Demish schreef:
Neveah.
‘Sorry!’ verontschuldigde ik me snel. Ik had hem niet willen laten schrikken. Ik had eerlijk gezegd ook wel verwacht dat hij me aan had zien komen. Gelukkig lag zijn ijsje niet ergens op de grond, of op mij. IJs was waarschijnlijk het meest verschrikkelijk wat je op je huid kon krijgen, zeker in dit warme weer. Dan zou het gaan plakken. Gelukkig leek hij het niet heel erg te vinden. Ashton leek me ook best een vriendelijke, charmante verschijning. Met zijn Australische accent, gespierde armen en blonde krullen die wat bezweet langs zijn gezicht hingen.
Ik keek om me heen. Er waren hier inderdaad behoorlijk wat ijssalons, dus ergens was het een hele domme vraag om iemand te stellen, maar het werkte wel! Ashton had niet enkel de weg gewezen en weer doorgelopen. Dus dat was een goed teken? ‘Bedankt! Dan ga ik daar zo maar eens kijken.’ Misschien dat ik hem nog zo ver zou kunnen krijgen om hem met me mee te laten lopen. Al moest ik nu ook niet op teveel hopen! Ik grinnikte om zijn opmerking. ‘Heel slim is het niet, nee. Het is echter zo warm dat ik wel een ijsje kan gebruiken en toen ik die van jou zag, kon ik mezelf ook niet meer tegenhouden.’
Ik bekeek Ashton nog eens goed. Hij zag er ouder uit dan ik had verwacht. Ik had wel alles een beetje doorgelezen en de foto’s bekeken, zodat ik in ieder geval wist wie ik voor me had. Ik wist dat dit Ashton was en volgens mij was hij ouder dan twintig, maar ik wist zijn precieze leeftijd niet meer. Wel wist ik dat hij de drummer was, wat ook wel te zien was aan zijn armen. Het leek me in ieder geval dat hij die spieren had gekweekt door te drummen.
‘Neveah,’ stelde ik me glimlachend voor, waarna ik mijn hand naar hem uitstak. ‘En jij bent?’ Ik moest immers doen alsof ik niet wist wie hij was! Eigenlijk wist ik ook niet heel erg veel van hem, maar ik moest hem nu niet de indruk geven dat ik wist dat hij Ashton heette. Ik hoopte dat we in ieder geval telefoonnummers uit konden wisselen, zodat we contact zouden kunnen houden. Als hij straks weer door zou rennen, dan had ik hier vrijwel niets aan gehad! Ik vroeg me ondertussen wel af hoe het met Madison ging. Misschien had ze wel meer succes bij Luke.
Het bleef natuurlijk een hele vreemde opdracht. Eentje die vooral niet helemaal eerlijk was, zeker niet tegenover de jongen wie nu voor me stond. Ik had echter nog steeds het idee dat deze opdracht eerder zou mislukken dan dat ik straks met Ashton rond een kampvuur zou zitten om onze diepste geheimen te vertellen. Zoiets zou niet zomaar gaan gebeuren. Ashton lette vast wel goed op zichzelf. Niet dat ik mijn stage kwijt wilde raken. Het was een behoorlijk problematische opdracht, maar op dit moment kon ik eigenlijk al niet meer terug. Ik had Ashton al aangesproken.
Luke.
Betrapt keek ik naar de gele plas op de grond, die door mijn sapje was gekomen. Vervolgens keek ik op naar het meisje. Ergens had ik verwacht dat ze boos op me zou worden. Ik had haar outfit volgens mij behoorlijk verpest en ik had beter uit moeten kijken, maar zij was juist degene die zich verontschuldigde. Dat terwijl dit alles behalve haar fout was!
‘Nee, dit is echt totaal mijn fout!’ Het meisje hoefde zich niet te verontschuldigen! Ik was degene die me zomaar om had gedraaid, waardoor ik tegen haar aan was gelopen. Daarnaast was het mijn drankje die op de grond, over haar shirt en volgens mij ook nog over haar telefoon zat te plakken! Haar koffie lag dan misschien ook op de grond, maar dat was ook mijn toedoen geweest. Ik keek toe hoe ze haar witte shirt af probeerde te deppen, maar de gele kleur van mijn sapje had zich er ondertussen al zo erg ingeworteld dat het er waarschijnlijk nooit meer uit zou gaan.
‘De kleur past wel bij de ananas op je shirt?’ Oké, dat was echt mega flauw, maar een ananas was ook geel? Dus het paste wel een beetje bij elkaar. Ik wilde haar eigenlijk nu ook een beetje aan het lachen maken, ondanks dat ze niet eens heel erg boos op me leek te zijn. Dat terwijl dit wel echt mijn schuld was en niet die van haar. Als ik iets beter uit had gekeken, dan was ik waarschijnlijk niet tegen haar aan gelopen en dan was dit niet gebeurd!
Dit was ook wel weer typisch iets voor mij om te doen. Ik was nu behoorlijk lang en om de één of andere reden zorgde dat ervoor dat ik over de rest van mensheid heen keek, waardoor ik zomaar tegen iedereen aan kon lopen. Nu was ik, toevallig, tegen een aardig meisje aan gelopen die het eerder haar schuld vond dan de mijne, maar uiteindelijk was het toch echt mijn schuld!
Ik keek naar de telefoon die ze op had gepakt. ‘Doet hij het nog?’ vroeg ik aan haar. Als ik er voor had gezorgd dat haar telefoon kapot was gegaan, dan wilde ik daar wel iets aan doen? Als het echt mijn schuld was, dan zou ik in ieder geval de reparatie moeten betalen! Ze had haar telefoon vast wel verzekerd, ik had dat in ieder geval wel, maar alsnog!
‘Nee, je hoeft niet een nieuw drankje voor me te kopen!’ zei ik meteen, toen ze dat voorstelde. Ik was degene die zo lomp was geweest en tegen haar aan was gelopen, dus zij was degene die een nieuwe koffie verdiende. ‘Ik liep tegen jou aan, dus je krijgt van mij een nieuwe koffie. Wat had je?’ vroeg ik aan haar, terwijl ik mijn portemonnee al weer pakte. Ik wilde op z’n minst iets nieuws voor haar kopen, zeker omdat ze hier nu onder het sap zat door mijn toedoen!
Neveah.
‘Sorry!’ verontschuldigde ik me snel. Ik had hem niet willen laten schrikken. Ik had eerlijk gezegd ook wel verwacht dat hij me aan had zien komen. Gelukkig lag zijn ijsje niet ergens op de grond, of op mij. IJs was waarschijnlijk het meest verschrikkelijk wat je op je huid kon krijgen, zeker in dit warme weer. Dan zou het gaan plakken. Gelukkig leek hij het niet heel erg te vinden. Ashton leek me ook best een vriendelijke, charmante verschijning. Met zijn Australische accent, gespierde armen en blonde krullen die wat bezweet langs zijn gezicht hingen.
Ik keek om me heen. Er waren hier inderdaad behoorlijk wat ijssalons, dus ergens was het een hele domme vraag om iemand te stellen, maar het werkte wel! Ashton had niet enkel de weg gewezen en weer doorgelopen. Dus dat was een goed teken? ‘Bedankt! Dan ga ik daar zo maar eens kijken.’ Misschien dat ik hem nog zo ver zou kunnen krijgen om hem met me mee te laten lopen. Al moest ik nu ook niet op teveel hopen! Ik grinnikte om zijn opmerking. ‘Heel slim is het niet, nee. Het is echter zo warm dat ik wel een ijsje kan gebruiken en toen ik die van jou zag, kon ik mezelf ook niet meer tegenhouden.’
Ik bekeek Ashton nog eens goed. Hij zag er ouder uit dan ik had verwacht. Ik had wel alles een beetje doorgelezen en de foto’s bekeken, zodat ik in ieder geval wist wie ik voor me had. Ik wist dat dit Ashton was en volgens mij was hij ouder dan twintig, maar ik wist zijn precieze leeftijd niet meer. Wel wist ik dat hij de drummer was, wat ook wel te zien was aan zijn armen. Het leek me in ieder geval dat hij die spieren had gekweekt door te drummen.
‘Neveah,’ stelde ik me glimlachend voor, waarna ik mijn hand naar hem uitstak. ‘En jij bent?’ Ik moest immers doen alsof ik niet wist wie hij was! Eigenlijk wist ik ook niet heel erg veel van hem, maar ik moest hem nu niet de indruk geven dat ik wist dat hij Ashton heette. Ik hoopte dat we in ieder geval telefoonnummers uit konden wisselen, zodat we contact zouden kunnen houden. Als hij straks weer door zou rennen, dan had ik hier vrijwel niets aan gehad! Ik vroeg me ondertussen wel af hoe het met Madison ging. Misschien had ze wel meer succes bij Luke.
Het bleef natuurlijk een hele vreemde opdracht. Eentje die vooral niet helemaal eerlijk was, zeker niet tegenover de jongen wie nu voor me stond. Ik had echter nog steeds het idee dat deze opdracht eerder zou mislukken dan dat ik straks met Ashton rond een kampvuur zou zitten om onze diepste geheimen te vertellen. Zoiets zou niet zomaar gaan gebeuren. Ashton lette vast wel goed op zichzelf. Niet dat ik mijn stage kwijt wilde raken. Het was een behoorlijk problematische opdracht, maar op dit moment kon ik eigenlijk al niet meer terug. Ik had Ashton al aangesproken.
Luke.
Betrapt keek ik naar de gele plas op de grond, die door mijn sapje was gekomen. Vervolgens keek ik op naar het meisje. Ergens had ik verwacht dat ze boos op me zou worden. Ik had haar outfit volgens mij behoorlijk verpest en ik had beter uit moeten kijken, maar zij was juist degene die zich verontschuldigde. Dat terwijl dit alles behalve haar fout was!
‘Nee, dit is echt totaal mijn fout!’ Het meisje hoefde zich niet te verontschuldigen! Ik was degene die me zomaar om had gedraaid, waardoor ik tegen haar aan was gelopen. Daarnaast was het mijn drankje die op de grond, over haar shirt en volgens mij ook nog over haar telefoon zat te plakken! Haar koffie lag dan misschien ook op de grond, maar dat was ook mijn toedoen geweest. Ik keek toe hoe ze haar witte shirt af probeerde te deppen, maar de gele kleur van mijn sapje had zich er ondertussen al zo erg ingeworteld dat het er waarschijnlijk nooit meer uit zou gaan.
‘De kleur past wel bij de ananas op je shirt?’ Oké, dat was echt mega flauw, maar een ananas was ook geel? Dus het paste wel een beetje bij elkaar. Ik wilde haar eigenlijk nu ook een beetje aan het lachen maken, ondanks dat ze niet eens heel erg boos op me leek te zijn. Dat terwijl dit wel echt mijn schuld was en niet die van haar. Als ik iets beter uit had gekeken, dan was ik waarschijnlijk niet tegen haar aan gelopen en dan was dit niet gebeurd!
Dit was ook wel weer typisch iets voor mij om te doen. Ik was nu behoorlijk lang en om de één of andere reden zorgde dat ervoor dat ik over de rest van mensheid heen keek, waardoor ik zomaar tegen iedereen aan kon lopen. Nu was ik, toevallig, tegen een aardig meisje aan gelopen die het eerder haar schuld vond dan de mijne, maar uiteindelijk was het toch echt mijn schuld!
Ik keek naar de telefoon die ze op had gepakt. ‘Doet hij het nog?’ vroeg ik aan haar. Als ik er voor had gezorgd dat haar telefoon kapot was gegaan, dan wilde ik daar wel iets aan doen? Als het echt mijn schuld was, dan zou ik in ieder geval de reparatie moeten betalen! Ze had haar telefoon vast wel verzekerd, ik had dat in ieder geval wel, maar alsnog!
‘Nee, je hoeft niet een nieuw drankje voor me te kopen!’ zei ik meteen, toen ze dat voorstelde. Ik was degene die zo lomp was geweest en tegen haar aan was gelopen, dus zij was degene die een nieuwe koffie verdiende. ‘Ik liep tegen jou aan, dus je krijgt van mij een nieuwe koffie. Wat had je?’ vroeg ik aan haar, terwijl ik mijn portemonnee al weer pakte. Ik wilde op z’n minst iets nieuws voor haar kopen, zeker omdat ze hier nu onder het sap zat door mijn toedoen!