk comfortabeler. Ze was er redelijk aan gewend geraakt over de jaren, al bleef het zwaar en heet. Voorzichtig nam ze plaats op de koude grond, in kleermakerszit, met haar rug tegen de stenen wand. Met een kleine glimlach luisterde ze naar zijn woorden, terwijl ze een boek uit haar rugzak pakte. Het duurde nu al enkele dagen en ze was pas enkele bladzijden verder. Haar concentratie leek verslechterd de afgelopen dagen, al wist ze de oorzaak ervan niet. Ze opende het boek, zoekend naar de juiste pagina, onderwijl de rest van zijn verhaal haar gehoor binnen kwam. 'So you've lived in the desert as well? What made you return to the city?' Vroeg ze, haar ogen niet opkijkend van de woorden. Zo nu en dan keek ze opzij, door de opening van de grot, om wat van de lucht te kunnen zien. Voor het grootste gedeelte zat ze echter stil, haar aandacht bij het boek en de nieuwe kennis die ze opdeed. Het leek mischien wat vreemd om te gaan zitten lezen terwijl er iemand anders bij zat, maar hij deed zelf immers hetzelfde. Wat hij las wist ze echter niet, al interesseerde het haar wel. Het was een onbekend boek, wie weet waar het over ging? Het was echter geen nieuw boek, dat kon ze nog zien.
Ze keek even op, recht in de heldere ogen van de jongen, vragend trok ze een wenkbrauw op, nadat hij zijn woorden uit had gesproken. 'And how exactly is this helping you?' Vroeg ze, waarna ze haar wenkbrauw weer liet zakken. Ze kon begrijpen dat het haar zou laten zien wat er nu zo vreemd aan haar was, maar hij wist het toch al? Hoe zou het hem helpen kunnen? 'Nevermind...' Murmelde ze niet veel later. Ze was simpelweg te nieuwsgierig naar wat hij zou doen, om het alles nog veel langer uit te stellen.
Het fluitje interesseerde haar even min als de voetstappen van het dier. Haar ogen bleven gericht op haar boek. Ze wist de tijger haar wantrouwde, het was duidelijk, al ging hetzelfde voor haar. Het dier was gevaarlijk, en ondanks haar fascinatie, bleef ze hem vrezen.
Opnieuw keek ze op van haar boek zodra de jongen begon te spreken. Aandachtig luisterde ze naar elk woord dat hij uitsprak. Ze knikte langzaam en keek hem even aan. 'Alright... Let's do it then. I'll stay calm, but so should you. I don't know what you're going to do, but there are things about me no mortal being understands. So if I promise to stay calm, then I want you to do the same.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een simpel grijs t-shirt bedekte zijn bovenlichaam, dat door de hitte aardig warm aan begon te voelen. Zwarte sportshorts hingen los rond zijn bovenbenen en met het paar versleten, afgetrapte Vans aan zijn voeten konden anderen hem zogezegd aanzien voor een verdwaalde sporter. Een toerist misschien, maar hijzelf besteedde er weinig aandacht aan. Nathaniel had zich nooit gedragen als een werkelijke kroonprins. De rondgaande verhalen beschouwde hij eerder als leugens en, alhoewel hij het niet uitsprak tegenover zijn vader, kwam de slechte naam enkel van de welbekende man zelf. Bovendien had hij niet gekozen voor het rijkelijke leven van de koninklijke familie. Voor zijn doen was het prima geweest om te overleven in de woestijn, zolang hij zichzelf nog in leven kon houden en niemand onder zijn krachten kon leiden.
Afwezig in zijn gedachten verzonken haalde hij twee kaarsen tevoorschijn vanonder zijn oude spullen. Verhardde, witte druppels kaarsvet waren het voornamelijke dat ervan over was gebleven na zijn acties. Een zwart lont waar het vuur moest ontstaan stak erbovenuit. Enkele plekken bloed waren er ook op te bekennen, maar zijn blikken waren eerder te vinden geweest bij het boek dat voor zijn gedaante te vinden was. Voor kort, dat wel, want zijn ogen sloten zich al gauw in de poging zijn denkbeelden op orde te houden. Een complete stilte nam de plaats voor zijn stemgeluid in. Zijn handen hief hij enigszins op in de benauwde lucht, vooraleer hij de warmte van de twee ontstane vlammen kon voelen. Een gloed nam de ijzige woestijngrot over met een aardig gezellige sfeer. Schemeringen werden verholpen samen met de rest van het donkerte in de ruimte. Nadien bracht hij geleidelijk zijn zicht weer terug door zijn ogen te openen, kijkende naar het resultaat met een tevreden zucht. "Hey, don't ask me all them questions yet. You haven't told me much about yourself either." Een simpele grijns toonde hij haar, al was het om haar even dwars te zitten. Sivia alles van zijn verleden vertellen kwam voor geen moment in hem op. Uiteindelijk was hij bereidt om haar vragen te beantwoorden, alleen voor nu zou het betekenen dat ze er te gemakkelijk af zou komen. Veel had ze immers ook niet aan hem bekendgemaakt over haar leven tot nu toe. "And anyways, I figured you might be able to explain what the hell it is I'm seeing. Normally I'm able to shut it all out without feeling anything, but with you.. somehow I just can't make it disappear."

De opengeslagen bladzijde bekeek hij nog een laatste keer vluchtig. Woorden nam hij zo goed als hij kon op, herhaald in zijn hoofd alsof het de songtekst van een bekend liedje was. Over en over wist hij het zich te kunnen herinneren totdat hij met zekerheid zijn ogen nogmaals kon sluiten, met de overtuiging dat zowel hij als zij er klaar voor was. "Otum adnarvet esnavit atim...," murmelde hij meerdere keren geconcentreerd voor zich uit. "Otum adnarvet esnavit atim.." Sindsdien voelde hij de energiebron ergerlijk in zijn lichaam branden. Zijn hoofd werd stil als zijn gedachten elk weggedrukt werden, en hij de controle over zichzelf traagzaam voelde verliezen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Met opgetrokken wenkbrauwen bekeek ze het gehele tafereel, niet precies zeker wat ze er van dacht. Het was vreemd om aan te zien, al werd ze er niet bang van. Het vuur dat ontstond bracht gelukkig weer wat licht in de grot, waardoor ze haar boek weer verder kon lezen, wat ze ook deed. Ze zal wel horen wanneer hij van plan was om het haar te laten zien.
Ze lachte even bij het horen van zijn woorden en keek even op van haar boek. 'You're free to ask me anything as well.' Sprak ze, haar ogen nog altijd gericht op het boek. 'You just don't seem to have many questions, wich surprises me.' Ze keek weer op van haar boek, een kleine glimlach getoond op haar gelaat. Ze sloot het boek niet veel later en plaatste het naast haar op de koude stenen ondergrond. 'I can't promise I will be able to explain it. It's difficult to understand, even for me.'

Ze bekeek hem even, afwezig luisterend naar de woorden die hij herhaalde. Bij elke woord, elke letter, had ze het gevoel alsof ze wegviel. Het duurde echter ook niet lang voordat haar beeld zwart kleurde en ze niet niet langer meer in controle was van haar lichaam.
Zodra ze haar ogen opende bevond ze zich niet langer in haar eigen lichaam, sinds het recht tegenover haar zat. 'What in the name of-' Murmelde ze, meer verbaasd dan bang. Al snel werd ze echter afgeleid door het lichaam dat tegenover haar zat. Het was haar eigen lichaam, al zag ze er anders uit. De goud-gele gloed die zich rondom haar lichaam bevond viel haar het eerste op. Je zou verwachten dat haar lichaam in een vrijwel slapende staat zou zijn, al was dit niet het geval. 'Hello Sivia.' Sprak het, de volledig zwarte ogen gericht op die van haar, of die va Nathaniel in dit geval. 'I know you're in there.' Het sprak in een stem wat klonk als meerdere personen in één.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hoe lang het duurde was onzeker. Bij elk persoon was het verschillend welke tijd er nodig was, voordat de geest ontsnapte uit het oorspronkelijke lichaam. Het was een heel karwei om zijn aandacht erbij te houden en ervoor te kunnen zorgen dat het überhaupt mogelijk werd. Grote hoeveelheden energie werden uit zijn eigen lichaam getrokken in de tussentijd. Zijn spieren verslapten langzamerhand, gelijk aan zijn bewegingen die steeds meer afnamen, met uiteindelijk een strijd die volgde om de controle te houden. Nathaniel wist dat het met de minuut moeilijker zal worden om zijn kracht te behouden en indien het langer dan slechts een paar minuten duurde, vergrootte de kans zich steeds meer dat Sivia voor altijd in zijn lichaam vast zou zitten. Desondanks liet hij geen twijfels blijken bij het plan en ging hij onverstoord door, voelende hoe zijn eigen gedachten, waanbeelden en houvast aan zijn gedachten werd onderdrukt door de geest van het meisje.
Zijn zicht hield hij, zoals verwacht, wél. De mogelijkheden om luidop te praten vielen weg, maar uit ervaringen wist hij dat zijn stem hoe dan ook hoorbaar zou zijn voor de aanwezige in zijn lijf. Sivia, zoals ze noemde, kon zijn stemklanken beschouwen als gedachtes gaande door haar hoofd. Echter bleef hij voor lange tijd stil. Kijkende naar het tafereel dat zich voor zijn en haar ogen afspeelde, voelde hij rillingen opkomen. Het beeld klopte precies met wat hij de afgelopen keren bij haar had kunnen waarnemen, maar er was meer. Twee donkere, haast geheel zwarte, ogen keken hen kil aan zonder enig gevoel getoond. Een gouden gloed omringde het lichaam nog sterker dan eerder het geval was, al was het het zwarte in haar aura dat hem het meeste bezighield. Hij wist prima waar het voor stond en nog kon hij zijn ongelovigheid niet opzij zetten. Het horen van de stem maakte hem enkel meer ongerust dan hij enkele minuten geleden nog was geweest.
"See?" murmelde hij binnensmonds. "There's some kind of energy in you that makes it hard for me to block it out. The aura's are typically normal but.. yours was bright. The black passing through.. it's alarmingly dangerous and yet fascinating at the same time."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'It's nice to talk to you, child.' Sprak het, een glimlach getoond op haar gelaat, dat nu overgenomen werd door de geest die zich al sinds haar zesde in haar bevond. Ze wist dat het haar geen kwaad wilde doen, sinds haar dood het einde van de bloedlijn zou betekenen. 'Nomad...' Murmelde ze, ietwat sprakeloos. Het knikte enkel, geen woord sprekend. 'We know of your questions, Sivia, and we understand. But you must know that we can't tell you a lot. There are things that you simply have to figure out on your own.' Sprak het toen. Sivia kon slechts staren, niet wetend hoe ze moest reageren op haar eigen lichaam, overgenomen door iets wat ze amper begreep. Ze wist wie het was, en hoe het haar lichaam binnen was gekomen, maar de vragen die ze haar voorouders wilde stellen leek ze plots vergeten te zijn, wat haar achterliet met een mond vol tanden.
Ze fronsde haar wenkbrauwen iets bij het horen van een stem. Nathaniel. 'I know, I promise I'll explain it to you later.' Zei ze zachtjes, als antwoord op de stem. The Nomad keek haar vragend aan. 'Oh no... Not you, the ehh... The guy that-' Haar stotterende zin werd onderbroken door de stem van de Nomad 'We get it, child, calm down.' Een vriendelijke glimlach onstond op haar gezicht. De nomad stak een hand naar haar uit, met lichtelijk gefronsde wenkbrauwen, 'it's dangerous for you to stay in that body for too long. I enjoyed the conversation we had, but you must return to your own body.' Sivia pakte de hand vast, recht kijkend in de griezelige ogen die ze tot voorkort nog haar eigen kon noemen. 'I hope to see you again someday.' 'Oh dear... One day, you will be a part of this, so don't worry about that.' Sprak het, gepaard met kort gelach. 'Send me back, Nathaniel.' Murmelde ze vervolgens. Wat de Nomad zei had een bron van waarheid, ze wist daarbij ook niet zeker hoelang ze in zijn lihaam kon blijven voordat er iets fout zou gaan. En ergens vertrouwde ze de Nomad ook niet helemaal met haar lichaam, want wie weet wat er zou gebeuren als de duistere kant over zou nemen?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stemmen overtroffen de toegeslagen stilte in de grot. Meerdere, mogelijk wel tientallen klanken, werden uitgebracht onderwijl hij niet anders kon dan toekijken. Verbaasd maar boven alles geschokt over hetgeen dat ze weer konden vinden in het lichaam van Sivia. Een dusdanig sterke energiebron dat hijzelf zich er niet voor kon afsluiten, had hij haar verteld. Het was frustrerend, gevaarlijk en toch interessant tegelijk. Nathaniel wilde er meer over weten, dat was in elk geval duidelijk. Zwijgzaam bevond hij zich achterin zijn hoofd. Weggedrukt door de geest van het meisje, noch wel aanwezig, voor als het nodig was. Het beeld voor zijn ogen werd in alle haast wat ongelovig bekeken. Geen sprankje van kwaadaardigheid kon hij bekennen bij het wezen, maar uit verhalen en ervaringen kon hij weten dat het niet zomaar een tweede persoonlijkheid van Sivia was die ze onder ogen kwamen. Nee, daarentegen zelfs. Er school een nieuw, ongekend persoon in haar die hij niet anders kon verwoorden dan een demon, sinds daarvan enkel bekend was dat ze iemand over kon nemen.
"You'd better," beantwoordde hij haar vrijwel meteen. Ze was hem zeker een uitleg schuldig nadat ze doodleuk een gesprek aan was gegaan met haar bezetene zelf. Stemmen gingen over en weer zonder enig benul, doende alsof het allemaal niets uitmaakte. Het gepraat deed hem denken aan een gesprek tussen een ouder en een kind, maar wel degelijk een zware. De energie werd van hem weggevoerd in een sneltempo. De aanraking van haar eigen hand met the Nomad als aanwezige, bracht hem enkel meer mee om mee te mogen dealen. Huiveringen trokken grotendeels door hem heen met een spoor van trillingen achtergelaten. Het maakte Nathaniel vermoeid, flauw en suf, en ontkennen kon hij niet dat hij opgelucht was toen hem verteld werd dat het tijd was voor Sivia om naar haar eigen lichaam terug te keren.
Wederom liet hij het gemurmel van de spreuk beginnen. Met zijn laatste beetje kracht wist hij Sivia zo ver te krijgen haar macht over zijn lichaam te laten verzwakken, waarop hij zijn oogleden traagzaam wist te sluiten. Moeizaam zette hij het voort en, na de uitgesproken woorden keer op keer te hebben moeten herhalen, wist hij er een einde aan te maken.

Bij het nogmaals openen van zijn ogen werd enkel de aura zichtbaar rondom haar lijf. Goud en glinsterend, doortrokken met zwarte sporen, maar geen teken viel te bekennen van de demon. De lichte kleur van haar ogen stelden hem gerust; het was de werkelijke Sivia waartegenover hij nu zat. Desondanks kon hij de gevolgen van de spreuk zelf nog zwaar voelen. Zijn hand die zich in de hare bevond, schokte door de kracht van de energiebron en door evenwel de strijd om alles in controle te houden, was zijn oplettende en actieve zelf weggevaagd. Wallen stonden onder zijn ogen, met enkel de gedachte overgehouden dat het een wonder was dat Nathaniel nog niet weg was gezakt. De paar bloeddruppels die ontsnapten aan zijn neus veegde hij langzaam weg. Zijn blik rustend op het meisje voordat hij de moeite ondernam om een kleine glimlach op zijn gezicht te zetten, alhoewel hij betwijfelde of het er geloofwaardig uitzag. Haar hand besloot hij los te laten om ongemakkelijkheid te voorkomen.
"How do you feel?" bracht hij ietwat bezorgd uit, doelend op de terugkeer naar haarzelf. "Can you move your arm yet, or does your body refuse to do anything?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ze merkte de stem van Nathaniel op, opnieuw woorden sprekende die ze niet goed kon volgen. Toch wist ze wel wat er gaande was, en het duurde dan ook niet lang voordat alles weer zwart werd voor haar ogen. Ze keerde terug naar haar eigen lichaam.
Langzaamaan opende ze haar ogen weer, kijkend naar het gedaant voor haar. Nathaniel. Ze had haar eigen lichaam dus weer terug, al voelde ze zich verre van goed. Voor enkele seconden kon ze niets bewegen, al duurde dat gelukkig niet al te lang. Ze trok geleidelijk haar hand terug en keek met gefronste wenkbrauwen naar hem. 'I don't feel so well, but you look way worse...' Sprak ze, een hint van bezorgdheid hoorbaar in haar stem. 'I can move, though it does hurt a bit.' Ze maakte zich eerder zorgen om hem, voornamelijk door het bloed dat uit zijn neus kwam.
Wat stil keek ze naar haar handen, waar enkele wonden langzaam verdwenen van haar huid. Het kwam door de Nomad. Alle verwondingen van haar voorouders had zij voor die paar minuten ook, en ze waren nog niet allemaal weggetrokken. Voorzichtig keek ze op naar de jongen. 'I think I owe you an explanation.' Murmelde ze toen, verwijzend naar hetgeen wat hij net gezien had. 'You see, it's not very easy to understand, but I'm willing to try and explain it to you.' Ze had haar ogen even van hem afgewend. 'The thing you just saw, haunting my body, was the actual Nomad. I guess you could say it's the combined spirit of all of my ancestors.' Ze wreef even in haar ogen, vermoeid door wat er zojuist gebeurt was. 'Everytime the possesed person dies, the spirit moves to the next person in line. Since my father died, the spirit has been passed on to me. It's not dangerous to me, but sometimes it takes control of my body, in certain situations. For example, when I'm threatened, furious or sometimes in the middle of the night. I can't do anything when it takes control, so I can't prevent it from hurting others. That's why we live in the desert. We're dangerous. I'm dangerous.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij voelde zich zeker ongemakkelijk. Voor een tijdje lang zelfs, al wist hij dat het nergens voor nodig was. Het gevoel dat hij een indringer was in zijn eigen huis, ofwel die van Shade, was voelbaar. Binnen in bleef de waanvoorstelling over het onderdrukt worden door een andere geest optreden. Hij was niet helemaal rustig van hetgeen dat net had plaats gevonden, en mede zijn vermoeidheid zorgde ervoor dat Nathaniel weinig tot niets uitsprak op het begin. Zijn ogen open houden klonk gemakkelijker dan het in werkelijkheid bleek te zijn.
Toch wilde hij het er niet zomaar bij opgeven, koppig doorgezet om het suffige gevoel te overwinnen. Zijn kans om het verhaal van Sivia te horen wilde hij voor geen goud voorbij laten gaan nadat hij zoveel had geriskeerd als enkele minuten geleden. Het had zomaar kunnen gebeuren dat hij minder op zijn krachten had kunnen bouwen dan tot nu toe het geval was geweest. Te eigenwijs om toe te geven dat hijzelf toe was aan een lange nachtrust, ging hij dan ook beter overeind zitten en beval hij het zichzelf zijn aandacht bij het meisje te houden. "Soon, it'll disappear. Moving your body will feel pretty weird for a couple of minutes, but after an hour or so you won't even feel a difference anymore. It's just you're spirit, getting used to living in your own body instead of the one you used as a traveller." Zijn handen reikten naar zijn gezicht, waarna hij zuchtend over zijn gezicht wreef. "And I'm fine, really. Looking like a fucked up zombie from the apocalypse is just one of the consequences I have to deal with when I use my powers. The nature has to keep its balance, after all."
Het verhaal dat hem verteld werd hoorde hij doodstil aan. Teruggetrokken zat hij er tegenover haar, luisterend naar wat ze te vertellen had. Hetgeen dat ze probeerde duidelijk te maken klonk vreemd in zijn oren. Ongeloofwaardig vond hij een beter woord, maar een discussie erover aangaan liet hij links liggen. Het praten wilde hij voorral aan haar overlaten en zodra ze haar verhaal af had gemaakt nam hij pas de moeite om zijn gedachten hardop uit te spreken. "I'm sorry to hear about your father," vormde het eerste dat Nathaniel uitbracht, na minutenlang gezwegen te hebben. Het leek hem op zijn plaats om tenminste geen honderden vragen naar haar toe te werpen voordat hij op zijn minst respect had getoond. Hij knikte bemoedigend naar haar, de Grimoire voor zich dichtgeslagen, die hij uit de weg schoof.
"It doesn't make sense.. If the Nomad's spirit is in your body, why wouldn't it take control completely?" mompelde hij bedachtzaam. "Its power is so strong it would work without any failures, that's for sure. Within minutes they would be able to live in your body like it's their own."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld