Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG // ft Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Lichtjes schudde ze haar hoofd bij zijn woorden en een kleine glimlach vormde zich om haar lippen. 'Don't worry about that, he won't get mad and I won't get myself in trouble. I'm a grown-up woman and I can decide for myself with who I like to talk and spend my day', zei ze en knikte als teken dat het echt oké was en dat hij zich niet zo een zorgen moest maken. Natuurlijk maakte hij zich ergens wel zorgen door de binnenkomst en het gedoe tussen hun vaders maar ze vond dat hij zich daar niet teveel zorgen over moest maken. 'I don't know if you want to stay here but we can go outside if you want? The weather is perfect to walk in the gardens. The maids decorated it and it looks pretty nice, if you can leave ofcourse. Don't want your father to be mad at you', voegde ze er aan toe. Net zoals hij geen problemen voor haar wou, wou zij dat natuurlijk ook niet voor hem. Het feest met al die mensen die ze al zolang kende leek haar niet zo interessant in vergelijking met het leren kennen van iemand totaal nieuw. Misschien was dat weer iets typisch aan Rosalia, dat avontuurlijke en haar nieuwsgierigheid in het onbekende. Wel wist ze dat deze man heel anders was dan de typische gasten op het feest en ze wou dan ook graag vrienden met hem worden en hem leren kennen. Niet dat ze iets had tegen haar vrienden van de nabijgelegen kastelen, integendeel, deze heren waren allemaal erg lief en charmant voor haar, maar het was vooral opgelegd door haar vader en misschien had ze wel eens zin om zelf te kiezen met wie ze zou omgaan. Iemand leren kennen buiten de verplichtingen van haar vader om. Ze nam nog een laatste slok van haar drankje en wachtte geduldig op zijn antwoord.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht als ze zegt dat ze zelf mag bepalen met wie ze om wilt gaan. Dit is de eerste keer in tijden dat iemand die niet deel was van mijn familie met mij om wilde gaan. Ergens blijft de gedachte van haar vader in mijn hoofd dwalen, maar als zij zegt dat het goed zit, dan zal het vast wel zo zijn. Ik knik wanneer ze vraagt of we naar de tuin zullen verplaatsen. "My father won't get mad at me, as long I keep my mouth shut and don't say anything weird." antwoord ik. Misschien heb ik nu wel teveel van het goede gezegd. Samen lopen we richting de tuinen die, zoals zij al had gezegd, prachtig zijn versierd. Veel verschillende bloemsoorten in alle kleuren en maten. Overal waren kaarsen te vinden die pas aangestoken worden als het donker gaat worden. Ze hebben hier zeker hun best gedaan om het perfect te maken. "You have a lovely home." Ik draai mij om zodat ik haar aankijk. "And garden, of course." voeg ik eraan toe en toon een glimlach. Er zijn op dit moment nog geen gasten in de tuin te vinden, dus dat stelt mij best op mijn gemak. We komen aan bij een bankje, een die ik mij nog als de beste kan herinneren. Ditzelfde bankje hadden ze toen de tijd ook. Ik weet nog wel dat haar zus en ik stiekem iets onder het bankje met een mes hadden gesneden. Volgensmij is er tot op de dag van vandaag nog niemand achter gekomen. "Are you enjoying your special day?" vraag ik uiteindelijk maar aan haar om een gesprek op gang te brengen. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Zachtjes moest ze lachen door wat hij zei. 'Well I'm a little weird so it's ok', zei ze lachend waarna ze hem volgde naar buiten richting de tuinen. Prachtig vond ze het hier en hele dagen kon ze spenderen in deze tuinen. Het werd dan ook elke dag goed onderhouden door de medewerkers. 'I really love this place, it makes me a little girl again. With all the flowers. I really like it here'. Ze volgde hem richting het bankje en nam erop plaats waarna ze haar blik van de tuin naar hem liet glijden. 'Yes I really like it, all this people here specially for me. It's a little much but nice', zei ze met een zwakke glimlach. 'It's just weird, my dad organised it for my sisters to find them the perfect husband and now he is doing it for me too. I'm only 19, and I don't need a man. I'm a strong independent woman', zei ze met een knipoog waarna ze begon te lachen om haar eigen woorden. Ze kon er wel mee lachen al wist ze dat het wel de harde realiteit was waarom ze dit feest gekregen had en dat liet haar er een stuk minder van genieten. Ze had er vertrouwen in dat haar vader haar de juiste man zou bezorgen maar ergens wrong het bij haar, het idee van een uithuwelijking al was het bij haar zussen uiteindelijk helemaal goed gekomen. 'I know you're wondering if I know it, your past. Yes I do; my sister just told me about your past and what you have done. I want you to know that I'm not judging you, everybody has hard times and I get that. I think it's brave that you broke some rules, I wish I was brave enough to do that. Just wanted to let you know that you can talk to me, I understand and I'm happy you're finally back, showing yourself to other people', zei ze oprecht. Ze meende het ook echt en hoopte dat hij zich op zijn gemak zou voelen na al die tijd en alle roddels die er over hem rondgingen.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Het is in mijn ogen zeker apart om een speciale dag te hebben waar iemand anders de perfecte man voor jou uitzoekt, maar zo gaat het al jaren. Iedereen legt zich er ook bij neer, ookal vinden ze het idee vreselijk. Dit is vast de reden dat ik hier ook ben. Niet dat ik aan deze vrouw gekoppeld ga worden, maar om mijn naam te zuiveren zodat er in de toekomst ook een vrouw voor mij te vinden is. Ik moet dadelijk in mijn vaders voetsporen gaan treden en dat gaat niet zonder een vrouw naast mijn zijde. Ik staar naar de grond wanneer ze begint over mijn verleden. Ze weet er dus zeker iets van, maar ergens vraag ik mij af welke verhalen zij heeft meegekregen. "Which stories did you hear? There are many different stories and most of them aren't even true." Ik moet er even van grinniken, ookal is het niet iets om over te lachen. "It's mad to hear so many different stories about yourself, even I forgot what the truth is and what isn't." mompel ik. Het is lief van haar dat ze mij toch een kans wilt geven ondanks de verhalen. Ze is de eerste en vast ook de enige. Een kleine zucht verlaat mijn mond en denk aan het gekste verhaal dat ik ooit heb gehoord. Dat ik aan alle dienstmeisjes heb gezeten en ze tot dingen heb gedwongen waar geen vrouw aan durft te denken. Ik heb de moeite niet eens genomen om mensen te vertellen dat dit niet zo is, ze geloven je toch niet. Het is allemaal gekomen door dat ene meisje... Een meisje die in het dorp woonde. Of ze er nog steeds woont, weet ik niet. We hadden voor een korte tijd een relatie, iets wat eigenlijk al niet oké was. De ouders kiezen uit met wie we moeten zijn, niet wij zelf. Toen wij uiteindelijk uit elkaar gingen, is alles compleet misgelopen... Sindsdien leef ik maar een eenzaam leven met alleen mijn familie om mij heen. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze keek van hem naar de grond en weer terug. Het moest vreselijk zijn, geruchten die over je rond gingen en niet eens klopte. Zelf had ze hier nooit mee te maken gekregen. De mensen in het dorp en daarrond hielden allemaal van haar. Door niet alleen haar schoonheid maar ook haar persoonlijkheid werd ze helemaal aanbeden, iets waar ze het soms wel moeilijk mee had. Soms probeerde ze zich het voor te stellen, hoe het zou zijn als ze in een gewoon gezin geboren en opgegroeid zou zijn. Hoe het leven in het dorp zou zijn, je eigen vrienden kiezen en zelf zorgen voor je familie, trouwen met wie je maar wilt want in hun stand maakt dat toch niet uit. Ze bijt zachtjes op haar lip waarna ze hem vertelt wat ze gehoord heeft. 'Well, she told me you drink a lot, and she meant a whole lot. It makes you do things that aren't human. And that you do things that aren't appropriate. Don't know which things but she said that you don't respect women and that you're a cheating bastard. I'm sorry I have to tell you this, you must have heard it a lot already. Maybe I should just have left you alone, I'm sorry', zei ze zachtjes. Ze vond het vreselijk om hem nu weer opnieuw al deze dingen te moeten zeggen. Hij leek een erg lieve man en ze was dan ook oprecht blij dat ze hier nu met hem zat te praten. 'But you don't have to explain yourself to me, I don't believe it. We don't have to talk about it, really. It's fine', zei ze. Een geroep laat haar opschrikken uit haar gedachten en in een ruk draait ze zich om. Het waren haar vader en de andere heer die naar buiten gekomen waren, waarschijnlijk om Nahuel te komen zoeken die ook bij het gesprek moest zijn. 'Son, are you coming? We expected you to join us', hoorde ze de man zeggen waarna hij zijn blik naar Rosalia verplaatste en glimlachte. 'I understand you rather spend your time with the beautiful young lady but you can do that later', voegde hij aan zijn woorden toe. De blik van haar vader na die woorden zag er allesbehalve vrolijk uit. 'Rosalia, you go back inside, dear. Talk to some of the men inside, it's your day', hoorde ze haar vader zeggen waarna ze knikte en nog even naar Nahuel keek.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Rustig luister ik naar hetgene wat ze over mij heeft gehoord. Het standaard verhaal dus. Ik ben een alcoholische jongeman die vrouwen niet respecteert, terwijl ik alles behalve dat ben. "It's okay, really, you're the first one who actually sat down with me to have a civilized conversation about it." vertel ik aan haar. Erover praten is lastig voor mij en iets wat zo veel mogelijk ontwijk, maar dat komt ook vooral omdat ik tegenwoordig alleen nog maar met de mensen in mijn kasteel praat. De enige die mij geloven. Tenminste, grotendeels. Er hebben al meerdere van onze dienstmeisjes geprobeerd de goede verhalen te vertellen aan het dorp, maar niemand wilde luisteren. "I don't mind talking about it. I'm glad you believe that I'm not the person everyone thinks I am. If you want I could tell you the story of what really ha..." Mijn zin wordt onderbroken. Ik kijk op en zie vader en meneer Hamilton staan. "I'm coming, father." zeg ik en sta meteen op. Ik kijk snel nog om naar het eerste meisje buiten mijn kasteel die mijn gelooft en knik haar gedag. "I'll see you around." zeg ik zachtjes tegen haar, bijna op een fluistertoon. Vervolgens loop ik richting de twee mannen die mij klaarblijkelijk willen spreken. Mijn vader legt zijn hand op mijn schouder, bijna knijpend, om mij mee naar binnen te krijgen. "Je zou drinken voor ons pakken, niet ervandoor gaan met de dochter van de man van het kasteel!" sist mijn vader naar mij. Ik staar naar de grond en reageer er niet op. Als wij eenmaal ergens in een afgelegen gang staan, kijkt meneer Hamilton mij dreigend aan. Ik pers mijn lippen op elkaar en blijf naar de grond staren. Het is te merken dat de man die zichzelf de vader noemt van Rosalia moeite heeft met het vinden van de juiste woorden. Telkens als hij wat wilt zeggen, bedenkt hij zich weer. Één ding weet ik wel, ik ga op mijn donder krijgen van hem. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ze keek nog even van Nahuel naar haar vader en terug waarna ze haar weg naar binnen vervolgde. Ze hoopte maar dat hij niet in de problemen zou komen door haar schuld maar dat zat er wel in, al zou het natuurlijk ook gewoon een zakelijk gesprek kunnen zijn waar hij bij moest zijn als zoon. Vrouwen werden nu eenmaal niet betrokken in dat soort gesprekken en als dochter had ze die verantwoordelijkheden dan ook niet. Misschien maar beter zo, het onderhandelen zat niet echt in haar, daar was ze nu eenmaal veel te zacht voor. Al snel stond ze terug in de balzaal, gevuld met gasten. Het diner zou over een uurtje van start gaan maar tot dan stond iedereen nog recht in de zaal, met elkaar te dansen en te praten over formele dingen. Dat soort gesprekken interesseerde haar vrij weinig als ze eerlijk moest zijn. Er waren immers leukere dingen om over te praten dan de verdeling van het land en de graanprijzen. Wanneer haar moeder naar haar toekomt met de barones en haar zoon glimlacht Rosalia zwakjes, daar ging haar moeder weer hoor. Elke keer moest het zo gaan. Dit soort gesprekken zette haar moeder altijd op. 'Well here she is, the beautiful Rosalia. I'm Vera, let me introduce you to my lovely son George', zei de vrouw met een brede glimlach om de lippen waarna de jongeman naast haar een stap naar voor nam. 'Well hello, Rosalia? It's a pleasure to meet you', sprak hij haar toe waarna hij haar de hand schudde en er een kus op drukte. Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht gevolgd door een klein knikje. Hier had ze dus totaal geen zin in en dat liet ze haar moeder ook meteen duidelijk weten met een blik die meer zei dan woorden dat zouden doen.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Ik krab aan mijn hoofd en blijf zwijgen. Mijn mond nu zomaar opentrekken kan het erger maken dan dat het al is. Meneer Hamilton is wat rustiger geworden en begint te praten. "Let me tell you something, boy. My daughters mean the world to me, especially my youngest. This is my little girl her special day and you will not ruin this day for her. I've only invited you here because my wife is good friends with your mother. If I see you talking to Rosalia again, you will regret it for the rest of your life. You got that?" zegt hij dreigend, maar wel rustig. Ik knik. "Yes, sir." antwoord ik. Het was sowieso niet mijn intentie om iets te proberen bij Rosalia. Ze was een prachtige meid, maar met mijn reputatie op dit moment, kan ik haar geen mooi leven bieden. Ik ben hier enkel en alleen om mezelf wat beter neer te zetten voor de mensen, niet om een vrouw te vinden. Die tijd komt nog wel, wanneer ik alles weer op een rijtje heb. Mijn vader knijpt zachtjes in mijn schouder om aan te tonen dat ik genoeg heb gezegd en het maar zo moet laten. Meneer Hamilton draait zich om en verlaat ons. "Waarom stond je nou precies met haar te praten, van iedereen die hier is?" vraagt mijn vader aan mij. "Vader, zij gelooft mij! Het is de eerste persoon in tijden die al die onzin roddels niet geloofd!" zeg ik enthousiast. Niet te hard, voor het geval ik weer aandacht trek naar mezelf. Mijn vader schud afkeurend zijn hoofd. "Denk maar niet meer aan haar. Vanaf nu blijf je heel de avond bij mij lopen." zegt hij op een zeer intimiderende toon. "Ja, vader." Ik zucht en volg hem mee terug naar de zaal, waar het diner bijna zou gaan beginnen. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Echt volgen kan ze niet in het gesprek. Haar hoofd blijft hangen bij Nahuel en wat haar vader tegen hem zou zeggen. Ze hoopte maar dat hij niet te heftig zou zijn. Haar vader was een erg lieve man maar kon sterk uit de hoek komen, dat wist ze maar al te goed al had hij zich op Rosalia nog nooit kwaad gemaakt, dat kon hij nu eenmaal niet over zijn hart krijgen. Zodra ze Nahuel de zaal in zag lopen kon ze dan ook terug een beetje normaal ademhalen. Ze probeerde oogcontact met hem te zoeken, om maar een knikje te kunnen geven om te vragen of alles oké is maar in heel de menigte lijkt hij haar niet te zien staan, iets wat haar best droevig maakte aangezien ze het liefst terug met hem naar de tuinen zou gaan. Wanneer aangekondigd wordt dat het tijd is voor het diner neemt Rosalia tussen haar zussen in plaats aan de rijkelijk gevulde tafel die oneindig leek door te lopen. Ze wist nog niet hoe ze het zou aanpakken aangezien haar vader nu extra oplettend zou zijn maar ze zou er wel voor zorgen dat ze hem nog apart zou krijgen vandaag op een of andere manier. Wanneer alle gasten aan tafel zitten ziet ze haar vader naar voor komen en teken doen dat ze tot bij hem moet komen. Elegant stapt Rosalia naar voor waarna ze plaatsneemt naast haar vader voor de tafels, alle aandacht was nu op hen gericht. Toen begon haar vader zijn speech. Over hoe blij hij was dat iedereen gekomen was, alle jongemannen die zich speciaal aan hem wouden tonen. Hoe gelukkig hij was met een dochter als Rosalia, dat enkel het beste goed genoeg voor haar was en dat hij iemand zocht voor haar, die haar zou beschermen net zoals hij haar altijd beschermd heeft van alles en iedereen. Een glimlach vormt zich om haar lippen wanneer iedereen luid begint te klappen. Wanneer het tijd is om te dineren zoekt ze met haar blik in de menigte naar Nahuel.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Er wordt aangekondigd dat het tijd is voor het diner. Zoals elke andere gast, neem ik plaats aan tafel naast mijn vader en een mannelijke vreemdeling. We zaten best ver van de koninklijke familie vandaan. De families die hun zoon willen voorstellen aan de vrouw waar alles vandaag omdraait, zitten meer voorraan. Met een diepe zucht, luister ik naar het verhaal van meneer Hamilton. Het is een goede man en ik kan zeker begrijpen waarom hij zich zo gedraagt tegen mij. Ik zou ook niet willen dat mijn toekomstige dochter trouwt met een jongen die wordt beschreven zoals ik. Hij zou niet eens in de buurt mogen komen van haar. Zoals van mij verwacht wordt, blijf ik stil en gedraag ik mij het beste dat ik kan. Iedereen begint met klappen en hier volg ik ook in. Mijn ogen vliegen over de jongens die klaarblijkelijk een kans maken bij de dochter van de man van het kasteel. Ze zijn duidelijk allemaal ouder dan dat ik ben. Ik gok dat ze allemaal al bijna tegen de dertig aanzitten. Het is heel normaal voor een oudere man om te trouwen met zo'n jonge vrouw. Het klappen eindigt eindelijk en het diner kan beginnen. Er worden allerlei verschillende gerechten geserveerd, maar wel gerechten die ik herken van mijn eigen chefs en bediendes thuis. In elk glas dat op tafel staat, wordt bier geschonken. De beste manier om het brood en vlees naar achter te werken. Ik neem een hap van een stuk brood en neem er meteen een slok achterna. Ik bijt op mijn lip en kijk rond de tafel. Mijn vader naast mij gooit van alles naar binnen, de inhaal. Ondertussen luister ik naar een gesprek dat de vreemde man naast mij voert met zijn vrouw. Ze praten over de verschillende jongens die allemaal de hand van de dochter willen bemachtigen. Soms maken ze een grappige opmerking over één van de jongens, wat mij zachtjes laat grinniken. Ik kijk op en kijk naar de plek waar meneer Hamilton met zijn vrouw en dochters zit. Mijn ogen blijven hangen bij Rosalia, die kennelijk haar ogen ook op mij gefocust houdt. Ik zucht en knik naar haar om te laten merken dat alles goed is. Ze hoeft niet te weten wat er precies is gezegd. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Langzaam nam ze plaats aan tafel, zonder haar blik van Nahuel te laten. Zijn knikje stelde haar gerust, toch kon ze aan zijn gezicht zien dat er iets mis was en de manier waarop hij naar haar keek zei genoeg. Ze zou niet meer met hem mogen praten, ze zag het op de soort van angstige manier dat hij haar oogcontact wou vermijden. Ze probeert haar maaltijd naar binnen te werken maar echt honger heeft ze niet, ze moet erachter komen wat haar vader gezegd heeft en het stoort haar enorm dat ze niet betrokken wordt in zaken die over haar leven gaan. Met haar hoofd gebaart ze dat hij haar moet volgen waarna ze 2 vingers opsteekt in de hoop dat hij snapt dat hij haar over een 2tal minuten moet volgen. Langzaam stond ze op van haar stoel. 'Where are you going Rosie?', vroeg haar zus waarop Rosie verzon dat ze zich niet zo goed voelde en even een bezoek aan het toilet zou brengen. Nadat ze haar stoel naar voor had geschoven keek ze nog even naar Nahuel om te bevestigen wat haar plan was waarna ze even naar haar vader keek en vervolgens naar die van hem, beide nietsvermoedend aan het praten met andere mensen. Ze knikte naar enkele gasten die haar aanspraken en nadat ze de deur van de zaal uit was vervolgde ze haar weg naar de volgende gang waar ze om het hoekje zou wachten op hem. Ze wist dat de gasten hier niet zouden komen omdat het naar het huis zou leiden en haar familie was momenteel veel te druk bezig dus ook deze zouden niet eens opmerken dat ze lang weg zou zijn en zouden haar ook niet komen zoeken. Ze wisten nu eenmaal hoe hard Rosalia gesteld was op haar rustmomenten en feesten als deze konden haar al snel te veel worden, het was dus wel logisch moest ze even van het feest verdwijnen. Al moesten haar ouders natuurlijk niet weten dat het voor deze reden is.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Ik probeer haar niet te lang aan te staren, anders gaat het teveel opvallen. Eens in de zoveel tijd, neem ik een klein slokje van mijn bier. Wanneer ik weer eens Rosalia's kant op kijk, zie ik dat ze iets naar mij gebaard. Ze steekt twee vingers op. Wat bedoelt ze? Ik krab aan mijn hoofd en probeer onopvallend mijn schouders op te halen, maar dat ziet ze al niet meer. Ze staat al op en verlaat de grote zaal. Bedoelde ze misschien dat ik haar zo moest volgen, maar er twee minuten tussen moet laten? Zou dat logisch zijn? Ik twijfel, want ik wil geen problemen veroorzaken. Haar vader zal vast iemand hebben die op mij let zonder dat ik het weet. Uiteindelijk besluit ik het toch maar te doen. Wat is een leven zonder risico's? Ik gooi snel mijn biertje volledig achterover en wacht nog even aantal minuten. "Ik ga even naar het toilet." zeg ik tegen mijn vader en sta op. Vele ogen keren zich meteen tot mij, maar ik ga er niet op in. Een man moet toch kunnen plassen? Ik open de grote deur en sluit deze meteen weer achter mij. Als een kip zonder kop, loop ik rond opzoek naar Rosalia en eigenlijk ook wel naar een wc. Ik versnel mijn pas en wil de bocht omgaan, maar daar staat ze dan. De jonge vrouw die ik eerder vandaag al heb gesproken. De vrouw die mij geloofd. "Your father will kill me if he finds out we're standing this close to each other." mompel ik tegen haar. Als het aan hem ligt, moet ik zeker heel wat metertjes afstand nemen van zijn speciale dochter. Ondertussen kijk ik om mij heen of er geen mensen te zien zijn en of er toevallig toch een toilet in de buurt is. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Ongeduldig bleef ze wachten, het leek een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk om de hoek kwam. Aan zijn hand trok ze hem verder mee de gang in tot ze zeker was dat ze ergens waren waar niemand hen ging komen zoeken. 'I know what he said and I don't want you to listen to it. He won't kill you, I will protect you. My father sounds like he's a powerful man but he's not like he wants to be seen by everyone. Don't be afraid of him', zei ze geruststellend terwijl ze hem aankeek en een kleine glimlach vormde zich zonder het te beseffen om haar lippen. 'I know we can't talk here but please, meet me tomorrow outside the castle. Can I come to you or do you know some place where we can meet? I will be there if you tell me where I need to be', zei ze overtuigd. Ze wist niet waarom ze al deze moeite wou doen om iemand te leren kennen waarvan ze wist dat het helemaal niet mocht, maar hij had iets wat haar enorm aantrok. Niet alleen zijn uiterlijk maar ook zijn uitstraling en persoonlijkheid spraken haar aan. Het feit dat mensen zo slecht over hem dachten en zij duidelijk inzag dat dit niet zo was, maakte hem voor haar nog specialer. 'I know we need to go back to the dining room but I want to see you again, I need to. Please tell me I can see you tomorrow, it would be a real pleasure', zei ze om hem ervan te verzekeren dat ze zeker wist dat ze het wou. Dat ze los stond van haar vader en beslist niet zou luisteren naar wat hij hen probeerde op te leggen. Het was aan haarzelf om te beslissen met wie ze om zou gaan. Hij bemoeide zich al met haar huwelijk wat de rest van haar leven zou betekenen maar hij kon haar echt niet alles gaan opleggen, het was en bleef ook haar leven en dat liet ze niet door haar vader controleren, net omdat hij de koning was en zij de prinses. 'Please?', vroeg ze bijna smekend terwijl ze hem aankeek.

Tomlinsykes
Popster

tomlinsykes schreef:
Nahuel
Zij mij beschermen is iets wat ik niet bedenken. Zelfs zij zou haar vader niet kunnen stoppen als hij echt iets van plan is. "I don't think we should meet up." mompel ik en zucht zachtjes. Natuurlijk wil ik haar zien en leren kennen, maar het brengt zo'n groot risico met zich mee. Is dat het wel waard? Is zij het wel waard? Ik bijt op mijn lip. Ze blijft doorvragen. Waarom wilt ze dit zo graag? "Look, you seem like a really nice person and I am very grateful that you believe me, but I don't have a death wish... Yet." Ze blijft doorsmeken en het wordt steeds lastiger om nee te zeggen. Hoe zouden we moeten afspreken zonder dat haar vader of mijn vader het doorheeft? Uit mijn kasteel valt makkelijk weg te komen zonder gepakt te worden, maar ik zou niet weten hoe het hier zit. Daarbij heeft zij morgen vast veel te doen. De families met mannen die haar hand willen, blijven hier waarschijnlijk overnachten voor een aantal nachten. Met een kleine irritatie, stem ik uiteindelijk voor. "Fine, but know that we'll both be in so much trouble if we get caught. You won't be able to protect me. We'll meet somewhere near your house. I can easily escape my place without being noticed. There's a forest nearby, we could meet there at sun set?" vraag ik aan haar. Ik ga het risico niet nemen om hier naar binnen te komen zonder gepakt te worden. In het bos weet ik mij makkelijk te verstoppen indien dit nodig is. Waarschijnlijk ga ik hier morgen zoveel spijt van krijgen... Ik moet er nu gewoon nog niet teveel over nadenken, anders ga ik teveel aandacht naar mijzelf trekken en merkt mijn vader dat er sowieso wat mis is. Ik bijt zachtjes op mijn lip. "And where can I find the toilet? I need to take a wee." vraag ik aan haar.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Hevig schudde ze haar hoofd bij alles wat hij zei. Ze wist dat hij reden had om bang te zijn maar ze wist niet wat hij met haar deed. Vanaf het eerste moment dat ze hem zag wist ze dat hij iets speciaal had, iets wat ze hier in het kasteel nog nooit ervaren had. Iedereen was altijd zo vanzelfsprekend, hij niet. Hij was rebels en zo was zij ook, het trok haar enorm aan. Ondanks dat het de eerste keer in lange tijd was dat ze elkaar zagen, het voelde alsof hij hier hoorde te zijn, dicht bij haar en dat gevoel wou ze niet zomaar opgeven voor haar vader. Tuurlijk zou het moeilijk zijn zou ze hem willen zien, maar ze kon deze hevige emoties die ze nu al had na 1 dag weerzien toch niet onderdrukken? Dat zou spelen zijn met haar eigen leven, deze kans die haar was gegeven en dat wou ze niet, dat kon ze niet. 'It's going to be ok, I promise. Don't worry', zei ze geruststellend. Zodra hij toch begint te plooien en toestemt verschijnt er een glimlach om haar lippen. 'Hmm.. then we shouldn't get caught. Sunset in the woods is perfect for me. I will be there mister Beaufort. And don't worry, nobody will know', zei ze waarna ze zijn hand vastnam en hem meetrok door de gangen richting de toiletten dichter bij de balzaal. 'Guess I see you tomorrow then', zei ze met een knipoogje waarna ze een kusje op zijn wang drukte en vervolgens haar weg verder zette naar de balzaal. Zoals verwacht had niemand haar afwezigheid raar gevonden en ze kon gewoon weer aanschuiven bij het buffet waar ze zeker van zou genieten. Ergens had ze terug hoop gekregen dat haar leven een nieuwe draai zou krijgen en voor even toch niet zo vastgelegd zou zijn door anderen, dat ze het eindelijk even zelf voor het zeggen had.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld