Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:
Fronsend keek Kenna hem aan. Ze vond het raar dat hij zo aardig is, ze had verwacht dat iedereen een beetje zoals Liam was. Ongeboeid en gemeen. Waarschijnlijk deed hij zo lief om haar vertrouwen te winnen. 'Thank you, not that it actually matters. He is already dead', bedankte ze hem. Ze vond het aardig van zijn kant dat hij er toch aan dacht. Misschien dat hij toch aardig was? Snel schudde ze de gedachte van zich af. Haar frons leek zich te verdiepen. Hij kende haar niet, net als Mason. Toch vond ze het op één of andere manier fijn dat iemand aardig deed. Het was heel iets anders dan Liam zou doen. Misschien was het toch een goed idee om mee te gaan? 'Hmm', mompelde ze.
Kenna volgde zijn bewegingen met haar ogen. Hij was aardig klein voor een man, maar alsnog was hij langer dan Kenna. Ze was benieuwd hoe oud hij was, ze schatte hem rond de twintig. Zelf zou ze het niet raar vinden als hij ouder zou zijn. Hij zag er waarschijnlijk jonger uit dan dat hij was. Ze besefte zich dat hij sowieso ouder zou zijn dan 20, aangezien hij misschien langer dan honderd jaar op deze planeet leefde. Het klonk raar. Als ze dacht aan mensen die honderd waren, dacht ze aan mensen met veel rimpels die in een rolstoel zaten aangezien ze niet meer konden lopen. Conor was het tegenovergestelde. Op zijn gezicht was geen enkele rimpel te zien en kon hij perfect lopen. 'Conor? Hmm', ze vond zijn naam wel bij hem passen, Conor. Hij leek op ene typische Amerikaan en zijn Amerikaanse accent leek zeldzaam in deze gebouw.
Zijn grijns betekende alleen maar één ding. Zijn definitie van lol was veel anders dan die van Kenna. In zijn ogen was een uitdagende blik te zien. 'Fun? I don't think that my definition of fun is the same as yours', ze keek hem met een schuin hoofd aan, waarna ze even glimlachte. 'But we have a deal', verzuchtte ze uiteindelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De verbaasde blik die ze hem gaf, liet hem voldaan voelen en ergens wel plezierig genoeg om de glimlach te behouden. Ze mocht zich vereerd voelen. Nooit, maar dan ook echt nooit, gaf hij mensen het voordeel van de twijfel om ze dan toch 'goed' te behandelen. Hij vond het maar vreemde wezens, apart. Opgemerkt in zijn dertig jaar als vampier had hij het in elk geval dan wel; desondanks hij het eerder af kon leiden van de kwetsbaarheid in hun toestand en lichaam. Het machtsgevoel in hem was hetgeen waarvoor Conor alles doorstaan had, om van de zwakte af te komen die hem sinds zijn geboorte al tegen had gezeten. Hij gaf haar een eigenwijze glundering en keerde zich dan traag van haar weg. "What about it? It's a normal name, nog quite special or anything." Het laatste overblijfsel van de sigaret rookte hij rustig op. Elk beetje rook zo lang mogelijk vastgehouden, genietend van het gevoel dat zich door zijn luchtwegen spreidde over zijn hele lichaam, tot hij het uiteindelijk weer los moest laten om het gemis terug te laten keren. Al met tegenzin liet hij het ontsnappen. Zijn mond opende zich enkele millimeters, het afgegeven aan de lucht met enkel een intentie om er dan toch wat van te maken. Verveeld vormde hij kleine cirkels met het overschot van de rook. "It isn't? In that case, I think your life must've been pretty boring so far." Het was geen geheim dat hij de meeste mensen maar saai vond. Altijd maar weer te voorzichtig met hun leven, het te rustig laten verlopen om ook maar wat lol binnen te laten. Hoe hij het wist? Hij was vroeger net zo, enkel had hij daar verandering in gebracht door te overstappen op het snelle leven. Hij kon niet hetzelfde zeggen voor het meisje naast hem.
Negerend naar haar opmerking over haar overleden vriend, vroeg hij iets totaal anders. Een algemeen iets, iets dat hem geen zak kon schelen, maar hij toch overbracht alsof hij genoeg interesse bezat om haar verhalen aan te horen. De nieuwsgierigheid liet hij omhoog komen op commando. Dezelfde glimlach bleef, hij keek haar aan zodat het leek dat ze alles was waar Conor oog voor had en, al kalm, mikte hij de peuk in de metalen afvalbak in de hoek van de kamer. "Tell me somethin' about yourself, mystery girl. Who knows, maybe you'll get to know something about me in return."

Account verwijderd

schreef:
Kenna zorgde ervoor dat ze comfortabel op het bed ging zitten. Ze vouwde haar benen in een kleermakerszit en haar armen steunde ze op haar benen. Na zijn reactie gehoord te hebben keek ze hoe hij een hijs nam van zijn sigaret, de rook inhaleerde en vervolgens de rook met perfecte kringen uitblies. 'I didn't thought that there would be an American in the house', zei ze, terwijl ze haar blik van hem weg draaide. Ze zat wat aan haar nagels. Enkele opgedroogde bloedvlekken waren er te zien op de rug van haar hand, waardoor ze even terugdacht aan de gebeurtenis van net. Ze herinnerde zich het lichaam die op een snelle tempo een grijze kleur aannam. Kippenvel verspreide zich over haar armen, waarna ze meteen haar gedachtes stopte. 'You don't know how my life was before I got here', zei ze. Voordat ze hier kwam was haar leven veel anders, rustiger. 'Maybe you're right..', mompelde ze. Nadat ze hier was gekomen was haar leven in één klap veranderd. Ze kwam erachter dat haar vriend in een gang werkte als een crimineel, meerdere keren zag ze mensen doodgaan waaronder ook haar vriend en ze kwam erachter dat vampieren bestonden. Als ze dit aan iemand zou vertellen, wist ze dat ze als gek beschouwd zou worden door de mensheid. Wat zouden de mensen in het huis doen als ze wisten dat ze wat had verteld aan iemand? Waarschijnlijk zou ze meteen worden gedood. Ze wist het niet en ze wilde het ook niet weten.
About myself? Hm.. I'm not so interesting. I'm eighteen years old and I'm from Seattle. What else do you want to know?', vroeg ze, terwijl ze haar blik even op hem liet vallen. De sigaret had hij inmiddels al weggegooid, gelukkig. Ze haatte de sigarettengeur, ze kon er slecht tegen. 'What do you want to do? Maybe we can play a game like twenty questions?', een spel zoals "twintig vragen" zou handig zijn om elkaar beter te leren kennen. Ze ging rechtop zitten en legde haar armen achter haar voor ondersteuning.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Na een korte stilte van zijn kant, liet hij de glimlach enigszins vervagen. Al uit gewoonte keek hij lichtelijk strak voor zich uit. Het gaf hem ever voor hij weer bij was en echt alles weer volgde zoals het hoorde, eerder dan af te dwalen naar compleet andere zaken. Hij zat er desondanks kalm bij. Een losse joggingbroek bedekte zijn onderlichaam en met het t-shirt dat hij vanochtend uit alle haast uit de kast had getrokken, zat comfortabel. Klussen had hij immers pas die avond om te doen. Hij had geen reden, evenmin de discipline, om moeite te doen als het onnodig was.
Langzaam maar zeker trok hij meer naar achteren, de plek op het rand van het bed achtergelaten voor die meer op de matras. Een bedrand om op te kunnen leunen tegenover de donkere muren van zijn kamer. Voldaan liet hij zijn rug eraan grenzen; hij behield dit roerloos, bedacht dat hij zo goed genoeg zat om er te blijven. "Yeah, there are many outsiders here. I'm one of the only ones, basically, or well.. there are a few more Americans." Het was over het algemeen bekend dat er meer buitenlanders waren bij bendes dan het volk waarmee hij op was gegroeid. Te verwachten was het voor Conor in elk geval, sinds hij op was gegroeid met genoeg geld en kapitalen in zijn bloedlijn om alles te kunnen betalen.
Over haar antwoorden zat hij weinig in. Nooit kon het hem wat schelen als het ging om de normale basis informatie, want wat kon hij met de geboorteplaats? Andere dingen, de unieke en random dingen waren meer geliefd dan de rest. Hij knikte op Kenna's reactie als teken van luisteren en, dat hij geen weten wilde hebben van bijvoorbeeld leeftijd, hoefde niet te betekenen dat hij totaal niets van haar wilde weten. Nog even geïnteresseerd of althans hoe hij het wilde laten lijken, bekeek hij het meisje. "No basic things," mompelde hij haar toe. "Like.. What does it matter what's your favorite color or anything, it ain't no cross-examination." Een spel kon hij echter onmogelijk weigeren, een welgemeende grijns laten zien zodra ze het opbracht. Wat het precies mocht inhouden hoefde hij niet te weten. Ze gaf hem een kans om vanalles van haar te weten te komen, zoals hij het zag kon het geen kwaad om erop in te gaan.
"Twenty questions? Fine by me."

Account verwijderd

schreef:
'I already noticed that. It's nice to meet someone who is an American. I thought I was the only one in here', glimlachte Kenna. Nog steeds wist ze niet waarom er hier meer buitenlanders waren dan Amerikanen. Waarschijnlijk lag het aan de buurt. Zoals ze paar dagen geleden zag, zag het er niet goed uit. Ze herinnerde zich de huizen die verlaten leken, ook al was het niet zo. Hoe lang zat ze hier al, één week? Misschien korter. Ze was ondertussen al de tel kwijtgeraakt, ook al zat ze hier niet zo lang.
Conor leek aardig, ook al kende ze hem net. Toch vertrouwde ze hem ergens niet, wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat hij een vampier was. Ze had het gevoel alsof ze vampieren nooit volledig zou vertrouwen. Ze schoof die gedachten weg, ervoor zorgend dat ze voor even zou vergeten dat hij een vampier was. Met een schuin hoofd keek ze hem aan en even lachte ze zacht. 'I don't know what to tell you about myself otherwise Like I said, I'm not an interesting person', zei ze terwijl ze wegkeek om rond zijn kamer te kijken. Aan zijn kamer kon ze niet zien wat zijn hobby's waren of wat hij deed. Er lagen nergens spullen waaraan ze dat kon zien. Enkele kledingstukken lagen verspreid over de grond, maar dat was alles. Haar hoofd richtte ze weer op de jongen en ze glimlachte. 'Good, I'll start', zei ze. Ze rechtte haar rug en ze ging zitten hoe ze eerst zat. In kleermakerszit. Ze haalde een hand door haar, haar heen en dacht goed na over een vraag. 'How did you become a vampire?', vroeg ze hem. Ze hoopte op een eerlijk antwoord, aangezien dat het doel was van het spel. '' If you don't want to answer my questions, you need to do an order instead', een uitdagende glimlach was op haar gezicht te zien, maar die bleef maar voor enkele seconden op haar gezicht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm, I know. All of those emigrants can be very.. annoying." De glimlach die ze hem gaf beantwoordde hijzelf ook een beetje, al liet hij het nog aardig bescheiden door het 'normaal' te houden. Over zijn woorden maakte Conor zich niet druk. Of anderen het konden horen of niet, ze mochten hem evenveel vrezen als hij zij hem hoorden te laten huiveren van angst. Als het al mogelijk was bij iemand als hem dan. Hij bezat weinig angst, of althans te weinig om er last van te hebben en zich zodanig bang te voelen om niets meer voort te kunnen zetten zoals hij dat anders wel deed. Zijn eigen krachten waren groter dan enkelingen die pas net bij de bovennatuurlijke clan gekomen waren.
Over haar ontkenning als het aankwam op haarzelf, kon hij niet anders dan denken dat ze compleet aan het liegen was. Elk persoon had genoeg om te vertellen als het moest. Dingen die anderen onnozel konden vinden, overbodig. Hij wilde de details weten die enkel verteld konden worden aan vrienden, om de schaamte van de ouder te besparen. Het koppige, ongehoorzame karakter wilde hij tevoorschijn zien komen. "There's lots more to tell, freckles. I just know it." Ze mocht ontkennen wat ze zich maar voornam, hem haalde ze amper over. Genoeg geheimen om bloot te leggen. Vroeg of laat zou hij het vragen, of het nou op de ouderwetse manier moest of ze hem dwong om zijn krachten te gebruiken, zodat hij het eindelijk uit haar mond kon horen.
"I used to be addicted to drugs in the late 80's. Had my own business, or well, my family had. We were one of the biggest in the area, although we just made the wrong enemies," gaf hij toe. Het uitspreken ging aardig gemakkelijk, sinds hij hetzelfde verhaal al velen malen meer had moeten vertellen en het uitbrengen van een waarheid over zijn verleden geen invloed had op zijn leven. Als mensen ernaar vroegen, was hij bereid hen te vertellen wat er werkelijk gebeurd was, zolang hij er maar wat voor terugkreeg. "They captured me, thought they'd get rid of my father by murdering me but something must've went wrong, I guess. And here I am."
Luguber was het misschien. Duister, een verhaal van een typische maffia familie waarin kapitalen werden gemaakt met illegale zaken, maar voor hem was het de normaalste zaak van de wereld. Daarbij lag zijn interesse bij Kenna in plaats van hetgeen dat hem achtervolgde als een oneindige schaduw. Hij wilde meer over haar weten, over de zaken waar niemand anders naar durfde te vragen en een betere gelegenheid dan deze zou Conor niet krijgen.
"Did you ever get caught by the cops for something?" vroeg hij, zijn blik nadenkend op haar laten rusten.

Account verwijderd

schreef:
Kenna knikte. 'I see', zei ze. Zelf had ze niks tegen buitenlanders. Ze wist dat die er veel in Amerika te vinden waren. Veel van haar vrienden waren ook buitenlanders. De verschillende culturen vond ze geweldig. De verhalen die altijd verteld werden over hun land waren fascinerend en zelf had ze gewild dat ze ooit naar die landen kon gaan. Graag wilde ze ook iets buiten Amerika zien, misschien dat ze ooit op een wereldreis zou gaan. Ze was van mening dat iedereen hetzelfde was, maar toch anders. Mensen bleven mensen. Racistisch was ze nooit geweest en zal ze waarschijnlijk nooit worden. Zelf was ze Amerikaans en daar had ze geen problemen mee.
Met een vragende blik keek ze Conor aan. 'Freckles?', lachte ze, zijn opmerking negerend. Voor even liet ze haar hand naar haar neus gaan, waar inderdaad de meeste sproeten te zien waren. Nog nooit had ze zo'n bijnaam gekregen, ook al vond ze hem wel leuk klinken. Ze vond het ook bij haar passen, maar toch vond ze het raar om het uit zijn mond te horen. Hij leek haar geen type om bijnamen te geven en absoluut niet om ze te krijgen. Haar hand legde ze terug op haar schoot en ze liet hem daar ook rusten. Ze wilde reageren op zijn opmerking, maar hij begon al aan het antwoord op haar vraag.
Hij was geboren rond 1980, dat maakte hem nu ongeveer rond dertig jaar. Ze had verwacht dat hij langer op de aarde liep, maar dat was dus niet zo. Hij kon goed tegen bloed, had ze gemerkt. Ze herinnerde zich hoe Mason zich gedroeg. Hij had haar verteld dat hij honger had en daarna had hij zijn tanden meteen in haar nek gestoken. Ze besefte zich dat ze nog steeds een wond had in haar nek, die ondertussen al was gestopt met bloeden. Later zou ze een verband erop plakken.
'It's sounds like a horrible story. I'm sorry for you', zei ze. Ze was benieuwd of zijn moeder ook was doodgemaakt of nog steeds leefde, waarschijnlijk leefde ze nog. Had hij haar achtergelaten? Misschien was ze toch dood of wilde hij niks meer met zijn familie te maken hebben. Ze keek op bij zijn vraag. 'That's an interesting question. Actually, yes. When I was younger I stole many times from stores. My mother was always drunk and she was only thinking about herself', voor even zuchtte ze toen ze de herinneringen weer boven haalde. 'Once I stole food for myself and the seller saw me. He called the cops immediately and I sat there for like six hours before my aunt got me out of there', ze herinnerde zich hoe lang ze daar zat te wachten totdat haar moeder kwam. Natuurlijk wist ze dat, dat niet ging gebeuren. Ze nam niet eens op toen politie haar belde dat ik gevangen zat. Gelukkig was haar tante gekomen en zij was de enige persoon die ze als haar familie beschouwde.
'Anyway, it's my turn', glimlachte ze, om de aandacht van haar af te halen. 'What's the most embrassing moment of your life so far?'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De bijnamen waren meer voor zichzelf dan dat hij het deed voor anderen. Het hielp hem bij het onthouden van namen, mensen en het aan elkaar linken om ze zo te kunnen herkennen. Als persoonlijk kon het amper beschouwd worden of.. hoe hij het zag dan. Haar lach samen met haar onbegrijpelijke manier van kijken verraadde wel zeker een teken van verontwaardiging, al klonk het aardig vrolijk in zijn oren. "Yeah, you know those things you have on your cheeks," glimlachte hij, de bruinige plekjes even bekeken voordat hij weer afdwaalde. Hoe ze erover dacht ging niet door hem heen, zich eerder gefocust op het aansteken van een nieuwe sigaret dan de mogelijke problemen die hij had veroorzaakt. Zo behendig en kort hij de vlam kon opbrengen met de aansteker, zo ook kon hij in minder dan een minuut een nieuwe sigaret tussen zijn lippen hebben hangen. Ongeboeid over Kenna's ervaringen of denken over zijn 'verslaving'. Het gaf Conor iets om de verveling mee door te kunnen brengen, het kunnen laten verdwijnen en daarbij ook zijn gedachten af te halen van het verleden. Zoals zij het ook al vertaalde, was het geen rooskleurige periode vol leuke gebeurtenissen om over terug te kunnen denken. "Not quite a fairy tale, no. But it's okay." Dezelfde glimlach behield hij eventjes, haar donkere ogen weer nagegaan in de ruimte terwijl ze hem dan toch vertelde over het stelen. Een vraag die bij hem al een paar keer voor was gekomen als hij aan anderen dacht. Hij wilde gewoonweg weten of haar leven echt zo saai was geweest van tevoren als hij dacht dat het was, maar een antwoord als deze trof hem dan toch in het einde. Een beetje verbijstering liet hij blijken, Kenna fronsend aangekeken toen hij het probeerde te bevatten wat ze hem werkelijk vertelde. "Your mom must've been stupid to let you suffer like that," mompelde hij, al dan er geen excuses vanaf kwam voor zijn opmerking. Hij maakte hoorbaar waar hij over nadacht, hoe hij de zaken zag, en volgens hem had hij geen reden om zich te moeten verontschuldigen. Het was immers niet zijn schuld dat haar moeder haar verwaarloosde. Het enige dat ertoe deed, was de teug die hij nam om de rook wederom in zich te kunnen voelen, met een blik als verloren naar haar gericht tot hij zich tot de muur wendde.
"The most embarrassing moment?" De herhaling van de vraag die ze hem stelde bracht hij dromerig uit. Hij had genoeg van zulke momenten gekend, genoeg tijden waarin hij zich vernederd had gevoeld, toch wist Conor amper hoe hij moest antwoorden. Een zucht gevuld met de rook bracht hij peinzend uit. "When I figured I couldn't go to the funeral of my brother, I guess. I can't show up with my looks, since I don't get older anymore, or well.. you know what I mean." Hij kon nog precies naar boven halen hoe het toen voelde. Hoewel de jongen net zoveel problemen had met drugs als hijzelf had, was het een schok geweest om te horen dat Tommy eraan onderdoor gegaan was. De eerste keer in zijn hele leven als vampier dat hij de tranen over zijn wangen had voelen vloeien. Het maakte hem somber, maar het laten merken deed hij niet. Even nonchalant als altijd liet hij de sigaret tussen zijn wijsvinger en middelvinger rusten, zijn hand naar beneden gebracht om het op de rand van het bed te laten liggen. De weigering er verder over te spreken volgde daarin al snel met een nieuwe vraag voor het meisje.

"What's your worst fear?"

Account verwijderd

schreef:
De verhalen die Kenna over haar verleden had waren niet altijd goed. Er waren er maar weinig die wel leuk waren om aan te horen, ook al dachten mensen dat ze het altijd goed thuis had. Waarschijnlijk kwam dat aan de manier van hoe ze tegen mensen deed. Altijd was ze gemeen en had ze een eigen mening, maar nadat ze iemand langer kende kon ze aardig zijn. De enige plek waarvan ze echt kon ontspannen was school. Dat was de enige plek waaraan ze niet altijd aan haar situatie moest denken. Toen ze klein was, was ze meerdere keren van huis weggegaan, maar elke keer vond de politie haar. Het waren meestal de buren die de politie hadden gebeld, haar moeder nam niet eens de moeite om dat te doen of de politie vond haar zomaar op straat. Zelfs als ze thuis was merkte haar moeder haar aanwezigheid niet. Het nieuws dat ze met haar beste vriendin kon wonen zorgde er ook voor dat haar leven makkelijker werd. Al enkele maanden had ze niks van haar moeder gehoord, terwijl ze met haar tante bijna elke dag praatte. Ze miste haar tante. Graag wilde ze haar nu komen opzoeken om te vragen hoe het met haar gaat. Waarschijnlijk zou ze dan weer een hele verhaal vertellen over hoe haar man weer eens zijn kleding ergens liet slingeren in hun huis. Een flauwe glimlach kwam op Kenna's gezicht te staan door de herinneringen, maar die verdween algauw. Ze hoopte dat ze ooit hier weg zou mogen en het eerste wat ze dan wilde gaan doen was haar tante opzoeken.
Haar gedachten veegde ze opzij en ze richtte haar aandacht op de rokende jonen voor zich. 'I don't care about her, it's her choice what she's doing with her life', antwoordde ze schouderophalend. Het was waar. Het maakte Kenna niks meer uit. Van haar mocht ze doen wat ze wilde. Het was haar probleem niet meer. Ze was achttien en ze wilde doorgaan met haar leven. Het was moeilijk voor haar om niet aan haar moeder te denken, maar ze probeerde het.
Kenna knikte toen hij haar vraag opnieuw benoemde. Ze wachtte geduldig naar zijn verhaal, hopend op dat hij de sfeer op zou vrolijken. Dat was niet het geval. Een volgend verhaal werd er verteld en het enige wat ze kon doen is knikken. 'You must felt really sad', voor even bekeek ze zijn gezicht, maar geen enkel gevoel was er te zien. Wat was er met die vampieren? Nooit lieten ze iets van gevoel zien. Het leek erop dat hij niet verder wilde gaan met zijn verhaal en dat snapte ze. Haar grootste angst? Dat was makkelijk. 'My worst fear? I fear the death. I don't know why, maybe because nobody knows what will happen after you die?', antwoordde ze. Het was altijd iets waar ze bang voor was. Ze probeerde een leuke vraag te bedenken, om de verdrietige verhalen van net te vergeten. 'Have you ever wanted something bad and then, not so much?'

-

Zonder de jas, de sieraden en de schoenen

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een behoefte om tegen haar uit te schieten over zijn pijn van toenertijd had hij amper in zich. Hij had er geen eigenbelang bij om te verduidelijken dat hij op dat moment zijn bestaan niet meer zag zitten, om te praten over de vele pogingen tot het beroven van zijn eigen leven om van zichzelf af te komen. Zodat het monster in hem nooit meer ontwaakt kon worden, desondanks het verloren pogingen waren. Nee, hij hoefde Kenna niet te vertellen wat hem allemaal dwarszat. Hij was haar geen verklaring schuldig geweest over zijn verleden. "I'm fine," bracht hij stug uit, negerend naar haar werkelijke reactie, om vervolgens alles uit zijn hoofd weg te drukken door zich ergens anders op te richten. Haar ogen werden het punt waar hij die van hem bij liet blijven.
Gefocust verplaatste hij zich voor geen millimeter, weggestaard in het donkerte in haar blikken onderwijl hij zijn handen verplaatste naar haar wangen. Voorzichtig genoeg om haar niet zomaar af te schrikken, toch ruig genoeg om de mogelijkheid voor ontsnappen weg te nemen. Haar gelaat kon in zijn grip vast blijven zitten om zijn pupillen aan Kenna's te vestigen. "Don't resist, just go with it." Het gemompel liet hij hoorbaar worden, haar manier van kijken aangetast door zijn bevel. De weg bleef sindsdien vrij voor Conor om zijn gang te kunnen gaan. Zijn verlangens te uiten in een hardhandigheid dat al ongeduldig voort werd gezet, zijn lippen ongeboeid op de hare geplant om een ruige zoen te laten ontstaan. Haar heupen werden zijn houvast; zijn vingers gezet langs haar perfecte rondingen, haar opgetild en zonder enige schaamte op zijn schoot gezet om de afstand te verkleinen. Haar witte shirt bracht hij beetje bij beetje naar boven. Genoten van het gevoel van haar warme huid tegenover zijn ijzige kou, de intimiteit tussen hen beide met geen centimeters meer om te moeten verstrijken. De interesse in al het andere kon hem gestolen worden. Al roekeloos ging hij door met zijn bezigheden, geen aandacht besteed aan de gevolgen anders dan het 'lol' trappen. Het was tenslotte niet dat het meisje die de eer kreeg hem te vermaken kon weigeren.

Account verwijderd

schreef:
Het onderwerp over zijn verleden werd gesloten. Het leek Kenna ook slim om er niet verder op in te gaan, aangezien hij dat niet wilde. Ze geloofde dat iedereen een eigen verhaal had, de ene had in ergere situaties gezeten dan de ander, maar er waren geen mensen die een perfect leven leden. Altijd was er iets wat ervoor zorgde dat mensen toch iets beleefden wat hun liever niet wilden beleven, maar daar kon niemand aan ontsnappen. Haar gedachten werden verbroken door een aanraking op haar gezicht. De handen van Conor waren op haar wangen gevestigd. 'What..are you doing?', vroeg ze, niet wetend wat ze ervan moest vinden. Zijn reactie kwam onverwachts. Terwijl hij enkele woorden uitsprak zag ze zijn pupillen groter en kleiner worden en het enige wat ze kon doen is naar zijn ogen staren. Even later werd haar trans verbroken. Ze voelde zijn lippen op die van haar en raar genoeg deed ze er niks aan. Ook al wilde ze het, ze kon het niet. Ze liet het allemaal toe, terwijl ze meedeed aan zijn handelingen. Haar handen vestigde ze achter zijn nek, om hem dichterbij haar te houden. De afstand werd verkleind, doordat ze werd opgetild en op zijn schoot gezet. Kippenvel ontstond toen haar bovenlichaam in aanraking kwam met zijn koude handen.

- Tijdsprong, 3/4 uur 's nachts. -

Kenna wist niet wat ze had gedaan. Ze voelde zich slecht, om de gebeurtenis van een paar uur geleden. Al enkele uren zat ze op de grond tegen het bed aan, niet wetend wat ze moest doen. Conor was ergens heen gegaan en eerlijk gezegd maakte het haar niet uit waarheen. Haar hand ging naar haar nek, om de twee wonden te voelen. Ze wist zeker dat ze niet alleen maar wonden in haar nek had, maar ook zuigzoenen. Ze voelde zich schuldig tegenover Mason. Ze wilde het niet, maar toch deed ze het. Zuchtend schudde ze haar hoofd en ze liet haar hoofd achterover vallen tegen de rand van het bed. Haar ogen gleden naar de deur, die hij gelukkig niet op slot had gedaan. Hij wist waarschijnlijk dat ze toch geen kans had om weg te komen.
Langzaam stond ze op en liep ze zo zacht mogelijk richting de deur. Sommige planken onder haar voeten maakten een krakend gelijk. Hopend dat ze niemand wakker zou maken, opende ze de deur. Ze sloot hem achter haar toen ze op de gang stond en ze liep richting de badkamerdeur. De deur ging met een irritant, piepend geluid open, waardoor ze geïrriteerd zuchtte. De deur sloot ze achter zich en ze liep richting die spiegel. Voor even ving ze haar eigen spiegelbeeld op, waardoor ze schrok. In haar nek waren inderdaad enkele bijtwonden en zuigzoenen te zien. Het liep zelfs door tot aan haar borst en ze herinnerde zich dat ze nog één bijtwond op haar linkerheup had. Haar haren lagen alle kanten op en op haar wangen was een lichtroze blos te zien. Geïrriteerd zocht ze alle kastjes af op zoek naar een desinfecteermiddel en verband. Ze gaf de moed bijna op, totdat ze haar benodigde spullen had gevonden.
Terwijl ze bezig was met de laatste verband in haar nek plakken, liet ze hem geschrokken vallen. Een hard geluid was op de gang te horen, gevolgd door mompelend gescheld. Ze pakte het verband en nieuwsgierig liep ze dichterbij naar de deur, om de stem te herkennen. Harder gemompel was te horen en voor even verstijfde ze. Haar ogen gleden naar haar spiegelbeeld. De persoon in de spiegel zat haar onzeker aan te kijken, niet wetend wat ze moest doen. Het verband legde ze op de wastafel en vervolgens opende ze de deur van de badkamer. De persoon die zoveel herrie maakte, was Liam. Ze herkende zijn lange, gespierde lichaam en zijn donkere haren die door de war zitten. Ze zag dat hij niet helemaal recht liep. Hij leek eerder zijn evenwicht bijna te verliezen. Onzeker stapte ze uit de badkamer. 'Liam, are you ok? Do you need help?', vroeg ze. Het was ironisch hoe ze altijd aardig bleef doen tegen hem, ook al had hij foute dingen gedaan. Ze herinnerde zich dat hij haar hulp waarschijnlijk niet zou willen. Hij was te koppig daarvoor. Haar ogen volgden hem en ze kwam meteen in actie toen ze zag dat hij bijna zijn evenwicht leek te verliezen. Ze snelde naar hem toe en ze hielp hem tegen de val. 'How much did you drink? You can barely walk', zei ze. Ze sloeg haar arm om zijn heup heen en ze legde zijn arm over haar schouder. Met moeite probeerde ze hem in evenwicht te houden, terwijl ze richting zijn kamer liep. De deur open krijgen leek nog moeilijker, maar uiteindelijk had ze hem zijn kamer binnen gekregen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waar de duizeligheid ineens vandaan kwam wist hij niet. Waarom hij zich in de bar in de binnenstad had bevonden, daar zijn tijd en geld had gespendeerd alsof het water was. Hoelang hij zichzelf überhaupt weg had gehaald van het bendehuis was als een vage herinnering. Hij was de tel kwijt, de tel van het aantal seconden, minuten, uren die hij had geteld om de man uit zijn omgeving weg te schermen. De hoeveelheid drank die hij in de tussentijd naar binnen had gegoten om zichzelf te ontdoen van alles om hem heen. Veel hadden de eigenaren van de club toch niet te klagen gehad, of wel soms? Hij had ze tenslotte het geld toegestopt om voor zijn impulsieve bui te betalen. Ze gezegd dat ze bij moesten vullen, dat hij geoorloofd alle alcohol zou kopen en bovendien vonden ze het allemaal wel prima. Enig idee van het monster dat zich tevens ook in hun buurt had gewaagd, in dezelfde muffige ruimte vol sigarenrook en sterke drank, hadden ze toch niet. Hun leven ging onverstoord door terwijl het zijne voor de zoveelste keer op de kop werd gezet.

Schunnig sleepte hij zijn lijf naar een bekende locatie. Zijn slaapkamer, aan het einde van de gang, waar hij tot zijn tegenzin een keer terecht moest komen zodat er een einde aan de afgelopen, martelende nachturen kon komen. Een pad dat al scheef af werd gelegd. Bochten werden gemaakt, wanden werden als steunpunten gebruikt en toch kon het hem niets meer schelen hoe het verder moest. Een frustratie was alles dat Liam uitbracht door hardop te vloeken bij het falen als het aankwam op het behouden van zijn evenwicht. Meerdere keren viel hij haast om, de wereld draaierig om hem heen gelaten en zodanig onduidelijk dat hij geen moeite meer uitoefende om alles te snappen. Een stemgeluid volgend door zijn eigen onhandige gestommel kon er geenszins verandering in brengen.
"I'm-.. fine.. Yes, I am, goddamned," stamelde hij loom, desondanks vastbesloten voor zich uit. Voor de zoveelste keer duwde hij zichzelf weg van de muur, zijn hand losgekomen van het steen om als doorgaans verder te gaan met zijn doel. Een keer vooruit kijken naar het gedaante in een van de deuropeningen skipte hij. Hetgeen dat hem pas de ene persoon deed opmerken, was toen hij of zij op hem af kwam stormen en zijn lijf onverbiddelijk vastgegrepen werd. "What do you think you're doin'?!" Een verontwaardiging viel ervan af te leiden, de toon in zijn stem verhard naarmate hij het uitsprak. Zijn eigen arm zat als gevangen langs twee schouders. Zijn hand vastgegrepen langs de hals van het t-shirt om het tegen te houden, eruit te kunnen ontsnappen voordat het te laat was. Een weg naar een van de kamers ging hij tegenstribbelend af. Het viel op hoe hij zich ertegen verzette, zich vaker dan eens van haar weg probeerde te duwen en al uiteindelijk hardhandig zijn beide handen wilde bevrijden uit de houvast. Het meisje herkende hij amper, zich afgevraagd wat ze moest en boven alles hoe ze het durfde om hem zomaar als een kind mee te slepen door de gang, want wat was haar probleem?
"No-.. Let go of me, you weirdo." Hij drukte haar ruw van zich weg. Een meter of twee verwijderde Liam zich van de bekende, waarop hij in een raas naar de kast achter hem reikte. Klungelend werd zijn rug tegen het hout aangedrukt, zichzelf als verstijfd tegen het meubelstuk aan gehouden indien hij het meisje wantrouwig bekeek.

"Fuck off."

Account verwijderd

schreef:
Het was raar om Liam zo aan te zien. Normaal gesproken stapte hij zeker op de grond en leek hij voor niks bang te zijn. Op dat moment was dat het tegenovergestelde. Zijn voeten kwamen slap op de grond en met moeite hielden ze zijn lichaam tot stand. Dat zorgde ervoor dat hij over zijn voeten heen struikelde. Zijn manier van praten was compleet anders. Zijn harde en duidelijke stem maakte plaats voor een wat zachtere en onduidelijke stem. Zijn tong struikelde over zijn eigen woorden. Normaal gesproken zou ze het grappig vinden, maar vandaag was ze niet in de stemming. Alle gebeurtenissen van vandaag zorgden ervoor dat ze geen zin had om ook maar iets te doen, maar toch zat ze hem nu te helpen, ondanks zijn tegenstribbeling.
Algauw werd Kenna hardhandig weggeduwd van zijn lichaam. Ook al was hij in een dronken staat, zijn krachten leken niet te verslapt te zijn. Ze moest oppassen met wat ze zei en deed. Hij kon agressief zijn en agressiever reageren wanneer hij dronken was. Haar schouder leunde ze tegen de muur achter haar en met een fronsende wenkbrauw bekeek ze hem. Zijn haar lag alle kanten op en zijn ogen leken kleiner. Zijn T-shirt was gekreukeld, wat door net kwam. Hoe kon hij zoveel alcohol aan? Hij leek haar niet eens te herkennen. Hoofdschuddend zuchtte ze om zijn woorden. 'You need to chill, Liam. You're drunk and I don't want to fight with you. Just.. let me help you', verzuchtte ze. Haar ogen gleden naar het onopgemaakte bed, waar de laptop nog stond. Ondertussen was die al uitgevallen, blijkbaar was de batterij leeg. Ze duwde zichzelf van de muur af en vervolgens liep ze richting het bed. De laptop pakte ze op en vervolgens legde ze het in één van de nachtkastjes. Ze herinnerde zich hoe ze zei dat ze de volgende keer een film uit zou kiezen. Het feit dat die moment nooit meer zou komen maakte iets los in haar, ook al wist ze niet wat. Ze had het gezellig gehad met hem, totdat hij uiteindelijk Mason had gedood. Ze besefte zich dat hij het deed om haar te redden, maar ze gaf niet toe. Hij moest stoppen met mensen vermoorden, maar dat was niet haar taak om dat te veranderen. Het was fout en ze hoopte dat hij het op een dag zou zien. Één voor één pakte ze de kussens van het bed en schudde ze ermee, zodat ze wat groter werden. De deken pakte ze op en ze schudde het uit op de grond. Enkele pizzakorrels kwamen er vrij, waardoor ze zich herinnerde hoe ze samen pizza zaten te eten, terwijl hun lachend de film belachelijk maakten. De deken gooide ze weer op het bed en vervolgens vouwde ze hem dubbel. Na een lange tijd vestigde ze haar blik op Liam. Ze zag hem bijna niet, doordat de kamer donker was. 'You need to sleep, you look like someone who didn't slept in years', vertelde ze. Ze begreep niet waarom ze hem hielp en waarom ze überhaupt bezorgd om hem was. Ook al waren er negens wonden te bekennen, maakte ze zich zorgen om wat er gebeurd kon zijn. Het sloeg nergens op, waarschijnlijk was er niks gebeurd en had hij alleen teveel gedronken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wie degene voor hem wel niet mocht zijn, was een vraag die bleef terugkeren in zijn hoofd. Hijzelf had werkelijk geen flauw idee. Meerdere keren deed hij een poging het te kunnen zien, zijn ogen scherp te stellen en de focus te leggen op de vreemdeling aan de andere zijde van de kamer. Echter, meer dan silhouetten kon Liam niet waarnemen. Donkerte, gevormd achter haar gedaante dat slechts verlicht werd door de paar doorgedrongen stralen maanlicht. Vaagjes en wel kwamen ze terecht op de glinsterende huid. Geen verschillen kon hij onderscheiden, geen meubelstukken die uitstonden of ook maar iets anders dan de duisternis om tegenaan te moeten kijken. Doch ontbrak het vertrouwen grotendeels. Argwanend zocht hij het sinistere figuur op, het uitvoerig onderzocht om geen enkele keer zijn blik af te laten wijken.
"I'm not.. drunk. You're just blind," verklaarde hij met enkele tussenpauzes. Trillerig kwam zijn hand in aanraking met zijn haar, een paar plukken grof weggestreken uit zijn blikveld. Het harde meubel bewoog ietwat mee met zijn bewegingen, lichtjes verroerd met zijn acties, al bleef het op zijn plek staan. Bij de tijd dat hij de ergens bekende stem weer kon horen, stond hij nog altijd roerloos tegen de kast aangedrukt. "I.. don't want to sleep, for fucks sake, I'm not some freakin' child." Het gesis waarmee hij het hoorbaar maakte, verklaarde zijn frustraties in woorden en klanken. Zijn vertrouwen was compleet weg. De illusie gewekt dat hij het zich verbeeldde, hij zich misschien nog in de club bevond met zijn bloedeigen vader voor zijn ogen. Het postuur van de lange, breed bespierde man ontbrak daategen. Toen hij voor een laatste keer de waas scherp probeerde te stellen, kwam hij erachter dat degene voor hem een heel ander iemand inhield dan de gruwelman. Het meisje, zo klein en tenger gebouwd met de herkenbare, haast zwarte ogen, deden hem zijn angsten vergeten.
"Kenna?" sprak hij ergens onzeker, de onvertrouwdheid getoond met zijn afzetten van het hout. "What the fuck are you doin' h-" Het vermogen om verder te spreken stopte acuut. Zijn lijf stortte in, keihard terechtgekomen op de massieve ondergrond. Een balans vinden was al zo onmogelijk als het overeind komen; zijn bewegingen werden geweigerd, zijn motoriek en reflexen takelden af en een kleine golf van pijn overspoelde hem. Een schel geluid van zijn val weerkaatste door de slaapruimte.

"Bloody hell."

Account verwijderd

schreef:
Een diepe zucht ontsnapte er uit Kenna's mond. Het was te verwachten. Jammer genoeg verdween zijn koppigheid niet wanneer hij had gedronken, ze zou het wel fijn hebben gevonden. Het was één van zijn vele karaktereigenschappen die ze vreselijk irritant vond, ook al bevatte ze die zelf ook. Verloren liet ze het stukje van de deken die ze in haar hand had vallen. 'If you aren't a child, than stop being so childish and go to the fucking bed', ze scande zijn gezicht even, maar ze kon niks zien. Haar irritatie was duidelijk in haar stem te horen. De kamer was nog steeds donker en ze kon alleen vreemde figuren zien. Het was een wonder dat ze het bed zag en dat ze alles kon doen zonder te vallen. Opgegeven draaide ze zich om en ze liet zich zacht op het bed vallen. Haar blik vestigde ze op de donkere muur voor haar. Ze zou deze kamer niet verlaten, totdat ze hem in het bed zou krijgen. Het zou moeite kosten, maar ze wist dat ze niet zou kunnen slapen. Puur om de herrie die hij maakte en om de bezorgdheid die ze nu voor hem had.
Kenna tilde haar hoofd op toen ze haar naam hoorde. 'Hm?', mompelde ze, terwijl ze haar blik naar de jongen liet gaan. Zijn stem klonk haast onzeker, maar dat had ze waarschijnlijk verkeerd gehoord. De jongen duwde zichzelf van de kast af, terwijl hij enkele woorden uitsprak. Hij leek zijn evenwicht te verliezen. Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond toen de jongen met een harde dreun op de grond viel. 'Liam, you stupid fuck! You're crazy', riep ze geschrokken uit. Ze stond op van het bed en snelde zijn kant op. Langzaam hurkte ze bij hem neer en ze greep naar zijn armen. 'Everyone in the house is probably awake, thanks to you', mompelde ze in zichzelf hopend dat hij het niet verstond. Waarschijnlijk verstond hij het wel door zijn goede gehoor van een vampier, maar misschien was het door de drank anders. Met veel moeite kreeg ze hem omhoog en ze leidde hem naar het bed. 'Go to sleep, you idiot', zei ze, terwijl ze hem op het bed duwde. Ze tilde zijn benen op het bed en vervolgens begon ze met zijn veters van zijn schoenen uit de knoop te halen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld