Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Lost Kingdom

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Oudere vrouw:
Linnea zag ik weg gaan nadat ze een zakje geld had gekregen voor de spullen die ze hadden kunnen omruilen voor geld, daarna was ze meteen het huis uit vertrokken. Waar ze heen ging was duidelijk, het bos. Hopelijk kon ze daar wat moois op bouwen. Wat ik wist was dat ze altijd wel in het bos te vinden was.
Een uur later zag ik dat er een jonge man voor het lege huis stond. Rustig stapte ik naar buiten en liep naar de jonge man toe. "Het spijt mij, maar vrouwe Linnea is een uur geleden vertrokken richting het bos. Ze kon nergens anders heen." zei ik en keek de jonge man aan. "Maar als u toch opzoek naar haar bent, heeft u even." zei ik waarna ik omdraaide en terug liep naar mijn huis, stapte naar binnen en maakte snel een mand met wat te eten. Even wat later kwam ik weer naar buiten en hield de man naar de jonge man. "Geef dit aan haar, ze heeft het nodig." zei ik en glimlachte.

Linnea:
Eenmaal het dorp uit, haalde ik diep adem en begon, terwijl ik richting het meer liep, te denken hoe ik het beste een onderkomen kon maken. Misschien kon ik de konijnen en vossen vragen of ze misschien een hol, groot genoeg, voor mij konden graven. Af en toe keek ik om of niemand mij volgde, want als ze er achter kwamen dat ik bij het meer verbleef, konden ze zo een heksenjacht aankondigen. Maar ik had toch geen plek meer in het dorp, al jaren voelde ik mijzelf daar niet thuis.
Steeds langzamer ging ik lopen en hield het stuk vlees in de zak, dicht tegen mij aan, Hopelijk was hij er nog en kon ik hem verder helpen nadat die wat gegeten had. Onderweg plukte ik hier en daar wat besje, voedzaam waren ze niet, maar dan had ik wat in mijn maag.
Niet veel later kwam ik aan bij het meer, en met grote ogen stond ik stil toen ik zag dat de wolf er niet meer was. Bijna liet ik vlees vallen, maar kon deze nog net op tijd vast houden. Dan stapte ik, langzaam, verder en zuchtte. Misschien was hij wel een rondje rennen, zijn spieren weer op te warmen na gisteren. Dat hield ik maar in mijn hoofd en ging weer bij het water zitten. De dieren kwamen om mij heen en een klein vosje kwam op mijn schoot liggen die ik rustig begon te aaien. Zachtjes begon ik ook maar te neuriën, wat al snel op zang uitviel.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo keek verbaasd naar de vrouw toen hij haar hoorde. Hij had haar niet verwacht. Zijn reuk had hij dan waarschijnlijk niet helemaal onder controle. Daar zou hij dan nog aan moeten werken. Hij luisterde naar haar en knikte. Hij wachtte geduldig en nam het mandje aan. ‘Ik zal het aan haar geven, dank u wel’, zei hij, waarna hij afscheid van de vrouw nam.
Hij fronste. Als ze daar niet was, waar was ze dan wel? Het bos, leek hem. Misschien wel op de plek waar ze gisteren waren geweest. Dat leek hem wel logisch. Hij ging weer het dorp uit en veranderde in de bosjes in zijn wolvenvorm. Hij nam de hengels van de mand en van zijn rugzak in zijn bek en begon weer te rennen. Hij keek terwijl hij rende om zich heen of hij iemand zag. Hij zag gelukkig niemand en zette zijn tocht naar het meer voort.
Toen hij het meer zag verschijnen zette hij het rennen over in een stap en hoorde het meisje zingen. Een vlaag van rust kwam over hem heen en hij liep langzaam naar het meisje toe.
Hij bleef bij haar stilstaan en zette de mand voor haar neer. Met zijn snuit duwde hij de mand naar haar toe om aan haar te laten zien dat het voor haar was. Daarna ging hij zitten.
Hij wist niet helemaal wat hij nu moest doen. Moest hij zich nu weer veranderen en het haar vertellen? Het kon een goed idee zijn maar hij had het idee dat ze genoeg aan haar zelf had. Hij zou wel wachten en kijken wat er zou gebeuren.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

De rust had ik weer in mijn lichaam, maar het was nog wel lastig te accepteren dat mijn vader er nu ook niet meer was. De dieren om mij heen waren dichter tegen mij aan gaan zitten en dat voelde best wel fijn. De dieren had ik tenminste nog als gezeldschap.
Na zo een tijdje gezeten te hebben, keek ik op toen er een zwarte gedaante voor mij stil kwam te staan. Met wat waterige ogen keek ik naar het dier en zag toen later dat die een mand neer had gezet op de grond en deze naar mij toe schoof. Dat moest wel van de oude vrouw zijn. Wacht! Was hij in het dorp geweest. Meteen stopte ik met aaien en bleef hem aan kijken. "H-hoe?" vroeg ik en keek van hem naar de mand en weer terug. Het kon dan niet anders dat die kon veranderen naar mensen weer terug, of juist van mens naar dier dat die een mens was. Want als hij als wolf zijnde naar binnen was gegaan, had die het niet overleefd.
"V-vertel mij niet dat je van gedaante kan veranderen?" vroeg ik toen zachtjes. Zo iets had ik wel gevoeld toen ik vannacht even wakker word, maar al snel weer in slaap viel. Dan schoot het mij te binnen dat ik nog wat voor hem had en pakte het pakketje vlees en legde deze naast de mand. "Denk dat je dit dan niet rauw kan eten of wel?" vroeg ik en vouwde het pakketje open, rustig wachtte ik op antwoord of iets daar van.
Een glimlach verscheen even rond mijn lippen waarna ik de mand pakte en bekeek wat er in zat. De lieve vrouw had heel wat er in gestopt. Maar zij had net zo goed het geld nodig. Toch was ik haar dankbaar. Ooit zal ik terug naar het dorp gaan om haar te bedanken voor de mand en die terug te geven. Dan haalde ik een stuk brood er uit en begon die te eten. Zo rustig mogelijk, want anders kreeg ik kramp in mijn buik.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo bleef naar het meisje kijken en hield zijn kop wat schuin door haar reactie. Dit was het teken die hij zou gebruiken. Hij vroeg zich af hoe ze dat wist. Kwam het door de mand? Waarschijnlijk wel.Ach, het maakte hem ook niet zoveel uit of ze het wel of niet wist want hij had gezien dat ze zelf ook krachten had.
Hij volgde haar bewegingen en keek naar het pakketje vlees. Hij kwam wat naar voren en snuffelde eraan. Hij keek nog een keer op naar het meisje en trok toen het vlees in stukken, waarna hij het langzaam opat. Hij kon rauw vlees wel eten, maar alleen als hij in wolvenvorm was. Anders zou hij ziek worden.
Hij merkte toen pas dat hij best wel honger had maar hij hield zich in. Hij wilde zo netjes als hij kon het vlees eten tegenover het meisje. Hij voelde hoe het vlees hem meer kracht gaf en hij kwispelde met zijn staart.
Toen het stuk vlees op was kwam hij overeind en pakte de rugzak weer bij de hengels vast. Hij trok het mee de bosjes in en daar veranderde hij weer terug in zichzelf. Hij trok zijn kleding aan en fatsoeneerde zijn haar. Hij rechtte zijn rug en liep weer terug naar het meisje, waarna hij naast haar neer plofte. ‘Zo, dat is beter’, zei hij met een kleine glimlach.
Hij vestigde zijn blik weer op het meisje. ‘Hoe wist je dat ik van gedaante kon veranderen?’, vroeg hij toen nieuwsgierig. Hij wilde het wel graag weten. Hij legde zijn rugzak naast zich neer en keek aandachtig naar het meisje.
Hij merkte dat er nog restanten van bloed van het vlees op zijn gezicht zat en hij veegde het wat beschaamd weg. ‘Pardon’, verontschuldigde hij zichzelf met een kleine grinnik.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

Mijn blik hield ik op hem gericht als die zijn kop wat schuiner hield. Alsof hij was betrapt leek het wel. Ik schonk er maar geen aandacht aan en at rustig door wat er in de mand zat. Niet veel later nam hij het stuk vlees wat ik voor hem had gekocht. Die had hij vrij snel op, wat ik ook wel veracht had sinds het niet veel was, maar misschien net genoeg voor hem. Ik glimlachte en nam een paar flinke slokken van de melk die ze er ook bij had gedaan, het was duur, maar wel heerlijk. Met mijn hand veegde ik wat melk van mijn mond hoeken en keek op als ik zag dat hij kwispelde. Het zag er best grappig uit zo te zien, Ik glimlachte en volgde hem even tot hij de bosjes in ging met de rugtas. Dat had het al afgegeven dat die niet 100% wolf was. Welke wolf sleepte nou een rugtas mee, het kon wel van zijn meester geweest zijn die hem op had gevoed, je weet maar nooit.
Rustig wachtte ik tot hij terug kwam en at ondertussen rustig door. Ze had echt er van alles in gestopt, vlees, fruit, brood, drinken en nog wat dingen. Sinds mijn moeder overleden was, had ze mij onder haar vleugels genomen en geholpen met dingen wat mijzelf niet lukte.
Terwijl ik hier aan dacht, schrok ik toen ik een stem hoorde en met grote ogen naar de jonge naast mij zat keek. Even was het stil, maar al snel schudde ik mijn hoofd, ik wilde wat zeggen maar er kwam niks over mijn lippen tot hij vroeg hoe ik wist dat hij kon veranderen. Snel slikte ik en kuchte even. "Gisteren, toen ik je wonden, voor zover het lukte, genas. J-je energie is anders dan van normale dieren." zei ik en beet op mijn lip. "Oh, en de mand, dat maakte het duidelijk. Er zijn overal jagers rond het dorp, dus als ze je spot hadden dan had je die niet." zei ik.
"H-hoe voelt het trouwens?" vroeg ik en keek hem weer aan. "I-ik kan het nog meer genezen, alleen dan moet je in je wolven vorm zijn." zei ik en keek naar de grond.
Als hij pardon zei, keek ik op en zag dan pas dat die nog wat overig bloed van zijn mond af veegde. Ik grinnikte even en schudde mijn hoofd. "Ben wel wat gewend hoor." zei ik dan en glimlachte kleintjes.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo strekte zijn benen en wreef even over zijn onderbenen. Het was ook wel fijn om weer mens te zijn. Viggo lachte zacht om haar reactie en knikte. ‘Ik snap je’, zei hij. ‘Misschien was het een beetje teveel van het goede’, ging hij verder en haalde zijn schouders op. ‘Maar ach, alles is goed gegaan’, zei hij toen en glimlachte.
Hij haalde een hand door zijn haren en keek weer even naar het meisje. Hij zweeg even en keek toen naar zijn benen. ‘Het is nog gevoelig’, zei hij. ‘Maar het gaat wel. Ik heb alleen last van spierpijn’, lachte hij daarna. Hij schudde toen zijn hoofd. ‘Ik red me wel. Met mijn kracht zal ik over een paar dagen toch weer de oude zijn en ik heb gezien wat jouw krachten met je doen’, zei hij en wreef over zijn kin. Hij draaide zijn hoofd weer naar haar toe. ‘Nu we het daar over hebben, ik wil je graag bedanken. Zonder jou was het waarschijnlijk slecht met me afgelopen’, zei hij en zweeg weer even bedenkelijk. ‘Ik wil graag iets voor je doen, als bedankje voor het feit dat je me hebt geholpen, alleen ik weet niet precies wat. Is er misschien iets wat ik voor je kan doen?’, vroeg hij. Geld zou geen probleem zijn dus hij zou wel veel voor haar kunnen doen.
Hij grinnikte zacht. ‘Ik wil toch een goede indruk wekken’, zei hij. ‘Ik bedoel, dit is de eerste keer dat we elkaar zo zien’, ging hij verder en glimlachte.
Hij liet zich achterover in het gras vallen en keek naar de lucht. Hij was diep in gedachten verzonken en kwam al snel weer overeind. ‘Ik was naar je op zoek’, zei hij zacht. ‘Ik volgde je geur en ik kwam uit bij een huisje maar je was er niet. Toen kwam een vrouw en ze gaf me deze mand om aan je te geven’, ging hij langzaam verder en keek naar het meisje.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

Rustig schudde ik mijn hoofd toen hij dat zei. "Het is oke." zei ik en glimlachte klein. Ik snapte even zijn antwoord niet op van dat alles goed was gegaan, maar ik ging er niet verder op in. Zelf bleef ik verder zwijgen en luisterde naar zijn stem. Ik moest toegeven, het was niet verkeerd om naar hem te luisteren, ook al was het wel veel van wat hij allemaal zei.
Als hij dan even zelf zweeg en naar zijn benen keek, beet ik op mijn lip. "A-als je terug gaat naar je wolven vorm, k-kan ik het volledig genezen." zei ik zachtjes. Misschien kon ik het ook in zijn mensen gedaante doen, maar dat had ik nog nooit uitgeprobeerd, alleen dieren had ik.
Zijn ogen voelde ik weer naar mij kijken, terwijl ik zelf nog naar de grond staarde, maar als hij begon over wat mijn krachten met mij deden, keek ik op. "Het is dat ik eerder een dier had geholpen om een botbreuk te laten genezen dat ik uitgeput raakte. En ik had amper gegeten, dat was ook een ding." zei ik en beet op de binnenkant van mijn wang.
Snel schudde ik mijn hoofd. "Het is lief dat je het aanbied, maar ik sla het af. Ik heb toch nergens om heen te gaan. Het laatste beetje geld was naar het stuk vlees voor jou gegaan om je wat krachten te geven." zei ik en keek hem toch aan. "Maar ik heb hier mijn vrienden, zij helpen mij wel overleven in het bos." zei ik en keek om naar de groep dieren die om ons heen stonden. Het konijntje lag nog steeds op mijn schoot. "Ik heb nooit mijzelf echt thuis gevoeld tussen de mensen, waarschijnlijk omdat ik magie bezit." zei ik en hield mijn hand op nadat ik een paar klavertjes had geplukt en deze liet zweven, ook zweefde er enkele lichtbolletjes om heen.
Hij was inmiddels gaan liggen en vermelde dat hij een goede indruk wilde geven. "D-dat heb je al." zei ik, maar sloeg al snel mijn hand voor mijn mond. Wat zei ik nou? Ik schrok er gewoon van. Mijn hand liet ik zakken en keek weer voor mij uit. "Oh, sorry dat ik opeens weg was, ik moest snel terug." zei ik. Maar als hij begon over dat hij mij zocht en mij volgde door middel van mijn geur, klonk het wel even heel raar. "Dat komt, dat komt omdat mijn beide ouders er niet meer zijn. Het geld wat ik nog had, en kreeg voor wat spullen te verkopen van het huisje gingrn naar de belasting." zei ik. "De lieve vrouw." zei ik en glimlachte. "Ze was als een tweede moeder voor mij." glimlachte ik nog steeds. "Ze is echt een schat." zei ik.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo knikte langzaam als een reactie op haar woorden en keek toen naar de bomen voor zich. Hij zweeg even maar draaide zijn hoofd toen weer naar het meisje. Hij glimlachte even en schudde zijn hoofd. ‘Dat hoeft niet’, zei hij zacht. ‘Je hebt al genoeg voor mij gedaan. Ik red me wel, geef me een paar dagen. Met het uur word ik weer sterker’, zei hij daarna. Hij vond het lief van haar maar ze hoefde het niet te doen.
Hij luisterde naar haar. ‘Ik snap je wel. Maar ik wil dat je je rust neemt en ik ben niet in gevaar. Ik heb liever dat je je krachten gebruikt om iemand te helpen die het wel nodig heeft’, zei hij toen. Het was ook zo. Hij werd steeds sterker omdat hij had gerust en hij had geen pijn meer, alleen voelde het een beetje ongemakkelijk.
Hij hield zijn hoofd wat schuin en voelde een schuldgevoel in hem opkomen. ‘Heb jij.. Je geld uitgegeven aan dat stuk vlees?’, vroeg hij geschokt. Hij schudde toen heftig zijn hoofd. ‘Jij,jongedame, krijgt iets van mij. Dat vind ik eerlijk. Vertel me, heb je geld nodig? Eten? Kleding? Zeg het me, alsjeblieft. Ik wil het je geven’, zei hij vastberaden terug en sloeg zijn armen over elkaar. Hij zou geen nee aannemen. Ze verdiende het en hij voelde zich schuldig.
Hij wreef over zijn kin en keek bedenkelijk naar het meisje. ‘Magie, zei je?’, zei hij zacht en hij keek om zich heen. Daarna schoof hij wat meer naar het meisje toe. ‘Ken je dan ook dat koninkrijk.. Dat jaren geleden verwoest is?’, ging hij zacht verder. Hij klonk hoopvol. Als ze het zou kennen zou ze de eerste zijn na zijn familie die het ook kende en hij hoopte dat hij er meer over kon praten met haar.
Hij schoof daarna wat meer van haar af. Hij wilde haar ook niet ongemakkelijk laten voelen en hij grinnikte. ‘Dat is goed om te horen’, zei hij en glimlachte om haar reactie. ‘Je hoeft je niet te schamen’, zei hij daarna.
Viggo bleef daarna even stil en luisterde naar haar woorden. ‘Is er.. iets gebeurd?’, vroeg hij toen voorzichtig. ‘Ik voelde verdriet toen ik bij het huis was’, ging hij daarna verder en keek naar het meisje. Hij bleef weer even stil. ‘Maar als je het niet wil, hoef je het me niet te vertellen. Ik snap het wel’,

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

Rustig knikte ik als hij zei dat het niet hoefde en dat het zelf weer over zou gaan. "Gelukkig," zei ik met een kleine glimlach. Maar toch, een paar dagen kon het duren en anders zou hou het over zijn binnen een paar tellen. Maar het was zijn keuzen, de wonden waren gesloten, dat was het beste wat telt van mijn kant af.
Dan hoorde ik wat hij daarna zei. "Ja de dieren, meer ook niet." zei ik en keek op. "Er was al eens een heksenjacht georganiseerd. En dat wil ik liever niet nog een keer laten gebeuren." zei ik en zuchtte, Het was mijn moeder, ze had perrongeluk haar krachten gebruikt om wat te doen, maar dat was gezien. Waardoor we weg moesten van dat dorp, dit was ons vierde dorp als ik mij goed herinnerde. Sinds dien was mijn moeder, als mijn vader, heel streng. Even zuchtte ik en ging met mijn hand door mijn haar heen.
Terwijl ik hier weer aan terug dacht, staarde ik naar de grond, zoals gewoonlijk tot ik merkte dat hij bewoog en zijn kant op keek. Hij had zijn hoofd schuin en keek mij aan toen hij dat zei. Ik knikte. "Ja, je had het nodig, je had veel bloed verloren." zei ik zachtjes, "Er lag een spoor van bloed, maar gelukkig rende je het gebied is van het v..." even bleef ik stil en bedacht snel wat ik kon zeggen, dat vond ik gelukkig snel: "Naar het gebied van waar de jagers niet mogen komen, maar daardoor was je veilig en kon ik je zo hier heen nemen om te verzorgen." ze ik en glimlachte. Meteen schudde ik mijn hoofd. "D-dat is echt niet nodig, dank je wel." zei ik, maar hij leek zo vast beraden dus ik zou er niet onderuit komen.
Alleen wat er gebeurde, toen hij dichter bij kwam, als ik het woord, magie zei, voelde heel ongemakkelijk en ik leunde iets meer naar achteren. "Magie, krachten, hekserij. Hoe ze het ook noemen." zei ik en schudde mijn hoofd als hij wat vroeg over een verloren koninkrijk. "ehmm," zei ik en dacht even na, "Mijn ouder spraken er wel is over, maar vaak lag ik dan al in bed, veel kreeg ik niet mee. Maar meestal vertelde mijn moeder veel mooie verhalen over die plek. Dus ik weet niet of het zo is." zei ik en keek hem weer aan. Hij schoof weer wat weg, waardoor ik weer recht ging zitten.
Nadat ik over het huis begon, hoorde ik zijn vraag. Even zweeg ik, maar toch wilde ik het zeggen. "Mijn moeder is een aantal jaar geleden overleden, en mijn vader is omgekomen gisteren tijdens zijn werk." zei ik en zuchtte. "Hij werkte in de dichtstbijzijnde mijn." zei ik. Hij kon het voorkomen, bedacht ik mijn nu, van wegen zijn kracht. Hij kon namelijk een soort van veld of schild om hem heen zetten waardoor er niets op hem zou kunnen komen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo knikte nogmaals. ‘Maar jij hebt het grootste werk gedaan en daar ben ik je erg dankbaar hoor’, zei hij eerlijk en glimlachte even. Hij haalde een hand door zijn haren en leunde toen op zijn handen wat achterover. Hij luisterde naar haar en knikte langzaam. Hij had vaker van zijn ouders gehoord dat heksenjachten georganiseerd werden als ze dachten dat iemand krachten bezat maar gelukkig was het hem nog nooit overkomen. ‘Dat begrijp ik’, zei hij zacht. ‘Ik hoop ook niet dat het gebeurt’,
Hij haalde nonchalant zijn schouders weer op. ‘Nou en’, zei hij. ’ Je hoefde echt niet je geld aan mij te besteden. Ik ben niet zo belangrijk’, grinnikte hij. Hij vond het wel erg lief van haar. Hij hield daarna zijn hoofd wat schuin. ‘Je wilde wat anders zeggen’, merkte hij op en hij trok een wenkbrauw op. ‘Is het iets wat ik niet mag weten?’, zei hij toen wat nieuwsgierig.
Hij schudde daarna weer zijn hoofd door haar woorden. ‘Laat het me doen, alsjeblieft. Ik sta bij je in het krijt. Vooral nu ik je blut heb gemaakt. Alsjeblieft’, smeekte hij en keek zo lief mogelijk naar haar. Hij kon er niet tegen als iemand iets voor hem deed. Hij wilde dan zo snel mogelijk iets terug doen voor de ander zodat hij zich minder schuldig voelde.
Hij merkte dat ze meer naar achteren leunde en besloot om niet meer zo naar haar toe te schuiven. ‘Pardon, ik liet me even gaan’, zei hij en kuchte. Daarna werden zijn ogen groter. ‘Dus..’,begon hij. Hij wist niet precies hoe hij het moest zeggen. ‘Je kent het wel?’, zei hij zacht en een glimlach kwam op zijn gezicht maar die glimlach verdween al snel weer door wat ze zei.
Een zwaar gevoel kwam op hem door haar woorden en hij richtte zijn blik naar beneden. ‘Het spijt me voor je’, zei hij zacht. Hij had al wel een idee dat er iets gebeurd was maar hij wist niet dat het dit zou zijn. Hij slikte. Hij wilde echt iets voor haar doen. Hij zweeg even. ‘Waar ga je nu heen? Heb je nog wel een huis?’, vroeg hij toen voorzichtig en keek langzaam op naar het meisje.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

"Daar ben ik blij om." knikte ik als hij zei dat die er dankbaar voor was. Daarom stonden er heel wat wachters en jagers rondom het dorp. Zeker rond het grote huis. Even zuchtte ik en schudde bedenkend mijn hoofd. "Ik ook niet, ze hebben vaak genoeg mensen gepakt die geen magie bezitten en gewoon worden gedood." zei ik en balde mijn vuisten. Zo was er één van mijn vriendinnen omgekomen, alleen omdat ik het haar liet zien. En zij had het op haar genomen. Maar ze stond daar met een grote glimlach op haar gezicht. Ruw schudde ik mijn hoofd, nee ik moest niet terug denken aan het verleden, ik moest denken aan de toekomst.
Ik hoorde hem weer praten en vragen wat ik anders wilde zeggen daarnet. "Ik eh." weer zuchtte ik. "Het meer, dit word ook wel het vervloekte meer genoemd, als ze weten dat je hier langs bent geweest, beland je ook op je brandstapel." zei ik en beet op mijn lip. "Maar lang daarvoor was het, denk ik, een offer meer. Er liggen prachtige dingen daar beneden op de bodem." zei ik. "Maar zover ik weet, ben ik hier elke dag en er is niks gebeurd." zei ik. Maar nu ik er toch over na dacht, Ik ben mijn beide ouders verloren, misschien was het toch wel vervloekt. Dan nam ik mijzelf nooit ten goede.
Snel haalde ik diep adem, sloot kort mijn ogen, maar keek hem weer aan als hij smeekte om mij wat te geven. "Ehhh,, nee, echt niet. Het is al goed." glimlachte ik vriendelijk. Maar al snel schoot hij over naar dat ik het verloren koninkrijk kende. "Ik weet het niet zeker hoor, mijn ouders waren vertrokken toen ik nog redelijk jong was." zei ik bedenkelijk. "Maar ik denk het wel. Waar moet ik anders vandaan komen als ik krachten bezit? Ze vertelde dat het een prachtig koninkrijk was met verschillende soorten mensen met krachten of uiterlijken. Ik heb veel gefantaseerd, maar moest oppassen." zei ik.
"En ik heb geen huis om heen te gaan, maar ik heb besloten om hier te gaan wonen, er is genoeg te eten hier, en hier voel ik mij toch het fijnste." zei ik.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo glimlachte even. ‘Dan ben ik er ook blij om’, zei hij en knikte. Hij wreef in zijn handen en ging wat rechter op zitten. De positie waar hij in had gezeten begon een beetje pijn te doen dus hij vond dat het een goed idee om te gaan verzitten.
Hij luisterde naar haar en keek ernstig naar het meisje. ‘Ik heb zulke verhalen gehoord, ja’, zei hij zacht en keek naar haar gebalde vuisten. ‘Heb je er ervaring mee?’, vroeg hij toen voorzichtig en keek weer naar haar gezicht. Hij wilde niet overkomen dat hij zo veel mogelijk informatie uit haar probeerde te krijgen, hij wilde graag meer over haar te weten komen.
Hij trok een wenkbrauw op toen ze vertelde over het meer. ‘Waarom zou je op de brandstapel belanden als je het meer bezoekt? Is het een link naar magie?’, vroeg hij en hij wreef nadenkend over zijn kin. ‘En waarom is het nu eigenlijk vervloekt?’,
Hij zuchtte diep toen ze zijn smekingen afsloeg en hij haalde zijn schouders op. ’Ik kom er dan nog wel op terug’, zei hij met een knipoog. Hij zou wel een plan bedenken en ervoor zorgen dat ze het niet af kon slaan maar hoe of wat wist hij nog niet.
Langzaam verspreidde er weer een glimlach op zijn gezicht en in de opwelling sloeg hij zijn armen om haar heen. ‘Ik heb jaren gezocht naar iemand die het koninkrijk kende’, zei hij eerlijk. ‘En nu heb ik eindelijk iemand gevonden’, ging hij verder en merkte toen pas wat hij had gedaan. Hij trok zich wat ongemakkelijk terug. ‘Pardon’, zei hij en keek even naar zijn handen. ‘Ik liet me even gaan’, zei hij toen en grinnikte zacht. Hij was blij om haar woorden.
Hij keek daarna weer serieus en knikte. ‘Helemaal alleen?’, vroeg hij toen. Dat zat hem eigenlijk niet lekker. Hij zweeg even en keek toen weer op. ‘Als je wil mag je met mij mee? Of als je wil.. kan ik hier een tijdje blijven? Het is gevaarlijk om alleen te zijn’, zei hij.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

Terwijl hij al een aantal keer was gaan verzitten, en ik nog steeds op mijn knieën zat zonder te verzitten liet mij merken dat hij best nieuwsgierig was naar mij. Of ik kon gewoon langs in één houding zitten.
Ik schrok op als hij vroeg of ik er ervaring mee had en keek hem even aan. Dan knikte ik lichtjes. Mijn handen ontspande ik weer en sloot kort mijn ogen. "Mijn enigste vriendin die ik hier heb leren kennen, we waren nog vrij jong, ze nam het voor mij op toen ik perrongeluk mijn kracht had gebruikt." zei ik. Waarom vertelde ik hem dit? Het voelde wel vertrouwd aan om zo met hem te zitten, alles ging gemakkelijk.
Mijn schouders haalde ik op. 'Ik heb geen idee, maar zo zijn de verhalen en geruchten over het meer. Maar je moet eens kijken wat er allemaal ligt daar beneden. Heel wat voorwerpen moeten er al honderden jaren liggen." zei ik en keek hem aan. "Maar als je er in gezwommen hebt voel je alle kwalen van je af gaan, tenminste dat heb ik." zei ik en glimlachte. "Dus ik geloof dat het en helend weer is, je wonden had ik ook verzorgt met eerst de waterplanten van het meer, dat liet het bloeden al meteen stoppen." zei ik.
Alleen ik schrok toen hij opeens een arm om mij heen sloeg. Met grote ogen keek ik voor mij uit. Er schoten, kort, enkele beelden voor mijn ogen langs. Het was wel wazig, maar het waren beelden. Meteen schudde ik mijn hoofd en keek zijn kant uit. "H-het is oke." zei ik. "Het is een lange tijd geleden dat ik een arm om mij heen heb gehad. De laatste keer was van mijn moeder, ongeveer 8 jaar geleden.
Ik knikte op zijn vraag of ik helemaal alleen was. "Ja." zei ik zachtjes. Duidelijk kon ik zien dat het hem niet lekker zat. Als hij dan voorstelde om met hem mee te gaan, beet ik iets op mijn lip. "Ik ben nooit verder geweest dan dit gebied van het meer. Of naja, tot de grot van gisteren, dat was het verste wat ik ooit ben geweest" zei ik. Dan grinnikte ik. "Gevaarlijk? Zo ver ik weet is mij nog niets overkomen hier, de meeste dieren die hier komen, komen voor hulp." zei ik en glimlachte terwijl ik naar mijn hand keek. Dan tilde ik het konijntje op en keek er naar. Dan bracht ik hem meer naar mijn gezicht en hield zijn neusje tegen die van mij.
Er stak een wind op, wat de enkele plukken haar wat los hing langs mijn gezicht, opwaaien. Wat er best betoverend uit zag in mijn witte jurk en de dieren om mij heen. De dieren kwamen al snel weer dichterbij om ons heen. Ook enkele snuffelde aan de jongen man.
Dan schoot het mij te binnen, we hadden elkaar niet eens voorgesteld en keek zijn kant uit, terwijl ik nog wel het konijntje bij mijn gezicht hield. "Ik ben trouwens Linnea." zei ik en glimlachte dan naar hem waarna ik het konijntje zijn kant op hield zodat die hem kon pakken.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Met een frons keek Viggo naar het meisje. ‘Wat erg’, zei hij zacht. Hij was nooit goed geweest in het reageren op zulke situaties maar hij voelde medelijden voor haar en hij wilde haar daardoor nog meer helpen. ‘Het spijt me echt voor je. Je hebt niet een bepaald makkelijk leven gehad’, zei hij daarna meelevend. Hij wilde er voor zorgen dat ze geen ellende meer hoefde mee te maken, dat verdiende ze.
Hij focuste zich weer op het meer en trok zijn wenkbrauwen op. Hij zwom niet vaak in meren omdat hij daardoor het kouder kreeg en het dan langer zou duren voordat zijn vuurkracht weer maximaal was maar hij knikte. ‘Misschien moet ik dat dan maar eens doen’, zei hij langzaam en hij trok zijn blik weg van het meer om terug naar het meisje te kijken. ‘Maar ik heb geen ervaring met het meer en ik heb dan wel graag een gids bij me’, hintte hij toen terwijl een kleine grijns op zijn gezicht kwam. Hij bedoelde het niet verkeerd. Hij wilde graag meer tijd met het meisje doorbrengen.
Hij knikte. ‘Ik zal het niet weer doen, of in ieder geval, ik zal je dan vragen’, zei hij toen terug. Het was stom van hem geweest en hij moest opletten wat hij deed maar soms gebeurde het dat hij impulsief dingen deed.
Hij zweeg even terwijl hij nadacht en knikte toen langzaam. ‘Ik wil je natuurlijk niet uit je comfortzone trekken’, zei hij toen. ‘Het is maar een voorstel’, ging hij verder en glimlachte even. ‘Toch zit het me niet helemaal lekker. Wat nou als de dorpelingen achter je aan komen? Of een roedel wolven die naar dit gebied trekt? Ik heb er onderweg genoeg tegen gekomen en erg vriendelijk waren ze niet’, zei hij terug en hij wreef onbewust over een litteken op zijn onderarm. Hij kwam wel vaker wolven tegen en meestal waren ze vriendelijk of in ieder geval neutraal, totdat ze elkaar beter kenden maar deze roedel was erg vijandelijk en na een gevecht was Viggo weggegaan.
Viggo keek naar het meisje en moest even glimlachen door wat hij zag. Door de wind zag ze er magischer uit dan ze al was. Hij merkte dat hij begon te staren, waardoor hij zijn blik afwendde. Hij wilde niet dat ze hem raar vond en het was hem altijd geleerd dat hij niet moest staren.
Hij keek weer op toen hij haar woorden hoorde en grinnikte zacht. ‘Ik ben het zelf ook vergeten’, zei hij. ‘Je hebt een mooie naam, het past bij je’, zei hij met een glimlach. ‘Aangenaam kennis te maken, Linnea. Mijn naam is Viggo’, zei hij en nam het konijntje aan. Hij aaide het wat onwennig. Normaal at hij konijntjes in zijn wolvenvorm maar dit had iets vertederends.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

"Ze had een grote glimlach op haar gezicht toen ze haar verbande." zei ik. "Voordat ze op de brandstapel werd veroordeeld, ze zei dat ze blij was dat ik haar vriendin was, en het waard was." zei ik zachtjes.
"Niet makkelijk is klein. Voor de rest heb ik een fijn leven gehad. Ik moest mijzelf wel inhouden, maar binnenshuis was het geen probleem." zei ik met een glimlach. "Alleen heb ik mijn moeder niet kunnen redden van haar ziekte." zei ik. "Maar ze zei dat het ook niet hoefde, maar dat ik wel moest oefenen." zei ik met een glimlach. "Ik heb het alleen op dieren geoefend, en nooit op mensen."
Even snapte ik niet wat hij bedoelde met iemand er bij, maar dan kwam het door. "Ik vind het prima." zei ik en glimlachte. Maar dan zou ik het wel met jurk doen. Normaal zwom ik zonder, wat mij ook lichter maakte, maar met jurk was het ook prima te doen.
"Het geeft niets, echt niet." zei ik snel als hij zich verontschuldigde. Een glimlach schonk ik hem om hem niet schuldig te laten voelen. "Om eerlijk te zijn voelde, ook al was het kort, het wel fijn." zei ik en keek even weg. Ik kon moeilijk zeggen dat het bekend voelde.
"Iedereen loopt al jaren met een boog om mij heen, op de lieve oudere vrouw na. Ik vind het niet erg dat ze dat deden. Dus ik geloof niet dat er snel iemand achter mij aan gaan." zei ik. "En als dat zo is, dan is het zo. Ik ben er achter gekomen, als ze te lang in het licht kijken, wat ik kan creëren. dan weten ze niet meer wat ze aan het doen waren." grinnikte ik. Eén keer was ik in het nauw gedreven door een aantal jongens, ik was best bang, maar kon nog net op tijd dat licht maken en ze liepen later weg alsof ze mij niet eens kende. "En de wolven, dat moet goed komen." glimlachte ik. Als ik hem dan naar zijn arm zag kijken slikte ik even. Die had ik over het hoofd gezien. Stom stom stom!
Dan was ik bezig met het konijntje en stelde mij dan daarna voor. Ik glimlachte en gaf hem het konijntje nadat ik mijn naam had verteld. "Aangenaam Viggo." zei ik en keek naar hem. "Maar genoeg over mij, wat heb jij mee gemaakt? En je opzoek bent naar mede koninkrijk dorpelingen?" vroeg ik en begon aan mijn haar te frunniken.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld