Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O | She wasn't looking for a knight, she was

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Haar blik was gericht op het dansende paar. Haar prinses was gelukkig en dat was duidelijk te zien. Ze was ondanks haar plannen blij dat haar vriendin voor nu even gelukkig was. Snel genoeg zou alles voorbij zijn. Er was echter één iemand die niet naar het paar keek. Vanuit haar ooghoeken had ze de beweging gezien. Hij kwam haar kant op zodra het aanstaande bruidspaar hun dans beëindigd had. Een kleine glimlach verscheen al op haar gezicht en gewillig liet ze deze man haar hand vast nemen. Enkele woordjes Schots had hij haar al geleerd en haar duim streelde zacht even over zijn kin heen, liefkozend. Meer zou een verloofd paar toch nog niet bij elkaar doen?
"Ik heb mijn best gedaan." Tevreden keek ze hem aan, natuurlijk had ze meer dan haar best gedaan. Rose wilde hem om ver blazen en het was duidelijk dat Alistair tevreden was met hoe ze eruit zag. Ze droeg zelfs het sierraad dat hij haar gegeven had, niemand zou haar nu nog van hem afpakken. Voordat deze avond was gevallen had ze haar vader laten weten hoe blij ze was geweest met haar verloofde, dat hij haar niet gelukkiger had kunnen maken. Het was dan ook zijn blik die ze nu voelde terwijl ze zich door Alistair mee liet nemen naar de dansvloer. Haar hand gleed zacht over de spieren van zijn bovenarm alvorens ze deze daar liet rusten en zich mee liet voeren in een dans. Alles hield Rose in de gaten en bij zijn vraag grinnikte ze zachtjes. Haar blik veranderde en weer keek ze hem direct aan.
"Ja, ik denk wel dat je het aan kan." Ze danste tevreden mee. Het was tijdens een van hun vele momenten samen dat ze het verteld had. Hij was uitgeput, had onder haar gelegen en ze was net overeind gekomen. Haar handen hadden zacht over zijn borst gegleden en zijn beginnende baardje gestreeld. Tegen hem had ze gefluisterd dat ze hem nodig ging hebben voor haar plan, maar in plaats van hem te gebruiken zoals ze eerst van plan was geweest, wilde ze nu samen met hem werken. Hij had zijn ogen geopend en haar vast genomen. Zoals ze had verwacht, had hij haar eerst natuurlijk niet meteen vertrouwd. Ze had hem beloofd meer te vertellen zodra de prins er zou zijn. "Alleen kan het niet nu, het is hier niet echt een gepaste plek natuurlijk." Even draaide ze rond en eindigde dicht tegen hem aan. "Misschien vannacht, als de prinses me niet nodig heeft." Van Alistair, haar donkere leeuw, gleed haar blik naar Arthion, haar onschuldige en ietwat naïeve vriendin. Ze bekeek haar en glimlachte wat. "Je zal er zeer blij mee zijn, geloof me."
Meer wilde ze er niet over kwijt bij hem en na hun dans nam ze hem mee richting het paar. Philip stond met Arthion bij de verhoging en tussen de felicitaties door keek hij vaak naar haar. "U ziet er echt beeldschoon uit, het is geen straf om hier weer terug te zijn." Even hief hij zijn hand en keek naar haar. "Mede daarom heb ik nog iets voor u." Philip draaide zich even weg van zijn verloofde en er kwamen al twee mannen naar hem toe. Hij nam het eerste doosje even over en keek er naar. Kort haalde hij nerveus adem, om zich vervolgens weer om te draaien. "Allereerst heb ik deze voor u, een geschenk van mijn vader en de mensen van mijn volk voor u." Hij opende het doosje voor haar, er zat een ketting in. Bezet met prachtige edelstenen en parels. Philip had erop gestaan om enkel het beste te geven aan zijn aanstaande vrouw.
Nadat hij haar reactie zag, verscheen er een stralende lach op zijn gezicht. "Ik heb echter ook nog iets dat veel persoonlijker is." Hij genoot van haar dankbaarheid, dat was precies hoe hij wilde dat een vrouw zou zijn en helemaal als het zijn vrouw zou worden. Weer draaide hij zich om en ditmaal haalde hij een kleine doosje tevoorschijn. Hij nam haar hand vast. "Lieve Arthion.." Fluisterde hij zachtjes en hij streelde over haar hand heen. "Ik wil u graag huwen, heel graag. Om ons alvast te verbinden heb ik uw vader en de mijne gevraagd om hun dierbaarste sierraad. De ring van uw moeder en die van mijn oma vormen samen deze ring. Ik wil hem graag aan uw hand zien, voor altijd." Liefdevol keek hij haar aan en bood haar vervolgens het doosje aan. De aanwezigen waren stil geworden door het laatste cadeau van Philip aan zijn verloofde en voor even was de muziek gestopt. Alle ogen waren gericht op het aanstaande paar. Het was natuurlijk een speciale gebeurtenis, niet vaak besloten twee koningshuizen zich met elkaar op deze intieme wijze te verbinden.
Gearrangeerde huwelijken waren natuurlijk aan de orde van de dag, helemaal om adel met elkaar te verbinden, maar Balthazar had de vader van Philip zo ver gekregen dat ze overeengekomen waren dat de twee samen zouden heersen en niet Philip aalleen. Balthazar vertrouwde zijn dochter daar meer dan genoeg voor.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het attente cadeau van prins Philip had Arthion de hele avond doen stralen. De ketting, bezet met edelstenen en parels, was prachtig geweest, maar het was de ring geweest die ze de hele avond trots rond haar vinger had gedragen. Ze had zich nooit in kunnen denken dat Philip er toe in staat zou zijn geweest om zoiets attents en memorabel te kunnen bedenken. Een ring van haar moeder, de ring die haar vader al jaren had bewaard, gecombineerd met een dierbaar sieraad van de vader van Philip, was een prachtig idee geweest. Arthion had stiekem altijd al gewenst dat haar moeder haar bruiloft zou kunnen bijwonen en nu had Philip dat, op zijn eigen manier, aan haar gegeven. Als dit het begin was van haar huwelijk, had ze er niets op aan te merken.
Een groot deel van de avond had de prinses besteed aan het in ontvangst nemen van felicitaties voor hun verloving. Zij en Philip hadden iedereen beleefd bedankt en hadden geluisterd naar elk verhaal dat haar gasten hadden verteld. Ook haar vader was naar hen toe gekomen, duidelijk blij met hoe goed het huwelijk in ontvangst was genomen door de gasten en hoe mooi het plaatje was dat zich had gevormd door Arthion en Philip. Hij had zelfs al een grap gemaakt over eventuele kleinkinderen, die Arthion snel had weg gelachen. Ze wist dat er uiteindelijk kleinkinderen zouden moeten komen, maar voor nu wilde ze zich eerst richten op de man die al de hele avond naast haar had gestaan.
Het aanstaande bruidspaar had enkele momenten voor henzelf gehad, waarop ze hadden gedanst of met elkaar hadden gepraat. Het waren echter bij de beleefde praatjes gebleven. Er was nog zoveel meer wat Arthion aan hem wilde vragen, wat ze wilde weten. Natuurlijk kende ze hem al, maar ze hadden nooit de diepgaande gesprekken gehad. Niet zoals Rose die met haar verloofde had gehad, wist Arthion. Ze kon dan ook niet wachten totdat zij en Philip eindelijk een moment voor henzelf zouden krijgen, wat pas zal zijn als de laatste gast de zaal had verlaten.
Een ietswat dronken graaf stond nu voor hen en van wat Artion had begrepen, was hij afkomstig uit het rijk van Philip. ‘Ik zal u vertellen, prinses. De reis hier naartoe was geheel onprettig. Ik dacht bij mezelf: prins Philip moet wel een bloedmooie vrouw trouwen, maar dat wilde ik natuurlijk wel met mijn eigen ogen zien! En ik had gelijk! De afstand was het meer dan waard!’ riep de man luid, waarna hij in zijn handen klapte.
Philip, wie al meerdere keren zijn hand rond haar middel had gelegd tijdens de avond, deed nu hetzelfde, waarna hij opzij keek naar haar. ‘Bloedmooi is ze zeker.’
Arthion voelde de glimlach op haar gezicht groter worden bij elk compliment dat de prins haar gaf. Dankbaar keek ze naar de dronken graaf, waarna ze een reverence voor hem maakte. ‘Dankuwel, sir. En bedankt voor uw gezelschap tijdens dit prachtige feest.’
‘Het plezier is geheel de mijne, prinses.’ De graaf maakte een buiging en verdween weer uit zicht, wat betekende dat het volgende gezelschap een kans zou krijgen om het bruidspaar te feliciteren. Dit keer was het geen dronken graaf, of een hertog en hertogin die hen kwamen feliciteren. Artion herkende de rode jurk van haar hofdame meteen, samen met de Schotse man aan haar zijde. Het waren Rose en Alistair. Arthion had het koppel al vaker op de avond gezien, voornamelijk op de dansvloer. Waar ze ook waren geweest, ze waren altijd samen geweest en Arthion had het een prachtig plaatje gevonden, net zoals ze dat nu deed.
‘Lord Alistair Balfour van clan Balfour en zijn verloofde, Rose Lovell.’
Het was Alistair zijn idee geweest om de prins en prinses te feliciteren met hun huwelijk. Ondanks dat zijn felicitaties oprecht zouden zijn, zat er een andere gedachten achter. De gehele avond had het al door zijn hoofd gespookt. Rose zou hem eindelijk vertellen wat haar plan was. Hij had zich er al hele voorstellingen bij gemaakt, maar geen van die voorstellingen zou hij hardop durven uitspreken, omdat hij wist dat Rose trouw was aan haar prinses en daarmee ook aan haar koninkrijk. Toch waren er kleine delen in hem die hoopten dat Rose een geweldig plan had, waarvan de uitkomst ook zeker belangrijk zou zijn voor hem.
Hij had echter nog geen woord over haar lippen weten te krijgen. Ze had hem immers verteld dat de balzaal geen goede plek zou zijn geweest voor het bespreken van het plan. Ondanks dat hij het daar wel mee eens was, had hij het sindsdien alleen nog maar meer willen weten en had hij bedacht welke plekken wel geschikt waren. Alistair had er al meerdere keren over nagedacht om Rose mee te nemen naar het balkon, of de tuinen. Een plek waar niemand hen zou kunnen horen. Een plek waar ze ongestoord zouden kunnen bespreken wat voor duivelse woorden Rose in haar hoofd had.
‘Namens mij en mijn verloofde, wil ik u beide feliciteren met het aankomende huwelijk.’ Alistair maakte een buiging voor de prins en prinses. Vervolgens kwam hij weer overeind, waardoor zijn zwarte haren weer uit zijn gezicht vielen. Zijn blik bleef rusten op de prinses.
‘Bedankt, lord Balfour. Voor u geldt, uiteraard, hetzelfde,’ zei prins Philip, die de felicitatie maar al te graag in ontvangst wilde nemen.
‘En als ik zo brutaal mag zijn, zou ik graag uw hofdame voor de rest van de avond willen. U kunt zich vast wel voorstellen dat geen avond lang genoeg kan duren met haar aan mijn zijde,’ zei Alsitair. De woorden waren deels waar, maar hij wilde ook zeker inspelen op de pas verloofde prinses, die behoorlijk tevreden leek te zijn met de prins die ze aan haar arm had.
Hij zag de prinses even de kant op kijken van haar verloofde. Of ze echt verliefd was, wist Alistair niet. Niet dat het zijn zaken waren. Dit soort huwelijken waren nooit uit liefde, maar ze leek er ook niet op tegen te zijn.
‘Het zal moeilijk zijn om haar te missen, maar als het nodig is, heb ik andere hofdames tot mijn beschikking. Miss Rose is vrij om met u mee te gaan, lord Balfour,’ sprak de prinses, waardoor Alistair een grote grijns op zijn gezicht kreeg.
‘Dankuzeer, mijn prinses.’
Met nog een buiging nam hij afscheid van het paar. Alistair wist niet hoe snel hij zichzelf en zijn verloofde moest verplaatsen naar de tuinen. Rose leek wel door te hebben wat hij wilde, maar ze protesteerde niet.
Zodra ze werden begroet door de koude avondlucht en de stilte van de tuinen, zocht Alistair hun gebruikelijke plekje op. Tussen de hoge hagen, waar niemand hen zag als ze met elkaar de liefde bedreven. Dat maakte het de perfecte plek voor Rose om haar verhaal eindelijk met hem te delen. Hij had de nacht uitgezeten en nu had zijn nieuwsgierigheid wel het hoogtepunt bereikt.
‘Dit lijkt me een perfecte plek voor dat plan van je,’ zei Alistair, al kon hij het niet laten om zijn Rose dichter tegen zich aan te trekken. Zijn grote, sterke handen gleden over haar lichaam en er speelde een twinkeling in zijn donkere ogen.
‘Al kan ik altijd nog mijn plan uitvoeren, mocht je het er niet mee eens zijn.’

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Het cadeau had het juiste effect gehad op de prinses, ze leek niet gelukkiger te kunnen zijn op dit moment en het was voor hem een zeer goed teken dat dit het geval was. Hij had nog wel verwacht dat ze enigszins ongelukkig met hem zou zijn, hij was in zijn jongere jaren niet bepaald netjes geweest en een huwelijk met haar had hem toen niet belangrijk geleken. Op dit moment stond hij naast haar, hun gesprekjes waren kort en formeel. Hij wist ook niet zo goed waarover hij met haar moest spreken nog. Wat had hij haar te vertellen? Ze moesten elkaar beiden wat beter leren kennen. De felicitaties in ontvangst nemen was voor Philip geen probleem, hij kon haar dan meer dan eens vasthouden en haar complimenteren, dat deed hij graag. Als ze glimlachte en soms misschien zelfs een beetje bloosde gaf hem dat een heel erg fijn gevoel. Het gaf hem het gevoel dat ze het dan ook oprecht leuk vond dat hij hier was voor haar.
Zodra de Schot hun kant op kwam hield hij Arthion nog iets beter vast. Hij glimlachte en nam diens felicitatie graag in ontvangst. Zijn ogen dwaalden van Alistair even naar zijn verloofde die hem geen moment aankeek. Haar ogen waren gericht. op de prinses. Deze was dan ook al snel aan het woord en gaf haar hofdame mee aan haar verloofde. Rose had Arthion goed in de gaten gehouden, ze wilde wel zeker weten dat alles goed was met de prinses, deze leek echter zeer tevreden met Philip. Goed, dat was zeer goed. De volgende kwamen er al aan om hen te feliciteren, maar even hief Philip zijn hand. "Ik zou graag even met mijn verloofde willen dansen." Hij glimlachte en nam Arthion mee, het was niet dat ze een keuze had, hoewel hij niet verwachtte dat ze tegen zou stribbelen. Zodra er een lied speciaal voor hen in gezet werd, begon hij hun dans.
"Ik kijk er naar uit om de komende tijd samen door te brengen. Ik wil je graag weer goed leren kennen, de afgelopen jaren waren we niet heel close natuurlijk.'
Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, want het was de waarheid. Schamen deed hij zich daar niet voor, hij had toen gewoon geen interesse in haar gehad. Het had niet aan haar gelegen, hij had behoefte gehad aan andere vrouwen. Behoefte gehad aan seks en niet aan een huwelijk. Grijnzend liet hij haar rond draaien om Arthion vervolgens weer vast te nemen. Philip keek even in haar ogen en glimlachte. "Ik hoop dat je een fijne avond hebt." Fluisterde hij haar zachtjes toe, voor even informeel. Ze zou zijn vrouw worden, hij hoefde haar toch niet altijd met 'u' aan te spreken? Terwijl de prinses met de prins danste, was haar hofdame naar buiten geleid.
De zwarte leeuw had zijn roos meegenomen naar de tuin. Een plaats waar ze vaak te vinden waren, hoewel niemand hen ooit gevonden had. Gelukkig ook maar, anders zou het heel wat losgemaakt hebben aan het hof. Niet dat lady Lovell nog hoefde te vrezen dat haar huwelijk niet meer door zou gaan. Zij was mogelijk de enige die deze man had kunnen temmen en het had haar nauwelijks moeite gekost. De buitenlucht deed haar goed, ze had het diep ingeademd en haar blik was naar Alistair gegleden. Deze had er geen doekjes omheen gewonden, hij wilde haar plan weten.
Tussen de hoge hagen waren ze geëindigd. Zijn grote handen trokken haar nog iets dichter tegen hem aan en ze voelde hoe die over haar lichaam gleden. Haar korset had ze die avond extra strak aan laten trekken zodat haar borsten goed uitkomen. Inmiddels wist de verloofde van Lord Balfour wel waar deze van genoot. "Hm..." Kwam het langzaam en kreunend over haar lippen heen. "Ik ben van plan om je ketting nooit meer af te doen." Fluisterde ze zachtjes en ze kuste zijn lippen. De haren van zijn baard kriebelden tegen haar huid, maar ze vond het heerlijk. Het liet haar buik samentrekken van verlangen. Haar slanke vingers gleden omlaag, over zijn kleding heen. "Het kan toch ook tegelijk?" Even fronste ze, maar schudde toen haar hoofd. "Nee eigenlijk kan dat helemaal niet tegelijk. Dan luister je niet goed." Rose maakte zich even los van hem. Ze voelde hoe hij naar haar keek, hij vond het niet leuk dat ze zich los maakte.
"Daar blijven."
Was het enige wat ze zei voor hij bij haar kon komen. Haar handen gingen voor zich, langzaam reeg ze haar korset los en bleef hem aankijken. Algauw geraakte haar korset los, heel langzaam duwde ze nu haar overjurk van zich af. De donkere stof gleed van haar lichaam. Eronder droeg ze enkel een dunne onderjurk en ze beet even op haar onderlip. "Ik heb een verrassing hieronder." Een kleine grijns verscheen op haar gezicht en ze beet op haar onderlip. Langzaam liet ze haar onderjurk vallen. Naakt stond ze in de tuin, voor hem. Om haar middel was een touwtje gebonden waaraan een klein zakje hing. Rose bekeek haar verloofde en voordat ze het touw losmaakte wees ze naar de grond.
"Zit."
Het zakje maakte ze los en gooide ze hem toe. Erin zat een broche die ze had laten maken. Hij bezat een robijnen steen en onder deze steen was duidelijk zijn wapen gegraveerd, maar dan met een kroon erboven. Zoals een koninklijk wapen betaamde. "Zodra je mijn man bent, maak ik je koning." Ze knielde en keek hem aan, haar donkere haren vielen om haar bleke lichaam heen en haar blauwe ogen waren gefixeerd op hem. Langzaam kroop ze zijn kant op terwijl ze sprak, haar heupen bewogen sensueel en haar borsten deinden mee bij elke beweging.
"De prinses zal huwen, even geluk kennen waarna haar vader een onfortuinlijke dood sterft. Net na haar huwelijk wordt ze koningin, maar haar vader is niet zomaar gestorven. Hij is vermoord. Vol verdriet en pijn komt ze mijn kant op, haar trouwe hofdame. Zolang ik haar troost heb jij, mijn lieve man, de kans om de Schotten onder jou te verenigen en richting het paleis op te laten rukken zonder dat jij zelf het paleis verlaat. Niemand moet ons namelijk verdenken, maar daar ben je slim genoeg voor."
Haar ogen twinkelde vervaarlijk, ze genoot van haar plan. De duivelse grijns was niet van haar gezicht af te krijgen.
"In die tijd zal prins Philip sterven en voor mijn lieve Arthion het beseft zal ze niet meer op de troon zitten, de Schotten vallen haar land en paleis binnen. Kronen jou tot koning en ik.. Ik ben je koningin."
Rose eindigde voor hem, drukte haar lippen hongerig op de zijne en voor ze hem los liet, beet ze in haar onderlip en trok eraan. Naakt zat ze nu bij haar man, haar plan was hoogverraad. De enige straf die hierop stond was de dood. Het enige wat ze verloren kon, was haar leven. Hetgeen dat ze samen winnen konden was echter vele en vele malen belangrijker.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ademloos had hij naar haar geluisterd. Waar hij eerst moeite had gehad om zijn donkere ogen niet te laten afglijden naar haar goddelijke lichaam, hadden haar woorden hem naar enkele seconden al meegenomen in het plan dat ze hem had willen vertellen.
De gehele tijd had ze een duivelse grijns op haar gezicht gehad. Niets aan haar uitdrukking verraadde dat ze bang was met het grote risico dat ze nu nam, door aan haar aanstaande man te vertellen wat haar plan was, of wat het al die tijd was geweest. Alistair had al snel de conclusie getrokken dat Rose dit niet zomaar midden in de nacht had bedacht. Hier had zorgvuldig veel werk in gezeten, dus ze was er zeker al meerdere maanden mee bezig. Misschien al wel jaren.
Hoogverraad. Dat was het eerste wat er bij hem op was gekomen. Rose had gesproken over de dood van de koning. Een koning die, volgens Alistair zijn waarnemingen, nog behoorlijk gezond was. Hij zou vermoord worden en aan Rose haar toon te horen, zou zij daar de eindverantwoordelijke voor zijn. Ondertussen zou ze de trouwe hofdame spelen voor haar, dan, koningin. Daar stopte het plan echter niet. Rose wilde het zo ver laten gaan dat prinses Arthion niets meer over zou hebben, want ook haar man zou te komen overlijden.
Rose had hem verantwoordelijk gemaakt voor het verzamelen van de Schotten, zodat ze het kasteel binnen zouden kunnen vallen en over zouden kunnen nemen. Hij zou koning worden, met zijn rode roos als koningin aan zijn zijde. Ze had het al waargemaakt op de broche die hij in zijn handen had gehouden, met het wapen van zijn clan erop én een prachtige kroon.
Hongerig had ze haar lippen op de zijne gedrukt, terwijl hij haar hele verhaal nog probeerde te verwerken. Hij, een Schot, koning. Zij, een simpele hofdame, met een geweldig doortrapt plan waarvan niemand haar ooit zou bedenken. Dat Rose een duivelse kant in bed had gehad, daar was hij binnen een week al achter gekomen. Dat ze diezelfde, duivelse kant had en die in wilde zetten voor een gevaarlijk, politiek spel, dat was iets wat hij zich nooit had kunnen bedenken. Zeker niet het hoge verraad tegenover de prinses, aan wie Rose altijd zo loyaal had geleken.
‘Ik dacht dat ik jou al helemaal uit had gevogeld. Dat er niets was wat ik nog niet van je begreep,’ fluisterde Alistair, terwijl hij in haar blauwe ogen keek. Ze twinkelden gevaarlijk. Het maanlicht verlichtte niet alleen haar bleke gezicht, maar ook haar prachtige lichaam. De gehele tijd had ze uitdagend voor hem gezeten, ze had hem een zoen gegeven waar hij nooit nee tegen zou zeggen en als ze hem niet zojuist verteld had wat haar plan was geweest, had hij haar al kreunend in het gras laten liggen en haar gestraft voor het feit dat hij niks anders had mogen doen dan toekijken.
‘Dacht je dat, ja?’ vroeg Rose aan hem. Verleidelijk sloeg ze haar donkere haren over haar schouder, waarna ze haar armen rond zijn hals legde. ‘En wat denk je nu?’
‘Ik denk…’ Voor het eerst sinds haar verhaal liet Alistair zijn ogen over haar lichaam glijden. Enkel het sieraad wat hij haar had gegeven, sierde haar hals nog. Voor de rest was ze volledig naakt. ‘Ik denk dat dit het meest duivelse en gevaarlijke plan is wat ik ooit heb gehoord,’ fluisterde hij, terwijl hij zijn hand over haar dij liet glijden, opzoek naar haar gevoelige plek. ‘En ik denk dat je een leugenaar bent, een bedriegster en iemand die het absoluut niet waard is om in vertrouwen genomen te worden door de prinses.’ Met die woorden liet hij zijn vingers bij haar naar binnen glijden en hij voelde Rose haar grip rond zijn schouders verstevigen.
‘Maar?’
‘Maar, je bent ook de meest briljante vrouw die ik ooit heb ontmoet en het zou een eer zijn om naast jou te regeren als koning.’ Die woorden bezegelde hij met een hongerige zoen op haar lippen, terwijl hij zijn vingers gebruikte om haar te versieren. Hij had zeker een gelukkig leven kunnen leiden met Rose als zijn lady, maar nu hij wist dat ze van plan was om zijn koningin te worden, en hem koning te maken, wist hij dat hij haar nooit meer kwijt wilde.
Bij beide stellen was van eerlijkheid te spreken. Rose had haar plan gedeeld met haar verloofde, terwijl Philip zich eerlijk open had gesteld voor Arthion. Hij had bekend dat ze de afgelopen jaren niet close waren geweest en dat het voor een deel zijn schuld was geweest. Arthion was echter verrast door zijn aangename houding en de oprechte pogingen om haar te leren kennen. Dat laatste hadden ze echter nog niet gekund. Niet met alle gasten om hen heen. Zodra het dan ook rustiger was geworden, had Arthion verlangd naar een moment alleen met haar prins. Hij had bekend dat hij haar beter wilde leren kennen en dat was iets wat zij ook graag wilde. Ondanks hun vorige band, had Philip zich als een echte heer gedragen en was ze bereid hem een tweede kans te geven.
Het feest ging tot in de late uren door. Iets wat normaal was. Zo lang mogelijk pronken met hun huwelijk en met elkaar, dat was waar deze avond voor was. Ze hadden meerdere keren met elkaar gedanst en korte, formele gesprekken waren plaats gevonden. Zo nu en dan hadden ze zacht iets tegen elkaar gefluisterd, zodat niemand anders het had kunnen horen.
Toen de laatste gasten het feest hadden verlaten en de prins en prinses toestemming hadden gekregen om de balzaal te verlaten, had Arthion besloten om samen met de prins een wandeling te maken door haar kasteel. Tot nu toe had de prins alleen nog zijn eigen vertrekken gezien en kende hij de gangen die hij eerder had bewandeld, maar het kasteel was groot en Arthion kende het tot op haar duimpje. Daarnaast waren de verlaten gangen een goede plek om elkaar langzaam te leren kennen.
Ze dwaalden echter ook niet zomaar door de gangen. Prinses Arthion was van plan om de prins mee te nemen naar de bibliotheek. Ze had daar al vaker gezeten, soms ook midden in de nacht. Als ze niet had kunnen slapen, dan was dat de plek geweest waar ze naar toe had kunnen gaan om haar gedachten te kunnen verzetten. Dat had ze tenminste gedaan voordat Rose in dienst was genomen. Sindsdien was haar hofdame degene naar wie ze toe ging, zodat ze samen konden praten. Ze waren vriendinnen, hele goede vriendinnen zelfs. Arthion was dan ook ontzettend blij dat hun beide huwelijken tot nu toe goed leken uit te pakken.
Arthion, nog altijd gekleed in haar prachtige baljurk, keek opzij naar de prins naast haar. Hij zou haar man worden. Ondanks dat ze er in eerste instantie om had staan springen, had ze dat nooit laten merken aan haar vader. Ze was er van overtuigd geweest dat haar vader het beste voor haar en het land had gewild. Misschien had hij ook wel geweten dat Philip een paar jaar meer nodig had gehad om volwassen te worden, om zijn weg te vinden. Dat leek hij nu wel te hebben gedaan. Iets waar Arthion blij mee was, want ze had graag een volwassen relatie.
‘Ik moet toegeven, ik was benieuwd hoe je je zou gedragen,’ zei Arthion eerlijk. Dat was ze namelijk wel. Ze was ook van mening dat ze dat zou moeten zijn tegenover haar aanstaande man. Zeker omdat hij zelf ook leek te weten dat hij zich niet altijd even hoffelijk had gedragen. Hij had nooit interesse gehad in haar, noch het geplande huwelijk. ‘Ik weet dat je niet altijd hebt gesprongen om het idee van ons huwelijk. Ik hoef ook niet te weten wat de reden was, laat staan wat er in de tussentijd is gebeurd.’ Ze was er namelijk wel zeker van dat een knappe prins zoals Philip het bed had gedeeld met meerdere vrouwen. Iets wat ze hem niet kwalijk kon nemen. Zelf was ze, na de vele verhalen van Rose, nieuwsgierig geworden. Of ze volledig achter de keuzes van Rose stond, was een ander verhaal. Ze begreep echter wel dat iemand zoals Philip al genoeg tussen de lakens had gelegen. Iets wat ze, voor nu, kon accepteren. Ze hoefde het ook niet te weten.
‘Mijn enige vraag is dan ook: wat is er veranderd? Wat maakt het dat je nu anders naar ons huwelijk kijkt?’ Ze stopte met lopen en heel even gleden haar vingers over de ring die hij haar had gegeven. ‘Het is echt een erg attent cadeau, Philip.’ Iets wat ze niet had verwacht.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Het had hem even afgeleid, dat had ze gezien. Het washeerlijk dat deze man haar ook lichamelijk zo begeerde. Niet dat ze dat de afgelopen tijd niet gemerkt had. De twee konden nauwelijks van elkaar af blijven en elk moment dat ze samen waren heerste er een spanning tussen de twee. Het was iets waar Rose ontzettend van kon genieten. Het plan wat ze het, was echter iets wat haar nog meer deed genieten.Hij had zich ingehouden, iets waar ze zowel blij als trots om was. Ze kende zijn verlangens, welke ze ook met alle liefde stilde. Hij kuste met haar mee en zachtjes grinnikte ze. Hij had het nooit verwacht, dat deed haar goed. Het was fijn dat ze haar verloofde kon verrassen. De man met wie ze haar leven zou delen, daar kon ze dus ook deze dingen mee delen. Hij liet zijn hand over haar dij glijden en ze greep hem steviger vast. Zijn vingers voelde ze bij haar binnen komen en ze kon een zachte kreun niet onderdrukken.
Met een genietende blik bekeek ze hem. Gromde zachtjes waarna ze mee kuste. Het was heerlijk om zijn lippen tegen de hare te voelen en zachtjes kuste ze mee.De verleiding om weer door te gaan werd steeds groter en hongerig begon ze zijn blouse los te maken. Zachtjes drukte ze de uit en bekeek haar verloofde even. Hij was breed, erg gespierd en zijn donkere haar groeide in kleine krulletjes op zijn borst. Zachtjes draaide ze er een even om haar vinger en keek hem aan. Haar ogen vol verlangen en genot terwijl hij zijn vingers in haar bleef bewegen.
“Oh Alistair...”
Haar stem was iets heser dan normaal, inmiddels konden zehet samen goed opbouwen en hij wist waar ze echt van genoot. Haar lichte ogen vonden zijn donkere en een grijns speelde rond zijn lippen. Een rilling gleed over haar lichaam zodra hij in haar hals kuste, hij voelde het, want het was zijn baard die kriebelde en ervoor zorgde. “Je zag er goed uit vanavond.” Het was een liefkozing vanuit Rose haar kant en even gleed ze door de manen van haar verloofde. Hij was zo wild, maar bij haar leek hij haast tembaar.
“Oh!”
Meer geluid kwam er niet over haar lippen, ze wist dat zehier niet te veel lawaai kon maken. Hij had zichzelf in haar laten glijden en nam haar billen beet. Een ondeugende blik lag in zijn ogen zodra hij weer op keek. Hongerig kuste hij haar lippen weer terwijl Rose begon te bewegen. Seks was het middel waarmee ze deze man kon temmen, maar evengoed wild kon krijgen. Haar lichaam gaf hem verlangen en ontlading. Op jonge leeftijd had ze al geleerd hoe goed ze haar lichaam kon gebruiken, ze was mooi en mannen hielden wel van een mooie dame. Over haar verleden had ze Alistair nog nauwelijks iets verteld. Ze wist niet zo goed of hij het kon waarderen dat ze haar lichaam verkocht had om te eten. Wat had ze anders moeten doen? Haar vader was niet een echte steun geweest tot ze op eigen kracht hier gekomen was. Ze bleef de bastaard van graaf Lovell en zou nooit meer zijn tot ze het heft in eigen handen genomen had. Rose wilde haar eigen toekomst en kijk waar deze toe geleid had. Terwijl ze bewoog keek ze naar hem en stopte toen even. Hij fronste, waarom stopte ze?
“Ik zal van je houden.”
Het was het enige wat ze fluisterde, waarna ze weer begon tebewegen. Het was niet iets wat ze snel zei, helemaal niet tegen een man maar bij hem leek het normaal. Hij was goed voor haar en niet alleen omdat ze goed in bed was. Ze kon het zeggen, hoewel ze nog niet zo lang bij elkaar waren. Ze zouden heel lang bij elkaar zijn. Nooit had ze gedacht van een man te houden, mannen waren er niet om van te houden. Ze kon ze gebruiken om te bereiken wat ze wilde, meer niet. Bij Alistair was het anders. Rose voelde hoe hij haar even tegenhield. Hij drukte zijn lippen op de hare en streelde door haar haren heen. Ze was zijn lady. Nooit meer de ongewenste bastaard van een graaf, maar de trotse lady van deze lord. De koningin aan zijn zijde.
Dat zij koningin zou worden, was echter helemaal niet het plan dat Philip in zijn hoofd zou hebben. Hij had zijn avond met Arthion doorgebracht, hoewel het erg formeel bleef. Ze waren nu eenmaal het middelpunt van de avond en het was erg moeilijk om je dan informeel uit te laten. Daarnaast zouden ze nog tijd genoeg hebben om informeel met elkaar te spreken zodra ze eenmaal man en vrouw waren.
Tegen het einde van de avond nam de prinses hem mee door degangen en hij volgde haar. Hij kende het kasteel nauwelijks en de voorgaande keren dat hij er wel eens geweest was, waren niet genoeg geweest om alle wegen te onthouden. Rustig liep hij dan ook met zijn verloofde aan zijn arm mee. Soms was hij wat in gedachten verzonken, over wat hen allemaal tegemoet zou komen de komende maanden. Zodra Arthion echter sprak, was zijn focus volledig bij haar.
“Ik…”
Even moest hij nadenken over de woorden die hij moest kiezen. “Ik denk dat ik opgegroeid ben.” Hij hield haar even vast en nam haar hand vast. Kalm keek hij even naar de ring en glimlachte. “Ik ben blij dat je het mooi vind, ik was bang dat het misschien teveel was.” Wilde hij erover heen praten? Misschien wel. Hij kon aan Arthion zien dat ze niet tevreden was met zijn antwoord.
“Ik zag hoe mijn vader verouderde en hoe mijn moeder hem steeds meer verzorgde. In mijn jonge jaren heb ik nooit gelukkige kanten van hun huwelijk gezien. Ze waren nauwelijks samen in mijn ogen en dat was iets wat ik niet wilde. Mijn vader werd echter ziek en de enige die niet van zijn zijde week, was mijn moeder. Dag en nacht zat ze bij hem en verzorgde ze hem.”
Zijn blik gleed naar hun handen en zachtjes kneep hij in de hare.
“Ik zag in dat hun huwelijk helemaal niet ongelukkig was. Het was achter gesloten deuren gehouden om te tonen dat mijn vader een sterke koning was. Ik zag in dat ik het verkeerd gezien en begrepen had. Dat ik het totaal verkeerd aangepakt had door je weg te duwen. Nu het eraan zat te komen, raakte ik daar wel een beetje door in paniek. Wat als je me in de tussentijd was gaan haten? Ik was nou niet echt heel erg aardig.”
Zachtjes grinnikte hij en Arthion keek hem even aan, hij wist het zelf heel goed.
“De ring is een teken vanuit mij dat ik dit echt wil en hetecht serieus neem. Ik wil je als mijn vrouw en als mijn koningin.”
Hij hoopte dat ze hem kon vergeven voor hoe hij was geweest. Hij was ook maar een jongen, vrouwen waren nu eenmaal wat sneller serieus en volwassen en bovendien had hij alles zo verkeerd ingeschat. Even slikte hij en glimlachte. Philip nam de arm van zijn aanstaande weer vast en liep een stukje verder. Ze was zijn prinses, letterlijk. Even dacht hij weer na en keek naar haar. Hij had haar nu natuurlijk ook stof tot nadenken gegeven en probeerde te zoeken naar een luchtiger onderwerp.
“Dus het huwelijk van je hofdame vindt net voor de onzeplaats hoorde ik? Weer een kans om te dansen.”
Een warme glimlach was te zien op zijn gezicht.
“Ik zou het leuk vinden als je dan misschien de kleur paarszou willen dragen.”
Hij wilde haar niets opleggen, maar eruitzien als een paarvond hij toch wel een prettig idee. Daarnaast was purper een kleur die enkel bestemd was voor koninklijke familieleden. Philip wilde gebruik maken van die kans nu het kon. De volgende dans zou ze namelijk stralen in een prachtige witte jurk, die refereerde aan haar maagdelijkheid. Ze was puur voor hem en ook dat was al eerder door zijn hoofd geschoten. Hij zou niet te veel drinken, dan liep hij de kans het onaangenaam voor haar te maken met als gevolg dat ze een stuk minder gewillig zou zijn om hem toe te laten. Iets waar hij niet op zat te wachten als hij soms naar haar lichaam keek. Zonder dat ze het wist verleidde ze hem met hoe ze lachte of haar lichaam bewoog tijdens het dansen. Er zat nog zoveel onschuld in haar, ergens wilde hij die zo lang mogelijk bewaren. Zijn mooie aanstaande vrouw, het onschuldige vogeltje.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Philip leek een veranderd man te zijn. Hij had de volwassen look, met zijn donkerblonde haren vastgebonden in een korte staart, de lichte ogen en de statige houding die hij ooit aan had geleerd. Als jonge prins had hij zich eerder misdragen dan gedragen, maar dat leek nu veranderd te zijn. Het verhaal wat hij vertelde over zijn ouders raakte haar oprecht. Hij leek eindelijk in te zien hoe een huwelijk in elkaar stak en wat daar voor nodig was. Dat hij haar de ring had gegeven om haar te laten zien dat hij het meende, dat hij haar als koningin wilde en dat hij hoopte op een goed huwelijk, was genoeg voor Arthion om hem een tweede kans te geven. Deze jongeman wist met zijn woorden haar hart te raken, waardoor ze meer vertrouwen kreeg in de toekomst.
‘Bedankt, voor dat verhaal,’ zei Arthion, aangezien het toch iets persoonlijks was wat hij net met haar had gedeeld en ze had gezien dat hij het best moeilijk had gevonden om het te vertellen. Dankbaar nam ze zijn hand vast, waar ze een zacht kneepje in gaf. ‘En bedankt voor je eerlijkheid. Ik weet zeker dat we het samen goed zullen hebben.’
Langzaamaan begon ze weer te lopen, omdat Philip nog lang niet het gehele kasteel had gezien. Haar hand liet ze in de zijne liggen.
‘Ja, dat klopt. Het huwelijk van Miss Rose zal ongeveer een week voor het onze plaatsvinden,’ zei Arthion glimlachend. Ze was ontzettend blij voor haar beste vriendin. Ze had er wel op gehoopt dat Rose tevreden zou zijn met een man als Alistair, al had hij niet de beste indruk gemaakt toen hij haar en Rose had gestoord. Het was eervolle man, met een goede afkomst en hij zou haar hofdame behandelen met het respect dat ze verdiende.
‘Paars?’ herhaalde ze hem, waarna ze knikte. ‘Ik zal het mijn naaisters laten weten dat mijn verloofde een paarse jurk heeft verzocht.’ Paars was een kleur die enkel voor de adel bestemd was. Het was niet iets waar je de burgers in zou zien lopen. Waarom Philip er nu precies naar verzocht, wist ze niet. Wellicht zou de kleur hem ook sieren op de avond van Rose haar bruiloft, zodat iedereen zou kunnen zien dat ze een stel waren.
‘Je zult Miss Rose trouwens geweldig vinden,’ sprak ze, terwijl ze dacht aan haar beste vriendin. Het was niet gebruikelijk om zo goed bevriend te zijn met het personeel. Daarom spendeerden Rose en Arthion hun tijd met elkaar meestal door in de avonden en nachten op in Arthion haar vertrekken. Daar konden ze vrijuit praten over alles wat ze meemaakten, waaronder nu hun beide verloofdes, die nu ook beide echt in hun levens waren. Arthion wilde niets liever dan dat soort dingen delen met haar verloofde, hopend dat ze hem in vertrouwen kon nemen.
‘Ze werkt nog niet lang hier. Ze is hier gekomen nadat mijn zusje haar huwelijk was voltrokken en was verhuisd. Eerlijk gezegd had Miss Rose niet op een betere tijd kunnen komen, want het gemis van mijn zusje was behoorlijk groot.’ Haar zusje was iemand die haar altijd had begrepen. Die precies in dezelfde situatie had gezeten als zij. Ze hadden over alles kunnen praten samen, iets wat ze ook vaak hadden gedaan. Toen dat niet meer mogelijk was geweest, was de prinses ontzettend blij geweest met haar nieuwe hofdame.
Arthion keek om zich heen, om er zeker van te zijn dat er geen anderen in de buurt waren. Het was immers niet gebruikelijk dat ze zo close was met haar hofdame en ze wilde ook zeker niet dat haar andere hofdames het idee hadden dat ze er minder toe deden.
Haar lichte ogen vielen terug op hem. Hij zag eruit alsof hij te vertrouwen was. De prins die hij nu was, haar verloofde, was een man van eer. Een man die haar de hele avond met respect had behandeld. Hij was niet meer de jongen die deed wat hem plezierde, zonder na te denken over de gevolgen. Hij was opgegroeid, zoals hij dat zelf ook al had gezegd. Daardoor had ze het gevoel dat ze hem hiermee in vertrouwen kon nemen.
‘Rose en ik… We zijn echt hele goede vrienden geworden. We vertellen elkaar anders. Elke avond is zij de laatste die mijn vertrekken verlaat. We kunnen de nachten volpraten met onze verhalen, zeker nu zij en Alistair bij elkaar zijn. Ze heeft genoeg te vertellen.’ Arthion had alles al gehoord, zelfs tot aan dat haar hofdame al meerdere keren het bed had gedeeld met haar verloofde. Rose had de meest spannende verhalen, maar Arthion kon zich er nog geen voorstelling van maken.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Zijn aanstaande was duidelijk blij dat hij eerlijk tegen haar geweest was. Het was iets wat hij eigenlijk niet verwacht had, het bleef voor hem namelijk wel een teken van zwakte. Hij had echter geleerd dat hij zulke dingen opzij moest zetten, wilde hij een goed huwelijk. Dus was hij verder gaan lopen met haar en wachtte ongeduldig op haar reactie op zijn verzoek. De reactie die hij uiteindelijk kreeg, liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Arthion zou paars voor hem dragen, daar was hij heel erg blij mee. Samen zouden ze stralen in de kleur en naast het getrouwde koppel zouden alle ogen op hen gericht zijn.Het gesprek kreeg algauw een andere wending, het ging door op de hofdame van zijn aanstaande en hij luisterde naar haar. "Ik ben zeer benieuwd om meer van haar te zien," Antwoordde hij haar kalm en hij glimlachte even. Op dit moment wilde Philip Arthion nog niet teleurstellen en was hij erg nieuwsgierig naar waarom hij haar geweldig moest vinden. Zijn eigen hofhouding was prima, maar geen van hen zou hij bestempelen als geweldig, simpelweg omdat ze maar hofhouding waren. Gelukkig werd er algauw verklaard waarom Miss Rose geweldig zou zijn. Ze had het gat opgevuld dat de zus van Arthion achtergelaten. Philip kon wel begrijpen dat zoiets prettig was. Hij sprak nu dan ook niet veel, hij wilde haar verhaal niet onderbreken. Met een glimlach keek hij soms even naar haar, hield haar in de gaten. "Ik ben blij te horen dat ze de leegte wat op kan vullen." Het was fijn om niet alleen te zijn, eenzaamheid was immers niet alles. Zodra Arthion echter vertelde over de nachtelijke gesprekken die ze met haar hofdame had, fronste Philip in eerste instantie.
"Ik hoop wel dat ze je niet teveel van je slaap beroofd."
Met een plagende glimlach keek hij even naar haar en gaf een zacht kneusje in haar hand. Dat was echter niet hetgeen wat hem de meeste zorgen baarde. De vrouw was verloofd met een Schot en hoewel er op dit moment vrede was, was vrede ook maar een woord. Vaak had het geen echte betekenis en kon men het evengoed een wapenstilstand noemen. Philip vertrouwde zeker geen Schotten, maar het was niet zijn rijk dus kon hij er ook niet over oordelen, nog niet.
"Ik zou wel opletten met wat je haar allemaal verteld nu ze inderdaad samen is met Lord Alistair," met een vriendelijke blik keek hij opzij, recht in de ogen van zijn verloofde, "je bent wel de prinses en ik zou niet willen dat iets of iemand je ergens mee kan schaden."
Hij begon dan wel negatief, maar algauw brak er een warme glimlach door.
"Ik ben echter wel heel blij dat je iemand hebt om mee te praten en die je kan vertrouwen. Ik hoop dat ik in de nabije toekomst soms haar plek mag overnemen en je mij ook kan vertrouwen. Ik vertrouw jou zeker."
Philip keek naar zijn verloofde en streelde haar wang zachtjes even.
"Als ik eerlijk ben, zou ik haar plek het liefste nu al innemen," fluisterde hij haar zachtjes toe. Hij was gestopt met lopen en keek Arthion recht aan. In haar prachtige ogen en hij glimlachte. Voorzichtig boog hij wat voorover en drukte een kus op haar lippen. Ze waren zacht en warm, hij had zijn ogen gesloten en heel zacht duwde hij haar iets meer in zijn armen. Hoewel hij haar wilde, bouwde hij het rustig op. Haar kussen was nu voldoende om zijn verlangens te stillen. Hopelijk zou ze het waarderen en zijn kus beantwoorden. Haar angst aanjagen voor hem was namelijk wel het laatste wat hij wilde doen.
Uiteindelijk liet hij haar lippen los en drukte nog even zacht een kus op haar voorhoofd. Normaal zou hij nooit zo vrij zijn, maar ze waren volledig alleen. Er was niemand die hen op ook maar iets kon betrappen, dus hij vond dat het dit keer mocht. Dat hij vrij mocht zijn en haar ook kon tonen dat ze vrij kon zijn bij hem. Dat hij geen vervelende jongen meer was, maar een man voor haar zou zijn. Haar man zou zijn.
"Mijn prachtige verloofde."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nooit had ze gedacht dat zijn blauwe ogen haar konden verleiden. Dat ze zou vallen voor zijn rossig getinte haren, die nog netjes naar achteren waren gebonden met een lint. Ze had op het beste gehoopt, wat in haar ogen een vriendschappelijke relatie zou zijn geweest. Nooit had ze gedacht dat Philip haar had kunnen charmeren, dat hij zo serieus achter hun huwelijk zou staan als zij dat deed. Met elk compliment had hij haar hart laten fladderen en met zijn voorzichtige kus had het warme gevoel haar lichaam overvallen. Ze wist niet of dit de gevoelens waren waar Rose het altijd over had als ze over haar verloofde praatte, maar het was zeker een begin.
Ze was versteld dat ze zojuist haar eerste zoen had gehad, in de gangen van haar paleis. Ze zouden trouwen, wat betekende dat een zoen misschien onschuldig was als ze het zou vergelijken met wat er nog zou komen. Het was in ieder geval een prettige ervaring geweest en haar ogen hadden zich nog heel even gefocust op zijn lippen, om in zich op te nemen hoe ze eruit zagen en hoe ze haar zo zacht hadden kunnen zoen. Ze wist dat zij niet de eerste vrouw was die hij een zoen had gegeven, maar ze hoopte wel de laatste te zijn.
‘Je bent echt veranderd,’ merkte Arthion zachtjes op na het compliment dat ze had gekregen. De gehele avond had hij haar al verteld hoe mooi ze was, hoe blij hij was dat ze naast hem stond. Die woorden had hij echter verteld voor een grote groep mensen en nu ze zo alleen waren, had het voor haar toch meer betekenis. Hij had het gezegd omdat hij het meende, niet omdat het had gemoeten.
Dat hij haar had gewaarschuwd voor Rose, nam ze voor nu maar voor lief. Ze wist genoeg van de politiek om Philip zijn wantrouwen te begrijpen. Ze zou hem nog wel bewijzen dat Rose haar geheimen bewaarde, zoals ze altijd al had gedaan. Rose zou de prins snel genoeg voor zich winnen, daar was de prinses van overtuigd. Haar hofdame was de meest vriendelijke, eerlijke persoon die ze ooit had ontmoet en bovenal was ze haar beste vriendin. Dat zou Philip ook snel in gaan zien, als hij eenmaal de tijd had gehad om haar hofdame te leren kennen.
Arthion legde haar hand rond het gezicht van haar verloofde. Met haar vingers gleed ze over zijn vage huid, die aan de randen van zijn gezicht werd onderbroken door zijn gezichtshaar, lang niet zo woest als dat van de Schot. Ze besefte zich dat dit de eerste keer was dat ze hem aanraakte, écht aanraakte. Ze hadden gedanst en elkaars hand vast gehouden, maar dit was anders. Het gevoel wat het teweeg bracht, was nog moeilijk te bevatten voor de prinses.
‘Misschien,’ begon Arthion, maar het duurde even voordat ze haar zin af maakte. Voornamelijk om hetgeen wat ze wilde voorstellen, voor haar een grote gebeurtenis was. Ze had haar kamer nog nooit met iemand gedeeld, ze had nog nooit met een man in bed gelegen. Iets wat na hun huwelijk wel zou gebeuren, maar ze had het idee gekregen dat Philip er nu al behoefte aan had om naast haar te liggen en de gehele nacht met haar te praten. Daar wilde ze geen nee tegen zeggen, maar ze hoopte dat het ook bij praten zou blijven. Misschien hier en daar nog een kus, maar de rest wilde ze toch bewaren voor haar huwelijksnacht.
‘Misschien kan je vannacht al haar plaats in nemen?’ stelde ze aan hem voor. Voor haar gevoel was hun avond nog niet voorbij. Er was nog zoveel wat ze van hem wilde weten, misschien dat hij nu ook vragen voor haar had, nu hij haar en hun huwelijk serieuzer nam. Diep van binnen deed het haar pijn om haar vriendin alleen te laten zitten, maar ze wist ook dat Rose haar avond dan met haar eigen verloofde zou kunnen doorbrengen. Iets wat ook niet vervelend kon zijn.
‘Heeft de hofhouding al laten zien waar de vertrekken zijn waar je jouw tijd zal doorbrengen?’ Ze ging er vanuit van wel, maar anders zou ze hem nu de weg wijzen naar de plek waar ze beide zouden slamen.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Haar zachte handeling als reactie op zijn kus had hem verbaasd, maar gaf hem tegelijkertijd een fijn gevoel. Ze was niet weggedoken voor hem en leek niet bang te zijn als hij toenadering bij haar zocht. Natuurlijk besefte Philip dat hij het rustig aan moest doen, maar Arthion mogen kussen was al een stap in de hele goede richting. Hij voelde haar hand, hoe haar vingers over zijn huid gleden en zijn ogen bleven gericht op haar. Een warme glimlach brak door zijn in gezicht en langzaam nam hij haar hand even vast. Hij kuste deze zachtjes.
"Weet je het zeker? Ik wil niets aan je opdringen," begon hij zachtjes, maar zijn ogen waren begonnen met stralen door zijn voorstel, "maar dat neemt niet weg dat ik heel graag haar plaats in neem voor vannacht." Was hetgeen wat hij eraan toevoegde. Hij keek naar haar en liet haar hand toen los. Philip liet zijn vingers over haar arm naar boven glijden en nam zachtjes haar hals vast voordat hij haar weer kuste.
"Hmh, volgens mij even vluchtig, maar ik weet niet of ik ze vanuit hier kan vinden. Dus ik laat me graag begeleiden door jou."
Philip nam toen zachtjes haar arm vast en glimlachte rustig. Het was erg fijn om zo bij haar te zijn, ze was zo open en ontzettend warm. Hij was erg blij dat hij zich voor haar open gesteld had. Het was iets wat ze duidelijk niet verwacht had, maar wel kon waarderen. Aan alles merkte hij dat aan haar. Rustig liet hij zich door haar begeleiden en keek soms even opzij naar haar. "Zou je morgen misschien nog een stuk willen wandelen?" Hun huwelijk kwam eraan en hij wilde gewoon graag haar nu beter leren kennen en haar vertrouwen voor hem winnen. Natuurlijk kwam het huwelijk van haar hofdame eraan en zou ze daar vast tijd aan willen spenderen, maar hij was er natuurlijk ook nog. Niet dat hij zich niet kon vermaken, hij zou waarschijnlijk nog met haar vader gaan jagen en de stad in gaan. Achter andere hofdames en vrouwen zitten zou hij niet meer doen, dat was alles niet waard. Hij wilde Arthion helemaal voor hem alleen, dat ze ook naar hem verlangde zoals andere vrouwen dat konden doen.
Uiteindelijk kwamen ze samen aan bij de vertrekken en viste Philip de sleutel uit zijn zak. Hij opende de vertrekken, welke gelukkig nog verlicht werden door brandende kaarsen en het vuur in de open haard. "Ah ja, hier was ik inderdaad geweest," zei hij met een kleine grijns en een knikje naar zijn spullen. Hij liet Arthion voor het eerst weer even los en liet zijn blik door de kamer glijden. Het zou ongepast zijn om al met haar te slapen, hoewel hij dat graag zou willen doen.
"We kunnen nog wel een tijdje bij de haard zitten, ik zal je terug brengen naar je kamers zodra je dat wilt," beloofde hij haar en kalm nam hij plaats op de bank bij de haard. Daar klopte hij een kussen voor haar op en wenkte haar met een kleine beweging van zijn gezicht. "Kijk je uit naar de huwelijksdag?" Vroeg hij nieuwsgierig, voor veel vrouwen was het immers een droom. Misschien was dat wel minder als het niet de man van je dromen was die je huwde. Philip had geen flauw idee, hij zag het als weer een reden voor een feest en zijn kans om Arthion eindelijk helemaal tot zich te nemen. Dat hij alle plechtigheden daarvoor moest doorstaan, had hij zeker voor haar over.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Op de uitnodiging om samen te wandelen de volgende dag, was de prinses enthousiast in gegaan. Ze bracht graag haar tijd door in de tuinen en ze had plekjes die toch wel speciaal voor haar waren, bijvoorbeeld de prinsessentuin. Ze wist niet of ze die al meteen zou delen met de prins, maar ze wilde hem zeker laten zien waar zij de schoonheid vond in alle dagen die ze doorbracht in het paleis. Vervolgens had ze hem meegenomen naar zijn vertrekken, waar hij uiteraard al even was geweest. Nu stelde hij voor om samen voor de haard te zitten. Iets waar ze geen nee tegen zou zeggen. Na de hele avond te hebben gestaan en te hebben gedanst, vond ze het fijn om eventjes te kunnen zitten.
‘Dat zou fijn zijn,’ zei ze, doelend op het feit dat hij haar terug zou brengen naar haar eigen vertrekken. Het was nog wel haar plan om terug te keren naar haar eigen kamers, maar ze vond het fijn dat ze hier rustig met de prins zou kunnen zitten om met hem te praten. Het voelde veilig, misschien ook wel omdat ze dit soort momenten vaak met Rose had. Uiteindelijk zou Philip haar man worden, wat zou betekenen dat zij ook steeds meer met elkaar zouden praten en elkaars geheimen zouden weten. Daar zouden ze nu mee kunnen beginnen. Dat leek Philip in ieder geval wel te willen.
Glimlachend nam Arthion naast haar prins plaats op de bank. Nog steeds vond ze het moeilijk te geloven dat hij op was gegroeid tot een nette jongeheer, die haar volledig respecteerde en haar behandelde met de liefde en eer die ze verdiende. Hij stelde haar de juiste vragen en hij had haar niet onder valse voorwaarden meegelokt naar zijn kamer. Hij leek haar echt te willen leren kennen, wat maakte dat ze hem ook een kans wilde geven om dat te doen.
Arthion vouwde haar handen in haar schoot en knikte op de vraag van Philip. ‘Ik kijk er ontzettend naar uit. Ik was vereerd om bij het huwelijk van mijn jongere zusje te zijne n het was werkelijk waar prachtig.’ Kosten nog moeiten waren niet bespaard toen de jongere prinses een graaf had getrouwd. Nu de kroonprins- en prinses gingen trouwen, zouden dezen er al helemaal niet meer toe doen. Arthion keek ontzettend uit naar haar trouwjurk, waar de naaisters nu druk mee in de weer waren. Ze had al bedacht hoe ze wilde dat haar haren zouden worden gedaan en ze had zelfs al een beeld van hoe de zaal er uit zou komen te zien.
‘En jij?’ vroeg ze nieuwsgierig aan Philip. ‘Kijk jij er naar uit?’ Ondanks alles verwachtte ze nog steeds een eerlijk, maar negatief, antwoord. Hij had zich tot nu toe als de perfecte verloofde gedragen, maar Arthion probeerde zich er bewust van te blijven dat de roekeloze Philip niet volledig was verdwenen. Hij had vast nog een deel van zijn wilde haren en misschien was hij, ondanks zijn woorden, er nog niet aan toe om alles achter zich te laten en een rustiger leven aan te gaan. Al was het leven van een koning nooit echt rustig. Arthion had het vaak genoeg gemerkt aan haar vader en waarschijnlijk zou de man ook blij zijn dat er nu eindelijk een jongeman was die geschikt genoeg was om het koninkrijk, met Arthion aan zijn zijde, te leiden.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Haar enthousiasme was aanstekelijk, maar vooral heel erg prettig. Het gaf hem het gevoel dat ze oprecht tijd met hem door wilde gaan brengen en niet alleen omdat het moest. Rustig knikte hij even, dan zou hij zich zeker aan de belofte houden om haar terug te brengen. Nu hij namelijk eindelijk een beetje in een goed daglicht bij Arthion kwam, wilde hij dat niet verpesten. Rustig luisterde Philip naar haar antwoord op zijn vraag, keek soms even naar zijn handen, maar hier haalde ook goed in de gaten. "Ik geloof wel dat de onze ook best een spektakel zal gaan worden." Kort grinnikte hij even en keek rustig naar haar. Natuurlijk kwam de vraag bij hem terug en hij moest er toch kort even over nadenken.
"Ja, eigenlijk wel. Dat neemt niet weg dat ik het heel spannend vind en soms ook best even moeilijk. Ik ben veel vrijheid gewend en natuurlijk krijg ik er heel veel voor terug, maar het is soms wel even wennen. Ik doe hard mijn best om alles goed te doen en ik ben bang een fout te maken waarmee ik je teleurstel en dat probeer ik juist zo hard te voorkomen." Het was een eerlijk antwoord en het liet hem even naar het vuur kijken. Altijd had hij kunnen doen wat hij wilde, de vrouwen kunnen versieren die hij wilde. Alles zou veranderen zodra hij eenmaal getrouwd was. Philip zelf had als levensdoel gesteld om Arthion trouw te blijven en niet de fout in te gaan, want dat verdiende ze gewoonweg niet. Zoals ze hem nu ook ontving en toestond om toenadering te zoeken. Ze was te goed om gekwetst te worden door zijn egoïsme.
"Maar goed, alles zal vast wel goed komen! Ik wil er niet teveel aan denken want dan gaat het goed."
Een grijns verscheen weer even op zijn gezicht en hij keek opzij naar haar. Hij had ook vooral zin in andere dingen die bij hun huwelijk hoorden, maar daar zou hij haar nog even niet mee lastig vallen. Philip had zijn aanstaande mogen kussen en daar moest hij voor nu genoegen mee nemen. "Ik was stiekem ook wel benieuwd, zijn er nog dingen die jij wilt weten? Vragen die je hebt? Ik heb het gevoel alsof ik erg veel aan het woord ben." Hij was dan ook wel een goede prater, een kwaliteit die straks tijdens zijn koningschap goed van pas zou komen. Praten was namelijk iets dat er veel gebeurde en juist op die manier wist Philip mensen te gebruiken, maar ook te verenigen. Dat hij dan ook veel sprak was niet iets waar hij echt iets tegen kon doen, het gebeurde gewoon vanzelf. Net als ademen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het huwelijk van Arthion en Philip de allerbelangrijkste prioriteit was geweest in het paleis van koning Balthazar, was er nog een ander huwelijk geweest dat geregeld had moeten worden. Het huwelijk tussen de belangrijkste hofdame van de prinses en haar mannelijke, ruige Schot. Rose was de laatste paar dagen in de wolken geweest en had elk detail over haar liefdesleven aan Arthion verteld. De prinses was erg tevreden over hoe verliefd haar hofdame was. De man die voor haar was uitgekozen, was uitermate geschikt voor haar en hij leek iemand te zijn die Rose haar wilde gedrag tot in zekere zin kon temmen.
De dagen van Arthion hadden vol verschillende afspraken gezeten, waarnaast ze ook nog tijd had moeten maken voor haar eigen verloofde en haar eigen huwelijk. Philip was tot nu toe een echte heer geweest. Na hun eerste kus, die plaats had gevonden in zijn vertrekken, waren er nog veel meer voorgevallen. Dat, in combinatie met zijn lieve woorden, kon ze vaststellen dat ook zij langzaam maar zeker verliefd was geworden op een man. Een man die ooit haar koning zou worden en eerlijk gezegd kon ze niet wachten om samen met hem aan dat avontuur te beginnen.
De dag van de bruiloft van Rose en Alistar was aangebroken. In de ochtend had de prinses een bezoek gebracht aan haar beste vriendin, en hofdame, wie op haar beurt eens helemaal in de watten was gelegd door het personeel van Alistar. Zelfs ruige Schotten hadden dienaren, die het ontzettend belangrijk vonden dat de nieuwe Lady van de clan Balfour haarzelf goed zou presenteren tijdens het huwelijk. Rose had er ontzettend mooi uit gezien, maar jammer genoeg had Arthion niet de gehele ochtend met haar hofdame door kunnen brengen. Ze had zichzelf immers ook klaar moeten laten maken voor het huwelijk, waar ze een belangrijke rol zou spelen. Zonder haar zegen zouden de twee immers niet mogen trouwen. Al hadden Rose en Alistair niks te vrezen.
Eén van de zalen in het kasteel was volledig ingericht voor het huwelijk. De meeste stoelen waren al gevuld met Arthion haar onderdanen. Die zaten links, de kant van de bruid. Aan de rechterkant zat een groot deel van Alistar zijn clan. De Schotten hadden op zekere momenten voor wat overlast gezorgd in het kasteel, maar nu gedroegen ze zich voortreffelijk. Ook deze luide mensen leken nog in te zien dat dit een belangrijk huwelijk was. Het ging immers om hun Lord en Lady.
Samen met haar aanstaande echtgenote zat Arthion al aan de zijkant van Rose. Ze zaten wel degelijk hoger dan de rest van het publiek. Niet ver van Arthion zat de vader van Rose. Een man die ze niet erg vaak had gezien. Waarschijnlijk zou dat ook niet meer gebeuren als Rose eenmaal getrouwd was. Dan stond ze immers onder de zorg van de clan Balfour, wat tevens ook betekende dat ze een Schotse nationaliteit aan zou nemen. Dat was iets waar Arthion zich geen zorgen om maakte. Het zou juist goed zijn voor de twee verschillende volken om te zien hoe goed het tussen hen zou werken.
Zoals Arthion op hun eerste avond samen had beloofd aan Philip, droeg ze een paarse jurk. Philip zijn pak was prachtig aangepast op haar jurk en samen waren ze absoluut een stralend paar, al ging het vandaag uiteraard niet om hen. Het ging om het gelukkige stel dat zou trouwen. Over enkele minuten zou Alistair binnen komen en niet veel later zou Rose volgen.
De zaal viel stil, de muziek was gestopt. Een spreker van clan Balfour had zijn plaats ingenomen en schraapte zijn keel. ‘Lord Alistair Balfour, zoon van Fergus en Isobel Balfor. Leider van clan Balfour.’
De deuren werden geopend voor de ruige schot. Het was duidelijk dat hij zijn best had gedaan om er zo netjes uit te zien, maar zijn zwarte manen waren nauwelijks te temmen. De brede man was gekleed in een kilt in de kleuren van zijn clan en ook droeg hij trots het wapen van de groep. Arthion keek toe hoe de man zich een weg maakte naar het altaar, waar hij straks zou huwen met haar geliefde hofdame. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe nerveus Rose op dit moment moest zijn.

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Het was een intensieve ochtend geweest. Ondanks dat er vooral voor haar gezorgd werd, voelde Rose voor het eerst sinds haar verloving met Alistair een zekere nervositeit. Wat als hij haar zou verraden? Wat als hij zou weigeren? Ze kon het zich niet voorstellen, maar toch hadden die gedachten op de vroege ochtend door haar hoofd gespeeld. Wat als... Zodra Arthion echter bij haar was gekomen, waren die gedachten als sneeuw voor de zon verdwenen. De prinses wist haar vertrouwen te geven en te verzekeren dat alles goed zou komen en ze er mooi uit zag. Het bezoek van Arthion was fijn geweest, ook al had het best langer mogen duren. De Schotse dames die haar hielpen, waren anders. Ze moest er nog aan wennen hoewel ze meer dan vriendelijk en goed voor haar waren. Natuurlijk waren ze dat, ze was hun aanstaande lady. Glimlachend had ze alles ondergaan en uiteindelijk was ze er klaar voor. Ze werd langzaam richting de zaal gebracht die voor hun was klaar gemaakt. Haar vader had ervoor gekozen om haar niet te begeleiden naar het altaar, ze vond het zwak. Even haalde ze diep adem. Alistair was al binnen, haar aanstaande man, eindelijk.
Zodra de deuren zich openden voor de tweede maal, enkele momenten nadat Alistair zijn plek had kunnen vinden bij het altaar, schreed Rose naar binnen. Haar naam werd al luid omgeroepen.
"Lady Rose Elyrna Lovell, dochter van Eduard Lovell. Graaf van Devon."
Rose droeg een ivoren bruidsjurk, haar bovenlijf was bezet met allerlei bloemen en hij viel iets wijder uiteen. Natuurlijk was de ketting die Alistair niet van haar hals af te denken en schitterde daar dan ook. Terwijl ze liep kon ze haar blik enkel op Alistair houden, ze haalde even nerveus adem. Hij had haar zo nog niet gezien en hoeveel ze ook al wel van elkaar gezien hadden en de blik op zijn gezicht maakte haar gelukkig. Ze kon ook zien dat hij zijn best had gedaan, haar ruige Schot. Geprobeerd zijn manen te temmen, al wist ze inmiddels dondersgoed dat dat onmogelijk was.
Eenmaal bij hem nam hij zacht haar hand vast, soms was het verbazingwekkend hoe zacht zijn handelingen tegenover haar konden zijn. Haar ogen keken op naar hem en ze glimlachte, dit was een van de gelukkigste momenten van haar leven.
De dominee begon te spreken terwijl het aanstaande echtpaar vooral aandacht leek te hebben voor elkaar. Natuurlijk luisterden ze aandachtig, maar de kleine aanrakingen of korte blikken gaven aan dat hun aandacht meer dan eens ergens anders was. Zodra daar het moment was dat de prinses om haar zegen werd gevraagd draaide Rose zich wat om en keek met een kleine glimlach naar de vrouw die haar beste vriendin was. De vrouw die zo ontzettend hard zou verraden, maar die haar zegen zou geven en daarmee al het verraad een kans gaf.
"Uwe Majesteit prinses Arthion, zou u uw zegen willen geven voor het huwelijk tussen deze twee geliefden?"
Zodra de prinses haar zegen had gegeven brak er een nog bredere glimlach door op het gezicht van haar hofdame. Vanuit de aanwezigen had er ook geen enkeling bezwaar tegen dit huwelijk en zo werden de wilde Schot en zijn Engelse hofdame verbonden voor het oog van God. Voorzichtig deed ze de ring, die ze samen zorgvuldig uitgekozen hadden, bij hem om. Erna kreeg ze ook zijn ring om haar vinger en voordat ze daar ook maar een blik op kon werpen, voelde Rose zijn lippen al op de hare. Het gekriebel van zijn baard tegen haar zachte huid. Ze was getrouwd, het spel zou beginnen. Tijdens hun kus klonk er een applaus door de zaal.
Philip keek opzij naar zijn aanstaande en glimlachte. "Ik denk dat het voor ons oorverdovend zal zijn." Zei hij met een kleine maar trotse glimlach. De afgelopen tijd had hij haar steeds beter leren kennen, Rose was immers druk geweest met de voorbereidingen voor haar huwelijk. Hij had wat tijd kunnen stelen en die samen met Arthion door kunnen brengen. "Ik kijk er naar uit om zo met je te mogen dansen." Zachtjes nam Philip even haar hand vast en drukte er een kus op, nu iedereen aan het juichen was, zou dit beetje tonen van affectie vast niet zo opvallen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hun huwelijk was voltrokken. Alle officiële teksten waren opgedreund, de prinses had haar zegen gegeven en ze waren aan elkaar verbonden door hun ring en de zoen die het huwelijk had bezegeld. Rose Elyrna Lovell was nu omgetoverd tot Rose Elyrna Balfour, lady van clan Balfour en zijn wettige echtegenote. In zijn lichaam groeide een dierlijk instinct om haar te nemen, hier midden in de zaal. Hun huwelijk zou nog geconsumeerd moeten worden, want iedereen verwachtte dat ze braaf naast elkaar hadden gelegen. Alistar wist echter dat er nog genoeg tijd zou komen om de ruwe liefde met zijn vrouw te bedrijven, zoals ze dat al meerdere keren hadden gedaan. Vandaag was een belangrijke dag. Eentje waarop hij en zijn lady zich zouden moeten presenteren. Al was dat nog niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat het plan van Rose in werking zou worden gezet vanaf vandaag, nu ze officieel samen waren.
Al sinds Rose hem had verteld over haar plan, was de honger naar macht gegroeid. Het idee alleen al dat hij als koning zou regeren over dit rijk, dat de gehele koninklijke familie zou vallen. Het was werkelijk een dramatisch verhaal, dat wat er in de toekomst zou gebeuren. De koning zou te komen overlijden, waardoor Arthion en Philip de troon op zich zouden moeten nemen. Tegen die tijd zouden ze ook al getrouwd zijn. Dat deel was zeker belangrijk voor het plan van Rose. Arthion en Philip zouden heel even het rijk regeren, maar ook Philip zou niet meer lang leven. Dat zou de prinses alleen achterlaten, kapot van rouw en verdriet. Dat was het moment waarop Alistar zijn mannen toe zouden slaan. Het kasteel zou bestormd worden en hij en Rose zouden op de troon eindigen. Wat er met de prinses zou gebeuren, baarde hem geen zorgen. Liever kwijt dan rijk, dacht hij zo.
Er werd voor hen geklapt, mensen applaudisseerden. Ze wisten nog niet eens dat ze niet alleen voor hun Lady en Lord klapten, maar ook voor hun toekomstige koning en koningin. Grijzend nam Alistar zijn vrouw bij de arm en draaide hij zich naar het publiek, waarna hij zijn hand opstak naar de vele mensen. Hij kon zich erg verheugen op de tijd die nog zou komen, op de toekomst die Rose hem had beloofd. Ze zouden er veel voor moeten plannen en zorgvuldig voor moeten werken, maar het resultaat zou zeker een geweldige beloning zijn voor hen beide.
‘Lach, Dearg Eanac. Voor hen ben je nu slechts een Lady,’ al was dat totaal geen slechte titel,’ maar over enkele weken zullen ze klappen voor hun koningin.’ Die koningin zou niet Arthion zijn. Zelf vond Alistar haar ook niet geschikt om te regeren. Ze was te wel onderwezen, waardoor ze meningen en ideeën had. Iets wat ze niet zou hoeven hebben. Rose was daarin anders. Ze had dan wel degelijk een sterke mening, eentje die ze ook altijd aan hem liet zien, maar hun relatie was altijd een eerlijk gevecht voor dominantie. Rose zou een geschiktere koningin zijn dan de prinses die hen op dit moment toelachte, dat wist hij zeker.
Samen met Rose liep hij naar het midden van de zaal. Hij liet haar los en maakte een buiging voor haar, zijn vrouw. Hun eerste dans was een belangrijk onderdeel van het feest. Daarnaast was het een erg traditionele dans. Naar zijn mening werd er niet genoeg contact gebracht tussen de twee dansende mensen, maar hij was al zo gewend om Rose dicht bij zich te hebben, dat het nu lastig was. Dat terwijl ze er werkelijk begeerlijk uitzag in de jurk die ze droeg. Hij kon zien dat er veel werk in had gezeten en de stof complimenteerde haar ogen. Haar houding verkreeg er een zekere gratie door.
Toch voerde hij de dans netjes uit, met alle ogen die op hen gericht was. Alistar keek echter alleen maar naar zijn bloedmooie roos. Hij had geluk met haar, daar was hij zich bewust van. Er waren weinig vrouwen geweest die hem echt aan hadden gekund. Rose was een uitzondering, zoals ze dat op meerdere regels ook al was geweest. Dat had ze hem wel laten blijken.
‘Ik kan niet wachten op de rest van ons leven samen,’ liet hij haar weten, terwijl hij haar gezicht goed in de gaten hield. Tijdens de dans zette hij een stap dichter naar haar toe, precies zoals het hen aan was geleerd. ‘We zullen de wereld regeren.’

TheBurrow
Levende legende

TheBurrow schreef:
Het was dat het officiële gedeelte nodig was, ze konden er nu eenmaal niet omheen. Het liefste had ze het echter zo snel mogelijk achter zich gelaten. Ja, deze dag was prachtig, maar ze wilde niet meer toneel spelen. Het enige waar Rose soms aan kon denken, was deze man dicht tegen zich aan hebben. Zodra hun kus als bezegeling van het huwelijk kwam, klonk er applaus. Applaus voor hun huwelijk en voor hen. Het prachtige paar dat toonde dat Schotten en Engelsen prima samen konden leven. Gewillig liet Rose zich door haar man, ze mocht hem nu haar man noemen, naar het publiek draaien. Haar ogen gleden door de zaal heen terwijl ze luisterde naar zijn fluistering. Een tevreden glimlach ontvouwde zich rond haar lippen en niet alleen om het feit dat deze Lord nu van haar was. Ze zou koningin zijn. Aan zijn zijde zou ze regeren en ook al dacht Alistair misschien van niet, ook dan zou ze aan de touwtjes blijven trekken.
Met hem schreed ze naar het midden van de zaal, onderwijl ze vriendelijk knikte naar de mensen die hun felicitaties voor hun al uitspraken. Eenmaal daar werd ze losgelaten en Rose zakte in een reverence. Sierlijk voerde ze vervolgens de dans uit, ze had hard geoefend erop. Op haar speciale dag wilde ze niet dat er ook maar iets fout ging en zeker niet bij hun dans. Met een kleine, getuite glimlach keek ze even naar Alistair, van zijn gezicht was af te lezen dat hij haar lichaam te weinig voelde. Ze hield hem in de gaten en observeerde hem, zoals ze altijd deed. Oké, altijd was een leugen. Als hij haar nam, dan kon ze hem niet observeren. Ruw genot nam op dat moment bezit van haar lichaam en dat was iets waar ze nooit over zou klagen. Hun dans eindigde een stuk dichter bij elkaar, zijn woorden lieten een rilling over haar rug lopen. Niet van de kou of vrees, maar van genot. Hoop. Zij zouden heersen, maar met name zou zij over de rug van haar man de landen besturen.
"Ik kan niet wachten tot ik eindelijk een kroon kan dragen." Ze fluisterde het zachtjes tegen hem, Rose zou niet willen dat iemand van hun plannen zou horen. Alles moest in het grootste geheim gebeuren, want anders zouden ze zeker hangen. Natuurlijk vertrouwde ze haar man daar ook in, maar als ze haar eigen leven moest redden om hem te verlinken, dan zou ze dat ook zo doen. Hopelijk ongezien liet ze haar hand over zijn borst glijden en eindigde in de buurt van zijn broek. "Het is dat ik heel graag wil dansen, drinken en genieten... Anders had ik je nu al mee naar huis genomen van dit feest, Lord Balfour."
Na hun dans was het aan hen om de felicitaties in ontvangst te nemen. Ze kon de tegenzin in het gezicht van Alistair zien. "Echtgenoot, gedraag je." Fluisterde ze hem zachtjes toe waarna ze hem met zich mee nam. Met een glimlach nam ze verschillende felicitaties in ontvangst en zag toen hoe de prins en prinses haar kant op kwamen. Uit gewoonte zakte ze in een reverence voor het verloofde paar. Liefjes keek ze naar Arthion en keek toen naar Philip die haar arm vast had en hen ook feliciteerde.
Philip streek zacht met zijn duim over haar arm heen die hij vast had. Glimlachend keek hij even naar zijn verloofde. Hoewel zij nu niet hun huwelijk aan het vieren waren, waren ze duidelijk een paar in hun paarse kleding. Hij voelde zich heerlijk en keek even opzij. "Gefeliciteerd Lord Balfour! U ziet er gelukkig beiden ontzettend vrolijk uit op jullie huwelijksdag. Het is ook een dag om te feesten en daarom hebben mijn verloofde en ik een cadeau voor jullie." Met een glimlach keek hij naar zijn verloofde, hij had Arthion erbij nodig gehad om het uit te kiezen. Met een grijns werden de deuren van de tuinen geopend waar twee paarden stonden. Hij had twee paarden van het beste ras weten te strikken voor het paar. Een witte en zwarte, als hij zijn verloofde mocht geloven dan paste dat zeer goed bij dit paar.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld