O// Eternal Darkness pt. 2 - Forum

Paran0id schreef:
Waarom zou Alec haar eigenlijk ook eten gegeven hebben? Nu hij erover nadacht, had ze wel degelijk gelijk gehad. Het klonk allesbehalve als zijn oom om te geven om zijn gevangenen. Het enige wat hem verbaasde, was dat hij haar niet wat had gevoerd om het er vervolgens weer uit te slaan met geweld. Hij beet op zijn lip. "Right. Forgot for a second that it is my uncle we're talking about." Een zucht verliet zijn lippen. "But I do really have respect for you to not snitch. Even though you probably didn't even know where I was at the time, I can imagine the torture could've been too unbearable to not talk, even to make him stop." Het was wonderbaarlijk dat ze haar mond gesloten had gehouden na alle martelingen. Dat moest hij echt aan haar toegeven, gezien ze zodanig toegetakeld was door zijn oom dat ze net zo goed dood had kunnen zijn.
"You want some crisps?" Hij greens, zichzelf van de toonbank afgezet om een paar zakken chips van de planken af te grijpen. Het kon hem niet baten welke smaak het zijn mocht. Hij greep er gewoonweg een paar vanaf en keerde terug bij de balie, daar waar hij tevreden weer zitten ging. Een zak zette hij vergenoegd op haar schoot. "Here you go, little one." Het horen over het missen van de taal kon hij zeker begrijpen. Ook hij miste het soms wel om Russisch te kunnen praten met iemand, zelfs al had hij dat inmiddels al wel vijf jaar niet echt veel meer gedaan. "Yeah, I understand," antwoordde hij, onderwijl hij een zak chips opende. "Sorry I can't help you out with that. Can't even talk properly English like the Americans do, let alone do it in Irish style."
Hij vroeg zich af hoe Alec haar gevonden had. Hoe hij had gehoord van hem en Cassidy, nu hij bijna niemand ooit sprak of zag en hij geen vrienden had om het aan te verraden. Natuurlijk hadden de mensen in the Dungeon hem wel met haar kunnen zien, maar wie zei dat ze meer voor hem was dan alleen een kennis? Iemand die hij ontmoet had bij de prizefights? Hij vond het vreemd.
"I don't know how he managed to find you either. I really thought he was dead," mompelde hij. "Or well, I hoped so. That fucker deserved to. Would give me some peace of mind to know he's in a grave. Guess evil doesn't die so easily."

LadyStardust schreef:
Cassidy moest er even om lachen. Voor haar was haar mond gesloten houden even gemakkelijk geweest als praten. Ze had het immers van jongs af aan geleerd, dankzij haar broer. Voor hem leek het misschien wonderbaarlijk, maar voor haar stelde het niets meer voor. “It has to do with these two life lessons my brother told me when I was younger.” Begon ze, zijn ogen even opgezocht. “Don’t rat on your friends and always keep your mouth shut.” Jaren geleden in Dublin waren de lessen al van pas gekomen. Iedereen die wat aan de politie vertelde over hun vrienden werden namelijk niet langer met respect of vergiffenis behandeld. “Besides, if I told him what he wanted to know, he would’ve probably killed me right away.”
Een glimlach sierde haar gelaat bij het horen van zijn vraag, voor ze even knikte. “For the past two years I’ve wanted some crisps.” Had ze hem lachend laten weten. Zodra ze een zak chips kreeg opende ze hem, nog nooit zo blij geweest met junk food. “Thank you.” Dankbaarheid vertonen kon ze dan nog wel, voor ze begon te eten. De smaak had ook zei niet gezien op de zak, wat haar op het moment ook weinig deerde. Ze knikte even als antwoord op zijn woorden, haar mond nog vol gehad met chips en zelfs tijdens de apocalypse sommige van haar manieren niet los kunnen laten; praten met volle mond was er daar een van. “Your english is fine, don’t worry about it. And besides, who even speaks Irish anymore? Sorry I don’t speak Russian, you know, would’ve been nice.”
Cassidy had nooit begrepen hoe zij het drama in gesleept werd dat de band tussen Demyan en Alec is. Het was vreemd dat zij de persoon was wie ervoor had moeten lijden en toch had ze het Demyan niet aan lunnen doen. “Well, we escaped, so for now we should be alright. Let’s just not worry about him. I’m too happy I’m away from him to let him ruin another one of my days.” Ze kon niet langer over hem praten, het werd haar nu al teveel. Zijn oom had haar getraumatiseerd en haar gesloopt tot er enkel een schaduw overbleef van wat ze ooit geweest was. En dat allemaal in minder dan twee weken. In de hoop het onderwerp te kunnen veranderen bleef ze even stil, niet geweten wat ze hem kon vertellen of vragen. Lang duurde dit echter niet, nu ze weer wist wat ze al jaren wilde weten. Niemand leek een antwoord te hebben maar ze bleef toch hopen. “What do you think Europe is like right now? Would they have the zombie virus too? Maybe they’ve gotten rid of it and just left America to die.. because let’s be real, who even liked America?”