Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa zat nog altijd in kleermakerszit voor haar bed. Zo heeft ze daar de hele nacht gezeten, vanaf het moment dat ze haar naar haar kamer hadden gebracht. Geen oog heeft Clara dicht gedaan. De gezichten van de slachtoffers en al het geschreeuw kon ze niet uit haar hoofd zetten. Wat een grap dat Clarissa bang is van mensen terwijl mensen juist bang zouden moeten zijn voor Clarissa.
Gelukkig hadden het personeel van het instituut ook in gezien dat het niet verstandig geweest was om haar in een isoleercel te zetten gezien haar mentale gezondheid. Dat had ze al helemaal niet meer getrokken. Iedereen moest naar zijn kamer gisteravond. Clarissa wist dat Lynn haar geprobeerd had op te zoeken, maar dat zij geen toestemming hier voor kreeg. Tot heden aan toe had ze dus nog geen van haar dierbare kunnen spreken. Bij haar vrienden was ze altijd een bubbly, blij en zorgzaam persoon maar dat was op het moment niet te zien. Gisteren had ze nog met Donghan afgesproken dat ze weg mocht blijven van activiteiten in ruil voor haar aanwezigheid bij het ontbijt van vandaag. Echter nu Donghan er niet meer is gaat Clarissa ook niet. Daarnaast zou ze allemaal vragen en opmerkingen over zich heen krijgen waar ze niet klaar voor was.
Vandaag was dan ook zaterdag, de dag waarop er bezoek welkom is. Normaal komt Clara haar broer altijd, maar gezien het incident van gisteren mag ze geen bezoek van buiten het instituut ontvangen. Tevens wist Clarissa ook niet of haar broer haar wel had willen zien na het nieuws. Naast het niet meer mogen ontvangen van bezoek had ze vanaf maandag corvee. Die dingen waren niet eens het ergste, het moeten missen van Donghan was het gene waar ze niet mee om kon gaan. Clara zou niet weten hoe ze zonder hem hier gaat overleven. Bij hem kon ze alles kwijt en hij deed altijd alles voor haar.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
'Medewerkers Golden Oak gegijzeld door mutant.' dat was de titel die in de kranten had gestaan. Eronder stond een foto van een man en een vrouw, die overwoekerd waren met dikke boomwortels. Ze hadden gereden, geprobeerd het land te verlaten. Zijn ouders, zijn familie zouden alles waar ze zolang voor hadden gewerkt weggooien voor hem. Ze vonden hen. Oliver was de auto uitgestapt. Ze waren met zovelen. Hij kon geen kant meer op. Zijn bijen cirkelden om hem heen. Ze zouden zich niet zonder een gevecht overgeven, zelfs al was de uitslag van dat gevecht reeds duidelijk nog voor het was begonnen. Hoeveel zouden er zijn gesneuveld? Oliver had geen idee. Er was zoveel rook, ze droegen beschermende pakken en slechts enkele minuten later had één van hun middelen hem het bewustzijn doen verliezen.
Hij voelde zich zo belachelijk. Een imkerspak werd normaal gesproken gebruikt om bijen buiten te houden. Hij moest het dragen om ze binnen te houden. Meerdere keren had hij duidelijk gemaakt dat hij niet gevaarlijk was, de bijen niets deden zolang men ze niet aanviel. Dat moest hij eerst zien te bewijzen. De eerste dagen zou dat pak niet uitgaan. Hij was niet de enige hier die beschermende kleding moest dragen. Hij zag genoeg mensen met handschoenen, harnassen, of ander opmerkelijke kledingstukken. Toch nam dat zijn schaamte niet weg.
"Jullie zijn niet bepaald subtiel over dingen die tegen de regels zijn. Drank is verboden toch?" Het liefst was hij zo ver mogelijk van de andere bewoners vandaan gaan zitten, alsof ze outfit dan niet gezien zouden hebben. "Sorry ik wilde niet grof overkomen. Mijn naam is Oliver Anscombe, dit is mijn eerste dag en laat ik het erop houden dat ik echt wel nood heb aan was alcohol."

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Toen Seth de eetzaal binnenkwam, was het al best druk. Dat had Seth ook wel verwacht. Het was vandaag bezoekmiddag en iedereen die iemand op bezoek kreeg wilde zichzelf voorbereiden en daar was tijd voor nodig. Hoe vroeg Seth ook zou opstaan, hij zou dit nooit voor kunnen blijven, niet met de vaste eterstijden in elk geval. Een beetje zenuwachtig keek Seth dan ook om zich heen, zijn blik op de vele bekertjes gericht. Er zaten dekseltjes op, maar dat was altijd zo en betekende niets. Soms kwam het drinken helemaal niet naar hem toe en soms, zoals gisteren wel. Hij hoopte maar dat het vandaag niet zou gebeuren. Hij kon moeilijk nogmaals douchen.
De meeste tafeltjes waren al bezet, al was er nog genoeg plek. Zijn blik viel op de tafel van Louise, Joana, Lynn en nog een onbekende jongen in een imkerpak. Seth had geen zin om naast totale vreemden te gaan zitten, dus was die tafel het meest geschikt, maar of het verstandig was om nu al bij Lynn te gaan zitten? Dat wist Seth niet zo zeker. Toch besloot hij het gokje te gaan wagen en liep, nadat hij wat te eten had opgehaald naar het tafeltje toe.
Rustig ging hij naast de jongen in het imkerpak zitten, toen hij zichzelf voorstelde als Oliver. Seth had niet verwacht om hier een imkerpak te zien, al waren er vreemde dingen te zien in de gangen en eetzaal van het instituut. Waarschijnlijk had de jongen dus een of andere gave wat te maken had met bijen.
"Aangenaam Oliver, mag ik je Oliver noemen? Ik ben Seth. Leuk je te ontmoeten" zei Seth met een zwakke glimlach en hoorde toen over de drankavond. Het was al een tijdje geleden dat er een drankavond was. Zolang Seth op Golden Oak was, had hij er nu 3 meegemaakt of zo. Niet erg veel, maar alcohol naar binnen smokkelen was ook een behoorlijk lastige taak en het was nog lastiger om niet betrapt te worden tijdens de drankavonden. Met een groep op 1 kamer en alcohol drinken. Het viel gewoon op. Normaal kwamen ze nooit in elkaars kamer tenslotte. Het was verboden en om dan gezellig bij elkaar te gaan zitten... Maar ja, regels waren er om gebroken te worden zeiden ze altijd. Hij hoopte dat een aantal via familie wat alcohol naar binnen konden smokkelen vandaag. Er zou vast niet heel veel meer over zijn tenslotte. Zijn eigen familie kon hij niet vragen. Ten eerste waren ze erop tegen dat hij alcohol dronk, ze vonden hem te jong en het was ongezond. Daarbij had alcohol een vreemd effect op hem. Het was niet dat hij veranderde of zijn krachten niet meer beheerste of zo, naja oké soms wel, maar niet altijd. Het probleem lag hem in iets anders. Zijn uiterlijk veranderde dan af en toe. Zo kon hij opeens een heel andere oogkleur hebben of haarkleur, soms zelfs een andere huidskleur. Zijn stem kon veranderen, niet een dubbele tong van dronkenschap, maar bijvoorbeeld hoger of lager. Seth wist niet hoe dat kon, maar goed. Zijn ouders hadden het 1 keer mee gemaakt, toen hij voor een feestje wat alcohol mocht proeven. Een maand voor hij door Golden Oak gevonden was. Hij had zo zijn vermoeden dat die avond hem verraden had aan Golden Oak, maar dat het Golden Oak wat tijd koste om hem te vinden en op te halen. Misschien waren er niet genoeg kamers of zo? Dat wist hij niet. Echter maakte het Seth ook niet meer echt uit. Hij vond de drankavonden wel gaaf en de uiterlijke veranderingen waren de volgende dag weer verdwenen. Zodra de alcohol uit zijn systeem was, had hij er geen last meer van gelukkig. Je kon helemaal niets meer aan hem zien, alsof er niets gebeurd was.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Een zachte zucht, weerklinkend in een kamer even leeg als de herinneringen aan zijn jeugd. Hij wist niet hoe lang hij hier nu al was, alles leek zo ver weg. Misschien als hij echt zijn best deed, zijn ogen zou sluiten en in een trance van meditatie en wierrook op zoek zijn gaan naar zijn innerlijke obstakels en blokkades. Zoals de vegetarische goeroe op YouTube altijd mopperde; 'Verbreek je connectie met het materialistische en word één met jezelf.'
Hij wist dat het geen zin had.
Het was duidelijke dat hij nogal gesteld was op het materialistische; met veel genot smokkelde hij flessen en sigaretten naar binnen, hij spendeerde bijna elk moment van de dag aan de fles of met een sigaret in zijn hand. Niet te vergeten dat hij regelmatig boeken stal uit andermans kamer; hij hield van lezen. Het was prettig, de tijd ging snel, en hij kon elk boek zo vaak herlezen als hij wou, het was telkens als nieuw voor hem.

Misschien als hij zich open zou stellen voor sociale interactie, zou dat werken? Hij kon op elk moment opstaan en zijn kamer uitlopen, afgaand op het geroezemoes van de hal.
Hij wist dat het geen zin had.
Op dit moment was er niemand die hem zou kennen; daar had hij zelf voor gezorgd. Waarschijnlijk zat hij hier al een lange tijd - tenminste, dat zou je denken als je het aantal lege drankflessen op zijn kamer zou tellen - en zelfs het personeel van Golden Oak gebruikte post-it notes om zich te kunnen herinneren dat ze iemand hadden zitten in die lege kamer.

Een onopgemaakt bed, een kast met kleding, een stoel, lege flessen op de grond en een nachtkastje waar een gigantische verzameling aan linnen handschoenen zich thuis hadden gemaakt. Ooit had hij ergens in de kamer een dagboek verstopt, maar hij was de locatie vergeten en had het nooit terug kunnen vinden. Uiteindelijk was hij het boek geheel vergeten en werd de zoektocht gestaakt. En een ketting. Hij had een ketting om zijn nek. Hij wist niet meer hoe hij eraan was gekomen, maar het was blijkbaar belangrijk genoeg om constant te dragen, en dus deed hij het sieraad nooit af.

Dus zat hij daar, een zachte zucht die zijn lippen verliet was het enige geluid wat echt tot hem door drong. Dit gefrustreerde gevoel, hij had het eerder gehad. Het was een kriebelend gevoel, het maakte hem ontzettend onrustig. Hij wilde er heen, hij wilde- wacht, dit was geen frustratie! Wat was nou het woord ook al weer...
Hij kon het aan zijn water voelen, er was een drankavond gepland. Oh, dat was het... enthousiasme!

'R...' Langzaam stond hij op, blootsvoets en linnen handschoenen aan.
'Ri..?' Hij veegde wat verdwaald as van zijn shirt en broek terwijl hij zich richting de deur wendde. 'Ry...?' Onderweg pakte hij nog eventjes een volle fles van de grond, voor het geval hij dorst zou krijgen.
'Ryth...? Ryth.' Hij knikte: dat was het!
Met een sigaret in zijn mond, wodka in zijn hand en met een vastberaden blik, stapte Ryth zijn kamer uit.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
De volgende ochtend was Aria al vroeg wakker. Niet omdat dat moest, maar omdat ze een turbulente nacht achter de rug had. Ze was gedurende de nacht een aantal keer wakker geworden van haar gave. In haar kamer hoefde ze namelijk geen handschoenen te dragen, wat ze erg apprecieerde, en had haar kracht vrij spel. Echter had ze bij weinig slaap van regelmatige uitbarstingen van haar gave wat meestal betekende dat een ongecontroleerde windvlaag opkwam. Hierdoor werd Aria's kamer telkens overhoop gebracht. Het maakte in principe niet veel uit gezien haar kamer minimaal gemeubileerd was en haar kamer niet veel kleine objecten die makkelijk wegvliegen bevatte. Daarnaast was Aria's kamer altijd wel een rommeltje, maar Aria moest steeds haar bed uit komen om haar weggevlogen deken van de grond te pakken. Hierdoor had ze niet veel slaap gehad. Ook waren de windvlagen die ze produceerde erg irritant wanneer je slaap probeert te vatten. Rond een uurtje of 5 had ze slapen dan ook opgegeven en ging ze wat uit het raam naar buiten kijken. Het had haar genoeg tijd gegund om na te denken over de dag die ze voor zich had liggen, het was namelijk familiedag. Voor velen, waaronder Aria, was het een pijnlijke dag. Velen die in het instituut zaten hadden geen familie meer, soms door eigen toedoen en anders waren ze achtergelaten. Aria's ouders hadden haar achtergelaten, ze rekende er ook eigenlijk nooit op dat ze nog zouden komen. Een lange tijd geleden kwam er af en toe nog wel een oude vriend(in) langs of een ver familielid. Maar die tijd van regelmatig bezoek was nu al heel lang voorbij gegaan. Aria kon zich zelfs niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat er bezoek voor haar kwam. Aria was opgesloten en vergeten, iets wat haar soms nog steeds moeilijk ligt. Je zou het kunnen beschrijven als een trigger voor haar gave, ook al had ze deze niet echt. Ze was in dit geval voornamelijk vooral benieuwd hoe de levens van de mensen waar ze vroeger zo veel van had gehouden eruit zagen. Niet dat ze veel van dat soort mensen had, maar er waren wel wat mensen geweest die belangrijk voor haar waren geweest. Een van de eerste personen die in haar opkwam was een jongen genaamd Drew. Hij was voor een tijdje haar buurjongen geweest, maar in die tijd hadden ze best wat beleefd. Het was namelijk de tijd waarin Aria nog flink gepest werd door een aantal jongens op haar school omdat ze anders en minder sociaal was dan de anderen. Op en dag was ze ook naar huis aan het lopen toen een van de pestkoppen haar aanviel. Aria had flink geluk dat Drew in de buurt was. Veel had ze er niet van gemerkt omdat ze zich zo klein mogelijk probeerde te maken, maar het was Drew gelukt om de pestkop weg te sturen. Aria was zo blij dat de pestkop haar met rust had gelaten dat ze hem om de hals was gevlogen. Ze was benieuwd hoe het leven van Drew er nu precies uitzag, want niet heel lang na het incident was Drew verdwenen. Hij was een van de mensen die ze nu al zo lang niet meer gezien had dat de vriendschap die beiden hadden ietwat vervaagd was, zoals met wel meerdere mensen het geval was.Ook was ze benieuwd hoe de wereld buiten er nou precies uitzag, de laatste keer dat ze buiten was of een echt tripje naar de stad had gemaakt leek wel eeuwen geleden. Veel dingen van buiten hoorde ze via het nieuws of via verhalen van anderen. Daarnaast kwamen uitstapjes buiten de muren van het instituut niet vaak voor omdat het vaak niet toegestaan werd door de directie. Golden Oak mocht dan wel een veilige haven zijn voor veel van zijn leerlingen, veel vrijheid had je er niet bepaald. Het geluid van haar wekker liet haar opschrikken uit haar gedachten. Aria besefte zich dat ze zich moest gaan aankleden om naar de eetzaal te gaan. Ze stond ook op en maakte zich klaar voor de dag. Ze trok zwarte trui met maantjes erop aan, gecombineerd met een zwarte broek en witte sneakers. Haar haar kamde ze en deed ze in een hoge staart. Op haar gezicht bracht ze wat make-up aan. Vaak deed ze dat niet, maar omdat ze vandaag de familie van Seth ging ontmoeten wilde ze graag een goede impressie maken. Dit vond ze belangrijk omdat Seth een goede vriend van haar was en ze het vervelend zou vinden als ze niet goed over zou komen. Mensen konden namelijk erg veroordelend zijn als er gepraat wordt over kinderen binnen Golden Oak. Aria keek nog even in de spiegel. Ze was blij met hoe ze er vandaag uitzag. Ze fixte haar staart even en liep naar de deur van haar kamer toe. Zodra ze deze open deed zag ze haar vertrouwde begeleidster naast de deur staan. Ze begroette Aria en gaf haar een nieuw paar doorzichtige handschoenen. Aria bedankte de begeleidster, deed de handschoentjes aan en begon met lopen naar de eetzaal. Ze hoopte dat er al mensen waren die ze kende. Ze haatte het om bij groepen mensen te zitten die ze niet kende, ze vond het moeilijk om in zo'n situatie het eerste contact te maken. En geluk had ze, want zodra ze de eetzaal binnenliep zag ze Seth al zitten. De mensen om hem heen kende ze ook, behalve de jongen in het imkerpak die naast Seth zat. Snel liep Aria dan ook weg om eten te halen waarna ze gelijk naar de tafel liep. Ze hoorde dat ze het hadden over een drankavond. Drinken was niet echt iets voor Aria, ze werd er niet blij van en daarnaast dronk ze zelf ook niet. "Goedemorgen" had ze tegen iedereen gezegd waarna ze tegenover Seth ging zitten. "Drinkavond?" had ze zo nonchalant mogelijk gezegd. Ze hoopte dat de anderen aan de tafel ook allemaal zouden komen. "Ik ben erbij". Gelijk daarna keek ze naar de jongen in het imkerpak. "Excuus" had ze tegen hem gezegd, "Ik ben Aria, goed je te ontmoeten"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen Asa binnenkwam was de eetzaal reeds overvol. Meestal hielp de drukte de stemmen van de demonen uit te sluiten. Hij scande de tafels en zuchtte opgelucht bij het zien van Louise. Ze hadden haar weer laten gaan, gelukkig. Hij wilde naar haar toegaan om haar eraan te herinneren dat wat hij had gezegd over dat ze bij hem en zijn familie mocht zitten meer dan waar was, maar zag dat de tafel waaraan ze zat bijna vol was. Daarbij zag hij ook Lynn zitten en hij had vandaag al genoeg zorgen en mijmeringen aan zijn hoofd. Het bleef een zaterdag. Hij haalde zijn eten op en vertrok weer. Hoe slecht hij zich ook voelde Asa zou nooit een maaltijd missen, zeker geen ontbijt. In plaats van terug te keren naar zijn eigen kamer wandelde hij naar die van Clarissa. Asa probeerde zich zo ver mogelijk bij problemen uit de buurt te houden. Gisteren was hij zonder morren naar zijn kamer gegaan. Het kon hem niet schelen wie wat had gedaan, totdat hij erachter kwam dat het ditmaal om Clarissa ging. Onderweg naar haar kamer kruiste hij een jongen met een fles drank in zijn hand en een sigaret tussen zijn lippen. Was zoiets niet verboden? Wel het was niet zijn probleem. Het beste was als hij zich er buiten hield.
"Clara, hey ben je daar." Hij klopte zachtjes aan op haar deur. "Vind je het ok als ik hier kom eten?" Asa zou niet naar gisteren vragen. Als Clarissa er de kracht voor had zou ze hem er zelf wel over vertellen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn keek even op toen er een jongen in imkerpak zich aan hen voorstelde. 'Oh, hey. Mijn naam is Lynn. Geloof me, dat zijn we allemaal wel,' zuchtte ze. Lynn bleef om zich heen kijken, maar er was nog altijd geen teken van Clarissa te zien. Wel ving ze vlug een glimp op van Asa, maar daar gingen haar gedachtes op dit moment niet naar uit. Ze glimlachte even naar Seth die zich bij hen had gevoegd.
Uiteindelijk slaakte Lynn een diepe zucht en stond op. 'Ik ga kijken waar Clarissa is,' zei ze op bezorgde toon. 'Er zit iets niet goed, ben ik bang.' Dat gezegd hebbende verliet ze de tafel en ging op weg naar Clarissa's kamer. Onderweg kwam ze een jongen tegen. Hij had een fles in zijn hand en stonk enorm naar de rook. Ze liep hem vluchtig voorbij, waarna ze even achterom keek en kuchte. 'Die neemt ook zeker geen douche,' mompelde ze in zichzelf.
Lynn was bijna bij de kamer aangekomen, als ze plots Asa zag staan. Ze was hier nu niet voor hem, maar voor Clarissa. Voor Clarissa, Lynn. Je bent hier voor Clarissa. 'Jij dus ook hier..?' vroeg ze zacht en klopte op de deur. 'Clara, ben je daar..?'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Gelukkig waren er al mensen die ook mee wilden doen met de drankavond. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, maar te veel zielen en het feest is verpest. Maar dit leek wel een goed groepje."Ja, drank is verboden, maar we hebben er soms schijt aan om het uitschot van de samenleving te zijn. Dus, drankavond. Altijd leuk om weer 's ochtends in de isoleercellen wakker te worden en een gesprek te krijgen met de directie", glimlachte Louise. "Mooi pak heb je aan. Wanneer mag hij weer uit?" grapte ze naar de nieuwe jongen, Oliver. Het was echt niet gemeen bedoeld. "Ik ben Louise. Mijn gave is om mensen te doden met mijn blik en om in de isolatiecellen te eindigen. Welke gave en rang heb je?" Hopelijk voor hem had hij een lage rang. Maar aan het imkerpak te zien leek het wel een hoge rang te zijn. Werden de anderen beschermd? Of werd hij zelf beschermd? Je wist het nooit met gaves. De meest creatieve gaves liepen rond op Golden Oak. Louise nam een hap van haar broodje en veegde haar mond af.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa hoordde uit het niets een bekende stem, een stem waar ze op had gewacht. Niet lang daarna hoorde ze ook de tweede vertrouwde stem waarna zij snakte. "Ja ik ben er, kom maar binnen." Toen de deur open ging en stond Clara op en trok hun beide in een groepsknuffel. Natuurlijk waren het Asa en Lynn, de enige personen die haar hier door heen zouden kunnen helpen. Het enigewat ze hier nog had. Die knuffel was precies wat ze nodig had om weer wat vertrouwdheid terug te vinden. Pas toen ze hun had los gelaten merkte ze de ongemakkelijke blikken op hun gezichten op. Duidelijk te zien was er iets gaande tussen die twee. Hier wilde ze liever niet over gaan praten waar ze beide bij waren, dat deed ze dan liever individueel. Vervolgens liep ze terug naar de plek waar ze de hele nacht had gezeten en ging in dezelfde positie zitten als daarnet. Ze klopte op de vloer naast haar als gebaar dat de andere naast haar konden plaatsnemen. Het was als een kinderlijke bijeenkomst waar je in een kringetje ging zitten en allerlei spannende verhalen bespreekt, alleen zal het gespreksonderwerp bij hun hoogstwaarschijnlijk een tikkeltje meer serieus zijn. Op het moment kon Clarissa er geen eens meer tranen om laten gaan, nadat het zich zo vaak heeft afgespeeld voor haar ogen en in haar gedachten is de pijn zo veel geworden dat het als een soort verdoving werkte. Ze voelde niks meer, ze voelde zich een levenloze robot die enkel wat onzin uit kon kramen zonder hier emoties bij te tonen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ja natuurlijk waarom zou je dat niet mogen?" antwoordde hij de jongen die vroeg of hij hem Oliver mocht noemen. Er waren nog enkele anderen die zichzelf voorstelden, allen lotgenoten. Ze zagen er opvallend normaal uit, leken in niets op het beeld dat de media van hen weergaf. Oliver knikte instemmend bij Louise's woorden over de regels hier. "Klinkt aannemelijk." Hijzelf zat hier nog maar één dag en werd nu al gek van alle regels die naar zijn hoofd werden gesmeten en vooral van dat imkerpak. Probeer maar eens te eten met zo'n ding aan. Telkens moest hij zijn vork onder de kap brengen. Een boterham eten ging nog, maar cornflakes was een absolute no-go. "Ik ben een twee." Hij toonde haar zijn armband. Hij was die ochtend wakker geworden met dat ding aan zijn pols. Meerdere keren had hij geprobeerd het af te doen, zonder succes. "Mijn gave is het controleren van planten. Ik kan ze laten groeien en verschijnen, maar dat is niet waarom ik hier zit, of toch maar deels. Alleszins niet waarom ik dit aan moet. Er leeft een zwerm bijen binnenin mij en die hebben hun eigen wil en blijkbaar zijn ze gevaarlijk genoeg om mij hier op te sluiten. Het is bullshit. Zeker dit pak. Als ik het te lang aan moet houden, krijgen ze niet de kans op zoek te gaan naar voedsel." Er was hem uitgelegd dat hij het pak enkel aanmoest buiten zijn eigen kamer. Zijn kamer leek wel een bloemenweide. Hij was propvol planten gezet. Doorheen zijn leven was het vrij duidelijk geworden dat de bijen niet alleen hem nodig hadden om te overleven, maar hij ook hen nodig had.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth keek op toen Aria bij hen plaats nam. Eigenlijk had hij niet verwacht dat ze interesse zou hebben in een drankavond. Dat was niet echt iets voor haar. Voor wat Seth wist dronk ze amper, maar misschien probeerde ze iets nieuws en hier op Golden Oak kon je soms wel eens wat anders gebruiken. Elke dag was bijna het zelfde. De zelfde domme lessen, activiteiten en ga zo maar door. Je mocht hier niet zomaar naar buiten, dus veel verandering was er niet. het was logisch dat je dan op zoek ging naar iets anders. Vandaar dat de regels vaak werden overtreden met dit soort dingen. Niet alleen drankavonden, ook andere regels werden verbroken in kleine groepjes.
"Goedemorgen Aria" zei Seth met een glimlach en keek toen weer naar Oliver die zei dat hij hem zo mocht noemen. Het was misschien ook wel een beetje een vreemde vraag, maar sommigen gaven de voorkeur aan bijvoorbeeld hun achternaam of zo. Of wilden hier een nieuwe naam aannemen omdat hun gaven wat fouten hadden veroorzaakt die ze graag wilden vergeten. Uit automatisme werd vaak dan nog de geboortenaam gezegd bij het voorstellen, maar later bedachten ze dat ze liever een andere naam aan wilden nemen. Het was iets waar Seth vaak rekening mee hield bij nieuwelingen. Natuurlijk vergat hij het wel eens, maar ja.
Toen Louise het had over de gevolgen van drankavond, in de isolatie wakker worden, haalde hij een hand door zijn haren heen. Zelf was Seth nog nooit in de isolatie geweest. Zijn gave was geen bedreiging voor de school. Alleen irritant voor hemzelf Zelfs tijdens de andere drankavonden wist hij te voorkomen dat hij naar de isolatie moest en hij hoopte dat het dit keer ook het geval zou zijn.
Geschrokken keek Seth Louise aan toen ze dat tegen Oliver zei. Goed, Louise had nooit een blad voor de mond, maar dit was best een erge opmerking. Gelukkig leek Oliver het niet een erge vraag te vinden en gaf hij gewoon rustig antwood. Het antwoord verbaasde hem een beetje. Bijen in zijn lichaam? Dat was best wel vreemd. Maar aan de andere kant, het was niet het aller vreemdste wat hier in Golden Oak gebeurde en als halve meerman kon hij niet veel zeggen. De mensen buiten Golden Oak zouden vast het zelfde over hem denken als het zou gebeuren.
"Is het niet heel vervelend om bijen in je te hebben?" vroeg Seth en keek Oliver aan. Het leek Seth niet bepaald het prettigste om in je lichaam te hebben.
"Zijn de bijen gevaarlijk? Of valt dat wel mee?" vroeg Set vervolgens, maar besefte al snel dat hij veel vragen stelde.
"Sorry, ik stel teveel vragen" zei Seth een beetje ongemakkelijk en zuchtte zacht.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
De jongen kwam voorzichtig dichterbij de groep, een fles drank nog steeds in zijn hand. Zijn sigaret was ondertussen al op; hij had de restanten onderweg in een prullenbak gedumpt en was doodleuk verder gelopen. Problemen had hij niet onderweg, het leek niemand veel te boeien dat hij een drankfles met zich meedroeg, en als iemand er al wat van wilde zeggen was één blik genoeg om hen de hele ontmoeten te doen vergeten. Aangekomen in de levendige ruimte, waar zijn ogen vielen op een gozer in een... imker pak? Wat? Ryth schudde zijn hoofd en besloot er niets van te zeggen.
Toch leek zijn interesse bij de groep te liggen, vooral toen het magische woord werd genoemd. Drankavond? Dus hij had het wel goed gehoord, die fluister die door de gangen ging. Het was alsof hij een natuurlijke klok had voor dit soort dingen. Zodra er drank werd genoemd, was Ryth er bij. Voorzichtig kwam Ryth dichterbij, de groep in zich opnemend.
'Mijn naam is Ruth, denk ik.' Mompelde hij terwijl zijn ogen vluchtig de kamer in zich namen. Het was geen probleem als deze kennismaking misging; hij kon zonder probleem de herinneringen aanpassen van iedereen in de kamer- hij fronste.
Er was iets mis, een soort gevoel dat aan hem knaagde. Het was een geur, misschien een vage herinnering van zichzelf, die een naam met zich mee bracht. Zijn droge lippen - wellicht dat hij in plaats van wodka eens water zou moeten drinken tegen uitdroging - leken eventjes te trillen terwijl zijn adem stookte.
Hij schudde zijn hoofd en liet het los, hij. Het gevoel was weg, de geur was verdwenen. Hij wist het eventjes niet meer.
'Mijn naam is Ryth, denk ik.' Herhaalde hij nogmaals. 'Prettig kennis te maken. Ik hoorde dat er een drankavond is?'

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Ja ik ben er, kom maar binnen' klonk er vanaf de andere kant. Lynn opende langzaam de deur en al vrij snel trok Clarissa haar en Asa mee in een groepsknuffel. Gezien de situatie die zich had afgespeeld, was het wat ongemakkelijk. Maar aan de andere kant vond Lynn het totaal niet erg. Sinds het incident was ze niet meer zó dichtbij Asa geweest en ze voelde zich warm worden van binnen. Gelukkig voor hen drieën werd er niks overgenomen en kon Lynn opgelucht ademhalen. Toen Clarissa losliet, keek Lynn wel even ongemakkelijk naar Asa, maar hield zich stil. Dit was niet het moment om het erover te gaan hebben. Ze was er immers voor haar beste vriendin.
Lynn liep naar de plek die Clarissa hen aanwees op de grond en ging rechts van haar zitten, waarna Asa links van Clarissa ging zitten. Ze zuchtte diep. 'Je hoeft niets te zeggen, Clara. Ik heb de dingen gezien, dus ik weet het,' zei Lynn zacht. 'Ik heb nog geprobeerd naar je toe te gaan, maar ze lieten me niet toe.' Lynn pakte Clarissa's hand en kneep er even zacht in. 'Maar hey, we zijn er nu voor je. En ik ben niet van plan om jou nog alleen te laten.'

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Toen Lynn plaats nam aan dezelfde tafel als Joana trok ze het niet meer. Haar lippen zaten gister, ookal was het maar voor heel even, vastgeplakt aan die van Asa, iets waar Joana het nog altijd moeilijk mee had. Ze zette haar, met boter besmeerde brood, op het dienblad, waar vervolgens ook haar glas water op werd gezet. Er klotste wat water uit het overvolle glas, maar als dat betekende dat ze hier sneller weg kon, nam ze daar genoegen mee. Terwijl Joana de zaal afspeurde naar een lege tafel, schoof een jongen in een imkerpak aan. "Joana," zei ze nors, nadat hij zich had voorgesteld. Hoewel het nog vroeg was, leken alle tafels bezet. Iets wat waarschijnlijk te maken had met familiedag. Moest ze hier nu echt blijven zitten? Het lot gaf haar geen keuze. Toch stond ze abrupt op, waarna ze besloot haar brood in de prullenbak te gooien. Aangezien ze zo snel geen rek voor haar dienblad kon vinden, donderde ze haar dienblad en glas erachter aan. Ergens in de verte hoorde Joana een begeleider haar naam roepen, maar ze gaf hem geen gehoor. Chagrijnig stampvoette ze de eetzaal uit, zonder ook nog maar één blik te werpen op Lynn. Afgelopen dag had Lynn haar verdrietig gemaakt, haar laten twijfelen aan haarzelf. Nu was hetgeen wat in haar opkwam bij het horen van Lynn haar stem of het zien van haar gezicht woede. Joana was klaar met huilen. Ze moest leren voor zichzelf opkomen. Naïef schoof Joana aan bij een meisje die zichzelf leek te vermaken in haar eentje aan tafel. Rustig begroette ze haar en zag dat haar armband een 1 aangaf. Mooi. "Hé, uhm.. Mijn vrienden en ik organiseren vanavond een drankavond. Lijkt me leuk als je ook komt." Joana bekeek het meisje met een lach. Ze zag er niet verkeerd uit, exact wat Joana nodig had. "Niet vergeten!" Ze stond op. "Joana by the way" Het meisje knikte en lachte terug. "Janice."

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa lachte een beetje ongemakkelijk toen Lynn naast hem voor de deur kwam staan. Je kon zijn gezichtsuitdrukking niet eens echt een lach noemen. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen. Gelukkig deed Clara snel de deur open, waarna ze hen alle drie in een dichte omhelzing trok. Zodra ze elkaar loslieten probeerde Asa vooral weg te kijken van Lynn, dit was zo ongemakkelijk en hij was waarschijnlijk aan het blozen, maar wist niet eens waarom. "Je kunt best de komende dagen kranten en nieuwsuitzendingen uit de buurt houden? Zijn er vrienden of familie die vandaag langskomen? Misschien kan er een aparte kamer geregeld worden, zodat je niet de hele tijd hoeft te lijden onder de blikken en het gefluister van anderen." Het was een fenomeen waar Asa ook bekend mee was. In de zaal werd hem meer dan eens een schuine blik toegeworpen. Golden Oak probeerde pers verschijningen over zijn bewoners zo veel mogelijk in de kiem te smoren, maar het volk was op sensatie belust. Machthebbers hadden er baat bij angst te creëren. Hij herinnerde zich zelfs dat er ooit een journaliste undercover probeerde binnen te dringen in Golden Oak enkel en alleen om een top tien samen te stellen van de meest knappe mutanten. Dat deed hem er aan denken. Zou Lynn ooit iemand met haar gave hebben vermoord? Begreep ze wat Clarissa nu moest doormaken? Het was een vraag die hij niet luidop durfde te stellen. In alle eerlijkheid had Asa heel wat moorden op zijn kerfstok staan en zelfs hij vond het moeilijk zich in haar schoenen te verplaatsen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld