Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De kamer om hem heen bleef achter een lichte waas zichtbaar. De wereld leek talmend om hem te draaien, zo ook haar achtergrond waar hij zijn blik naartoe had laten glijden. Het gaf een dromerig gevoel met zich mee. Het licht van de maan leek des te meer door de gordijnen te glinsteren, die met een kleine kier een tussenruimte over hadden gelaten voor enkele stralen. De stofdeeltjes in de lucht leken kleine, glinsterende vlokken. Slechts zichtbaar voor een ogenblik en toch opvallend genoeg om zijn pupillen ernaar toe te leiden.
Zijn hoofd was opvallend leeg. De whisky had zijn werk gedaan en hem in complete rust gebracht, een stemming waar hij zich al lange tijd niet meer in had bevonden. Hij leefde weer in het moment.
De aanraking van zijn hand bracht hem terug bij Adoria, de draaiingen van de ruimte achter zich gelaten om haar gedaante in zijn dromerige perspectief te plaatsen. Haar glimlach bracht een nieuwe bij hem teweeg. "You want to hear about your aura?" Het verzoek had hij niet verwacht, maar het haalde zijn nieuwsgierigheid niet weg naar de veranderingen in haar stemming en staat.
Haar vraag willigde dan ook in; hij sloot zijn ogen, raapte zijn beetje overgebleven concentratie bij elkaar en riep de duisternis terug in zich. Toen hij zijn zicht eenmaal weer had teruggebracht was er vaag een kleurenpallet zichtbaar. Minder duidelijk dan normaliter was geweest, maar goed genoeg voor hem om de kleuren te kunnen onderscheiden langs haar figuur. Goed genoeg om te zien dat ze meer dan veranderd waren vergeleken met de keren daarvoor.
"The gold remains, just like the black parts within there.." Hij kneep zijn ogen ietwat samen en monitorde de veranderingen, weergegeven in andere soorten emoties dan hij voorheen gezien had. Het was alsof alles versterkt was ofwel ze zich meer open had gesteld voor dat wat ze voelde.
"I see pale yellow, that mostly stands for positivity, optimism. Emerald green surrounds you, showing your gift as a healer. There's also-," kort zweeg hij, het beeld zien vertroebelen voor zich. Zijn focus was verder weggedreven geweest, makend dat hij meer moeite moest doen om zijn concentratielevel te verhogen. Het duurde even voor hij zich herpakken kon en werkelijk weer zien kon, wat het donker voor hem open had gelegd. "Dark blue, which is an indicator for sensitivity, and lavender for daydreaming, imagination," vertelde hij haar. "And-" Het waren geen van die kleuren die hem voor een tweede keer het zwijgen oplegden, toen hij niet verder uit zijn woorden komen kon. Het roze om haar heen had hem van zijn stuk gebracht.
Hij knipperde met zijn ogen, de kleur voor zich feller zien worden dan hij in gedachten had. Het bracht hem in de war. De betekenis van alle kleuren had hij al sinds zijn jeugd met zich meegedragen, maar het waren de twijfels over hoe hij het opvatten moest, die bij hem bleven hangen. Zacht beet hij op zijn lip. "And a bright kind of pink."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij maakte zijn uitspraak niet af, was vermoedelijk te beduusd geweest om zijn interpretatie van het roze onder woorden te brengen, maar zij had ook geen verdere uitleg nodig om de symboliek van die kleur te kunnen achterhalen. Na een avond lang research te hebben gedaan naar de betekenissen achter kleuren, kon ze de meeste eigenhandig opdreunen. De onverwachtse wending in zijn houding en gelaatsexpressie bevestigde tevens haar duiding van hetgeen wat hem (en haar ook) het meest ontsteld liet staan.
De waarheid tormenteerde, maar het was het voornaamste om te horen indien men daartoe bereid was. Niemand wilde in een web van leugens en drogbeelden, dat is ontstaan uit bedeesdheid en naïviteit van de persoon in kwestie, voortleven. Eveneens ontkwam men niet aan de werkelijkheid, - en zij had dit feit wel degelijk hergekauwd eens zij hem haar aura liet analyseren. Haar uitstraling onthulde niet alles, maar wel veel van wat ze op dat moment wat betreft gezindheden ondervond. Sensibiliteit, optimisme, verderf, - liefde.
Hij onttrok zich niet meteen aan het lichaamscontact, maar hij was overduidelijk verstomd bij het roze dat zij uitstraalde, wat maakte dat de sfeer rondom hen ineens van onstuimig en aangenaam naar ongemakkelijk en hinderlijk ging. Zij was opnieuw onbedoeld de pretbederver geweest. Haar nieuwsgierigheid deed meer goed dan kwaad.
Hoewel zij al gauw benarde en beschamende situaties trachtte te vermijden, door soms het gesprek tot een einde te laten komen en soms zich te verontschuldigen voor hetgeen wat tot die situatie heeft geleid, leek ze nu beheerst en allesbehalve gegeneerd. De waarheid was eruit, opener had ze niet kunnen zijn. Zij had de intentie niet om dit haar heimelijke nacht te laten bederven, - want dat was allesbehalve datgene wat ze wilde.
Adoria zocht zijn ogen op. Haar grip op zijn hand verzwakte wat.
‘’- which represents lenience and tenderness,’’ sprak ze zachtjes uit.
‘’Do those words and their understandings bother you –‘’ Ineens merkte ze dat ze zich in een kwetsbare positie had gesteld. Hij wist wat zij voelde, maar zij niet wat hij in wezenlijkheid ervoer. Wat er in zijn gedachtegang omging, was voor haar verboden terrein. ‘’- or do they just surprise you?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Roze was een aurakleur voor liefde. Voor affectie en genegenheid, gevoelens en passie. Maar het sloot niet aan op slechts één connectie. Was het vanwege net dat het getoond werd, omdat ze zich beide hadden verloren in verlangens en zich er vol passie op hadden gestort? Was het affectie voor de wijze waarop ze het geuit hadden, eerder dan voor hem op zich? Of waren het haar gevoelens die echt begonnen te spreken en de genegenheid richting hem die aan het oppervlak begon te komen?
Hij wist niet wat hij denken moest, noch wist hij zijn malende hoofd te volgen nu het wazig werd. Concentratie had hij immers niet meer gehad. Zijn visie op haar aura verdween ogenblikkelijk en de duisternis in beide zijn ogen als zijn omgeving trok weg, al kon het zijn tientallen opkomende gedachten niet meer stoppen. Het was alsof de alcohol hem juist op het enige moment dat hij het echt nodig had gehad, in de steek had gelaten. Niet langer voelde hij zich meer verdoofd. Hij voelde zich weer aan de werkelijkheid verbonden en dat was het laatste wat hij kon gebruiken; zijn denkwegen slibten dicht.
Maar ze wist te benoemen wat de kleur betekende, zonder het aan hem te moeten vragen of enige twijfelingen te laten blijken. Dat was hij niet gewend. De laatste keren was ze op hem aangewezen geweest voor de uitleg, omdat ze er geen weten van had gehad. Had ze er zelf naar gezocht?
"You did your research, huh?"
In een poging tot het vergeten van alles in zijn hoofd, richtte hij zich weer op haar. "They don't bother me.." Zijn vrije hand reikte naar haar haar, waarvan hij onachtzaam een lok door zijn vingers liet glijden. Hij keek haar aan, zijn ogen bij de hare gebleven om de blauwe gloed waar te kunnen nemen. Van alles leken haar blikken hem nog het meest te fascineren. Ze gaf hem het gevoel dat ze direct door hem heen kijken kon en toch voelde hij zich niet opgejaagd, wanneer dat besef tot hem doordrong. Hij kon zich zonder moeite laten verdrinken in haar blikken zonder dit ook maar door te hebben. Dat wat ook nu gebeurde, nu hij nadacht over dat wat hij voelde. Eigenlijk was hij sinds hun ontmoeting al radeloos geweest over dat wat er door hem heen ging.
"I just don't know how I feel," zei hij geleidelijk. "Wish it was just like seeing your aura, but I can't see my own. Talking about irony.." Mogelijk was het de humor van het universum. Hem de mogelijkheid geven om iemand anders' gevoelens wel te doorzien, maar zijn eigen niet. Hij wist haar gewoonweg niet te vertellen wat hij voelde.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I did,’’ glimlachte ze.
Hij reageerde allesbehalve geïrriteerd dan wel timide. Zijn hand betastte onachtzaam haar haren en hij was niet te beschroomd geweest om zijn ogen bij de hare te houden. Onderwijl hij antwoord gaf op haar vraag, onderzocht ze zijn gelaatsexpressies op afwijkingen. Grimassen die haar wellicht iets anders vertelden dan hoe hij zich momenteel opstelde; kwetsbaar en onverholen - en het stelde haar gerust eens ze geen kon vinden. Hij vertelde haar de waarheid.
Hij trok niet terug in zijn schulp, waar hij in zichzelf keerde en haar aanwezigheid volledig in de wind sloeg. Hij was oprecht, openbaarde het probleem waar hij mee zat, ondanks hij eerder die nacht nog verstrooid leek te zijn. Zij waardeerde zijn openlijkheid. Hij was niet het toonbeeld dat zich al gauw uitsprak over de obstakels die hij onderweg tegen het lijf liep, - of die hij niet eigenhandig kan doorbreken en hij zodoende zijn naasten om hulp vroeg. Hij was gesloten van aard, wat maakte dat zij het al heel wat vond wanneer hij openlijk sprak over kwesties die met name betrekking hadden toch zijn eigen mensenleven.
Hoe hij zijn onwetendheid aangaande zijn gevoelens als ironisch beschouwde, zag zij haar als een natuurlijk iets wat dagelijks verrees bij ieder die werkelijk in staat was om emoties te ervaren. Hij dacht te somber.
‘’Don’t allow your mind to dwell on this void. Certain feelings are simply difficult, or even impossible, to discern,’’ zei ze. ‘’Sometimes you cannot recognize what you’re feeling because you haven’t reached a level of development where you can transcribe your physical sensations into understandable feeling names, - or sometimes because the sense hasn’t yet crystallized. When you’re just beginning to feel something, but it hasn’t reached its notoriety.. You may feel something, - a vague sensation in the pit of you stomach, a trembling in your limbs, an accelerated heart beat, but in the moment you cannot connect such physical activation to what provoked it.’’
Een moment lang nam ze de ruimte in ogenschouw. Haar wijsheid kwam langzaam weer op. Vreemd is dat, wanneer je beschonken bent, maar alsnog een vorm van intelligentie weet uit te brengen.
Adoria verstrengelde haar vingers met de zijne, eens zij langzaamaan weer zijn kant op begon te kijken. ‘’What I am trying to say, - it’s fine to not know or understand your emotional state. It just needs some time, especially when it comes to love. You will eventually figure it out, as longs as you dare to stay truthful to yourself.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze stelde hem gerust, dan wel met woorden die ietwat te veel aan de wijze kant waren voor hem om op dit tijdstip of in deze staat goed mee te kunnen krijgen. Hij waardeerde het gebaar. Liever dan commentaar te geven op hoe hij niet had waargenomen wat deze nacht voor hem betekende, maakte ze duidelijk dat ze hem de tijd zou geven om te kijken wat zijn gevoel zei. Ze vroeg hem niet te overhaasten maar om rustig voor zichzelf te bekijken wat het voor hem inhield, om zo betekenissen te hechten aan zijn gevoelens. Gevoelens die hij nu wellicht niet echt herkende of identificeren kon, maar later misschien wel.
Een nieuwe glimlach verscheen. "How do you come up with such wisdom, when we're both drunk and it's in the middle of the night?" Een vraag die hij weg kaatste zonder erover na te denken, simpelweg omdat het ineens in hem opkwam. Ze formuleerde alles doende dat het geen moeite koste en ze het leven in alle opzichten al onderzocht had, iets wat hij nog niet eerder bij iemand had meegemaakt. Aandachtig keek hij naar de laatste lok haar die hij door zijn vingers liet glippen. Hij zag het zacht terugvallen op het kussen, om de kussensloop met de rest van haar haar te sieren. "How do you know all of that? Have you felt like that a lot? Or did you learn that throughout relationships?" vroeg hij haar, haar weer aangekeken.
Of ze dit onderwerp wilde houden in de conversatie wist hij niet, maar hij wist wel dat hij betwijfelde of hij zich snel zo zou voelen. De laatste keer dat hij zich kon herinneren dat hij zoiets dacht te hebben ontwikkeld, werd het bruut beëindigd. Hij wist dan ook niet of het wel echt op die manier was geweest. Al dat hij nog herinnerde was de teleurstelling en de nasleep, niet zijn gevoelens van voor de tijd. Mogelijk wilde hij er ook gewoon niet aan denken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
"How do you know all of that? Have you felt like that a lot? Or did you learn that throughout relationships?"
‘’Once I have. He was a human being, just like you.’’ Haar mondhoeken krulden lichtjes op, maar die gerezen glimlach ging al gauw verloren in de duisternis. Geen treurigheid, maar een menensheid trad in haar gelaatsexpressie op. Hij wilde inzage in haar achtergrond, zij was niet te bescheiden geweest om hem dit te geven. Het was laat, zij was beschonken en kon het zodoende niet laten om rechtdoorzee haar liefdesgeschiedenis op tafel te leggen.
Adoria wendde zich tot Jack. ‘’I was tangled in lies I created myself, thinking that the amorourness would fade away when I created those visions in my head, - visions in which I lived happily after with an unearthly man, because I didn’t think I was worthy enough to participate in his world. He was pure and I was just a reflection of what should have been dead a long time ago. I thought he would despised me if I told him that I lived off human blood, - that I was in fact an outgrowth of the underworld, but the truth didn’t seem to scatter him. It had him confused, of course, but he didn’t reject me with contempt like I thought he would, - like I thought everyone of his kind would if they’d found out about the secrets and self-centered lies I had embraced and urged on.’’
Haar ogen daalden af naar zijn hals, daar waar ze haar blik voor even liet hangen voordat ze hem weer in de ogen keek. ‘’I ended up marrying him when we were both in our early twenties, - and we were still holding onto the everlasting love when we reached our eighties. At that time he was suffering from an incurable illness. I could prelude the agility that we as vampires own, - curing him, taking away his pain, but he didn’t want to be healed when it’s done the supernatural way. I toed the line, took out the egocentrism and took care of him until he breathed his last. He passed away in my arms, - a marriage over sixty years just wilted like that.’’ Haar stem klonk enigszins bedroefd toen ze haar verhaal eindigde, opdat ze zich zo voelde eens ze haar uitgesproken woorden in haar hoofd herhaald had. Het was triest, maar waar; aan alles kwam een einde.
‘’But that’s probably not what you wanted to hear. I mumble too much when I’m drunk and tired,’’ murmelde ze.
Enkele seconden bleef haar blik hangen bij het plafond. Zijn arm duwde ze lichtjes van zich af eens ze aanstalten maakte tot het rechten van haar rug. Geruisloos stond ze op van het bed om zich nadien nadien weer van kleding te voorzien. In de hoek van haar kamer, waar een onaanzienlijke ladekast de leegte opvulde, kleedde ze zich aan. Niet langer werd haar naaktheid aan de dag gelegd. Haar lichaam was weer gehuld in een zijden, roodkleurige nachtjurk.
Het maanlicht in de ruimte verdreef ze door de gordijnen dicht te trekken.
‘’I don’t let you walk in the forest in the middle of the night. It’s too dark outside and you’re too - intoxicated, so you may spent the rest of the night in our guestroom - or in here with me.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was nieuwsgierig. Te nieuwsgierig waarschijnlijk voor dit tijdstip en voor haar, om zomaar zijn vraag te beantwoorden. En toch deed ze dat. Moeiteloos sprak ze over het begin van een liefdesverhaal dat hij niet verwacht had te horen. Een lichte glimlach was zichtbaar rondom haar lippen voor enkele seconden, het tafereel wat hij geconcentreerd weer zag verdwijnen nadat ze de kamer een paar seconden lang op had gelicht met haar lach. Dat ze uitbracht wat haar strijd was geweest met haarzelf, was voor hem aardig indrukwekkend. Ze trok hem mee in een wereld van haar verleden waarbij ze de romantiek verwoordde als iets buitenaards, iets wat enkel in films en boeken beschreven werd maar nooit zo in het echt werd ervaren. "That's beautiful.." Het was veilig om te zeggen dat hij versteld stond van haar uitgelijnde verhaal. Hoe ze een leven lang aan jaren met elkaar hadden gespendeerd en hoe haar zielsverwant overleden was als mens zijnde, met haar aan zijn zijde, vormde iets wat hij nog nooit van iemand had mogen horen. Het was bijzonder.
"No need. I'm glad you told me," glimlachte hij haar ietwat toe. De droevigheid die ze nadien toonde, zorgde dat ook hij ondanks zijn glimlach voor kort in somberheid verstrikt raakte, voor hij zich hier weer uit haalde. Evenals haar deed hij dit door zichzelf af te leiden. Hoe zij haar blote lichaam weer verhulde onder rood zijde, trok hij zijn boxer weer aan. Hun blikken vingen elkaar hierna weer op, maar ditmaal met een ander gesprek om door te zetten. Dat wat aangaf dat de nacht en hun opblijven ten einde was gekomen.
Hij wreef door zijn ogen. "I'll keep you company then." Commentaar geven op haar weigering om hem weg te laten gaan, deed hij niet. Het was nog geen seconde in hem opgekomen om gelijk de voordeur op te zoeken en in de buitenlucht te verdwijnen. Liever deelde hij het bed nog met haar voor de nacht, al kon hij niet goed verwoorden waarom die drang zo groot was. De whisky had hem zodoende genoeg beïnvloed om zichzelf niet meer in te kunnen schatten.
De bedlakens liet hij weer over zichzelf heen vallen, zacht de matras zijn val voelen dempen. De warmte van het bed omarmde hem ogenblikkelijk. Zijn pupillen zochten intussen naar het gedaante van Adoria, haar in zijn dromerige staat bewonderd in het licht dat door de gordijnen naar binnen glipte.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar wenkbrauwen verhevigden zich. Zijn gezwindheid in het vormen van die - en het feit dat hij zich zo uitsprak in die woorden en daden verraste haar. Hij leek niet in een ongemakkelijke positie gedreven te zijn, zoals het er ook niet naar uitzag alsof hij afstand van haar wilde nemen om dit bizarre, laatste gedeelte van de dag te doorlichten. Hij koos welbewust voor het delen van hetzelfde bed in dezelfde ruimte.
Het zette haar aan het denken. Zij droeg hem een warm hart toe, maar deed hij niet hetzelfde wanneer hij verlangde naar aanwezigheid - in welk opzicht dan ook? Of was het slechts het alcohol dat zijn drang naar compagnie versterkte? Welke fout moest zij begaan om hem uit haar slaapkamer te verdrijven? Naar het zicht liet aanzien dat het openbaren van haar affectie en liefdesgeschiedenis nog niet voldoende waren.
Adoria liep weg van het raam en slenterde naar de kameropening. De deur van haar kamer viel dicht. Hiermee trachtte zij zich de moeite te besparen die hoe dan ook nodig zou zijn wanneer zij met een andere jongen gezien zou worden in dit huis in haar bed. Er waren al genoeg huisregels - en voor de hand liggende normen die zij deze nacht doorbroken had.
Douchen, naar de toilettes gaan en haar tanden schoonpoetsen, zou morgenvroeg wel gedaan worden. Zij wilde hem niet langer meer storen met haar afwezigheid, nu het zo overduidelijk was dat hij met uitputting verlamd was. Hij had rust nodig.
Het kamerlicht ging uit, haar lichaam lag weer verhuld onder de smetteloze lakens. In het donker probeerde zij het plafond te onderscheiden van de ledigheid. Haar lichaam was zo gepositioneerd dat er nog enige, maar weinig tussenruimte tussen hen in lag.
‘’Sometimes I wake up in the middle of the night,’’ begon ze zacht te vertellen, ‘’and when I do, I can’t fall asleep again. You’ll find me reading or painting in the living room when that happens.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar komst liet nog op zich wachten. De verwachting dat ze naar het bed toelopen zou werd niet ingewilligd door haar stappen, maar het tegenovergestelde gebeurde. Hij hoorde haar van zich weglopen. De deur werd geopend en het licht van buiten trad voor kort binnen. Vervolgens viel deze in het slot, het geluid dat kort in zijn oren weergalmde voor er weer rust voor terug kwam. Zacht klonk haar terugweg naar hem toe. Het licht van de lamp vulde niet langer meer de kamer, ruimte gemaakt voor het donker van buiten om ook binnen haar huis te treden.
De lakens werden opgetild, voor even ietwat koudere lucht onder de stof voelen trekken. Hij keek toe hoe ze naast hem kwam liggen. Een afstand werd echter behouden. De paar centimeters waarover hij kort begon te malen. Voelde ze zich dan ongemakkelijk? Wilde ze dit zo houden, of was het eerder het gebrek aan durf om de minieme afstand op te zoeken die ze hiervoor hadden? Het was voor hem lastig in te schatten. Niettemin had ze hem voorgesteld dat hij het bed met haar delen kon, wat hem nadien toch de conclusie deed trekken dat het laatste het meest waarschijnlijk was. Misschien zocht ze zelfs zijn grenzen op.
Ze lag met haar rug naar hem toe. Hij trok iets dichter naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen, zijn andere arm onder haar nek langs laten strekken en deze daar laten rusten. "Okay," murmelde hij terug. "Then I'll find you tomorrow." Zijn lippen vormden een kleine, tevreden glimlach. Vermoeidheid begon inmiddels toe te slaan. Beetje bij beetje sloten zijn ogen en verzachtte zijn ademhaling, die traag en rustig door werd gezet. Het waren zijn dromen die hem nadien bezighielden; in zijn slaap verhulde zijn gelaat zich enigszins in haar haar.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar kwast raakte blindelings het doek. Gele stipjes waren het resultaat. Een voortbrengsel dat als doel had, de duisternis te romantiseren door het afschilderen van een realistische sterrenhemel. De maan verwijlde present, beschenen door het licht van de zon. Zij verlichtte het zoutwaterlichaam onder haar en liet in het bijzonder een onbedekt dameslichaam het meest van schijnsel voorzien. Daar, in het midden van de zee, had een jongedame zich gepositioneerd op een rotsblok dat boven de waterweg uitstak. De wind trok aan haar haren, het water dat kletterde tegen het klipsteen omstrengelde haar sierlijke benen.
Het kleurenpalet legde ze omzichtig neer op de salontafel.
Soms nam ze een stap terug om het schilderstuk nader te bezichtigen. Dit, om te zien of het beeld op afstand gelijkwaardig was aan dat dichtbij. Kon men in de hoek van de kamer al zien wat het schilderij aan de dag legde, - en was het moraal van het verhaal duidelijk in het werk verinnerlijkt? Vragen die haar ten alle tijden van last waren wanneer ze serieus bezig was met schilden. Perfectionisme sierde haar niet.
Adoria stond op van de houten kruk en bewandelde nadien het pad naar de eetruimte. Haar huis beschikten niet over een gasfornuis en ladekasten die uitpuilden van de etensvoorraden. Er was wat betreft voedsel niets in huis, wat betekende dat ze Jack ook niet van een normaal, vullend ontbijt kon voorzien. Spelende met het idee of ze wel of niet het huis moest verlaten om alsnog humane voeding in de wacht te slepen, beschilderde ze een oud gewrocht - en nu de wijzer van de klok twee uur verder was, betwijfelde ze of het verstandig was om hem nu nog alleen achter te laten in haar huis. Het zou een catastrofe zijn als hij ontwaakte en zij er niet was om hem te accompagneren op dit, voor hem, ongekende terrein.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij werd wakker in een vreemde omgeving. De geur van het beddengoed was anders geweest, anders dan hij gewend was om waar te nemen zodra hij ontwaakte. De wanden om hem heen waren lichter dan de duistere kleuren van de zijne. Het licht scheen op een andere wijze op hem neer, het raam aan een geheel andere kant bevonden dan hoe de zon bij hem altijd opkwam. Wat verstrooid knipperde hij met zijn ogen. Hij lag alleen, in een bed dat niet aanvoelde als dat van hem en in een omgeving die geen herkenning bij hem omhoog bracht.
Herinneringen aan de vorige nacht kwamen loom bij hem terug, de fragmenten voor zijn ogen zien afspelen. Het hele verhaal klopte echter niet in zijn hoofd. Hij wist delen terug te halen maar het was alsof het geheel miste, en hij slechts flodders aan het licht zag komen.
Zijn hoofd kon hij voelen bonken, lichte pijnscheuten door hem heen gegaan wanneer hij overeind kwam. Het raadsel was niet meer geweest waarom hij precies hoofdpijn ervoer. De hoeveelheid glazen whisky wist hij zich nog voor de geest te halen zonder hier moeite voor te hoeven doen, nog geweten hoe hij zich alsmaar lichter begon te voelen naarmate middernacht eraan was gekomen. Met een zucht wreef hij over zijn gezicht. Zijn kleding raapte hij van de vloer bijeen. Hij kleedde zich aan, dan wel sloom, om uiteindelijk zijn blik peinzend bij het raam van haar kamer te laten hangen.
Ze hadden de grenzen overschreden vannacht. Beide hadden toegegeven aan hun beschonken verlangens zonder hierover na te denken of te beseffen dat ze kortzichtig bezig waren. Geen van de gevolgen had toen hun gedachten nog bereikt, nadat de drank hen hun verstand af had genomen. De gevolgen kon hij nog niet overzien. Hij kon het niet in zich op laten komen wat hen nu te wachten stond, mede omdat hij er niet aan wilde denken. Ze waren te ver gegaan. Daarover hoefde hij niet tweemaal na te denken; ze hadden elkaar in gevaar gebracht en daarbij, wat kon er hieruit in hemelsnaam ontstaan? Het was niet mogelijk om iets als dit in stand te houden.
Zwijgend haalde hij een hand door zijn haar, het enigszins geprobeerd wat minder in de war te laten zitten. De weg door het huis wist hij niet. Hij kon Adoria alleen niet de hele ochtend vermijden in haar eigen woning, makend dat hij dan toch de deur van de slaapkamer opende om de gang te betreden. Waar het hem leiden zou, zou hij vanzelf wel zien.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het kermde daarnaast. Wankel hout had ze lichtelijk horen knarsen bij iedere stap die hij in haar slaapruimte deed. Hij was wakker en aarzelde niet om naderhand de gangen in haar huis te bewandelen.
Adoria stapte weg van de eetruimte. Zijn lichaam trof ze enkele meters van haar huiskamer vandaag. Hij zag er beroerd uit. De overblijfselen van het alcohol speelde nog na in zijn bloed, wat maakte dat zijn humeur presumptief slecht was en hij zodoende geen zin zou hebben om in discussie te gaan over de nacht daarvoor.
Haar mondhoeken krulden lichtjes op. In de regel zou ze een uitspraak hebben gedaan, die min of meer haar bespottende kijk op zijn huidige toestand weergaf. Iets als; ‘you’re hair is looking real nice’, terwijl beiden wisten dat dit niet zo het geval was. Hun nacht was hectisch. Het was nu niet de tijd om verlicht sarcasme in het eten te gooien. Daarom was ze voorzichtig in haar gedragingen jegens Jack.
‘’Good morning,’’ sprak ze vriendelijk uit, net doende alsof de seks en openbaring van waarheden niet voorgevallen waren en deze voormiddag zo gewoon was als alle andere ochtenden die haar voor waren.
Adoria draaide zich om en wenkte hem achter zich aan eens ze terugliep naar de eetruimte. Haar lichaam was nog steeds overtrokken in haar nachtjurk, eerder te bang geweest om haar klerenkast te openen en te bestelen van een kledingstuk, - terwijl hij in diezelfde ruimte nog lag te slapen. Ze wilde hem niet uit egocentrisme wekken.
In een houten ladekast stonden koffiebonen en drinkbekers. Die nam ze weg toen ze de gootsteen naderde, daar waar die opslagruimte zich bevond. Daarna keerde ze zich weer om, getracht zijn lichaam op te zoeken in de ruimte.
‘’How are you feeling?’’ Haar ogen stuitten op de zijne. Uit beleefdheid en om ongemak te voorkomen, weerhield ze zich ervan om zijn gehele lichaam in zich op te nemen. Haar blik bleef hangen bij zijn gelaatsexpressies.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geen lange zoektocht stond hem te wachten voor hij Adoria voor zich zien zou. Het bleek dat ze dichterbij was geweest dan hij daadwerkelijk had gedacht, nadat hij een paar stappen in de gang had gezet en de leefkamer nog amper bereikt had. Staande achter de deuropening kon hij haar al weervinden. Nog geen minuut had zich toen verstreken sinds hij haar slaapkamer uit was gewandeld.
"Good morning." Hij begroette haar met een kleine glimlach, waarna hij naar binnen stapte. Geen spoor van vermoeidheid was te spotten op haar gelaat. De aanwezigheid van wallen onder haar ogen ontbrak en haar blik was allesbehalve afwezig, vergeleken met het vermoeden dat hij had over de zijne. Alsof ze geen uren aan slaap gemist had en evenzeer geen flessen alcohol naar binnen had gewerkt de avond ervoor. Stiekem was hij ergens wel jaloers op de helende eigenschap van haar vampirisme.
Haar jurk nam hij in zich op, haar achterna gelopen wanneer ze hem wenkte om zo in de eetkamer terecht te komen. Dezelfde rode stof golfde langs haar figuur naar beneden. Hij herinnerde zich nog hoe ze zich uren geleden omgekleed had, evenals hij dat uiteindelijk had gedaan. Die beelden vormden verder dan ook de enige die hij naast de seks nog wist te herinneren, voor hij in slaap was gevallen in haar bed.
Enigszins futloos liet hij zijn zij tegen een van de keukenkastjes leunen. Zijn hand vond het aanrechtblad, het koele materiaal onder zijn handpalmen voelen trekken. De koffiebonen die ze in handen had genomen was dat waar hij met zijn ogen bij bleef; hij verlangde inderdaad naar een flinke kop koffie, om hem wakker te schudden uit zijn slome staat. Zodra ze hem vroeg hoe het met hem ging, keek hij echter weer op. "I'm fine. Bit hungover, but that'll pass." Het was niet dat hij dat niet vaker meegemaakt had.
"How long have you been up? I haven't heard you leave the bed."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Terwijl het bronwater in het reservoir zat opgesloten, zweefden de gemalen koffiebonen boven het filter. De sterkte was aanzienlijk gerezen ten opzichte van de intensiteit die ze gewoonlijk aanhield.
Eens de koffie gezet was, haalde ze de pot uit het oude apparaat en schonk ze twee mokken vol met de zojuist verkregen inhoud. Er was geen suiker, noch melk dat ze kon gebruiken om het te verzoeten. Ze bracht desalniettemin haar minachting voor de overheersende, bittere smaak onder het juk. Hij was hier te gast. Wat hij volgens haar nodig leek te hebben, diende ze zonder tegenslag op.
Hij zei dat het goed met hem ging, - op het alcoholgebeuren na, en ze geloofde hem. Hij had geen reden om te liegen over iets waar zij zelf het grootste deel in had. Adoria was ten slotte degene die hem in de verleiding had gebracht.
Een hoofdknik werd hem gegeven, uit blijk dat ze hem had verstaan en begrepen. De mokken zette ze vervolgens neer op onderzetters, die op de houten tafel gelegen waren. Alles, zelfs het vlak dat zij en haar broeder nooit echt intensief hadden gebruikt, in het heem zag er oud en wankel uit. Zou zij zitten op het houtgewas, dan zou het ongetwijfeld in twee stukken breken. De woning was nodig aan reperatie toe, maar wie was er om daarvoor te zorgen? Zij was allesbehalve geschoold op het gebied van techniek en reparatie en haar broeder was vaak weg voor werk.
Een lichte glimlach verscheen toen hij sprak. ‘’Because I didn’t want to wake you.’’
Haar armen hingen losjes langs haar lichaam. ‘’I’m not being provided with food that -‘’ Adoria viel stil. Hun afwijkende leefwijzen, voortgekomen uit haar vampirisme en zijn menselijkheid, brachten haar kort in wanorde. Al die tijd was ze op de hoogte van haar niet-bestaande voedselvoorraad, maar nu ze er zo openlijk over sprak, leek de waarheid haar opnieuw te willen vloeren. Het raakte haar dat ze bij hem wilde zijn, maar dit verlangen niet kon uiten, omdat ze zo veel van elkaar verschilden.
De stilte werd verbroken eens ze haar keel schraapte en haar uitspraak voortzette. ‘’- but I could go into the forest and gather some blackberries and nuts. It isn’t much, but it’s something to fill your stomach with. We have apples too - or I could go to the supermarket and get you something while you take a shower.’’

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij enterde zijn woning. In de woonkamer stonden het schilderij en de daarbij behorende benodigdheden, maar zijn zus viel niet hier en ook niet in haar eigen slaapruimte te constateren. Hij hoorde haar spreken in de eetkamer, haar broze stem vergezeld door een ander die hij meende nooit eerder te hebben gehoord.
Uit verbazing haalde hij de wenkbrauwen op, waarna hij kortstondig om zich heen keek. De salontafel omarmde een satijnen, losgeknoopte blouse en een kanten bustier. Die twee kledingstukken en het feit dat ze juist daar slordig waren neergegooid, zei hem al genoeg over het verloop van haar avond.
‘’Aldwyn?’’ Haar zuster kwam verwonderd de kamer binnengelopen. Zijn onverwachtse komst had haar duidelijk bevreemd. Hij trok zijn wenkbrauwen op, een lichte vorm van amusement vertoonde hij in het gelaat.
‘’I see you had fun tonight.’’
Adoria zag neer op het gespot en zijn vermaak. Haar bevreemding in het aangezicht ging steeds meer over in minachting en misgenoegen. Hij had haar betrapt en de intieme sfeer in het huis onbedoeld verpest. Natuurlijk bracht dit irritatie bij haar teweeg, maar het was niet zo alsof hij op voorhand kon weten dat zij het huis deelde met deze, voor hem, vreemdeling als zijn zus hem geen enkele keer aan bod heeft laten komen in een gesprek. Hij wist niet eens dat ze weer participeerde in het spel van de liefde.
‘’You weren’t supposed to be home this early,’’ murmelde ze.
Hij hief zijn wenkbrauwen op. ‘’I wasn’t, no, but I’m here now.’’
Hij ging haar uit de weg en liep naar het gedaante bij de eetkasten toe. Adoria volgde hem, zoals verwacht.
Hij nam het gestalte in zich op. Het zwarte haar viel hem als eerste op, daarna pas de vele moedervlekken die op zijn lichaam getekend stonden. Hij had een uitstraling van een typische ‘bad boy’, het type waar zijn zus nooit eerder mee is thuisgekomen. Wie was hij en waarom liet ze hem binnen in hun huis?
Een glimlach zette hij op, zijn hand uit beleefd- en gemanierdheid naar hem uitgestoken.
‘’I’m Aldwyn - and you are?’’
‘’Theodore. His name is Theodore,’’ vertelde Adoria hem terstond.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld