Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een rode gloed was wat er nog van haar tranen overbleef. Vlak voor hij zich van haar af had gewend, had het nog zijn blik vastgehouden. Het bloed dat zijn oom uit haar had geslagen druppelde gemengd met traanvocht naar beneden. Hij hoefde haar niet diep in de ogen te kijken om zich te beseffen dat ze pijn leed. Ze was anders dan hij zich herinnerde, ze liet iets anders zien dan het ontkennende en stugge wat hij van haar gewend was. Het deed hem wel degelijk iets om Cassidy zo te zien. Het maakte hem des te sprakelozer, beseft dat het hem dwarszat dat ze zoveel moest lijden maar dat hij het gewoon niet toe wilde geven. Haar woede die er al gauw voor in de plaats kwam liet Demyan op een vreemde wijze meer op zijn gemak voelen, nu ze wat meer op haar oude zelf leek. Hoewel de aanleiding ervoor hem niet bepaald een glimlach op zijn gezicht zette, was het wel wat hij even nodig had gehad om zijn gedachten weer op een rijtje te zetten.
“I-..” Haar chagrijnigheid overviel hem. Voorzichtig keerde hij zich terug naar hoe hij eerst zat, al vermeed hij het aankijken, liever strak voor zich uit gekeken. Het was te verwachten dat ze een reden wilde, maar kon hij de woorden zijn lippen laten verlaten zonder de angst terug te laten keren en de moed in zijn schoenen te voelen zakken?
Hij beet op zijn lip. “Because I took everything away from him.” Wederom schuifelden zijn voeten rusteloos over de vloer, zijn ogen daar langzaamaan op gevestigd om oogcontact uit de weg te gaan. “My parents didn’t want anything to do with me. My father had such hatred for my uncle after what he’d done, that he couldn’t bare to even look at me, seein’ an exact mirrored version of his brother, the psychopath. Same goes for my mother and the rest. I was bannished from the family at very start,” mompelde hij. “He knew that. Took advantage of that. That’s why he raised me instead. He knew I was exactly like him and because of that, he knew how to get me to a breaking point. When I was sixteen, I snapped.”
Voor even bleef hij zwijgen. Het eruit laten van het verleden viel hem zwaar, met elk beetje wat hij uitsprak klapte hij des te meer dicht. Het verleden had en moest voor hem begraven blijven om ermee om te kunnen gaan. Dat hij het nu open en bloot op tafel legde was lastiger; tranen brandden achter zijn ogen van frustratie en woede, tranen die hij weigerde te laten stromen. De kwetsbaarheid maakte dat hij zich weer af wilde zonderen, zich terugtrekkend zonder nog emoties te laten blijken, maar daarvoor was het te laat.
“I did everything he taught me, lost control and killed my family. But when I found out that he had been using me to get what he desired, I took away his most precious thing in life. The inheritance that he wanted all that time, his legacy. Left him bankrupt when I went to jail, burned the house down to the ground. He had nothing left, just like me.”

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ze wilde hem niet aankijken, het liet haar haar eigen problemen inzien die ze wilde vermijden. Het liet haar al verbaasd achter dat hij hier nu was. Wat hij hier deed was haar een raadsel en ze had hem liever niet terug willen zien, althans, niet hier. Hoe hij de plek had weten te vinden wist ze niet, maar ze had zelf dan ook geen idee waar ze was, sinds ze hier wakker werd na weggehaald te zijn uit haar garage in santa cruz.
Chagrijnig bleef ze naar de grond kijken, een slap excuus van hem verwacht wat haar uit zou leggen waarom hij er niet over praten wilde. Het tegendeel was waar, en het overbiel haar wat dat hij zo open begon te praten. Het liet twijfelen of het wel goed met hem ging. Nooit had ze hem over zijn verleden horen praten, laat staan als ze erom vroeg. Voor haar was hij altijd een stil, bijna mysterieus persoon geweest omdat ze zo weinig van hem wist. Ze kende hem, zijn persoonlijkheid e hoe hij mentaal in elkaar stak, maar zijn verleden was een mysterie voor haar.
Sprakeloos zat ze daar maar, haar hoofd iets zijn kant opgedraaid. Een stilte viel en ze wist niet of ze moest praten of stil moest blijven. Wat kon ze zeggen? Was er iets wat ze erover kwijt kon dat oke was om hem nu te vertellen? Voor ze ook maar de kans had om te spreken hoorde ze zijn woorden alweer en hield ze zich stil om te luisteren. Toch bleef ze ook stil na te hebben geluisterd naar wat hij verder vertelde.
Een ding zat haar dwars, en ze wilde het zeggen, al betwijfelde ze of hij het goed op zou vangen of zou accepteren. 'You're nothing like him.' De bijna fluisterende toon werd hoorbaar in de kille ruimte. 'You look like him, I'm not gonna lie about that, but to say you're like him is the stupidest thing I've ever heard.' Vanuit haar ooghoeken keek ze hem aan. 'Look at me, baby, look what he's done to me and try- no, have the guts to say that you could do the same, 'cuz you can't. You two are worlds apart and don't you ever try to tell me something as dumb as that ever again.' Nooit zou ze Demyan's acties kunnen vergelijken met die van zijn oom. Zijn oom was ziek, miste de mentale punten die hem nog een beetje menselijk maakte, en Demyan had deze wel. Meerdere keren had ze voor hem gestaan, tijdens een ruzie en had hij de kans haar iets aan te doen, en nooit had hij iets gedaan. Zijn oom had zo goed als alles aan haar stuk gemaakt, en om de twee te vergelijken was als water met vuur te vergelijken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De muren die hij om zich heen had gebouwd, waren vergaan in brokstukken. Niet langer was hij een en al kilte met een ijzig gelaat van emotieloosheid. Hij had zich opengesteld als nooit tevoren en voelende hoe alles hem overspoelde, snakte hij ernaar om die brokstukken weer in elkaar te zetten. Om datzelfde masker weer voor te houden en te doen alsof er niets gebeurd was. Het was wat hij gewend was, wat hij altijd al gedaan had om zich over dingen heen te zetten en de enige wijze die hij kende. Nu hij zich anders neer had gezet voelde het voor hem als een spotlight, eentje waarin hij zich oncomfortabel voelde. Onrustig tikte hij wat met zijn vingers tegen de ketens. "So that's why he kept you here," opperde hij zacht. "To set the score even by taking away what I care about the most."
Niet wetend welke houding hij aan moest nemen, bleef hij stilzitten. Graag had hij willen kunnen aflezen wat er in haar hoofd omging. Wat er door haar gedachten raasde nadat ze gehoord had wat ze van hem wilde horen, wat er in haar speelde sindsdien, maar haar aankijken durfde hij nog niet. Pas toen ze hem aansprak en hem aanspoorde om zich op haar te richten, wendde hij zich naar Cassidy toe. Ze keek hem oprecht aan, welwillend en zacht, waardoor hij zich niet afzijdig houden kon maar juist leek te verdrinken in haar blauwe ogen. "I killed them." Het getik stopte, zijn handen doodstil laten hangen langs het touw dat zijn polsen af begon te knellen. "Burned their corpses along with the house. I can't seem to feel anything but anger and hate for people and I've murdered more than I can count, without looking back. That's exactly like him." Hem op een andere mening brengen was nutteloos. Het was waarschijnlijk bedoeld om hem beter te laten voelen en kwam misschien dan wel voort vanuit goede bedoelingen, maar het was een illusie om te denken dat hij beter was dan zijn oom.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Reageren had ze wel gewild, maar wat hij haar vertelde had hij geen reactie op. Wat gaf hij zojuist toe? Stil bleef ze hem aankijken, niet geweten hoe ze om moest gaan met zijn woorden. Zei hij het eerst? Ze was er niet zeker van of ze iets terug moest zeggen of juist beter stil kon blijven. Er kwam geen woord naar buiten, sinds ze niet wist hoe ze moest reageren. Ze draaide haar hoofd iets van hem weg. Denkend bleef ze voor zich uitstaren, voordat ze zacht gelach liet horen. 'You admitted it first.' Fluisterend bracht ze het uit, nog ietwat grinnikend, als wist ze zelf niet precies waarom ze erbij moest lachen.
Opnieuw draaide ze haar hoofd weer naar hem toe, recht gekeken in de donkere ogen die ze zich nog zo helder herinnerde. Een zwakke glimlach was nog weervindbaar op haar gelaat, welke verwaterde zodra ze hem hoorde praten. Het kwam niet door zijn stemgeluid, wat ze immers graag aanhoorde, maar wat hij vertelde. Voor enkele minuten bleef ze stil, hem enkel aangekeken. Ze wist dat het niet goed was, en dat zijn oom in staat was hetzelfde te doen, en toch kon ze de twee niet vergelijken. 'There's no way to justify what you've done, but you were raised by him, and kids have a tendency to copy the person the look up to or were brought up by.' Haar stem was zacht, nog altijd schor en toch was het hoorbaar dat ze goede bedoelingen had. 'We've all killed people, face it, that doesn't mean we're all psychopaths like your uncle. He's far more crazy than you.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Aan vergeven had hij nooit gedaan. Als iemand hem wat misdaan had kon hij het niet zomaar vergeten, er zand over gooien en het achter zich laten. Hij liet er bloed voor vloeien. Deelde klappen uit als hij het van zichzelf eiste en, in het slechtste geval, zou diegene zijn laatste adem hebben uitgeblazen. Was wat hij vertelde dan toch een teken dat hij ertoe bereid was om te vergeten wat er gebeurd was? Wezenloos schudde hij zijn hoofd lichtjes. "I guess so." Haar gegrinnik beantwoordde hij met een kleine, tere glimlach. Ze had hem tenslotte verteld dat zij het niet eerst toegeven zou, een belofte waar hij zich aan gehouden had.
Zijn glimlach verging traag, gezien hoe ze diep in zijn ogen weg leek te staren. De klanken in haar stem onderwijl ze zacht reageerde waren ergens die die hij gemist had. Die hij al tijden niet meer had gehoord, het land doorgereisd als een enkeling tot aan het punt van nu. Het liet de stromende woede door zijn lichaam wegvloeien en plaatsmaken voor een beetje rust, wat hij niet zozeer verklaren kon. Het maakte niet dat zijn overtuigingen weggingen over het feit dat hij en zijn oom als 1 persoon waren, toch voelde hij zich rustiger. Hoe dan ook was hij verrast door het compliment dat volgde.
"Far more crazy than me?" Hij was nog altijd overvallen met frustraties maar wist het wel voor elkaar te krijgen een beetje luchtig te blijven. "Autch." Langzaamaan vertoonde zich een voorzichtige, scheve grijns, zijn mondhoeken ietwat opgetrokken om deze vervolgens na een paar seconden weer terug te laten zakken en van haar weg te kijken. Pas toen overviel de werkelijke situatie waar ze inzaten hem weer en kwam het peinzen weer terug.

"Anyways, ehh.. got any idea how we're gonna get outta here?"

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Het zien van zijn glimlach, hoe klein deze dan ook was, was genoeg voor haar om zich op zijn minst iets meer op haar gemak te voelen. Een beetje blikdschap, wat ze al maanden had gemist, voelde ze weer, hoe hij het voor elkaar had gekregen wist ze ook niet. Een kleine glimlach was zichtbaar op haar gelaat, onderwijl ze haar hoofd van hem wegdraaide.
Ze was al gelukkig dat hij niet boos was en tegen haar sprak, ze had immers het tegendeel verwacht, wat ze had begrepen sinds zij onredelijk was geweest. Hij leek zo kalm, al had ze het vermoeden dat hij haar nog niet had vergeven voor haar daden. Ze had het zelf ook niet gewild, ze verdiende zijn vergiffenis niet, het zou oneerlijk zijn. Het deed haar goed om hem zo te zien, rustig, alsof het hem niet deerde. Sinds ze bij zijn oom vast zat had ze enkel mensen gezien wie haar verachtten, om Demyan eindelijk te zien was goed, en al zeker zo.
'To me you're completely sane.' Ze vertelde het hem lichtelijk grinnikend. In haar ogen was het echter de waarheid, hij was de normaalste persoon die ze tegen was gekomen tijdens de apocalypse. Zijn vraag liet haar even stil. Als ze wist hoe ze lost moest komen had ze zichzelf allang uit deze puinhoop geholpen, maar ze zat hier nog steeds. 'You got a knife on you? They tied me up with rope, if you can cut it, I can get you out and well, maybe escape if god finally gives us a break.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gekraak kwam van zijn polsen vandaan, het touw geprobeerd verder te rekken om zo zijn handen te kunnen bevrijden. Zijn verwachtingen vertelden hem al dat het een hopeloze zaak was, maar hij besloot desondanks een poging te wagen, in de hoop zichzelf los te kunnen krijgen. Zijn verstand had echter gelijk gehad en het duurde nog geen minuut voor hij zijn armen weer liet hangen, de gemakkelijke weg opgegeven. "I don't have a knife. Only had a sniper and a mace with me." Hij had nog meer wapens verzameld maar deze lagen allemaal in de achterbak van de Mustang, verborgen tot zijn terugkeer, iets wat hen nu niet verder helpen zou.
Bedenkelijk keek hij naar het beetje licht dat de kamer binnenviel. Er waren niet veel opties; er was geen rondslingerend gereedschap dat op de grond was verwaarloosd, geen wapens binnen handbereik en al helemaal geen kans om een bendelid te kunnen manipuleren. Secondenlang bleef hij stil, geprobeerd op iets te komen totdat een bekende techniek zijn gedachten kruiste. "Hold up.. I think I know how to..," Zijn concentratie kapte het laatste van zijn uitspraak af. Met zijn volle aandacht op zijn polsen gericht, begon hij ze te draaien. Zijn duimen klemde hij zo dicht mogelijk tegen zijn handpalm aan, waarna hij er kracht op begon te zetten. De pijn die door zijn handen begon te steken was ergerlijk. Het was hem bekend dat het niet echt goed voor je botten was, maar nog nooit had hij er iets door gebroken, slechts gekneusd in zijn raas om te ontsnappen wanneer hij weer eens door de gevangenisbewakers en de politie met handboeien vast werd gehouden. Zijn tanden klemden op elkaar, er druk op gezet totdat hij het hoorde knakken. Het touw ging nadien in een fractie van een seconde langs zijn vingers naar beneden.
"Got it." Een zucht blies hij uit, zijn armen eindelijk weer langs zijn lichaam kunnen laten hangen. Tijd om zich hierover druk te maken ontbrak echter nog steeds. Hardhandig duwde hij zichzelf omhoog, grijpend naar Cassidy's polsen om het touw los te halen.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Voor bijna twee weken had ze geprobeerd haarzelf uit de touwen te bevrijden, om weg te komen bij Demyan's oom en zijn bende, maar het bracht haar enkel pijn. De huid onder het touw was zo goed als weg, wat de reden was achter waarom het ooit bruine touw, nu rood gekleurd was. De pijn die het haar had opgeleverd was genoeg voor haar om de strijd op te geven en te accepteren dat ze vast zat. Ook de woorden van de Rus waren niet erg prettig om aan te horen. Ook hij had niets, wat het zo ongeveer onmogelijk maakt om weg te komen uit het gebouw.
Het was opnieuw zijn stem die haar aandacht trok. Ze keek hem aan, aangehoord hoe hij zochzelf afkapte en gezien hoe hij zijn kaken op elkaar klemde. Wat verbaasd keek ze hem aan, tot ze het touw hoorde breken. Alsof ze een geest had gezien bleef ze hem aankijken. 'How the hell...' mompelend bracht ze het uit, niet helemaal zeker hoe hij het voor elkaar had gekregen.
Zodra hij haar polsen vastpakte betrok haar gezicht. Pijn was duidelijk af te lezen van haar gelaat, al bracht ze geen woord uit. Ze was al gelukkig dat hij zichzelf had weten te bevrijden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verbazing kon hij nog op haar gezicht zien staan zodra hij zijn handen had bevrijd. Hijzelf vormde geen uitzondering, ook verwonderd geweest over de nog aardig snelle ontsnapping. Normaliter nam het hem veel langer in om het materiaal te doen bezwijken. Daarnaast miste de verandering wél bij zijn handen; ook nu leken zijn handen lichtelijk uit de kom te zijn, of anders hoe dan ook gekneusd genoeg om de pijn nog te voelen bij het losknopen van het touw om Cassidy's polsen.
"Go out through the window or do we take the door?" prevelde hij fluisterend, langs haar gestapt zodat hij haar eventueel omhoog zou kunnen helpen, mocht ze dit nodig hebben. "Which side of the building do they check the least?" Hij had anders prima zelf kunnen antwoorden maar zoals hij al door had gehad, had ze hier veel meer tijd doorgebracht dan hem, wat maakte dat ze waarschijnlijk meer heeft kunnen observeren dan waarvoor hij de kans had gekregen.
Kort greep hij naar zijn handen, wrijvend over de plekken die hij zojuist had kunnen breken, voor hij zichzelf commandeerde om zich er niet mee bezig te houden. Zijn hoofd hief hij vervolgens op naar de bovenverdieping, de plek opgezocht waar hij naar binnen was gekomen. "Or maybe, we can go out the way I got into the building. But I don't know if they increased the security..," mompelde hij tegen zichzelf. "No one seemed to have seen me while I sneaked in, but it'll be a climb down though. We can't take the stairs and I think I've seen an emergency ladder next to one of the windows. But.." Zijn stemgeluid verging, weer teruggekeerd bij Cassidy waarbij hij in alle haast haar van top tot teen bekeek. "I'm not sure if that's gonna be a good idea with the massive blood loss."
Zwijgzaam bleef hij staan, afwachtend naar wat zij voorstellen zou. Geen enkel plan klonk goed in zijn oren maar hij besefte zich wel dat de tijd begon te dringen. Het was al lang geweest sinds een bendelid hen in het oog gehouden had en hij wist zeker dat ze elk moment terug zouden kunnen komen, al was het maar om te kijken of ze nog zo zaten als hoe ze hen achtergelaten hadden.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Zodra het touw weg werd gehaald van rondom haar polsen, haalde ze opgelucht adem. Ze bekeek de beschadigde huid, gezien hoe ook nu nog bloed leek te stromen uit de wonden. De pijn was ondragelijk, maar een stuk beter dan met het touw om haar ledematen gewikkeld. Het was een verbetering en ze was hem dankbaar dat hij haar nog wilde helpen, sinds ze het tegenovergestelde zou gebeuren, maar tot haar grote verbazing werd ook Cassidy ontdaan van de touwen.
Stil had ze geluisterd naar alles wat hij zei, onderwijl ze enkele van zijn vragen al had kunnen beantwoorden. Traagzaam stond ze op van de stoel waar ze al die tijd geleden op was gedumpt. Haar benen leken haar amper overeind te kunnen houden en toch wilde ze geen hulp accepteren. Ze was al zwak overgekomen, ze wilde het beeld niet verergeren. 'Left side, second floor. Definitely through the window, alle the doors are guarded at all times.' Zonder er bij stil te staan vertelde ze het hem. In de tijd dat ze vast had, had ze opgelet waar iedereen was, of eerder waar ze niet waren. Het was niet zozeer voor haar ontsnappingsplan, maar meer als afleiding.
Vragend, al was het eerder te vergelijken met belediging, keek ze hem aan. 'I can still get outta here, as long as I'm alive I can escape.' Ze keek naar de deur, afwachtend tot er een bendelid binnen zou komen lopen en ze betrapt waren. Het was een risicovolle situatie. Ondanks ze net had gezegd dat ze gemakkelijk ontsnappen kon, voelde ze zich op het punt van flauwvallen. Alsof ze elk moment neer kon vallen op de grond, maar ze wilde niet tegenwerken. Alles wat ze nu verkeerd deed zal hen beiden tegenwerken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had al te veel bloed verloren. Dat moest wel, in al die dagen die ze hier door had moeten brengen. Zijn oom was nooit zuinig op iemand geweest tijdens martelingen, niet voor zijn familie en al zeker niet als het een kwestie van wraak was, wat hem alleen al vertelde dat de dagen die Cassidy hier gespendeerd had als hel hadden moeten voelen. Daarom ook dat hij enige tijd toen ze van de stoel opstond toe bleef kijken. Haar huid zag bleker dan hij van haar gezien had en voor zover hij wist kon ze elk moment neervallen, als het niet door haar verwondingen kwam dan was het wel de slepende vermoeidheid.
"Okay, let's go." Het was een tikkende tijdbom in het gebouw. Het was van belang dat ze er zo snel mogelijk uit ontsnapten en daarbij om zo weinig mogelijk aandacht te trekken. Vandaar dat hij zijn lippen op elkaar geperst liet, geen ander overbodig woord zijn mond liet ontsnappen en volledig zwijgzaam blijf indien hij van de open plek wegliep. Het touw bleef gespannen in zijn handen, het gehaast van de grond weggegrepen als noodwapen. Het was niet in te schatten vanuit hun oogpunt of zich er iemand om de hoek verscholen had. Hij wilde zichzelf kunnen verdedigen mocht dat nodig zijn, althans, voor hoever hij dat mogelijk was met de beperkte keuze voor wapens op dit moment.
Haar opmerking negeerde hij, al moest hij in zichzelf even glimlachen voor haar eigenwijze bui. Het was hetzelfde wat hij ook uit had kunnen brengen als hij in haar schoenen had gestaan. Ironie was spoorloos in de situatie waar ze inzaten, maar hij zag wel een beetje humor in hoe ze ergens zowel tegenpolen als hetzelfde waren.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Ze had wel toe willen geven aan haar eigen zwakte, en de jonge Rus om hulp willen vragen, maar ze was er te koppig voor. Niet van plan hem te vertellen hoeveel pijn ze leed, liep ze achter hem aan, gehoopt op een gemakkelijke ontsnapping. De kans dat ze gezien zouden worden en ter plekke neergeschoten was groeten dan de kans dat ze ooit levend het pand uit zouden komen, maar toch wilde Cassidy liever het risico aan dan nog een dag langer gemarteld te worden.
Het werd met elke stap duidelijker dat wat haar was aangedaan de afgelopen dagen, wel zeker effect had gehad op haar lichaam, en steeds opnieuw voelde het alsof ze iedere seconde neer zou kunnen vallen, zowel beswusteloos als leveloos. Geen kik gaf ze, zeker geweten dat het tijd zou kosten om haar te helpen, tijd die ze niet hadden om te verspillen aan Cassidy van de grond te tillen.
Toch bleek het een onmogelijke opdracht om haarzelf staande te houden. Haastig greep ze naar de muur, om toch haar balans niet te verliezen. Duizeligheid overviel haar, een bijna misselijkmakend gevoel overgebleven, dat elke seconde toe leek te nemen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In een gejaagd tempo baande hij zich een weg naar een van de trappen. De snelheid had hij nog gedempt gehouden, gehoopt dat Cassidy hem enige tijd bijhouden kon totdat ze eindelijk uit het zicht waren van het gebouw. Naar haar woorden was ze immers in orde. Een uitspraak die hij onmogelijk tot de waarheid beschouwen kon en het dan ook wantrouwde, maar haar niet tegenspreken kon, omdat het simpelweg niet het tijdstip was om een discussie te hebben nu zijn oom en de bende hen op de hielen zat. Daar staat tegenover dat Demyan wél regelmatig over zijn schouder keek om haar in de gaten te houden. De klap van haar lichaam dat tegen de grond opbotste zou hen beide de dood opleveren en, ook nu hij al had gehoord dat Cassidy het niet accepteren kon, was dat wel wat haar lichaam zelf waarschijnlijk het liefst had gedaan op dit punt; de laatste keer dat hij een blik achter zich wierp, kon enkel de muur haar nog overeind houden.
"черт возьми," vloekte hij gefrustreerd, de laatste klanken zodanig geprobeerd te verzwakken dat het hopelijk niet gehoord werd door de rest van het gebouw. "C'mon, we have to go." Haastend naar haar zwakke gedaante, liet hij het touw uit zijn handen vallen. Haar dwingen tot doorlopen zou vergeefs zijn geweest. Hoewel zijn handen nog steeds niet goed zaten en hij niet veel vasthouden kon, had hij geen andere keuze meer dan het erop te wagen. Haar achterlaten zou hem slechts laten vrezen over wat Alec nog voor haar in petto had en bewijzen dat ze familie waren, een band die hij al sinds zijn zestiende had willen verbreken.
Uit ongeduld en gebrek aan tijd besloot hij daarom een onverstandige beslissing te nemen. Eenmaal naast haar staande draaide hij zijn rug naar haar toe, zich voorbereid op haar sprong om haar vervolgens met zich mee te dragen. "Get up and hold on, we don't have much time."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Hij liep snel, haastig vooruit bewogen om de vrijheid opnieuw op te zoeken die hen beiden tijdelijk was afgepakt. Cassidy stond echter zo goed als stil, wanhopig geprobeerd haar gehoest in te houden om hun locatie niet vrij te geven. Kleine hoeveelheden bloed voelde ze nog altijd uit haar polsen stromen, evenals andere open wonden op haar lichaam. Elkse seconde dat ze niet verder kon, leek hij al verder te zijn. Onmogelijk leek het voor haar om hem bij te houden, en graag had ze het toe willen geven, maar het ging niet. Misschien was het haar koppigheid, of het feit dat ze simpelweg geen stemgeluid meer kon produceren.
Ze keek op zodra de Rus baast haar stond en twijfelde geen seconde. Hoe langer zij niet toe wilde geven, hoe meer gevaar ze beiden liepen. Met haar laatste beetje kracht sprong ze op zijn rug, haar armen om hem heen geslagen. Haar hoofd leunde op zijn schouder. Alsof de goden hen eindelijk rust boden en het hen gemakkelijk wilde maken, leek er geen enkel bendelid rond te lopen. Waar ze gebleven waren wist ze niet, maar dat ze weg moesten blijven was hetgeen waar ze voor bereid was te bidden.
Haar energie leek te zijn verdwenen als sneeuw voor de zon, en ze hing slap tegen hem aan, haar armen leken het enige dat nog luisterde naar de commando's van haar hoofd. Het kostte haar moeite om haar ogen nog open te houden en wakker te blijven en zelfs nu ze zelf niets meer hoefde te doen, leek ze niets meer te kunnen doen om haarzelf bij bewustzijn te houden. Met een zachte zucht sloot ze haar oog en zakte ze weg in een slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het bracht hem blijdschap om geen weerwoord te horen. Een uitzondering vergeleken met normaal maar zeker hetgeen wat ze nodig hadden, nu ze geen extra geluiden moesten maken wilden ze hier weg kunnen komen. Het kostte haar dan wel even om op zijn rug te springen; het betekende niet dat ze weigerde, maar haar energie verzamelde om een goede sprong te maken. Na even hoorde hij haar zich dan ook afzetten. Haar gewicht steunde niet veel later volledig op zijn lichaam, die het met al zijn kracht met zich meedroeg.
Zijn handpalmen ondersteunden haar bovenbenen zoveel als kon, haar armen rond zijn schouders geweven om rond zijn nek samen te komen en vast te haken. Haar kracht verslapte van toen af steeds meer. Het gewicht op zijn schouder vergrootte zich, haar gezicht leunend tegen de zijkant van zijn nek, maar dit bezorgde hem vrij weinig problemen. Haar rustige ademhaling werd juist hetgeen wat hem nog kalm wist te houden. Luisterend naar de adem die op een traag tempo haar mond verliet en vervolgens weer inademde, wist hij zijn hartslag in toom te houden en de angst een beetje opzij te zetten, die door hem heen raasde met elke seconde die voorbijging zonder dat ze voet buiten het pand hadden gezet.
"Okay.. what now," sprak hij binnensmonds, staande aan de oostzijde van het gebouw na de trappen zo stil als mogelijk op te zijn gelopen. Hij had geen idee waar Cassidy over had gesproken. Welke van deze hele verdieping het veiligst was, was het deel wat ze had overgeslagen bij haar plannen en juist het deel wat hij nu nodig leek te hebben. Een beetje verstrooid versterkte hij zijn grip op het meisje achterop zijn rug. Zijn ogen gleden in een nerveuze raas door de hele omgeving. "C'mon.." Zijn vingers begonnen krampachtig aan te voelen, de pijnsteken voelen vergroten nu hij er veel kracht op zetten moest, maar dit kon hem niet meer deren. Het was de onrust die hem bestookte. Hij had uiteindelijk niet zijn handen naar de klote geholpen om enkel erachter te komen dat er geen uitweg was.
Een felle, gele kleur wist wazig door een van de ramen te komen. Het stof had het doorzichtige oppervlak zo aangetast dat het hem eerst niet opgevallen was en het zijn aandacht niet getrokken had, maar toen hij eenmaal dichterbij gekomen was toch zichtbaar werd. Een kleine grijns was onmogelijk te onderdrukken. "Ey, little one..," opperde hij zacht. "Wake up. You gotta help me to get this door open. Got no free hand left."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld