Demish schreef:
Wat er uit deze dag voort zou vloeien, wist Shae niet. Ze hoopte dat zij en Aaron elkaar vaker zouden zien. Dat hun vriendschap weer op het punt zou komen waar het ooit was geweest, maar ze wist niet hoe ze dat moest bereiken. Ze had het idee dat Aaron, ondanks alles, toch een soort van muur op had gebouwd sinds ze weg was. Misschien juist wel omdat zij weg was gegaan.
‘Maar ik neem het ze wel kwalijk.’ Shae was altijd opgegroeid met het idee dat je vooral jezelf moest helpen op sommige momenten in plaats van anderen. Ondanks dat ze vond dat daar waarheid in zat, zat er ook een andere kant aan. Niet dat ze Aaron als een soort straatkat had gezien die haar hulp nodig had gehad, maar ze had er wel in geloofd dat hij haar vriend was geweest en vrienden stonden voor elkaar klaar. Iets wat haar ouders ook vaak hadden benoemd. Jammer genoeg hadden ze nooit echt klaar gestaan voor Aaron. Ze waren ook nooit direct negatief naar hem geweest, maar Shae wist hoe ze over haar beste vriend hadden gehad en ze had het nooit gewaardeerd. Ze had er echter ook nooit iets over gezegd. In plaats daarvan had ze laten zien dat Aaron belangrijk voor haar was geweest en dat ze zich niet zou laten vertellen met wie ze wel om mocht gaan en wie niet.
Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen Aaron vroeg naar haar scriptie. Niet omdat ze het daar graag over wilde hebben, want het ging rampzaling, maar ze vond het fijn dat hij oprecht interesse toonde in wat ze op dit moment aan het doen was. Er waren momenten geweest waarop ze zich schuldig had gevoeld. Bijvoorbeeld de momenten waarop ze enthousiast thuis was gekomen van open dagen aan de universiteit, of het moment waarop ze te horen had gekregen dat ze toe was gelaten op de school waar ze graag naar toe had gewild. Aaron had dat nooit kunnen krijgen en aan het begin had ze zich er heel naar over gevoeld, vooral omdat ze het de jongen wel had gegund. Het was zo oneerlijk dat hij er nooit echt de kans voor had gekregen. Toch vroeg hij nu wel naar haar scriptie.
‘Het gaat over een bepaalde leermethode die is ontwikkelt. Het is de bedoeling dat kinderen via een tablet in de klas kunnen werken met een bepaalde app, waardoor de stof in het boek als het ware tot leven komt, met meer plaatjes en concrete beelden, zodat ze het voor zich zien. Zo krijgen de kinderen die niet zo goed zijn met het abstracte lezen wel een kans om de stof te begrijpen, op hun niveau,’ legde Shae uit. De combinatie van techniek en onderwijs had haar altijd wel aangesproken. Als grafische vormgever hield zij zich vooral bezig met hoe zo’n soort programma eruit kwam te zien en wat er voor nodig was om die kinderen hun aandacht vast te houden. Door haar onderzoek kwam ze nu ook steeds meer te weten over hoe het brein van kinderen in elkaar zat en ook dat vond ze best interessant. Het grootste gedeelte van haar scriptie ging echter over de vormgeving.
Ze keek opzij naar Aaron en bekeek hem voor de zoveelste keer nog eens goed. Ondanks dat hij wel degelijk was veranderd, was hij nog steeds Aaron. Ze wilde hem weer in haar leven, als een goede vriend. Ze kon hem op dit moment heel goed gebruiken.
‘We moeten eens samen wat gaan doen. En daarmee bedoel ik niet dat we samen in een gesloopte auto moeten zitten.’
@Auloire
Wat er uit deze dag voort zou vloeien, wist Shae niet. Ze hoopte dat zij en Aaron elkaar vaker zouden zien. Dat hun vriendschap weer op het punt zou komen waar het ooit was geweest, maar ze wist niet hoe ze dat moest bereiken. Ze had het idee dat Aaron, ondanks alles, toch een soort van muur op had gebouwd sinds ze weg was. Misschien juist wel omdat zij weg was gegaan.
‘Maar ik neem het ze wel kwalijk.’ Shae was altijd opgegroeid met het idee dat je vooral jezelf moest helpen op sommige momenten in plaats van anderen. Ondanks dat ze vond dat daar waarheid in zat, zat er ook een andere kant aan. Niet dat ze Aaron als een soort straatkat had gezien die haar hulp nodig had gehad, maar ze had er wel in geloofd dat hij haar vriend was geweest en vrienden stonden voor elkaar klaar. Iets wat haar ouders ook vaak hadden benoemd. Jammer genoeg hadden ze nooit echt klaar gestaan voor Aaron. Ze waren ook nooit direct negatief naar hem geweest, maar Shae wist hoe ze over haar beste vriend hadden gehad en ze had het nooit gewaardeerd. Ze had er echter ook nooit iets over gezegd. In plaats daarvan had ze laten zien dat Aaron belangrijk voor haar was geweest en dat ze zich niet zou laten vertellen met wie ze wel om mocht gaan en wie niet.
Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen Aaron vroeg naar haar scriptie. Niet omdat ze het daar graag over wilde hebben, want het ging rampzaling, maar ze vond het fijn dat hij oprecht interesse toonde in wat ze op dit moment aan het doen was. Er waren momenten geweest waarop ze zich schuldig had gevoeld. Bijvoorbeeld de momenten waarop ze enthousiast thuis was gekomen van open dagen aan de universiteit, of het moment waarop ze te horen had gekregen dat ze toe was gelaten op de school waar ze graag naar toe had gewild. Aaron had dat nooit kunnen krijgen en aan het begin had ze zich er heel naar over gevoeld, vooral omdat ze het de jongen wel had gegund. Het was zo oneerlijk dat hij er nooit echt de kans voor had gekregen. Toch vroeg hij nu wel naar haar scriptie.
‘Het gaat over een bepaalde leermethode die is ontwikkelt. Het is de bedoeling dat kinderen via een tablet in de klas kunnen werken met een bepaalde app, waardoor de stof in het boek als het ware tot leven komt, met meer plaatjes en concrete beelden, zodat ze het voor zich zien. Zo krijgen de kinderen die niet zo goed zijn met het abstracte lezen wel een kans om de stof te begrijpen, op hun niveau,’ legde Shae uit. De combinatie van techniek en onderwijs had haar altijd wel aangesproken. Als grafische vormgever hield zij zich vooral bezig met hoe zo’n soort programma eruit kwam te zien en wat er voor nodig was om die kinderen hun aandacht vast te houden. Door haar onderzoek kwam ze nu ook steeds meer te weten over hoe het brein van kinderen in elkaar zat en ook dat vond ze best interessant. Het grootste gedeelte van haar scriptie ging echter over de vormgeving.
Ze keek opzij naar Aaron en bekeek hem voor de zoveelste keer nog eens goed. Ondanks dat hij wel degelijk was veranderd, was hij nog steeds Aaron. Ze wilde hem weer in haar leven, als een goede vriend. Ze kon hem op dit moment heel goed gebruiken.
‘We moeten eens samen wat gaan doen. En daarmee bedoel ik niet dat we samen in een gesloopte auto moeten zitten.’
@Auloire