Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Het was voor Aria fijn om Drew weer te zien. Het deed haar goed om iemand uit haar verleden terug te zien, ook al was het geen familie. Het gaf Aria het gevoel dat ze misschien niet zo opgesloten en vergeten was dan dat ze dacht dat ze was. Toch had ze al snel wel door dat het een toevalstreffer was, hoe zou Drew haar nou kunnen vinden op een wereld die zo groot was? Over werelden gesproken, nieuwsgierig luisterde Aria naar Drew. Het was haar eerste gesprek met iemand van buitenaf in een hele lange tijd. "Oh, fijn" had Aria gezegd. Ze wilde wat vragen over wat er gisteren op de markt gebeurd was, ze had wat mensen erover horen roddelen, maar vroeg het toch maar niet. Toen het gesprek snel veranderde naar het nummer op haar armband besloot Aria hem er toch maar over te vertellen. "Er zijn vijf ranken hier. Nummers 1 & 2 zijn niet heel gevaarlijk. 3 is vooral gevaarlijk voor de persoon zelf en 4&5 zijn mensen die wel is iemand gedood hebben. En ik ben nummer 3, dus mijn gave is een gevaar voor mezelf" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Aria vond het nummer op haar armband nog steeds te hoog, zo lang ze binnen zou blijven zou er weinig kunnen gebeuren. Aria deed een nep buigje toen Drew zei dat haar kracht echt bij haar paste. Hij had waarschijnlijk gelijk, maar op het moment dat Drew en Aria echt met elkaar omgingen wist ze dat nog niet. De wind had rond haar altijd al 'anders' gedragen maar ze dacht er nooit iets van. Of tenminste, tot haar gave oncontroleerbaar werd en ze naar Golden Oak werd gestuurd. Het gesprek ging verder en tot minimale verbazing kwam ze erachter dat het een toeval was. Diep van binnen had ze het wel doorgehad, na vijf jaar zou niemand meer weten waar ze zou uithangen, als ze haar naam überhaupt nog wisten. Toch vond Aria het wel leuk dat ze elkaar weer zagen na zo'n lange tijd. "Wat een geluk heb je weer" zei Aria met een speelse grijns op haar gezicht. Snel veranderde haar uitdrukking naar een serieuze toen Drew zijn verhaal begon te vertellen. Haar mond viel een beetje open toen ze hoorde dat Drew ervoor had gezorgd dat de mensen om hem heen zelfmoord gingen plegen. Het was niet dat ze hem hiervoor ging verafschuwen, dat helemaal niet, ze was er van geschrokken. Toen snapte ze ook pas waarom Drew haar telkens net niet in de ogen keek, om te voorkomen dat iets mis zou gaan. Ze had naar zijn hele verhaal geluisterd en aan het einde merkte ze toch dat ze een beetje sprakeloos was. Had ze het verwacht? Nee. Zou ze willen dat hij naar deze school kwam? Ja. Ze besloot hem de waarheid te vertellen over Golden Oak en hem niet te misleiden. "Deze school is de veiligste plek voor mensen met gaves" begon Aria, "Het instituut beschermt ons wel tegen de overheid en andere machten die kwade zin kunnen hebben met onze krachten". Ze zuchtte even en zei; "De vrijheid mag hier dan wel erg gelimiteerd zijn, het is best een fijne plek om te zijn, zo tussen alle andere 'freaks'". Ze dacht even na en vervolgde: "Er is hier best wel wat te doen.. De begeleiders zijn ook wel aardig, of tenminste een groot deel. Ik heb ook vrienden waar ik je aan kan voorstellen als je zou willen komen". Aria glimlachte even. Ze mocht dan wel een hekel hebben aan het feit dat ze zich binnen de muren van het instituut best opgesloten voelde, het was na vijf jaar wel haar thuis geworden. Aria wilde weer wat zeggen tot ze abrupt stopte. Lynn liep langs, zo te zien extreem boos, met een jongen die haar achtervolgde. Bij het tafeltje dat Aria met Drew in beslag nam stopten ze. En toen gebeurde er iets heel erg vreemds. Aria voelde zich een beetje raar tot ze opmerkte wat er aan de hand was. "Lynn!" riep ze haar toe, maar ze was inmiddels al te laat. Lynn had Aria haar gave overgenomen en het eerste slachtoffer werd al naar de andere kant van de zaal toe geblazen. Radeloos stond Aria maar wat toe te kijken. Het was haar gave, Aria was letterlijk de enige persoon die zou moeten weten wat Lynn zou moeten doen om kalm te worden maar op een moment zoals deze kon Aria niet heel helder meer nadenken. En het werd er niet beter op toen Joana het volgende slachtoffer was, en deze keer was het serieuzer dan met de jongen. Joana werd werd naar buiten weggeblazen, recht door één van de ruiten heen. Aria's ogen werden groot, ze wist van haar gave hoe intens het kon worden en Lynn zat nu flink in de gevarenzone. Lynn bleef als verstijfd staan en Aria wist dat ze niet lang had voordat twintig begeleiders haar zouden omringen. Wanhopig keek Aria rond naar de menigte die nu echt in chaos begon uit te breken. Velen gingen snel naar de deuren toe en probeerden weg te vluchten. Maar Aria niet, ze keek even onzeker achterom naar Drew en rende richting Lynn toe. Een aantal bewakers stonden al om haar heen en probeerden haar rustig te krijgen maar Aria wist dat dat niet kon zonder dat haar handen beschermd werden. Terwijl ze tegen de wind in naar haar toe renden deed ze voorzichtig haar handschoenen uit. Ze werd er zenuwachtig van, ze zou dan niet heel lang zonder bescherming zitten maar in die tijd kon heel veel misgaan, vooral in de chaos die er nu was ontstaan. "Lynn!" had ze geroepen waarna ze zich door de beveligers heen drukte: "Aandoen!" zei ze tegen haar en ze drukte haar de handschoenen in de handen, "Nu!" zei ze streng waarna een van de beveiligers haar uit de cirkel rukte. Ze struikelde naar achter en kwam hard neer op de grond, recht voor het tafeltje waar Seth en zijn familie nog waren. Snel stond ze op en draaide ze zich om naar Seth zijn familie. Haar handen had ze op haar rug gehouden, bang om zelf een uitbarsting van haar gave te hebben nu ze geen handschoenen had. Ze wist namelijk dat in deze chaos haar begeleider vinden onmogelijk was. Ze voelde de impuls opkomen om een windvlaag rond te laten gaan en ze deed haar best om ertegen te vechten. Ze keek snel achterom naar Lynn en ze hoopte dat de handschoenen hadden gewerkt. Ze draaide zich weer om en keek zenuwachtig naar Seth.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Drew naar de uitleg van Aria over de nummers op de armbanden. Eigenlijk was het een slim systeem. Er waren zoveel bijzondere mensen op deze school en met de ene moest je meer rekening houden dan met de andere. Omdat het een beetje moeilijk is om het voor iedereen te onthouden, konden ze het zo in de grote lijnen in elk geval onthouden. Misschien niet precies, maar in de meeste gevallen zouden de grote lijnen vast wel genoeg zijn. Drew had zelf het vermoeden dat als hij hier zou blijven, hij een nummer vijf zou worden. Hij had al flink wat doden op zijn geweten tenslotte.
Drew grinnikte even toen Aria een nepbuiging voor hem maakte om zijn opmerking over dat de wind besturen wel een gave was dat bij haar paste. "Zijn er meer luchtmeesters? Of heeft iedereen hier een andere gave?" vroeg Drew en keek haar aan. Hij was wel benieuwd of er meer waren met de zelfde gave en wat dat precies voor invloed had. Zouden er meer zijn met de zelfde gave als hij? Hij hoopte maar van niet, al zou het hem niets verbazen.
Nadat Drew uiteindelijk met veel moeite was uitgesproken, keek hij Aria een beetje schuin aan. Hij wilde weten wat ze dacht, haar gedachten pijlen. Vond ze hem nu eng? Accepterde ze hem? Zou ze de beveiliging roepen? Eigenlijk durfde Drew niet aan de gevolgen van zijn verhaal te denken. Voor zover Drew haar gezicht kon zien, keek ze een beetje verrast, maar Drew durfde haar niet goed aan te zien. Hij snapte eigenlijk ook wel weer dat ze verrast keek. Zelf zou hij waarschijnlijk ook verrast zijn door dit verhaal. Hij betwijfelde of zo'n verhaal vaak voor kwam, zelfs al was dit een school voor mensen met speciale krachten.
Al snel begon Aria over de school te vertellen. Dat het wel echt zo veilig was als de verhalen deden geloven. Iets waar Drew blij om was. Hij was al bang geweest dat hij misschien een verkeerde keuze had gemaakt. Dat hij er niet voor had moeten kiezen om hier te komen, maar aan het verhaal van Aria te horen kon hij het risico wel proberen te wagen. Mocht het toch niet goed gaan, had hij de perfecte gave om ervoor te zorgen dat hij weer weg kon. Niemand kon zijn blik zomaar ontwijken. Er was altijd een moment dat je elkaar in de ogen keek, hoe wanhopig je het ook probeerde te voorkomen. En dat moment kon Drew altijd pakken. Daarbij wilde hij wel eens voor het eerst in zijn leven bij mensen zijn die net als hem waren. Die ook dingen konden die de normale mens hun stoutste dromen nog niet eens deed overtreffen. Hij wilde zijn angsten en gedachten met mensen kunnen delen die hem begrepen. Die het zelfde door maakten als hem.
Even dacht Drew na over wat Aria zei over hier komen en knikte toen. "Ik denk dat ik mij dan maar ga inschrijven, maar moet eerst nog wat dingen kopen. Kan ik wat voor jouw meenemen?" vroeg Drew aan Aria, maar toen brak de hel in de bezoekerszaal los. Een harde windstoot gooide een jongen door de zaal en niet veel later was een meisje het slachtoffer. Snel dook Drew naar de grond, terwijl iedereen in paniek raakte en Aria naar het luchtsturende meisje toe rende.
"Tot zover de veiligste plek waar je kunt zijn" zei Drew een beetje sarcastisch en keek toe hoe de begeleiders hun best deden om met behulp van Aria het andere meisje te overmeesteren. Snel stond Drew op en liep naar Aria toe, die met haar handen achter haar rug bij de andere jongen zat. "Gaat het?" vroeg Drew zowel aan Aria als de jongen, nadat hij een gil verliet, maar zag toen dat de baby niet meer ademde en zijn ogen gesloten had.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Nadat Aria naar haar eigen gast ging,veranderde het gespreksonderwerp wat Seth met zijn ouders had al snel. In plaats van Aria haar gave, ging het gesprek naar Seth en de reis naar Amerika van zijn ouders. Seth was blij om te horen dat de behandeling die zijn oom in Amerika volgde, een klein beetje effect bleek te hebben. Tot nu toe begon hij aan te slaan en daardoor ging het al wat beter met zijn oom. Daardoor konden zijn oom en tante even genieten van het samenzijn met hun zoon, ondanks dat Jason zijn echte ouders eigenlijk niet herkende. Op zich was het ook wel logisch dat Jason ze niet herkende. Zijn echte vader was al in Amerika voor de behandelingen toen Jason geboren werd en vlak na Jason zijn geboorte vertrok zijn moeder ook naar Amerika, Jason bij hen achterlatend. Het was logisch dat het 6 maanden oude kindje zijn ouders als ouders zag. Er werd ook niet veel anders verwacht, maar toch schenen ze een geweldig weekend te hebben gehad.
Seth hoopte maar dat zijn oom snel beter zou worden, zodat ze met hun drie'tjes snel een echt gezinnetje zouden kunnen vormen. Dat verdienden ze, maar tot die tijd zou Jason veilig bij zijn ouders in wonen. Seth vond het jammer dat hij er niet bij kon zijn om Jason van dichtbij te zien opgroeien. Jason zijn eerste stapjes te mogen bewonderen, zijn eerste woordjes, maar hij begreep het wel. Zijn gave was dan misschien niet heel erg gevaarlijk, het kon natuurlijk niet gebeuren dat Seth een staart kreeg terwijl hij Jason op zijn arm hield. Dat zou heel gevaarlijk kunnen worden, als hij per ongeluk op Jason viel in plaats van andersom. Het was voor hen beide beter dat Seth hier bleef tot hij zijn gave beheersde. Tot hij ontdekte hoe hij zijn transformatie kon beheersen.
Met een ruk werd Seth uit zijn gedachten over veiligheid gerukt toen hij Lynn verderop hoorde schreeuwen en keek razendsnel over zijn schouder heen. Oh nee, Lynn en kwaad zijn is geen goede combinatie, dat had hij al gemerkt. Snel trok hij Jason dichter bij zich en keek zijn ouders aan. "Iets zegt me dat we ons beter even onder de tafel kunnen verstoppen" zei Seth en snel gingen hij en zijn ouders onder de tafel, en waren nog maar net op tijd.
Zodra zijn vader zijn plek onder de tafel had ingenomen, vloog het eerste slachtoffer van Lynn al door het raam. Voorzichtig keek Seth langs het raam, terwijl iedereen in de zaal in paniek raakte. Dat was iets wat je al helemaal niet moest doen. Veel konden hun gave in paniek nog slechter beheersen dan normaal en Lynn had er nu al moeite mee. Seth zag dat Aria haar bezoeker achterliet en zich op Lynn storte om te helpen. Logisch, ze was de enige die wist wat er moest gebeuren als haar krachten uit de hand liepen. Toch maakte Seth zich zorgen om haar. Volgens hem had Lynn haar gave niet of niet vaak overgenomen. Lynn wist er weinig vanaf en de beveiliging had zijn handen al vol aan Lynn. Seth slikte dan ook toen Lynn Joana door een raam heen blies. Dit liep echt nu al uit de hand. Zo kon je zien dat Lynn eigenlijk niet kwaad mocht worden. Stil keek Seth toe terwijl hij Jason veilig onder de tafel hield, niet wetende dat door dit gedoe zijn gave op een vreemde manier geactiveerd was. Het bloed in Jasons lichaam stopte met stromen, waardoor hij langzaam aan blauw werd terwijl Aria door de beveiliger naar hen toe geduwd werd. Snel trok Seth Aria naar hen toe.
"Gaat het een beetje?" vroeg Seth ongerust, maar toen viel Seth's oog op Jason, die niet opeens niet meer ademde of bewoog. Een gil verliet Seth zijn lippen, waardoor de bewakers een moment van Lynn afgeleid waren toen Seth besefte dat Jason echt niet meer ademde en hij al snel ook niet meer het hartje van Jason voelde kloppen. Snel pakte Seths vader Jason af en kon alleen maar bevestigen dat Jason inmiddels was overleden.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Alles wat er om Lynn heen gebeurde, was voor haar één grote waas. Voor ze het wist, stonden er een aantal begeleiders om haar heen om Lynn te kalmeren en de overname te stoppen. Ze mocht dan verstijfd staan, omdat ze Joana naar buiten geblazen had, toch kookte ze vanbinnen nog van woede.
Vaag hoorde Lynn nog de stem van Aria die haar opdroeg om de handschoenen van haar aan te trekken, die ze seconden geleden in Lynns handen had gedrukt, voordat ze door één van de begeleiders van Lynn weggeduwd werd. Lynn had ze op een of andere manier aangedaan en de wind in de ruimte ging liggen, maar de woede van binnen bleef.
Toen de begeleiders Lynn hardhandig bij haar armen pakten, werd alles weer helder en besefte ze wat ze gedaan had. Ze probeerde hard tegen te stribbelen, maar de begeleiders gaven haar geen kans. 'Jo!! Joana!!' schreeuwde Lynn uit. Het enige waar ze nu aan dacht, was aan Joana. Had ze de klap naar buiten overleefd of niet? Lynn kon niets zien of horen vanaf deze plek en dus wist ze niet hoe het met Joana was. 'Joana!! Alsjeblieft, laat me gaan!' schreeuwde Lynn, ditmaal huilend.
'Jij gaat nergens heen! Aangezien je niet wilt meewerken, hebben wij geen andere keuze,' zei één van de begeleiders streng. Nog voor ze zich kon verzetten, had hij haar een verdovende middel gegeven en werd Lynn weggevoerd. Voor het eerst in haar tijd op Golden Oak werd ze in de isolatie gezet.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Nietsvermoedend was ze naar de bezoekerszaal gelopen, nadat een onbekende jongen haar vroeg zijn ouders te vertellen dat hij hen nu even niet wilde zien. Normaliter hield Joana zich afstandig van familiezaken, iets wat ze vandaag beter ook had kunnen doen. Toch kon ze de smekende blikken van de jongen ditmaal niet weerstaan. Iedereen op Golden Oak had het moeilijk en op momenten dat dit extra erg is, heb je iemand nodig. Nu Joana deze persoon kon zijn, deed ze dat maar al te graag. Tenslotte waren haar eigen emoties al niet meer te redden. Het moment dat ze door de grote klapdeuren de zaal betrad, ging alles fataal fout. Joana hoorde Lynn schreeuwen, waarna ze boos op stond. Dit zorgde er al voor dat Joana aanstalte maakte de zaal te verlaten. Echter wilde ze de jongen niet teleurstellen, dus liep ze vastberaden door. Terwijl ze om zich heen keek om de man in het blauwe pak te zoeken, werd het geschreeuw steeds luider. Joana wist nu dat ze hier zo snel mogelijk weg moest zijn. Boze mensen waren gevaarlijk op Golden Oak. Krachten hingen samen met emoties en omdat je hier niet zat als je je gaven compleet onder controle had, was woede een gevaarlijke emotie. Met grote passen liep Joana terug naar de deur, maar ze was te laat. Lynn nam Aria's kracht over en een hevige windvlaag vloog door de ruimte. Bij de eerste wist Joana staande te houden. De wind was wel zo hard dat ze zich stevig vast moest klemmen aan de dichtsbijzijnde tafel. De tweede windvlaag was echter vele malen heftiger. Hij kwam precies haar kant op en had een hogere snelheid dan die ervoor. Met enorme kracht werd Joana naar achteren geblazen, door het raam heen. Ramen op Golden Oak waren zeldzaam. Dit om te verkomen dat mensen ontsnapte, ze perongeluk braken door middel van hun gave, of te veel begonnen te verlangen naar de buitenwereld. Er waren enkel wat ramen in de bezoekerszaal, om de bezoekers een niet al te opgesloten gevoel te geven. Buiten de bezoekuren om was de zaal daarom ook altijd afgesloten.

Daar lag ze dan. Te kermen van de pijn op de koude, natte, betonne buitentegels van het instituut. Niemand kwam naar haar toe. De begeleiders hadden het te druk met het controleren van Lynn en Aria, die haar handschoenen had afgestaan aan Lynn. De meeste scholieren werden geforceerd naar hun kamer te gaan en de bezoekers moesten het instituut verlaten. Joana wilde opstaan, maar was daar niet tot in staat. Ze kon geluiden horen, helder zien en af en toe een geur opvangen. Voor de rest kon ze niks: haar ogen niet sluiten als ze droog begonnen te worden, met haar lippen niet praten, haar arm niet uit deze nare positie halen. Niks. Af en toe vroeg Joana zichzelf af of ze überhaupt nog ademde. Of ze überhaupt nog leefde. Hoe zou het zijn als dit niet het geval was? Ze zou er oké mee zijn. Geen pijn meer, mentaal of fysiek, geen andere mensen meer lastig vallen, gewoon niks meer. Met deze gedachte sloot Joana haar ogen. Niks meer, dat was waar ze naar verlangde. Maar haar hart stopte niet. Het bleef kloppen met de regelmatige slagen die ze gewend was. Er waren dingen niet afgerond. Mensen waartegen ze nog geen gedag kon zeggen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria voelde een warrige mix van emoties terwijl ze daar zo stond en wanhopig haar handen achter haar rug probeerde te verstoppen om te voorkomen dat een uitbarsting iemand anders behalve haar zou verwonden. De wind die van Lynn af kwam door Aria's overgenomen gave waaide zachtjes door haar haar heen. Ze keek snel weg van Seth en keek naar het kapotte raam waar Joanna niet al te lang geleden tegen haar wil in naar buiten werd gegooid. Aria maakte zich zorgen over haar, ze wist namelijk welk niveau schade haar gave op zijn hoogtepunt kon bereiken. Echter wist Aria dat naar buiten gaan het slechtste idee in deze situatie was. Ze had geen enkele vorm van bescherming, haar handschoenen had ze aan Lynn gegeven omdat ze wist dat ze haar eigen gave zelf beter onder controle had, en bij een verkeerde beweging of te grote shock zou ze een tornado kunnen creëren. Een verkeerde emotie en het zou over zijn voor Aria. Wat als Joanna echt ernstig gewond zou zijn of misschien niet eens meer zou leven..? Het zou catastrofaal zijn voor Aria als dat het geval was. De chaos om Aria heen werkte voor haar ook niet goed. Ze voelde zich een beetje als een tikkende tijdbom, onzeker waar en wanneer ze zou gaan ontploffen maar wel zeker dat dat echt zou gebeuren. Aria had het gevoel dat ze geen controle over de situatie had en wist even niet goed wat ze moest doen. Mensen renden namelijk van haar en de groep beveligers weg of werden naar buiten weggejaagd. Seth zijn ouders hadden geluk dat ze strategisch een goed plekje hadden niet super goed te zien waren tussen de menigte vluchtende mensen. Aria keek van Seth naar Drew en weer terug, waarna ze haar blik op de vloer richtte. Ze voelde zich erg verantwoordelijk. Aria was de enige die echt wist hoe ze haar eigen gave kon onderdrukken. En als ze eerder was geweest waren er geen slachtoffers gevallen.. Was Joanna niet.. weg.. Ze had voor velen hier de bezoekersmiddag verpest. Ze slikte even en zodra ze de moed had opgewerkt ging ze weer volledig rechtop staan. Haar handen verborg ze nog steeds achter haar rug terwijl sommige mensen haar priemend aankeken terwijl ze van haar wegrenden. Aria wilde antwoord geven op Seth zijn vraag, tot ze de kleine baby in zijn armen zag. Wankelend zette Aria een stap naar achter en ze had haar handen voor haar mond gehouden. Haar wereld was opeens heel wat meer wankelend geworden. Er vormde zich een brok in haar keel en ze wist niet wat ze moest zeggen. Een van haar beste vrienden op het Instituut had zojuist een familielid voor haar eigen ogen verloren. De implicaties die deze zouden hebben met zijn familie zouden vast verschrikkelijk zijn.. Echter ging het niet precies zo, het duurde niet lang of iedereen wees Aria aan met priemende vingers als schuldige, zelf Seth zijn familie die volgens hem niemand echt gingen vooroordelen. Ze werd beschuldigd van het vermoorden van Jason. Het deed pijn, diep van binnen, want zelfs Drew en Seth leken het te geloven. Ze dacht dat ze vrienden waren.. Maar Seth zijn ouders werden boos op Aria en Aria deed er niks tegen en het liet het over zich heen komen. Haar ogen ontmoette al snel die van Drew en probeerde te laten zien dat ze er niks mee te maken had. "I-ik heb echt niks gedaan.. Ik zweer het" zei Aria zachtjes.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Het moment dat Lynn haar stem verhief had een eerste teken moeten zijn voor de begeleiders om in te grijpen, maar ze waren te laat. Alles gebeurde zo snel. Vanaf de eerste windvlaag ontstond paniek. Mensen renden richting de uitgang. Het was niet de eerste keer dat iemand een uitspatting had tijdens bezoekdag, zoiets was nu eenmaal mogelijk doordat bij velen hun gave gelinkt was aan emoties. Asa's ouders bleven opvallend kalm onder het hele gebeuren. Hun zoon was een vijf, in al die jaren, al die moorden, waren ze niet één keer het slachtoffer geweest. Ergens maakte dat dat ze zich haast onaantastbaar voelden. Zijn vader legde een hand op Asa's schouder. "Geen zorgen zoon, we zullen zorgen dat je niet langer met deze freaks hoeft samen te leven." In het naar buiten gaan wierp Ida hem een bezorgde blik toe. Asa draaide zich om en volgde de begeleiders. Hij moest niet naar zijn kamer. Hij had niets verkeerd gedaan. Er was gewoon een einde gekomen aan de bezoekdag voor vandaag. Hij had niet precies gezien wat er allemaal gebeurde. Lynn had een gave overgenomen, Aria's gave en Joana naar buiten geblazen. Hij had tegen enkele begeleiders gezegd dat ze naar buiten moesten gaan, want zelf zou hij er nooit toestemming tot krijgen. Onbewust was hij niet naar zijn eigen maar naar Louises kamer gebracht. "Louise, ben je hier?" vroeg hij terwijl hij aanklopte. "Zou ik even op je bed mogen liggen en doen alsof ik niet besta, want daar heb ik echt even nood aan."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Het ene moment was Denish nog een liedje aan het neuriën en het andere moment brak de hel los. Er was iets gebeurd in de bezoekersruimte en de deuren vlogen open door een enorme wind vlaag die Denish overeind in zijn stoel duwde, aangezien hij eerst voorover zat. Hij keek geschrokken op en zag nog net een jongen weg geblazen worden door een harde kracht, of een windvlaag. Niet veel later vloog er ook een meisje van het instituut door de ruit. Hij keek even naar de jongen die naast hem zat en stond toen vlug op waarna hij de controle kamer in liep. Het meisje die dit alles veroorzaakt had werd vastgegrepen door meerdere begeleiders en mensen renden hem allemaal voorbij naar de uitgang, allemaal in blinde paniek. Andere begeleiders wilden iedereen terug naar zijn of haar kamer hebben en waren begonnen met het evacueren van de ruimte. Het enige wat Denish kon denken was hoe het meisje door de ruit geblazen was en nu alleen buiten lag, zonder dat iemand achter haar aan gegaan was. Hij aarzelde even, er werd hem duidelijk verteld dat hij niet naar buiten mocht zonder begeleiding, maar aangezien hij de zware schoenen aan had kon er weinig mis gaan, toch? Hij liep met een paar mensen mee naar buiten en naar de plek waar het meisje door de ruit gevlogen was. Het raam was moeilijk te missen, er lag glas in het gras. Maar zo op het eerste gezicht zag hij het meisje niet. Hij keek even om zich heen en voelde dat zijn voeten in zijn schoenen begonnen te stijgen, paniek, hij raakte in paniek en zo werd zijn gave in gang gezet... Hij haalde even diep adem en liep in de richting waar het meisje heen geblazen zou moeten zijn. Een rechte lijn vanuit het raam, en een paar meter verderop zag hij haar liggen, vlakbij het hek. Ze had geluk gehad dat ze er niet op lag, de punten hadden haar dan doorboord. Vlug haastte hij zich naar haar toe. 'He.. Hoor je me? Ben je oke?' vroeg hij bezorgd en knielde naast haar neer. Shit... Ze had haar ogen dicht. Hij legde een oor op haar borstkas en luisterde. Er was nog een hartslag, een vrij snelle zelfs. 'Wordt wakker... Hoor je me? Je bent niet meer alleen, ik ben hier...' Hij besefte dat het meisje zich misschien wel rot moest schrikken omdat ze opeens een vreemde zag die zo bezorgd om haar was.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Om Seth heen gebeurde alles tegelijk. De beveiliging nam een tegenstribbelende Lynn mee naar de isolatie, Aria werd door zijn ouders beschuldigd van de moord op Jason, het gevoel dat zijn krachten gebruikt werden ging door zijn lichaam. Seth voelde hoe het bloed door iedereen heen stroomde, maar niet meer door Jason, die nu dood in zijn armen lag en hij tegen zijn borst had gedrukt. Wat er gebeurde kon Seth niet goed bevatten. Het was gewoon weg teveel en wat er om hem heen gebeurde merkte Seth dan ook in eerste instantie niet. Een traan gleed over zijn wang, waardoor hij weer een blauwe staart kreeg, maar dat kon hem niets schelen. Het was logisch dat hij zijn emoties toonde. Dat hij in de rouw was van zijn neefje. hij gaf Aria waarschijnlijk als enige niet de schuld, wetende dat Aria het niet gedaan kon hebben. Seth voelde dat Jason niet gestikt was. Hij voelde dat er iets anders aan de hand was, maar kon zo snel niet bedenken wat. Hij was te overstuur om dat te beseffen. Hij keek dan ook niemand aan, behalve de kleine Jason tot hij merkte dat Aria door de beveiliging en begeleiders vastgepakt werd en weggetrokken werd. Pas toen kwam hij weer bij zinnen en besefte wat er gebeurd was.
Even twijfelde Seth, bang voor de gevolgen als hij iedereen zou vertellen wat er echt gebeurd was. Als hij gelijk had en hij zou het bekennen, zou hij zijn hele familie gegarandeerd verliezen. Aria had weinig te verliezen. Ja ze zou een nummer hoger komen, maar dan nog. Echter was Aria zijn beste vriendin hier op school. Hij kon haar niet in problemen laten zitten waar ze niets mee te maken had. Of in elk geval bijna niets. hij moest haar helpen, maar had hij daar de moed voor? Even haalde Seth diep adem en veegde de tranen van zijn wangen af.
"S-s-stop" zei Seth zacht en met gebroken stem, terwijl hij Jason aan zijn moeder gaf. "A-a-aria heeft d-d-dit niet gedaan" zei hij zacht, maar kon even niets meer zeggen. Het lukte hem niet om de woorden te vormen. Het lukte hem niet de waarheid te vertellen, uit angst voor wat er zou gebeuren. Zijn stem stopte ermee, liet hem in de steek terwijl hij hem hard nodig had. Dit was een van de moeilijkste momenten die hij ooit had meegemaakt. Het liefst was hij opgestaan en was naar zijn kamer gerend, om daar vervolgens nooit maar dan ook nooit meer uit te komen.
Seth voelde alle blikken op zich branden, zowel van zijn ouders, de vreemde jongen die Aria te gast had, als Aria zelf en de beveiligers en begeleiders. "Wat bedoel je Seth, je zag zelf net wat haar gave kan doen" zei zijn vader zacht en legde een hand op zijn schouder, maar Seth liet de hand van zich af glijden.
"A-a-als Aria of L-Lynn het gedaan h-h-hadden z-zou het a-anders v-voe-voelen" zei Seth zacht. "Dan zou Ja-jason g-g-gestikt zijn. I-ik voelde d-dat h-hij d-d-dat n-niet h-hele-helemaal is" zei Seth zacht en keek weer naar zijn handen. Hij wilde nu even niemand aankijken.
"Wat is er dan gebeurd?" vroeg zijn moeder en even beet Seth hard op zijn lip. Hij wilde niet meer verder praten, maar hij was nu eenmaal begonnen. Er was nu geen weg meer terug en hoe langer hij de waarheid uitstelde, hoe moeilijker het voor iedereen zou worden. Hij moest nu doorzetten. Toch had hij liever gehad dat er een gedachten lezer in de zaal was of zo, die het woord voor hem kon doen, zodat hij het zelf niet meer hoefde. Zodat hij de kracht zelf niet meer hoefde te zoeken.
"I-ik h-h-heb er nooit o-over na g-gedacht, maar b-b-bl-bloed i-is w-w-water" fluisterde Seth zachtjes. Het was vocht en dus zijn element. Hij kon beslissen wat ermee gebeurde. Hij kon het beheersen, al had hij er moeite mee. Hij had er de macht over. Het was naïef om te denken dat hij bloed niet kon besturen. Dat hij daar niet de macht over had, terwijl een mens voor het grootste deel uit water bestond. Hij had er eerder aan moeten denken en het instituut al helemaal. Ze hadden hem voor de risico's van zijn gave moeten waarschuwen. Hem een hoger cijfer moeten geven. Minstens een drie. Zijn gave was niet alleen een probleem voor hemzelf, maar voor iedereen die hem lief had.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Voor een 'relatief' veilige plek voor mensen met gaven, gebeurde er verrassend veel dingen die niet bepaald onder het kopje veilig vielen, al wist Drew natuurlijk niet hoe het er normaal op dit instituut aan toe ging. Het was een school voor freaks, dus ja, dit kon gemakkelijk de gang van zaken zijn. Normaal zelfs, maar dan zou hij het toch wat fijner hebben gevonden als Aria dat eerlijk tegen hem had gezegd toen Drew ernaar vroeg. Puur om hem hiervoor te waarschuwen. Een jongen vloog door de zaal, een meisje vloog naar buiten en vervolgens een baby die door gaven overleed en Aria die de schuld kreeg. Drew wist niet welke gaven de anderen hier hadden, of een andere gave geschikt zou zijn om een baby te vermoorden, maar Aria was er zeker geschikt voor. Aria had de gave van lucht en wind. Die gave zou dus ook het zuurstof bij de baby weg kunnen halen, maar zou de jongen die de baby in handen had, dan niet ook het slachtoffer zijn geworden? Drew begreep er maar weinig van, misschien omdat hij hooguit ervaring had met zijn eigen gave.
Al snel gaven de ouders van de jongen en de begeleiding Aria ook de schuld en Drew beet op zijn lip. Hij wilde Aria geloven, maar hij wist niet wat er anders gebeurd kon zijn. Het andere meisje met luchtgaven was al weg, het leek hem onlogisch dat zij ervoor had gezorgd dat de baby stierf, nadat ze werd geholpen en weggebracht. Of hij moest echt in de hitte van het moment zijn gestorven en dat door alle paniek de jongen het niet opmerkte. Iets wat echter niet het geval bleek, aangezien de jongen al snel zei dat iedereen moest stoppen met het meisje de schuld te geven.
De jongen leek het moeilijk te hebben, maar dat was logisch als je broertje net in je armen was overleden. Drew zelf had het ook nog altijd moeilijk met de dood van zijn ouders en de dood van zijn beste vrienden, zelfs al waren dat hele andere situaties.
Inmiddels had de jongen door zijn tranen een staart gekregen, wat Drew even verbaasde. Oké, dit was wel een heel vreemd gezicht. Een meerman? Waren er ook zulke gaven? Waarom was Drew daar eigenlijk zo verbaasd over? Indirect had hij wel kunnen weten dat zoiets zou bestaan. Waarom zou er tenslotte een limet aan de gaven zitten? Alles wat je kon gebeuren, zou vast wel mogelijk kunnen zijn. Langzaam vertelde de jongen wat er gebeurd was en waarom Aria niet de dader kon zijn. Kon hij serieus voelen hoe het kind stierf? Dat moest wel heel erg moeilijk zijn geweest. Toen hij opbiechte dat een mens uit water bestond, begreep Drew al wat er gebeurd was. Waarschijnlijk was de jongen zijn beheersing verloren en had hij zelf het kind vermoord, net zoals hij dat vaak genoeg had. Even beet Drew zacht op zijn lippen, maar besloot er niets over te zeggen. Hij kon er ook weinig over zeggen.
Langzaam werd Aria losgelaten. De ouders van de jongen keken hem geschokt aan, toen de waarheid ook door hen doordrong. Blijkbaar had niemand eraan gedacht dat de jongen misschien ook het bloed kon besturen en daarmee mensen en dieren kon doden.
Al snel werd de jongen door de beveiliging meegenomen. Door zijn staart kon hij minder verzet bieden dan het meisje en de ouders bleven met hem, Aria en een begeleider achter. Zachtjes tikte de begeleider op zijn schouder. "Zou u alstublieft Golden Oak willen verlaten?" vroeg de begeleider zacht aan Drew en Drew knikte. Het verbaasde hem dat hij zijn eigen beheersing door alles wat er gebeurde nog niet was verloren. Hij kon maar beter even gaan en later terug komen. Langzaam stond hij op en liep met Aria naar buiten toe.
"Ik zie je later wel weer" zei Drew zacht. Hij wist nog niet wanneer hij hier zou komen. Hij wilde de gebeurtenissen even rustig laten bezinken en Golden Oak de tijd geven om alles op orde te brengen. In de gang hoorde hij mensen praten over een drankavond. Hij hoorde mensen klagen dat ze er niet heen konden omdat ze een of andere test hadden, maar er wel echt behoefte aan hadden naar wat er precies gebeurd was. Drew beet op zijn lip, maar besloot toen om stiekem wat drank te gaan kopen voor die avond. Iets zei hem dat iedereen daar inderdaad wel flink wat behoefte aan had.
Terwijl hij rustig naar buiten liep, viel zijn oog op een jongen en een meisje. Het meisje leek wel op het meisje dat naar buiten werd gegooid. Was er serieus verder niemand gaan kijken hoe het met haar ging? Zelfs niet de bezoekers? Geschrokken rende Drew naar hen toe. "Hoe gaat het met haar?" vroeg Drew en zette snel zijn zonnebril weer op. Na alles wat er gebeurd was, wilde hij geen risico's meer lopen. Daarbij was het een best zonnige dag dus zou het niet veel opvallen.
Toen Drew bij het meisje aankwam, zag hij dat ze bewusteloos was en merkte dat ze niet reageerde op de jongen. Snel knielde Drew bij het meisje neer en controleerde op mogelijke verwondingen. Hij voelde een wond op haar achterhoofd, maar die bloedde niet heel erg veel. Niet genoeg om zich daar nu zorgen over te maken in elk geval. Er waren belangrijkere dingen om zich nu zorgen te maken. Verder was in elk geval haar gebroken arm goed te zien, iets waar hij rekening mee moest houden terwijl hij de rest van haar lichaam zou bekijken op verwondingen.
Even beet Drew op zijn lip, maar besloot toen een gok te wagen. Het meisje moest wakker worden. Dan konden ze misschien meer voor haar doen. Drew wist alleen niet of zijn gave ook op bewusteloze personen werkte.
Even ging hij overeind zitten en haalde een paar keer diep, met gesloten ogen adem om zichzelf te ontspannen en zijn macht onder controle te krijgen, waarna hij voorzichtig om zich heen keek. Nog altijd geen begeleiding of zo te zien. Langzaam zette hij zijn zonnebril af en deed 1 van haar ogen open.
"Word wakker" zei Drew terwijl hij het meisje in haar ogen keek. "Hoe voel je je? Kun je me horen?" Drew hoopte maar dat zijn gave ook op bewusteloze mensen werkte, maar hij had werkelijk geen idee. Langzaam liet hij het ook weer dichtvallen en zette zijn zonnebril weer op, terwijl hij verder zocht naar andere verwondingen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Kijk toch wat ze met je hebben gedaan." Zijn moeder keek hem bezorgd aan. Ze zat in met haar oudste zoon, gaf zichzelf de schuld dat het hen niet was gelukt het land uit te komen. Niet overal waren de regels omtrent mensen met gaven even streng. Niet overal werd een kind bij zijn ouders weggerukt.
"Je lijkt op een anstronaut." zei zijn zusje vrolijk. Ze was nog te jong om te vatten wat er precies met hem gebeurde. "Mag ik je anstronauthelm op zetten."
"Het is astronaut Prim" zei hij lachend. "Het spijt me, zie je die mannen in hun witten kleding. Ik speel een spel met hen. Ik moet zo lang mogelijk mijn astronautenpak aanhouden om te kunnen winnen." Ze hoefde de waarheid niet te weten, dat wilde hij haar niet aan doen. Zijn moeder hief haar van haar schoot en stelde voor dat ze samen met Basil kon gaan spelen in een hoek van de kamer speciaal ingericht voor jonge kinderen. "Ik wil spelen met Prinses!" riep Prim en bleef koppig staan. Prinses was haar lievelingsbij. Prim was de eerste geweest om namen te geven aan de insecten die in Oliver woonden. Hij had de gewoonte van haar overgenomen. Oliver keek twijfelend naar de bewakers. Een bijtje kon vast geen kwaad. Stiekem tilde hij zijn kap even omhoog en opende zijn mond. "Prinses!" zei Prim vrolijk en liet het diertje op haar neus landen.
"Hey ik zag wat je net deed, doe die bij..." Een enorme windvlaag blies de tafel waaraan ze zaten omver. Olivers kap vloog af. Hij verschanste zich samen met zijn moeder, broertje en zusje achter de tafel. De hele zwerm vloog uit zijn mond, cirkelde om hen heen als een schild. Zodra iemand te dicht in de buurt kwam haalden ze uit. "Anscombe haal meteen die bijen weg. Het gevaar is geweken." Hij zou ze zich niet zomaar terugtrekken. Het schild opende zich net ver genoeg om door te kijken. Er stonden enkele bewakers klaar met verdovingsmiddelen. "Me verdoven, geen goed idee lijkt me. Mijn vrienden hier gaan daar niet bepaald tevreden mee zijn." Doordat alles zo snel gebeurde had de bewaking niet de tijd gehad beschermende kleding aan te doen. Hij keek de zaal door. De meeste mensen waren weg, het gevaar was geweken. Hij kon hier niet eeuwig blijven zitten. Hij opende zijn mond, de bijen keerden terug naar hun huis. Enkel Prinses zat nog altijd op Prim's hoofd. Verslagen stond Oliver op. "Het is tijd om afscheid te nemen van jullie grote broer." zei zijn moeder. Ze gaven elkaar een stevig knuffel. Oliver werd weggebracht door enkele begeleiders of hij straf kreeg voor zijn bijen was nu niet het belangrijkste, al gaven ze hem wel een nieuwe kap om over zijn hoofd te trekken. Onderweg naar zijn kamer kwam hij een groepje jongens tegen dat rondom een meisje stond. Hij had dit soort taferelen weleens eerder gezien. "Hey wat doen jullie?"
"Dat zijn jou zaken niet?"
"Vallen ze je lastig?" vroeg hij het meisje.
"Kijk eens aan. Het lijkt erop dat Clarissa een nieuwe ridder heeft gevonden, deze komt inclusief belachelijk harnas." Zijn bijen hadden in Olivers leven slechts een keer iemand zodanig toegetakeld dat hij in kritieke toestand was terecht gekomen. Deze jongen had best wat weg van de jongen toen. Hij had zichzelf ook heel wat gevonden. Zo'n type dat dacht elk meisje te kunnen opeisen.
"Kijk ik weet niet wat er mis is met jullie, maar als dit jullie vorm is van plezier beleven dan is dat echt heel laag. Jongens zoals jullie, die enkel macht kunnen uitoefenen in groep hebben altijd voor iets te compenseren. Gaf je moeder je niet genoeg knuffels toen je klein was? Of heeft het met nog iets anders te maken." De manier waarop Olivers blik naar beneden ging sprak boekdelen. "Laat je zoiets over jezelf zeggen Mitchell?" Nee Mitchell liet niet zo over zich praten. Hij nam Oliver ruw vast en duwde hem tegen een muur. Vrijwel meteen kwam een begeleider hen uit elkaar trekken. "Het zal wel, Clarissa wij zijn nog niet klaar met elkaar, dat je dat maar weet." Clarissa dus dat was hoe ze heette. "Het spijt me dat ik tussenbeide kwam. Ik hoop niet dat je nu nog meer in de problemen kwam. Je zag er gewoon uit alsof je wat hulp kon gebruiken, Oliver." zei hij en stak zijn hand naar haar uit.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa had geen idee hoe ze uit deze situatie kon ontsnappen. Ze zal het geluk moeten hebben dat er een begleider langs zal lopen die haar uit deze scène kon halen. Uit het niets kwam er een jongen met een imkerspak aan die het groepje aansprak. Verlegen knikte ze toen hij vroeg of de groep haar lastig viel. Deze jongen moest vast nieuw zijn aangezien ze hem nog nooit eerder gezien had.
Nooit had iemand het zo voor haar opgenomen, op haar vrienden na dan natuurlijk. "Jongens, kunnen jullie ook eens niet iedereen beoordelen? Alsof jullie wel perfect zijn, ik bedoel we zitten hier toch allemaal om dezelfde reden." Geschrokken keek ze toe hoe Mitchell de jongeman aanpakte. Clarissa voelde zichzelf al opwarmen, wat geen goed ding was. Gelukkig kwam er een begleider die hun uit elkaar haalde. Mitchell riep haar nog wat standaard zinnen na terwijl hij weggehaald werd.
Clarissa keek de jongen aan die haar aan sprak. Oliver heette hij dus. "Clarissa, maar ik denk dat je dat wel inmiddels doorhad." Clara schudde zijn hand. "Je hoeft nergens sorry voor te zijn, ik ben je erg dankbaar. Het gebeurt wel vaker dus ik raak er inmiddels gewend aan. Ze kunnen me blijkbaar niet met rust laten." Het viel haar nu pas op dat er een bij naar haar toe vloog. Ze stak haar hand uit zodat hij erop kon landen. "Hey daar kleintje, ik hoop dat mijn hand niet te warm voor je is." Glimlachde ze naar het diertje. "Ik neem aan dat deze bij jou hoort?" Doordat Clarissa eigenlijk nooit naar buiten ging, waardeerde ze alles wat maar met natuur te maken had. Ze was een grote dierenliefhebber, dus was ze natuurlijk ook helemaal weg van de schattige bij die rustig op haar hand was komen zitten en nu rond liep alsof hij haar aan het verkennen was.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise keek naar haar brief. Ze wist dat ze toch geen antwoord zou krijgen, dus ze vouwde er een vliegtuigje van en gooide het door de kamer. Het bleef niet heel lang vliegen en het stortte neer bij de deur. Ze keek er naar en schrok toen er op de deur werd geklopt. Het bleek Asa te zijn. "Kom maar binnen," zei ze. Eindelijk, ze kon haar gedachten afwenden. "Het bed is helemaal van jou." Wat was er nu gebeurd, vroeg ze zich af. Een voordeel dat de ouders niet meer kwamen bezoeken, was dat je niet gejudged werd om wie je was en wat je je ouders aangedaan had. "Vertel, wat is er vandaag gebeurd? Of wil je liever alleen gelaten worden?" In haar kamer, maar never mind. Louise draaide zich om in de stoel en reikte naar een van haar bureaulades. Ze trok de derde open, waarna ze een geheime lade erachter opende. Daar was haar geheime voedselvoorraad. "Ik heb chips, koekjes en drop, dus leef je uit. Wat wil je precies hebben?" vroeg ze, terwijl ze alvast een koekje naar hem gooide.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Dus dit is al een tijd bezig en de begeleiding doet er niets aan? Eigenlijk zou me dat niet mogen verbazen. Deze plek heeft meer weg van een middelbare school dan ik had verwacht. Weet je wat zijn gave is?" Mitchell leek niet het type dat het hier zomaar bij zou laten. Oliver zou niet zomaar de confrontatie op gaan zoeken, maar moest het ooit gebeuren, wilde hij er liefst voorbereid op zijn. Op dat moment lande er een klein bijtje op Clarissa's hand. Prinses was dan toch niet bij zijn zus gebleven. Bijen waren niet gevaarlijk. Ze vallen enkel aan wanneer ze zich bedreigd voelen. Het is ook zo dat ze door iemand te steken hun eigen leven opofferen, want in tegenstelling tot wespen verliest een bij bij het steken haar angel en dat betekent haar dood. Het zijn enorm nobele dieren. "Bijen houden erg van warmte. Ze gebruiken het als verdedigingsmechanisme. Als er een groter insect de korf binnendringt, kunnen ze allemaal samen komen. Ze omsingelen het andere insect en beginnen te trillen. In plaats van te steken doen ze de temperatuur stijgen zodat de indringer levend wordt gekookt. Ok dit klonk gruwelijker dan ik me had voorgesteld, maar dat toont maar weer hoe intelligent ze zijn." Hij hief zijn kap een beetje omhoog. "Komaan Prinses tijd om terug te gaan. Ik had het zelf ook liever anders gezien." Oliver kon dan niet letterlijk praten met hen, toch leek het vaak alsof ze elkaar begrepen. Het beetje vloog nog even een rondje rond Clarissa's hoofd, alsof ze haar nog een laatste maal in zich op wilde nemen en vloog daarna terug zijn mond in. "Je lijkt niet bang van ze te zijn? Niet dat dat nodig is, integendeel. Er zijn gewoon veel mensen die meteen een vliegenmepper boven halen het moment dat ze een bij zien."

Anoniem
Popster

Juno schreef:
"Life is funny, isn't it?
Just when you think you're going to figure everything out,
just when you finally begin to plan something,
get excited about it and feel like you know what direction you're heading in,
the paths change, the signs change,
the wind blows the other way,
North is suddenly South, and East is suddenly West,
and you're..
..lost"

Alles was wazig toen ze haar ogen opende. Ze wist niet hoe, of onder welke omstandigheden, ze hier terecht was gekomen. Het enige wat ze wist, was dat haar hoofd pijn deed en ademen moeilijk ging. Twee gedaantes hadden zich over haar heen gebogen. De eerste had fel blauw gekleurd haar, iets wat je niet vaak zag op Golden Oak. Mensen probeerden altijd zo min mogelijk op te vallen, om verafschuwende blikken te vermijden. Je had natuurlijk Aria, met grijs haar, maar zij was een van de uitzonderingen. De tweede jongen herkende Joana vaag. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om iets scherper te kunnen zien, tevergeefs. Bewegen deed pijn en vele lichaamsdelen waren er niet eens tot in staat. Toch lukte het haar net één van haar armen op te tillen en omhoog te brengen. Langzaam reikte ze naar zijn gezicht, waarna ze probeerde te voelen met wie ze te maken had. In sommige gevallen kon je gaven als die van haar goed gebruiken, zoals nu. Het duurde een tijdje voordat Joana iets begon te voelen. Wat ze voelde waren wat zwakke prikkels. Haar eigen pijn overmeesterde het grootste deel, maar toch leek het een klein beetje te werken. "Asa.." mompelde ze. Het was fijn dat Asa naar haar toe gekomen was. Dat hij tenminste nog een beetje om haar gaf. Hij was tijden haar enige vriend geweest op Golden Oak. Nu was het nog steeds één van haar weinige vrienden en daar was ze heel dankbaar voor. Asa was speciaal, anders dan anderen. Zelfs na het incident van gisteren was hij hier om haar te helpen. Ondanks dat Joana zich heel goed voelde met Asa aan haar zijde, was er een ander gevoel dat haar lichaam overnam: spijt. Spijt voor wat ze tegen hem gezegd had. Tranen rolden over haar wangen zonder dat ze het zelf merkte. "Asa sorry.. Sorry! Ik ben echt een vreselijk mens. Waarom zei ik niet gewoon dat ik je leuk vond? Want ja.. dat is zo... Het is heel stom ik weet het, want jij vindt Lynn leuk en... Lynn is ook veel beter voor je, maar ik wil zo graag vrienden blijven en normaal met elkaar omgaan. Ik wil gewoon leuke dingen doen en onze gaves laten voor wat het is. Dat is moeilijk maar..." Joana ratelde aan één stuk door. Ze had geen besef van wat ze aan het zeggen was, maar kon het ook niet stoppen. waarschijnlijk had ze een flinke hersenschudding opgelopen. Toch had ze geen spijt. Asa moest dit ooit te weten komen, niet waar?

ofterwijl Joana ziet Denish aan voor Asa hehe

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld