Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

o // Spirits do not exist. *

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent

Ze leek duidelijk in verwarring, moeilijk kon ik zeggen dat ik haar verplaatst had. Toch moest ik ooit mijn menselijke gedaante vertonen. Ze verzorgde mijn wond weer, het voelde prettig toen ze het oude goedje verschoond met nieuwe. Daarna at ik de bessen op voordat ik naar haar toe stapte. Mijn poot legde ik op haar been en hield mijn kop wat schuin. Toen ze zei dat ze mij ergens van leek te herkennen, maakte ik een happy geluidje. Sprong dan op de tafel en ging voor haar zitten, keek haar in de ogen aan. Ze vertelde dat ze met dat vosje speelde, en daarna verhuisde. Daarom was ze al voor enkele jaren niet geweest, dat was het dus. Ik was blij om haar weer te zien, en gezond.
Terwijl ik haar aan keek, probeerde ik de pijn te verlichte, hierdoor kwamen er wat lichtbolletjes in de ruimte te voorschijn wat rond haar kwam te zweven. "sluit je ogen" zei ik zachtjes in haar gedachten. Zo kon ik haar geest wat rustiger maken, sinds die nu chaos was nadat ik afgelopen nacht een deel had los gemaakt in haar herinneringen. Zelf begon ik ook iets te gloeien nu ik mijn krachten gebruikte.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Evie.

Evie glimlachte en streelde zijn pootje toen hij naar haar toe kwam? "Wat is er?" vroeg ze terwijl ze kort achter zijn oren krabde. Ze had het gevoel alsof hij haar iets wilde zeggen. Ze gniffelde toen hij een grappig geluidje maakte en voor haar ging zitten. "Jij bent het he?" vroeg ze aarzelend. Het was vreemd, maar toch had ze het gevoel dat ze het bij het rechte eind had. "No offense, maar is het niet een beetje raar dat je na al die jaren hier nog springlevend bent?" Ze fronste en leunde op haar hand terwijl ze het vosje bestudeerde. Ze speelde even met zijn pootjes.
Evie keek verward op toen het leek alsof er kleine lichtvlekjes door de ruimte aan het zweven waar. What the... Ze wreef door haar ogen en schudde haar hoofd. De lichtvlekjes bleven op hun plaats. Wat was er aan de hand? Evie aarzelde toen ze de stem in haar hoofd hoorde. Iets zei haar dat ze het stemmetje kon vertrouwen. Rustig sloot ze haar ogen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent:

Het voelde fijn als ze tussen mijn oren krabde. Ze keek ook nog bedenkelijk voordat ik voor haar ging zitten. Als ze dan zei dat ik het moest zijn, kon ik moeilijk ja zeggen. Ze moest er zelf achter komen eigenlijk. Het was grappig om te zien hoe ze mij bestudeerde en toen haar vraag vroeg. Ik maakt een lachend geluidje en schudde even mijn kop. Moeilijk kon ik zeggen dat ik al eeuwen oud was. Kon zo, redelijk, de geschiedenis boeken herschrijven van wat er allemaal gebeurd was hier.
Kort keek ik naar haar handen, als ze met mijn pootjes speelde. Mijn pootjes zette ik al snel op haar handen als die op tafel bleven liggen, maar als dan de lichtbolletje kwamen, trok ze haar handen terug en wreef in haar ogen. Ik moest toegeven, het was grappig om te zien. "Nee je droomt niet." zei ik nog voordat ze toch haar ogen sloot nadat ik vroeg of ze haar ogen wilde sluiten.
Als ze dat had gedaan, haalde ik diep adem en probeerde haar geest in rust te krijgen, zo kreeg ik ook mee wat er de afgelopen jaren was gebeurd, toen ze weg was gegaan, ze had zeker veel meegemaakt. Ook pijnlijke dingen kwamen te voorschijn, maar als ik bij het gedeelte kwam, op het moment dat ze weg ging van hier, kwam er een zwarte gedaante voorbij, hierdoor schrok ik en voelde een koude rilling door mij heen gaan, deze koude rilling had ik al zeker voor era's niet gevoeld of gezien, waar had ze die opgepikt?
Zo bleef ik een tijdje zitten tot ik merkte dat haar geest al wat rustiger werd, maar het zwarte gedeelte bleef hangen, dat kreeg ik niet weg. Dat moest ze zelf weg zien te werken. Mijn ogen opende ik en liet de lichtbolletjes verdwijnen, de normale energie die hier hing kwam terug en we waren zeg maar weer terug in het huisje. Waarschijnlijk zou ze zich nog even zweverig voelen.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Evie.

Evie glimlachte toen hij zijn pootjes op haar handen zette en keek hem nieuwsgierig aan. Ze haalde diep adem toen ze voelde hoe een licht gevoel zich verspreidde over haar lichaam, hoe haar spieren en gedachten zich leken te ontspannen. Evie glimlachte toen ze de hoofdpijn voelde verzwakken en streelde het vosje. Geloofde ze in magie? Het leek haar steeds meer waarschijnlijker dat er wel iets moest zijn. Het was onverklaarbaar. Evie hield haar hoofd schuin. "Wat ben jij?" vroeg ze eerder nieuwsgierig dan angstig. Ze stond rustig op en waste het schaaltje dat ze voor de bessen had gebruikt af. "Hoe gaat het met de pijn?" vroeg ze terwijl ze kort over haar schouder keek naar het vosje. Het was bijna absurd hoe snel ze had aanvaard dat er wat meer aan de hand was. Ze kon misschien wel spreken over het lot. Hoe groot was de kans dat ze een vosje terug ontmoette zoveel jaar later? Op dezelfde plek? Evie trok een wenkbrauw op en bedacht zich toen dat ze het canvas van gisteren buiten had laten staan. Snel haalde ze het en plaatste ze het bij de andere schilderijen. Ze ging in kleermakerszit terug zitten en dacht na. "Wat wil je vandaag doen?" vroeg ze aan het beestje. Als haar vermoeden fout was, zou dit heel awkward zijn. Maar ze geloofde er oprecht in dat het vosje tegen haar praatte via gedachten.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent:

Het liefst wilde ik veranderen zodat ik makkelijker met haar kon praten en dingen doen, maar voor nu was het niet echt handig om te veranderen sinds de wond op mijn zij. Afgelopen nacht was het al pijnlijk genoeg, maar ik wilde niet dat ze de hele nacht op de stoel liep.
Haar energie voelde gelukkig rustiger aan, waar ik blij om was. Haar hand even over mij heen voelde als een bedankje. Toen ze vroeg wat ik was, dacht ik na, maar kon even nergens op komen. Als ze dan opstond om het schaaltje af te spoelen, rekte ik mij, voorzichtig, uit. Pijn had ik niet echt meer, dat ging gelukkig snel. Kort keek ik naar de wond, en dan weer naar haar. "Het gaat beter, dank je." zei ik en knikte met mijn kop.
Ik schrok toen ze ineens weg stapte, maar niet veel later terug kwam met het canvas, hopelijk was er niks mee gebeurd. Als ze die neer had gezet, leek die nog goed in orde te zijn, gelukkig. Ik sprong van de tafel af om naar haar toe te lopen als ze was gaan zitten en ging voor haar zitten. Haar nieuwe vraag kwam wat onverwachts, wat wilde ik gaan doen? Mijn kop hield ik schuin en dacht na. Wat wilde ik doen? Nee wat wilde zij gaan doen. "Als je weer terug naar het meer wilt om verder te schilderen is prima." ze ik. Ik zou bij haar blijven, dat was duidelijk, of even rond lopen, maar al snel weer terug keren, dit keer laat ik haar niet weer uit mijn zicht verliezen.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Evie.

Evie gaapte en krabde even onder zijn kin. Ze was dankbaar dat hij er was. Hij bracht haar rust. Evie glimlachte en knikte toen hij haar bedankte. "Graag gedaan," antwoordde ze. Het verbaasde haar hoe snel ze accepteerde dat ze kon 'praten' met een vosje. Het voelde normaal aan voor haar.
Evie glimlachte toen hij zijn kopje weer schuin hield. Het leek een gewoonte te zijn voor hem, wanneer hij nadacht over iets. Het was schattig. Evie schudde haar hoofd toen hij antwoordde. "Je bent nog steeds gewond," protesteerde ze. Misschien was het geen goed idee om hem buiten te laten nu. "Is het niet beter als je wat rust?," antwoordde ze eraan toe.
Evie nam een slokje water en nam een kommetje uit de kast. "Wil je ook wat?" vroeg ze terwijl ze op haar hurken zat voor hem. Ze had hem wel al wat eten gegeven, maar misschien had hij ook wel dorst?

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent:

Ze begon te kapen en ik voelde hoe ze onder mijn kin krabde, zelf begon ik ook te gapen, ze stak me aan, soort van. Ik begon dan na te denken en hoorde al snel haar antwoord. Ze hoefde zich geen zorgen te maken, lopen ging prima, maar als ze liever wilde dat ik rust nam, dan deed ik dat. Maar stil zitten zou wel lastig worden, sinds ik echt niet tegen stil zitten kon.
Een zachte zucht kwam over mijn lippen en keek dan even rond, ik was hier ooit is eerder geweest, maar dat was voor kort. Veel was er niet echt veranderd. Snel keek ik weer naar Evie die weer op was gestaan en richting de open keuken liep, ze vroeg of ik nog wat wilde. Ondertussen was ze nog op haar hurken gaan zitten, waarom ze dat deed, wist ik niet, maar liet het zo. Ik schudde mijn hoofd toen ze vroeg of ik nog wat wilde, ik had genoeg aan de bessen gehad, veel at en dronk ik niet.
Al snel werd ik afgeleid door een geluid buiten het huis en liep richting het raam, leunde met mijn voorpoten op de vensterbank en kon zo net naar buiten kijken, op de vensterbank springen vond ik onnodig. Mijn ogen liet ik de plek af scannen, vond gelukkig niks en liep terug naar Evie.
Hoe graag wilde ik eigenlijk naar mijn mensen form, dat was zeker een stuk makkelijker praten met haar. Mijn kop schudde ik even en keek omhoog naar Evie, "Wat wil jij gaan doen?" vroeg ik dan.

Other
Internationale ster

Other schreef:
TS 2 weken later

Evie:

Evie lachte toen Laurent met zijn poot tegen de onderkant van haar rok sloeg. Het was 2 weken later, en het leek alsof hij al genoeg was genezen om weer rond te lopen. Hij had echter haar zijde niet verlaten sinds ze voor hem had gezorgd. En eerlijk, she didn't mind. Enkel wanneer ze naar de stad ging, bleef hij meestal thuis. Ze was gewend geraakt aan zijn stemmetje in haar hoofd. Zo had ze ook ontdekt dat hij Laurent heette. Evie krabde hem kort onder zijn kopje en ging terug recht zitten op haar picknickdeken, waarna ze een hap nam van een appel. "Hmmmhmmm, dit weer maakt het leven een stuk beter, toch?" vroeg ze met een vrolijk lachje. Ze gaf het vosje een duwtje waardoor hij met een kleine plof op het gras terechtkwam. Ze grinnikte even toen hij haar verbouwereerd aankeek. "I'm sorry," plaagde ze hem waarna ze hem kort knuffelde. Evie hield haar hoofd schuin en keek om haar heen. "Laten we zo naar huis gaan," knikte ze. "Ik wil nog wat schilderen," legde ze uit toen hij haar vragend bestudeerde.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent:

De dagen waren voorbij gegaan alsof het heerlijke bessen waren, nu zaten we in de warme schaduw bij het water. Sinds die dag ben ik niet weg van haar gegaan, oke als zij weg moest naar de stad, bewaakte ik het huisje voor haar. Dan was ik wel in mijn mensen form, het liefst zou ik het ook in haar aanwezigheid willen, maar dat kwam later nog wel.
Haar rok kwam iets omhoog toen er een zacht briesje voorbij kwam, ik sloeg er tegen aan nadat ik het op had gemerkt. De wond op mijn zij was zo goed als, bijna, genezen, af en toe deed het nog wel jeuken, maar dat was omdat het aan het genezen was.
Ze kriebelde weer even op mijn kop waardoor ik haar arm likte. Mijn naam had ik eerder ook verteld. Ze was ook niet meer verward als ik in haar gedachten sprak. Ik begon te gapen en ging daarna met mijn poot over mijn snuit. Als ze melde dat het weer heerlijk was, kefte ik en keek haar aan, het was zeker heerlijk weer. Weer gaapte ik even, waardoor ik niet merkte dat ze haar hand naar mij toe bracht om mij dan, rustig, om te duwen. Ik verloor hierdoor mijn evenwicht en viel om. Snel kwam ik omhoog en keek haar aan. Even bleef ik staan, maar sprong dan op haar schoot om daar te gaan liggen, dat deed ik wel is vaker, zodat haar benen in slaap vielen waardoor ze niet op kon staan voor een tijdje. Dit deed ik ook nadat ze melde dat ze terug wilde gaan om nog wat te schilderen.
Met even na denken, stapte ik dan toch van haar schoot af, draaide mij om en keek haar aan. Het was fijn om naar haar te kijken als ze aan het schilderen was, het was rust geven, en zo dacht ik ook even niet aan wat er om mij heen was. Dan begon ik rond te lopen, om te melden dat het prima was om terug te gaan.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Evie.

Evie lachte zacht toen hij haar arm likte. "Dat kietelt," gniffelde ze vrolijk. Ze vond het leuk om zo rond te dollen. Het was relaxerend en ze leek even al haar zorgen te vergeten. Je zou bijna denken dat het stadsleven niet meer bestond als je je zo in de natuur begaf. Het was een heel ander gevoel.
Ze streelde Laurents rug toen hij op haar schoot sprong om zich daar te nestelen. "Lig je weer goed?" vroeg ze met een liefkozende glimlach. Ze legde haar hand op zijn pootje. Evie gaapte kort en knikte toen hij van haar schoot stapte. "Let's go," kondigde ze aan. Ze hief haar rok wat op zodat die niet te vuil zou worden en zette haar pas in door het bos.
Het was lekker rustig, amper iets te horen behalve het ritselen van de blaadjes en wat gefluit van de vogeltjes. Evie stapte door en keek over haar schouder naar Laurent die haar volgde. Ze zakte plots met haar ene voet wat door en slaakte een geschrokken kreet toen haar voet enkele scherpe punten raakte en een touw zich strak rond haar enkels trokken. Evie sloeg haar hand voor haar mond en zakte door haar knieën. "Fuck, fuck..." Ze hield haar tranen in terwijl ze het touw wanhopig probeerde los te krijgen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent:

Het was altijd leuk om haar hand te likken sinds ze er niet altijd tegen kon. Nadat ik dan van haar schoot af was gestapt, wachtte ik tot zij op was gestaan om terug te lopen. Rustig wachtte ik tot zij ook was op gestaan en begon dan, vrolijk, voor uit te lopen. Het was heerlijk stil, zoals altijd, de afgelopen dagen waren er amper jagers geweest, en als ze er waren, verstopte ik mij goed.
Jammer was het dat de nieuwere generaties niets meer gaven om spirits of andere wezens die al eeuwen door het bos trekken en leven. Elk jaar werden we steeds meer vergeten, wat wij ook wel merkte. Er werd veel achter gelaten in het bos, vaak genoeg raapte ik de rotzooi die zij achter lieten, op. Even zuchtte ik en keek om naar Evie, maar voor ik het wist, hoorde ik een klang geluid van metaal en gevloek. Met een ruk draaide ik mij om en zag hoe Evie op de grond zat te vloeken en hield een touw vast.
Ik sprong naar haar toe, maar tijdens de sprong liet ik mij veranderen naar mijn mensen gedaante om haar uit de val te krijgen, hierbij had ik niet na gedacht, maar anders kon ik het niet los krijgen van haar been. Terwijl ik de klem los probeer te krijgen, hield ik mijn tanden strak op elkaar door de concentratie. De mensen hebben wel sterkere vallen gemaakt zo te merken. Mijn ogen gloeide iets op, zoekend naar een palletje of iets om het ding los te krijgen, maar deze leek echt goed gemaakt te zijn. Mompelde in een oude taal wat vloek woorden, ging met mijn hand door mijn haar heen en dacht na, er moest een ding zijn om de klem los te maken.

Other
Internationale ster

Other schreef:
Evie.

De val waarin ze was getrapt was van complexe aard. Hij bestond uit een metalen val en een soort van touw dat er aan was verbonden, waardoor de prooi zeker niet zou kunnen ontsnappen. In dit geval, was zij erin geslaagd in zo'n val te trappen. Ze beet op haar onderlip, de tranen inhoudend.
Ze keek op naar Laurent, op het moment dat hij van een vos veranderde in een mensengedaante. Verward keek ze hem aan. "Laurent?" vroeg ze zachtjes, voor een seconde vergetende dat ze in een val zat. Evie hield zachtjes zijn arm vast toen hij probeerde de klem los te krijgen. "It hurts," zei ze zacht. Ze moest wanhopig moeite doen om niet buiten bewustzijn te raken. Evie haalde diep adem en dacht logisch na. "Er moet ergens een sleutelgat zitten," bedacht ze zich terwijl ze naar de val wees. Het kon niet anders, anders zouden de jagers zelf hun vallen niet openkrijgen. Ze zouden dat moeten weten op te prutsen. Ze had geen idee wat anders te doen, mocht dat niet werken. "Laurent...wat ben je?" vroeg ze aarzelend. Ze vertrouwde hem en misschien was dit niet het goede moment om zo'n dingen te vragen, maar ze moest het gewoon weten. Ze had het gevoel alsof hij haar de afgelopen dagen voor schut had gezet. Was hij altijd geweest wat hij was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Laurent:

Duidelijk was ze te zien dat haar emoties alle kanten op vlogen. Ze had pijn, ze was in de war door mij en ze probeerde kalm te blijven. Ik keek op toen ze mijn naam zei, maar keek al snel weer naar de val. Mijn hoofd schudde ik toen ze een sleutelgat opnoemde. "Die is er niet." zei ik normaal. "Er moet ergens een pal zitten om het los te krijgen, maar dit is een totaal nieuwe val." zuchtte ik terwijl ik alsnog de klem met mijn kracht probeerde te openen, er kwam wel wat beweging in, maar niet veel.
Om terug op krachten te komen, liet ik de klem, voorzichtig natuurlijk, los en keek Evie weer aan toen ze vroeg wat ik was. Ik had nog wel een oplossing, alleen dat zou haar laten schrikken en niet meer naar het bos laten gaan. Mijn ogen richtte ik dan weer op de klem en haalde diep adem, dan maar zo. Toch zette ik al mijn kracht op de kaken van de klem om deze open te krijgen, er kwam meer beweging in dan eerder en zag hoe de punten los kwamen uit haar been. Mijn lichaam begon te trillen, maar het lukte toch, normaal had ik een klem zo open, maar deze was echt een totaal ander ontwerp.
De klem kreeg ik los van haar been en zonder haar nog meer pijn te doen, trok ik de klem weg, liet het los zodat het weer bij elkaar kwam. Deze gooide ik weg en keek Evie aan, zonder nog wat te zeggen, pakte ik haar been en hield mijn handen boven de wond. Nu was het aan mij om haar te verzorgen. Ik haalde diep adem en een gloed kwam vanuit mijn handen, langzaam, maar zeker, kon je de wond op haar been verdwijnen, ook inwendig werd het genezen. Dit gaf mij nog een keer flinke inspanning, maar voor haar zal ik alles doen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld