Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Account verwijderd

schreef:
Furieus liep Velasco naar zijn kamer. Dit ging niet zoals gepland. Dit ging totaal niet zoals gepland. Na het gesprek was het de bedoeling om Kumeza op te zoeken maar gelukkig voor hen hoorde hij dat er een verondrustend gesprek werd gevoerd. Kumeza had dus toch gelijk. Wie was hij ook om te denken er zo makkelijk vanaf te komen. Zijn handen woelden door zijn haar. Terwijl Velasco zijn vluchtplan uitstippelde, stormde hij de kamer binnen. Tot zijn verbazing stond er nog een andere jongen. Hij hervatte zich en begroet de jongen. "Als ik mijn spullen heb gepakt, moet ik bij de magie les zijn," vervolgde hij terwijl hij druk in de weer was met de leren tas, "En jij? Zin om mee te lopen?" Gelukkig had zijn kamergenoot vechtles, en moest hij het aanbod afslaan.

Met zijn hoofd nog bij de pauze liep hij naar het klaslokaal toe. Onderweg was hij Kumeza niet meer tegengekomen dus moest Velasco het nieuws brengen tijdens de les.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Zo te horen mag ik heel dankbaar zijn dat ik met Milan een kamer deel. Hij heeft me zelfs een deken gegeven, schattig toch. Was Kumeza diegene die mijn zwarte manen heeft verpest. Ik heb haar inderdaad wel op het feest gezien en zelf lijkt ze geen last te hebben van trollenhaar. Heb jij straks geen magielessen met haar, dat lijkt me de perfecte kans voor een kleine beginnende comeback, gewoon een waarschuwing van wat er nog gaat komen. Wat Velasco betreft, daar zou ik mee oppassen. Het nadeel van niet magisch zijn is dat ik niets tegen zijn krachten, hypnose of wat dan ook kan doen en persoonlijk heb ik geen zin om me onbewust belachelijk te maken voor de school. Als we iets met hem doen, is het belangrijk dat hij niet weet dat wij het waren. We moeten er een alibi voor hebben.
Een nieuwe jongen hield een kaart voor Félines ogen. Ze bleken vrienden te zijn, daaruit concludeerde Rafa dat als Féline hem mocht, hij waarschijnlijk wel leuk gezelschap zou zijn. Hij schudde één van zijn handen en stelde zichzelf voor als Rafaël de Chateâupers, maar zeg maar Rafa want dat doet iedereen. "Romeo je bent hier nog maar net, maar zin om een grapje met wat mensen uit te halen?" Rafa legde hem het hele Kumeza, Velasco debacle uit. Hoe meer mensen er aan hun kant stonden, hoe beter. Na zijn uitleg rinkelde de bel. "Ik hoor je antwoord later wel." zei hij en wandelde met Gabi naar de vechttraining. "Ik zou bijna denken dat Sneeuwwitje je moeder is." zei hij lachend toen er een stukje appel in haar keel bleef steken. Hij verdween in de kleedkamer waar hij zijn uniform ruilde voor sportkleding. De zaal had iets weg van een gewone sportzaal, alleen hing er een arsenaal van wapens aan de muren. Rafaëls ogen fonkelden bij het zien van al die verschillende dolken, zwaarden en bogen. Al werd de pret snel bedorven door de twee leerkrachten. "Vandaag worden jullie getraind in manuele gevechtstechnieken. Iedereen kiest een partner uit, waarna jullie tegen elkaar schijngevechten zullen houden. De nadruk ligt hierbij op schijn, de eerste die iemand echt verwond, mag met ons mee naar de directrice en directeur.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Christian:

Ik stond op omdat de bel ging. Ik liep niet naar de eetzaal maar ging regelrecht naar mijn kamer toe, toen ik binnen was smeet mijn tas op de grond en trok mijn lade open "waar is dat rot ding als je het nodig hebt" snauwde ik terwijl ik allemaal papieren uit de lade aan het gooien was. Na een tijdje zoeken ging ik in de lade er onder kijken, die lade lag vol met stiften, potloden en pennen. Ik gooide ze stuk voor stuk uit mijn lade om te kijken of ik het kon vinden. Met een zucht gooide ik hem weer dicht. Ik draaide me om haalde mijn hand door mijn haren en liep de kamer weer uit, ik smeet de deur dicht en liep naar de eetzaal. Ik wilde net bij een groepje gaan zitten, maar de bel ging. Ik draaide om en liep de eetzaal uit. Ik pakte mijn rooster en zag dat we vechtlessen hadden, ik liep in de kleedkamer en trok mijn sportkleding aan, en liep naar de zaal. Ik keek rond en zag allerlei verschillende wapens hingen, van dolken tot enorme zwaarden. Een zucht verliet mijn lippen. "Geef me maar een schaar die ik ergens in kan gooien." zei ik zacht tegen mezelf terwijl de leerkrachten begonnen te praten "Vandaag worden jullie getraind in manuele gevechtstechnieken. Iedereen kiest een partner uit, waarna jullie tegen elkaar schijngevechten zullen houden. De nadruk ligt hierbij op schijn, de eerste die iemand echt verwond, mag met ons mee naar de directrice en directeur. " Ik liep naar de eerste, de beste persoon die ik zag staan. Blijkbaar vond hij het goed, en niet veel later stonden we met zijn tweeën.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Logischer om vervloekt te zijn met ijskrachten, zeg je? Ja, dat kan ik moeilijk vragen he! dacht Kayla bij zichzelf. Er gingen verschillende emoties door haar heen en ze wist niet welke kant dat ze op moest gaan. Kayla raakte vanbinnen vol in paniek.
'Als jij een schilderij hebt, waarom heb ik die dan niet? Waarom heb ik niks wat naar jou wijst?' zei ze al licht in paniek. Waarom herinner ik me er zo weinig van?
'Nee, ik kan me nu niets herinneren. Het enige dat ik weet is dat toen ik je hier voor het eerst zag dat ik een gevoel had dat ik je zou moeten kennen. Verder helemaal niets!'.
Kayla moest proberen om zichzelf te herpakken en zeker om haar krachten binnen te houden, maar het wilde nog niet helemaal lukken. Ze voelde dat haar handen langzaam warmer werden, maar een oranje gloed van een vlam was er nog niet te zien.
Kayla kon dit moment moeilijk bevatten. Ze vroeg zich af waarom Milan nog bij haar bleef en nog zo aardig was. Waarom liep hij niet weg? Waarom zei hij niet dezelfde dingen als dat ze thuis hoorde van de dorpsbewoners over haar vader? Dacht hij dan niet dat Kayla hetzelfde kon gaan doen? Ze wist het niet en de paniek bleef groot.
Milan veegde een traan van Kayla's gezicht weg en zei vervolgens dat Kayla op een jongere versie van hun moeder leek, waarna hij haar dichter tegen zich aan trok, maar Kayla duwde hem van haar af. 'Niet doen. Ik wil je geen pijn doen. Ik wil niet nog een keer iemand zich laten verbranden.' zei ze. Ze keek hem nog met grote ogen aan om zich vervolgens om te draaien en huilend naar haar kamer rende.
Was dit nu werkelijk gebeurd? Of was dit slechts een droom? Haar grootste vraag was nu waarom haar moeder Kayla nooit iets vertelde over Milan in de brieven die ze naar haar stuurde. Deed ze dat bewust? Of had haar vader er iets mee te maken?
Het alleen zijn in de kamer gaf Kayla rust en ze voelde dat haar krachten weer wegzakten. Gelukkig is het niet uitgelopen op een totale ramp. Een tweede keer kan ik er echt niet bij hebben. Ze dacht aan de ruzie die ze had met haar vader en hem per ongeluk had verbrand. Nog altijd had ze er spijt van, maar Hans stelde haar gerust dat het niet nodig was, maar ze bleef er bang voor dat het nog eens ging gebeuren.
Ze kwam weer volledig tot rust en keek nog even in de spiegel of haar ogen niet te rood waren van het huilen, waarna ze haar spullen pakte en haar weg nam naar de les 'magie en vechten'. 'Milan zal vast ook magielessen hebben. Dit wordt nog wat' zei ze tegen zichzelf en ging op weg naar het lokaal.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

Wat Rafa zei zette mij gelijk aan het denken. Misschien wat flesjes magisch spul door elkaar gooien, of hun concentratie er af gooien als hun een spreuk doen. Ja, dit komt wel goed. Begrijp me niet verkeerd, dit is mijn manier van lol maken en een klein beetje comeback. Geen haat of iets, daar doe ik niet aan, tenzij het écht serieus wordt. Terwijl ik weer het afgeleid katje ben zie ik dat Rafa en Romeo wel goed kunnen opschieten. Daar ben ik wel blij mee. Mijn lach werd groter, samen met mijn zelfvertrouwen. Al ben ik wel bang voor de les, zonder Gabi of Rafa. Ach, ik heb Kayla, Milan en Romeo, denk ik.
De bel ging. Vluchtig kijk ik of ik Romeo ergens zie. Verder op in de menigte zie ik hem naar de volgende les lopen. Achja, dan maar gepoef. Ik poef mezelf voor het klaslokaal op de tweede etage. Om de hoek komt er een jongen langs gerend waardoor ik bijna over de reling val. "Miauw!" roep ik. Jezus, beetje fatsoen mag wel... Denk ik bij mezelf. Ik trek mijn kleding recht en loop het lege lokaal binnen. De leraar begroet mij en ik groet netjes terug. Ik ga in de linkse rij in het midden zitten, niet achterin want dat valt te veel op. Velasco zal wel chagrijnig zijn en alles met Kumeza bespreken lekker ver weg van mij. "Jammer voor hun dat ik de oren van een kat heb" grinnik ik. Ik zie Romeo het lokaal binnen slenteren en ploft zich naast mij. "Hee Roomijs, dit is ons kans om Kumeza en Velasco terug te pakken. Als gaan we op Velasco nog rustig. Kumeza heeft nou al te veel uit gevreten." fluister ik snel. Ondertussen kijk ik of Kayla er al is, wat extra gezelschap kan geen kwaad.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Gabi:

"Ik zou bijna denken dat Sneeuwwitje je moeder is." merkte Rafaël lachend op. Ik kon mijn lach ook niet meer inhouden "Nou gelukkig niet." Zei ik tegen hem voordat ik de kleedkamer in liep, ik trok mijn sportkleding aan en liep de zaal in. Er verscheen een enorme glimlach op mijn gezicht, alle wapens, zwaarden, dolken en nog veel meer, ik kon niet wachten om ze te gebruiken. Ik wilde naar de wapens toe lopen, maar werd aan mijn arm weer terug getrokken door iemand, wie het was wist ik niet. Ik wilde me omdraaien om te kijken wie het was maar de leraar begon met praten "Vandaag worden jullie getraind in manuele gevechtstechnieken. Iedereen kiest een partner uit, waarna jullie tegen elkaar schijngevechten zullen houden. De nadruk ligt hierbij op schijn, de eerste die iemand echt verwond, mag met ons mee naar de directrice en directeur." Dus we hadden vechtlessen waar we niet eens echt mochten vechten. Ik liep naar de wapens toe terwijl iedereen een partner aan het zoeken was. Ik wreef met mijn hand over een zwaard heen. Ik liep weer terug en zag dat de meeste mensen al een partner hadden, er stonden nog maar een paar mensen. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen, en een zucht verliet mijn lippen. Ik had absoluut geen zin om met iemand samen te gaan werken die niet eens weet wat een dolk is. Ik wilde naar de leraar toe lopen om te vragen of ik niet alleen kon oefenen met pijl en boog, maar er stopte iemand voor mijn neus.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Kayla leek een klein beetje aangebrand en paniekerig, maar dat kon Milan ook wel begrijpen. Hij snapte niet hoe het kon dat ze zich niets kon herinneren van hun gezamelijke verleden, aangezien hij jonger was en zich de grote lijnen nog wel kon herinneren, maar goed. Hij kon wel begrijpen dat ze het niet leuk vond om helemaal niets van hem te weten. Had ze nog wel contact met hun moeder? Milan had er weinig van gehoord en vond dat ook niet zo heel erg prettig.
"Ik weet niet waarom je geen schilderij of zo hebt." sprak Milan op de vraag die Kayla hem stelde. "Ik heb altijd gedacht dat jij ook zo'n schilderij of iets zou moeten hebben" zei hij dan. Dat leek hem wel logisch, ze had tenslotte recht op het schilderij.
Terwijl Kayla aan het praten was, begonnen haar handen warmer te worden. Er was niet veel te zien, maar Milan kon het duidelijk voelen aangezien hun krachten totaal het tegenovergestelde waren. Milan was ijs en kon daardoor temperatuurverschillen duidelijk voelen.
"Kayla, probeer je even te ontspannen. Je hebt moeite om je krachten te beheersen" sprak Milan rustig tegen haar en keek haar aan toen ze zich van hem terugtrok.
"Ik ben misschien een wandelend ijsje, maar ik kan wel tegen wat warmte." zeg ik tegen Kayla. "Je gaat me niet zo gemakkelijk verbra..." maar voor Milan zijn zin kon afmaken, rende Kayla al weg. Even beet Milan op zijn lip. Hij moest iets doen om haar te helpen. Ze was duidelijk van streek, iets wat Milan goed kon begrijpen. Het was niet niets, ontdekken dat je een broertje had zonder er vanaf te weten en hun familiegeschiendenis was niet bepaald rustig. Zeker niet in combinatie met de geschiedenis van Hans, die ze ook op haar schouders droeg. Milan vroeg zich af of ze erg te leiden had om wat Hans had gedaan, maar zo te merken wel. En anders wel om haar gave. Net als hun moeder Elsa was ze doodsbang voor haar krachten. Goed, Milan was ook niet bepaald de beste erin, maar zoveel angst als Kayla voelde, voelde hij nog niet voor zijn krachten.
Zuchtend draaide Milan zich om en liep naar zijn eigen kamer toe, waar hij op zoek ging naar de speciale deken, die hij nog in zijn koffer had voor zijn tweede kamergenoot. Deze deken legde hij zachtjes op het bed van de nieuwe jongen, waarna hij zijn ijskittens op schoot nam. Hij zou binnenkort eens naar de grote Pabbie gaan en hem advies vragen om Kayla haar krachten. Het probleem was alleen dat hij slechts één keer per maand kon gaan, dus moest hij het goed timen. Hij kon niet zomaar gaan. Stel dat hij iemand zwaar verwonde, of Kayla iemand verwonde. Aan de andere kant, als hij niet ging, zou Kayla misschien nog sneller iemand verwonden. Ze was te bang voor haar krachten. Juist die angst maakte dit soort dingen zo onvoorspelbaar..
Nog steeds in zijn gedachten verzonken, schrok Milan op van de bel. "Is de pauze nu al voorbij?" mompelde Milan verbaasd terwijl hij opstond en even zacht zuchtte. Rustig zette hij zijn kittens op de grond en liep zijn kamer uit. Zo uit zijn hoofd werd de klas nu weer gescheiden, maar niet in keuzevakken. De magische leerlingen zouden nu samen les hebben en de niet magische leden. Rustig liep hij naar de kantine en keek om zich heen of hij iemand uit de klas zag en besloot al snel om gewoon een klasgenoot met magische krachten te volgen. Zo te zien volgde ik mijn kamergenoot, nu maar hopen dat hij werkelijk krachten had. Anders was het een goede blunder geweest, om in de vechtlessen te komen. Hoewel hij ook wel geïnteresseerd was in die manier van vechten.
Toen hij eindelijk bij de klas was aangekomen, ging hij rustig op een stoel zitten. Het viel hem op dat Féline met zijn nieuwe kamergenoot zat te fluisteren. Blijkbaar kenden ze elkaar. Echter, had hij het bij hun ontmoeting over een andere wereld en had hij zich voorgesteld als een Hearts. Zou dat betekenen dat hij een afstammeling was van the Queen of Hearts? Het zou kunnen en ook goed verklaren waarom hij Féline kende. Als hij het goed wist, kwam zij tenslotte uit de zelfde wereld als the Queen of Hearts. Ze leken hem in elk geval hechter dan je normaal zou zijn als je elkaar net een paar minuten of uren kende.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Elliot bleef nog even op zijn bed zitten. Het bed was fantastisch, niet te hard, niet te zacht. Het was een luxe, bijna overbodig. Met een minder luxe bed was hij ook al tevreden. De schooloutfit zat ook fijn en bijna vond hij het niet erg om hier te zijn. Oké, er zaten vast rare mensen en de lessen zagen er ook raar uit (Serieus, waarzeggerij? Verzorging van Fabeldieren?), maar het was comfortabel. Het is iets. Een ander nadeel was dat hij best halfbroers of halfzussen tegen zou kunnen komen. Zijn moeder had hem nog verteld wie zijn vader was. Een crimineel, die jaren geleden een nacht bij haar schuilde voor de overheid. Hij was knap en een charmeur en het was dus bijna jammer dat hij een crimineel was. Waarschijnlijk was hij nu dood, tenzij hij een knappe prinses trouwde, waardoor zijn criminaliteit goedgepraat zou zijn. Dat zou wel echt saai en anticlimactisch zijn, dus hij nam aan dat zijn vader dood was. Elliot vermoedde dat Flynn, zijn vader, ook bij meer vrouwen geschuild heeft en dat hij dus een veel grotere familie zou hebben dan hij ooit kon geloven. Twee weken was zijn wereldje nog zo klein, maar nu kon hij deel zijn van een grote familie en zat hij op een enorme school met jongeren net zoals hij, maar dan wat machtiger. Elliot was niet zo machtig. Vaak in problemen, niet veel luisteren naar de autoriteit en nachtelijke wandelingen waren dingen die hij nou eenmaal deed. Hij werd uit zijn gedachten gegooid door een jongen die de kamer in kwam stormen. "Oh, hoi," zei hij. De andere jongen moest naar magieles en vroeg of hij meeliep, maar helaas. "Sorry, ik heb vechtles," vertelde hij, terwijl hij op zijn rooster keek. De andere jongen liep daarna snel weer weg. Elliot stond weer op en zag dat hij vechtlessen had. Helaas was de andere jongen al weggelopen, want hij had geen idee waar hij naartoe moest. Hij rende meteen de gang op, maar kon hem niet meer vinden. Stom, nu moest hij weer naar de receptie. Met enige tegenzin vertrok hij naar de receptie, waar de vrouw van zonet nog zat. "Hoi, ik ben er weer."
"Oh, wat is er?"
Blijkbaar had ze nog geen kop koffie gehad, want ze zat er nog net zo ongemotiveerd bij als net. "Ik moet naar vechtlessen, maar eh, ik weet niet waar dat is."
De vrouw leunde naar voren en meteen schoof Elliot een beetje naar achteren. "Je loopt die gang uit en dan loop je naar rechts, dan vind je het aan je linkerhand."
"Eh, bedankt,'' waarna hij meteen wegliep. Niet nog meer tijd verspillen van de vrouw. Bij het lokaal aangekomen zag hij al een aantal mensen. In de zaal hingen allemaal dolken en andere wapens en er stonden leerlingen met gymkleren. Het was Elliot helemaal niet opgekomen dat hij wel eens sportkleren naar vechtlessen aan moest doen. Hij viel echt op met zijn schoolkleren. Geen tijd om terug te gaan en om te kleden. De les was al begonnen. Ze moesten een partner zoeken. Sinds hij letterlijk een kwartier geleden aan was gekomen, was het overweldigend. Elliot ging naar de eerste de beste persoon die er redelijk aardig uit zag. "Eh, zullen wij samen werken?"

@Dauntless (Rafa)

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla liep rustig naar het lokaal toe met het gesprek met Milan in gedachten. Ze had nu zoveel vragen die nog onbeantwoord waren.
Ze was weggerend zonder dat Milan zijn verhaal af kon maken. Wat niet haar bedoeling was, maar ze raakte totaal in paniek en was bang dat hetzelfde ging gebeuren als wat er bij haar vader gebeurd was.
Kayla wilde weten hoe Milan nu over haar dacht. Bij het zeggen dat Hans haar vader was, liep hij niet weg of ging hij zich niet opeens anders gedragen tegenover haar, maar het kon ook schijn geweest zijn. Milan zal vast niks meer met me te maken willen hebben. Hij zal vast denken dat ik er ook 'zo eentje ben'. Net als de dorpsbewoners dachten dacht ze bij zichzelf.
Kayla kwam het lokaal binnen en zag Féline al meteen zitten. Gelukkig ben jij er ook nog dacht ze. Dat Féline er ook was, gaf haar een kleine opluchting, maar Kayla zag dat ze nog druk bezig was met iemand anders. Een jongen. Was dat die Romeo waar ze altijd over sprak? Hij leek wel aardig en Féline had veel plezier met hem.
Kayla had Milan intussen ook al gespot en ze wist niet precies of ze naar hem moest gaan of niet. Er was wel een stoel vrij naast hem, maar ook nog naast Féline en eigenlijk was de keuze wel al snel gemaakt. Ze besloot om naast Féline te gaan zitten, maar Kayla liep nog wel even naar Milan toe. 'Ik ehm..sorry dat ik weg liep.' zei ze. Er lagen nog woorden op haar tong, maar ze kreeg ze niet uit haar mond. Ze keek Milan nog even aan, maar ze besloot verder te lopen naar Féline en ging op de stoel naast haar zitten.
'Hey, Felien!' klonk ze een beetje somber. 'Ik neem aan dat dit Romeo is?' vroeg ze. 'Leuk je te ontmoeten. Ik ben Kayla' begroette ze Romeo. 'Iemand van jullie twee nog plannen om heibel te schoppen? Ik kan wel wat plezier gebruiken' zuchtte ze.

Account verwijderd

schreef:
In zijn ooghoeken ziet hij Kumeza. Uit zijn tas haalt hij een blanco papiertje. Snel krabbelt hij Blijf op je hoede en stopt het in haar hand.

Om Félien in de gaten te houden gaat hij pal achter haar zitten. Wat de leraar bespreekt hoort hij niet, het boeit hem eigenlijk ook vrij weinig. De jongen naast haar komt hem bekend voor. Zijn naam kan hij niet plaatsen, maar het ligt op het puntje van zijn tong. "Jammer voor hun dat ik de oren van een kat heb." Hoort hij haar tegen de mystrieuze jongen zeggen. Jammer voor haar dat ik dat al verwachte denkt Velasco en voor kort verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Helaas niet voor lang als ze beginnen over Kumeza. "Félien?" Kucht hij, "Zou ik een pen mogen lenen?". Een pen was natuurlijk niet wat hij nodig heeft maar een beetje verwarring schoppen wel. Even laten weten dat Velasco ook nog bestaat.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Gabi:

De jongen die voor me stond was de jongen die vannochtend die opmerking had gemaakt. 'Samenwerken?' Vroeg hij met een walgelijke glimlach op zijn gezicht. 'Prima!' Zei ik terwijl ik terug liep naar de groep. De leraar gaf iedereen een wapen. 'Je vecht nog best goed voor een schurk.' Merkte hij op. 'Maar je bent natuurlijk veel slechter dan de helden' ik negeerde zijn opmerking en ging rustig weer verder. 'Heeft je vader je leren vechten?' Vroeg hij met weer die walgelijke glimlach. Ik liet mijn wapen vallen en vloog hem in zijn keel. Iedereen staarde naar ons en de leraren probeerde me van hem af te trekken. Maar ze kregen me niet los, er kwamen een paar andere leerlingen helpen. Toen ik zijn nek had los gelaten hapte hij naar adem. Ik sprong weer terug naar hem maar een leerling hield me weer tegen. 'Juffrouw Gabi jij weet waar je nu heen moet!' Zei één van de leraren 'ik loop wel mee' De leraar gaf me een duwtje in mijn rug in de richting van de deur, ik keek naar achter en zag een kring van mensen om de jongen heen staan. Dit was de laatste keer dat ik een persoon een tweede kans gaf. Toen we voor de deur van de directrice stonden deed de leraar de deur open 'Je moet even wachten ze komt er zo aan' zei hij terwijl hij de deur uit liep. Hij draaide de deur op slot. Ik probeerde de deur open te trekken en schoppen, maar het lukte niet. Fijn...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza had echt geen zin om naar de les te gaan. Ze had op het punt gestaan te spijbelen, maar nu de geesten niet meteen aan haar kant stonden, was het geen goed moment om ergens alleen tijd door te brengen. Misschien zou ze Velasco of Yuka kunnen overhalen mee te gaan, maar ze kon hen beide nergens vinden en met het lood in de schoenen slenterde ze naar het lokaal voor de magie les. Velasco was al in het lokaal, maar er was geen plaats meer naast hem vrij. Toen ze voorbij wandelde voelde ze hoe er iets in haar hand werd gestoken. Stilletjes las ze het briefje. Féline, dat was de naam die haar meteen te binnen schoot. Net nu haar krachten zo beperkt waren, dit was absoluut niet het geschikte moment. Om de situatie nog te verergeren kwam de leerkracht één per één een gesprekje voeren zodat je kon tonen wat je krachten waren en in hoeverre je deze controleerde. Dit was de perfecte gelegenheid om iemand terug te pakken, want ze zou het niet eens merken. Kumeza hoopte dat als ze zichzelf gedeisd hield Féline dat ook zou doen. Gewoon geen oogcontact maken, doen alsof je niet in het lokaal zit, maar natuurlijk vroeg Velasco haar om een pen. Wat was hij van plan? Hoe moest ze hem duidelijk maken dat magie gebruiken even geen optie voor haar was.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Kayla ploft zich op de stoel naast mij en vertelt dat ze wel wat plezier kan gebruiken. ''Komt goed, ik heb al iets in gedachten'' fluister ik in Kayla's oor terwijl de leraar uitlegt dat hij de leerlingen een voor een bij hem roept ter evaluatie in hoe ver iedereen zijn of haar krachten onder controle heeft. In mijn ook hoek zie ik hoe Velasco mij in de gaten houdt. Precies volgens plan. Kumeza wordt naar voren geroepen. Ik zie hoe gespannen ze is en wanneer onze blikken kruisen zie ik een vonkje angst in haar ogen. De krachten van Kumeza heb ik al gezien en heeft mij ook redelijk bang gemaakt, vandaar dat ik nu nog niks doe. Maar Velasco probeert mij duidelijk af te leiden en vraagt mij om een pen. Prima, ik kan nu ook al wat lol maken. ''Uhm, ja hoor, even zoeken.'' zeg ik poeslief tegen Velasco. Ik ritsel in mijn etui en vis daar mijn paarse pen uit. ''Hier, volgens mij doet deze het nog.'' zeg ik en tik ondertussen Kayla en Romeo aan zodat die omkijken. Velasco neemt de pen aan en klikt met open. Een wolkje paars glitter wait zo in Velasco's gezicht. ''Hahahaha, sorry.'' zeg ik lachend. Ik trek de pen uit zijn handen en geef hem een normale pen. ''Deze is wel normaal.'' zeg ik met een knipoog. En ik draai me weer terug.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Rafa werd aangesproken door een jongen die zo te zien was vergeten zich om te kleden. "Goed idee. Ik waarschuw je alvast dit is niet mijn eerste gevecht is. Misschien wil je toch eerst iets gaan aandoen waarin je wat meer bewegingsruimte hebt, want het is niet omdat ik je niet ken dat ik me ga inhouden." Hij stelde zich uitdagend op tegenover zijn tegenstander. Zijn blik scherpgesteld op de kleinste beweging die de andere jongen maakte. Plots hoorde Rafa tumult vanachter zich. Hij draaide zich met een ruk om en zag dat Gabi in gevecht verwikkeld was met één of andere kerel. Zonder na te denken rende Rafaël naar de menigte mensen en baande zich een weg tot bij Gabi. "Laat hem los hij is het niet waard" zei hij, maar de leerkrachten hadden dit debacle al lang opgemerkt. Eerlijk waar Rafaël had medelijden met haar toen ze werd afgevoerd naar de directrice. Zeker omdat de kerel die ze had aangevlogen nu deed alsof ze een losgeslagen wilde was. Nu ze weg was had hij een grote mond, maar daarnet had hij toch enkele tonen lager gezongen. Iets in hem wou die gast ook toetakelen, maar een ander deel dacht aan zijn reputatie en het feit dat iemand in zijn gezicht slaan echt pijnlijk was voor je vuisten, dus Rafa hield zich in. "Laten we dit niet teveel aandacht geven en gewoon verder gaan met de les." zei hij tegen zijn gevechtspartner.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Féline fluisterde in Kayla's oor dat het wel goed zou komen. Wat ze daar precies mee bedoelde wist Kayla niet, maar ze zag wel dat Féline naar Kumeza keek, die op haar beurt zenuwachtig bij de leraar stond.
Kayla had nog weinig met Kumeza gesproken. Enkel die ene keer toen ze ronddwaalden door de gangen en naar de kamer van Féline waren gegaan en het bijna mis was.
Met Kumeza deed Féline nog even niks, maar toen Velasco haar vroeg om een pen gaf ze er eentje waar paarse glitter uit kwam. Kayla moest moeite doen om haar lach in de houden, hoewel ze het ergens wel sneu vond voor hem. 'Wat kan jij nou niet, Felien?'
Kayla was aan het bedenken wat zij kon doen om het een beetje leuker te maken, maar alles wat ze bedacht wat ze kon doen met haar krachten liep zeker uit tot een ramp, dus moest ze haar plannen wijzigen. Ze wilde niet uit de toon vallen bij Féline. Zeker niet nu ze een vriendschap aan het opbouwen was met haar.
Plots kwam Kayla op een idee waarbij haar krachten geen rol zouden spelen. Ze pakte een aantal vellen papier en rolde er eentje op. Net groot genoeg om er propjes in te kunnen stoppen. Van de andere vellen scheurde ze kleine stukjes af, maakte er propjes van en stopte er eentje vast in het rolletje. Hmm, wie wordt de eerste? dacht ze met een kleine glimlach. Kayla keek eerst naar Kumeza, maar ze bedacht zich dat ze Kume niet tegen zich wilde hebben, dus keek ze verder rond tot ze bij Milan kwam, die aandachtig luisterde naar wat de leraar te vertellen had. Hopelijk kon Milan wel tegen een grapje.
'Hey Felien, kijk eens' zei Kayla en ze schoot een propje naar Milan die zijn achterhoofd raakte. Ze stopte het papier snel onder de tafel toen Milan naar achteren keek. 'Zou hij iets door hebben, denk je?' fluisterde ze naar Féline. Kayla probeerde haar lach in te houden, wat nog moeilijk ging, maar ze hoopte wel dat Milan het niet al te serieus nam.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld