Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

The dictatorschip of gifts schrijf

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Reina schudde haar hand niet. Zou het een algemene voorzorg zijn? Deirdre was heus niet de enige waarvan de gave afhankelijk was van aanraking. Of zou haar nieuwe kamergenote reeds op de hoogte zijn gebracht van Deirdre's verborgen talent? Ach de twee zouden een kamer delen. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze eens per ongeluk tegen elkaar zouden opbotsen. Deirdre was niet het soort persoon die haar gave aan andere zou opdringen. Ze besprong geen mensen, greep niet zomaar iemands handen vast. Zelfs bij haar trainingen vroeg ze altijd eerst toestemming van de persoon die tegenover haar was geplaatst. Niet dat deze zich in een positie bevond om te weigeren.
Haar andere kamergenote, het nieuwe meisje aarzelde niet eens en schudde haar hand. Phoebe Hannah Grey, bloedgroep: AB postief, verjaardag: 16 november, favoriete genre films: actie, lengte: 1 meter 63. Deirdre zag al deze woorden, al deze informatie, zich verzamelen rond het beeld van Phoebe die een politieagent een trap gaf met haar stiletto's. Deirdre wilde graag dieper op dat laatste beeld ingaan, maar haar hand werd losgelaten. In een flits was ze terug in hun saaie gevangeniskamer. Ze trok zich terug naar haar bed en opende meteen een nieuwe pagina in haar schrift, waar ze alles neerpende over Phoebe.
"Oh ik zit hier al...euhm nee Rhys zit hier zeven jaar...twee, nee dat is ook iemand anders. Oh Vijf ik zit hier ondertussen vijf jaar." zei Deirdre mompelend terwijl ze niet eens opkeek van haar schrijfwerk. Pas toen alles was neergepend richtte ze haar volledige aandacht op haar kamergenotes. "De gang van zaken is vrij simpel. Iedereen krijgt een aangepast schema. Zolang je dat volgt en je aan de overige regels houdt moet je je nergens zorgen over maken. Wat de uniformen de kleurkeuze is nogal apart, maar ze zijn erg comfortabel. Wel wie weet was oranje zelfs mijn lievelingskleur vroeger. Wie zal het zeggen." Deirdre vergat weleens dat niet ieders geheugen gewist werd voor ze aankwamen. Er waren er enkelen, net zoals zij, maar het merendeel mocht zijn herinneringen bewaren. "Oh dat herinnert me eraan. Phoebe aangezien je nieuw bent. Heb je de krant van vandaag kunnen lezen of enig idee over eeuhm grafstenen, eentje met mijn gezicht erop, alleen jonger. Het zag er zoals dit uit." Ze probeerde het gezicht zo goed mogelijk na te bootsen, hopend dat Phoebe misschien meer wist over die vreemde voorval.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Door zijn driftbui was Dylan Julian even totaal vergeten. Iets waar Dylan zich later voor zou schamen. Natuurlijk had die jongen nu geen zin in een driftige tienjarige snotaap. Wie zou daar wel zin in hebben na alles wat hem vandaag gebeurt was? Het was eigenlijk een wonder dat Rhys het accepteerde, zelfs al was hij het gewend. Het was ook niet iets waar Dylan wat aan kon doen. Hij had vaak geprobeerd om zich in te houden, net ook terwijl Rhys en Julian zaten te spreken, maar ergens? Het lukte hem gewoon niet. Niet in deze vorm en niet in zulke situaties. Soms had Dylan ook wel het vermoeden dat het een soort bescherming was. Om te voorkomen dat hij knetter gek zou worden op het eiland. Zo af en toe zichzelf kunnen uiten en ergens op af reageren. Dylan wist het niet, maar hij schaamde zich altijd wel als de driftbui voorbij was.
Even was Rhys verward terwijl hij met zijn rug op zijn bed lag. Had hij echt niet verwacht dat Dylan dit zou doen? Rhys had vaak zijn kinderlijke driftbuien meegemaakt. Zeker als hij geplaagd werd met zijn gave in zijn kinderlijke vorm. Als volwassene kon hij het geplaag hebben, maar als kind? Echt niet. Er waren dingen waar je rekening mee moest houden of je kon dit verwachten. Dylan wist niet waarom Rhys zo verward was en wat er aan de hand was, maar goed. Het maakte hem op dat moment niet uit. Dylan was dankbaar voor zijn vriend en voor het geduld dat Rhys over het algemeen met hem en zijn driftbuien had. Maar tijdens die driftbuien kon hij daar niet overna denken.
Dylan begon wat te kalmeren toen Rhys zei dat Dylan had gewonnen en ging van hem af toen Rhys begon te grinniken. Even keek Dylan hem schuw aan. "Wat ben jij van plan?" vroeg hij grijnzend. Hij wist maar al te goed wat Rhys zijn gave was en hij wist ook dat je zijn gave geen seconde kon vertrouwen als hij zo zat te grinniken, maar het had hem wel uit zijn driftbui gehaald. Meteen vloog zijn kussen vanaf de andere kant van de kamer recht op zijn gezicht af. Dylan probeerde het kussen te ontwijken, maar struikelde en viel met een doffe plof op Rhys zijn bed, wat hem ook liet grinniken. Doordat Dylan echter uit zijn driftbui was gehaald door deze daden, begon hij zich Julian weer te herinneren en beet meteen op zijn lip. Zijn blik ging naar hun nieuwe kamergenoot. Oh my god, wat hebben we gedaan? Vroeg Dylan zich in zichzelf af. De jongen was hier net, had geen flauw idee wat er aan de hand was en nu dit gedoe. Een driftbui, vormverandering en telekinese?
Snel sprong Dylan van Rhys bed af en keek een beetje beschamend naar de grond. "Sorry voor mijn driftbui Julian. Ik moet er wat meer op letten" zei hij met een schattig kinderstemmetje. Hij merkte al dat het Julian een beetje te veel werd en dat was ook logisch. Dit was echt het laatste waar je zin in had als je net nieuw was. In dat opzicht was Dylan dan ook niet bepaald de beste kamergenoot voor newbies. Puur omdat hij na al die jaren zijn gave nog altijd niet volledig onder controle had en zijn driftbuien maakten hem niet bepaald een beter gezelschap. Even twijfelde Dylan of hij terug moest veranderen naar zijn normale leeftijd, maar besloot dat niet te doen. Julian had al genoeg gezien voor één dag. Hij kon beter in zijn kindervorm blijven en zich erop concentreren om zich netjes en rustig voor hem te gedragen. Geen driftbuien meer, geen krachten meer. Gewoon rustig.
"Als je even alleen wilt zijn, moet je het zeggen. We begrijpen dat dit allemaal een beetje veel voor je is" zei Dylan vervolgens met zijn normale, volwassen stem. Het zou vast vreemd klinken. Een volwassen stem uit een kinderlichaampje.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Deirdre kwam verward op Phoebe over. Alle nieuwe indrukken die ze vandaag had gekregen werden haar ook een beetje veel, maar als het goed is kwam ze nog normaal op mensen over. Deirdre zat hier al 5 jaar, toch leek het alsof ze nog steeds niet gewend was. Een jong meisje dat alle gebeurtenissen maar moeilijk kon verwerken. Maar ze was niet jong en zag er ook zeker niet dom uit. Phoebe was geïnteresseerd in het meisje, haar verhalen en waarom ze na Phoebe haar hand geschud te hebben zo vluchtig haar schriftje erbij pakte. Toch was er iets wat haar ervan weerhield meer te vragen. Tenslotte waren ze kamergenoten. Ooit zou ze wel meer over zichzelf loslaten. Zo niet dan zou Phoebe daar wel voor zorgen. Ze kon heel intimiderend zijn als het erop aan kwam. Toen Reina haar een aansteker overhandigde stond Phoebe op van het bed. Hoewel ze eerder nog van uitputting was gaan zitten, voelde ze zich daar nu niet meer comfortabel bij. Het gaf een gevoel van onderdanigheid en dat was niet wat ze wilde uitstralen. Ookal hadden de meiden tot nu toe een goede indruk op haar achtergelaten, wist ze niet waar ze toe in staat waren. Phoebe moest laten weten dat ze niet met haar konden sollen. Dat ze haar maar beter te vriend konden houden. In haar ene hand hield ze nu de aansteker, terwijl ze met haar andere hand in haar bh greep. De sigaret was naar onder gegleden in haar iets te grote bh, maar ver hoefde ze niet te graven. Grote borsten had ze niet. Haar hele figuur was tenger. Sterk was ze wel, al zou je dat als je naar haar keek niet kunnen vaststellen. Nadat ze de sigaret uit haar bh had gehaald, trok ze haar oranje shirt aan. Deirdre had gelijk, hij zat comfortabel. Modieus was hij echter niet, dus daarin moest ze Reina gelijk geven. Om hem iets stijlvoller te maken knoopte ze de onderkant op, zodat je haar platte buik kon zien. Een beetje huid tonen vond ze niet erg. Sterker nog; ze voelde zich er op haar gemak bij. Na haar zwarte kleding verruild te hebben voor het kleurrijke uniform, stak ze de sigaret aan en stopte hem in haar mond. Het diepe inhaleren gaf haar gelijk wat rust in haar hoofd. Wel was ze bang dat dit haar laatste sigaret voor een lange tijd zou zijn. Sigarretenrook, met de bijbehorende kenmerkende geur, vulde de kamer. Hoe de bewakers zouden reageren op rook in de kamer, maakte haar nu niet uit. Ze was met volle teugen aan het genieten. 'Sorry hiervoor. Als jullie een oplossing weten waarmee we de geur kunnen laten verdwijnen hoor ik het graag,' grinnikte ze, met de sigaret nog in haar mond. Haar excuses waren niet oprecht, maar het voelde wel gepast om te zeggen. Haar kamergenoten als vijanden kon ze nu niet gebruiken. Verstandig drukte Phoebe de sigaret uit op haar pols voordat hij helemaal op was. Als nog meer rook de kamer zou betreden zou het rookalarm zeker afgaan. Bovendien kon ze de geur in de kamer nog moeilijker wegkrijgen als ze langer door had gerookt. Even twijfelde ze nog om Deirdre en Reina ook een trekje aan te bieden, maar delen deed ze niet graag en de meiden moesten ook niet de indruk krijgen dat ze al haar spullen aan hun zou gaan uitlenen. Daarvoor moesten ze bij iemand anders zijn. Terwijl Phoebe naar een antwoord zocht op de vraag hoe de rook en geur uit de kamer te laten verdwijnen, sprak ze tegen de meiden: 'Oké, vertel mij eens. Ik heb gehoord dat dit geen normale gevangenis is. Dat ze iets met je doen waardoor je veranderd. Dat ze je opleiden tot soldaat die vecht voor de Frostkingstones. En dat je dus een bepaalde gave ontwikkelt.' Phoebe aarzelde even of ze dit wel moest zeggen. Wat ze wist was dat er hier trainingen waren tot soldaat van de dictators. Een twijfel ontstond echter bij het verhaal over dat de mensen in deze gevangenis genetisch gemuteerd werden en zo gaven ontwikkelden. Dat verhaal leek haar zo sterk. Dat kon niet waar zijn, toch? ...Toch?

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Edreina keek Deirdre even stil aan. Nadat ze Phoebe's hand geschud had, schreef ze gelijk wat op in een schrift en kwam nogal... Verward over. Opeens had ze het over Rhys die er zeven jaar zat? Vreemd. Héél vreemd. Des te meer reden voor Reina om Deirdre goed in de gaten te houden, want momenteel vertrouwde ze het niet. Stel nu dat Deirdre van Reina's gave zou weten. Wie weet wat er dan kon gaan gebeuren?
Reina keek naar Phoebe en schudde haar hoofd. 'Neh, ik heb er geen problemen mee,' zei ze nadat Phoebe wat zei over de geur van e sigaret. 'Maar lekker meegesmokkeld, hoor.'
Het mocht een wonder wezen dat Reina haar dolk kon meesmokkelen en de rest aan wapens zelf had gemaakt. Deze lagen allemaal goed verborgen in haar kast en hopelijk kon dat zo blijven. Als het in de verkeerde handen terecht kwam, dan waren er pas écht problemen.
'Mhm, daar zit je goed, Phoebe. Ze trainen je kapot en als je niet luister, dan krijg je ervan langs. Zweepslag,' grinnikte ze. 'Meestal isolatie, hoor.'
Toen Deirdre begon te praten over grafstenen en één waar Deirdre's gezicht op zou staan, kwamen er allerlei vraagtekens bij Reina. Dit meisje was één en al mysterie voor haar en momenteel zag ze er dan ook geen vriendschap in. 'Wat is er met grafstenen en jouw gezicht?'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys had zich op zijn eigen bed laten zakken en keek enigszins bezorgd van Dylan naar Julian. Hij had wel door dat ze wat te ver waren gegaan. Hij had zich laten meevoeren in het moment, en hoewel dat niet erg is omdat Dylan een vriend van hem is, is het minder fijn als je in dezelfde kamer bent met iemand die nog maar net op het eiland is aangekomen. Rhys herinnerde zich zijn eigen gevoelens op die allereerste dag nog; overweldigd en verward. Maar die gevoelens waren na zeven volledige jaren bij Rhys alweer weggezakt. De vreemde dingen die hij dagelijks zag binnen de gevangenis waren voor hem normaal geworden. Meestal droeg hij zelfs bij aan die ervaringen. Telekinese was niet bepaald een gave die je dagelijks kon tegenkomen, zelfs niet binnen een gevaarlijk gevangeniseiland. Of misschien kwam zijn over enthousiasme juist van vermoeidheid van de isolatie; Rhys wist het niet, maar het enige wat hij wel wist is dat hij nu kalm moest blijven.
Rhys keek naar Dylan en zag dat zijn driftbui was geëindigd. "Dylan heeft gelijk" zei Rhys, en draaide zich om in de richting van Julian, "Het is niet gek als je overweldigd bent.. Je, eh, je hebt vast veel om over na te denken". Rhys wist dat sommige nieuwelingen niet te horen kregen welk strafbaar feit hun ouders hadden begaan; of tenminste, voor een bepaalde tijd zouden ze dat niet weten. Rhys was dan misschien een van de gelukkigen die zijn hele leven wist waar zijn ouders mee bezig waren, maar dat nam zijn pijn niet meteen weg. Alhoewel hij langzamerhand meer tevreden was geworden over zijn leventje, was de boosheid diep van binnen nooit verdwenen.
Terwijl Rhys Julian aankeek kwam er een idee in zijn hoofd op. "Misschien moeten we dit even opnieuw doen, elkaar opnieuw ontmoeten.. Op een minder vreemde manier" zei Rhys en hij ging wat comfortabeler op zijn bed zitten. Misschien zou het niet helpen om de spanning te verhelpen en Julian te kalmeren, maar hij had het dan in ieder geval geprobeerd. "Ik ben Rhys. Ik ben 21 jaar. Ik kwam hier aan toen ik 14 was, wat inmiddels al weer 7 jaar geleden is" zei Rhys en hij liet een lichte glimlach zien, "Ik vind het wel fijn om bij anderen te zijn, maar ik kan ook echt genieten van een puzzel of een boek". Rhys keek even naar Julian, en hij herinnerde zich de boeken die hij in zijn tas had gestopt. "Ik weet niet of je van lezen houdt.." zei Rhys en hij opende de tas. Hij haalde er een van zijn favoriete boeken uit. "Maar ik heb met behulp van een paar welwillende bewakers wat boeken kunnen achterhouden.. Als je wilt, zou je er wel eentje kunnen lenen?" vroeg hij, "Het is misschien een schrale troost, maar het is al wat ik je kan bieden.."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Oh ga je gang. Ik heb altijd al willen testen wat mijn houding was ten opzichte van sigaretten." Je kreeg in een instelling als deze immers weinig de kans dat soort dingen uit te testen. Een kringetje rook steeg op en verspreidde zich door de kamer. Deirdre inhaleerde de geur en haar gezicht vertrok vrijwel meteen. Roken was dus blijkbaar een nee. Al was ze het met de jaren misschien gewoon verleerd?
Wat haar opviel was de nonchalance en rebelse houding van haar beide kamergenotes. Ze had zeker respect voor diegenen die zich tegen het systeem verzetten, maar zelf durfde ze dat soort dingen echt niet doen. Ze was een regelvolger, bleef uit de problemen en deed wat haar werd opgedragen. Ze wist reeds waar de Frostkinstones haar voor wilden gebruiken. Eenmaal haar gave sterk genoeg was zou ze worden ingezet bij ondervragingen. Informatie onttrekken aan verdachte individuen. Het klonk als een belangrijke positie, maar Deirdre was nog altijd niet zeker of ze zich er comfortabel bij zou voelen. Daarom dat ze zich wat van de domme hield en haar gave zwakker deed uitschijnen dan deze in werkelijkheid was.
"Oh dus je bent al op de hoogte gebracht? Ja het meeste klopt wel ongeveer. Wel of je eindigt als soldaat hangt af van je gave natuurlijk. Soms plaatsen ze je ergens anders, maar dat is ongeveer waar het op neerkomt. Een handige tip, bazuin niet zomaar je gave rondt eenmaal je weet wat het is. Iedereen gaat er naar vragen, maar je hebt er baat bij het voor jezelf te houden. Oh en de grafstenen..." Deirdre dacht even na hoe ze dit kon uitleggen zonder al te veel prijs te geven over haar gave en ook niet als een complete gestoorde over te komen. Ze wist heus wel wat er over haar werd gefluisterd achter haar rug. "Wel ik ben één van de gevallen wiens herinneringen zijn gewist bij aankomst. Maar tijdens een van mijn trainingssessies lukte het me een krant te spotten die op het bureau lag van één van de onderzoekers. Op de pagina stond een foto van een kerkhof en de grafstenen waren beschilderd met andere hoofden, hoofden van kinderen en mijn hoofd, mijn hoofd stond er ook bij." Ze richtte haar blik terug op Phoebe. "Ik zou echt bij je in het krijt staan mocht je hier meer over weten."

Duchess
Princess of Pop

Duchess schreef:
Julian keek even verbaasd van zijn ene naar zijn andere kamergenoot en zuchtte toen zacht. ‘Het is oké. Ik kan me voorstellen dat het ook wel normaal wordt, als je hier al zo lang zit…’ Desondanks had Rhys er zeker gelijk in dat hij veel te overdenken had. Maar voor nu kon dat wel wachten. Als hij voorlopig aan deze twee vast zat, was hen beter leren kennen ook geen verkeerd idee.
Julian kon het dan ook wel waarderen dat Rhys met het idee kwam om alles even opnieuw te doen. Het betekende niet dat hij minder te verwerken zou hebben, maar het zou hem misschien wel helpen beter te begrijpen wie Rhys en Dylan waren.
Nadat hij zelf wat was gaan verzitten, knikte Julian zacht. ‘Is goed… Ik ben Julian, ook eenentwintig…’ Hij hoefde in ieder geval niet meer te vertellen dat hij hier net een paar minuten was, toch? ‘En ik neem dat aanbod ontzettend graag van je aan,’ glimlachte hij dankbaar. Want nu besefte hij zich pas dat hij de laatste drie hoofdstukken van zijn nieuwe boek nooit lezen zou. Vervelend. Heel vervelend.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Het was goed te merken dat Julian zijn hoofd behoorlijk vol zat. Toch gaf hij niet aan dat hij alleen wilde zijn. Eerder dat hij hen beter wilde leren kennen. Deels verbaasde dat Dylan. Ze zouden nog wel een tijdje aan elkaar vast blijven zitten en zelfs als ze weer van kamer moesten wisselen zouden ze elkaar nog vaak genoeg tegen komen. Dylan had het begrepen als Julian hen had gevraagd hem even alleen te laten. Er was genoeg tijd om elkaar te leren kennen. Veel te veel tijd waarschijnlijk. Daarbij kon Dylan eigenlijk weinig over zichzelf kwijt. Hij deed vaak alsof zijn geheugen was gewist toen hij aankwam, als mensen hem naar zijn verleden vroegen. Eigenlijk verbaasde het Dylan dat zijn stiefvader dat niet geeist had. Er waren wel meer bewoners die hun geheugens kwijt waren. Niemand wist waarom, maar juist zijn geheugen zou gewist moeten worden, toch? Als kind had hij vele geheimen over de Frostingstones geleerd. En aangezien hij niets over zijn verleden mocht vertellen, zou het ook gemakkelijker zijn om zijn geheugen te wissen.
Rhys besloot om op nieuw te beginnen, waar Julian dankbaar gebruik van maakte. "Hey, ik ben Dylan dus. Achtien jaar oud en zit hier nu zo'n acht jaar. Ik kan me eigenlijk weinig herinneren van de tijd voor het eiland" zei Dylan met een zwakke glimlach en ging op zijn eigen bed zitten. Hij besloot nog even in zijn kindervorm te blijven. Iets zei hem dat het beter was voor Julian. Hij leek al geschrokken genoeg door wat er allemaal gebeurde. Hoewel zijn vormveranderingsproces op zich niet heel erg was om te zien, kon hij zich voorstellen dat het teveel voor iemand als Julian zou worden. Alles was waarschijnlijk teveel voor hem op dit moment.
Al snel bood Rhys aan om Julian zijn leesboeken te lenen. Het verbaasde Dylan dat hij überhaupt boeken naar binnen had weten te smokkelen, laat staan zoveel. De bewakers waren behoorlijk strikt in het weghouden van persoonlijke bezitteingen. Hoe minder ze bezaten, hoe meer macht ze over je hadden. Tenminste dat was wat zij dachten. Misschien dat Rhys boeken liet komen om zijn gave te trainen of zo. ALs hij toestemming had van de wetenschappers zou het makkelijker zijn. Dylan wist het niet. Echter wist hij wel dat hij zelf nooit dol was op lezen. Al was hij wel jaloers dat Rhys boeken had. Hoewel hij niet van lezen hield, was het beter dan niets doen. Tussen de onderzoeken en trainingen door was er weinig te doen op dit eiland. Ja af en toe mocht je luchten of van de sportzaal gebruik maken, maar je werd vierentwinitig uur in de gaten gehouden. Zeker op die plekken en als je ook maar iets deed dat niet beviel dan had je een probleem. Lekker in je kamer zitten lezen was dan een ideale oplossing. Op een slechte dag zou een bewaker je zelfs straf geven als je te luid ademde. Sommige bewakers waren rampen.
Dylan hoopte maar dat ze Julian voorlopig met rust lieten. Het was verschillend wanneer de experimenten begonnen. Sommigen werden de dag van aankomst al opgehaald voor hun experiment, anderen konden een paar dagen bijkomen. Dylan zelf? Hij kreeg zijn eerste experiment de eerste dag direct. Waar zijn stiefvader bij was. Die wilde zien wat er van hem kwam. Hij werd toen naar een speciale kamer aan de andere kant van het eiland gebracht. Een kamer waar 'publiek' achter een glas kon toekijken. Hij herinnerde zich die dag nog goed. De angst die hij voelde. De pijn die door zijn lichaam trok. Hij probeerde er echter niet te lang over na te denken. Hij was blij dat hij zijn vroegere herinneringen nog had en dat experiment niet zijn eerste herinnering was. Echter wist hij dat dat experiment nooit uit zijn herinneringen zou vervagen. Het zou hem zijn leven lang achtervolgen.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Het antwoord dat de meiden op Phoebe's vraag gaven deed haar mond openvallen. Het was dus waar wat ze gehoord had. De trainingen, de gaven; alles was waar. Vanaf het moment dat Phoebe wist dat ze naar de gevangenis gebracht ging worden had ze met alles rekening gehouden, zelfs dit. Toch had ze constant het gevoel gehad dat juist dát niet waar was, integendeel. Haar aandacht voor alles wat hierna gezegd werd verslapte even, totdat Deirdre nogmaals begon over de grafstenen met haar gezicht erop. Een opmerking die Phoebe eerder genegeerd had, omdat ze niet snapte waar Deirdre het over had. Wat Phoebe er nu uit opmaakte was ook niet helemaal duidelijk, maar wat ze wel begon te begrijpen was waarom Deirdre zo verward op haar overkwam. Haar geheugens waren gewist voordat ze naar dit eiland kwam. Een gevoel van opluchting ontstond in Phoebe's hersenen. Gelukkig hadden ze haar geheugens niet gewist, dan was ze een stukje van haarzelf kwijtgeraakt. Geen herinneringen van het leven in vrijheid, in plaats van gevangenschap. Dat moest een kwelling zijn geweest en daarnaast zou Deirdre nooit meer de persoon worden die ze vroeger was. Iets waar Phoebe sterk in geloofde was dat je gevormd wordt door de dingen die je meemaakt, dat had ze zelf ook ondervonden. Logischerwijs zou Deirdre dus haar eigen persoonlijkheid volledig hebben hervormd gedurende de tijd op het eiland. Hoe zou het opgesloten gevoel haar karakter hebben beïnvloed? Door het kleine beetje informatie dat Deirdre over zichzelf gaf, kon Phoebe al veel beter inschatten wat voor persoon ze was. "Ik zou echt bij je in het krijt staan mocht je hier meer over weten," eindigde ze, waarop Phoebe haar hoofd schudde. 'Ik lees niet echt kranten.. En ik weet ook niet of ik wel uit dezelfde regio als jij kom. Het spijt me maar ik kan je niet helpen.." reageerde Phoebe, om vervolgens een korte pauze in te lassen, ookal wist ze op dit moment maar al te goed hoe haar zin voort te zetten. Echter moest ze het laten lijken alsof ze het volgende zei uit empathie, eerder dan het eigenbelang om informatie te verzamelen over haar kamergenoot. "Kan je niet iets met je gave? Na al die jaren hier op het eiland zul je die vast wel ver genoeg ontwikkeld hebben dat je er iets nuttigs mee kan? Een bewaker manipuleren.. of kennis op een andere manier opdoen?" Wat Phoebe hoopte met deze vraag te bereiken was dat Deirdre iets meer los zou laten over haar gave.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys luisterde aandachtig naar Dylan en Julian. Hij was blij dat Julian en Rhys zijn idee van het herintroduceren wel konden appreciëren. De komende tijd zouden ze elkaar veel tegenkomen, dus elkaar wat beter leren kennen zou geen kwaad kunnen doen. Misschien zouden ze zelfs over tijd vriendschappen kunnen sluiten.. Maar dat was nog ver in de toekomst. Voor nu was het belangrijk om een goede impressie af te geven, om in het moment aanwezig te zijn.
Toen Julian zijn aanbod om boeken te lenen graag aannam, moest Rhys even glimlachen. Hij was ook trots op zijn kleine collectie boeken. Het was lastig om binnen het eiland aan persoonlijke spullen te komen. Toen Rhys aankwam op het eiland, had hij bijna geen persoonlijke dingen bij zich. Hij had bij zijn arrestatie geen tijd om daarover na te denken. Al wat hij toen probeerde is om zijn huis in zich op te nemen. De kleine open haard. De familiefoto's. De rommelige boekenkast. De rij planten op de vensterbank. Maar over tijd waren dat verre herinneringen geworden. Het had weinig zin om in het verleden te blijven hanen. Toen hij op het eiland was gekomen werden zijn weinige persoonlijke items van hem afgenomen. Echter kwam Rhys langzamerhand achter kleine manieren waarop hij wel eens iets achter kon houden. Een bewaker of personeelslid die soms per ongeluk iets liet liggen in een van de publieke ruimten. Een wetenschapper die soms kon worden overgehaald om bij het volgende experiment iets mee te nemen. Over tijd had hij een kleine verzameling aan spullen bij elkaar kunnen sprokkelen. Hij lette er goed op en zorgde dat zijn spullen goed waren opgeruimd. Op die manier kon hij zijn spullen van de bewakers achterhouden. Alhoewel hij de vorige dag niet voorzichtig genoeg was geweest. Hij had namelijk de kans om zijn spullen kwijt te raken.. Maar de bewaker was te druk bezig met hem naar de isolatie sleuren waardoor de "verboden" boeken slechts een bijzaak waren geworden.
"Oh top!" zei Rhys tegen Julian, "Het zijn misschien niet de nieuwste boeken.. Het is alweer een tijdje geleden dat ik ze heb verzameld, maar ik vind ze zelf heel erg mooi. Het is wel handig dat als je wilt lezen, je dat binnen deze kamer doet.. Bewakers zijn namelijk niet altijd de gulste mensen hier als het gaat over persoonlijke spullen". Rhys keek even van Julian naar Dylan. "Als jij ook wat zou willen lezen, Dylan, dan kan dat. Je hoeft het alleen maar te vragen"

Duchess
Princess of Pop

Duchess schreef:
Julian kon het niet helpen verbaasd te zijn dat Dylan zich niet veel meer herinnerde van voor hij op het eiland kwam. Als hij achttien was, dan zou hij toch prima nog herinneringen kunnen hebben van toen hij een jaar of tien was…? Desondanks besloot hij er maar niet naar te vragen; het ging hem immers helemaal niks aan. En als hij zich echt niks anders herinnerde, was dat waarschijnlijk alleen maar een pijnlijk onderwerp.
Toen Rhys hem vertelde dat zijn collectie boeken niet uit het nieuwste van het nieuwste bestonden, glimlachte Julian licht. ‘Dat is echt niet erg. Ik had niet verwacht überhaupt weer een boek vast te houden…’ En het feit dat hij beter binnen hun kamer lezen kon, droeg daar alleen maar aan bij. ‘Komt goed,’ beloofde hij. ‘Dank je.’
Achteraf baalde hij dat hij niet eerder door had gehad wat er gebeurde. Misschien dat hij dan nog iets van thuis mee had kunnen smokkelen. Maar Julian was er dan ook niet van uit gegaan dat zijn vader in de problemen zou komen. Niet op deze manier, in ieder geval. Hij schudde zacht zijn hoofd. Hij zou nog genoeg tijd hebben om daarover na te denken. Nu even niet.
‘Hoe zit het eigenlijk precies met die experimenten?’ vroeg hij zijn kamergenoten. Het klonk namelijk alles behalve gezellig; en dan wilde hij toch graag zo goed mogelijk voorbereid zijn op wat hem te wachten stond. Of hij het nu leuk vond wat hij horen ging of niet.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Edreina luisterde naar wat Deirdre te zeggen had over de grafstenen en haar hoofd op één van hen. Deze meid werd vreemder met de minuut voor Reina, maar des te interessanter toch wel. Al gaf het haar nog geen redenen om aan een vriendschap te gaan denken.
'Nogal een vreemd verhaal. En waarom zouden ze jouw geheugen gewist hebben? Heb je iets te verbergen?' vroeg Reina gelijk. Waarom zouden ze het anders gedaan hebben? Had Deirdre misschien een bepaalde gave waardoor dat moest? Kon niet anders. Misschien dat Reina op onderzoek uit moest gaan naar deze meid, want ze had er nul vertrouwen in op dit moment.
Phoebe begon erover om de gave te gebruiken om van het eiland te komen. Een bewaker manipuleren? Met Reina's gave was dat best mogelijk, maar ze wist wel beter. Andere bewakers zouden het gelijk doorhebben dat er iets niet in de haak was en de isolatie lag dan al snel op de loer.
'Geloof me, als het zo simpel was om gebruik te maken van mijn gave, dan had ik dat al gedaan en was ik hier misschien wel weg geweest,' zuchtte Reina. 'Je moet er niet te makkelijk over gaan denken, Phoebe. Voor je het weet beland je voor een paar dagen in de isolatie en daar heb en kan je hélemaal niets.' En dit was eens gezegd zonder haar sarcasme.
'Een bewaker manipuleren moet je gewoon mee uitkijken. Ik heb er zelf al vaak genoeg aan gedacht, maar het risico van isolatie wil ik niet nemen. Ellendig hok,' mompelde Reina. Hopelijk had ze niet te veel prijsgegeven over haar eigen gave. Hmm...

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Aan Julian zijn gezicht te merken vond hij het vreemd dat Dylan zich weinig kon herinneren uit zijn tijd voor het eiland. Toch was hij zo vriendelijk om er niets over te zeggen, wat Dylan zijn kinderachtige persoonlijkheid aanwakkerde en hem liet grinniken. "Geen zorgen, je mag gerust vragen stellen hoor. Ik zie het al aan je gezicht en ik ben niet zo gemakkelijk neer te krijgen. Niet meer tenminste. Het eiland heeft de neiging om sommige geheugens te wissen, al denk ik dat jij je geen zorgen hoeft te maken. Meestal worden de geheugens gewist voor de persoon naar zijn kamer wordt gebracht. Het heeft ook niet veel zin om het later te doen. Je zou ons je verleden kunnen vertellen en wij zouden het jouw weer kunnen vertellen tenslotte" zei Dylan schouderophalend. Misschien was Dylan wat te 'open' in de ogen van sommigen. Toch was hij één van de personen die het meest op zijn geheimen gesteld was. Door de jaren heen had hij echter gemerkt dat het beter was om 'open' te zijn. Op die manier zouden de meesten geen moeite nemen in het uitzoeken van zijn verleden. Ze wisten het zogenaamd al. Tenminste, dat dachten ze. Het zorgde ervoor dat zijn ware geheimen en identiteit geheim konden blijven. Dylan wist ook niet zeker waarom sommige hun geheugens mochten houden en anderen niet. Misschien omdat ze teveel van de Frostkingstones wisten? Teveel van het eiland? Misschien omdat ze met hun geheugens een te grote kans hadden om te ontsnappen? Er waren maar weinig mensen die meer wisten van de Frostkingstones dan Dylan. Hij was er ooit lid van geweest tenslotte. Toch had hij zijn geheugens nog. Hij snapte niet echt wat het verschil was tussen hem en de rest. Zowel diegene met als zonder geheugen. Ja hij was ooit een Frostkingstone, maar toch.
Toen Rhys Dylan zei dat hij alleen maar om boeken hoefde te vragen, werd Dylan even uit zijn gedachten gehaald en glimlachte hij vriendelijk naar Rhys. "Bedankt Rhys" zei hij tegen hem. Hoewel hij geen boekenfanaat was wilde hij het aanbod niet afwijzen. Het was soms doodsaai op het eiland en een boek kon dan goed van pas komen tenslotte.
Dylan merkte dat zowel Julian als Rhys in gedachten verzonken raakten. Iets zei hem dat Rhys erover na dacht hoe hij door de jaren heen zijn verzameling spulletjes had kunnen verkrijgen. Misschien dat Julian er ook over na dacht, hoe hij het zelfde kon doen. Echter wist Dylan wel beter. Waarschijnlijk dacht Julian over zijn verleden. Zijn geschiedenis. Wat hij wel en niet beter had kunnen doen als hij had geweten wat er aan zou komen. Wat hij thuis had achtergelaten. Er waren vele dingen waar je overna kon denken, zodra je op het eiland terecht kwam en ook alle tijd om daarover na te denken tenslotte. Tijd was hier slechts een ilusie. Hoe vaak Dylan de tijd inmiddels wel niet kwijt was geraakt. Als je hem zou vertellen dat hij hier al twintig jaar zou zitten, had hij je ook geloofd. Hij kwam er pas een paar maanden geleden nog achter dat het zijn 18e verjaardag was. Doordat een nieuweling de datum van zijn arrestatie wist. Toevallig op zijn verjaardag. Daardoor wist hij dat hij hier nu acht jaar was. Of tenminste zo ongeveer.
Dylan keek op toen Julain vroeg wat de experimenten precies waren en beet even op zijn lip. "Ik weet niet of je dat antwoord wel wilt weten" zei Dylan eerlijk tegen hem en trok zijn benen op tegen zijn borst.
"Er zijn verschillende experimenten en verschillende plaatsen waar ze worden uitgevoerd. Zo zijn er kamers waar het echt 'privé' is" het woord privé zei hij tussen haakjes. "Maar ook kamers waar publiek kan zijn. Vaak zijn dat de frostkingstones of nieuwelingen om die bang te maken. De experimenten zelf variëren ook. Zo kun je elektriciteit door je heen krijgen, maar ook gewoon een injectie of zelfs een hele operatie. Ik heb gehoord dat ze zelfs mensen half verdrinken. Echter heb ik dat nog nooit meegemaakt dus zou ik het niet zeker weten. Het kunnen ook gewoon roddels zijn om de bewoners nog banger te maken. Daar lijken de bewakers plezier in te hebben" zei Dylan eerlijk, nadat hij merkte dat Julian het echt wilde weten.
"Eigenlijk zou ik aanraden om alles te verwachten wat je je maar kunt bedenken. Zelf heb ik voornamelijk operaties en injecties gehad. Daarnaast krijg je nog flink wat training om je gave onder controle te krijgen"

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Rhys luisterde naar hoe het gesprek verder ging. Hij was blij om te horen dat zijn spullen vertrouwd waren bij Julian. Rhys had zelf veel gehad aan lezen. Even zijn gedachten verzetten van de gebeurtenissen van de dag en opgaan in een fictionele wereld had hij erg geapprecieerd. Zelfs al was het een dag waar niks gebeurde; of juist een dag waarbij het voelde alsof de wereld in brand stond. De enige uitweg van het eiland leek de utopische of dystopische werelden van boeken te zijn, dus daar probeerde Rhys zijn toevlucht in te vinden.
Toen Dylan zijn aanbod ook aannam knikte hij even met een glimlachje op zijn gezicht. Maar die glimlach veranderde al snel naar een lichte frons toen Julian vroeg naar de experimenten. Het was een vraag die Rhys wel had verwacht, maar het was niet eentje die hij graag beantwoorde. De experimenten om zijn gave te ontwikkelen waren in zijn geheugen geprent, het was iets dat hem voor altijd zou blijven achtervolgen. Hij herinnerde ze vaak maar in flarden, flarden waarbij hij bij bewustzijn was; maar de pijn was in zijn geheugen gegrift. Die pijn zou hij nooit meer vergeten.
Rhys luisterde naar het antwoord van Dylan en dacht even na over hoe hij antwoord ging geven. Hij wilde zijn woorden voorzichtig kiezen, maar in dit geval was dat een lastige zaak. "Welke experimenten er uitgevoerd worden ligt ook aan de onderzoeker, sommigen hebben een strak plan, en anderen bedenken het plan terwijl ze bezig zijn" zei Rhys en hij zuchtte licht, "Bij mij hadden ze een precies plan. Toen ze me voor het eerst vertelden wat het plan was, dacht ik dat ze gek waren geworden. Ze wilden een soort verdedigingskracht creëren, eentje die ze nog niet waren tegengekomen hier op het eiland... Vandaar de telekinese...".
Rhys ging even verzitten op het bed. Nu kwam het lastigere gedeelte, het gedeelte dat hij liever niet herinnerde. "Bij mij waren het in het begin vooral injecties, gepaard met schokken elektriciteit.. Soms meerdere keren per dag. Later kwam daar ook nog wel eens experimenten met een soort straling bij.." Rhys keek even van Julian naar Dylan, proberende de herinnering weer weg te drukken. "Nu heb ik alleen nog maar trainingen om mijn gave te versterken en onder controle te houden".

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Edreina reageerde haast aanvallend toen Deirdre vertelde hoe haar geheugen was gewist. Misschien had ze dat detail over zichzelf toch beter verborgen gehouden. Ach, het was sowieso niet iets dat lang geheim bleef. "Kijk zelfs als ik iets te verbergen had, weet ik het nu toch niet meer. Het enige wat ik er over weet is dat deze procedure bij een aantal gevangenen is uitgevoerd, maar geen van ons weet waarom. Het zou heel handig zijn geweest moest ik iets met mijn gave kunnen doen om me mijn verleden te kunnen herinneren, maar mijn gave helpt me daar niet bepaald bij." Dat was waar, het was een aspect van haar gave dat Deirdre haatte. Ze kon alles weten over anderen, hun diepste geheimen achterhalen, maar haar eigen verleden, wie ze was, waar ze vandaan kwam, wat er met haar familie was gebeurd, bleef voor haar verborgen. Deirdre wist niet precies hoe het toekennen van een gave in zijn werk ging. Werd op voorhand besloten wie welke gave kreeg? Of was het iets dat ieder persoonlijk ontwikkelde? Het personeel deed er altijd zeer omslachtig over. Hoe minder de gevangenen op de hoogte waren des te beter. "Wat Edreina zegt is waar, de bewakers zijn speciaal opgeleid om met ons om te gaan en vooral om zich tegen ons te verwezen. Ze zijn op de hoogte van ieders gave en hoe ze deze kunnen omzeilen. Sommigen zijn iets zachter, meer medelevend dan anderen, maar je gave zomaar op een bewaker gebruiken, dan mag je toch wel op enkele nachtjes isolatie rekenen. Hebben ze je trouwens al verteld wanneer ze het gaan uitvoeren, de procedure? Meestal proberen ze die zo snel mogelijk achter de rug te krijgen. Voor sommigen is het zeer pijnlijk, anderen voelen er niets van. Ik was al bewusteloos toen ze hem uitvoerden, misschien kun je voor verdoving vragen."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld