Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG || Give me all your love now

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Daar zat Adelena dan, alleen op de gang, in het donker. Ze had geen idee wat ze moest doen, ze kon moeilijk meteen weer opstaan en achter Nicolas lopen, dan moest ze zeker ook nog doen alsof er niks gebeurd was. Dat kon ze niet aan, niet nu. Ze had toch echt een paar minuten nodig om haarzelf te kunnen herpakken voor ze ook maar kon denken aan zich weer toe te voegen aan de menigte. Alsof haar kop er nu naar stond om met een glimlach met de mensen te praten over hoe blij ze wel niet was met haar aankomende huwelijk. Haar huwelijk, het huwelijk met de man die haar zojuist zo had achtergelaten en niet alleen dat, hij had het haar ook nog eens zelf aangedaan. Zonder enige spijt leek de man weggelopen te zijn van de snotterende vrouw. Adelena werd bekropen met een hopeloos gevoel, niet wetende wat ze moest met haar leven. Ze kon niet zomaar uit dit huwelijk stappen, dat kon zorgen voor een oorlog die haar familie niet kon winnen, ook verwachtte haar familie dat hun dochter koningin van Spanje zou worden en hoe moest ze haar ouders ineens vertellen dat alles wat ze zouden krijgen uit dit huwelijk niet langer meer doorging? Uiteraard, misschien zouden ze het wel begrijpen als Adelena uitlegde waarom maar tegelijkertijd, het was nooit alsof haar ouders zich ooit als ouders hadden opgesteld tegenover de hun dochter. De band die ze had met de koning en koningin van Engeland was haast een zakenrelatie in zichzelf.
Het feit dat Adelena niet wist hoe ze uit dit huwelijk moest komen zorgde voor meer stress en meteen ook voor meet tranen. Bij het horen van voetstappen probeerde ze meteen haar snikken tot een einde te brengen, al lukte dit niet wanneer ze de stem van Xavier haar naam hoorde roepen. Natuurlijk, van alle mensen die haar zo moesten vinden was het Xavier. De armen van de jonge prins om haar heen hielpen de vrouw toch aardig te kalmeren. Een gevoel van veiligheid leek over haar heen te komen, iets wat ze nu toch wel nodig had. Adelena had geen idee hoe ze de vragen van Xavier moest beantwoorden maar gelukkig leek dat ook niet te hoeven wanneer hij een aardig goede gok leek te kunnen maken van de gebeurtenissen van zojuist.
Het was apart voor Adelena om Xavier zijn excuses horen aan te bieden. Hij was niet degene die haar dit aangedaan had. “No, no, no..” Bracht ze meteen uit, haar stem toch ietwat schor van het tekort aan adem en de tranen. “You shouldn’t apologize.” Vervolgde ze en keek met haar betraande ogen de man aan. “It’s fine, I am fine.” Beiden wisten toch wel dat dit een leugen was. Dat was toch wel duidelijk bij het zien van haar nek en de manier waarop ze zojuist naar adem aan het snakken was. Ze probeerde toch een soort trots gevoel te behouden en dus hield ze zichzelf groot en haalde ze haar hoofd op. Er was een duidelijk geforceerde glimlach op haar gezicht te vinden. "Let's just go back to the party." Al was dat toch wel het laatste waar ze nu zin in had, ze vond het moeilijk om hier te zitten met Xavier alsof ze een soort slachtoffer was.
"Shall we?"

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het gevoel dat haar verdriet hem gaf was bijna pijnlijk. Een vreemd gevoel dat hij niet eerder had gehad. Voor een tijd hield hij de prinses enkel in stilte vast om haar de tijd te geven. Bij haar eerste woorden liet hij haar voorzichtig los, enkel zijn handen rustte nog op Adelena's schouders. “I should. I angered Nicolas bij dancing with you and now he has used that anger on you.” Er was geen manier om dat schuldgevoel weg te nemen. Zelfs het idee dat Nicolas wel iets anders had gevonden om kwaad over te worden als hij het niet gedaan had hielp niet. “It is most definitely not fine.” Xavier klemde zijn kaken op elkaar op het moment dat ze de situatie van zich afgelegde en voorstelde om terug te gaan.

Met een korte, niet erg overtuigde, knik stond hij op en hielp hij Adelene overeind. “Your neck is visibly pink from his hand. People will suspect something has happened if it doesn't go back to normal before you enter.” Mompelde hij op een zachte, nog licht bezorgde toon. Teruggaan was voor hem ook een obstakel. Wanneer Xavier Adelene terug de zaal in zou leiden betekende dit roddels over hen die als een lopend vuur zouden verspreiden. De roodheid rond haar nek voegde daar nog een element aan toe. Nicolas zou dit vuur ongetwijfeld voelden, kwaad als hij was, om te zorgen dat de reputatie van Xavier beschadigd zou raken. Haar eerst zelf laten gaan en later komen had een vergelijkbaar effect. Adelene alleen terugsturen kon hij echter niet over zijn hart verkrijgen. Zijn blik gleed even over haar heen. “Let me just…” Hij draaide haar ketting zodat deze weer goed zat en streek een vouw uit de jurk. Uit de binnenzak van zijn jas haalde Xavier een zwarte satijnen zakdoek welke hij naar haar uitstak. “There is a bit of…. makeup on your face. If you remove it that should do it “

Eenmaal Adelena presentabel was voor het gala nam hij haar arm vast en begeleidde Xavier de vrouw terug naar de ruimte. “Stay close to your lady's and try to keep them in your company as much as possible.” Hij sprak zachter om te voorkomen dat een mogelijk achtergebleven bediende of hofdame de rest van het gesprek zou horen. “The less you are alone with him the less he can do.” Bij de deur gleed zijn blik nogmaals over haar heen. De roodheid was gezakt, iets dat voor hen beide een opluchting was. “Will you go back to the party yourself or would you want me to join you in entering the room?” De keuze was aan de prinses. Zelf terugkomen zou zeer waarschijnlijk een sterker en beter beeld tonen dan met hem samen arriveren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Adelena begreep wel hoe Xavier zich schuldig voelde over de situatie maar dat betekende niet dat ze het terecht vond. Integendeel zelfs, ze vond dat de man het helemaal verkeerd had. “Well, in that case I should be the one to blame.” Niet dat ze daadwerkelijk meende, ze wist zelf wel dat Nicolas degene was bij wie de schuld lag. “He gave me some speech before the party and in there he said that I should respect him. You didn’t know that but I did, so knowing that I could have declined your offer.” Na deze woorden gesproken te hebben greep Adelena naar de handen van Xavier en keek ze de man in zijn ogen aan. “You are not to blame for Nicolas his anger.” Dit probeerde ze de jongeman toch echt wel duidelijk te maken. Ze zou het haten als Xavier met een schuldgevoel zou rondlopen voor iets wat absoluut niet zijn schuld was. Ergens vond ze het toch ook wel aandoenlijk dat hij zo veel om haar leeg te geven, ze kon het niet helpen om het toch lief van hem te vinden zo bezorgd te zijn om haar. Achteraf was het dan ook wel fijn dat hij degene was die haar gevonden had, hij leek perfect te weten hoe hij de vrouw moest helpen.
Adelena liet haarzelf omhoog geholpen worden door Xavier. De man had inderdaad gelijk over haar nek, ze kon zo eigenlijk niet de ruimte inlopen. Wie weet met wat voor geruchten mensen zouden opkomen? Dat was iets waar ze toch liever niet achter kwam. Ze nam de zakdoek van Xavier aan en voelde heel even aan de zachte stof voor ze hem gebruikte de uitgelopen make-up wat op te poetsen. Al merkte ze dat dit niet heel makkelijk was zonder een spiegel te hebben waar ze kon zien wat ze aan het doen was. Toch dacht ze uiteindelijk alles gehad te hebben. Mocht dit niet zo zijn dan ging ze ervan uit dat Xavier haar dit wel zou vertellen. "Thank you." Een zwakke maar wel gemeende glimlach stond op het gezicht van Adelena terwijl ze de zakdoek van Xavier weer terug gaf aan de man.
Begrijpend en instemmend knikte Adelena op de woorden van Xavier. Het zou inderdaad belangrijk zijn voor haar om nu zo min mogelijk alleen te zijn, of in ieder geval alleen met Nicolas. Al had ze geen idee hoe ze dat moest doen als ze alleen in haar slaapkamer was, laat staan als ze eenmaal getrouwd was en ze samen een slaapkamer deelde. De gedachte alleen al bracht weer paniek naar Adelena, al deed ze haar best om het weg te drukken. “Before we go back…” Adelena had nog geen idee wat ze liever had, alleen terug te gaan of met Xavier aan haar zijde. Of eigenlijk wist ze prima wat ze zelf wou, het liefst liep ze naar binnen met Xavier naast haar maar ze wist niet zeker of wat ze wou ook het beste was voor de situatie. Misschien probeerde ze daarom ook nog even tijd te strekken voor ze naar binnen gingen. Dat, en Adelena had ook een oprechte vraag voor de man. “The warning you gave me earlier…” Begon ze, haar blik ging even naar de grond. “Did you know he would do something like this?” Naar de vraag gesteld te hebben liet Adelena haar blik langzaam van de vloer naar de man naast haar glijden.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

Een verschil van mening werd duidelijk zichtbaar toen Adelena hem tegen sprak. De impuls om haar gelijk een weerwoord te geven was groot, het was een gewoonte die hij alleen liet zien wanneer hij uit de façade van prins kon stappen en gewoon Xavier kon zijn. Met enige moeite hield hij deze nu tegen en schudde hij zijn hoofd. “I know my nephew, I have spend a lot of time with him when we were younger. He has always been the type to get jealous, though it has clearly escalated to an unhealthy point.” Zijn blik vond die van Adelena opnieuw en een halve glimlach verscheen op zijn gezicht. “I do not know whether to be pleased that you did not decline my offer because I quite enjoyed our dance, or if I should be unhappy with the choice because it got you hurt.” Xavier sprak zacht alsof het een gedachte was die hij niet specifiek deelde om een antwoord te krijgen, maar om het uit zijn gedachte te halen. Nog steeds beschuldigd hij zichzelf van het feit dat hij de intenties van Nicolas niet had opgevangen. Zijn moeder bleef hem vertellen dat hij niet iedereen kon redden en iedereens leed kon voorkomen, het was zijn kwaliteit en valkuil ineen. Een open hart was goed en gevaarlijk tegelijk.

“Your life will not get much easier here but you will learn how to deal with all the fuss and the people around here. With those skills you will handle yourself just fine. I'm sure of that.” Met de manier waarop de prinses hem zo eerder had gered van Nicolas was hij zeker dat ze zichzelf met wat tijd hier prima kon redden. Rustig keek hij toe hoe de vrouw de laatste tekenen van de huidige situatie wegveegde en hem de zakdoek terug gaf. “There is just a little bit left right…” Hij bracht de zakdoek omhoog en veegde zacht een plek op haar linker wang schoon. “.. there.” Na het opvouwen stopte hij de zakdoek terug in zijn binnenzak. Het was niets minder dan een dienst verlenen aan iemand die hulp nodig had. Meer kon het ook niet zijn. “My pleasure.”

Zonder echte haast of een besef voor de verstrekte tijd tussen zijn vertrek uit de zaal en hun huidige aankomst bleef hij bij Adelena staan. Het was duidelijk dat ze prinses haar terugkomst op het feest probeerde uit te stellen en om eerlijk te zijn kon hij haar dit niet kwalijk nemen. Terug naar het feest betekende ook terug naar Nicolas. “No, no I did not. Why would you suggest suchs a thing?” Zijn stem was iets feller, niet boos maar vastberaden om duidelijk te maken dat hij dit meende. “Adelena, I never knew he would touch you or anyone in that way. I warned you because I know Nic can be… possessive. He is also hungry for power and will use you in any way he seems fit. As you know you were chosen and there are more reasonings behind the choice than you, me or even your parents know. You need to be careful around him.” Voorzichtig legde Xavier een vinger onder haar kin om te zorgen dat ze hem aan zou kijken. Het feit dat Adelene het nodig vond om hem te vragen naar wat hij wist over Nicolas was geen probleem. Haar echte vraag, of hij afwist van de handtastelijkheid van Nicolas, voelde echter niet als iets prettigs. Nooit zou hij iets in die richting toestaan als hij er vanaf wist en er iets tegen kon doen. Blijkbaar was dit niet iets wat aan hem af te zien was. “I in no way support harassment or abuse and I regret not being able to prevent Nicolas behaving in such a harmful way.” Langzaam liet hij zijn hand zakken en haalde hij diep adem om zichzelf te kalmeren en de situatie van zich af te zetten. Het verleden was niet te veranderen en ook aan de toekomst kon hij nu niets doen. Mogelijk was er later een ingang om Nicolas te beïnvloeden op een manier die geen argwaan zou wekken. De toekomstige koning was iemand die Xavier aan zijn goede zijde wilde houden, een vijand maken van deze man kon hem heel makkelijk zijn hoofd en dat van de rest van zijn familie kosten. “You should go in alone. My arrival with you would raise a lot of suspicion which neither of us can use. Keep your head up and keep your heart strong.” Zacht kneep Xavier in haar hand als laatste aanmoediging.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Adelena voelde zich gevleid bij het horen dan Xavier net zo van de dans leek genoten hebben als dat zij had gedaan. Zelfs als de gevolgen ervan verschrikkelijk waren en iets wat ze liever nooit opnieuw zou willen doorstaan, iets in haar was toch blij dat ze de dans geaccepteerd had. Dat klonk waarschijnlijk dom of raar naar iemand anders, het was maar een dans, niet echt iets groots of bijzonders maar dit leek voor Adelena toch anders te legen. Het was niet uit te leggen maar de dans met Xavier leek het begin van iets bijzonders, iets waar dit moment op de gang een bewijs leek te zijn. Een begin van een bijzondere vriendschap, iets wat ze nodig zou hebben in haar tijd in het kasteel. Natuurlijk had ze haar eigen vriendinnen van Engeland met wie ze alles kon delen en dat was fijn maar maar ze wou hen niet lastig vallen met zoiets als dit. Xavier eigenlijk ook niet maar hij had haar zo gevonden en had meteen door gehad wie haar dat aan gedaan had, hierdoor had Adelena dus weinig keuze en nam ze bijna automatisch Xavier in vertrouwen. De manier waarop hij met de situatie omgegaan was maakte haar ook meteen duidelijk dat het voor het beste was om Xavier in vertrouwen te nemen. “One thing is for certain…” Begon ze haar zin en keek opnieuw in de bruine ogen van de jonge prins. “I am happy we got to share a dance.” Het was jammer dat niet alle mannen zoals Xavier waren, liefdevol en iemand die daadwerkelijk om mensen gaf. Nicolas kon nog een heleboel delen van zijn neef, al vroeg Adelena zich af of er ooit een mogelijkheid zou zijn dat dat daadwerkelijk zou gebeuren. Natuurlijk kon ze altijd hopen maar de kans was groot dat het daar dan ook bij bleef.
Het was toch te hopen dat het leven van Adelena hier makkelijker zou worden maar iets vertelde haar dat als ze Xavier aan haar zijde zou hebben dat dat wel goed zou komen. Hij kende tenminste meerdere mensen binnen het kasteel, hoe deze mensen in elkaar zaten en het leven binnen het Spaanse kasteel. Adelena had dan wel ervaring met de mensen in Engeland maar zelfs daar werd ze vaak beschermd van de mensen door haar ouders. Ze had wel eens dingen meegekregen van haar moeder, over hoe ze zich moest opstellen, wat ze moest doen in bepaalde situaties maar niks zou haar voorbereiden op het daadwerkelijk leven. Al helemaal nu ze het zonder haar moeder moest doen, ze stond hier natuurlijk niet naast haar dochter om haar van alles in te fluisteren. Iets wat Adelena toch wel jammer vond. Ze had dan geen geweldige band met haar ouders maar ze zou het niet erg vinden om haar moeder nu bij haar te hebben voor wat politieke advies. Al leek Xavier tot nu toe ook prima die rol te vullen. Hij had zelf natuurlijk ervaring en kon dus ook beter advies geven dan bijvoorbeeld haar dames.
Adelena schrok toch iets lichtjes wanneer Xavier met zijn zakdoek richting haar gezicht kwam maar realiseerde zich al snel wat hij zei, wat dus de reden was dat hij met zijn zakdoek richting haar gezicht kwam. “Thank you. I tried my best but I guess it wasn’t quite enough.” Een ongemakkelijke zachte lach kwam van Adelena vandaan. Het stelde haar toch wat gerust dat Xavier het laatste beetje weg gehaald had, dan wist ze toch zeker dat ze er nu weer helemaal goed uitzag, of in ieder geval goed genoeg om weer naar buiten te gaan. Ze keek toe naar hoe Xavier de zakdoek weer terug in zijn binnenzak deed waarna ze haarzelf toch niet kon helpen om weer naar zijn ogen te kijken. Het leek haast automatisch te gaan, het constant kijken naar zijn ogen.
Het leek erop dat Adelena de man misschien ietwat beledigd had met haar vraag, of in ieder geval leek hij niet te springen om het feit dat Adelena ergens twijfels had over dat Xavier misschien wist dat zijn neef zoiets zou kunnen maken. “I- I am sorry…” Mompelde ze terwijl ze eigenlijk haar hoofd naar beneden wou laten hangen, maar voor ze dit ook nog maar kon doen werd haar hoofd omhoog gehaald door de hand van Xavier. Opnieuw staarde ze weer in de ogen van de jonge prins, de lichtfakkels van de gang gaven toch een lichtelijke sprankeling aan de bruine kleur. Het was toch fijn om te weten dat Xavier niet achter de acties van Nicolas leek te staan, ook al was dat toch al wel duidelijk voor Adelena, om het hem toch nog even horen te zeggen hielp haar wel wat kalmer te worden.
Dan was het toch eindelijk tijd voor Adelena om weer naar binnen te gaan. Zachtjes knikte de vrouw op de woorden van Xavier. “See you on the other side, I suppose.” Voor Adelena zich naar de deur draaide om naar binnen te lopen pakte ze de handen van Xavier vast en drukte er een zachte kus op. “Thank you for everything, from the bottom of my heart.” Na deze woorden gesproken te hebben liet ze zachtjes de handen van Xavier vallen en was het tijd voor haar om terug te keren naar de zaal.

Met haar hoofd hoog gehouden liep ze door de deur, alsof er niks gebeurd was, alsof ze niet zojuist huilend op de vloer gevonden was. Het toneelstuk van het koninklijke leven was weer in gang gezet. Uiteraard keken er meteen een paar mensen op bij het zien van de prinses die de zaal binnenliep. De blik van de prinses ging de zaal rond tot deze viel op Mary, éen van haar hofdames waarmee Xavier eerder gedanst had. Bij het zien van de vrouw kreeg Adelena meteen een idee die zou helpen bij het tegengaan van enige geruchten over haar en Xavier. Vrijwel direct begon Adelena naar haar vriendin te lopen totdat ze naast haar vriendin stond, samen te kijken naar de dansvloer. “Mary…” Op een zacht genoege toon begon de prinses tegen haar te praten zodat alleen de dame het kon hoeren. “I have a very odd task for you but I ask you this as your princess, friend and future queen.” De blik van Adelena ging opzij zodat ze haar vriendin in haar zicht had. “Please walk through the door I just came through. There you will find Xavier.” Mary richtte ook haar blik terug op de prinses. “Could you entertain him for a while and then walk back with him into the room?” Hopelijk zou dat ervoor zorgen dat mensen niet de link zouden leggen tussen Xavier en Adelena. “I will explain this later but for now please do as I ask.” Mary knikte kort en zonder ook maar enige vragen te stellen verdween ze de zaal uit.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
“I have to agree to that.” Als hij duidelijk zou maken dat dit niet meer dan een vriendschappelijk gebaar was, dat hij geen andere intenties had richting de prinses was er een kans dat Nicolas hem zou vergeven. Niet dat vergeving nodig was, Xavier had technisch gezien niets fout gegaan, maar wanneer Nic ontevreden of zelfs geïrriteerd was door wat je deed of zei was het nodig om zijn vergeving te winnen. “Nicolas is not always this bad, I used to be very good friends with him when we were children. It is possible that the whole situation is putting him under massive stress and he will dial down and get a lot nicer to you soon.” Het was meer een hoop dan een feit en zelfs als de man dit zou doen waren zijn huidige acties moeilijk te vergeten of vergeven. Toch zou Adelene bij Nicolas moeten blijven, aan zijn zijde moeten staan als vrouw en koningin. Een beetje hoop was daardoor wel op zijn plaats.

Xavier keek toe hoe Adelena in gedachten verzonken leek na zijn opmerking over haar leven in Spanje. “You are really going to be just fine. I can teach you some of the ways things go here, though I know more of my own country than of Spain. The main things work similar enough.” If de vrouw zich ook echt zorgen maakte of dit nodig had wist hij niet. Zelf had zijn vader hem bijna even veel getraind als Diego. In zijn familie waren er meerdere gevallen geweest waarbij een jonge koning al snel zijn troon verloor door de dood te vinden. Zijn vader was bang dat Portugal zou vallen als zijn eerste zoon overleed en de tweede niet eens zou weten wat hij moest doen als de kroon van hem was. Een land met een koning zonder kennis is een land dat vrij is om overgenomen te worden door de sterkste tegenstander.

“It's alright, I didn't mean to sound angry. There is just something in my past that makes me a bit sensitive to things like that. I wish I could have spared you but you are dealing with it very well.” Iedere keer dat Adelena hem recht in zijn ogen aankeek wist Xavier niet meer hoe hij moest ademhalen. Haar blik stal alle lucht uit zijn longen en hield hem gevangen. Hoewel dit niet erg prettig klonk was de ervaring dat wel. Als de tijd er was kon hij misschien wel uren in die ogen staren om de details in hem op te slaan. Xavier moest een aantal keer knipperen om zich weer te focussen en op te merken dat Adelena klaar was om terug te gaan. Een deel van hem wilde dit niet toelaten, een vreemd, dom, klein deel waar hij niet aan toegaf. “I will be there shortly.” Adelena verbaasde hem door zijn handen te pakken, deze te kussen en hem te bedanken. “No need to thank me, I am glad to be of help.” Antwoordde hij iets zachter waarna hij toekeek hoe de vrouw vertrok.

De keuze om werkelijk terug naar binnen te gaan óf om te besluiten zich terug te trekken en zijn kamers op te zoeken voor een warm bad en wat ontspanning weerhield hem om iets te ondernemen. Xavier liep naar een van de ramen aan de andere kant van de hal en staarde naar buiten. In zijn hoofd hoorde hij Diego hem al voor gek verklaren. “Querido deus, o que você acha que está fazendo irmãozinho?” ( dear god, what do you think you are doing little brother?). Op die vraag had Xavier geen antwoord. Er zaten geen voorbedachte intenties achter wat hij hier nu deed. Het was een gevoel en een impuls waardoor hij zich liet leiden. Precies datgene waarover werd gezegd dat hij er niet naar kon luisteren. Met luisteren naar je hart leid je geen koninkrijk, daarmee vernietig je het. Alleen uitgedachte plannen en het gebruiken van je verstand waren hierop van toepassing.

Bij het openen van de zaaldeuren keek Xavier om. Licht verward nam hij Mary, een van Adelena's lady's, in zich op. Ze was duidelijk naar hem toegestuurd aangezien de vrouw vastberaden naar hem toe liep en boog. “Lady Mary, to what do I owe the pleasure of your company?” Direct na de vraag besefte Xavier het antwoord echter al en glimlachte hij even naar de vrouw. Om de lichte nervositeit bij haar weg te halen sprak hij voor ze een antwoord kon geven. “Care to join me for a small walk?” Bij haar bevestiging nam hij de arm van Mary vast en leidde hij haar op een rustig tempo door een aantal gangen van het kasteel. Zonder zich er bewust van te zijn liepen ze richting zijn vertrekken. Net als hiervoor vertelde hij Mary waar alle deuren heen gingen en welke kamers van wie waren. “These are my quarters while I stay in Spain.” Xavier gebaarde naar een grote deur en vervolgde een weg terug. Tijdens het lopen leek Mary ook iets meer te ontspannen en bleek de dame een stuk socialer en goed vermaak. Ze waren dan ook zo ver in gesprek dat beide bijna de zaaldeur voorbij liepen. Met een lach stopte Xavier en opende hij de deur voor Mary. “After you.” Eenmaal de vrouw naar binnen liep volgde hij haar en nam hij haar arm weer vast om het beeld dat Adelena voor hem had gecreëerd te behouden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De rest van het gala was gelukkig goed verlopen, al bleef er toch wel een hele andere sfeer in de lucht hangen voor Adelena. Ondertussen was het alweer eergisteren dat het gala zich had plaatsgevonden. Het geweld van Nicolas was gelukkig niet meer zo uit de hand gelopen als die ene avond, al had het ook niet helemaal stil gelegen. Zo hier en daar had de man haar nog vaak genoeg stevig vast gegrepen om haar te intimideren of proberen haar in haar plaats te zetten. Niet dat Adelena hiervan iets zou laten merken naar de buitenwereld. Het was belangrijk voor haar dat ze dit geheim hield, hoe krom dat ook klonk. Als ze ermee uit kwam waren er verschillende gevolgen die konden plaatsvinden, mensen konden ze haar niet geloven en schreeuwen om haar onthoofding, haar hele reputatie en die van haar familie kon er aan gaan. Er was natuurlijk ook altijd de kans dat mensen haar wel geloofde maar dan alsnog, alsof mensen voor haar tegen de toekomstige koning van Spanje ingingen, niemand was zo gek om zoiets te doen.
Sinds het feest had Adelena de jonge prins met de naam Xavier niet meer gezien. Dat was iets wat ze toch wel jammerder vond dan dat ze eigenlijk wou toegeven. Het was de manier waarop de man voor haar gezorgd had wanneer ze het het meest nodig had wat er toch voor had gezorgd dat Adelena graag meer tijd wou besteden met de man. Al was dat niet iets wat ze zomaar kon doen, niet na de vorige reactie van Nicolas. Toch, het liefst had ze de man opgezocht om hem beter te leren kennen, meer van hem te weten te komen. Al wist ze zelf ook wel, als ze dat deed dan zouden er pas echt geruchten tot leven komen. Gelukkig had ze deze eerder nog weten te onderdrukken door Mary achter de man aan te sturen maar ze wist niet of ze zoiets kon blijven doen, voor meerdere redenen maar toch ook voor Mary. Het zou moeilijk voor haar worden om een man te vinden als iedereen dacht dat zij en Xavier samen waren.
“Right, Adelena?” Met die woorden wet de prinses uit haar diepe gedachten gehaald. Een beetje geschrokken keek ze haar vriendinnen aan, niet wetende waar ze het over hadden. “My apologies. What were we talking about?” Adelena had werkelijk niks meegekregen. “Princess, where have you been with your head these past days?” Vroeg Rose, een ander van haar hofdames. “Oh, Rose. Obviously she has just been daydreaming about her fantastic royal wedding.” Bracht Mary meteen uit voordat Adelena ook nog maar een woord eruit kon krijgen. Ondanks Adelena Mary de avond van het gala verteld had dat ze alles zou uitleggen, dit had ze nog niet gedaan. Dat zorgde er dus ook voor dat haar 3 hofdames alle 3 dachten dat alles perfect was tussen haar en Nicolas. “Yes. I am so sorry. It’s just.. the wedding, yes.” Mompelde Adelena, niet goed wetende hoe ze anders moest reageren.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was zowel jammer als goed dat hij sinds het gala geen glimps meer van Adelena had opgevangen. De wil om haar te zien was groot, maar zijn verstand nam in dit geval toch de overhand. Nicolas leek hier ook een stuk tevredener mee te zijn en had hem tot op heden geen onvriendelijke blikken of worden toegezonden. Alles leek recht te zijn getrokken en Xavier was enkel nog bezig geweest met de zaken voor Diego. Ontzettend saai maar nodig.

Ook nu bevond hij zich al zeker veertig minuten diep in gesprek voor een van Diego's opdrachten. “Does this mean you will agree to Portugal's request, Lord Duarte?” Met zijn handen achter zijn rug gevouwen liep Xavier door de tuin. Naast hem liep een van de mannen waarvoor hij hier in Spanje was. Dit gesprek was al de vierde keer dat hij met Lord Duarte in overleg was en op dit moment begon de man hem lichtelijk te irriteren. Ondanks dat hij gewend was om te onderhandelen bleek deze man niet op te geven. “It does, prince Xavier.” Bij dit antwoord stonden beide stil en stak Xavier zijn hand uit. “My servant will bring the parchment to your room so you can sign it. After that required actions will be taking within the week.” De man schudde zijn hand en met dit gebaar was de deal voor nu afgesloten. Eenmaal de lord vertrok naar zijn kamers zuchtte Xavier diep en haalde hij een hand door zijn haren. Wat frisse lucht zonder deze man naast hem was nodig voor nu en rustig vervolgde hij nu zelf zijn weg door de tuin.

Iets verderop hoorde hij stemmen waarvan hij er twee dacht te herkennen. Een kleine glimlach verscheen op Xaviers gezicht waarna hij doorliep alsof hij niets had gehoord. Het duurde niet lang voor hij Adelena en haar lady's zoals verwacht zag lopen. Aangezien ze de tegenovergestelde richting op liepen kon hij haar gezicht direct zien. Ze leek iets dromerig tot een van de dames tegen haar sprak. Xavier wachtte een moment tot hij dichtbij genoeg was om haar aan te spreken. “Ah princess, how lovely to see you here with your lady's.” De jongeman stopte, nam haar hand vast en kuste deze zoals gehoord. Zijn blik gleed even naar Mary, de vrouw met wie hij gedanst en gewandeld had tijdens het feest. “Hello lady Mary.” Hij knikte beleefd, de glimlach welke Adelena hem gebracht had nog steeds op zijn gezicht. Na de begroeting keek hij direct weer naar de prinses, haar bijzijn leek hem meer goed te doen dan de wandeling in de tuin zelf. “Are you enjoying the gardens and the sunny weather? Must be quite different from what you have at home?”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Voor de hofdames van Adelena ook nog maar een woord verder konden gaan over de bruiloft werd hun gesprek onderbroken door een stem die de prinses maar al te blij was om te horen. Zonder dat ze er ook maar iets van gemerkt had waren ze prins Xavier tegemoet gelopen die zich ook leek te bevinden in de tuinen van het kasteel op het moment. Bijna direct was Adelena de ongemakkelijkheden van het gesprek met haar hofdames vergeten, ondanks dit nog maar een paar seconden geleden plaatsgevonden had. “Xavier, prince of portugal.” Het kwam er bijna met een iets te blije toon uit wanneer ze door de man werd aangesproken. “What a pleasure running into you.” Vervolgde ze, een grote glimlach op haar gezicht te vinden. Geen enkel woord van die laatste zin was gelogen, het was ook echt niet dat ze het gezegd had uit beleefdheid. Adelena had het daadwerkelijk gemeend. Even had Adelena haar dame Mary aangekeken wanneer deze begroet werd door de jonge prins. Adelena had een beetje van Mary gehoord over hoe prins Xavier met haar door de gangen gelopen had om haar een rondleiding te geven. Graag was Adelena in haar plaats gegaan maar de prinses wist waarom ze Mary naar buiten gestuurd had. Natuurlijk moest ze haarzelf ook blijven herinneren dat ze niet te veel moest nadenken over Xavier, ze waren vriendelijk met elkaar en zouden een vriendschap kunnen opbouwen maar daar moest het ook blijven. Zelfs dan, een vriendschap met Xavier leek al gevaarlijk te zijn aangezien het niet iets was waar Nicolas mee eens was.
Adelena gaf Xavier een korte knik. “The gardens are truly beautiful in this time of year. There are flowers everywhere and it’s almost as if the sun makes the whole place shine.” In Engeland was het vaak toch een stuk minder zonnig, de tuinen zagen er wat somberder uit. Eerder dacht Adelena altijd dat de tuinen van hun kasteel in Engeland prachtig waren maar nu dat ze die van Spanje gezien had realiseerde ze zich wel dat die van Engeland toch niet zo mooi en prachtig waren als hier. Ook het prachtige weer hielp heel erg met het weer. “The weather in Spain takes absolute no getting used to.” Als het altijd zo zonnig was tijdens deze periode van het jaar, dan zou ze waarschijnlijk veel vaker in de tuin te vinden zijn.
Dit puur toeval van het tegenkomen van Xavier had voor een goed humeur gezorgd bij Adelena. Al had ze eigenlijk graag een moment alleen met de prins gewild willen hebben, hem leren kennen zonder dat haar hofdames eromheen stonden. Even twijfelde Adelena of dat wel verstandig was, of dat iets was wat Xavie ook wou en zelfs als ze wou dat haar hofdames de twee alleen zouden laten had ze geen idee hoe ze dit moest vragen. Even aarzelend strook Adelena met haar handen over haar jurk, waarna ze haar handen weer in elkaar vouwde om ze voor haar buik te houden. “Prince Xavier, would you mind showing me around the gardens?” Kwam er dan uiteindelijk toch uit haar mond. “I would love to see every corner and every flower of the beautiful gardens my future husband has to offer.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het enthousiasme waarmee hij begroet werd zorgde dat hij zachtjes moest lachen. Iets wat hij verborg door zijn keel te schrapen. “It really is a nice surprise.” Xavier vroeg zich af hoe het voor de mensen om hen heen moest zijn om hem en de prinses zo te zien. Voor zijn gevoel moest hij zijn best doen om niet té blij en geïnteresseerd over te komen. Dit was de eerste keer dat hij werkelijk interesse had in het leren kennen van een prinses of iemand van hoge status. Tot nu toe hadden zijn ouders veel geprobeerd maar met niemand had hij zo'n gevoel gehad. Haar zien maakte hem op een vreemde manier blij. Wat dit alles betekende wist hij niet goed en wat hij ermee moest doen was al helemaal de vraag. Het antwoord zou waarschijnlijk zijn dat hij het moest laten voor wat het was, vriendelijk moest zijn maar afstand bewaren van belang bleef. Dit was niet iets waar hij nu echt aandacht aan besteedde.

“They are indeed. There are many different kinds of flowers all with their own stories attached to them.” Ieder gedeelte van de tuin had een gedachte achter zich zitten. Sommige delen waren gericht op de mensen wie dierbaar waren voor de koning. Witte lelies voor een minnares welke de koningin niet lang had getolereerd, dahlia's voor de koningin zelf, baby's breathe voor de hun dochter en nog vele anderen. “You have no problem with the heat? I am used to it but a lot of people complain when they are used to lower temperatures.” De kou waarover hij gehoord had in Engeland zou hij toch een stuk minder prettig vinden dan deze warmte. Zelf hoefde hij echter geen jurken met korsetten en andere toebehoren te dragen. Hij wilde Adelena bijna voorstellen om de tuinen rond zijn kasteel te bewonderen welke hij zelf nog mooier vond dan deze. Voor hij zijn mond kon openen besefte hij gelukkig de fout al en hield hij zich in.

Voor een moment hing er de stilte, een terughoudendheid vanuit beide. Graag wilde hij meer tijd met Adelena doorbrengen, maar dit was iets waarvan hij niet wist of dit ook haar wens was. Als ze het wilde was er nog het probleem dat hij het absoluut niet voor kon stellen. Adelena was hem echter voor, iets dat Xavier toch redelijk verbaasde. “Not at all, it would be my pleasure.” Antwoordde hij met een glimlach. Het was gewaagd, maar in dit geval durfde hij er wel aan toe te geven. Er was weinig dat hij hiermee fout zou kunnen doen zolang hij discreet bleed over de situatie. Xavier hield zijn arm klaar om haar hand vast te nemen en leidde haar vervolgens een andere kant op dan waar ze net heen liep met haar dames. “I have played in these gardens for many times you see, the king of Spain is my mother's brother and we spend a lot of time here together with her. There are many secret passageways most people don't know of. Would you like to see them?” De glimlach was niet van zijn gezicht te vegen en het feit dat hij weer zo dichtbij haar was, tijd met Adelena kon doorbrengen voelde goed.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het feit dat elke bloem een gedachte en verhaal achter zich had maakte dat Adelena alleen nog maar meer van de tuin gehouden gehad. Hoe er zo goed nagedacht was over de tuin, het was prachtig en iets wat Adelena zeker wel kon respecteren. Even keek ze de tuin rond, zo nam ze alle bloemen in haar op die te zien waren vanaf waar ze nu stond en zo begon ze zich af te vragen wat elke bloem zou betekenen, welk verhaal erachter zat. In Engeland waren de bloemen geplant die er mooi zouden uit in de tuin, haar vader of moeder hadden er niet al te veel gedachten in gestopt. Het was ook mooi om te horen hoe dat hier wel was. “That is beautiful.” Na om haar heen gekeken te hebben richtte de vrouw haar blik weer op de man voor haar. Adelena kon het niet laten om toch iets te lachen bij de vraag van Xavier over de warmte, tegelijkertijd schudde ze haar hoofd. “Not to worry, I love feeling of the sun on my skin and the way it warms me up. It is, without a doubt, better than the weather in England.” Natuurlijk was het heet maar eigenlijk vond Adelena het niet zo heet dat ze het niet meer te doen vond, ze vond het juist de perfecte warme temperatuur.
Adelena was blij en ook opgelucht om te horen dat Xavier instemde met haar voorstel om gezamenlijk door de tuin te lopen. Niet alleen zodat ze dan alle prachtige delen van de tuin kon zien maar uiteraard had ze ook weer wat tijd met Xavier voor haarzelf gewonnen. Met alle genoegen nam ze de hand aan van de prins terwijl ze naar zijn gezicht keek met een glimlach waarvan ze zelf niet eens doorhad dat die op haar gezicht te zien was. “Ladies…” Even sprak de prinses haar hofdames aan. “I will see you again later today.” Adelena had geen idee waar of wanneer maar ze zou hen vast nog wel zien. “And if Nicolas asks about me, tell him I am exploring the gardens.” Met dat bogen de dames even voor hun prinses en liepen ze alle drie gezamenlijk verder. Dit was wanneer Adelena en Xavier eindelijk weer met hun twee waren. Uiteraard liet Adelena haarzelf begeleiden door Xavier, benieuwd naar waar ze naartoe zouden gaan. Al, als ze eerlijk was met haarzelf, kon het haar niet heel veel uitmaken. Ze was allang blij dat ze weer tijd had met Xavier. Al vroeg ze zich wel af of haar dames iets zouden verdenken dat ze zomaar ineens met prins Xavier er vandoor gegaan was. Al waren het haar vriendinnen en vertrouwde ze hen genoeg om geen geruchten te verspreiden.
“Is that even a real question?” Meteen geïntrigeerd door de geheime doorgangen. “Of course I would love to see them, that sounds amazing.” Zelf, terug in Engeland, had Adelena ook genoeg geheime doorgangen door het kasteel waar ze vroeger altijd al doorheen rende en in speelde. Uiteraard waren ze daar niet voor bedoeld maar dan kon zes-jarige Adelena niks uitmaken, zij had de tijd van haar leven in de donkere tunnels. Uiteraard zou het ook handig zijn voor Adelena om te weten waar de geheime doorgangen waren, wie weet, misschien zou ze ze ooit nodig hebben.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Haar lach was zo warm en mooi dat hij het idee had haar meer toe moeten laten lachen zodat hij dit vaker kon horen. “That is a good thing since as the future queen of Spain you will be here for a very long time.” Het antwoord wat hij hoorde te geven en wat waar was. Adelena was verloofd met Nicolas en zou als zijn koningin in Spanje verblijven. De hand van de prinses in de zijne zorgde echter dat dit beeld weer verdween en de glimlach terugkeerde. Met instructies stuurde ze haar dames weg en een licht ongemak borrelde in hem op. Als een van hen iets tegen Nicolas zou zeggen, als ze zouden vertellen dat de prinses niet alleen was, kon het opnieuw gevaarlijk zijn. Het leek wel alsof zijn gezonde verstand maar half aanstond en hij handelde voor het hem kon vertellen voorzichtig te zijn. “You trust them right?” Vroeg hij voorzichtig aan Adelena. Als dit niet het geval was had ze de situatie waarschijnlijk wel anders aangepakt. “I am really glad to see you again. You look well.” Xavier wilde niet terugkomen op wat Nicolas eerder bij Adelena had gedaan, over de avond waarop hij haar had gevonden. Toch bleef er lichte bezorgdheid hangen rond dit onderwerp.

Samen met de jongedame liep hij de tuin door alsof hij haar al jaren kende en dit een gewone wandeling was die ze wel vaker samen maakte. Adelena’s reactie was opnieuw onverwachts en deze keer hoefde hij zijn lach niet in te houden en keek Xavier haar aan. “It was but I see I need not worry about you not wanting to explore.” Zelf was hij ook altijd al dol geweest op avonturen en dingen ontdekken tot groot ongenoegen van zijn volwassen familieleden. “I used to play hide and seek here, always won you know.” De grijns op zijn gezicht vertelde wel genoeg over zijn enthousiasme. Met alle verschillende paden leek de tuin bijna een doolhof waardoor Xavier de prinses leidde. Tussendoor wees hij verschillende wegen aan en noemde hij op waar deze heen zouden gaan. De kans dat Adelena het zou onthouden was klein, maar toch hoorde het bij het verhaal van de tuin. “I want to show you this first.” Voorzichtig dook hij onder een struik door welke een lage opening had. Dit bracht hen naar een klein open veld vol met klaprozen en een klein meer. “They say that a star has once fallen into these waters. Some people claim they have healing powers and bring good fortune if you bathe in it or drink it.” Tussen de klaprozen stonden ook verschillende korenbloemen. Xavier plukte hier een van en zonder het te vragen stak hij deze in Adelena’s haar. “The purple suits you very well.”

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De herinnering dat Adelena de koning zou worden van Spanje was uiteraard goed bedoeld van Xavier en dat kon ze ook wel waarderen, maar tegelijkertijd liet het haar denken aan hoe ze moest trouwen met Nicolas om dat te laten gebeuren. Dat was iets wat er toch deed voor zorgen dat haar glimlach iets verzwakte. “Yes, I’ll have plenty of time to explore the gardens.” Sprak ze, haar best te doen alsnog een kleine glimlach op haar gezicht te houden. Wanneer ze van de grond opkeek naar Xavier leek ze meteen vergeten te zijn wat zojuist haar humeur wat naar beneden gehaald had en meteen verscheen er weer een grotere glimlach op haar gezicht. Blij dat ze nu weer een moment kon delen met de prins van Portugal. Alleen het zicht van de man liet er al voor zorgen dat Adelena zich weer meer op haar gemak voelde. Even legde ze haar andere hand dan ook bovenop de man zijn onderarm.
Door de vraag van Xavier keek Adelena even om naar haar hofdames die de andere kant opgelopen waren maar richtte haar blik al snel weer op de man om zijn vraag te beantwoorden. “Of course.” Verzekerde ze de man. “They might be my friends but they are still my subjects, which means they have to do as I say and if they don’t I could make sure their whole life is ruined.” De prinses bracht het er zo licht uit, alsof het niks was maar het was natuurlijk een aardig dingetje dat zij het leven haar hofdames zo kon ruïneren als zij het gevoel had dat het daar nodig voor was. “They won’t do anything that will get their princess in trouble.” Ze wou erbij ‘I hope’ achter zeggen maar kon haarzelf nog net op tijd stoppen. Ze wou natuurlijk niet dat Xavier zich er zorgen over zou gaan maken, al helemaal niet omdat ze ervan uitging dat het niet nodig was.
Adelena voelde haar wangen iets roder worden bij het compliment van de prins. Om haar best te doen niet aan Xavier te laten merken dat ze aan het blozen was keek ze even naar de vloer. “Thank you.” Sprak ze, met veel moeite kon ze haar grote glimlach nog iets minimaliseren. “You look quite good yourself.” Uiteraard was ze ook blij de prins weer te zien maar ze ging ervan uit dat dit voor zichzelf sprak. Adelena was tenslotte degene geweest die voorgesteld had om samen met Xavier rond de tuin te lopen.
De lach van Xavier klonk als muziek in de oren van Adelena, het was een prachtige lach en het deed de prinses goed om de man blij te zien. “I am always down for some exploring.” Sprak ze en huppelde iets vooruit zodat ze tegenover Xavier kon staan, al zorgde dit er wel voor dat ze even achteruit moest lopen. “So, don’t you dare leave anything out of this tour.” Met een strenge toon, die duidelijk nep was, sprak ze de prins aan, ook tikte ze met haar vinger op de man zijn borst. Ze wou daadwerkelijk alles van de tuin zien, dus ook de geheime doorgangen. Al snel zorgde Adelena ervoor dat ze weer naast de man liep, voor ze achterover zou vallen of ergens tegenaan zou lopen.

Adelena had vol interesse naar alles geluisterd wat Xavier haar vertelde over de tuin. Beide wisten waarschijnlijk dat er geen kans was dat het geheugen van de prinses zo goed was dat ze alles daadwerkelijk zou onthouden, maar dat betekende niet dat Adelena niet graag naar Xavier wou luisteren. Zijn stem was prachtig, net zoals het accent wat hij had. Het zorgde ervoor dat het niet uitmaakte wat hij haar vertelde, de prinses zou toch wel met alle interesse luisteren naar wat hij te vertellen had.
Op een gegeven moment leken ze ergens aangekomen te zijn, althans dat leek Adelena zo op de manier waarop Xavier zei dat hij haar wat wou laten zien. Zonder enige vragen te stellen volgde ze de man door de struiken. Al snel stond Adelena in een open veld die verstopt leek te liggen, het was niet al te groot maar het was toch echt prachtig. Zonder het door te hebben sloeg Adelena haar armen om de arm van de prins, ze klemde haarzelf helemaal aan de mouw van Xavier. Haar blik ging het veldje rond, haar ogen stonden open van verbazing, ook haar mond was iets open. Het verhaal wat Xavier erbij vertelde maakte het open velde waar ze stonden alleen nog maar prachtiger, als dit al mogelijk was. Wanneer Xavier bukte om een bloem uit de grond te halen moest Adelena toch echt de arm van Xavier laten gaan, het was ook pas toen dat de vrouw zich realiseerde dat ze zo met de arm van Xavier stond te knuffelen. Afwachtend keek ze naar de prins, benieuwd naar wat hij deed. Al werd het al snel duidelijk wanneer hij met een bloem omhoog kwam en deze in haar haren stak. Adelena werd er toch ietwat verlegen van. “Thank you.” Sprak ze zachtjes, haar hand plaatste ze haar hand naast de bloem. “That is very sweet of you.” Voegde ze nog aan haar bedankje toe.
Opnieuw liet Adelena haar blik langs het veld glijden. “How many people know of this place?” Vroeg ze, benieuwd of dit een plek zou zijn waar ze kon komen als ze alleen wou zijn.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De kleine verandering in haar gezicht viel hem op en een plots besef dat Adelena hier was omdat ze moest, verloofd was omdat ze hiertoe gedwongen werd en niet omdat ze het wilde drong tot hem door. Het idee om in eenzelfde situatie te zitten maakte hem al ongelukkig, laat staan het ervaren van deze werkelijkheid. Toch waren zijn woorden nodig geweest om wat er tussen hen gebeurde op afstand te kunnen houden voor zijn gevoel, iets dat slecht werkte. Als Xavier voor iemand viel, en dat gebeurde niet snel, viel hij hard. Misschien wel te vrijgevig met zijn liefde. “I can share its secrets with you though. One is that there's a little family of rabbits living in it somewhere hidden.” Het was iets lichts, luchtigs om de sfeer weer iets hoger te krijgen. Daarnaast was het ook de waarheid en iets wat Nicolas beter niet kon weten. In zijn ogen waren konijnen alleen om op te jagen.

De sfeer was al snel weer ontspannen en Xavier voelde een warme hand op zijn arm die een kleine grijns veroorzaakte. Kort knikte hij bij de formele reactie van Adelene, iets dat in zijn oren nooit kon zijn wat ze zou willen doen maar mogelijk had hij dit mis. De meeste koninginnen die hij kende waren hard, onvergeeflijk en gebruikte een sterke hand in het heersen naast hun koning. Niet allemaal waren ze zo begonnen en hij hoopte dat Adelena daar zowel nu als in de toekomst niet onder zou vallen. Iets wat hem opviel was dat Adelena bij complimenten vaak probeerde hem te ontwijken en Xavier lachte zacht. “I can see the blush even if you avert your eyes but you shouldn't feel the need to hide it.” De woorden dat het haar iets extra’s, iets levendigs en jeugdigs gaf dat haar prachtig stond hield hij voor zich. “You really think so?” Voor Xavier zich tegen kon houden was de vraag er uit en nam hij haar blos over.

Op het moment dat Adelena voor hem uit huppelde grijnsde hij breed. “That's great because there's a lot to explore both here and in the castle and surrounding villages. I think you would love Portugal as well.” Dit was de eerste keer dat hij een vrouw ontmoet had die net zo'n avontuurlijk hart leek te hebben en dit maakte dat hij haar alleen maar leuker vond. “I won't, you have my promise though we won't be able to see it all in one evening.” Hij wilde haar handen vastpakken om te voorkomen dat ze over een aankomende steen zou vallen maar gelukkig kwam de prinses weer naast hem lopen.

De manier waarop Adelena hem vasthield toen ze aankwamen op het veld bij het meer voelde alsof het zo hoorde en Xavier nam dan ook geen actie om dit te veranderen. Niet bewust in ieder geval want toen hij bukte liet ze hem los. De blos op haar wangen was dit verlies weer waard. Deze verlegenheid had hij niet verwacht te zien bij een toekomstige koningin. Het was een teken dat hij haar had weten te verrassen en dit maakte hem gek genoeg opnieuw blij. Zo van dichtbij leek hij te zien dat de prinses lichte sproeten begon te laten zien vanwege de Spaanse zon. Het gaf een speels en lief element aan haar gezicht. “I have… never shared it with anyone before you. Don't even thing Nicolas knows about it. The story I told you is very old and not something people remember anymore so I doubt many others know of the place.” Zijn blik gleed even over haar heen en bleef hangen op haar ogen. Haar woorden brachten hem de vraag wat de reden was dat ze dit wilde weten. De reden die als eerst in zijn gedachten opkwam kon nooit juist zijn. “Why do you ask?” Zijn stem was zacht alsof hij wilde voorkomen dat iemand hem hoorde ook al was er niemand in de buurt. Op het moment dat de zon op de ring rond Adelena's vinger viel besefte Xavier dat de intentie die hij dacht te vinden achter haar vraag niet bestond. Voor een moment had hij gedacht dat ze wilde vragen of ze hier samen waren zonder gestoord te worden. De vrouw was verloofd met de prins van Spanje, dit was geen vrouw die hij kon benaderen. “I am… sorry if I have been out of bounds in any way, princess. It is just…” Er waren geen nette woorden of logische verantwoorde redenen voor wat hij voelde en deed.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Wanneer Adelena iets hoorde over een familie konijnen die ergens in de tuinen zou wonen wist Xavier toch weer een oprechte glimlach op het gezicht van Adelena te krijgen. Nog nooit eerder had Adelena een man ontmoet die haar zo goed door leek te hebben, die haar zo op haar gemak kon laten voelen. De meeste mannen die ze ontmoette waren saaie oude lullen, alleen gericht op politieke zaken, dat was alles waar ze om gaven of het waren mannen die alleen een toekomstige vrouw zagen in Adelena omdat ze een prinses was, ze kwam van Engeland en voor een of andere reden was dat voor hun goed, politiek gezien. Niemand leek daadwerkelijk te geven om wie Adelena als persoon was, wat ze leuk vond, wat haar blij maakte, hoe ze haar konden laten lachen. Zover leek Xavier hier wel daadwerkelijk interesse in te hebben, hij leek ervoor te willen zorgen dat ze zich goed voelde. Hierdoor voelde Adelena zich ook gewoon bijzonder. De middag die ze met Xavier had gespendeerd, het zorgde ervoor dat ze al haar lasten vergat. Ze leek helemaal te vergeten hoe ze een koningin zou worden en een volk zou hebben wat op haar leunde, hoe ze haar ouders had die verwachtte dat hun dochter het beste uit dit huwelijk zou halen voor Engeland en nog het meest belangrijkste, Adelena leek Nicolas en haar verloving aan deze man helemaal te vergeten.
Het feit dat Xavier de vrouw doorhad, hoe ze probeerde te verbergen dat ze aan het blozen was, zorgde er alleen maar voor dat het blozen erger werd. Al kon ze nu wel weer opkijken naar het gezicht van Xavier. Hierdoor zag ze dat de man zelf ook aan het blozen was wanneer hij haar gevraagd had of ze het gemeend had. “Yes, I would never lie to a prince.” Stelde ze de man gerust. Al vond ze de lichtroze kleur op de man toch wel te aandoenlijk voor woorden. Het zorgde ervoor dat voor een paar seconden Adelena moeite had met haar blik van de man zijn gezicht af te houden.
Adelena was blij om te horen dat er veel was om te onderzoeken. “Do you think you could take me to one of the villages one day?” Wanneer ze de vraag gesteld had realiseerde ze zich dat het misschien Nicolas was die haar de de dorpen in de buurt moest laten zien maar ze zou ze toch liever bezoeken met Xavier. “I would love to visit Portugal one day, I am sure that one day you will be able to take me around the gardens of your own castle.” Als koningin van Spanje zou ze vast een keer de kans krijgen om Portugal te bezoeken. “Guess we'll just have to spend another evening to explore the gardens. Or 2 evenings, or as many as we need.” Sprak Adelena op een plagerige toon. “You won’t get rid of me that easily.” Ze kon het niet laten om de opmerking toch nog uit te spreken.
Het was haast een opluchting om te horen dat Nicolas niet van deze plek wist. Dat betekende dat Adelena nu een plek zou hebben waar Nicolas haar niet kon vinden. Misschien was ze stiekem toch ook opgelucht en blij dat ze ze nu niet alleen een plek zou hebben waar haar verloofde haar niet kon vinden, maar ook haar en Xavier niet samen zou vinden. Een plek waar de twee samen konden verdwijnen zonder dat ze gevonden werden. Al waren dit natuurlijk geen gedachten die ze hardop kon uitspreken. Ze was verloofd, ze zou trouwen, om zo te denken over een plek, als een plek voor alleen haar en een andere man, dat was uiteraard niet acceptabel. Zelf wist ze het ook wel maar ze merkte toch dat de gedachte er wel was maar ze deed haar best deze naar haar achterhoofd te drukken. Ze wist dan ook even niet hoe ze de vraag van de man moest beantwoorden. “It’s just nice to know I’ll have a place where I can go when I want no one to find me.” Niemand behalve Xavier, hij wist tenslotte van deze plek af.
Voor Xavier ook nog maar verder kon spreken besloot Adelena tegen de man in te gaan. “Oh, no, no.. not to worry. I’ve very much enjoyed spending my afternoon walking around the garden with you.” Adelena deed haar best de man meteen gerust te stellen. Ze pakte zijn handen vast en staarde de man in zijn ogen aan, eigenlijk hetzelfde als wat ze gedaan op het de avond van het gala, wanneer ze Xavier geprobeerd had duidelijk te maken dat het niet zijn schuld was. Zo sprak ze nu met dezelfde toon naar de man. “There is no reason you should apologize. On the contrary, I want to take this time to thank you for today. Making me forget all my worries and just having me enjoy my day.”

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld