Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Percy Jackson ORPG || Yours in demigodishness

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Davey stond op, zijn gedaante leunend in de deuropening, onderwijl de grijns die hij vertoonde niet meer weg te denken was. Het was vermakkelijk hoe de jongen niet eens zelf durfde te spreken, althans, dat was hoe Davey het opvatte. Het meisje leek zijn zijde echter nooit te verlaten, wat nog wel eens een probleem zou kunnen vormen. Tegen haar had hij niets, geen haat, geen slechte ervaringen met haar ouders. Percy daarentegen leek enkel problemen mee te brengen, al kon dit evengoed zijn vader zijn. De god had een hekel aan Davey, zoveel dat hij hem dood leek te willen zien. 'I'm always looking for trouble.' Zij hij lachend, zijn voetstaopen gezet richting het tweetal. Het was geen leugen, sinds het Davey's reputatie leek te zijn geworden.
Het was de luide stem van Chiron die hem stopte van actie ondernemen. 'Not today, buddy.' De jongen draaide zich om, recht in de ogen van een zuchtende Chiron gekeken, wie duidelijk had gehoord wat hij gezegd had. 'Mr. D wants to talk to you, and stop bothering Percy. We get it, Poseidon hates you.' Werd hem verteld, voorsleer hij zich nog een laatste keer omdraaide naar Percy. 'You're in luck, Jackson.' En met die woorden liep hij weg, richting het huis van mr. D.

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
Het moment dat Davey opstond en met een misselijkmakende grijns op haar en Percy af kwam lopen liet voor Mel alarmbellen afgaan. Het was niet moeilijk op te merken dat Davey een gevecht probeerde uit te lokken, gezien zijn houding en manier van spreken. Het liet voor haarzelf alarmbellen ringelen, ze zou niet aan de zijlijn staan bij zo'n gevecht. Ruzie was iets dat ze liever wilde voorkomen. Hij zou ook beter moeten weten, sollen met de dochter van Artemis is geen goed idee. Vooral niet als ze een pijl en boog in haar handen heeft. Haar houding veranderde dan ook ietwat. Ze wilde klaarstaan voor haar vriend, ze wilde hem niet zwak laten lijken. En opeens, recht voordat het echt ging beginnen kwam Chiron tussen hen instaan. Hij stuurde Davey weg, richting het kantoor van mr. D. Mel haalde een wenkbrauw op toen hij zei dat Percy er deze keer makkelijk vanaf was gekomen, waarna hij snel wegliep. Ze geloofde dat echter niet, ze had gezien hoe Percy vocht. Mel richtte haar aandacht op Chiron, die zich nu naar hen omdraaide. "Percy, Annabeth needs you. She's waiting for you at the fighting arena" zei Chiron tegen hen. Percy knikte naar hem, zei gedag tegen Mel en liep struinend weg. Zodra hij weg was begonnen ze te lopen, richting haar cabine. "I like your fighting spirit" begon Chiron, "But you don't always have to stand up for Percy. He's doing fine on his own". Mel knikte even, ookal was het advies dat ze niet op ging volgen. Chiron leek het op te merken maar zei er niks van. "Anyways, the kids here look up to you. You're quite extraordinary to them Stay out of trouble". Met die woorden stonden ze voor Artemis' grijze glinsterende cabine. Mel draaide zich om naar Chiron en tot haar verbazing was hij weggelopen. Ze zuchtte even en keek weer naar de cabine. Hij was grijs en redelijk simpel aan de buitenkant. Of tenminste, dat was hij overdag. 's Nachts was hij levendig, glinsterde de cabine in het maanlicht en reflecteerde hij de felle sterren die aan de hemel stonden. Het was volgens Mel perfect, vooral het feit dat de cabine de enige was waarbij er op het dak gezeten kon worden. Het was haar favoriete en speciaalste plekje op het hele kamp, vooral omdat ze de enige was die er kon komen. Eigenlijk hoorde de cabine er alleen maar te staan om Artemis te eren, maar gezien Melanthi bestond was ze de enige bewoonster en gelijk ook de cabineleider. De enige mensen die af en toe in haar cabine kwamen slapen waren de Hunters van Artemis, maar dat gebeurde eigenlijk nooit. Boven de deur van de cabine was een symbool van de pijl en boog geschilderd. Met een lichtelijk zuchtje liep Mel naar binnen. De cabine was aan de binnenkant ook grijs, maar was een stuk mooier. Op de muren stonden prachtige schilderingen van dieren. Verder stonden er stapelbedden, tafels, comfortabele stoelen, kledingkasten en nog veel meer. Ook waren er nog een paar speciale dingen, zoals een wapenrek met allerlei bogen erop en een speciale kast met outfit die de Hunters van Artemis dragen. Snel opende ze die kast en stopte ze haar harnas erin, wat eigenlijk dat was dat de Hunters altijd aan hadden. Haar boog legde ze neer op haar bed, waarna ze naar de ladder racete en naar boven klom. Langzaam stapte ze het zonlicht in en nam ze plaats aan de rand van het dak. Vanaf hier kon ze op veel dingen uitkijken, op de andere cabine's maar ook delen van de trainingsvelden. Het was fijn om hier te zitten, ze kon er wel uren blijven.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Traagzame passen zette hij vooruit, het kamp rondom zich in zich opgenomen, puur om zijn licht heimwee gerust te stellen. Hij was terug. Nooit had hij erge last van heimwee, het nooit gevoeld door het gebrek aan een thuisbasis. Schepen waren zijn thuis. Eilanden waar hij soms een aantal nachten op doorbracht behoorden hier ook toe. En toch, ondanks alle ontkenende gedachten was het prettig om terug te zijn in het kamp.
De deur kraakte bij het openen, het gepiep van de schanieren kwam ergerlijk bij hem binnen. Niet meteen kwam hij aan bij het kantoor van mr. D, hiervoor nog een deur moeten passeren, waar hij eerst een op klopte. 'Come in.' Hoorde hij een bekende stem mompelen, en toch verstaanbaar genoeg voor Davey om het te verstaan. Davey duwde de deur open en meteen werd hij bekeken door de god. 'Davey! My boy, take a seat.' Enthousiast bracht hij het naar buiten, zijn hand gebarend naar de stoel tegenover zijn bureau, waarop Davey plaats nam. 'I heard you need a new ship, because I'm assuming the last one got destroyed again.' Davey knikte even. 'Poseidon?' Een lach liet de jongen horen, onderwijl hij zijn hoofd schudde. 'Oh no, let me tell you.' Ook mr. D lachte even, onderwijl hij hem liet spreken. 'So here I was, crew and all, just chilling on this island for a while, because why not. So one of my crew members does something stupid and Zeus gets mad, like, furious. So the next day we set sail, ready to get back home or to whatever island we can find. And this fucker-' Mr. D onderbrak hem, wat ergens begrijpelijk was. 'Be respectfull, Davey.' Davey kon echter alleen met zijn ogen rollen. 'So this god sends lightning right into my ship. The whole thing explodes, my entire crew is dead. I am left clinging to a piece of wood, trying to comprehend what just happened, when he sends a gust of wind, sending me straight into the ocean. I, ofcourse, am a little angry myself, only to be distracted by Charybdis. Who even created that thing?' Hij was even stil, aangehoord hoe mr. D zat te lachen. 'Probably Zeus.' Werd hem toen verteld. 'Or Poseidon, it is a sea monster after all.' Voegde de god er nog aan toe. 'I figured.' Mompelde Davey wat chagrijnig.
'So that thing eats my piece of wood, letting me to cling onto a rock that stuck out above the water. A few hours later, I get my piece of wood back, so I paddle the hell out of there. I don't know how long it was, but I washed up on the shore of an island. The king gave me a ship and a crew and they brought me back here.' Mr. D leek sprakeloos, Davey knikte even. 'I'll get you a new ship.' Een glimlach vertoonde Davey. 'Thanks.' En daarmee stond hij op, richting de deur gelopen, nadat hij gedag had gezegd.
Slenterend liep hij richting zijn cabin. Het hele kamp moest hij door, ondanks zijn gebrek aan energie. Hier en daar begroette hij wat kampers, onderwijl hij zijn naam op sommige komenten hoorde. Ze hadden door dat zijn terugkomst bijzonder was. Hij was immers vaak weg, maar als hij er was had hij veel te vertellen. Ditmaal had hij er geen zin in, hij zal wel wat verhalen vertellen tijdens het eten. Eindelijk arriveerde hij bij de cabins. Vanuit zijn ooghoek zag hij Melanthi op het dak van, wat hij verwachtte, Artemis' cabin zitten. Even stond hij stil, vragend gekeken naar hoe ze op het dak gekomen was, vooraleer hij zich realiseerde dat de cabin verschilde van de anderen qua dak. Hij liep weer verder, naar zijn eigen cabin. Indrukwekkend was het niet. Geheel van hout gemaakt, nog kleinder dan de rest van de cabins. De deur duwde hij open, waarna hij even zuchtte. Het was een rommel binnen, wat het altijd was. Spullen die hij had meegebracht van zijn reizen stonden overal, het bijna laten leken op de kapiteinshut van een schip. Veel meubulir was er ook niet. Een hangmat, bank, kast en bureau met stoel stonden er, verder waren het planken aan de muur en wapens die er rondgeslingerd lagen. Davey liet zich vallen op de bank, zijn ogen even gesloten.

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
Zuchtend trok ze haar benen naar zich toe en legde ze haar hoofd op haar knieën. Ze keek over de stel cabine's heen naar de trainingsvelden in de verte. Ze zag mensen hard trainen bij het boogschieten en bij het zwaardvechten werd een massief gevecht uitgevoerd. Haar blik bleef even gefixeerd op een punt ergens in de verte waar ze even naar bleef staren. Ze genoot van de rust die het dak van heer cabine haar schonk. Wat was het rustigste plekje om te zijn, vooral in de avond waarin ze de lichtjes van de cabines uit kon zien gaan. Het was een moment op de dag waarop ze nadacht over van alles en nog wat, een moment waarop ze haar rust pakte. Ze had het namelijk iedere dag wel druk en was na iedere dag uitgeput. Iedereen wist namelijk wie Mel was en vaak probeerden ze ook nog een praatje met haar te maken. Dat iedereen wist wie ze was kwam vooral door haar bijzondere status als dochter van de godin Artemis. Ze was een apart geval en het was erg ongebruikelijk dat ze er was, vooral gezien haar moeder had gezworen altijd maagd te blijven. Het nieuws dat een dochter van Artemis op het kamp gearriveerd was liep als een lopend vuurtje en het duurde daarom ook niet lang voordat mensen wisten hoe ze eruit zag. Ook waren haar geweldige boogschietkunsten, empathie met dieren en energie als het maanlicht op haar scheen best opmerkelijk. Eerst was ze daarom ook best twijfelachtig over verblijven op het Kamp, maar al snel was het haar huis geworden. Het huis dat ze nooit echt gehad had zonder enige ouders. De mensen hier waren, letterlijk, haar familie en ze kon niet blijer zijn. Een lichte glimlach vormde zich op haar gezicht en ze keek weer naar de cabine's om haar heen. Haar blik bleef even hangen op Davey die haar blijkbaar opgemerkt had maar stug was doorgelopen. Ze rolde even met haar ogen. Hij zou hier vast niet lang blijven, niet dat hij er eerder wel was geweest. Ze drukte de gedachte weg en stond maar weer op. Rustig liep ze de ladder af naar beneden en kwam ze zachtjes neer op de vloer. Ze draaide zich even om en keek de kamer in. Ze had nog wat tijd tot ze echt moesten gaan avondeten. Wat zou ze gaan doen..?

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Moeite om de deur te sluiten deed hij niet, het simpelweg open gelaten. Slap lag hij op de bank, uitgeput. Traagzaam zakte hij weg in een diepe slaap. Beelden speelden in zinn hoofd over zijn reizen, de monsters die hij had gezien, de gevechten die hij had gehouden, vaak om zijn eigen leven en dat van zijn bemanning te beschermen. Gewond was hij zeker geraakt, al praatte hij daar vrijwel nooit over. Vele momenten kwamen voorbij, geen van deze leek hij te zijn vergeten. Het was pas zodra hij de levenloze luchamen van zijn bemanning zag dat hij wakker schrok. Een horrorbeeld, voor eeuwig in zijn ogen gebrand. Als een litteken stond het in zijn herinneringen, en het was niet dat hij het wilde vergeten. Ze waren hem trouw gebleven tot het eind, hij respecteerde hen, stuk voor stuk. Hoe de goden hen tot zo'n gruwelijk eind hadden geholpen was hem een raadsel. Het was immers Davey wie ze haatten, hij zou moeten lijden, in plaats van zijn bemanning.
Moeizaam en zonder energie stond hij op van de bank, enkel om te ijsberen door zijn cabin. Het duurde niet lang voordat hij stilstond voor een wereldkaart die hij aan de muur had hangen. Vele strepen, kruizen en andere markeringen waren erop gezet met een stift, om aan te tonen waar hij al geweest was. Momepeld tegen zichzelf pakte hij de stift van de grond, vooraleer hij zich weer richtte op de kaart. Het oosten was hem tot nu toe nog onbekend, voornamelijk Australië, Nieuw-Zeeland en vele kleine eilanden tussen Amerika en Australië. Een bestemming had hij inmiddels al gevonden, nu enkel nog een schip en bemanning. Doelloos staarde hij naar het stuk papier, een route uitgepland in zijn hoofd, om alvast ietwat van een beeld te krijgen. Een slordige lijn trok hij van zijn momentele bestemming naar waar hij plande naartoe te gaan.

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
Mel keek haar cabine even door. Mel mocht het dan wel fijn vinden om als enige de dochter van Artemis te zijn maar op momenten zoals deze waarin ze niet goed wist wat ze zou gaan doen was een tweede persoon wel fijn geweest. Met een zucht pakte ze haar boog uit het wapenrek waarna ze zich met het ding op een van de stoelen nestelde. Ze liet haar vingers over het hout gaan. De details op Mel haar boog had ze er zelf ingekerfd. Ze wilde het Arts & Crafts center op het kamp graag is een keer gebruiken. Er waren daar vooral kinderen van Athena, waaronder Annabeth, die haar hadden geholpen met het inkerven. Ze was erg erg blij mee, het zorgde ervoor dat haar boog anders was dan die van anderen. Dat mocht ook wel, haar moeder was een perfecte boogschieter. Mel schrok weer wakker uit haar gedachten. Ze stond snel op en besloot maar even naar de schietbaan te gaan. Het was toch wat ze op een dag als deze het liefst zou willen doen. Haar pijlenkoker hing ze om haar rug en haar boog had ze stevig in haar hand vastgehouden. Ze stapte naar buiten, deed de deur achter zich dicht en begon te lopen. Echter stopte ze halverwege. Ze was aangekomen bij de cabine die Davey in bezit nam. De deur van zijn cabine stond wijd open. Ze kon hem zien, gebogen over kaarten met pen in de hand. Een vlaag woede en irritaties kwam in haar op. Wie dacht Davey wel dat hij was? Hij was er letterlijk voor een halve dag en al gelijk probeerde hij ruzie te maken met anderen, waar hij overigens geen reden voor heeft gezien hij hen niet kent, en nu zat hij al weer te bedenken waar hij nu naartoe zou gaan. Mel vond het niet helemaal oké dat hij voor een paar dagen als koning over het kamp zou floreren om na een paar dagen weer weg te gaan. "Excuse me" zei Mel terwijl ze dichter naar de deur toe liep. Een paar stappen voor de opening stopte ze met lopen. "Who do you think you are? Trying to fight with some kid you've never met before." Even pakte ze haar boog wat beter vast. "Emphasis on trying."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Geconcentreerd op de kaart stond hij maar wat, diep denkend over de route en of hij al iets van een idee had hoe de reis zou verlopen. Het was veel open water en dat betekende vaak dat de goden hem niet met rust zouden laten. Dit was een probleem dat voor hem niet te vermijden zou zijn, aangezien hij niets tegen ze kon beginnen, laat staan weten wat ze van plan waren.
Hij hoorde een stem, al was hij niet geïnteresseerd genoeg om zijn hoofd bij te draaien om de persoon te zien. 'I'm busy, don't you have something better to do?' Murmelde hij bij de eerste twee woorden die ze sprak. Beleefd was hij zeker niet, puur omdat hij een vaag vermoeden had over wie er tegen hem praatte. Davey draaide zich uiteindelijk toch tot het meisje, de pen op de grond laten vallen. 'I know who he is, I've met him before and why is it any of your business?' Irritatie was duidelijk hoorbaar in zijn stem en hij deed geen moeite om het te verbergen. Hij liep wat dichter naar haar toe en bleef uiteindelijk in de deuropening staan. 'I'm really getting the feeling that you don't know who I am or that I'm some new kid. I think it'd be better if you would just stop this and let me do my thing.' Hij keek haar even aan, voordat hij besloot dat ze niet interessant genoeg was en hij zich weer omdraaide, richting een paar boeken, waar hij er een tussen uit wist te halen over de grote oceaan. 'And that bow of yours, not very intimidating.' Zijn vinger wees naar een boog die op de grond lag alsof het niets waard was, en Davey wist dat zijn vader er waarschijnlijk wel wat over te zeggen had. 'Iphitos' bow, a gift from him to my dad. The drawstrenght on that thing is something like 500 pounds. Now that is a bow.'

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
"You don't seem that busy to me" had Melanthi tegen hem gezegd. Het leek erop dat Davey plande om binnenkort weer weg te gaan op een andere reis. Ze was er redelijk blij mee, het zou haar en Percy zeker wat moeite besparen als Davey gewoon weg zou gaan. Hij had het misschien niet door, maar er was zo veel dat hij wilde zijn maar dat hij helemaal niet was. Zijn ego was zo opgeblazen dat hij zou opstijgen als hij te hoog zou springen. Mel kende hem nog maar voor een aantal uur, en dat ze zijn ego nu al op kon merken was best speciaal. Toen ze zijn reactie hoorde moest ze even lachen. "And I am feeling it's better to let someone think you are an Idiot than to open your mouth and prove it!" zei ze met een lichte ondertoon van sacrasme. Ze wilde niet dat Davey ging denken dat hij de overhand had in deze situatie, want dat had hij ook niet. Een ding had hij wel gelijk in, Mel mocht dan niet wisten wie hij was maar Davey wist ook niet wij zij was. Hij had geen idee van haar reputatie op het kamp en de levensweg die haar hier had gebracht. "I don't need to know who you are" had Mel nonchalant gezegd terwijl ze haar boog bekeek. Davey was inmiddels naar de deur gelopen en stond een stuk dichter bij Mel. "There's only one problem with your face... I can see it!" zei ze terwijl een grijns op haar gezicht verscheen. Toen hij had had over de boog hield ze haar hoofd even schuin. Het was inderdaad een mooie boog, maar door hem weggegooid op de grond. Ze stootte en lachje uit, hij was vast vergeten wie haar moeder was. De beste boogschutter die er was. Ze twijfelde dan ook niet om snel een pijl uit de koker op haar rug te pakken, haar boog te spannen en de pijl expres recht langs zijn gezicht te laten gaan. De pijl kwam precies in het midden van een kaart op de muur terecht. Ze deed een neppe buiging en zei: "There's more where that came from".

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
'Really?' Murmelde hij ongeïnteresseerd haar kant op, zijn ogen laten glijden langs de woorden die op het papier stonden. Haar gedaante was niet langer interessant voor hem, nu heweten wat ze van hem zocht. Ze was als Percy's waakhond, enkel goed om Davey af te blaffen een argument dat hij en Percy gemakkelijk zelf op hadden kunnen lossen. In tegenstelling daarvan stuurde hij zijn vriendin op hem af, ietwat teleurstellend als het aan Davey lag.
Een zachte lach liet Davey horen, haar nog altijd niet aangekeken. 'That's a bit hypocritical, isn't it?' Alles wat ze hem te vertellen had waren beledigingen waar hij niets aam had, noch deed het iets met hem. Waarom ze nog tegen hem praatte was voor hem dan ook verbazingwekkend.
Het boek sloot hij weer, geaccepteerd dat hij geen rust zou krijgen om het te kunnen lezen. 'I think you already know.' Sprak hij, enkele stappen dichter naar haar toe gelopen. Het boek had hij op een van de planken gelegd, onderwijl hij terug liep naar de deuropening, waar hij opnieuw bleef staan. 'Are you really this low? Insulting me based on looks rather than on aspects that I have chosen to portray? You are sad, Melanthi.' Hij zuchtte, zijn teleurstelling vertoond aan het meisje dat tegenover hem stond. Davey had meer van haar verwacht, een dicussie met een intelligent peroon zonder beledigingen over uiterlijk of ouders, maar het werd aan hem vertoond dat hij fout zat.
De pijl die ze afschoot beangstigde hem niet, voornamelijk omdat hij vaker rustig was gebleven in veel bedreigendere situaties, die hem werkelijk zijn leven hadden kunnen kosten. Melanthie leek echter niet wijzer dan de gemiddelde kamper en bereid hem te proberen te intimideren, zonder te weten wat hij dagelijks te zien kreeg. 'If you want to fight, just say so, but if it is intimidation you are looking to achieve, than I'd happily telly you you're failing. I have seen cannibal giants, gods slaughtering my crew, war and better people than you getting killed without a reason.' Hij keek haar aan, geen angst vertoond, of een amdere duidelijk zichtbare emotie. 'I don't fear you and I never will. All you are to me is a joke, a petty excuse for a demigod.'

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
De woorden van Davey lieten Melanthi enigszins koud. Ze snapte dat ze een gesprek was begonnen die ze niet kon winnen, maar op het gegeven moment kon het haar niet veel meer schelen. Ze had naar hem geluisterd en had gezien dat ze geen enkele indruk had gemaakt. Ze had gehoopt dat hij nog een greintje medelijden in zich had zitten en haar en haar vrienden met rust zou laten maar schijnbaar hadden zijn lange en gevaarlijke reizen hun tol geëist. Hij mocht zich dan wel teleurgesteld voelen over haar, Mel was teleurgesteld in het feit dat hij geen enkele emotie toonde tijdens het gesprek behalve hier en daar een sarcastisch lachje. Toch snapte ze wel dat hij veel gezien had en beelden ingeprent had gekregen die hij misschien het liefst zou willen vergeten. Maar hij vergat dat Mel dat ook had. Misschien minder heftige beelden maar genoeg dingen die ze het liefst van haar geheugen zou willen vergeten. Zoals bijvoorbeeld het feit dat haar oom Apollo ervoor gezorgd had dat haar vader zou sterven. Of het feit dat Melanthi's bestaan een schande is voor een van de principes van haar moeder. In andere woorden... Melanthi's familie was reddeloos en het zou nooit meer normaal kunnen worden. Davey mocht dan in deze situatie gelijk hebben, er was veel dat hij nog niet van haar wist. Hoe alleen ze haar hele leven was. Geen ouders, geen familie. En toen werden haar hopen op normale ouders weer platgestampt op Kamp Halfbloed zodra ze van mr. D gehoord had wie haar ouders precies waren. Melanthi zuchtte even en mompelde: "There's so much you don't know..". Waarna ze rustig van hem weg begon te lopen, maar al na een paar stappen draaide ze zich weer naar hem om. "It'll be dinnertime soon. But just so you know, this isn't goodbye". Hierna keek ze niet meer naar hem om.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Davey rolde enkel met zijn ogen, zich weggedraaid van het meisje, haar woorden nog net gehoord, voordat hij zich ergens anders op richtte. Het bezorgde hem niets goeds om naar haar te luisteren. Ze kende hem niet, of de verhalen die zijn geschiedenis opmaakten. Het irriteerde hem niet, al was het was frustrerend dat ze leek te verwachten dat hij medelijden zou vertonen.

De zon was allang onder gegaan, en Davey was tijdens het eten verteld dat zijn nieuwe schip klaar lag voor vertrek. Dit werd hem echter altijd verteld, en steeds opnieuw ontbrak er iets, dus ging hij altijd nog een keer langs zijn schip om er zeker van te zijn dat er niets mis was. Overdag had hij geen tijd, en hoezeer het hem ook werd afgeraden om 's nachts wakker te blijven enkel en alleen voor zijn schip, hij ging toch altijd om het te checken. Hij kon toch niet slapen. Urenlang was hij bezig geweest routes te plannen en had hij geprobeerd overal rekening mee te houden, al waren de goden onvoorspelbaar. Hij had zijn route gepland, al was hij nog niet van plan het kamp te verlaten na slechts een dag. Rustgevend was het voor hem niet, al was het beter dan vastzitten op een eiland waar hij elke seconde moest vrezen voor zijn leven. Het had hem over de jaren echter wel gemaakt tot de persoon die hij tot op deze dag was.
Traagzaam liep hij richting de deur, nog even overwogen om een jas aan te trekken, al leek het hem niet nodig. Hoe koud kon het immers zijn? Met een zachte klap sloot hij de deur, om zo niemand te wekken, geweten dat zo ongeveer iedereen rond dit tijdstip zou slapen. Rustig begon hij te lopen, alle cabins gepasseerd, onderwijl hij richting het water liep.

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
De namiddag en avond waren rustig verlopen. Ze ging avondeten met Percy bij de tafel van haar moeder, had nog een korte wandeling gemaakt en zodra het donker was was ze op het dak van haar grijze en glinsterende cabine gaan zitten. Het zou een heldere nacht worden, dus perfect voor Mel om naar de sterren te kijken en het zachte licht van de maan in haar op te nemen. De maan gaf Mel de kracht om elke dag verder te gaan en haar verantwoordelijkheden in het kamp goed bij te kunnen houden. Melanthi had een aantal kussens van de overvloed aan bedden uit haar cabine gepakt en ze opgestapeld zodat ze er tegenaan kon liggen. Mel zakte in de lading kussens terwijl ze haar boog naast haar neer had gelegd. Zelfs op een moment als deze had ze één van haar bogen bij zich. Niet voor de veiligheid, in het kamp was eigenlijk nooit gevaar -- behalve de stunts die Percy met zich mee bracht toen hij het kamp ontdekte -- maar omdat ze dat fijn vond. Boogschieten was een van de weinige dingen waarvan ze wist dat het er altijd voor haar zou zijn als ze het nodig had. Mel liet haar gevoelens namelijk niet snel los in het bijzijn van mensen die geen goede vrienden van haar waren. Daarnaast vond Mel boogschieten echt fantastisch, vandaar dat Mel ook vele nachtelijke tripjes naar de boogschietbaan had gemaakt. Mel schudde zichzelf wakker van haar gedachten en keek naar de donkere hemel boven haar. Haar blik dwaalde over de nachtelijke lucht tot deze bleef rusten op een specifiek sterrenbeeld; Orion. "Hey dad" had Mel gefluisterd, zo zacht dat enige mensen die nog wakker waren het niet konden horen, "I hope you're proud of me". Mel slikte even en fluisterde verder; "It must be hard knowing that mum killed you because of uncle Apollo". Mel had haar vader nog nooit in het echt ontmoet. Dat kon ook niet, op zijn moment van sterven had Zeus hem aan de hemel gezet als het sterrenbeeld Orion. Volgens verhalen die ze van mr. D had gehoord was haar moeder er eerst kapot van maar naar Mel's mening ging ze veel te snel verder met het leven. Tenminste, tot ze erachter kwam dat ze een dochter zou krijgen. Maar toch had dat niet veel verschil gemaakt gezien Mel nu, op haar eenentwintigste, nog steeds geen enkel woord van haar moeder had gekregen. "I'm 21 now. Mum never let me into her life.." zei Mel met lichtelijk betraande ogen terwijl de gedachte van haar gebroken gezin tot haar doordrong, "I wish that you were here. Sitting next to me. Helping me deal with all this". Mel gebaarde naar het kamp. "I miss you so much, even though I've never met you.. I just hope you've found your peace" had Mel nog erg zachtjes gezegd waarna een snik haar mond verliet. Mel huilde niet snel, maar kropte verdriet eerder op. Maar Mel had die avond gemerkt dat ze moest stoppen met haar verdriet haar van binnen te laten verwoesten.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Wat slenterend liep hij door het kamp, zijn pad verlicht door het vage licht van de maan die aan de hemel scheen. Het was bijna rustgevend. Vele nachten was hij 's nachts wakker gebleven, was het niet om het schip te sturen, dan was het wel voor de veiligheid van zijn bemanning. Davey was harteloos, verbitterd door de reizen en de dingen die hij had meegemaakt. En toch, als een wonder, was hij bereid een enkeling te helpen. Het was zeker iedereen niet, gedurende zijn leven hooguit drie mensen, maar hij was bereid zijn leven boor hen te geven, zonder enige reden. Het was voor hem als een zesde zintuig. De mensen wie hij koos te vertrouwen, al was het niet met opzet, waren de beste mensen die hij ooit gekend had, en vaak wist hij dat aan het begin nog niet.
Een vaag geluid deed hem opschrikken uit zijn gedachten, gefluisteren en het zachte geluid van een stem die fluosterend ergens tegen sprak. Zijn eerste ingeving was om zich heen kijken, om te zien of er iemand in zijn buurt was. Een gedaante bovenop het dak van Artemis' cabin viel hem echter niet veel later op. Het was Mel, dat wist hij dan wel met zekerheid te zeggen. Hij fronsde even, voordat hij het gebouw even bekeek. Met een klein aanloopje wist het zodanig te springen dat hij bij de dakrand kon, om zichzelf zo omhoog te hijsen. Het was misschien niet subtiel, en waarschijnlijk was ze boos genoeg op hem om hem weg te sturen, maar hij wilde haar helpen, hoe vaag het ook klonk.

'Hey, are you alright?'

PowerWriter
Youtube ster

PowerWriter schreef:
Mel zakte nog dieper in haar lading kussens terwijl ze haar blik op het sterrenbeeld Orion had gericht. Het enige wat Melanthi kon doen is hopen dat haar vader haar bericht door had gekregen, ook al was dat erg onwaarschijnlijk gezien hij niet meer leefde en nooit meer een voet op deze aarde zou kunnen zetten. Zoals al vele keren was voorgekomen besefte Mel hoe verpest het eerste deel van haar leven was. Zonder ouders gedropt voor de deur van een weeshuis, waarna ze van pleeggezin naar pleeggezin reisde. Maar niemand wilde Mel in huis nemen dus telkens belandde ze weer terug in datzelfde weeshuis. In het weeshuis zelf of op de vele scholen waar ze op had gezeten had ze ook geen vrienden en telkens was ze weer de 'nieuweling'. Vaak werd eenzaamheid haar te veel waardoor ze weer diep in de problemen kwam. Dat Mel probeerde weg te rennen van het weeshuis of van een pleeggezin was dan ook regelmatig voorgekomen, waarbij het twee keer succesvol was verlopen. Bij de tweede keer ontmoette ze een junior beschermer die haar blijkbaar al zijn hele leven in de gaten had gehouden, waarna ze naar het kamp werd gebracht en te horen kreeg wie haar ouders echt waren. Mel schrok op uit haar gedachten toen een bekend figuur het dak op klom. Het was Davey, de enige persoon die ze nu liever niet zou willen zien. Mel's gezichtsuitdrukking veranderde al snel naar eentje die een stuk harder een ietwat boos was. "I'm fine" had Mel uitgebracht, maar ze wist zelf ook al wel snel dat ze dat niet lang zou kunnen volhouden. Het was namelijk te zien dat tranen in haar ooghoeken zaten te springen om naar beneden te rollen. "Oh who am I kidding, I'm not okay"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Wat ongemakkelijk stond hij op het dak, haar aangekeken met een gezichtsuitdrukking die te omschrijven was als bezorgd, maar met toch een vaag zichtbare glimlach. Mensen troosten was nog steeds zijn sterkste kant niet, het was hem simpelweg nooit aangeleerd. Niemand gaf ooit om hem, dus hoe moest hij weten hoe je voor mensen moest zorgen in de tijden dat ze het nodig hadden. Toch was hij bereid te helpen, ondanks het duidelijke haatgevoel dat nog altijd redelijk opmerkbaar was tussen beiden.
'I know I'm the last person you'd want to see or talk to right now.' Begon hij, zijn ogen even van haar afgewend. Zijn hakken stonden nog op de rand van het dak, een verkeerde beweging en hij zou op de grond liggen, en toch weigerde hij dichterbij te komen. Hij kon als geen ander begrijpen dat ze hem niet in de buurt wilde hebben. 'But I'm here now and if you need someone to talk to, I'd have no problem with listening.'

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld