Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg // The Stories of War

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary schudde geruststellend haar hoofd en glimlachte naar hem, maar nog altijd blozend, toen hij zonder kleren voor haar stond. Zijn lichaam was veranderd na de lange tijd dat ze hem niet gezien had. Hij was sterker geworden, maar had ook meer littekens en schrammen, soms nog blauwe plekken die weg moesten trekken. Ze had de ketel van het vuur gehaald toen ze zijn vraag hoorde. Angst klonk in zijn stem en ze zette de ketel vlug neer waarna ze zich omdraaide en hem aan keek. Of ze met een ander was geweest? Ze had er niet eens aan kunnen denken! En ze was elke avond voor het donker thuis geweest, zoals ze hem had beloofd. Zeker in deze tijden was niemand veilig en ze wilde niet dat er 's avonds of 's nachts iets met haar zou gebeuren. Nee, ze had naar hem geluisterd en was voor het donker weer binnen, alleen.
Ze liep naar hem toe en legde haar handen tegen zijn borstkas. 'Ik heb aan niemand anders gedacht dan aan jou,' fluisterde ze. 'Ik ben je trouw geweest. Dat beloof ik je. Niemand anders dan jij heeft mijn hart ooit kunnen winnen en dat zal ook nooit iemand anders lukken. Ik hou van jou en van jou alleen. En het spijt me vreselijk als ik de verkeerde indruk heb gegeven... Als je daar aan dacht... Dat ik.. met een ander...' Ze slikte even en schudde haar hoofd. 'Nee,' zei ze. 'Nooit.' Ze drukte haar lippen zacht op die van hem voor een liefdevolle kus en keek hem daarna weer aan. Ze zette een stap achteruit en goot het tot voorheen kokende water in de grote tobbe die in een hok van de kamer stond, de rest vulde ze met koud water, zodat hij zijn huid niet zou branden. 'Kom, ga in bad, lief. Ik zal even wat zeep voor je halen en een washand.' Ze pakte zijn hand vast en begeleidde hem naar de tobbe.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten deed zijn sokken uit, ze stonken en er zaten gaten in. Hij pakte haar hand en liet zich zakken in het water. Hij gooide meteen een plens water in zijn gezicht. Hij nam een hap adem en liet zich zo ver in de tobbe zakken dat zijn gezicht onderwater was. In het zeeploze water opende hij zijn ogen en staarde hij naar het plafond. En toen raakte hij in paniek. Grote luchtbellen kwamen naar boven drijven, een grote slok water kwam binnen. Marten kwam proestend boven. Zijn haren stonden overeind, zijn hart klopte snel en hij keek verwoed om zich heen. Er stond niemand achter hem. Er waren geen groene helmen meer. Maar toch versnelde zijn adem en keek hij verwoed om zich heen. Marten hyperventileerde. Houten geweren, lege schommel, Collin. De dood. Het flitste voorbij. Hij was al thuis maar zijn gevechten overmanden hem nu pas. "BOM!" hoorde hij iemand in gedachten roepen. "Bom," fluisterde hij de stem na. "BOM!" schreeuwde hij door het huis. Hij sprong overeind in de tobbe, de kou sloeg hem in zijn gezicht. Verman je Marten. Verman je. Je bent een soldaat, geen miet. Hij liet zich weer zakken en greep met beide handen zijn gezicht vast. "Ik word gek," zei hij tegen de spiegel tegenover de tobbe. "Ik ben niet gek." Marten staarde naar zijn spiegelbeeld. Hij zag zijn brede schouders, zijn gespierde torso en zijn natte, bijna kale, hoofd. "Het komt door de vermoeidheid," zei hij vastberaden, "dat is het, de vermoeidheid." Hij liet met een beker het water over zijn rug kletteren. Dat deed zeer, want op zijn zij zat een grote wond, die nog maar pas aan het genezen was.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary was in de slaapkamer toen ze plots Marten hoorde schreeuwen. Ze rende met een stuk zeep in haar handen terug naar de kleine woonkamer en haastte zich naar de tobbe waar ze vlug zijn handen vast pakte. De zeep was ze onderweg naar de tobbe al verloren en lag op het tapijt midden in de woonkamer. 'Hé, sshht...' fluisterde ze en drukte haar lippen op zijn vingers. 'Je bent thuis... je bent veilig,' zei ze en keek ook even naar zijn blik in de spiegel. 'Je bent niet gek, echt niet... Het is oke, ik ben hier.' Ze gaf hem een kus op zijn hoofd, waarna ze opstond en het stuk zeep opraapte. Ze stopte het in het water en begon geduldig met een washand zijn borstkas schoon te maken. Af en toen wierp ze hem een lieve glimlach en gaf ze hem een kus. 'Ga straks eerst maar even slapen, goed? Je bent uitgeput...' ze streelde langs zijn wang. 'Je bent veilig.'
Het deed haar pijn om hem zo te zien, zo bang en angstig... Ze slikte even, wat als dit altijd zo bleef? Dat hij nooit meer de oude werd? Dan zou ze nog altijd even veel van hem houden. Maar toch... ze wilde niet dat hij de rest van zijn leven in angst zou leven. Vlug duwde ze de gedachte weg. Hij zei het zelf al, het was vast de vermoeidheid. Als hij straks even een dutje ging doen om wat bij te tanken, dan zal alles wel weer beter gaan. Hij was veilig thuis, ondertussen ook bijna schoon en niemand kon hem nu kwaad doen.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Mary was bij hem geweest. Voor het eerst in zes maanden had ze een hele nacht naast hem gelegen. Hij had haar geknuffeld, gezoend, ze hadden gevreeën en hij had haar tot zich genomen tot ze beide met rode wangen hijgend naast elkaar lagen, om vervolgens weer in elkaar te kruipen. Marten had haar aanrakingen gemist. Het voelde zo verdomd goed. Uiteindelijk kón Marten niet meer, ook al ging hij het liefst de hele dag door met het beminnen van zijn verloofde. Als een blok was hij in slaap gevallen.
Er was een week verstreken sinds die nacht. De plechtigheid rondom de overleden soldaten was verdrietig geweest. Het hele dorp was in rouw en Marten had constant het beeld in zijn hoofd van Collin met een houten geweertje in de hand. "Pang! Pang!" Gelach. Rochelende en om hulp smekende geluiden. Dood. Marten was die avond bij het haardvuur gaan zitten en had gezwegen. Hij liet zelfs zijn eten staan, honger had hij niet.
Gelukkig ging het wat beter met Marten naarmate de tijd vooruit kroop. Langzaam pakte hij zijn hobby op de houtbewerkingsbank weer op en maakte hij een messenhouder, een broodplank en een fruitschaal. Die gaf hij dan aan Mary, hoewel ze al lang een broodplank hadden. En met de oude rieten fruitmand was ook niets mis.
"Mary," zei hij op een dag, "ik kan hier niet thuis blijven zitten." Hij vertrok zijn gezicht even. "De uren dat ik niets doe, doen me pijn. Het is tijd dat ik weer terug naar de fabriek ga, om te werken. Ik heb al te lang uitgerust en het geld raakt op. Kijk maar naar de kastjes. We hebben amper nog proviand." Zijn loon als soldaat werd om de week gebracht, het zou in normale tijden voldoende zijn, maar alles werd steeds duurder. "Het spaargeld van de bruiloft raakt ook steeds verder op. Straks moet je nog een oude trouwjurk aan. Dat wil ik niet." Hij streek door haar haren. "Mijn bruid verdient een eigen jurk. Met kant, met een sluier, met mooie patronen en bloemen. Zoals jij hem wil hebben." De bruiloft, daar hadden ze al zo lang op gewacht. Maar de pastoor was weggevlucht, dus er was geen trouwambtenaar beschikbaar, tenzij ze meer dan een uur te paard zouden reizen. Het was geen doen.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary was zo gelukkig nu hij weer thuis was. Ze kroop elke nacht dicht tegen hem aan, ze knuffelden, ze zoenden en op die momenten was het net alsof er niets aan de hand was, alsof er geen oorlog was die de hele wereld in zijn greep hield. Zolang Marten bij haar was, waren al haar zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen.
Toen hij zei dat hij weer wilde gaan werken had ze hem even aangekeken en ze had geknikt. Ze snapte het maar al te goed dat hij geen zin had om de hele tijd thuis te zitten. Hij had gelijk, het geld raakte op, zeker nu ze met zijn twee waren ging het allemaal nog sneller. Ze glimlachte lief naar hem toen hij over de bruiloft begon en over haar jurk. 'Als het te duur wordt kan ik altijd nog mijn eigen jurk maken,' zei ze en gaf hem een kus. 'Maar misschien is het geen slecht idee om in de fabriek te gaan werken. Zo komt er net wat meer geld binnen.'
Eigenlijk wilde ze hem zo lang mogelijk en zoveel mogelijk bij zich houden, veilig thuis. Wat als hij in de fabriek was en opeens werd opgeroepen en direct moest vertrekken zonder dat hij afscheid had kunnen nemen? Haar zorgen waren duidelijk van haar gezicht af te lezen. Bovendien waren er in andere steden fabrieken en boerderijen gebombardeerd... Wat als dat in hun dorp ook gebeurde en Marten daarbij om het leven kwam? 'Weet je het echt zeker? Dat je in de fabriek wilt gaan werken?' Had ze toen toch aarzelend gevraagd. Ze wilde niet egoïstisch zijn, maar ze wilde hem niet kwijt...

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten wuifde het idee van Mary om haar eigen trouwjurk te maken vrijwel meteen weg. Hij begon er niet eens over. "Ik weet het zeker. Als timmerman zijnde kan ik nu toch niks beginnen. De bouw ligt in deze tijden stil. Men zoekt niemand die een tafel kan maken, of een kippenhok in elkaar kan zetten. Dat is wel de laatste prioriteit in tijden van oorlog. Men roeit met de riemen die ze hebben. De fabriek is de enige werkplek die nu vastigheid biedt," zei Marten. Vastigheid rolde vreemd over zijn lippen. Niets was vast. Alles is eindig, kijk maar naar de dood. Kijk maar naar de bebloede grassprieten op het eens zo vredige weiland, waar mannen elkaar uitmoorden omdat een generaal dat van hun verwachtte. Omdat ze het anders steeds meer bij elkaars vrouwen en kinderen zouden doen. "Veel arbeiders zijn opgeroepen voor dienstplicht, anderen zijn weggevlucht. Maar de geweren moeten door iemand gemaakt worden." Geen houten geweren. Echte wapens, waarmee honderden, nee, duizenden mannen werden vermoord in het oorlogsgebied. Niet alleen mannen, soms ook krijsende vrouwen en gillende kinderen die een lege, zwierende schommel achterliet in hun val. "Het duurt vast nog wel even voor ik terug moet," zei hij hoopvol. Hij had Finn er immers niet over gehoord, en hij zou het wel weten, hij had neven die hoge functies in het leger hadden.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary aarzelde toch nog even maar knikte toen. 'Wees wel voorzichtig, oké?' vroeg ze zachtjes. 'Ik wil je niet kwijt, zeker niet nu ik je eindelijk weer veilig bij me heb,' ze legde haar hand tegen zijn wang aan en gaf hem een lichte kus. 'Ik kan ook nog wat gaan werken? Misschien zoeken ze in de fabrieken een vrouw die de apparaten schoon kan maken, het gereedschap en zo?' Ze keek hem even aan, al verwachtte ze dat hij nee zou zeggen.
Vlak nadat alle mannen naar het front vertrokken waren was zo zowel als bij de wasserette waar ze werkte, als de kleermaker op staande voet ontslagen. Het dorp was zo leeg dat een hulp te duur voor hen werd. Er was te weinig vraag naar schone kleding, omdat er weinig kleding was om te wassen. Hetzelfde gold voor nieuwe kleding, de vraag die er was, was klein... Mary was goed met naald en draad, ze maakte het liefst alles zelf. De afgelopen zes maanden was dat één van haar weinige bezigheden geweest, naaien, borduren, haken en breien... Ze was zelfs al een aantal keer begonnen aan baby kleertjes, die ze dan snel weer los maakte omdat ze de wol beter kon gebruiken voor sokken die ze dan naar Marten kon opsturen. Het was nog te vroeg voor baby kleertjes, ze waren nog niet eens getrouwd en ze was nog niet zwanger geraakt van de keren dat ze het bed hadden gedeeld.
Ook dat was een grote angst geweest... De laatste avond die ze hadden, hadden ze ook samen gelegen en de weken daarop was ze wat over tijd geweest... Ze was doods en doodsbang dat ze in verwachting was geweest van die laatste nacht en dat ze er helemaal alleen voor had gestaan. Bang dat ze een kindje ter wereld zou brengen terwijl ze niet getrouwd was, bang dat ze een kindje ter wereld zou brengen en Marten nooit meer thuis zou komen...
Ze gaf hem nog een kus op zijn lippen. Hoe vaak ze dat wel niet had gedaan de afgelopen week, elke kans die ze had, gaf ze hem een kus. Ze had hem bovendien zes maanden niet kunnen kussen, er viel een hoop in te halen. 'Of misschien dat ze een andere taak hebben? Ik kan mezelf vast wel nuttig maken daar.'

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten keek haar boos aan. "Ik wil jou niet in de fabriek hebben. Dan kom ik na een dag hardwerken hongerig en moe thuis en dan staat er geen eten op tafel en is de haard niet aan. Nee, dat vind ik niets. Kun je niet in de ochtenden gaan poetsen op die school, in het dorp? Of op het gemeentehuis? In de fabriek is het donker, guur en bovendien gevaarlijk met die machines. Je bent een vrouw, Mary. Dat vergeet je soms. Ik schaam me als mijn vrouw dezelfde werkplek heeft. Dat kan toch niet?" Dat kwam er lullig uit. "Zo bedoel ik het niet. Ik bedoel, als mijn collega's zien dat ik ons niet kan onderhouden, dat we de eindjes aan elkaar vastknopen..." Marten dacht even verbitterd aan de bruidsschat die hij misgelopen had, door niet in te gaan op de versierpogingen van een welgesteld meisje dat in het koor de derde stem het mooiste zong. Maar zij had niet wat Mary had.
Marten kuste haar voorhoofd. "Je hoeft niet te gaan werken als ik ook ga werken, toch? Ik kan het best alleen af." Hij schaamde zich dat hij het niet best alleen af kon. "Of maak en verkoop zelf kleding, maar dan voor een lagere prijs dan die verbitterde kleermaker." Marten wist dat dat onzin was. De kleermaker zat al aan zijn bodemprijzen. De stof was bijna net zo duur als een goede japon nu kostte. "Wat als we trouwen? Dan mag je niet eens meer werken. Dan moet je thuis zijn en onze kinderen verzorgen. Ze te eten geven, verschonen, dingen leren. Plus het hele huishouden!" Marten pakte zijn jas. "Ik ga naar de fabriek. Jij blijft thuis. Niet alleen nu. Jij blijft gewoon thuis. Begrepen?" Hieruit bleek wel weer de agressie en dominantie die hij mee had gekregen uit het leger. Hij pakte haar kin vast. "Begrepen, vrouw des huizes?" Hij drukte er nog een zoentje op, om het een beetje goed te maken, want zelf schrok hij wel van de manier waarop hij tegen Mary sprak. Dat gebeurde zelden, zo, op die manier. Ze mocht altijd zelf bepalen wat ze deed, maar in tijden van oorlog vond Marten het fijn om aan het roer te staan. Om te bepalen wat goed voor hun mini-huishouden was. "Desnoods nemen we een kat, zodat je niet de hele dag alleen bent," grapte hij.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary schrok een beetje van de toon die hij aansloeg en sloeg haar ogen even neer. Hij had gelijk, dat wist ze. Haar plek was ergens anders, heel ergens anders, als die van hem en ze wilde hem zeker niet voor schut zetten. 'Het spijt me, het was dom van me...' had ze zachtjes genompeld en ze glimlachte klein naar hem. Ze wist dat hij beter had kunnen krijgen dan haar... een dochter uit een rijke familie, maar toch had hij voor haar gekozen ondanks dat ze geen geld had...
'Ik blijf thuis,' zei ze toen hij haar kin vast pakte om haar duidelijk aan te kijken. Ja, hij was dominant, maar dat vond ze niet erg. Ze had soms iemand nodig die haar wat in de juiste richting stuurde. Ze hield van hem. Maar toch, de agressie in zijn toon was ze niet gewend... toen hij haar een kus gaf, zakten haar zorgen wel weer een beetje af en daarna had hij zijn jas aangetrokken.
'Een kat?' Vroeg ze zachtjes lachend. Dat was nog niet eens zo'n heel slecht idee... Dan had ze altijd iemand om haar heen, als hij in de fabriek ging werken en ook als hij terug ging naar het front. 'Wees voorzichtig, oke? Ik wil niet dat je iets overkomt.' Ze liep naar hem toe en trok zijn jas wat recht, ze gaf hem een innige kus op zijn lippen. 'Ik zal zorgen dat vanavond wat lekkers op tafel staat. Je favoriet,' fluisterde ze in zijn oor met een brede glimlach. 'En misschien als toetje..?' Die vraag liet ze open en gaf hem nog een kus op zijn wang. Hij plaagde haar altijd, maar soms deed ze een poging om hem terug te pakken. Wat ze had gezegd was voor een vrouw niet gepast, maar ze was verliefd, dus moesten mensen het haar maar vergeven. Verliefd en bovendien verloofd.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten hield zijn jas stevig bij elkaar en liep door de kou naar huis. Of hij nu rilde van de kou, of van de opwinding, dat wist hij niet. Hij had een baan gekregen. Weliswaar voor de nachten. Het liefst lieten ze de fabriek dag en nacht draaien, dus ook de arbeiders moesten 's nachts werken. Het zou zwaar zijn, zeker omdat het 's nachts werken geen cent meer opleverde dan overdag werken. Maar wie overdag wilde werken moest promotie maken. Meer was er nu niet beschikbaar. Marten had er dankbaar genoegen mee genomen. Hij kon het niet afslaan. Mary en hij hadden rekeningen die betaalt moesten worden. Gas en elektriciteit en steeds hoger wordende belastingen. Vaak had Marten met een frons naar de papieren gekeken waar hij weinig van begreep. Hoe kon het dat ze zoveel meer kwijt waren aan gas, terwijl ze de helft minder hadden gebruikt?
Marten moest onderaan beginnen in de fabriek. Hij moest op de ontzettend hete en gevaarlijke plekken staan om de machines te bedienen. Hij moest vloeren vegen en met toxische stoffen chemische wapens maken zoals gifgas. Ontzettend gevaarlijk. Misschien net zo gevaarlijk als de militaire dienst. Hij had zich voorgenomen om niet tegen Mary te zeggen dat hij met de chemische goedjes moest werken. Hij vertelde haar wel dat hij op knopjes moest drukken en moest vegen en zwarte kratten moest tillen. Dat was allemaal niet gelogen, hij liet gewoon een deel van de waarheid weg.
"Laten we vanavond in het café naar de dansavond gaan," zei hij tegen Mary toen hij binnenkwam. De bijeenkomsten waren er lange tijd niet geweest, vanwege de oorlog, maar hij had affiches zien hangen in het dorp. "Dan kunnen we vieren dat ik aangenomen ben in de fabriek!" Tevreden schonk hij zichzelf een bourbon in en nam een sigaar. Dat deed hij niet vaak. Dat was voor speciale gelegenheden, als er iets te vieren viel. En dat was er. Hij vierde de voorlopige zekerheid van een baan. Weliswaar geen droombaan, maar hij had dan ook geen nachtmerriebaan, niet meer.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary had net de tafel gedekt en ze stond nog achter het fornuis in een groentesoep te roeren. 'Je bent aangenomen? Wat goed!' Zei ze glimlachend en liet de soep even pruttelen om hem een kus te geven. Ze streek door zijn korte haren en keek hem aan. 'Wat mag je allemaal doen?' Vroeg ze hem met een lieve glimlach. Al snel begon de soep iets harder te koken en haastte ze zich vlug naar het fornuis terug, waarna ze weer in de pan begon te roeren. 'Ik heb een klein brood bij de bakker gehaald, voor de soep,' zei ze over haar schouder en tilde de pan van het vuur en op tafel. 'Kom, ga zitten. Vertel me over je baan!' Zei ze en ging zelf op haar plekje zitten. Ze vond het fijn om niet meer alleen aan tafel te zitten. Dan had ze soms wel uren naar zijn legen stoel zitten staren en was het eten koud geworden... Nu hij er weer was, was er weer wat warmte in het kille en stille huisje gekomen. Ze pakte zijn hand over de tafel beet en kneep er even in. Ze betrapte haarzelf er op dat ze altijd even moest checken of hij er wel echt was, of dit geen droom was waar ze ieder moment uit wakker kon schrikken.
Ze pakte zijn bord op en schepte er wat soep in, een flink stuk meer als bij haar. Hij had alle kracht goed nodig, zij wat minder. 'De dansavond? Dat is waar we elkaar hebben leren kennen,' zei ze glimlachend en bloosde even bij de gedachte terug aan hun kennismaking. Ze was als een blok voor hem gevallen die avond! Letterlijk en figuurlijk. 'Dat lijkt me enig. Even gewoon plezier maken en deze gure tijden vergeten.'

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
"Van alles. Ik moet onderaan beginnen natuurlijk, vloeren vegen, kratten tillen, dat soort dingen. Ik werk 's nachts. Dat is vervelend, maar dan kan ik in de ochtend slapen en in de middag, als het lekker weer is, kunnen we iets leuks doen. En na het eten ga ik dan gewoon naar mijn werk," vertelde Marten, terwijl hij met grote happen zijn soep wegwerkte. Hij nam een trek van zijn sigaar. "Waar liggen mijn dansschoenen eigenlijk?" Marten stond op, beende naar de keukenkastjes en zocht verwoed in de oude, kartonnen doos naar schoenpoets. "Het moet hier ergens liggen!" Mopperde hij. "Mary?" Riep hij de keuken uit. "Mary de schoenpoets ligt niet meer in de doos onder het aanrecht." Geïrriteerd liep hij met zijn zwarte dans- en zondagse schoenen naar zijn verloofde. Hij zuchtte. "Zo kan ik echt niet gaan hoor. Finn gaat ook en de buren zullen er vast ook zijn. Dan kan ik niet met doffe schoenen aankomen." Hij trok in de oude spiegel zijn strik recht en sloeg de mouwen van de blouse om. "Kunnen we nog wel dansen?" Hij trok Mary van haar stoel en greep haar bij haar heupen. Met zijn armen drukte hij haar strak tegen zich aan, veel dichter dan bij een normale foxtrot of wals. Toen zoende hij haar in haar nek. Hij zoende en kuste en sabbelde zacht, steeds verder naar beneden tot haar decolleté. Daar stopte hij, beet hij zachtjes in het rond en drukte een kus op haar lippen, waarmee hij haar verder onbevredigd achterliet. "Dus, schoenpoets." Zei hij op zakelijke toon en haalde een andere doos in de kast overhoop. Ondertussen gluurde hij naar Mary, die hij onfatsoenlijk met half open gerukte jurk in het midden van de kamer had geplant. Hij begon te neuriën. Een liedje uit het leger, over de minnares die haar boezem liet zien aan de vrouw van de generaal. Een schandalig liedje, waar de dronken soldaten maar wat graag over gefluisterd hebben en af en toe zelfs gegrinnikt. Altijd dacht hij aan de boezem van Mary, en niet van de onzedige minnares. Soms vond hij het wel spannend om Mary als onzedig te zien. Hij hield ervan hoe ze de regels aan haar laars lapte met betrekking tot het huwelijk. Hij genoot van haar zachte dijen in bed en hunkerde altijd naar meer. Zijn Mary, de minnares. "Kom schat, opschieten. Ik wil je in het rond zwieren vanavond. We laten de afwas wel staan voor later," spoorde hij haar aan.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary luisterde naar hem terwijl ze kleine hapjes soep nam. ' 's Nachts..?' vroeg ze zachtjes en legde haar lepel neer. Hij werkte 's Nachts? Maar dan sliep ze weer alleen... Nu was hij eindelijk thuis en dan sliep ze alsnog alleen! Ze sloeg haar ogen even dicht en beet op haar lip. Ze wist dat ze maar beter niet kon zeuren, dan werd hij boos en dat wilde ze niet. Ze kon er wel mee leven. Zodra de oorlog voorbij was, hadden ze hun hele leven om samen te slapen en dicht tegen elkaar aan te liggen. Ze slikte even en at haar soep verder op, toen hij plotseling opsprong en begon over zijn dansschoenen en de schoenpoets. 'In de.. woeh!' Marten had haar van haar stoel getrokken. Ze keek even in zijn ogen maar zijn lippen verdwenen in haar hals. Zacht hapte ze naar adem... Het voelde altijd zo goed als hij haar zoende in haar nek, hij wist altijd haar zwakke plek te vinden... Zijn lippen dwaalde nog meer af naar beneden en Mary werd licht in haar hoofd, haar knieën begonnen te knikken en toen was hij opeens weer naar achteren gestapt en verder gegaan met het zoeken van de schoenpoets. Mary bleef verbluft in het midden van de kamer staan en ging met een hand door haar haren. Ze haalde even diep adem en zag haarzelf in de spiegel. Ze zag er uit alsof hij haar helemaal uit elkaar getrokken had, tenminste, zo voelde het. Snel trok ze haar jurk weer recht en knoopte ze de touwtjes bij haar decolleté weer dicht zodat ze er weer wat fatsoenlijker uit zag. Ze liep naar de slaapkamer om de schoenpoets te halen en keek nog even over haar schouder naar Marten met een glimlach. Wat hij allemaal wel niet met haar deed... Ze kwam terug met haar mooiste jurk, haar kleine hakjes en de schoenpoets voor Marten. 'Ik bewaarde het in de slaapkamer,' zei ze en pakte zijn schoenen om ze te poetsen. 'Ik zal ze snel even oppoetsen en dan kleed ik me even om. Ik moet mijn haar ook nog doen en misschien wat lippenstift of oogpotlood?' Ze glimlachte en ging weer aan tafel zitten. Hij had gelijk, de afwas kon wel als ze terug kwamen, of morgen. Ze begon met een doek en wat schoenpoets zijn schoenen op te poetsen. 'Jij bent toch het knapst van iedereen daar, glimmende schoenen of niet,' zei ze lachend en knipoogde naar hem. Ze had nog altijd een flinke blos op haar wangen en probeerde haar hartslag wat naar beneden te brengen door zich op de schoenen te focussen en niet op Marten.

SeventhHeaven
Wereldberoemd

SeventhHeaven schreef:
Marten plofte uitgeput op een van de houten eetkamerstoelen die daarop een luid protesterend gekraak liet horen. "Mag ik je bedanken voor deze geweldige avond, schone vrouwe?" Hij reikte naar Mary's hand en kuste erop. "En vergeef me dat ik op je tenen stond", voegde hij er mompelend aan toe met zijn lippen nog tegen haar vingers. Het was geen gezicht, na maanden niet geoefend te hebben viel het dansen hem zwaar. Gelukkig was hij niet de enige die de passen na een lange oorlog niet onthouden had. "Gelukkig is alcohol een goede pijnstiller!" Marten stond op, rommelde wat in de keuken en zette uiteindelijk twee glazen goedkope whiskey op tafel. "Toe, drink een laatste borrel met je dappere soldaat." Hij trok Mary naar zich toe en met onstabiele handen probeerde hij de jurk open te rijgen. Hij kuste haar in haar nek en op haar lippen maar werd onderbroken door een paar ferme kloppen op de deur. Vragend keek Marten naar Mary. "Heb je al je minnaars wel laten weten dat ze niet meer welkom zijn?" Hij lachte even om zijn eigen grap. Er werd harder geklopt. "Mary, lieveling, bedek je boezem. Ik ga kijken wie dat kabaal maakt", commandeerde hij zijn verloofde met een dubbele tong. Hij zwaaide de deur open en zag Finn staan. "Wat doe jij nou hier in het holst van de na-" Marten kon zijn zin niet afmaken. "Ze hebben al een dozijn mannen opgeroepen om terug te gaan. Heb jij al een bevel?" Finn had rode wangen, sprak ook met dubbele tong en had zijn dansschoenen nog niet uit. "Ik hoorde het net. Ik heb geen oproep." Marten schudde zijn hoofd. "Ik wist niet dat dit zo snel zou komen... Ik dacht dat we meer tijd hadden." Finn vloekte met woorden die de dominee hadden doen verbleken. "Misschien blijft het bij deze twaalf. Misschien hebben we nog tijd", hoopte Marten vurig hardop. Hij zocht met zijn ogen naar die van Mary in de schemerige gang.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Mary had vlug haar jurk weer wat omhoog getrokken toen er zo hard op de deur gebonkt werd en Marten haar die opdracht gaf. Ze was zelf ook nogal aangeschoten, maar Marten was verder heen. Toen ze Finn zijn stem hoorde, sloeg ze haar handen voor haar mond en keek geschrokken naar de deur vanuit de gang. Nee, dat kon niet! Dat was niet mogelijk! Hij was nog maar net thuis! Hij had net een baan! Ze konden niet nu al opgeroepen worden!
Op haar blote voeten, want haar danshakken had ze al uitgeschopt zodra ze binnen waren, schuifelde ze stilletjes naar deur. Haar jurk, waarmee ze nog niet klaar was met hey volledig dichtknopen ervan, hield ze met een hand bij elkaar. Vlak achter Marten stond ze stil en ze sloeg haar armen van achteren om zijn middel. Van achter zijn rug keek ze Finn aan. 'Wie..?' Zei ze zachtjes. 'Wie zijn er teruggeroepen? Misschien is er een rede..? Het kan niet dat... dat zo snel..' Tranen sprongen in haar ogen. 'Niet nu al. Het.. het is vast een vergissing!' Ze drukte zichzelf dichter tegen Marten aan en probeerde haarzelf wijs te maken dat het wel goed kwam.. dat de oorlog over een paar dagen wel gewonnen zou zijn, dat de vijand zich terug zou trekken en over zou geven en dat ze samen met Marten naar het grote feest kon gaan, niet meer in angst leven. Dan konden ze trouwen. Eindelijk. 'Het is een vergissing...' mompelde ze weer, meer tegen zichzelf als tegen de twee mannen die ook in de deuropening stonden en waarvan ze één niet meer los zou laten. 'Kom naar bed, lief... Het is laat. Bedankt Finn, houd ons op de hoogte...'

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld