Rye schreef:
Dayla voelde een traan over haar wang lopen. Hoe kon ze Nieven überhaupt zijn vergeten? Hij, die haar zo lang had geholpen en verwachtte dat ze levend terug zouden komen. Dayla beet hard op haar lip. Dit kon niet waar zijn. 'Verdomme...' vloekte ze binnensmonds. Ze moesten terug, maar dat kon niet. Hoe graag ze het ook wilde, het was voorbij.