Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa zuchtte eens diep terwijl ze naar de zoete woorden van haar vrienden luisterde. "Ik mag geen eens familie meer op bezoek krijgen, daarnaast weet ik niet of mijn broer überhaupt mij had willen zien. Oh en van het nieuws is al te laat. Ik weet niet door wie, al heb ik zo mijn vermoedens, heb ik een krant onder mijn deur geschoven gekregen. Voorpagina nieuws. Ze zijn al druk bezig met het opgraven van mijn verleden. Het incident waarbij ik mijn school in vuur en vlam had gezet stond natuurlijk vermeld." Kort keek ze naar Lynn, "ik weet het, ik hoorde je stem maar die mensen hier zijn allemaal misgunners." Haar polsband gaf inmiddels een 5 aan. Haar doel was geweest dit nummer naar benden te krijgen. Nooit had ze gedacht dat het ook hoger kon worden. "Om eerlijk te zijn voel ik op het moment helemaal niks, al het verdriet en alle pijn is zo veel geworden dat het verdovend werkt. Maar dat is dat, ik heb geen zin om alles uitgebreid te bespreken aangezien je ook gewoon de krant kan lezen of het nieuws aan zetten. En de gevolgen? In het kort: Donghan is weg, ik heb vanaf maandag corvee, geen bezoek meer, en het nummer 5." Dat was alles wat ze er voor nu over kwijt wilde. Meer was er ook niet om te vertellen. "Ik ben dankbaar dat jullie hier nu zijn. Jullie zijn alles wat ik hier nog heb. Ik hou van jullie beide," zei ze terwijl ze van beide een hand vast had. "Krijgen jullie nog bezoek vandaag?"

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn schudde haar hoofd. 'Al sinds het begin dat ik hier zit is er niemand voor mij geweest,' zei ze zacht. Er was gewoonweg niemand die, buiten haar vrienden op Golden Oak, om Lynn gaf, dacht ze. De eerste paar weken had ze verwacht dat Robin haar wel zou bezoeken, de jongen uit haar laatste familie. Hij kwam echter nooit opdagen. Het brak haar hart en de tijd liet haar hem vergeten.
'Buiten jullie en de rest van de groep om is er niemand die om mij geeft die mij zou willen bezoeken. Elke zaterdag wil ik niets liever dan mezelf opsluiten in mijn kamer en in bed liggen. Verder niets. Gewoon niets,' gaf Lynn toe. Ze moest moeite doen om haar tranen te bedwingen en slikte even. 'Al die blije gezichten doen me gewoon ontzettend veel pijn. Zoveel families en vrienden. Zoveel liefde..' Lynn glimlachte wrang. 'Ik zou er zoveel voor over hebben om dat ook eens mee te kunnen maken, maar ik ben het gewoon niet waard.' Een zucht verliet haar lippen en keek even van Clarissa naar Asa en weer terug. 'Maar goed, ik ben het gewend.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Wel welkom bij de club." zei Asa en stak zijn eigen armband even in de lucht. "Ik ken het gevoel. Het voelt haast onwerkelijk, zo gruwelijk dat het onmogelijk lijkt, onmogelijk aanvoelt. Wanneer ik terug denk aan die keren toen ik nog niet in Golden Oak zat. Het zijn net dromen, de politiesirenes, de ondervragingen, vooral de begrafenissen. Sommige van hen waren mijn beste vrienden en toch kon ik het niet opbrengen een traan te laten om hun verlies. Het is vreemd hoe we met dit soort dingen omgaan, de verhalen die we onszelf aanpraten." Asa wilde over iets anders praten om verandering te brengen in de sombere stemming. Wanneer hij terugdacht aan zijn eigen verleden. Hij voelde zoveel pijn, voelde zichzelf wegglijden. "Je hebt gelijk Lynn. Je bent het niet waard. Een zielig waardeloos geval is wat je bent. Ik begrijp je ouders best. Ik zou iemand als jij ook niet willen bezoeken. Hoorde je hen schreeuwen, zal je hun huid wegbranden. Wat een prachtig zicht moet dat geweest, hun doodskreten muziek."
"Kan Asa Ford alsjeblieft naar de bezoekruimte komen, Asa Ford" Hij schudde met zijn hoofd. "Sorry ik was even weg. Het ziet er naar uit dat ik inderdaad bezoek heb vandaag." Hij stond op, maakte aanstalten om te vertrekken. "Hey Lynn je moet niet zoveel over jezelf twijfelen. Ik ben er zeker van dat je ooit iemand gaat vinden die zielsveel van je zal houden, dat verdien je en Clarissa, hopelijk komt er snel een einde aan de drukte rond dat incident. Het is een deel van het verleden en enkel de toekomst hebben we in de hand." Hij glimlachte naar hen beide, nam snel afscheid en haastte zich naar de bezoekruimte.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
"Bijen?" vroeg Louise verbaasd. "Die kende ik nog niet. Ik ben trouwens rang vijf en wees blij dat je rang 2 hebt, dat maakt het veel makkelijker voor je." Niet zo veel camera's, niet zo veel begeleiders die om je heen hingen als je door de gang liep. Geen privileges en heel veel preken. Vooral de preken dat ze verantwoordelijker moest zijn, want anders vermoordde ze nog iemand. Werd er gezegd. Louise wist dat er niet heel veel kon gebeuren. Zij had altijd een zonnebril op en haar krachten werden niet heel veel sterker. Tenminste, ze had haar krachten niet gebruikt. Het was twee jaar geleden dat het ongeluk gebeurd was met haar zusje en daarna is het nooit misgegaan. Gelukkig maar, want Louise had het idee dat ze niet heel veel kansen had en ze was ook bang dat ze naar de echte gevangenis gestuurd zou worden.

Ze verontschuldigde zich en stond op. Louise liep langs de bezoekersruimte en snelde voorbij. Nee. Nee. Er was toch geen bezoek. Stop met het bedenken dat er iemand ooit zou komen. Toen had ze opeens een idee. Ze vertrok naar haar kamer, pakte een papier en ging schrijven.

Lieve papa en mama.

Nee, dat was niet goed.

Lieve pa en ma,

Niet goed, maar ze nam het voor lief.

Het spijt me wat er gebeurd is twee jaar geleden. Ik had graag gisteren erbij willen zijn, maar de mensen van Golden Oak laten me niet gaan. Ik hoop dat ik snel weer thuis kom.
Doe de groetjes aan Rosina.

Liefs,
Louise

Ze had de brief in haar handen, maar het voelde niet goed. Waarom zou ze het versturen? Zouden haar ouders het lezen of zouden ze het in de open haard gooien, waar ze vroeger met Rosina, haar hond, had gezeten. Oh, god, wat was het nut hiervan? Louise voelde de tranen opkomen. Wat had dit alles voor zin?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa liet Asa zijn hand direct los toen ze hem zag veranderen. Ze had het wel vaker mee gemaakt en echt prettig was het niet. Eigenlijk waren de twee geen goed duo, want zijn overnamens bezorgde Clara alleen maar meer angst wat weer voor meer risico met haar gaven zorgde. Toch kon ze niet zonder hem, hij accepteerde haar zoals ze was en ze kon altijd bij hem terecht. Asa werd opgeroepen en Clarissa knikte toen hij opstond. "Succes en veel plezier. Oh en bedankt voor het er voor me zijn," knikte ze. Nu waren alleen Lynn en Clarissa nog over. "Dan waren we nog met z'n tweeën. Meiden middag dan maar? Aangezien we beide niemand verwachten? Of had je al andere plannen?" Clarissa liet ook Lynn haar hand los en ging tegenover haar zitten in plaats van naast haar. "Misschien kan je beginnen met te vertellen wat er tussen jou en Asa gaande is. Ik zag dat er wat speelde, jullie deden opeens zo ongemakkelijk."

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Asa's woorden staken Lynn als een mes in haar rug. Al was het Asa zelf niet die het zei, toch deden de woorden pijn en ze bevestigden haar gevoel van dat moment. Waardeloosheid en eenzaamheid. Verlaten door haar ouders, vrienden en verdere familie. Ze had alleen nog de mensen op Golden Oak. Vrij snel nadat Asa werd opgeroepen, werd hij weer zichzelf en gaf Lynn nog wat troostende woorden mee die haar situatie een klein beetje verzachtte.
Lynn glimlachte licht naar Clarissa. 'Ik had nog geen andere plannen.' Ze keek even op toen Clara voor haar ging zitten en begon over het ongemak tussen haar en Asa. Lynn haar wangen begonnen rood te kleuren. 'Beloof me alsjeblieft om het er met niemand anders over te hebben. Zeker nog niet met Asa..' zei Lynn bijna smekend.
Lynn begon de situatie uit de leggen over het incident met de overname van één van Asa's demonen. Hoe dat het begonnen was met de luchtvochtigheid en de kwaadheid van Lynn op Seth. 'Toen uiteindelijk de demon uit mijn lichaam was, heb ik troost gezocht bij Asa. We stonden zó dicht op elkaar en voor ik het wist gaf ik hem een kus..' Lynn zuchtte diep. 'Clara, ik weet niet wat ik moet. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik gevoelens voor hem, maar de laatste tijd zijn ze zo sterk. Help me, alsjeblieft..'

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish stapte de grote deuren van Golden Oak binnen en keek de hal bij de voordeur rond. Hij hand zijn grote sporttas over zijn schouder geslagen en zette een paar stappen naar binnen. Ergens was hij nerveus, maar hij kon goed met zenuwen om gaan door de vele optredens die hij heeft gedaan. Hij liep verder naar binnen en meldde zichzelf aan bij de balie. Toen hij hoorde dat hij hier heen zou moeten, zag hij al zijn dromen in stukken vallen. Zijn contract kwam uiteraard meteen te vervallen toen hij zei dat hij hem niet aan kon nemen. Hij had geen idee hoe lang hij hier zou zitten, maar hij zou niet opgeven en gewoon doorgaan met trainen en dansen. Als hij hier ooit uit kwam en hij was nog niet te oud, dan kon hij altijd nog een nieuw contract aangeboden krijgen... Althans dat hoopte hij. Hij werd begeleid naar zijn kamer door één van de medewerkers van Golden Oak en hij bedankte deze. Toen hij de kale kamer binnen stapte zuchtte hij diep, er groot was het niet. Groot genoeg voor zijn barre-oefeningen, maar zeker niet groot genoeg voor de rest van de oefening die hij zou moeten doen.. Misschien kon hij wel wat regelen met iemand van de begeleiders. Het was een groot gebouw, ergens moest toch wel een grote en hoge kamer zijn waar hij kon en mocht dansen? Zijn tas gooide hij op het bed en ging er zelf naast zitten. Hier begon zijn nieuwe leven... Misschien kon hij zo maar beter beginnen met alles een beetje verkennen hier, de regels had hij al uitgebreid te horen gekregen en hij was ook absoluut niet van plan om alleen naar buiten te gaan, zeker niet na wat er twee dagen geleden was gebeurd... Hij slikte even en ging met een hand door zijn haren. Denish keek nog even de kamer rond en begon toen met het uitpakken van zijn tas.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Is het nu Ryth of Ruth?" vroeg Oliver aan de jongen die bij hen was komen staan. Was hij aan het roken, dat was raar? Wel aan de andere kant zat hij hier in een imkerspak. "Ja die is er inderdaad. Al ga ik daar niet over. Je moet bij Louise zijn. Het meisje met de zonnebril. Ze is zonet weggegaan, maar als ik mag komen ben ik er zeker van dat jij ook welkom bent. Daarbij lijk je al het een en ander in huis te hebben," hij knikte naar de fles in de handen van de jongen. Je ging hem niet wijsmaken dat dat mineraal water was. Er werden steeds meer en meer namen afgeroepen, mensen die bezoek hadden. Na een tijdje was Oliver's naam aan de beurt. "Wel het was leuk kennis met jullie te maken, maar mijn fam... Ik moet nu gaan." Misschien was het beter als hij het woord familie niet luidop ter sprake bracht. Er waren genoeg verhalen van mutanten die hun eigen familie hadden vermoord, meestal per ongeluk. "Het was leuk jullie te leren kennen, tot vanavond." Het was niet moeilijk om de bezoekersruimte te vinden, aangezien de meeste bewoners die richting uitgingen.
"Oliver we zijn zo blij te zien dat je in orde bent." Hij omhelsde zijn moeder, zus en broer.
"Waar is papa?" Zijn moeder zuchtte, een zucht die paniek in hem deed opborrelen. "Hij wordt vastgehouden door de politie, omdat we probeerden te ontsnappen. Hij heeft de schuld op zich genomen."
"Wat? Dat is niet eerlijk, papa heeft niets verkeerd gedaan." Hij klemde zijn vuist samen, hoorde de bijen in hem zoemen. "Sshht rustig. Het komt wel in orde. Het is meer een waarschuwing dan een werkelijke maatregel. Een teken naar de buitenwereld toe: bescherm je kind niet wanneer het een gave heeft. Heb je de foto gezien die ze in de kranten gebruikten?" Oliver knikte, natuurlijk had hij het gezien. Gelukkig was zijn plaats in de spotlight reeds verdwenen nadat een ander meisje een kerstmarkt in brand had gestoken. Het beeld zinderde echter nog na bij hem. De twee medewerkers van Golden Oak, stevig tegen de grond gedrukt, overwoekerd door klimopwortels. Hij had niemand willen pijn doen, maar het was de enige manier geweest waarop ze hadden kunnen vluchten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek Lynn fronsend aan, "natuurlijk zal ik Asa niks zeggen, en naar wie anders zou ik moeten? Ik heb niemand anders dan jullie twee nu Donghan weg is. Je weet toch dat je me kunt vertrouwen." Clarissa stond altijd klaar voor haar dierbare. Ze konden altijd hun verhaal bij haar kwijt, maar ze gaf hun ook hun ruimte als ze die nodig hadden. Clarissa luisterde naar Lynn en pakte haar armen vast. "Lynn, net als jou ken ik Asa dondersgoed. Hij is voor mij als een tweede broer. Als ik de situatie zo hoor is hij gewoon geschrokken. Je weet dat Asa andere geen pijn wilt doen of lastig vallen met zijn demonen. Je zult hem gewoon tijd moeten geven, ik weet zeker dat hij het je niet kwalijk zal nemen. Over het liefdesdeel kan ik jammer genoeg geen uitspraken doen. Ik zou je gaag willen hebben, maar aangezien ik zelf nog nooit liefde heb ervaren of gevoeld kan ik dit niet. Ik zou je geen goed advies kunnen geven." Clara gaf Lynn een dikke knuffel en keek haar vervolgens aan. "Jammer genoeg niet, ik ben echt benieuwd naar hoe het voelt om gevoelens voor iemand te hebben. Het is zo magisch in mijn ogen, dat twee individuelen zo iets sterks kunnen voelen voor elkaar. Als ik me nou eens verdomme over die angst voor mensen heen kan zetten zou ik misschien een kans hebben in die magical liefdeswereld."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish keek nog even naar zijn kamer. Een laag plafond zodat hij niet te hoog de lucht in kon vliegen de begeleiders hem makkelijker terug naar de grond konden krijgen. Hij zuchtte en deed de schoenen aan die naast zijn bed stonden... Alles was hem uitgelegd maar er was hem beloofd dat als hij wilde dansen dat hij ze dan uit mocht. Hij vloog echter alleen weg op momenten waarop hij zelf geen idee had dat het zou gebeuren en verder vond hij dat hij die idiote dingen niet de hele tijd zou moeten dragen, maar dat wilde ze, dus dat deed hij. Alles om problemen te voorkomen. Hij zuchtte en trok een ander t-shirt aan waarna hij op stond en zijn kamer weer uit liep. Tijd om op onderzoek uit te gaan en misschien kennis te maken met wat andere leerlingen hier. Hij moest een zaal vinden waar hij gewoon vrijuit kon dansen en zijn oefening kon doen en kon trainen en stretchen. Hij liep de gangen door, opzoek naar de bezoekersruimte waarvan hij verwachtte dat iedereen daar zou zijn omdat hij te horen had gekregen dat het bezoekersmiddag was. Hij haalde even diep adem en liep de ruimte binnen... Goed, hij was er? En nu?
Denish voelde zich weer precies hetzelfde als toen hij naar Amerika verhuisde als twaalf jarige jongen... Hij ging naar een balletschool waar iedereen Engels sprak en hij zelf geen woord sprak en verstond. Hij moest alles opnieuw leren. De taal, vrienden maken, de benamingen van de oefeningen. Veel van de benamingen waren Frans, maar soms betekende het toch iets anders in het Russisch dan in het Engels. De standaard dingen begreep hij en gelukkig was zijn talent zijn manier van spreken. Zijn grand battements kwamen hoger dan die van de rest in zijn klas en zijn plié dieper.. Hier maakte hij geen vrienden mee, als nieuweling binnen komen en gelijk de beste zijn van de klas... Misschien moest hij maar niet te veel van zijn dans afhangen hier, voor mensen hem een uitslover zouden gaan vinden...

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn glimlachte wrang. 'In mijn geval is het alles behalve magisch én ik weet niet eens of Asa er hetzelfde in staat. Hij rende weg na dat moment, maar heeft me nooit afgewezen. Dat moet toch wel iets zeggen..?' Ze keek Clarissa licht wanhopig aan. 'Ik weet het gewoon echt niet meer allemaal.' Een diepe zucht verliet haar lippen. Ze legde een troostende hand op Clarissa's schouder. 'Clara, ik weet zeker dat je je ooit over die angst heen kan zetten. Desnoods help ik je daarbij. Echt, het komt wel goed daarmee,' glimlachte Lynn. 'Oh, trouwens, vanavond is er een drankavond. Ik zou het geweldig vinden als je er ook bij bent. Ik geloof dat de rest er ook bij is.'
Slechts een halve minuut later werd Lynn omgeroepen om naar de bezoekersruimte te komen. 'Zou Lynn Mae Rose zich willen begeven naar de bezoekersruimte? Lynn Mae Rose naar de bezoekersruimte.' Lynn keek even verbaasd op. 'De bezoekersruimte? Maar waarom..? Ik heb toch niemand op die lijst staan..?' Lynn probeerde zich te herinneren wie ze op de lijst had laten zetten, maar ze kon haar vinger er niet op leggen. Stil keek ze Clarissa even aan. 'Ik, ehm..ik moet gaan.. Ik moet weten wie het is die mij wilt bezoeken. Red jij het of ga je met me mee?'

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Daar durf ik ook geen uitspraken over te doen, maar volgensmij vindt hij jou ook wel leuk. Hij deed namelijk precies hetzelfde als jij daarnet. Ik zal hem er wel eens over uithoren, zonder iets uit dit gesprek op te brengen natuurlijk." Clarissa knikte even na de peptalk van haar vriendin. "Ik hoop het maar, en weet je zeker dat dat een goed idee is? Straks steek ik de hele boel weer in vuur en vlam aangezien ik alleen jou en Asa ken. Daarnaast ben ik niet zo van de alcohol, heb me er nog nooit schuldig aan gemaakt. Al weet je dat ik alles voor je doe en ik zal er waarschijnlijk voor je zijn. Al ben ik nu echt een wrakstuk en heb 0 gevoel voor smaak dus je zult me later op de dag nog komen bezoeken om me een make-over te geven." Kort fronsde ze toen Lynn werd opgeroepen. "Lekker dan, blijf ik alleen over," grapte ze. "Ook jij veel plezier en succes," zei Clarissa haar vriendin toe.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Dat beschouw ik dus als een nee? En dat je het weet; ik sleur je gewoon die drankavond mee. Je hebt geen keuze.' Lynn glimlachte licht. 'Clara, dankje voor je peptalk. Het komt wel goed. Voor ons allebei..' Met die woorden verliet Lynn de kamer en vertrok ze richting de bezoekersruimte.
Onderweg bleef ze zich maar bedenken wie het in hemelsnaam kon zijn wie haar zou willen bezoeken. Want voor zo ver ze wist had ze niemand op de lijst staan, dus kon er ook niemand binnenkomen. Aangekomen bij de bezoekersruimte wees een begeleider haar naar een tafel waar er een jongen zat. In eerste instantie kon ze nog niet zien wie het was, omdat ze enkel zijn rug zag. Toen Lynn hem voorbij liep om plaats te nemen op de stoel tegenover hem, zag ze plots wie het was. Met verbaasde ogen bleef ze even naast de stoel staan.
'Lynn, je bent er..' zei de jongen zacht.
'R-robin? Maar wat doe jij hier?' vroeg Lynn, nog altijd verbaasd, en ze nam plaats op de stoel. 'Jij staat toch niet meer op de lijst..?'
'Zou ik hier dan zitten?' lachte Robin licht. 'Lynn, ik moest je gewoon weer zien..'
Lynn kon het amper geloven. Robin die degene was die haar wilde zien, maar in plaats van dat ze blij was om hem te zien, voelde ze woede. Ze was kwaad omdat hij haar had laren stikken vanaf het eerste bericht dat ze toen van Golden Oak gekregen had. Ruim 1,5 jaar deelden ze lief en leed met elkaar en dat hield plots op. En nu opeens wilde hij Lynn weer zien..

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Ryth had zijn mond eventjes geopend en dicht gedaan, gefronste wenkbrauwen. Het was een goede vraag van... van wie? De jongen had zich nooit voorgesteld, of het was Ryth alweer helemaal ontglipt. Was zijn naam nou Ruth of Ryth? Nee, het was iets met een y, dat wist hij zeker.
'Het is Ryth.' Had hij de jongen nog nagemompeld. Dus nu moest hij een meisje genaamd Louise vinden, een meisje met een zonnebril. Of was het een sjaal geweest? Ryth kon zijn kop wel tegen de tafel aan knallen, wat had hij toch een hekel aan zijn brein!
'Louise, zonnebril. Louise, zonnebril.' Mompelde hij herhalend als een soort mantra om het tenminste voor een aantal uren te kunnen onthouden.
'Mijn naam is Ryth, haar naam is Louise. Ze heeft een zonnebril.' Het zachte gemompel ging door terwijl Ryth besloot op de stoel te gaan zitten waar de jongen in het imkerpak had gezeten. De stoel was nog warm, iets wat Ryth ergens wel prettig vond. Het was altijd prettig wanneer stoelen nog de kontwarmte van een ander had. Het was een prachtige vorm van luiheid: je kont laten verwarmen door een ander.
Ryth grijnsde geamuseerd bij zijn eigen gedachten terwijl hij nog een slok wodka nam.'Het is niet de bedoeling dat je hier drink, jongeman.
' Er kwam iemand op Ryth aflopen, zijn hand al uitgestoken om de fles in beslag te nemen. Het was overduidelijk een Golden Oak persoontje, maar Ryth leek zich niet veel zorgen te maken.
'Oh, ik had toch al gemeld dat ik deze lege fles gebruik om mijn water in mee te nemen? Ik was er vrij zeker van dat dit al verteld was aan iedereen.' Zei Ryth verontschuldigend, zijn stem duidelijk en kalm.
'Leuk geprobeerd.' De man schudde zijn hoofd, maar zodra zijn ogen die van Ryth weer vonden leek hij eventjes bevroren. Ryth zijn ogen waren gefocust, waarna hij knipperde en de man leek ook weer wakker te worden.'Het is niet de bedoeling dat je hier drink, jongeman.
' Herhaalde de man, hoewel hij eventjes van zijn stuk leek en hij verbaast om zich heen keek.
'Oh, ik had toch al gemeld dat ik deze lege fles gebruik om mijn water in mee te nemen?' Lachte Ryth vriendelijk.
'Dat is waar ook! Ik hoop wel dat je snel een fatsoenlijk waterflesje regelt, Ryth, want dit is erg verwarrend. Blijf uit de problemen, oké?' De man schudde zijn hoofd en liep weer weg.
Ryth haalde zijn schouders op en nam nog een slok wodka.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish knakte zijn knokkels even door zijn handen tot vuisten te knijpen. Dat was het nadeel van een danser zijn, dat je gewrichten er van naar de knoppen gingen, maar daar maakte hij zich wel zorgen over het moment dat hij niet meer kon dansen. Hij kon ballet echt niet zomaar opgeven alleen maar om dan geen pijn meer te hebben, daarvoor hield hij er te veel van. Pijn is fijn, bloed is goed. En pijn hoorde er nu eenmaal bij...
Hij keek de kamer rond en zag een jongen alleen zitten, er liep een begeleider bij hem weg en Denish haalde diep adem waarna hij besloot er op af te stappen. Niet geschoten, altijd mis zeiden ze toch altijd?
'Hi,' zei hij met een scheve glimlach. 'Mijn naam is Denish.. Ik ben hier net aangekomen eigenlijk.' Hij haatte zijn eigen Russische accent vreselijk, nog een ding waardoor hij er nooit helemaal bij zou horen en anders was dan de rest. Maar hoe erg hij ook probeerde zijn accent eruit te rammen, echt weg ging het nooit en daar had hij zich maar bij neergelegd. Hij keek naar de alcohol fles in de hand van de jongen, maar besloot er niet verder op in te gaan aangezien hij het niet van belang vond om er over te beginnen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld