Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Elke keer als hij net lekker zat en een slok drank zijn keel in liet glijden, moest er weer zo nodig iemand naar hem toe lopen en een gesprek beginnen. Ryth was niet geïrriteerd, absoluut niet, maar hij nam wel rustig de tijd om de drank door te slikken en de persoon voor hem in zich op te nemen.
Het accent viel als eerste op, natuurlijk. Ergens vroeg Ryth zich af of deze Russische jongen zich aangetrokken voelde tot de fles wodka en daarom richting Ryth was gelopen. Toen hij deze gedachte even door zijn hoofd liet spoken schudde Ryth zijn hoofd. Hij moest niet zo stereotyperend denken.
'Mijn naam is Ryth.' De vergeetachtige jongen stelde zichzelf netjes voor, hij had immers zijn naam een aantal keren geoefend vandaag. Het zat helder en duidelijk in zijn hoofd. Louise, met een zonnebril. Die moest hij ook nog vinden. Een meisje met een zonnebril.
Verdomme, welke chick had er nou niet een zonnebril? Hij zuchtte en keek nogmaals naar Denish.
'Nou, Denish, welkom bij Golden Oak! Het meest luxe hotel waar ik ooit een kamertje heb gehad. Het eten is soms een beetje prut en het personeel is gewoon ontzettend rude, maar de kamers zijn gezellig en we hebben drank.' Ryth hield de fles omhoog en liet de inhoud zachtjes klotsen. 'Beetje zin in je verblijf hier?'
Ryth was niet het type om te vragen naar iemands vloek - hoewel sommigen hun krachten als gaven beschouwden - en al helemaal niet naar iemands nummer. Nummers boeiden hem absoluut niet, hij kon zijn eigen niet eens onthouden. Op een schaal van één tot tien zou hij zichzelf een zeven geven, en op goeie dagen en met het juiste licht wellicht een acht en een half. Maar een tien? Absoluut niet. Hij was geen Jamie.
Ryth zijn ogen werden een beetje wijder, zijn adem stookte.
'Jam-' maar de naam was alweer uit zijn gedachten, verdrongen. Had hij een naam willen zeggen?
'Interesse in een drankavond? We moeten een meid genaamd Louise vinden, ze heeft een zonnebril,' Ryth besloot om maar snel verder te praten, 'zo'n drankavond is misschien een leuke manier om iedereen te leren kennen.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Tijdens het ontbijt staarde Aria maar wat voor zich uit. Inmiddels waren er nieuwe mensen bij de tafel gekomen en waren er mensen weggegaan. Aria luisterde maar half naar de gesprekken die zich afspeelden, ze was aan het nadenken over de bezoekmiddag. Ze zou een deel van Seth zijn familie ontmoeten. Aria voelde zich vereerd om zijn familie te mogen ontmoeten, maar het maakte haar ook zenuwachtig. Mensen van buitenaf, of het nou familie was of niet, hadden vaak automatisch een negatieve indruk van de kinderen in Golden Oak. Alsof iedereen die leerling was op het instituut een monster was en tot in de eeuwigheid achter slot en grendel moesten zijn. Aria hoopte dat Seth zijn familie Aria niet raar aan zou gaan kijken. Er was ook niet veel om vreemd te vinden aan Aria's verschijning behalve haar doorzichtige handschoenen en grijze haren. Ook had Aria wel zin om weer wat over de buitenwereld te horen. In Golden Oak was contact met de buitenwereld gelimiteerd. Nieuws kreeg je vaak te horen van de begeleiders, via andere leerlingen of van één van de bezoekers op bezoekersmiddag. Gezien Aria nu al een hele lange tijd geen bezoek had gehad was één van die nieuwsbronnen al verdwenen. Aria's gedachten dwaalden af naar de laatste keer dat ze bezoek kreeg. Haar vroegere beste vriendin was haar komen opzoeken. Hoe ze had geweten dat Aria op Golden Oak zat was voor haar een raadsel. Het was fijn om haar te zien, maar vanwege een ongelukje met één van de andere leerlingen die in de bezoekerszaal aanwezig was werd de dag vroegtijdig afgelast. Haar oude beste vriendin was de laatste bekende persoon van haar jeugd die door de deuren van Golden Oak was gelopen in een hele lange tijd. Onhoorbaar zuchtte Aria even en zag ze dat ze haar voedsel op was. Ze schudde zichzelf weer wakker en keek naar de klok. Aria stootte Seth even aan met haar elleboog en zei; "Je familie is er vast binnenkort.. Zullen we alvast naar de zaal gaan?".

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Voor Oliver Seth zijn vragen had beantwoord, kwam er een andere jongen die blijkbaar zijn eigen naam niet zeker wist aangezien hij meerdere namen noemde. Was dat onderdeel van zijn gave? Of had hij zo lang alleen geleefd voor hij hier kwam dat hij zijn eigen naam vergat? Seth wist van een aantal dat die jaren lang op zichzelf woonden, op de vlucht voor de buitenwereld zonder krachten. Misschien was dat hem ook wel gebeurd en waarom zou je dan je naam onthouden? Als je het toch niet nodig had. Echter had Seth al snel het vermoeden dat het niet aan eenzaamheid lag, aangezien er al snel een begeleider aankwam om de fles drank die de jongen in zijn handen had af te pakken, waarna de jongen de man liet denken dat er water in had. De man leek te zijn vergeten dat hij de vraag over de drank al had gesteld. Dat zowel hij als de jongen in herhaling traden. Seth kreeg daardoor het vermoeden dat de jongen een gave had wat te maken had met geheugen. Geheugen wissen of misschien veranderen? Misschien was hij zelf slachtoffer geworden van zijn eigen gave en was hij daarom zijn naam vergeten. Er waren meer die slachtoffer werden van hun eigen gaven. Seth zelf indirect ook, aangezien hij zo vaak een staart kreeg door het water.
Niet veel later werd Oliver weggeroepen, zonder zijn vragen beantwoord te hebben, maar dat maakte Seth niet uit. Ze zouden lang genoeg met elkaar opgescheept zitten dus zou hij er vanzelf wel achter komen. Als hij echt gevaarlijk was, of zijn bijen, dan was hij vast veel hoger gezet.
Al snel zaten Ryth, of hoe hij ook maar mocht heten, Aria en hij alleen aan de tafel, aangezien er al flink wat waren opgeroepen voor bezoekmiddag. Normaal waren zijn ouders erg vroeg, maar hij was nog niet opgeroepen. Seth hoopte maar dat ze niets overkomen was, al kon het gewoon zijn dat ze door Jason een beetje later waren, of een file. Seth besloot zich er niet heel druk om te maken, wetende dat zijn familie toch wel zou komen.
Seth merkte dat Aria een beetje zenuwachtig was en legde met een zwakke glimlach zijn hand op de hare. "Rustig maar, mijn ouders zijn niet veroordelend. Het maakt hen niets uit dat je op Golden Oak zit of zo" zei hij tegen haar en stond rustig op toen ze vroeg om alvast naar de zaal te gaan.
"Dat is een goed idee" zei Seth en liep rustig met haar richting de bezoekerszaal. Terwijl ze onderweg waren werd Seth zijn naam geroepen en glimlachte hij even, waarna hij rustig de zaal binnenging en zijn ouders een knuffel gaf.
"Mam, pap, ik wil jullie graag voorstellen aan mijn vriendin Aria. Ik heb jullie toch over haar verteld?" vroeg Seth aan zijn ouders en keek Aria aan. "Aria, dit zijn mijn ouders en neefje Jason" zei Seth grijnzend en tilde zachtjes zijn neefje uit de kinderwagen en gaf hem een knuffel, terwijl zijn ouders Aria begroetten en ze allemaal gingen zitten.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Al een paar jaar leefde Drew op straat. Hij bleef over het algemeen uit de buurt van andere mensen. Soms was hij wel eens onder de mensen om bijvoorbeeld eten te regelen, of een nieuwe zonnebril, maar verder ook niet. Wegens zijn gave durfde hij niet te vaak onder de menigte te komen, maar soms moest hij helaas wel.
Een voorbeeld van wanneer het wel moest, was gisteren. Zijn voedselvoorraad was op en in het glas van zijn zonnebril stond op het punt om eruit te vallen. Hij wist niet hoe dat kon, maar het gebeurde wel vaker. Hoewel Drew niet vaak onder de mensen kwam, wilde hij echter wel een goede zonnebril in zijn bezit hebben. Een zonnebril was het enige dat zijn gaven tegen konden houden. Om die reden was Drew dan ook naar de markt gegaan. Om eten en een zonnebril te regelen.
uiteindelijk kwam hij een kraampje tegen waar ze zonnebrillen verkochten en had er drie uitgekozen. Het leek Drew verstandig om een voorraadje in te slaan, voor het geval 1 kapot zou gaan en hij niet zo snel een nieuwe kon regelen. Echter, nog voordat hij betaald had, liep het volledig uit de hand. Opeens, onverwacht vatte het marktkraampje naast hem vlam en voelde Drew zijn tweede persoonlijkheid boven komen. Gelukkig had hij een nieuwe zonnebril op en was er een steegje vlakbij hem. Snel rende Drew naar het steegje toe. De eigenaar van het kraampje riep hem niet terug wegens diefstal, maar vluchtte zelf ook weg van het vuur. Drew had niet het vermoeden dat hij problemen zou krijgen in deze situatie. Niemand betaalde eerst, om vervolgens weg te vluchten in deze situatie. Echter was het niet de brand waar Drew voor wegvluchte. Niet de hoofdreden tenminste.
Het vuur verspreide zich razendsnel achter hem en de paniek op de markt nam hevig toe, maar wat er verder om hem heen gebeurde? Daar zou Drew zich later niets meer van herinneren aangezien zijn tweede persoonlijkheid naar boven kwam.
Uren later kwam Drew weer bij. Zijn nieuwe zonnebril lag naast em op de grond. Vlakbij een zwerver die zo te zien zelfmoord had gepleegd. Drew vloekte in zichzelf en greep snel zijn zonnebril van de grond. Hij was niet beschadigd, dus dat scheelde. Snel zette Drew zijn zonnebril op en verliet onopvallend het steegje. Op straat stond het blauw van de journalisten. Alle journalisten hadden het maar over één ding. De vreemde, merkwaardige brand die een paar uur geleden de markt vernietigd had.
"Vanmiddag was er een allesverwoestende brand op de markt die vele mensen het leven heeft gekost en mogelijk nog meer gewonden heeft veroorzaakt. Het exacte aantal is momenteel helaas onbekend, aangezien er nog altijd mensen vermist zijn. De politie wil niet inhoudelijk op de gebeurtenissen ingaan en daarom spreken wij nu met getuigen. Mevrouw, kunt u ons vertellen wat er hier gebeurd is?" vroeg de jonge journalist aan een vrouw van rond de veertig jaren oud.
"Het was een rustige middag, toen mijn blik op een jongedame viel. Ze leek last te hebben van een paniekaanval. Ik wilde haar begeleider vragen wat er aan de hand was, maar voor ik de kans kreeg vatte ze plotseling vlam. De vlammen leken haar niet te deren, maar verspreiden zich al vrij snel over de markt heen. Ze was vast één van die freaks van dat instituut hier in de buurt. Golden Oak. Ze zouden die freaks nooit naar buiten moeten laten. Achter slot en grendel ermee. Ze zijn veel te gevaarlijk. Ik hoop dat het meisje en het instituut zwaar gestraft worden." Sprak de vrouw.
Golden Oak, Drew had er wel eens van gehoord. Lang geleden, toen hij nog van pleeggezin naar pleeggezin ging. Een van zijn pleegouders wilden hem daarheen brengen, maar Drew liep toen weg. Hij wist nog niet dat de zelfmoorden zijn schuld waren. Was naïef en wilde niet naar zo'n freakschool. Inmiddels wist Drew wel beter, al had hij nog steeds geen idee wat hij van die school moest denken. Hij zocht er inmiddels dan wel een tijdje na, maar alsnog. Hij hoopte dat het instituut een soort uitweg voor hem zou zijn. Een uitweg van wie hij was, zijn verleden. Een veilige haven, waar hij al zolang naar op zoek was. Waar de regering hem volgens verhalen niets kon maken. Zou hij nu eindelijk in de buurt zijn? Maar de stad was groot. Golden Oak kon overal zijn.
Daarom besloot Drew naar de bibliotheek te gaan en gebruik te maken van hun computers. Rustig voerde hij de gegevens die hij wist op Google in en kwam er al snel achter dat Golden Oak inderdaad dichterbij was dan hij dacht. Even twijfelde Drew of hij wel moest gaan, maar besloot toen de gok te wagen en ging op weg. Toen hij echter eenmaal de straat inliep, zag hij overal politieauto's rond de school staan. Als Drew ergens niet van gediend was, waren het wel politieagenten. Even twijfelde Drew, maar besloot toen in een parkje in de buurt de nacht door te brengen. Hij sliep al jaren op straat. Een nachtje langer maakte ook niet zo heel veel verschil.
In het parkje was het rustig en hij viel al vrij snel op een bankje in slaap.

De volgende ochtend stond Drew vroeg voor de deuren van Golden Oak en twijfelde even. Zou hij deze stap echt wel zetten? Zou hij hier echt heen gaan? Hij wilde geen bedreiging meer zijn voor de 'gewone' mens. Niet meer achterna gezeten worden door de regering die zijn gave wilde misbruiken, maar was dit wel echt veilig? Zou hij hier niet als een rat in de val zitten? Een mogelijke val, opgezet door de regering? Of door een andere organisatie?
Misschien maakten de jaren die Drew alleen had doorgebracht hem wel paranoïde, dat wist hij niet. Toch twijfelde hij heel erg of hij wel moest gaan. Echter, wat was het alternatief? Dat wist Drew ook niet.
Een paar uur bleef Drew buiten staan, weg bij de ramen zodat de bewoners hem niet konden zien. De begeleiding en beveiliging hoefde nog niet te weten. Na een paar uur wachten kwamen een aantal groepen mensen, waaronder een stelletje met een baby, die rustig pratend naar binnen gingen. Ze hadden het over een bezoekdag. Misschien kon Drew via de bezoekdag kijken of het wel echt was wat hij dacht dat het was, wat anderen zeiden. Drew moest zich alleen 'normaal' voordoen en eigenlijk twijfelde hij of hij dat wel kon zo tussen anderen met gaven en hun begeleiders. De begeleiders hadden natuurlijk veel gezien. Wisten waar ze op moesten letten, maar waarom zouden ze op bezoekers letten? Even haalde Drew diep adem en zette voorzichtig zijn zonnebril af, maar liep toen met de andere mensen mee naar binnen, toen hij in de verte een bekend meisje zag lopen. Even kon hij niet op de naam komen, maar toen besefte hij het. Het meisje dat jaren geleden gepest werd, bij zijn 3e pleeggezin. Het meisje wat hij toen geholpen had, maar beter niet kon helpen. Hij had zich er beter niet mee kunnen bemoeien, aangezien de pestkop daardoor stierf. Zou ze hem nog herkennen? Even beet Drew op zijn lip. Hoe heette dat meisje ook alweer? Ari? Arianne? Nee, dat klopte niet. Het was een kortere naam. Aria, dat was het! Wat zou ze hier doen? Had zij ook een gave? Drew wist de reden waarom ze gepest werd niet meer zeker. Volgens hem omdat ze anders was dan de rest. Bang en verlegen, een makkelijke prooi, maar niet omdat ze zo anders was dat ze een gave zou hebben. Misschien was het hem alleen niet opgevallen of was haar gave later pas gekomen, nadat Drew op de vlucht sloeg. Drew had zijn gave eerst ook niet. Hij was wel benieuwd wat Aria kon.
Aria liep samen met een jongen met bruin haar langs, toen een vrouw vroeg of ze Drew kon helpen en rustig keek Drew op.
"Ik heb geen afspraak, maar hoorde dat een oude jeugdvriendin hier op school zat. Aria Mayfair, kan dat kloppen?" vroeg Drew en even twijfelde de begeleider.
"Aria is inderdaad een van onze bewoners, maar bezoek moet helaas een afspraak hebben en zoals u al zei, heeft u die niet. U kunt volgende week terug komen, met een afspraak" zei de begeleidster en even beet Drew op zijn lip maar besloot toen een gokje te wagen.
Als hij zich heel erg concentreerde kon hij soms zijn 2e persoonlijkheid onderdrukken en zonder die persoonlijkheid beheerste hij zijn gave erg goed. Niemand merkte ook op dat hij de gave gebruikte op een ander. Alleen als zijn 2e persoonlijkheid het deed. Omdat het er dan ernstig aan toe ging. Zijn tweede persoonlijkheid dwong mensen iets te doen wat ze absoluut niet wilden. Zelfmoord plegen, zichzelf of een ander martelen, of iets anders.
"Kunt u voor deze ene keer geen uitzondering maken?" vroeg Drew rustig en keek de begeleidster in de ogen. Even verzette ze zich, maar knikte toen.
"Vooruit, omdat u het zo vriendelijk vraagt en ze nooit bezoek krijgt. Gaat u maar verder" zei de begeleidster en rustig liep Drew achter de andere groep aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze zaten over elkaar, er heerste een ongemakkelijke stilte. Bij binnenkomen had hij zijn vader de hand geschud en zijn moeder en zus op beide wangen gekust. De hele familie Ford zat bij elkaar. Asa keek nooit uit naar dit soort momenten. Als enkel Ida kwam was het nog leuk. Zij leefde met hem mee, leek hem te begrijpen, maar zijn ouders. Als zij er waren trok Ida haar mond meestal niet open. Er was hen beide geleerd hun ouders te gehoorzamen, zich te gedragen naar wat zij van hen verwachtten. "Sorry Asa het is weer even geleden dat we langs konden komen. Werk was zo ontzettend druk. Hoe zit het met je lessen, je punten?" Ze hadden niet eens gevraagd hoe het met hem ging.
"Goed vader."
"Gewoon goed?" zijn moeder klonk bezorgd. "Je hebt niets aan gewoon goed Asa."
"Nee dat was niet wat ik bedoelde. Ik sta nog altijd bovenaan de klas." Dat dacht hij toch. Hij ging niet specifiek vragen hoe goed hij scoorde in vergelijking met de andere bewoners. De meerderheid volgde de lessen niet eens, of maar half.
"Je oefent toch nog regelmatig op de cello?"
"Ja moeder." In werkelijkheid had hij dat instrument in geen maanden meer aangeraakt.
"Goed, uitstekend." Asa's ouders zagen er piekfijn uit. Zijn vader droeg een kreukloos pak. Zijn moeders haar was netjes opgestoken, geen enkel haartje zat verkeerd. Zo waren ze altijd geweest. Ze stelden zichzelf tentoon aan de buitenwereld. Lieten zien hoe perfect ze wel niet waren. Hoe'n perfect gezin ze hadden. Wel totdat Asa naar Golden Oak ging natuurlijk. Het was een blamage op hun perfecte imago.
"Ik kreeg een brief doorgestuurd dat je weigerde deel te nemen aan experimenten. Experimenten die misschien een einde kunnen maken aan je ziekte?" dus Golden Oak had hen daarover geïnformeerd. Een ziekte, dat was de manier waarop ze altijd naar zijn gave refereerden. Het was zoveel meer dan dat. Een ziekte kon je genezen, dit niet. "Die experimenten zijn nutteloos. De kans is groot dat ik er alleen slechter uitkom. Willen jullie dat risico lopen." Zijn moeder trok een bedenkelijk gezicht. Hun imago dat was hoe Asa zijn zin kon doordrijven, dreigen het nog erger te maken.
"Je vader doet er werkelijk alles aan je hier uit te krijgen jongen. Een jongen zoals jij hoort niet in een plaats zoals deze. Je had zoveel talenten, zo'n mooie toekomst, allemaal vergooid." Ze legde haar hand op zijn wang. Ida gaf haar een zijden zakdoek aan om de tranen onder haar wang weg te deppen. "Het gaat ons veel kosten natuurlijk. Je wilt niet weten hoeveel geld we hier in hebben moeten steken, maar wie weet, krijgen we je eindelijk hier weg. Dan kun je naar een fatsoenlijke universiteit, waar je eindelijk weer bij jou soort mensen bent. Het moet zo moeilijk voor je zijn om hier te aarden tussen die 'andere' kinderen." Na al die tijd hadden ze nog altijd niet ingezien dat Asa net zo anders was al de kinderen waar ze op doelde.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria gunde Seth een lief glimlachje toen hij zei dat ze niet zenuwachtig hoefde te zijn. Zodra de tafel bijna helemaal leeg was, op Aria, Seth en die jongen die zich twijfelachtig had voorgesteld als Ryth stonden Aria en Seth op van de tafel. Samen begonnen ze richting de bezoekerszaal te lopen. Er waren inmiddels veel mensen gekomen en het was enigszins een chaos. Veel kinderen haastten zich naar de zaal, waarschijnlijk in de hoop dat familieleden hen zouden opzoeken. Aria slikte even, voor haar was dat nooit het geval. Ze wist nog niet eens hoe het leven van haar ouders er nu uitzag. Een zucht verliet Aria's mond en zodra ze bij de bezoekerszaal waren aangekomen verscheen er weer een oprechte glimlach op haar gezicht. Het was druk in de zaal, veel van de tafels en stoelen waren al bezet. Overal stonden en zaten volwassenen, kinderen en zelfs een paar peuters. In de verte kon Aria een nieuwe groep bezoekers zien aankomen. Aria besteedde hier echter weinig aandacht aan en liep achter Seth aan naar zijn familie. Aria keek toe naar hoe Seth zijn ouders een knuffel gaf. Ze vond het leuk om te zien maar aan de andere kant ook weer dubbel. Het was iets waar Aria jaloers op kon zijn, om een normale familie te zitten waarvan iedereen van elkaar zou houden en niemand zou worden verstoten. Aria onderdrukte de gedachte echter al snel toen Seth Aria voorstelde aan zijn familie en zijn neefje die blijkbaar Jason heette oppakte van zijn kinderwagen. Aria deed aan aantal stappen naar voren en schudde met haar gehandschoende handen de handen van Seth zijn ouders, waarna ze naar de kleine Jason in Seth zijn armen liep en zijn handje vastpakte om een zachte hand te geven. Aria moest ervan lachen. "Ik ben Aria" zei ze tegen de groep mensen voor haar terwijl ze met zijn alleen rond één van de tafels gingen zitten. Ze twijfelde of ze iets over haar gave moest zeggen. maar bedacht zich dat ze er hoe dan ook wel vragen over kreeg. "Ik kan de lucht besturen. Vandaar dat ik deze handschoenen draag" zei ze gericht op zijn ouders, "En daarnaast ben ik natuurlijk een goede vriendin van Seth". Een lieve glimlach speelde over haar gezicht terwijl ze naar de groep keek. Aria voelde zich oprecht vereerd om zijn familie te mogen ontmoeten. Blijkbaar was Aria belangrijk genoeg in zijn leven dat ze deze eer kreeg. Het deed haar goed, en het gevoel was daarnaast ook insgelijks. Seth was waarschijnlijk een van de eerste mensen die haar familie mocht ontmoeten, als ze haar nog zouden opzoeken wat op het moment niet het geval was. Aria keek snel over de menigte heen en zag hier en daar een bekend gezicht verschijnen. De echte schok kwam pas toen Aria's persoonlijke begeleidster naar haar tafeltje toeliep. Met een verwarde uitdrukking op haar gezicht luisterde Aria naar haar begeleidster die zei dat ze een bezoeker had. Ze keek verbijsterd op.. Sinds wanneer waren er mensen die Aria zou moeten kennen die wisten dat ze hier zat? Onzeker keek ze naar Seth en zijn familie. Het was erg ongewoon dat ze bezoek kreeg, de laatste keer was inmiddels een eeuwigheid geleden. Aria was sprakeloos, dat kon je met alle zekerheid zeggen. Wie zou het zijn? Wie kwam van buiten die niet zou weten wat er allemaal met Aria aan de hand was. Aria keek even naar de grond waarna ze weer naar de groep keek. "Ik..." begon Aria, "Denk dat ik maar moet zien wie.. er voor me is gekomen". Snel herpakte ze zich en voegde ze toe, "Een ogenblikje, ik ben zo snel mogelijk terug". Met grote ogen liep Aria weg van de tafel met Seth en zijn familie. Ze keek nog een keer over haar schouder en haar ogen ontmoetten die van Seth. Wanneer ze hem niet meer kon zien werd ze begeleid naar een andere tafel. Ze schrok zich rot van de persoon die bij de tafel stond.. Het was Drew! Een vriend van vroeger, hij had Aria gered van een pester. "Drew..?" vroeg Aria enigszins vragend, onzeker of hij er echt stond of dat het haar verbeelding was. Aria's begeleidster liep snel weg. Aria kon het niet laten en vloog hem om de hals.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish keek even lachend naar de fles toen de jongen, die zich had voorgesteld als Ryth, het instituut een luxe hotel noemde. 'Ik voel me vereerd om hier te mogen verblijven,' grapte hij en legde zijn ellebogen op zijn knieën en vouwde zijn handen samen. Een drank avond? Hm, dat was misschien wel een goed idee om mensen te leren kennen en om zichzelf voor te stellen. Hij ging haast nooit uit toen hij nog op de academie zat en dronk daarom niet vaak, bovendien stond de academie dat echt niet toe, drinken. Maar zo nu en dan in het weekend ging hij met zijn vrienden wel eens de stad in en naar een café of club. Hij glimlachte even naar Ryth. 'Een meisje met een zonnebril, hm? Kan niet missen, toch?' Hij keek even om zich heen maar hier was ze niet. Tenminste, of ze had haar zonnebril afgezet, maar dat leek hem niet aangezien er specifiek gezegd bleek te zijn iemand met een zonnebril te zoeken. Hij frunnikte even aan het bandje om zijn pols waas een 1 op stond. Hij was niet gevaarlijk, tenzij hij wegvloog en iemand met zich mee trok, maar dat zou nooit gebeuren... Hij keek even naar de zware schoenen om zijn voeten en zuchtte. Hier kon hij toch niet in dansen.. Hij wilde zijn voeten pointen, maar ook dat lukte niet... Hij miste de academie ontzettend. Een zucht verliet Denish zijn lippen en hij keek weer op naar Ryth. 'Hoe lang ben jij hier al?' vroeg hij om de stilte te verbreken.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth glimlachte even toen Aria zich aan zijn ouders voorstelde en haar gave vertelde. Zijn ouders waren gelukkig in dit geval echt top. Misschien kwam het omdat ze door de gaven hun droomzoon kregen. Zijn ouders waren zeebiologen en om dan een halve vis als zoon te hebben? Dat was gewoon ironisch en voor veel zeebiologen een grote droom die uit kwam. Eigenlijk waren er veel ironische dingen aan hem, bijvoorbeeld dat hij niet kon zwemmen voor hij zijn krachten ontdekte en zelfs een keer bijna verdronk. Niet bepaald iets wat je van een meerman zou verwachten. In elk geval waren zijn ouders niet discriminerend over de gaven. Ze hadden dan natuurlijk ook nog nooit persoonlijk iets heel ergs meegemaakt met een gave, zoals Louise haar dodelijke blik of de brand van gisteren, maar alsnog. Ze waren altijd wel nieuwsgierig geweest naar de gaven en tijdens de gesprekken die ze hier voerden vroegen ze Seth soms de oren van het hoofd over sommige gaven. Hoofdzakelijk van diegene die erg opvielen, zoals Oliver in een imkerpak en die jongen verderop in een harnas. Ditmaal vroegen ze gelukkig niet naar mensen aan andere tafels, maar leken erg geïnteresseerd in Aria toen ze begon over het luchtsturen en haar handschoentjes.
"Een interessante gave heb je Aria." zei zijn moeder dan ook en glimlachte vriendelijk naar haar, waarna zijn vader vroeg hoe de handschoenen precies werkte. Eigenlijk was Seth niet echt dol op die vraag, maar ja. Eigenlijk had hij het ook wel kunnen verwachten en deels hoopte Seth dat Aria het zelf ook verwachtte. Waarschijnlijk wel, er waren altijd 2 verschillende soorten mensen hier. De mensen die hen veroordeelden en de mensen die nieuwsgierig naar hen waren. Zijn ouders waren gelukkig niet diegene die veroordeelden, maar waren diegene die nieuwsgierig waren.
Niet veel later kwam Aria haar persoonlijke begeleider naar hun tafeltje toe en Seth was even verbaasd om te horen dat Aria bezoek kreeg. Juist omdat hij haar had meegenomen omdat ze nooit bezoek kreeg van buiten. Misschien moest hij vaker mensen zonder familie uitnodigen, als iedereen daardoor spontaan bezoek kreeg. Al ging Seth er vanuit dat dit puur toeval was, anders zou het wel een chille gave zijn.
"Wat zit je hier nog? Ga naar je gasten" zei Seth met een grijns tegen Aria. "Ik zie je wel weer en veel plezier" zei Seth vervolgens met een knipoog en keek haar nog even na. Seth was benieuwd wie er, na ruim vijf jaar of zo, kwam opdagen om Aria te bezoeken. Hij was super blij voor haar, maar na vijf jaar? Of zou diegene nu pas ontdekt hebben dat ze hier zat? Hoe zou hij het dan ontdekt hebben? Ach, het deed er ook niet heel erg veel toe. Toen Aria uit het zicht was, draaide Seth zich weer om naar zijn ouders.
"Ze is een leuk meisje, heb je haar aan ons voorgesteld omdat je haar leuk vindt?" vroeg mijn vader plagend aan me en meteen werd ik vuurrood.
"Nee pap" zei ik zacht en pap lachte even.
"Ik plaag je maar jongen" zei hij rustig en begon te vertellen over hoe het in Amerika ging met mijn oom en tante. Blijkbaar hielp de behandeling van mijn oom erg goed en hoopten ze snel terug te keren naar huis en wilden ze dan Seth bezoeken. Seth keek er nu al naar uit. Hij vond het best moeilijk dat hij niet mee kon naar Amerika om zijn zieke oom te bezoeken. Zijn oom en hij waren vroeger best hecht. Nadat Seth bijna was verdronken, wilde hij niet meer met zijn ouders mee als ze aan het werk waren. Zijn oom en tante namen hem dan in huis als zijn ouders langere tijd weg moesten. Zijn oom zag hij dus eigenlijk als een tweede vader en zijn tante als een tweede moeder.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Terwijl Drew onderweg was naar de bezoekerszaal, kwam een begeleider hem tegemoet. Hij stelde zichzelf voor als de begeleider van Aria en bracht hem naar een leeg tafeltje. Drew hoopte maar dat de begeleider niet het hele gesprek bij hem en Aria zou zijn. Ten eerste zou dat erg ongemakkelijk worden en dan zou hij haar niet om advies kunnen vragen. De laatste jaren was het voor Drew al moeilijk genoeg om de buitenwereld te vertrouwen. Hij moest echt met haar alleen spreken. Het liefst onder vier ogen, maar dat zou waarschijnlijk niet mogen en als hij het met zijn gave wel voor elkaar kreeg, zou het meteen opvallen dat hij een gave had. Hier binnen moest hij extreem voorzichtig zijn met zijn gave. In elk geval op dit momen, zolang hij Aria nog niet om advies had gevraagd. Zodra hij, met haar advies, het besluit had genomen om hier te blijven, mochten ze wel weten dat hij een gave had, maar niet eerder. En als hij besloot dat hij hier niet wilde blijven, mochten ze helemaal niet weten dat hij diegene was met de wilontnemende gave.
Terwijl de begeleider hem alleen liet om Aria op te halen, keek Drew om zich heen. Er waren hier vreemde gaven zeg. Sommigen hadden daar zelfs speciale kleding voor. Een harnas zat in de hoek, een imkerpak, hier en daar zag hij gekleurde handschoenen of een zonnebril net als de zijne. Eigenlijk wilde Drew zijn zonnebril weer op zetten, puur voor het geval dat, maar dat zou teveel opvallen. Binnen een zonnebril dragen? Normaal zag dat er vreemd uit, maar hier was het blijkbaar normaal. Echter dacht hij dat het kwam door dat de bewoners dan net als hij een gave via de ogen had. Hij zou Aria straks direct waarschuwen hem niet recht in de ogen te kijken, voor het geval er iets zou gebeuren. Stiekem was hij eigenlijk best benieuwd welke gave Aria had, als ze hier echt terecht was gekomen, en welke gaven de anderen hadden. hij bedoelde maar, waarom een harnas of imkerpak? Waar sloeg dat op? Het leek Drew ook niet bepaald prettig en handig, maar goed.
Na een tijdje werd Drew uit zijn gedachten gehaald door een stem die twijfelend zijn naam uitsprak en keek op. Het meisje met de grijze haren, dat net door de gangen liep en hij als Aria aanzag, stond voor hem. Hij had het dus toch goed gezien toen hij binnen kwam en even grijnsde Drew. "Hey kleintje" zei Drew tegen haar, als bevestiging dat hij het was. Kleintje was meer een bijnaam die de pestkoppen vroeger voor Aria gebruikte, maar vrienden gebruikten hem af en toe ook wel. Rustig stond Drew op en lachte even toen Aria hem om de hals vloog.
"Hey, rustig aan jij. Straks vallen we nog op de grond" zei hij met een zwakke glimlach en keek haar aan. "Dat is lang geleden. Ik had nooit gedacht jouw hier aan te treffen" zei Drew rustig en zag nog net de begeleider weglopen. Gelukkig maar, konden ze tenminste nog een klein beetje privé praten.
"Hoe gaat het nu met je?" vroeg Drew, terwijl hij rustig losliet en weer aan het tafeltje ging zitten. Hij wilde nog niet te snel van stapel lopen en eerst even het ijs breken. Ondanks dat ze hier vast vreemde dingen had meegemaakt was het wel een beetje vreemd om direct met zo'n onderwerp te beginnen nadat ze elkaar in geen eeuwigheid gezien hadden. Drew moest het wat subtiel aanpakken. Hij wilde niet dat ze bang werd van hem of zo. Zijn gave was tenslotte niet niets.
Aangezien Drew Aria voor de zekerheid niet in de ogen durfde aan te kijken, viel zijn blik op de armband die ze droeg. Op de armband stond haar naam en het nummer drie. Drew vroeg zich af waar het nummer op sloeg, maar besloot er niet echt naar te vragen. Het ging hem niet echt aan en hij betwijfelde of hij het wel echt wilde weten. Daarbij kon het ook gewoon een normale armband zijn, al zag hij er niet zo uit.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Toen ze Drew om de hals vloog merkte ze pas echt op dat dit moment echt was. Er was in een hele lange tijd niemand meer voor haar geweest. Aria had de hoop dat er iemand was van de buitenwereld die haar niet was vergeten al opgegeven. Maar hier stond hij dan, Drew, een jongen van haar verleden die haar wist op te zoeken. Aria moest daarom ook lachen toen Drew haar 'kleintje' noemde. Het was de naam die ze vaak van de pestkoppen op haar school van toen toegeworpen kreeg. Ze hadden het op Aria gemunt omdat ze zo stil was, anders dan de rest. Ze was in principe een makkelijke prooi. Maar Drew was er, haar prins op het witte paard, die haar op de een of andere manier had gered van de pestkop. Zichzelf verdedigen kon nog niet, ze had rond die tijd haar gave nog niet ontdekt, want anders waren de pestkoppen allang de lucht geblazen. Wat er precies gebeurde wist ze niet, ze wist alleen wel dat ze later het bericht kreeg dat de pestkop zelfmoord had gepleegd. Het was vreemd om aan te horen, de jongen in kwestie leek altijd best blij met zichzelf. Drew verhuisde na een tijdje naar een ander pleeggezin om reden die Aria zich niet meer kon herinneren. Ze hadden nooit echt afscheid genomen, zijn vertrek was redelijk abrupt. Een maand na zijn vertrek begon haar gave zich echt pas te ontwikkelen. Ze had altijd al wel gevoeld dat ze een speciale connectie had met de wind maar ze wist nooit waarom. Haar gave werd in een rap tempo oncontroleerbaar en sindsdien zat Aria in Golden Oak. Aria vroeg zich af hoe Drew over Golden Oak wist, hij wist niet eens dat Aria een gave had omdat ze hem pas begon te ontwikkelen nadat hij weg was. Ja, ze had hem wel verteld dat ze een connectie met de lucht voelde maar toen dacht ze er nog niet veel van. Ze dacht dat het een raar trekje was en dat het wel over zou gaan. En nu? Nu was Aria de enige luchtstuurder op de aardbol die in de laatste jaren geen voet buiten de muren van Golden Oak had gezet. Aria focuste snel weer op het gesprek met Drew en onderdrukte de gedachtes die net in haar hoofd ronddoolden. Rustig had Aria Drew losgelaten na zijn opmerking. Een oprechte glimlach stond op haar gezicht en heel verbaasd was ze inmiddels niet meer. Drew ging zitten en Aria volgde zijn voorbeeld. "Het gaat" had Aria tegen hem gezegd, "Na 5 jaar begint het hier steeds meer als thuis te voelen". Aria keek even rond en zei; "Hoe is het nu met jou? Hoe is het leven buiten de muren?". Aria zeg Drew een blik werken op haar armband die boven haar gehandschoende handen uitstak. Het cijfer '3' stond er groot op. "Geen zorgen" had Aria gezegd, "Ik ben een rang 3. Ik ben niet super gevaarlijk". Aria probeerde Drew in de ogen te kijken maar merkte op dat hij altijd net niet naar haar keek. Ze negeerde het echter en zei: "Je vraagt je vast af waarom ik hier zit. Ik kan lucht besturen". Een omgemakkelijk glimlachje verscheen nu op haar gezicht. Ze was benieuwd wat zijn reactie was. "Oh, en hoe heb je me hier gevonden?"

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Drew glimlachte zwak toen Aria begon te praten. aan haar stem te horen was ze weinig veranderd, maar dat zei niet heel veel. Het was lang geleden en wie weet was ze meer veranderd dan ze nu liet blijken. Zolang opgesloten zitten als ze zei, zou vast wel een aantal veranderingen met zich mee brengen. Behalve haar gave alleen.
Toen Aria hem vroeg naar het leven buiten te muren van Golden Oak beet Drew op zijn lip. "Voor de meesten waarschijnlijk wel oké" antwoordde Drew rustig en keek even om zich heen. "Zelf blijf ik liever afgezonderd van de anderen, maar verder gaat het wel goed" zei hij vervolgens en haalde een hand door zijn haren een, terwijl Aria over haar nummer drie begon uit te leggen.
"Persoonlijk heb ik geen flauw idee waar die nummers precies voor staan" lachte Drew en merkte dat ze hem in de ogen probeerde aan te kijken, maar probeerde dat zelf te voorkomen. Het was gewoon niet veilig genoeg.
Een lach verliet Drew zijn lippen toen Aria over haar gave begon. "Net iets voor jouw" zei Drew tegen Aria. Hij herinnerde zich nog dat de wind zich altijd vreemd bij haar gedroeg. Hij kon niet precies zeggen wat het was, maar het was gewoon vreemd. De wind was anders dan zonder Aria in de buurt. Waarschijnlijk was dat nu dus een voorteken voor haar krachten.
Het maakte niet echt veel uit, want voor Drew het wist werd de vraag gesteld waar hij best bang voor was. De vraag die hem dwong open kaart te spelen. Hoe ze hem had gevonden. Die vraag had Drew zien aankomen en was een goed aanknopingspunt voor zijn verhaal. Hoe had hij haar gevonden? Hij was al weggevlucht voor Aria haar krachten ontdekte en had nooit meer iets van zich laten horen.
Even keek Drew een beetje schuw om zich heen, om er zeker van te zijn dat er een personeel in de buurt was. Zodra hij zeker wist dat het personeel hen niet kon afluisteren, boog hij zich een klein beetje naar Aria toe en haalde diep adem. Hoe zou hij eens beginnen?
"Om eerlijk te zijn is dit bezoek puur toeval. Ik was gister bij de brand op de markt en hoorde een vrouw over een freakschool praten" begon Drew en slikte even. Dit was zoveel moeilijker dan hij had gedacht. Het was gewoon zo lang geleden. Misschien moest hij ook anders beginnen, niet met het heden, maar haar eigen verleden. Dan kon ze het zichzelf ook wat beter voorstellen. Daarom begon Drew ook opnieuw.
"Herinner jij je mijn onverwachte vertrek nog? Nadat je pestkop zelfmoord pleegde?" vroeg Drew een beetje ongemakkelijk en zag Aria knikken.
"Ik had je beter niet kunnen helpen. Ik raakte mijn geduld en beheersing kwijt. In die tijd wist ik niet hoe het kwam, maar iedereen in mijn omgeving leek nadat ik kwaad werd zelfmoord te plegen. Ik kon me alleen nooit herinneren wat er gebeurd was, dat zo erg was om een einde aan het leven te maken. Mijn ouders hadden het gedaan, mijn vrienden, mijn vijanden. Iedereen eigenlijk. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik de gave heb om iemand zijn vrije wil te ontnemen door in iemands ogen te kijken. Ook heb ik een soort tweede persoonlijkheid. Een slechte kant die boven komt als ik kwaad ben of zo en die dol is op moorden en martelen." zei Drew zacht en beet op zijn lip. Het was een opluchting om dit verhaal eens te vertellen. Dat hij het met iemand kon delen, maar hij wist niet of deze plek hier wel echt geschikt voor was. Hij hoopte maar dat hij hier geen fout mee maakte. Dat hier naartoe komen een goede keuze was, maar dat zou hij wel weer zien.
"Het pleeggezin bij jouw in de buurt was mijn laatste pleeggezin. Sinds die zelfmoord leef ik op straat, weg bij de andere mensen. Inmiddels ben ik een paar keer door overheidsinstellingen benaderd die dachten dat ze mij en mijn gave konden beheersen" even lachte Drew sarcastisch. "Dat hadden ze goed mis. Na een week was iedereen dood."
"Officieel wilde het pleeggezin bij jouw in de straat me al naar Golden Oak sturen, maar ik dacht dat ik geen gave had. Dat het gewoon toeval was. Ik was als kind heel erg naïef blijkt wel weer. Ik ben weggerend om hier niet te hoeven komen, al ben ik later wel informatie gaan verzamelen over deze instelling. Toen ik gister hoorde dat Golden Oak zo dichtbij was en vervolgens over de bezoekmiddag hoorde, besloot ik om naar binnen te glippen om te kijken of het hier echt zo veilig is als men beweerd. Toen ik binnen kwam zag ik jou echter met die jongen naar binnen lopen en dacht dat het beter was om jouw advies hierover te vragen" zei Drew en keek Aria kort aan, om vervolgens snel weer weg te kijken voor haar eigen veiligheid.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Nadat Lynn weg gegaan was, was er een van de verpleegsters langs geweest die haar een of ander middel wat ze voor de komende tijd moest nemen. Het zou haar moeten helpen met haar mentale gezondheid, maar Clarissa geloofde hier niet zo in. Als een pilletje echt zou helpen zouden velen hier niet hoeven te zijn. Ze besloot erop uit te gaan om te kijken of er toch geen berichtje of wat dan ook voor haar was. Vanavond was ook nog eens die drankavond waar Lynn graag wilt dat Clara naartoe gaat. Clarissa was hier helemaal niet van en op het moment stond haar hoofd er ook niet echt naar. Eenmaal op de gang, toen ze al een aardig eindje onderweg was, hoorde ze haar naam. De o zo bekende stem, eentje die ze liever niet hoorde. Hij kwam van Mitchell, een van de personen die haar leven zuur maakte. Haar hoofd zat al zo vol met van alles dat ze niet hieraan gedacht had. "Alsjeblieft, laat het" zei Clara een beetje wanhopig, ze kon dit niet echt hebben nu. Voor ze het wist stond het groepje om haar heen. "Ik moet het je geven Claris, wat je gisteren hebt gedaan was echt te gek. Beter dan wat ik ooit zou kunnen doen." Clarissa keek even het groepje rond. Ze wilde er maar al te graag wat van zeggen, maar ze durfde het gewoon niet. "Kunnen jullie alsjeblieft stoppen, ik kan dit nu echt niet hebben." Clarissa werd met die uitspraak volledig uitgelachen. "Wat ga je anders ons ook doodde? Oh en Donghan loopt hier niet meer achter je kont aan om je te beschermen dus het ziet er naar uit dat je het nog zwaar zal hebben. Wat basically je eigen schuld is."

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
Ryth kon het wel waarderen dat Denish met hem meedeed, hetwas altijd leuk om grapjes te maken over Golden Oak. Toch zat er voor Ryth een
zekere waarheid in; het was een luxe hotel voor hem. Er was voedsel, dus honger
zou hij niet krijgen. Hij had een warm bed om in te slapen en genoeg ruimte
voor hemzelf. Hij had een toilet, een douche. Ryth had alles wat hij nodig had.

Ryth was er vrijwel zeker van dat hij ooit een huis had gehad. Soms zag hij
gezichten in zijn dromen die op die van hem leken, ouders wellicht? Ze keken
warm, liefhebbend. Accepterend.
Hij droomde van een huis op het platteland en een hond zwart als de nacht. Van
een meisje met een glimlach als de zon en hoe zijn handen door haar zachte
haren gingen en er een vlecht in maakten terwijl ze samen liedjes aan het
zingen waren. Hij droomde van glimlachen en omhelzingen en het gevoel ergens
thuis te zijn.
Zijn dromen eindigden altijd het zelfde, met zwarte randenen een steeds kleiner wordende ruimte. Van vallen - alsmaar vallen - terwijl
alles om hem heen donkerder werd. Het huis buiten zijn zicht, haar handen
buiten zijn bereik. Zijn glimlach, langzaam een blik van afschuw.
Dus Ryth was er vrijwel zeker van dat hij ooit een huis had gehad. Hij wist
alleen niet meer waar het was. Wie zijn ouders waren, of hij inderdaad een
zusje had. Waar zijn glimlach was gebleven.
Het was makkelijker om te denken dat hij ooit de weg was verloren. Het deed
minder pijn om te dromen dat zijn ouders ergens ver weg op hem aan het wachten
waren, starend naar de deur. Hopend dat hun zoon ooit weer lachend binnen zou
wandelen.
'Pap, mam! Sorry, ik was de weg terug vergeten!'
Het was minder pijnlijk dan toegeven dat er een grote kans was dat hij ergens
gedumpt was, of was opgehaald en in Golden Oak verstoten.
Ergens waren ze nog op hem aan het wachten. Hij wist het zeker!

Het was Ryth opgevallen dat Denish nogal de neiging had omnaar beneden te kijken, richting zijn schoenen. Het duurde ook niet lang
voordat Ryth de link had gelegd tussen nogal oncomfortabel lijkende schoenen en
waarschijnlijk een gave die te maken had met zijn voeten. Een ander had
waarschijnlijk ernaar gevraagd; Ryth hoorde vaak gesprekken van anderen,
vragend naar nummers en gaven. Hij haalde zijn schouders op. Mensen deelden het
vanzelf en anders maar niet. Het kon nogal ongemakkelijk zijn om zulke vragen
te moeten beantwoorden, leek Ryth.
Ongemakkelijke vragen... zoals hoe lang iemand al op Golden Oak zat.
'Ik...' Ryth slikte even, probeerde terug te denken. Hoe lang zat hij hier al?
'Ik weet het niet meer.' Beantwoorde hij voorzichtig. Snelveranderde hij het onderwerp.
'Het zou fijn zijn als we mevrouw zonnebril snel zouden vinden.'

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish keek de jongen weer aan toen hij antwoord gaf. Hij wist niet hoelang hij hier zat? Hoe kon je dat nou niet weten? Maar aangezien de jongen snel weer ergens anders over begon, besloot Denish er geen vragen over te stellen. De jongen bleek er duidelijk zelf last van te hebben aan zijn stotterende antwoord en het laatste wat hij wilde was de eerste persoon waarmee hij praatte ongemakkelijk laten voelen. 'Dat zou wel handig zijn ja, dan weten we gelijk wie we moeten hebben.' zei hij glimlachte even. Hij tilde zijn voeten even op en zetten ze anders neer, uitgedraaid. Parallel kon hij niet eens meer, als hij liep liep hij altijd met zijn voeten naar buiten en in zijn heupen uitgedraaid, zo was alles nu eenmaal gegroeid na jaren en jaren lang dansen en trainen. Een zucht verliet zijn mond en hij staarde even voor zich uit. Hij wilde dansen en springen, gewoon zichzelf zijn. De begeleiders hadden niets gezegd over een verbod op dans hij moest alleen die schoenen aan zodra hij naar buiten ging en zodra hij alleen was. Maar als hij danste wist hij dat hij niet zomaar de lucht in zou stijgen, want als hij danste voelde hij niets anders dan liefde voor de muziek en de bewegingen, hij was dan compleet in zijn eigen wereldje. Zonder dat hij het doorhad, was hij een liedje aan het neuriën waar hij ooit op had gedanst in de balletvoorstelling van Doornroosje op de academy. Hij had toen de rol van prins Florimund, één van de mooiste solo's die hij ooit heeft mogen dansen vond hij zelf.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Je...wilde mij weer zien?' vroeg Lynn verbaasd. 'Maar waarom dan? Wáárom nu wel opeens?' Ze kon haar vinger er nog steeds niet op leggen. Na al die jaren Golden Oak was hij opeens gekomen. Liever stond Lynn op en liep ze de zaal uit, maar ze was benieuwd naar de reden die Robin had om te komen.
'Lynn, ik miste je...' zei Robin zacht. 'Laatst kwam ik oude foto's van ons tegen en ik wilde weten hoe het met je ging, dus hier ben ik.'
Lynn keek hem even met grote ogen aan. 'Is dat alles? Is dat écht de enige reden waarom je hier bent?' vroeg ze op licht kwade toon.
Robin haalde zijn schouders op. 'Daar komt het grotendeels wel op neer. Lynn, we hebben heel wat bij te praten...'
Lynn wendde haar blik af. 'Ik wil dat je gaat.'
'Gaan? Hoezo? Ik ga nergens heen, Lynn. Waarom zou ik weg moeten gaan?'
'Moet je dat nog vragen? Snap je het echt niet? Jij komt hier doodleuk aanzetten met dat je me mist en verder niets? Je hebt me godverdomme in de steek gelaten toen ik je het meest nodig had!' zei Lynn kwaad. Misschien dat er mensen hun kant op keken, maar op dit moment maakte haar dat niets uit.
'Dat spijt me, Lynn. Ik heb er ook geen geldig excuus voor..' zei Robin zacht.
'Geen geldig excuus, zegt 'ie dan. Robin, je was verdomme alles voor me. Álles. Maar sinds het allereerste bericht van Golden Oak heb je me gemeden tot uiteindelijk dat er geen contact meer was,' zei Lynn boos. 'Mijn brieven negeerde je, de eerste weken heb ik op je gewacht op dagen als deze en toch...Er kwam maar niets.'
Robin keek Lynn even stil aan. 'Lynn, iedereen hier kent Golden Oak. Als mensen wisten dat ik bevriend was met een mutant dan..'
'Een mutant?! Zei je dat nu echt?!' onderbrak Lynn hem kwaad. 'Ik hoef jou voorlopig even niet meer te zien. Sterker nog: eigenlijk helemaal niet meer.' Met die woorden stond Lynn op en nam aanstalten om weg te gaan, maar Robin nam haar bij de arm. 'Laat verdomme los!' riep ze kwaad, maar trok zelf haar arm alweer terug. Ze voelde dat ze haar gave door haar woede nog maar amper onder controle kon houden.
Slechts een kwade blik was het laatste dat ze Robin nog mee gaf en ze liep richting de deur om de zaal te verlaten, maar haar kwaadheid hielp niet mee. Lynn kwam, op de voet gevolgd door Robin, langs de tafel waar Aria zat met nog een jongen. 'Laat me met rust!' schreeuwde Lynn naar Robin, maar op hetzelfde moment nam ze de gave van Aria over. Lynn draaide zich om, om Robin een halt toe te roepen, maar die werd met een windvlaag naar de andere kant van de zaal geblazen. Van de schrik draaide ze zich weer terug om en ging naar de deur, waarna ze deze open deed. Haar handen konden het niet inhouden om opnieuw een krachtige windvlaag te laten komen, maar hiervan werd Joana het slachtoffer. Met enorme kracht werd Joana weggeblazen door de ramen heen naar buiten. Lynn bleef stijf in de deuropening staan en verroerde zich niet meer. Er klonk luid geschreeuw, wat voor Lynn niet duidelijk was of het van Joana af kwam óf van begeleiders die bij haar waren. Het enige waar Lynn op kon hopen, was dat ze niet haar eerste dodelijke slachtoffer gemaakt had.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld