Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Rustig keek Milan Kayla aan, die antwoord gaf op zijn opmerking over de brief. "Mam hoeft niet meer te weten dan nodig is. Ze weet soms al veel te veel" zei hij met een zwakke glimlach. "Daarbij is tante Anna niet zo'n grote fan van jou en je vader. Anna is bang dat je vader jou net zo manipulatief heeft opgevoed zoals hij vroeger was. Ik heb geen zin in die ruzies als ik eerlijk moet zijn." sprak Milan rustig. Anna was nog steeds niet over het verraad van prins Hans heen, maar een gebroken hart kon je ook niet zo snel lijmen helaas. Zeker niet zo'n breuk als prins Hans had veroorzaakt. Natuurlijk was Kayla niet verantwoordelijk voor wat er was gebeurt, maar aangezien ze opgevoed was door Hans en niet door Elsa, kreeg ze er de kriebels van. Anna was bang dat Kayla door haar vader net zo manipulatief zou zijn geworden als prins Hans.
Op de vraag van Kayla hoe het was in Arendelle, haalde Milan zijn schouders op. "Gewoon. Op zich zijn ze gewend aan onze krachten, maar als ik weer eens mijn gave niet kan beheersen en het kasteel in een ijspaleis verander, hoor je weer de gebruikelijke kreten van monsters. Verder is het wel gewoon rustig met normale bezigheden. Niet veel benoemingswaardige dingen eigenlijk.
Niet veel later beantwoorde Romeo de opmerking van Milan over de deken en haalde zijn schouders op. "Het moet ook voor jullie fijn zijn om in je eigen kamer te kunnen slapen. Als de deken niet werkt, moet je het zeggen. Dan laat ik wat anders komen tegen de kou" zei Milan tegen Romeo en knikte. "Ik zal het onthouden." zei hij vervolgens, toen Romeo Milan hulp aanbood. Milan dacht niet dat Romeo hem echt kon helpen. Niet met zoiets. Zo te zien had hij wel een gave, maar was die iets anders dan de gave van hem en Kayla. Net als hun moeder moest Milan zelf een manier vinden om deze gave te beheersen. Zo simpel was het.
Toen Kayla begon over vuurhonden, beet Milan op zijn lip. "Zolang Féline mij en mijn kittens dan maar mee neemt. Ik ben niet zo geweldig met vuur" zei Milan toen Romeo zei dat Féline ervoor weg zou poefen. Hij liet het wel als een grap klinken, maar goed. Sowieso zijn kittens zouden niet goed tegen vuur kunnen. Hoe meer vuur er was, hoe groter het ijs wolkje moest en zo geweldig was hij nu ook weer niet helaas.
Rustig keek Milan hoe Kayla het kitten op zijn shoot zette en naar het raam toe liep. "Vergeet wat er is gebeurt. Het is gebeurt en er is niet veel meer aan te doen" sprak Milan tegen Kayla en streelde zachtjes door het ijs van het kittentje. "Dit zijn denk ik niet dingen die we lang verborgen kunnen houden. Binnenkort zullen onze ouders vast wel een keertje langskomen. Ik weet niet of het een goed idee is om ze totaal te gaan verrassen. Het zal vast een grote schrik worden" sprak Milan tegen Kayla en keek vervolgens naar Romeo, die vroeg om samen te gaan dineren.
"Klinkt goed" zei Milan tegen Romeo en zette het kittentje op zijn schoot. "Kom je ook mee Kayla?" vroeg Milan vervolgens en controleerde nog even of hij zijn handschoenen goed aan had.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla luisterde naar wat Milan zei. 'Ben ik soms zelf de reden dat ik niet meer in Arendelle geweest ben? Omdat Anna bang was dat ik hetzelfde zou zijn als mijn vader?' vroeg ze aan Milan, terwijl ze nog steeds naar buiten keek.
De gedachte zat Kayla niet lekker. Ze was altijd dol geweest op Anna en de vrolijkheid die ze met haar meebracht, maar dat ze dit over Kayla dacht, had ze niet gedacht. Enigszins was het wel te verwachten, maar ze was er niet van uit gegaan.
'Vergeet wat er is gebeurd. Het is gebeurd en er is niet veel meer aan te doen' zei hij tegen haar, waarmee hij geen antwoord leek te willen geven op de vragen die ze zojuist gesteld had. Misschien maar goed ook, want ze had niet opnieuw zin in een ruzie of discussie.
Binnenkort zullen onze ouders vast wel een keertje langskomen? Mijn vader en onze moeder bij elkaar. Wanneer heb ik dat voor het laatst gezien.. dacht ze. Al zo lang dat ze bij haar vader woonde, had ze vaak de gedachte gehad om haar ouders weer samen te zien, maar ze kon er alleen maar van dromen.
'Hee jongens, ik wil jullie niet storen, maar komen jullie zometeen wel gezellig mee eten?' klonk voorzichtig de vraag van Romeo achter haar. Ze kende Romeo nog niet zo heel lang, maar het verbaasde Kayla dat hij nu niet zo druk was, als dat Féline was. Misschien moet ik hem ook maar eens beter leren kennen.
'Kom je ook mee, Kayla?' vroeg Milan. Ze draaide zich om en keek hem aan. 'Ik denk dat ik nog even naar mijn kamer ga' zei ze rustig. De vrolijkheid in haar stem was ver te zoeken, maar gekalmeerd was ze wel. 'Houden jullie een plekje voor me vrij?' vroeg ze aan hen beiden.
Kayla pakte de handschoenen, die ze van Milan had gehad, van het bed, liep vervolgens de deur uit zonder verder nog iets te zeggen en ze ging terug naar haar eigen kamer. De brief van Milan naar Elsa gaf Kayla een idee om een brief naar haar vader te schrijven. Voor de avond zocht ze alvast een vel papier en wat inkt en zette dit vast klaar op haar bureau, zodat ze meteen aan de slag kon gaan als ze terug kwam van het eten.
Nadat ze alles klaar had gezet, liep ze richting de eetzaal en zocht naar Milan en Romeo. Zoals beloofd hadden zij een plekje voor haar vrijgehouden. 'Zo, daar ben ik weer' zei ze wat vrolijker dan toen ze de kamer van de jongens verliet. Kayla keek rond of ze Velasco zag, maar hij was nergens te bekennen, waarna ze teleurgesteld diep zuchtte.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Gabi moest haar lach even inhouden toen Rafaël begon over alcohol in de punch. Gabi liep de ruimte uit en staarde naar Féline die op de grond lag. "Ik breng haar wel naar haar kamer. Een bed is net iets meer comfortabel dan de vloer, denk je ook niet. Daarna ga ik zelf ook slapen. Zie ik je morgen op het bal?" zei Rafa terwijl hij Féline optilde. "Je doet maar, en natuurlijk zie je mij op het bal" Was Gabi haar antwoord terwijl ze ook naar haar kamer liep. Toen ze bij haar kamer was zag ze dat niemand er was. Etenstijd, dacht ze terwijl ze aan haar bureau ging zitten. Ze wist niet of ze naar de eetzaal zou gaan of niet? Na een tijdje stond ze toch op, en liep ze naar de eetzaal. Ze ging aan een grote tafel zitten, en zag een aantal bekenden, maar die zaten aan de andere kant van de tafel. Ze keek naar de mensen die opstonden en naar een andere tafel liepen. 'Tuurlijk' zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. Ze pakte een broodje en begon er aan te plukken, maar na een tijdje gooide ze het boodje met een zucht op de tafel. Ze keek even rond in de zaal, en ging onderuitgezakt op het bankje zitten.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:

~Vluchtig kijk ik om me heen, maar zoals ik al wel had verwacht is er geen uitweg. Alles is donker, maar ik zie genoeg om dit eng te vinden. Insecten hoor ik fluisteren, niet dat ik het kan verstaan, maar ik weet dat het niet goed is. Ik wil weer opstaan en wegrennen, maar iets of iemand grijpt mijn been vast en ik word onderuit gehaald.~ Die harde klap is hard genoeg om mij wakker te maken. Het is een lange tijd sinds de laatste keer dat ik deze droom had. Huilend dat ik ben kijk ik op. Recht in Rafa's gezicht. ''W.. wat doe je?'' bibbert mijn stem nog van de schrik. Ik zit hier wel goed, maar ik voel me ook enorm ongemakkelijk. Waarschijnlijk ben ik weer als een domme kitten in slaap gevallen. Ik spring uit zijn armen en droog mijn gezicht af. ''Hee, misschien een stomme vraag hé, maar om mijn dag met stomme vragen af te sluiten. Zou jij morgen, misschien, naar het bal willen met mij?'' vraag ik nu met een wat rustigere toon en een wat gekleurder hoofd. Het liefst zak ik nu als een baksteen door de grond. Waar is Gabi als je haar nodig hebt. Nee serieus, waar is ze eigenlijk? Heb haar eigenlijk al uren niet meer... Mijn razend snel pratende gedachten word onderbroken door mijn maag die honger heeft. Misschien dat Gabi in de kantine is, het is volgens mij al etenstijd. Maar ik sta nog steeds vastgenageld aan de grond. Ik kan mezelf wel weg poeffen, maar dat zou onbeleefd zijn.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Onderweg naar Rafaëls kamer begon het hem te dagen dat Gabi hem net misschien had uitgevraagd. Ok, ze had niet duidelijk gevraagd of hij mee ging naar het bal met haar, maar ze vroeg of hij er ging zijn en voor Rafaël was dat genoeg om zijn conclusies te trekken. Hij was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens Félines tranen opmerkten, die van haar wangen op zijn armen gleden. Pas toen ze iets zei reageerde hij geschrokken en liet haar bijna vallen. "Het bal?" Rafaël dacht na. Onzeker of Gabi hem had gevraagd of niet. Féline was overduidelijk meer specifiek. "Ja ik zou super graag met je meegaan. Ik haal je s'avonds op aan je kamer rond half acht ok? Gaat het trouwens een beetje?" Met zijn duim veegde hij een achtergebleven traan van haar wang. "Wanneer je altijd vrolijk en goedlachs bent, durven mensen weleens vergeten dat je ook pijn kunt voelen. Ik wil je nergens toe dwingen, maar als je erover wilt praten, mijn kamer is maar een paar gangen verder." Rafa was niet zo goed in emotionele gesprekken. Hij was ook iemand die meestal alles opkropte tot zijn emotionele emmer overliep. Wat een geluk dat ze zigeuners hun emoties kwijt konden in hun muziek. Meer dan eens trok hij naar een verlaten plek om tot in de late uren op zijn viool te spelen.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Chris hoorde Velasco wel praten, maar hij moest zijn ontwerp af hebben. Toen hij klaar was keek hij Velasco aan 'ik wil hem wel illustreren.' Zei hij terwijl hij zijn bed in stapte. Christian pakte zijn schetsboek en keek naar de ontwerpen en tekeningen die hij gemaakt had. Hij dacht weer terug aan zijn eerste ontwerp.Hij was gewoon rustig thuis en hij vond het echt geweldig om zijn eerste ontwerp te maken. Hij was er een aantal uren mee bezig geweest, de stift zat zelfs op zijn bleke huid, en toen hij eindelijk klaar was liet hij hem aan zijn moeder zien. Je verwacht natuurlijk dat zijn moeder het geweldig vond, het eerst ontwerp van je zoor, dat is toch een mooi moment, aar de reactie van zijn moeder wenste hij niemand. Zijn moeder had het ontwerp gepakt, en begon te lachen, haar gemene lach klonk door het hele huis, misschien konden de buren het horen.. 'Dit is sooi' zei ze terwijl ze het ontwerp verscheurde. De kleine Chris barstte in tranen uit, pakte alle scheuren van de grond af, en rende naar boven. Hij gooide toen alle scheuren op zijn bureau en pobeerde alles aan elkaar te plakken, met plakband. Maar na een tijdje kwam zijn moeder weer naar boven om te kijken wat hij deed 'Kind, stop nou toch eens je word toch nooit een ontwerper net zo goed als ik' zei zijn moeder, die vlak daarna weer begon te lachen, maar toen zijn moeder zijn kamer weer verliet ging hij weer verder met het ontwerp aan elkaar plakken. Chris keek naar dat ontwerp en hij sloeg met een klap zijn boek dicht. Hij keek naar zijn kamergenoten, en legde het boek op zijn nachtkastje.

Wip

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Velasco:

"Ik wil hem wel illustreren." Klonk er van Christian af. Velasco's borstkast ging zachtjes op en neer. In zijn hoofd nam hij het plan nog eens door. Hopelijk sliep Christian snel.Het duurde niet lang voordat ook Christian zijn licht uitknipte en in bed stapte. Zijn oren gespitst, luisterend naar eventuele geluiden. Naast hem klonk wat gewoel in het bed. Zachtjes zuchtte hij, dit kon nog lang duren. Hij speelde wat met zijn haren en bestudeerde het printje op zijn dekbed. Om zijn kamergenoten niet wakker te maken staarde hij beweegloos naar het plafond. Had hij alles in zijn tas gepakt? Velasco nam het lijstje nog eens door en graaide in zijn geheugen. Het nadenken haalde hem volledig uit zijn trans. Zijn benen werden onrustig, zijn rug kriebelde en zijn hersenen leken zich te verzetten. Plots schoot hij rechtop uit zijn bed. Hij had toch maar een kamergenoot? I A N!" Zijn handen trilde en zijn ogen schoten van kant naar kant. "Ian godverdomme kom met je luie reet uit dat bed." Hij sjorde aan het dekbed en sleurde hem met een been het bed uit. Met verschikte ogen staarde Christian hem aan. "Luister, die gast die hier net was hoe zag hij er ook al weer uit?" Zijn woede liet het hem niet toe om normaal te kunnen nadenken. Snel stapte hij in een joggingbroek en liep naar Kumeza's kamer. Tijd om een tshirt aan te trekken had hij niet, waardoor zijn spieren duidelijk zichtbaar waren voor iedereen. Furieus stompte hij op de deur. "Kume, doe alsjeblieft open." Jankend zakte hij tegen de deur.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hoewel ze zich verschrikkelijk voelde, boden haar dromen haar een uitweg. Haar verdriet had haar zo uitgeput. Haar snikken werden zachter en zachter tot slaap haar volledig had omarmde en in een bewusteloze staat trok. Toen ze haar naam hoorde schrok ze wakken, bang dat de demonen opnieuw iets van haar verwachten. De zon was ondergegaan een bijna volle maan verlichte de inktzwarte hemel. Kumeza had altijd nacht boven dag verkozen, zeker de nacht in New Orleans met als zijn lichten en bruisend uitgaansleven.
Ze herkende zijn stem nauwelijks. Zo gepijnigd had ze hem nog nooit gehoord. Spontaan sprongen er opnieuw tranen in haar ogen. Aarzelend kwam ze uit bed, het deken om zichzelf gewikkeld, hopend dat het haar op de een of andere manier zou beschermen. Ze schuifelde naar de kamerdeur. Haar hand zweefde boven de deurknop. Ze zou zich zoveel problemen besparen door de deur niet te openen, of zou ze haar problemen dan enkel uitstellen. Ooit zou ze de confrontatie met hem moeten aangaan. Ze volgden samen les. Zich verstoppen had geen zin. Langzaam deed ze de deur op een kier. Hij had er met zo'n kracht op gebonsd dat ze vreesde wat hij met hem zou doen. Ze had niet verwacht hem halfnaakt aan te treffen. Zijn spieren lieten haar zeker niet onberoerd. Ze wilde niet dat ze hem op deze manier zag. Haar haar was één groot nest, haar make-up uitgelopen van het vele huilen. "Velasco, wat doe je hier?" Een laatste poging om haar zelfzekerheid en kracht te laten weerklinken in haar stem, maar zelfs deze trilde terwijl ze met moeite de woorden produceerde.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Gabi zag dat de zaal steeds leger werd, ze liep zonder na te denken naar buiten. Ze rende naar de stallen, en liep naar één van de paarden toe. Ze was altijd al dol geweest op paarden, waarom wist ze niet, maar toch. Ze zag een bordje bij heet paard hangen. Op het bordje stond het paard zijn naam zijn naam: Boy. Gabi keek even naar Boy, pakte een wortel, en gaf hem aan Boy. Gabi aaide Boy over zijn neus, en klom vervolgens in de stal van Boy. 'Stal delen?' vroeg ze terwijl ze in het stro ging zitten. Ze staarde naar de grote zwarte hengst die voor haar stond. Ze pakte een stuk stro en begon er aan te trekken. Ze dacht weer terug aan de tijd in het dorp, ze was vijftien jaar, ze maakte samen met Lefou een toch door het bos. Zijn paard was net iets kleiner dan die waar Gabi op zat. Ze had die dag gevraagd waarom hij haar niet geadopteerd had. "Ik kan niet" was het enige wat hij zei. Gabi galoppeerde weer terug naar het dorp, zadelde haar paard af, en ging naar het café. Die avond heeft ze zichzelf vol gezopen met bier. Ze wilde in de nacht nog gaan jagen, maar haar pleegouders, die ze toen had, hadden haar opgesloten in haar kamer. Dit was, omdat ze niet mocht drinken van ze. Ze is twee weken lang vast gehouden op haar kamer. Ze kreeg soms iets te eten, en het enige wat ze deed was, steentjes naar de mensen gooien en tekenen. Gabi werd al snel uit haar gedachte gehaald, omdat Boy op de grond ging liggen. Gabi stond op en liep naar Boy toe. Ze zakte tegen hem aan en ging met haar hoofd op zijn zij liggen. Ze staarde naar het plafond van de stal, en aaide Boy.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Door de vraag van Kayla, beet Milan op zijn lip. Hoe moest hij hier nu op antwoorden? "Anna was altijd dol op je, maar al die tijd met alleen je vader als gezelschap... Ik weet het niet echt. Ze wil er liever niet over praten" zeg ik zachtjes. Ik had Anna één keer met Kristoff horen praten over Kayla. Dat ze zich zorgen maakte. Aan de ene kant had ze liever dat Kayla in Arendelle was, weg bij Hans, aan de andere kant was Anna bang dat het al te laat was. Dat Kayla de negatieve eigenschappen van Prins Hans had overgenomen. Het verraad van prins Hans had Anna echt diep geraakt. Het feit dat hij haar al die tijd voor had gelogen, al had Anna ook wel kunnen weten dat het geen ware liefde was. Ze kenden elkaar tenslotte niet heel erg lang. Het feit echter dat Hans haar niet hielp, het haardvuur uitmaakte zodat ze sneller zou bevriezen en hun moeder Elsa wilde doden, het brak Anna haar hart in duizend stukjes. Kristoff had zijn handen vol in het helen van haar hart. Anna deed altijd wel vrolijk, maar diep in haar hart was ze in elkaar gestort door het verraad van Hans. Ze was ook net over het verraad heen, toen hun moeder besloot om Hans nog een kans te geven en zelfs een kind van hem te krijgen. Hierdoor kreeg ze een tweede klap in het gezicht. Dit keer door haar eigen geliefde zus. Als je alles bij elkaar op telde en erover nadacht, had Anna echt veel meegemaakt. Zeker als je bedacht hoe jong Anna nog was. Hoe jong beide meiden waren.
Al snel besefte Milan dat zijn gedachten weer begonnen af te dwalen. Hij moest het echt eens afleren, dat dagdromen en verdwalen in zijn gedachten. Sinds hij op deze school zat, werd hij steeds overvallen door dagdromen en dat was niet bepaald netjes. Thuis zat hij nooit te dagdromen, maar ja. Thuis had hij het natuurlijk te druk met zijn koninklijke verplichtingen. Hij werd altijd wel door iemand in de gaten gehouden, door iemand aangesproken, moest wel iets regelen en zo ging het maar door. Dag in, dag uit was hij dus eigenlijk wel bezig. Zelfs in de nachten gebeurde het wel eens dat hij gewekt werd. Zeker als zijn moeder weer eens in een ander koninkrijk was om dingen te regelen en hij dus de macht had. Zeer vervelend.
Even schudde Milan denkbeeldig zijn hoofd, waarna hij naar Kayla knikte. "Dat is prima. Zie je zo" zei Milan, waarna hij rustig naar de kantine toe liep.
Op de weg naar de kantine, probeerden de andere leerlingen hem weer te ontwijken. Dit bleef een irritant iets, waar hij helaas mee moest leren leven. Even controleerde hij of zijn handschoenen goed zaten, waarna hij aan een tafeltje in het midden van de kantine ging zitten. Romeo ging naast hem zitten, waar Milan dankbaar voor was. Hij was blij dat zijn kamergenoot in elk geval niet voor hem wegvluchtte, ondanks dat de rest van de hele school dat wel deed. Hij vroeg zich ook af hoe het met die nieuwe jongen ging, die hij een paar uur geleden nog de weg naar de receptie wees. Hij hoopte maar dat de jongen zijn weg inmiddels heeft kunnen vinden, maar dat zou vast wel het geval zijn. Het was tenslotte al een poosje geleden dat hij met hem gesproken had.
Al snel kwam Kayla naar het tafeltje waar Milan en Romeo plaats hadden genomen en glimlachte even. "Hey, dat is snel" zei Milan terwijl Kayla bij hen ging zitten en zoekend om zich heen keek. "Naar wie zoek je?" vroeg Milan en keek Kayla aan, toen ze een teleurgestelde zucht de wereld in hielp.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Romeo:

Samen met Milan zoek ik een rustig plekje in de kantine uit en ga naast hem zitten. Honger heb ik niet dus staar ik een beetje verveeld voor me uit. ''Ik snap niet waarom mensen hier zo raar tegen je doen, een ongelukje gebeurt ons allemaal toch wel eens?'' zeg ik beetje om Milan op te vrolijken. Al gauw komt Kayla erbij zitten. Als een papegaai kijkt ze vluchtig rond, voor ik iets kan zeggen vraagt Milan al of ze naar iemand zoekt. Ook prima hoor. Ik ben benieuwd naar morgen, er zullen waarschijnlijk weinig tot geen lessen zijn in verband met het bal. Zal iedereen daar eigenlijk heen gaan? Allerlei vragen gaan er door mijn hoofd, ik begin steeds minder mee te krijgen wat er om me heen gebeurt.

wip?

Féline:

Met grote verbaasde ogen staar ik Rafaël aan. Heeft hij nou serieus ''ja'' gezegd?! ''Gaat het trouwens een beetje?" vraagt hij nog voor ik iets terug kan zeggen. Hij stapt dichterbij en veegt met zijn duim een traan weg van mijn wang. "Wanneer je altijd vrolijk en goedlachs bent, durven mensen weleens vergeten dat je ook pijn kunt voelen. Ik wil je nergens toe dwingen, maar als je erover wilt praten, mijn kamer is maar een paar gangen verder." die woorden raakte mij dieper dan dat ik had verwacht, woorden raken mij niet snel namelijk. Maar hij geeft me een fijn gevoel, hij begrijpt mij. Mijn gezicht wordt rood, maar ik zet een grote lach op. ''Dankjewel, dat waardeer ik echt super erg. Ik heb zin in morgen! Ik ga maar vast naar bed denk ik. Truste.'' zeg ik, en loop naar mijn kamer. Wanneer ik mijn kamer bereik kruisen mijn ogen met die van twee personen, die ik opzich best wel vrees, maar ik tref ze in een emotionele conditie. Shit. ''O, eh sorry, ik ga wel even...'' zeg ik verschrikt. Zou ik ooit eigenlijk vrienden met hun kunnen worden? Ik vraag me ook af wie die Yuka is, die hobbelt volgens mij ook maar wat achter hun aan, maar ze lijkt mij kei tof. Ik loop naar buiten richting de verblijfplaats van de dieren en zoek de katjes op. ''Hai lieverdjes! Als jullie het niet erg vinden kom ik even met jullie knuffelen, dat kan ik wel gebruiken.'' fluister ik terwijl ze op me af gerend komen. Ik plof zachtjes op en hooi en ga wat spelen met ze.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
"Hey, dat is snel" zei Milan. "Ik kon jullie toch niet lang laten wachten?" grapte Kayla. Blijkbaar had Milan opgemerkt dat Kayla om zich heen keek, want hij vroeg naar wie ze zocht. "Oh, ehm niemand" antwoordde ze. Natuurlijk geloofde Milan dat niet, aan zijn gezicht te zien, maar Kayla had geen zin om het nu over Velasco te hebben.
Zet hem uit je hoofd, Kay. Je maakt jezelf alleen maar gek door je op hem te focussen dacht ze bij zichzelf. Er zwemmen genoeg vissen in de zee en vast één die jou wél ziet staan.
"Hoe is het eigenlijk met die witte donderstenen van je?" vroeg ze aan Milan om maar van onderwerp te veranderen. 'Nog altijd even speels? Het zijn schatjes" zei ze.
Romeo leek een beetje af te dwalen, tenminste zo dacht Kayla dat gezien te hebben. 'Hey Romeo, ben jij al gevraagd voor het bal van morgen?" Ze kende hem nog niet zo heel goed. Het enige dat ze wist, was dat hij goed bevriend was met Féline en de Queen of Hearts zijn moeder was. Maar verder? Eigenlijk wilde ze hem nog wat beter leren kennen, maar of dat wederzijds was, was ook maar een vraag.
Het bleek dat hij nog niet gevraagd was. Hmm..zou ik?? dacht ze. Kayla wilde liever niet alleen naar dat bal komen. Haar hart ging uit naar Velasco, maar hij had zijn visie al op iemand anders gericht. 'Zou je..' ze stopte even. 'Zou je het leuk vinden om met mij te gaan?' Het leek hem te verbazen. 'Denk erover na. Ik hoef niet meteen antwoord te hebben'
Buiten leek het al donker te worden. 'Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik denk dat ik maar naar m'n bed toe ga' zei ze tegen de jongens. 'Slaap lekker, beiden' groette ze en ze liep naar haar kamer.
Bij binnenkomst was de kamer nog leeg. Gabi was er nog niet. De spullen die Kayla had klaargelegd op het bureau lagen er nog, maar ze wilde het laten voor morgen. Je hoort snel van me, vader.
Kayla verwisselde haar kleding voor haar pyjama en ging slapen. Ze droomde. Ze was weer dat kleine meisje van lang geleden en speelde in de sneeuw. 'Sneeuwbalgevecht!' klonk het achter haar, terwijl ze een sneeuwpop aan het maken was met haar moeder. Ze draaide zich om en op hetzelfde moment kreeg ze een sneeuwbal in haar gezicht. Elsa lachte. 'Zullen we hem samen terugpakken?' fluisterde ze in Kayla's oor. Kayla zei niets, maar haar glimlach zei genoeg. Elsa maakte een sneeuwbal en gaf die aan Kayla. 'Even wachten nog...NU!' zei Elsa en Kayla gooide de sneeuwbal en het was meteen raak. 'Lekker teruggepakt, Milan!' riep ze naar hem toe.
Kayla schrok wakker. Was dit nu een droom of was dit werkelijk gebeurd toen ze jong was? Ze keek op de klok. Het was al vroeg in de ochtend, maar tijd om verder te slapen was er bijna niet meer. Maar de verwarring van haar droom maakte dat ze toch al niet meer kon slapen.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Velasco: Zachtjes hoorde hij hoe de deur geopend werd. De kier liet een straaltje licht binnen in Kumeza's kamer. "Velasco, wat doe je hier?" Hij probeerde op te staan, hopeloos, en liet zich weer op het harde hout zakken. Haar stem was krachteloos. Gebroken. De geur van de kaarsen maakte hem iets kalmer maar het verbeterde de situatie niet. Voor een moment is hij niet de enige die zijn zelfverzekerdheid verloren was. "Ik."Velasco zuchtte. Het vinden van de juiste woorden leek op dit moment onmogelijk. "Sinds ik op deze school ben lijkt alles." Plots werd hij bruut onderbroken. Feline's woorden dringen niet tot hem door en ze liet de twee snel weer alleen. "Waar was ik ?" Velasco glimlachte. Met moeite. "Kume, vanaf onze kennismaking deden mijn moeder waarschuwingen er niet toe." Zachtjes duwde hij de deur iets verder open. "In twee dagen tijd heb ik me nooit zo thuis gevoeld als bij jou." Met een sprongetje kwam hij omhoog. Hij stond nu oog in oog met haar. "Voor het eerst snap ik." Hij zuchtte. Zachtjes veegde hij haar wangen schoon. Ergens binnen in hem zei iets hem dat hij zichzelf moest beheersen maar zijn handen jeukte, zijn verlangens brandde en zijn lippen smachtten naar de hare.Zijn hand volgde van haar neus naar haar kin en voordat Velasco het wist waren hun lippen één. Overal tintelde het. Zijn ene hand legde hij op haar heupen en de andere ging door haar haar. Plotseling rukte hij zich los uit hun innige verstrengeling. "Sorry," Een bonk op de deur volgde. "Fuck ik had mezelf moeten beheersen he." Voordat iemand het wist was Velasco verdwenen in de duisternis van de buitenlucht.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Kumeza wierp een vluchtige blik opzij naar Féline. Al vanaf dag één had ze zich aan de Chesire geërgerd, maar ze respecteerde dat ze zich niet mengde in wat zich tussen haar en Velasco afspeelde. Dit was even goed haar kamer, toch koos ze ervoor weg te wandelen en hen wat privacy te gunnen.
Zijn halfnaakte lichaam, slechts enkele centimeters van het hare verwijderd. Zijn zachte vingers die de tranen vanonder haar wangen wegstreken. Een hand onder haar kind. "Velasco alsjeblieft, doe dit niet, zeker niet hier waar ze ons kunnen zien." Met de ze bedoelde ze de maskers die aan haar deel van de kamer. Ze hingen er onbewogen bij, maar Kumeza voelde hun blikken in haar rug brandden. "Begrijp me niet verkeerd. Ik wil dit. Er is niets dat ik liever wil, maar ik kan het niet.. Ik mag het niet. Hoe meer ik eraan toegeef hoe gevaarlijker het voor ons beide wordt."
Toen kuste hij haar.
Ze had haar lippen moeten wegtrekken, maar hoe kon ze. Hoe kon ze datgene waar ze zo naar verlangde weerstaan. Even vergat ze de demonen, haar zogenaamde vrienden aan de andere kant. Ze hield haar handen op zijn kaken. Liet ze naar beneden glijden en trok hem in een omhelzing. Haar lichaam tegen het hare, zijn hitte die met de hare versmolt, al was het maar voor even. "Je hoeft je niet te verontschuldigen, ook al hadden we dit beiden niet moeten doen. Ik wil je niet verliezen Velasco." Meer kon ze niet zeggen, want de jongen verdween in de koude nachtlucht. "Velasco wacht." Ze stak haar hand terug, maar werd tegengehouden. Schaduwen grepen haar handen en voeten beet en sleurden haar naar haar bed. "Je gevoelens voor die jongen, maken je blind voor je opdracht. Het lijkt ons veiliger dat jij even slaapt en wij het van me overnemen."
"Nee alsjeblieft. Ik zal mijn opdracht vervullen. Het eerste deel heb ik met glans volbracht. De rest zal ook zo gaan."
"Daar hebben we zo onze twijfels mee en sinds je vader gaan we niet nog eens zo'n fout begaan. Geen zorgen je zult niet eens merken dat je even weg was."
De volgende ochtend stond Kumeza gewoon op, zoals iedere andere dag. Enkel iemand met een oplettend oog zou merken dat deze persoon niet langer een schaduw met zich meedroeg.

Sansa
Popster

Sansa schreef:
Chris werd wakker en keek verbaasd om hem heen. Er was geen Velasco in zijn kamer te zien. Chris haalde zijn schouders op en stapte zijn bed uit. Hij trok zijn kleding aan, en liep de kamer uit. Ik ga wel eten, Velasco komt vast wel terecht Dacht hij terwijl hij naar de eetzaal liep. Chris plofte neer op een bankje en pakte een koekje. 'Hey' zei hij met een knipoog naar het meisje die naast hem kwam zitten. Er verscheen een glimlach op het meisje haar gezicht 'Hallo' zei ze zacht. Chris begon rustig op het koekje te knabbelen terwijl hij naar het meisje luisterde 'Zou je... Misschien, het hoeft natuurlijk niet... Met mij naar het bal willen?' vroeg ze. Chris keek haar aan, hij kende haar niet eens. Hij haalde zijn schouders op, iemand anders zou hij toch niet vinden 'Prima'
'echt waar?' het meisje keek Chris verbaasd aan.
'Ik ben Christian, noem me maar Chris' Zei hij terwijl hij zijn hand uit stak 'en natuurlijk, anders zeg ik toch geen ja.'
Het meisje keek Chris aan en schudde zijn hand 'Ik ben Poppy, dochter van Pinokkio' zei ze met een lieve glimlach terwijl ze haar bruine haren naar achter veegde. Chris keek haar aan, 'Ik ben vereerd om met jou naar het bal te gaan' zei hij terwijl hij de laatste hap van zijn koekje nam. 'Maar ik moet nu echt gaan' ging hij verder met volle mond 'mijn ontwerpen maken zichzelf niet af' Chris liep de zaal uit, en liep weer terug naar zijn kamer. Hij trok de lade open, en pakte zijn schetsboek. Hij gooide het schetsboek in zijn tas, deed zijn tas op zijn rug en liep de kamer weer uit. Hij ging opzoek naar een rustige ruimte waar hij aan zijn ontwerpen kon werken.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld