Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Geen enkele vluchtweg zou hen uiteindelijk van hun lot besparen. Dat wist hij ook wel. Daarvoor was zijn vader te getraind en te veel uit op bloed, nu zijn lust naar moord hem over had genomen. Hij bezat er te veel tactieken voor, voor hen om hem compleet te kunnen vermijden voor aaneenrijgende jaren. Het bood ze tijd. Dat was waar Jack op uit was en wat ze wellicht nog een kans kon bieden, om een plan te bedenken voor het onvermijdelijke. Als ze blijven zouden was het enkel wachten tot zijn vader toe zou slaan. Binnen nu en een dag zouden ze er dan al achterkomen wat hij met zowel Adoria als hem van plan was, een scenario die hij koste wat het kost uit de weg wilde gaan. Tenminste voor hoe lang dat kon.
Hij keek haar aan, een blik van hopeloosheid gespot die hij niet goed wist te beantwoorden of te bemoedigen. Haar woorden klonken zowel uitzichtloos als in paniek. Ze besefte zich evenzeer als hem dat ze weinig andere opties hadden om uit te kiezen, en desalniettemin stelde ze hem een vraag die hem overrompelde. "It was my choice as well." Zijn kin zakte, zijn ogen nogmaals gelinkt aan het glas voor hem. "Therefore, there's no one to blame." Een instemming kwam van beide kanten. Hij had zelfs het hele proces in werking gezet door zijn verlangens naar buiten te brengen, wanneer de sterke drank zijn muren afgebroken had. Als er iemand was om te moeten beschuldigen, dan had ze alle recht om haar vinger zijn kant op te wijzen.
"If you want me to go with you, I'll do it," opperde hij even later. "I know his methods and it might be the best way for you to avoid captivity. It's not the worst idea to stick together. At least for a while." Hoe het verder lopen zou, was onvoorspelbaar. Het was afwachten of het later nog verstandig zou zijn om met zijn tweeën een en dezelfde vluchtweg in te slaan. Voor nu was het wellicht het verstandigste wat ze konden doen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Nee, hij nam het haar niet kwalijk. Geen greintje gejok nam ze waar.
Adoria knikte ietwat afwezig eens hij sprak. Hij wilde bij haar blijven en daar was ze blij mee, maar de twijfels sloegen toe eens ze zich realiseerde dat haar gehele leefwijze aan het licht zou komen wanneer hij zijn dagen met haar doorbracht. Haar dagelijks ritueel was niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Wat ze naar binnen werkte en met name hoe ze aan haar voeding kwam, waren zaken die ze veelmeer in de geheimenis van het duister weglegde. Hij was opgegroeid met het idee dat haar soort onmens was en desondanks dat hij haar mocht, voelde ze zich niet comfortabel om haar vampirisme in zijn bijzijn te ontsluieren alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, - maar hier was geen ontkomen aan wanneer ze besloot om haar ochtenden, middagen en avonden met hem door te brengen. Daarenboven moest ze de narigheden van bovennatuurlijke verschijnselen tijdens de volle maan nu met hem passeren; een eenzelfde wezen dat kampte met zijn paranormaliteit. Adoria kon zich niet voorstellen dat hun samenzijn elkaar juist zou veredelen in tijden waarin zowel hij als zij onder pijn en vermoeidheid bezweken. Haar toestand ging er alleen maar op achteruit wanneer een beminde mentaal dan wel lichamelijk leed en zij machteloos daarop moest toezien.
Het laatste beetje wijn nam ze tot zich. Ze was zich langzaamaan bewust geworden van haar plotselinge pessimistische instelling. Het gepieker bracht haar niet ver, zo bleek maar weer in de alcohol die ze nodig had om zich enigszins te bedaren. Haar humeur sloeg om; ze schoof het wijnglas van zich af en trachtte zich volledig te concentreren op hun vertrek.
Adoria kantelde haar hoofd en bekeek hem. “OK, well .. What am I supposed to take with me? Weapons, sterile dressings, an aerial? Or some iron chains for when we take him hostage?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het idee dat hij zijn kamer achterlaten moest, ruimde zijn wat positievere instelling uit de weg. Het huis verlaten om in lange tijd, wellicht nooit meer, terug te komen viel hem toch wat zwaarder nu hij zich besefte wat hem te wachten stond. Afscheid nemen van Kieran en Seth kon hij ook niet. Dan zou hij Kieran aftippen over zijn vlucht en daarmee dus zijn vader, gezien zijn bedreigingen richting Adoria. En met zijn spullen, wat moest hij meenemen? Hij kon niet zomaar hun hele wapenvoorraad meeslepen en met de Jeep ervandoor gaan zonder opgemerkt te worden, door een van hen ofwel allebei. Zijn uitvlucht moest slim gepland worden. Niet op basis van emotie, zelfs al neigde hij er erg naar om zijn instinct te volgen in plaats van zijn hoofd als het hierom ging.
Lichte somberheid stroomde door hem heen. Met zijn ellebogen op de tafel, greep hij naar zijn gelaat, met zijn handpalmen wrijvend over zijn gezicht. Een zucht kon hij niet bedwingen. Hij had geen idee van wat ze mee moesten of hoe het verder zou gaan. Nooit had hij zich immers op een gebeurtenis als deze voorbereid.
"I don't know," mompelde hij, zijn handen laten zakken op de tafel. "I think I have some prepaid phones in my room somewhere. A couple of weapons, something small, harmful and fast. And a knife and a couple of hand cuffs?" Hij schudde zijn hoofd. Dit kon nooit de lijst zijn van alles dat ze mee moesten nemen, maar op een vreemde wijze voelde hij zich overvallen door alles. Alsof hij nu pas overladen werd met dat wat ze hem minuten geleden mee had gedeeld. "I've never prepared for this. I don't know." Opnieuw wreef hij gefrustreerd door zijn ogen.
"Some clothes and other necessary stuff. Nothing heavy, it has to fit in a backpack or something. We need pistols to carry around without being noticed, and cash. A lot of cash." Het was waarschijnlijk nog niet eens alles, maar dat waar hij opkomen kon. Hij had tijd nodig om na te denken en plannen uit te stippelen; dat wat hij alleen doen kon als hij weer helder kon nadenken. Wat moedeloos staarde hij voor zich uit.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Ook hij wist niet wat mee te nemen. Hij somde wat op en hoewel hij benodigdheden aanduidde die inderdaad handig zouden kunnen zijn tijdens hun afvaart, trok ze de uitgebreidheid in twijfel. Was wat hij zei wel genoeg? Waren er niet andere spullen waar ze mogelijkerwijs van konden profiteren in de toekomst? Maar er leek niets in haar gedachtegang op te doemen eens ze die vraag reflecteerde. Adoria was volkomen onwetend wanneer het op zaken zoals deze aankwam.
Hij legde accent op het meenemen van geld, iets wat haar liet opkijken van het wijnglas. Was hij haar vampirisme dan vergeten? Haar ontsteltenis kwam tot uiting in de aangebrachte plooien in haar voorhoofd.
‘’Don’t pull the long bow. We don’t need much cash since I can enforce civilians to not charge the regular price.’’
Nadien maalde ze over de wapens die hij opnoemde. Hij wilde vlugge, subtiele wapens die niet meteen zouden opvallen in het openbaar; een mes dan wel een vuurwapen voldeed aan die eisen. Adoria was op de hoogte van Aldwyn’s wapenverzameling, maar om eerlijk te zijn had ze geen idee welk wapen ze het best uit zijn collectie kon wegnemen. Welke revolver het minst geluid zou maken of welke het best en het snelst kon schieten, waren kwesties die ze tot op vandaag nog steeds niet kon beantwoorden. ‘’I know Aldwyn has a few, standard weapons. I could bring them with me, but I don’t own a knife or handcuffs.’’ Adoria wendde zich tot hem. Weifelingen in het gezicht waren duidelijk zichtbaar. Ergens in haar huis zou vast en zeker een stiletto liggen, maar ze wist niet waar en ze wilde de tijd niet nemen om die te gaan zoeken. De avond, het laatste tijdsbestek dat ze hier in haar geboortedorp zou spenderen, kon ze wel beter invullen. Het liefst verliet ze dit oord zo snel mogelijk.
‘’Will we take the car or the bus?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn hoofd stond niet meer naar de situatie. Dat bleek toen ze hem wees op haar vampirisme en de nutteloosheid van grote hoeveelheden contant geld, terwijl hij zich gezet had op de cash als meest noodzakelijke. Ze had ook gelijk gehad. Waarom stapels met geld meeslepen in een zware tas, als zij mensen dwingen kon om ze gratis mee te nemen en zich er niks meer van te herinneren? Ze was hem een paar stappen voor. Wat beschaamd liet hij zijn ogen op de tafel liggen. "Right. I forgot." Het was de meest makkelijke wijze waarop ze hun weg ongevolgd konden doorzetten.
Over de wapens bleef hij nog dubben, zich geprobeerd hun wapen collectie voor de geest te halen om een goede keuze voor te kunnen stellen. Het enige probleem was dat de meeste wapens op vampieren gericht waren. Ze bezaten eikenhouten staken en kogels waarmee ze zich verdedigen konden, maar om zich daarmee tegen zijn vader te beschermen, was een bruut idee. Hij zou hem zijn status van vampierjager afnemen als hij hem zo tegen de vlakte zou werken.
"I got a few pistols laying around. Got enough ammo for it to bring with me as well," suggereerde hij. "Knifes, I also have. I don't know about handcuffs, but I'll see what we've got." De zekerheid dat hij vele middelen had om iemand vast mee te zetten, kon hij haar niet geven. Ze hadden wel ketenen maar om deze met hen mee te brengen, zou te veel energie kosten. Een loodzware tas meezeulen zou ze alleen maar tegen zitten. Hij moest kijken wat ze allemaal nog meer hadden liggen.
Alleen hoe ze zouden vluchten was de vraag. Hij kon de Jeep niet zomaar met zich mee smokkelen zonder dat iemand het door zou hebben. Daarbij was zijn vader er te slim voor; hij zou hen getraceerd hebben op het nummerbord in een kwestie van dagen, misschien uren. Ze zouden dan makkelijk gepakt worden.
"We have to travel by bus or train. Avoid security cameras and take busy routes. And we have to set a wrong track, a decoy." Voor een dwaalspoor hadden ze vele opties. Ze moesten er misschien zelfs meerdere neerleggen, alleen was het nodig om deze heel goed uit te denken. Zijn vader had al vele dwaalsporen vermeden in zijn jaren werk. Bedenkelijk speelden zijn vingers met elkaar, een tafereel waar hij zijn pupillen bij liet rusten.

"And if we leave, we have to do it fast. Tonight might be the only chance we've got."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’It’s fine,’’ glimlachte ze lichtjes toen ze hem ietwat beschaamd naar de toog zag kijken.
Hij ging door op de benodigdheden die ze met zich mee moesten brengen, maar vertelde haar hier niet bij of ook zij zich wat van wapens moest voorzien. Hij leek alles al te hebben. Het gedaante naast haar rechterzijde was immers een getrainde jongeman die moordde om zijn familienaam in stand te houden, - maar wat nu als hij toch niet alles in huis had? Was het verstandig om ook wat wapens van haar broeder mee te nemen, ook al zouden deze onnodig en alleen maar belastend wat betreft het gewicht kunnen zijn?
‘’Right.’’ Adoria wreef kort in het gezicht. Het was krankzinnig hoe ze haar huidige leefwijze ineens moest gaan verruilen voor het doen en laten van een gezochte crimineel. Hoe hij wilde dat ze beveiligingscamera’s zouden vermijden en drukke wegen zouden verkiezen boven deze die ietwat rustiger waren, enkel en alleen om onder de radar te blijven voor één man; zijn vader. Een zucht rolde over haar lippen eens ze zich langzaamaan realiseerde dat ze haar leven moest weggooien voor één stom, klein iets. Het leven was oneerlijk.
‘’Security cameras are everywhere. How are we supposed to avoid all of them?’’ murmelde ze. Soms keek ze van hem weg, trachtte ze te ondervinden of de barman hen een oogje in het zeil hield, maar hij leek geen aandacht voor hen te hebben. Frank voerde een druk gesprek met een andere klant, terwijl hij in de tussentijd de bestellingen opnam.
Toen hij hun kant opkeek en Jack haar al had verteld dat hij vanavond nog weg wilde, wenkte ze Frank terstond. Hij kwam naar hen toegelopen met een ietwat nonchalante uitstraling.
‘’Can I pay?’’
‘’That’ll be -‘’ Adoria kapte hem af door een briefje van vijftig op tafel neer te gooien.
‘’Keep the change.’’ Onachtzaam wat betreft het geld en de barman, stond ze op van de barkruk en nam ze haar jas en tas in handen. Nog één keer moest ze haar huis binnentreden, wetende dat een moordenaar haar in de gaten hield. Een allerlaatste keer voordat ze hem zou ontvluchten in de hoop dat hij haar en zijn eigen zoon nooit meer vinden zou.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De beveiligingscamera's waren onmogelijk om allemaal te vermijden. Dat wist hij ook wel, nadat hij ook vele vampiers op had gespoord op slechts opgenomen beelden. Niemand kon ontkomen aan het oog dat het technologische netwerk had en zelfs al zouden ze weten waar ze zich allemaal bevonden, dan nog was het ondoenbaar om je van elke hoek te verhullen. "Yeah. I know, but as long as we make our visits at every place quick, it'll be possible. Once he takes hold of those security tapes, we'll be out of the area." Een andere wijze was er niet om eraan te kunnen ontsnappen dat zijn vader hun stappen geleidelijk aan achterhalen kon.
Hij was verloren in zwijgzaamheid, onderwijl hij toekeek hoe Adoria haar spullen bijeenraapte en opstond. De tijd was voor hen aangebroken om op de vlucht te slaan. Om nog een laatste avond te spenderen in een te normale routine, voor ze beide spoorloos verdwijnen zouden. En toch wende hij nog niet aan het idee dat hij alles wat hij kende achterlaten moest.
Zijn eigen weg uit de bar banen aan haar zijde deed hij niet. Hij keek naar haar op, ontmoette haar ogen en liet zijn handen op de tafel rusten. "Three AM at the park. The same bench where we met before," murmelde hij haar toe. "Pack light." De boodschap dat ze oppassen moest met hoe ze zichzelf gedroeg, liet hij achterwege. Het was nutteloos om haar in te lichten over dat waar ze allang van wist. Ze had zijn vader's gedaante al bewakend rondom haar huis gespot; dat zijn ogen op elk moment op haar gericht waren, was een tafereel waar Adoria vast en zeker al van op de hoogte was.
Meer om te zeggen had hij dan ook niet. Hij liet zijn blik eveneens zijn gedachten afdwalen om de komende uren voor zijn netvlies af te laten spelen, alsof hij zich niet vaak genoeg voorbereiden kon; zijn laatste gemompel vormden woorden die zijn eigen gehoor niet meer bereikten. "Be careful."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Inmiddels was het half twee 's nachts. De maan verwijlde present, beschenen door het licht van de zon. Een oorverdovend geluid galmde door de woonruimte. Een boek was omgevallen.
Adoria fronste. Haar middernachtrust was verstoord. Was Jack’s vader haar kamer binnengetreden? Uit argwaan onttrok ze zich aan de spelende piano op de achtergrond, om zich derhalve te richten op de vrije natuur haar symfonieën. Het waaide en sneeuwde, een jammerende pasgeborene doofde de winterse sereniteit. Geen jager, dacht ze. Het was vermoedelijk de plotselinge ommezwaai van de zwaartekracht die haar boekwerk had doen kletteren op het hout.
Het wijnglas dronk ze in teugen leeg, waarna ze opzoek ging naar haar eigen verdedigingswapens. Twee injecties liet ze voor de dag komen door ze zich te ontdoen van het plastic. De naalden zaten gescheiden, maar werden al snel vastgenageld aan de bevestigingsplaats indien ze het medisch instrument gevuld had met een overdosis aan adrenaline. Zo'n injectie werd vanuit haar optiek niet gezien als een gevechtswapen. Haar redenering daarvoor was dat een dolk alsook een revolver veel gemakkelijker te besturen waren. Desalniettemin nam ze het mee voor de zekerheid; wanneer ze niets anders meer in de strijd kon gooien dan haar eigen lichaam. Geweldsboeken hadden haar laten zien dat een inspuiting van dodelijk gif veel beter toepasbaar was in een hevige strijd dan andere, grotere wapens. Zo’n spuit kon men immers ontveinzen in kleren, - een moordpriem niet.
Naast de twee injecties bracht ze een steriel kompres, wondverzorging, wat ondergoed, een boek en wat voorraden bloed met zich mee. Schone kledingoutfits kon ze zich niet permitteren. Haar rugzak bezweek al onder het gewicht dat haar etenswaar en leesvoer met zich meebrachten.

Gone so long I stepped out of the woods
I was misunderstood but in light of it all
I sit back and check their disguise
Their dark shallow eyes got lost in the haze of the light

xxxxxx

Haastig bewoog ze zich voort. Het was kwart over drie ’s nachts, al een halfuur later dan de tijd die ze hadden afgesproken. Het gehijg nam toe naarmate ze het park naderde. Twee minuten naar vijfenveertig en nadien naar nul seconden. Buiten adem liet ze haar rugzak neerploffen op het drassige ondergrond. Haar handen bewogen zicht voort naar haar kniën eens ze ietwat door elkaar zakte. ‘’I’m so -,’’ bracht ze met moeite uit. Het hevige ademgehaal belemmerde haar in het uitspreken van volledige zinnen. Adoria trachtte het gezwoeg te doorbranden, maar dit zat haar niet echt mee. Deze nacht had haar laten realiseren hoe miserabel haar conditie wel niet was.
‘’Jesus Christ,’’ vloekte ze. ‘’Wait, just let me - breathe for a moment.’’ Diep haalde ze adem in en uit. Uit gewoonte verkoelde ze haar hoofd ietwat door haar hand net voor haar gezicht te laten wapperen. Misschien was het eens verstandig om wat sportbeoefening in haar dagelijks leven te gooien. Al het gelees, geschrijf en geschilder betekenden niet heel veel voor haar fitheid.
Adoria rechtte haar rug eens het wat beter ging met het ademgehaal. Haar voorhoofd deels rood van inspanning en deels van schaamte, wendde ze zich tot hem. ‘’God, I’m sorry. I wasn’t paying attention to the hands of -‘’
Hij rookte, in zijn gezichtsuitdrukking weernam ze iets van rusteloosheid. Had haar late komst hem verontrust?
‘’I should have called you. I’m sorry.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een half uur geleden had hij het studentenhuis in alle haast verlaten. Zijn uitvlucht was de weg langs zijn raam naar beneden geweest, daar waar een wat geroest balkon zich bevond die grofweg één meter verwijderd was van het garagedak. Hij had hun terrein verlaten als een inbreker, zoekend naar een uitweg zonder enig geluid uit te brengen, maar niemand was er geweest om dat op te merken. Seth lag te slapen na een lange avond van trainen en van Kieran was geen spoor te bekennen. Hoogstwaarschijnlijk zat hij zijn nacht door te brengen in het bed van een ander, zoals wel vaker voor was gekomen.
De route naar het park verging hem moeizaam; de paranoia vloeide in sneltempo door zijn aderen en maakte hem wantrouwig voor alles wat om hem heen bewoog. Zijn pupillen schoten in een raas heen en weer om zijn omgeving voor de zoveelste keer te scannen en zijn stappen waren jachtig, doende dat zijn vader hem al vanaf de voordeur van zijn huis op de hielen zat. Het bereiken van de houten bank langs het parkpad bracht hier geen verandering in. Met de ijzige wind langs hem heen waaiend en de stilte om hem heen, bleef hij die voorbijgaande minuten wachten op de komst van Adoria die erg lang op zich wachten liet. Uit verslagenheid wist hij niet waar hij gaan of staan moest.
Een paar sigaretten had hij in onrust opgerookt. Zijn rugzak had hij meerdere malen gecheckt op de inhoud en zelfs de prepaid telefoon bevond zich al die tijd in zijn handpalm, wachtend op een teken van uitleg. Na bijna vijfentwintig minuten zat hij met zijn handen in zijn haar, ijsberend over de kiezels van het pad met de mogelijke gebeurtenissen spokend door zijn hoofd. Was ze nog een omweg aan het nemen om te voorkomen dat ze gevolgd werd? Of had zijn vader sneller toegeslagen dan hij had gedacht? Hij zag al bijna haar levenloze lichaam voor zich, zodra hij voor de zoveelste keer om zich heen keek.
Hij had bijna genoeg moed verzameld om de plek te verlaten, toen voetstappen over de stenen hoorbaar werd. Daar rennend langs de bomen kwam het gestalte tevoorschijn waar hij op had zitten wachten. Met gehijg kwam ze voor hem tot stilstand, proberend om op woorden te komen indien haar ademhaling ijlings over de wind heen klonk. Haar gevloek drong niet eens meer tot hem door. Hij was te veel bezig met het feit dat ze sprintend haar weg hiernaar toe maken moest; wat was er gebeurd?
Wat gefrustreerd nam hij een trek van zijn sigaret. "What happened?" verliet zijn lippen, gepaard met de rook waarmee hij lichtelijk zijn stoom wegblies. "Did something go wrong? Did he follow you?" Hij had moeten weten dat zijn vader een doorzichtig tafereel als deze wel ontcijferen kon. Waar zat hij met zijn hoofd toen hij zich bedacht dat ze ongestoord hun spullen konden pakken, zonder dat Dmitri door zou hebben dat er wat aan de hand was?

De sigaret pakte hij tussen zijn vingers, deze laten zakken waarna hij met zijn andere hand even over zijn gezicht wreef. Hij kon alles wat door hem heen ging steeds minder peilen. Het enige wat hem luid en duidelijk bijbleef, was dat ze hier was. Veilig en zonder kleerscheuren. Een deel van het gewicht viel van zijn schouders.
Zodra hij wat was bedaard keek hij weer op. Een lichte zucht kon hij niet binnenhouden, al was het meer uit opluchting dan van de stress. "It's okay. Just glad you made it." Dat ze niet gebeld had maakte niet meer uit. Ze had het gehaald.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar mondhoeken krulden lichtjes op eens hij zijn bezorgdheid uitte in woorden. Haar onaangekondigde afwezigheid had hem min of meer van streek gemaakt, wat betekende dat hij wel degelijk om haar gaf - en hoe vreemd het ook mag klinken, het besef van zijn lichtelijke affiniteit voor haar deed haar goed. Het was alsof ze wilde dat hij haar beminde, al dan niet op een vriendschappelijke wijze.
‘’I’m fine.’’ Haar ogen troffen de zijne. ‘’He didn’t follow me. I doubt he was even there to notice the departure,’’ stelde ze hem gerust. Het bos was inhoudsloos. Geen man die haar op een afstand stond te beloeren en die zijn aanwezigheid verbloemde in die van bomen en obscuriteit. In de uren die ze thuis had doorbracht, was ze meerdere malen overvallen door eigenaardigheden, zoals het boek dat ineens het ijzige oppervlak onder haar in eenzaamheid omarmde, waardoor ze zijn voorkomen weer in twijfel had getrokken. Mogelijkerwijs had hij zich op een geruisloze manier in haar huis weten te verplaatsen, maar dit was niet het geval. Hij was er niet. De plaatsgevonden grilligheid was slechts een aandrijving van de nacht.
Adoria raapte haar rugtas weer op. ‘’I can’t believe that we’re doing this,’’ mompelde ze toen ze weer omhoog kwam. Ook hij had zich verzien van een ransel, dat vermoedelijk helemaal met wapens was volgegooid. Hij had wat dat betreft meer nuttige eigendommen met zich meegebracht dan zij. Benodigdheden die zowel hem als haar in de toekomst van dienst konden zijn. Een moordpriem, schamele vuurwapens, prepaid toestellen en wellicht zelfs handboeien tegenover twee, haast doelloze injecties en een revolver waar zijzelf niet mee overweg kon. Wanneer ze haar inhoud met de zijne vergeleek, voelde ze zich nogal onbruikbaar en gebonden. Adoria was wat betreft het ‘overleven’ volledig afhankelijk van zijn kennis en spullen.
‘’Can we still travel in the middle of the night?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het had hem niet meer kunnen kalmeren, dan toen ze hem meedeelde dat ze zich goed voelde. Dat zijn vader haar niet gevolgd had en haar daardoor tot sprinten had gezet om hem te kunnen bereiken. Sigaretten hadden geen betere werking kunnen hebben op zijn stress dan die korte boodschap; hij voelde hoe zijn onrust verkleinde en zijn wantrouwigheid weg golfde, naarmate hij in zich op nam wat ze hem vertelde.
De situatie had voor hen daarnevens goed uitgepakt. Dmitri leek volgens haar niet eens rondom haar huis geweest om haar in de gaten te houden, evenmin als dat hij gezien had dat ze vertrokken was. Misschien dat het lot dan toch voor een keer aan hun kant stond.
Hij nam een laatste trek van zijn sigaret en liet deze vervolgens uit zijn vingers glippen, het achteloos op de grond terecht laten komen. Met zijn schoenzool trapte hij het hem uit. Het weten dat Adoria geen fan was van sigaretten was nog in zijn achterhoofd blijven haken, al wist hij zelf ook dat hij er voor nu mee stoppen moest. Hij moest voor nu zuinig zijn met de kleine voorraad die hij met zich mee had gebracht. Adoria kon hem er zeker geen overhandigen zodra hij door zijn twee pakjes heen was.
"I don't think there are any busses driving 'round town at this time," vertelde hij haar. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken, gepoogd om de kou wat te verminderen, en wendde zich weer tot haar. "And I don't know about the trains. Either we go find the train station and find out, or we're gonna have to steal a car." Welke optie beter was, was de vraag. Bij het rondzwerven om te zoeken naar het treinstation raakten ze meer tijd kwijt dan wanneer ze gewoon met een dicht bijzijnde auto vertrekken konden. Maar het was twijfelachtig of ze dit konden doen zonder te veel aandacht te trekken. Op dit tijdstip waren er ook weinig wegbestuurders die Adoria dwingen kon om hun auto af te staan. Hij beet op zijn lip. "Honestly, I think both options aren't the best."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De wegen werden op dit tijdstip niet langer meer door bussen geaccompagneerd. Wellicht reden er nog wel nachtbussen, maar die passeerden zeker niet een onaanzienlijk oord als het dorp waar ze momenteel hun tijd in doodden. De dichtstbijzijnde metropolis was op tien kilometer loopafstand. Het zou hen twee uur duren om het treinstation alsook de bushaltes te kunnen omarmen, - en dan was het nog maar de vraag of het openbaar vervoer hen in de vroege ochtend kon vervoeren naar een bestemming hier ver vandaan. Afhankelijk van de verschillende trein- en bustijden, waren ze evenwel omsloten door massa’s mensen en een enorme hoeveelheid aan beveiligingscamera’s. Wilde hij die situatie niet juist voorkomen?
Wat dat betreft was het stelen van een auto een betere keus. Een eigen wagen, al dan niet ontvreemd van haar eigenaar, bood hen meer speelruimte en minder opzoekwerk. Wanneer ze die om de zo veel tijd verruilde voor een andere, zouden ze ook nog eens meer verdekt opgesteld blijven. Adoria had daarmee haar keus gemaakt; zij zou vandaag nog een vehikel regelen.
‘’We don’t have much of a choice, do we? We cannot wander around like headless chickens,’’ frazelde ze.
Haar handen stopte ze weg in haar jaszakken. Het begon zacht te regenen, de wind huilde met de waterstroom mee. De eerste lentedag begon al meteen slecht.
Een bijna onmerkbare zucht rolde over haar lippen. ‘’We can head to the bridge, the one at the lake,’’ zei ze, ‘’- where I can jump out in front of a car that’s passing us. After all, people are still driving at this ludicrous point of time.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Veel keuze hadden ze inderdaad niet. De optie om op klaarlichte dag te vertrekken was daarnevens ook niet een goede geweest, omdat ze dan niet ongezien of ongemerkt weg konden komen. Zijn vrienden zouden vragen stellen en zij zou misschien zelfs over de campus struinen, terwijl zijn vader op de loer lag. Hij kende Dmitri in elk geval goed genoeg om te weten dat hij onder welke omstandigheid dan ook zijn doelwit niet uit het oog verloor; ook in daglicht was hij in de buurt te vinden.
Aan de brug had hij alleen nog niet gedacht, datgeen waar zij al wel haar zinnen op had gezet. Het was een slimme zet geweest. Van de auto's die hen zouden passeren, zou er geen een tussen zitten die niet vol op de rem zouden trappen. Het bood hem een goede kans om een voertuig te kunnen stelen. "Sounds like a plan."
De route naar de brug bleken ze allebei te kennen. Geen vraag werd gesteld naar waar ze heen moesten en hetzelfde gold voor het plan, dat voor hen beide duidelijk was. Zodra ze bij de brug aan zouden komen, zou Adoria zichzelf midden op de weg gooien voor een tegenligger, de rest mocht duidelijk zijn.
Bij het aankomen bij de overbrugging van de rivier zochten ze dan ook de berm van de weg op, wachtend in de schaduwen van het bos tot een stel koplampen op zou duiken. De kou was intussen verergerd en de regen die eerder al vanuit de lucht viel, was nu als ijzige vochtigheid rond blijven zweven in de atmosfeer. Ze werden niet meer natgeregend maar het vocht zorgde voor een lagere temperatuur als voorheen. Met een binnensmondse zucht stopte hij zijn handen dieper weg in zijn jaszakken. Hij hoopte dat er snel iemand langs kwam rijden en ze binnen nu en een paar minuten verder reizen konden, in plaats van dat ze de hele nacht hier wachten moesten. Zijn vermoeidheid begon toe te slaan en alhoewel hij zijn ogen open houden kon, was hij niet meer zo aanspreekbaar als toen ze nog in het park waren.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De brug was gelokaliseerd op een grondstuk dat voorheen met bomen was bezet. Men werd op dit oord nog steeds omsloten door planten met enkele hoge, stevige stammen, maar minder. Honderden meters aan bos waren, voor een uitbreiding van de openbare weg, met nonchalance door de burgers in de twintigste eeuw weggekapt.
Het uitspansel boven hen was onverlicht. De bladeren van de bomen hielden het maanlicht tegen en de burgers hadden destijds iedere vorm van door de mens geproduceerde verlichting afgekeurd. De mens had immers al genoeg schade aangericht door het territorium van de dag- en nachtdieren binnen te dringen en te verdelgen.
Al een uur stonden ze in de kou en duisternis te wachten. Niemand had hen gepasseerd. Het wachten begon haar zo langzamerhand te vervelen. Was er dan echt niemand die op dit tijdstip op een doordeweekse dag de brug voorbijreed? Niemand die een nachtdienst dan wel een affaire had?
De grijze lucht trok weg, terwijl ijzige windvlagen haar lichaam omarmde. In het kleine beetje licht dat ze hadden, las ze Crime and Punishment voor een vijfde keer. De vreedzame sereniteit hield aan totdat een geruis het verstoorde, - daar hoorde ze het; brandende motoren die op weg waren naar hier.
Abrupt legde ze het boek weg, waarna ze opstond en zich een weg baande naar Jack’s lichaam.
‘’Someone is coming,’’ klonk ze ietwat lusteloos. Enerzijds was ze ‘blij’ dat het wachten haar einde naderde, anderzijds was ze ‘mistroostig’, opdat ze zo haar twijfels over het helingsproces had. Nog in geen jaren tijd had haar lichaam dermate veel smacht en ellende moeten bestrijden als hetgeen wat haar nu stond op te wachten. Haar weerstand was week, daarnevens zwakker dan naar behoren was. Het zich jarenlang voorzien van dieren- in plaats van mensenbloed had haar mogelijkerwijs zelfs de zwakste vampier van de Verenigde Staten gemaakt. Achteraf gezien was het stom geweest om zo’n idee te bekokstoven alsof het niets was, maar het was nu ook te laat om haar uitgedachte strategie te wijzigen. De auto zou hen al over enkele tientallen seconden naderen.
Gefocust op het gebrom liep ze naar de lijn die het asfalt van de natuur scheidde. Alles kwam neer op timing. Indien ze te vroeg de weg benaderde, bestond de mogelijkheid dat de bestuurder op tijd zou remmen en nadien zijn weg zou vervolgen, zonder ook maar één keer naar haar om te kijken. Dat tafereel wilde ze vermijden. Adoria had geen zin om weer een uur in een vochtige, koude omgeving te staan wachten.
Op enkele tientallen meters van haar vandaan, was de weg al verlicht. De bestuurder was met de bocht meegegaan en was nu op weg naar de brug waar zij zou toeslaan. Tien, negen, acht, .. twee, één - als een kip zonder kop holde ze over de weg, daar waar ze zichzelf na niet meer dan twee seconden al liggend en kermend van de pijn op de grond aantrof. Haar botten hoorde ze breken, haar hart bonzen.
De auto was vlak voor haar tot stilstand gekomen. Onderwijl Adoria bijkwam van de aanrijding, hielden de twee inzittende een discussie over het voorval;
‘’Jesus Christ, did we hit her?’’
‘’- ‘we’? You are the one driving, for God’s sake.’’
‘’So you’re blaming me, now?’’
‘’Of course I’m blaming you! You should’ve paid more attention to the road.’’
‘’What the hell is wrong with you, Cassie? She came out the middle of nowhere. No one could’ve stopped driving in time!’’
‘’Bullshit. All that glorification of how ‘transcendent’ your reaction speed is.. Well, Pete, you may kiss my ass.’’
Adoria verzette zich tegen de pijn. Kop op. Het is maar een aanrijding, dacht ze bij zichzelf. Het slechte helingsproces sloeg ze in de wind; traagzaam kwam ze omhoog en trachtte ze de lichaamsschade te omzeilen. Hier slaagde ze in, al dan niet zonder tegenslagen. Slenterend bracht ze zich voort naar het bestuurdersportier.
‘’Are we done, now?’’ De autodeur ging open. Deels steunend op het aluminium, wierp ze hen een nonchalante blik toe. Hun gelaatsexpressies legden ontsteltenis aan de dag. Alsmaar gingen hun ogen naar degene die naast hen zat en naar degene die heel plotseling en zonder pardon hen van hun bewegingsvrijheid had ontnomen.
‘’How did you get up this easily? I thought we ran you over.’’
‘’Ironic, - thinking I was hurt, but not taking the courage to set eyes on me. No, of course you didn’t. Starting and maintaining a discussion about who’s right or wrong is much more important than helping out a, no, your victim,’’ mompelde ze.
De gestaltes keken elkaar niet-begrijpend aan. Adoria kon hen al horen denken. Wat gaf haar het recht om hen zo tegen te spreken? Wie was ze en wat wilde ze van hen?
‘’Get out of the car.’’
De jongeman maakte aanstalten om uit te stappen, maar de jongedame hield hem tegen.
‘’Don’t listen to her. She’s just some creep.’’
Cassie’s houding verergerde het vergaan van haar geduld. Sommige jongeren waren zo ongelooflijk onbeschoft. Onachtzaam greep ze de bovenarm van Pete’s arm beet en sleurde ze hem de auto uit.
‘’Who on earth do you think you are? Let go of him!’’
Cassie stapte uit en ging haar achterna, maar haar werd niet de tijd gegund om Adoria volledig af te branden. In de ban van haar dwang, hield ze zich stil en gedeisd. Ook zijn vriend luisterde aandachtig naar wat ze hem in woorden te bieden had.
‘’What just happened, this collision and debate, didn’t happen. In fact, there isn’t a single thing that you remember about this particular night. All you know, is that Pete’s car has broken down at this feast you were at and that you’re now on your way home after a long night of drinking, dancing and fucking. Follow the road, don’t overthink tonight’s loss.’’
Beiden knikten en zeiden niets meer eens ze zich omdraaide en het pad zij aan zij bewandelde.
Haar hoofd schuddend van afkeuring van wat ze zojuist heeft gedaan, betrad ze het bos weer om daar haar - nog steeds pijnlijke - rug te verwelkomen met haar inmiddels natgeregende rugtas. ‘’I’m not letting you drive in this condition, so the passenger’s seat is yours to take. Get some rest. You need it.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een uur duurde het voordat een wagen de weg betrad waar zij zo moedeloos op aan het wachten waren. Zijn zicht had zich intussen verslechterd tot een waas van uitputting. De twee koplampen die op hen afkwamen en het felle licht dat in zijn ogen scheen, werd moeizaam en pijnlijk opgevangen, knipperend om te wennen aan de aanwezigheid van de stralen. Adoria's opmerking volgde hij niet meer. Hij hoorde haar stem en wist dat ze wat aan hem vertelde, maar het meekrijgen was te veel gevraagd; hij was zodanig gefocust op de enige kans die hen toegereikt werd, dat hij al zijn concentratie putte in het in de gaten houden van het enige voertuig dat ze stelen van deze plek wegbrengen kon.
De klap van de auto tegen haar lichaam was wel onvermijdelijk geweest. Zijn gezicht vertrok bij het aanzicht van de aanrijding, de doffe dreun van haar val horen weerkaatsen tegen de motorkap. Het korte moment waarin ze bewegingsloos op het wegoppervlak lag deed hem twijfelen. Was ze te hard geraakt en knock out gegaan? Of was het haar lijf dat in die paar seconden aan het helen was? Overspoeld met vragen keek hij toe. Roerloos staande bij een van de bomen aan de zijkant van de weg, om zichzelf door de schaduwen van de nacht te laten verhullen.
Gelukkig leek er minder aan de hand te zijn dan de scenario's in zijn hoofd suggereerden. Ze stond op, liep binnen de kortste keren naar de bestuurderszijde van het voertuig en bracht zichzelf voor de inzittenden aan het licht. Het gesprek had hij niet kunnen volgen maar wat hem wel duidelijk werd, was dat na enkele minuten de eigenaar met zijn vriendin de zijkant van het wegdek zorgeloos beliep. Het voertuig werd zonder meer voor ze achtergelaten.
Nog wat beduusd zag hij Adoria naar hem teruglopen, haar rugzak naast hem opgepakt alsof er niets anders plaats had gevonden dan dat wat gewoonlijk bij haar dag hoorde. Hij leek zelf nog niet te kunnen beseffen wat ze precies voor elkaar had gekregen in deze korte tijd.
Zij kon dat echter wel. Voor hij het wist had ze al doorsproken wie rijden zou en alhoewel hij er eigenlijk een hekel aan had om aan de passagierskant te zitten, perste hij zijn lippen ditmaal op elkaar. Ze had gelijk gehad. Zijn oogleden waren te zwaar voor hem om de wegen nog goed in elkaar te houden en daarbij had hij wel de rust nodig, die zij niet nodig had. Het was niet dat ze echt slapen zou als hij achter het stuur zat. Dan zat hij zichzelf alleen maar af te matten uit koppigheid en dat kwam hen te nadele, zeker nu ze nog een lange weg te gaan hadden. Hij zou later wel zorgen dat ze wisselden om ze quitte te laten staan.
Hij knikte instemmend. De weg voor het licht van de koplampen bewandelde hij slepend, de portier aan de andere zijde geopend waarna hij zich op de stoel neer liet zakken. Een gevoel van tevredenheid en rust vloeide sindsdien in hem. Na het sluiten van de autodeur kon hij zijn zwaar aanvoelende lichaam lusteloos laten leunen tegen de zachte stof van de stoel, waarop zijn hoofd tegen de ruit de ondersteuning zocht. Slapen wilde hij eerst nog niet, te eigenwijs om gelijk toe te geven aan de drang die hij voelde, maar na grofweg een kwartier kon hij niet anders dan zich overgeven aan zijn uitputting. Zijn ogen sloten zich vanzelf en lieten hem afdwalen naar zijn eigen dromen wereld, die door de vluchtplannen van hem onthouden was in de eerdere nachturen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld