Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Volgensmij hoort hij iedereens gedachtes. Wat nogal vervelend is aangezien hij me dus altijd een stap voor is." Clarissa voelde zich nog wel een beetje ongemakkelijk bij dit alles. Een nieuw persoon ontmoeten en hier een gesprek me houden was al iets wat haar confortzone te buiten ging. Toch dacht Clarissa aan het gesprek dat ze zojuist nog met Lynn had gehad. Ze moet haar angsten overkomen en zich openstellen voor nieuwe personen. "Misschien wel gruwelijk, maar dat klonk als de perfecte metafoor voor mijn leven. Mijn gaven is dat ik heel warm kan worden en in het uiterste geval uit vlammen bestaan. Sorry dat was een slecht begin van een ontmoeting. 2 minuten en ik heb het nu al verpest." Clarissa keek nog even glimlachend naar de bij die om haar heen vloog voordat deze in Oliver zijn mond verdween. Het was een bijzondere gaven die ze nooit aan had zien komen. Zelf vond ze die van haar nogal simpel en niks bijzonders. Haar gaven was al vaak voorgekomen in verschijdene fantasie films. "Tuurlijk niet, ik hou van de natuur en dus ook van dieren. Ik vind bijen schattige en interessante dieren. En de mensen met vliegenmeppers zijn gek. Ik snap dat soort mensen echt niet, ik bedoel die dieren en insecten hebben je niks misdaan. Zolang jij gewoon hun met beleid behandeld zullen ze je niks aan doen." Clarissa keek eens naar zijn pak, ze had wel medelijden met hem dat hij dat altijd moest dragen. "Moet je dat pak altijd dragen? Jouw bijen zijn toch niet gevaarlijk, of wel?"

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Verslagen keek Lynn voor zich uit. Nog half versuft zat ze op de grond van de isolatiecel voor zich uit te staren. Er was hier niks. Letterlijk niks. Niets meer dan een lege ruimte met wat muren en een deur. Dat was alles wat deze ruimte was.
Lynn dacht na over wat er gebeurd was. Niet alleen over de storm situatie en over hoe Joana eraan toe moest zijn en of ze het überhaupt wel overleefd had, maar ook over de eerdere gebeurtenissen. Haar woede uitval naar Seth toe, de overname van Asa's demon en haar gevoelens voor Asa bijvoorbeeld.
Al die tijd dat Lynn iets probeerde, gaf Asa er geen gehoor aan. Er werd na het incident niet echt meer gesproken over de situatie en daarbij was Asa weggerend toen hun lippen elkaar kort hadden ontmoet. Was dat voor Lynn niet eigenlijk al een teken van afwijzing? Had ze onnodig hoop gehouden dat Asa ook iets voor haar zou voelen? En was er dan niet al iets in gang gezet als het wederzijds geweest was? Misschien moest Lynn het van zich afzetten en gaan vergeten dat er ooit iets zou komen tussen hen. Daarbij waren hun gaven een gevaar voor elkaar, mocht het zo ver gekomen zijn. Eén overname en de hel zou weer losbarsten. Lynn moest het gewoon vergeten en de band tussen hen houden zoals het nu was; vriendschappelijk.
Lynn maakte zich ook enorm zorgen om Joana. Het beeld van Joana die door de ruiten heen werd geblazen, stond op haar netvlies gebrand en het enige dat Lynn deed, was als verstijfd staan. Ze deed niets. Rende niet naar Joana om te zien welke impact de windvlaag voor haar had. Riep er geen begeleiding bij die haar konden helpen. Nee, Lynn stond daar aan de grond genageld en liet zich maar meenemen door de begeleiders hier naar de isolatie.
Alle gebeurtenissen kwamen opeens in één klap bij Lynn naar binnen. Ze besefte nu pas goed wat ze gedaan had en hoe gevaarlijk haar gave precies was. Lynns gave was niet alleen een gevaar voor anderen, maar ook voor haarzelf. Een gave die ze niet kende, kon voor haar misschien wel fataal zijn. Een geluk voor haar was dat ze de demon overname overleefd had, ook al voelde ze er alles van, hoewel de overname maar half was. Echter baarde het haar wel zorgen, omdat de demon vlak voor het einde haar iets had gezegd in de richting van dat het niet bij die ene keer zou blijven.
Lynn had haar knieën opgetrokken, haar hoofd erop gedrukt en armen eromheen geslagen. Haar woede en verslagenheid hadden plaats gemaakt voor een enorme huilbui. Ze voelde zich ellendig en wist zich geen raad meer. Lynn wist niet meer hoe ze met haar eigen gave moest omgaan en was bang voor wat haar verder nog te wachten stond. Dit mocht dan wel de eerste keer in de isolatie zijn, maar Lynn hield er nu al rekening mee dat het misschien niet bij deze ene keer zou blijven.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria's wereld stortte voor haar ogen in elkaar. Ziedende blikken sneden door haar heen als messen, maar de blik van Seth was nog wel het ergste. Het was een blik van hartverscheurend verdriet die over zijn gezicht heen gleed terwijl hij het levenloze lichaam van Jason zo stevig mogelijk vasthield. De tranen welden op in Aria's ooghoeken, klaar om naar beneden te vallen. Het duurde ook niet lang voordat dit gebeurde, ze realiseerde zich dat al haar vrienden haar zouden haten. Ze had familie van Seth vermoord, familie van een van haar beste vrienden. Ze had een van haar best vrienden onoverkomelijke pijn veroorzaakt, hem getraumatiseerd. Zou Aria zichzelf kunnen vergeven? Nee, nooit. De tranen rolden nu over haar wangen heen. "Seth--" fluisterde ze zachtjes tot er opeens naast haar een aantal begeleiders stonden, klaar om haar mee te nemen. Ze pakten haar ruw vast. "Stop!" riep ze in de hoop dat ze los kom komen, "Ik moet hier blijven --". Ze wilde niet meewerken, in tegendeel, ze wilde loskomen. Ze wilde naar Seth toe. Hem omhelzen. Hem vertellen dat ze hem nooit zo veel pijn kon bezorgen. Hem vertellen dat het haar niet kon zijn. Hem vertellen dat alles goed kwam. Een laatste ruk van een van de begeleiders liet alles in duigen vallen en Aria zou net weg worden gebracht tot Seth het gezelschap stopte. Met grote ogen keek Aria naar hem, die nu een heftigere gezichtsuitdrukking had dan zojuist. Ze merkte op dat hij moeite had met praten. En toen rolden woorden over zijn lippen heen die Aria nooit verwacht had, "Aria heeft dit niet gedaan". Ze bleef heel stil staan en zweeg. Ze had een gevoel dat ze wist wat er zou komen, maar dat maakte het niet minder hartverscheurend. Nog meer tranen liepen over haar wangen geen. Ze sloeg een hand voor haar mond terwijl ze realiseerde wat het volgende was wat hij zou zeggen. De begeleiders hadden haar rustig losgelaten en keken naar Seth die duidelijk moeite had met zijn volgende zin. Ze schudde lichtelijk haar hoofd, de consequenties van zijn actie zouden heviger zijn dan als Aria de schuld op zich zou nemen. Het zou een breuk in zijn familie veroorzaken en hij zou een aantal rangen omhoog moeten gaan. Aria wist dat ze dat niet kon laten gebeuren, ze wist hoe het was om geen familie te hebben en op sommige momenten was dat heel moeilijk. Maar Aria was al te laat, Seth was haar voor. De blik die nu op Aria's gezicht tevoorschijn kwam was eentje van extreem verdriet. Zo verdrietig had ze zich in een lange tijd niet meer gevoeld. Aria wist niet waar ze allemaal in beland was. Aria wist dat het niet haar schuld was, maar het voelde wel zo. Zij was degene die de kettingreactie was begonnen, als ze ergens anders stond dan was dit allemaal niet gebeurd. Dan kon Seth de levende Jason in zijn armen houden. Machteloos keek ze dan ook toe hoe Seth meegenomen werd naar isolatie. Zo bleven alleen Seth zijn ouders, Drew en Aria over. Aria keek Seth zijn ouders nog een keer aan. Ze wreef te tranen zonder enig succes weg en zei: "Het spijt me zo veel erg, vergeef me" zei ze zachtjes tegen hen waarna ze Drew volgde naar de deur. Ze zei niks, het was voor haar even niet mogelijk om iets te zeggen. Ze stopte een aantal meter voor de deur om te voorkomen dat ze een tornado zou veroorzaken, wat nog best kon gebeuren nu ze geen handschoenen aanhad. Toen Drew gedag zei en wegliep knikte ze alleen maar. Ze wilde zo veel zeggen maar voelde alsof ze het niet kon. Haar gedachten gingen alle kanten op. Ze besloot toch maar terug naar binnen te gaan, terug naar haar kamer. Ze moest alleen zijn. Ze moest nadenken over wat er gebeurd was. Alleen. Nieuwe tranen bleven maar komen terwijl ze snel de gang over rende. De fijne dag die ze zich in de morgen had ingebeeld was voor haar ogen in duigen gevallen. Ze had mensen om zich heen pijn bezorgd.. Het was iets waar ze niet makkelijk overheen zou komen. Ze werd abrupt gestopt door meisje die ze door de waas van de tranen eerst niet herkende maar zodra ze beter focuste wist ze dat het Janice was.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Wat er allemaal om hem heen gezegd werd, kon Seth niet verstaan. De worden kwamen binnen, maar 98% van de woorden hadden geen betekenis voor hem. Alsof de woorden in een andere taal werden uitgesproken. Een taal die hij niet verstond. Slechts een paar woorden drongen nog tot hem door. Seth, hier, nee en niet waren die woorden. De rest hoorde hij niet en ook over deze woorden was hij onzeker over de betekenis.
Natuurlijk had Seth Aria de schuld op zich kunnen laten nemen. Nu was hij te wanhopig om het zich te bedenken, maar de kans was groot dat Aria het niet eens erg vond. Aria had niets te verliezen, in tegenstelling tot Seth. Ze wist hoe belangrijk familie was en hoe het was om familie te verliezen. Aria was het meisje dat anderen er tegen wilde beschermen. Toch zou Seth later diep van binnen blij zijn dat ze te laat was met ingrijpen en de schuld op zich te nemen. Zijn gave bleek gevaarlijker te zijn dan werd gedacht. Er moest ingegrepen worden voor er nog meer slachtoffers zouden vallen en daarbij, wat als de waarheid aan het licht zou komen? Dat zou zijn ouders nog meer pijn doen dan nu eerlijk opbiechten wat er gebeurd was. Die klap konden ze gewoon niet aan. Ze waren altijd goud eerlijk tegen elkaar geweest. Zelfs geen leugentje om bestwil, voor zover hij het zich kon herinneren tenminste. Verder wilde hij niemand onschuldig in de problemen brengen en zeker Aria niet. Na alles wat ze voor hem gedaan had, verdiende ze het niet. Nee, dit was beter zo. De eerlijke waarheid moest gewoon bekend zijn bij iedereen en de gevolgen zouden later wel komen.
Inmiddels zat Seth al huilend in de isolatiecel. Luide snikken verlieten zijn lippen. Seth had nooit gedacht dat hij hier ooit in moest zitten. Zeker niet om deze reden. Dom dat hij was, maar hij had nooit gedacht dat zijn gave zo gevaarlijk was. Hij had er wel rekening mee gehouden dat hij in theorie tsunami's kon maken, maar bloedsturen? Nee, daar had hij absoluut niet aan gedacht.
Door zijn tranen heen, kon hij niet zien hoe de isolatieruimte eruit zag, maar hij kende de verhalen van sommige van zijn vrienden. Het was een kleine, lege, witte ruimte. Een ruimte waar niets in stond en waar de meesten hun gaven lekker konden laten uitrazen zonder bang te zijn voor mogelijke slachtoffers, behalve hunzelf dan natuurlijk. Een ruimte waar je tot rust kon komen en je kon bedenken wat er was gebeurd, iets wat Seth totaal niet wilde op het ogenblik.
Een korte tijd bleef Seth alleen, tot hij stemmen op de gang hoorde. "Hier zit Seth Waterflower" klonk de luide stem van de bewaker en meteen wist waarschijnlijk iedereen in de isolatie dat ook Seth hier zat. Iets waar Seth niet zo dol op was. Hij was een laag cijfer, dus iedereen zou hem waarschijnlijk vragen wat hij in de isolatie deed. Vragen die Seth niet kon en ook niet wilde beantwoorden zouden hem nu gesteld kunnen worden zodra hij de isolatie zou verlaten.
Langzaam ging de deur open en kwam de directeur binnen. Een relatief forse man met een blik die niet bepaald vrolijk stond. "Zo, dit was me een dagje wel he?" vroeg de directeur, terwijl hij Seth aankeek. "Je babyneefje vermoorden," de stem van de directeur was een mengeling van teleurstelling en nog iets. Misschien afgunst? Seth wist het niet, maar het maakte hem ook niet echt veel uit. De directeur probeerde het wel te verbergen, maar hij had weinig succes.
"Blijkbaar hebben we je gave onderschat. Voorlopig zullen er dan ook speciale maatregelingen getroffen worden. Om te beginnen zal je nummer van twee naar vier gaan. Voorlopig mag je ook geen bezoek meer ontvangen. In elk geval de komende maand niet," ging de directeur verder. Alsof iemand nog bij Seth op bezoek wilde. Zijn familie in elk geval niet en veel vrienden had hij niet in de buitenwereld. Nog nooit was er iemand langs gegaan aangezien hij vaak met zijn ouders op reis was voor hun werk. Waarschijnlijk zouden zijn vrienden nu denken dat hij op reis was of zo, dus zouden ze niet komen.
"Verder zul je meer begeleiding en onderzoeken krijgen."
Seth luisterde niet. Verwachte de directeur werkelijk dat hij alles verstond wat er gezegd werd? Net als eerder in de bezoekerszaal kwamen de woorden het ene oor in, maar het andere oor nog sneller weer uit. Sommige woorden hadden een betekenis, anderen hadden totaal geen betekenis in zijn hoofd. De gevolgen zou hij later wel merken en hij accepteerde het. Wat er gebeurde was vreselijk en kon niet door de beugel. Het moest voortaan voorkomen worden.
Al snel was Seth weer helemaal alleen in de isolatie. Behoefte aan gezelschap had hij ook helemaal niet. Niet van het personeel van Golden Oak in elk geval. De meesten behandelden hen als monsters. Zeker de mensen met een hogere rang en die net zoals hij kort ervoor een gave uitbarsting hadden. Heus afhankelijk van de persoon zorgden ze ervoor dat hun afgunst niet opviel, maar Seth wist dat het personeel vol met afgunst zat voor hen.
na een tijdje stopte Seth met huilen. Zijn tranen waren gewoon op, maar zijn gesnik en de pijn die hij van binnen voelde niet. Langzaam droogden de tranen op en veranderde zijn staart weer in benen en trok hij die tegen zijn borst, terwijl hij voor zich uit staarde.
Seth wilde hier weg. Weg uit de isolatiecel, weg van Golden Oak. Weg van alle blikken die hij waarschijnlijk zou krijgen zodra hij buiten de isolatie zou zijn. Een rank 2 die opeens in de isolatie belandde en rank 4 werd. Het gebeurde wel eens in Golden Oak, maar niet heel vaak.
Met een zachte zucht stond Seth op en begon een aantal rondjes te lopen. De stijfheid uit zijn lichaam te krijgen en zijn gedachten op orde te brengen. Niet dat je echt veel kon lopen in deze kleine isolatiecel, maar goed.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Dat hoefde Louise hem geen twee keer te zeggen. Hij plofte op het bed en begroef zijn gezicht in het kussen. "Nee praat alsjeblieft. Ik heb geluid nodig om mijn gedachten te overheersen." Zijn woorden klonken niet bepaald verstaanbaar door het kussen, maar Louise zou hem wel begrijpen. "Ik weet niet wat er exact gebeurde. Lynn had ruzie met iemand. Ik denk dat ze Aria's gave overnam. Er was zoveel wind, zoveel chaos en dan zijn er nog mijn ouders. Mijn ouders die weigeren in te zien dat ik net zo'n freak ben als de rest hier. Ze willen proberen me hier weg te krijgen. Ik weet niet of dat mogelijk is, maar hey met genoeg geld kan je vrijwel alles voor elkaar krijgen. Ergens wil ik weg. Ik bedoel wie wilt hier niet weg, maar het is niet veilig. Ik hoor niet thuis in de buitenwereld. Ik zal er enkel maar voor pijn zorgen. Ik zit hier al van mijn twaalf, twaalf!" Hij voelde iets op zijn hoofd landen, tastte met zijn hand en stak het koekje in zijn mond. Momenteel kon hij wel iets sterker gebruiken dan zoetigheid. "Ik hoop gewoon dat er niemand is gewond geraakt daarjuist, of erger. Je weet dat wanneer één iemand uitbarst het een soort besmettelijke werking heeft, daarom ben ik ook zo snel weggevlucht.De bewaking had hun handen al vol genoeg. Ik hoop dat de schade beperkt is gebleven. Hoe doe je het, omgaan met dit alles?"

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Denish keek naar het meisje die net wakker begon te worden... Asa? Ze begon over ene Asa... Hij slikte even toen hij haar woorden hoorde. Ze moest wel een hele harde klap gehad hebben dat ze dit nu allemaal zei... 'Ssshh..' zei hij geruststellend en keek toen naar de jongen met de vreemde haarkleur. 'We moeten haar naar binnen brengen. Er is vast wel een ziekenboeg, toch? Iets waar ze geholpen kan worden. Haar arm...' Hij slikte even. Hij had zoiets eerder gezien, dat iemands bot zo duidelijk gebroken was... Het was met een meisje op de academie gebeurd toen ze verkeerd neer kwam van een sprong op spitzen. Het was niet goed meer genezen en ze kon nooit meer dansen. 'Haar arm is gebroken en ze heeft een gat in haar hoofd.' Hij keek weer even naar het meisje. 'Zal ik je helpen recht op te zitten?' vroeg hij toen zacht en hij streek even wat van haar haren uit haar gezicht. Haar hand op zijn gezicht stond hij toe en bleef rustig, hij wilde haar absoluut niet van streek maken nu, dat zou alles alleen maar erger maken...

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Drew haalde opgelucht adem toen zijn bevel om wakker te worden het meisje inderdaad wakker maakte. Hij wist niet of het echt door zijn bevel kwam, of dat ze eraan toe was om te ontwaken, maar dat deed er ook niet toe. Ze was wakker en dat was het belangrijkste. Vanaf daar konden ze verder.
Zachtjes sprak het meisje een naam uit. Asa, waarschijnlijk de naam van de andere jongen, al kon Drew aan zijn gezicht zien dat dat niet het geval was. Misschien had ze een hersenschudding of zoiets. Dat ze hem met een ander verwarde. Of waren die Asa en hij een tweeling of zo. naja, het deed er ook niet echt veel toe.
Toen de jongen zei dat ze haar naar de ziekenboeg moesten brengen, schudde Drew zijn hoofd. "We weten niet wat ze precies mankeert. Zomaar onverwacht verplaatsen kan het alleen maar erger maken." zei Drew en hij beet op zijn lip. Hij ging er vanuit dat ze niet zomaar naar een gewoon ziekenhuis mocht, maar er was vast wel een ziekenboeg met een paar specialisten op deze school. Even keek Drew naar de jongen en zijn blik viel meteen op zijn armband.
"Ik denk dat jij beter terug naar binnen kan gaan. Ik heb gehoord dat leerlingen niet zomaar naar buiten mochten. Misschien dat jij hulp van binnen kunt halen, dat ik hier bij het meisje blijf" zei Drew vervolgens. Hij wilde liever niet dat de jongen in de problemen kwam als het niet hoefde. Op het moment kon Drew toch niet in de problemen raken. Zijn zonnebril had hij weer op en hij was geen leerling.
Al snel was de jongen vertrokken en kwamen er niet veel later mensen van de ziekenboeg naar hen toe, die het meisje onderzochten en Drew vroegen om weg te gaan. Rustig knikte Drew, waarna hij rustig op stond en naar het winkelcentrum toe liep. Hij had zijn besluit genomen. De school was zo te merken wel een gekkenhuis, maar dat was hij ook en hier was zijn gave in elk geval geen gevaar voor de wereld. Hij zou daarom wat spullen kopen die hij nodig had en terug gaan naar die school. Hij had de wereld voldoende problemen bezorgd inmiddels. Teveel slachtoffers op zijn naam gezet.
Eenmaal in het centrum kocht hij een aantal grote koffers, waarna hij naar de normale winkels ging en eerst een grote voorraad nieuwe kleding kocht. Van broeken, shirts, truien, ondergoed, petten naar schoenen en een aantal sieraden die hij leuk vond. Ook zag hij een ketting met een kleine tornado eraan en glimlachte even. Bij de ketting hoorden ook nog een paar leuke gouden oorbelletjes. Die waren wel leuk voor Aria. Ook was hij blij dat er een aantal beddengoed te koop was, wat Drew ook kocht. Rustig liep hij met zijn aankopen naar de kassa en rekende het af. De prijs voor de sieraden kwam al snel op 160 euro, terwijl zijn normale kleding rond de 250 waren totaal. Rustig verdeelde hij zijn kleding over zijn koffers en liep vervolgens naar een supermarkt. De koffers verstopte hij in een hoek en rustig liep hij naar binnen voor een snackvoorraad. Iets wat ze vast wel konden gebruiken op Golden Oak. Na een tijdje was zijn boodschappenwagentje al vol met producten. Zo had hij Haribo beertjes, cola, fanta, sprite, kaas, chocolade, verschillende soorten worst, borrelnootjes, sinaasappelsap, pinda's, pocky, chips, dropjes, koekjes, van 20 flesjes bier en nog veel meer gekocht. Ook had hij van die plastic glazen en bordjes en schaaltjes gepakt voor de snacks en wat doucheproducten die hij dacht nodig te hebben. Van dure parfum tot gewone zeep, shampoo, gel, tandenborstel, tandpasta en een kam. Na dat afgerekend te hebben, ging Drew naar de Drankslijter op de hoek van de straat, waar Drew ook wat alcohol kocht, voor het geval er werkelijk een drankavond zou zijn. Zo kocht hij een grote fles pasop, blue curacao, malibu, rode en witte wijn, berenburg, whisky, breezer, rocket shot, drop shot, safari en nog een aantal alcoholische drankjes.
Toen alles over zijn koffers verdeeld was, besloot Drew weer terug te gaan naar Golden Oak. Inmiddels was de rust een klein beetje terug gekeerd, al had Drew het vermoeden dat sommige mensen flinke problemen hadden. Rustig liep Drew naar de receptie en gaf aan dat hij zichzelf wilde inschrijven, waarna hij al snel naar het kantoor van de directeur werd gebracht. Rustig vulde Drew alle formulieren in. Sommige vragen waren wat te persoonlijk na zijn smaak. Welke gave heb je? Dat was een logische vraag, maar de vraag of hij dodelijke slachtoffers gemaakt had en hoeveel vond Drew een beetje moeilijk. Toch vulde hij het rustig in en gaf ook duidelijk aan dat hij zijn zonnebril altijd bij zich moest houden, waarna Drew een armband kreeg met het getal vijf erop. Volgens Aria het hoogste en gevaarlijkste getal. Aangezien de directeur het druk had, kwam er een begeleider die Drew de regels uitlegde en hem naar zijn kamer bracht. Rustig liep hij met de begeleider mee, toen die zijn koffer wilde controleren. Even beet Drew op zijn lip, maar de begeleider was blijkbaar nog niet van zijn gave op de hoogte gesteld. Rustig deed hij zijn zonnebril af en zei tegen de begeleider dat het niet nodig was om zijn koffer te controleren, waarna hij alleen gelaten werd.
Toen Drew alleen was, besloot hij zijn koffers uit te pakken. Zijn nieuwe kleding belande in de kast en de badkamerproducten in de badkamer. Vervolgens kwam hij aan bij de snacks en drank. Hij besloot de drank voorlopig nog even in zijn koffer te bewaren. hij wist niet waar de drankavond was. Aangezien de drank over alle drie de koffers verdeeld was, deed hij alles in 1 koffer en sloot die af, waarna hij die onder het bed duwde. De snacks bekeek hij even, waarna hij een aantal dingen in zijn eigen bureau verstopte. Hij was blij dat hij sommige producten dubbel had gekocht.
Als laatste maakte Drew zijn bed op en ging kort douchen. Dat was al een tijdje geleden. hij waste zichzelf wel altijd, maar op straat kon je niet zomaar een douche nemen. Toen hij kaar was met douchen, zich had omgekleed en zijn haar in model had gedaan, besloot hij eens de school te gaan verkennen. Misschien dat hij Aria kon vinden en dat ze hem een rondleiding wilde geven. Rustig pakte hij het sieradendoosje wat hij voor Aria had gekocht en deed die in zijn zak, waarna hij zijn kamer uitliep en door de gangen heen begon te lopen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise luisterde aandachtig naar het verhaal van Asa. Lynn. Ruzie. Wind. Chaos. Ouders. Ontkenning.Pas toen hij klaar was met praten, deed Louise haar mond open. "Het is goed dat je weg bent gegaan. Anders was het nog erger geweest. En over je ouders... Je kiest ze niet uit. Als jij denkt dat je beter hier kan blijven, zal ik ervoor zorgen dat je hier blijft. Als je weg wil, zal ik een gat in de muur blazen en kan je weg. Laat je ouders stikken, zij hebben niet het beste voor je. Weiger ze de volgende keer, want jij weet het beste voor jezelf." Toen was ze even stil. Hoe deed zij het? Slecht. Heel slecht. Ze kon niet eens zeggen dat zij het goed deed, of zorgen voor advies. Het was voor haar overduidelijk dat ze niet over de druk heen kon. Dat ze hier voor altijd zou blijven, totdat men haar helemaal zat zou zijn en haar blind zouden maken, zodat ze niemand meer pijn kon doen. En zelfs als ze terug zou komen, zou ze niet naar haar woonplaats teruggaan. Iedereen haatte haar daar, dat wist ze zeker. Volgens haar oude buurtgenoten zat ze nu in de gevangenis weg te rotten en ze kon er niet mee leven. "Ik kan het niet," gaf Louise maar eerlijk toe. "Ik kan niet terugdenken aan de avond dat alles mis ging, ik kan niet een dag hier zijn zonder dat ik alles haat. Ik wil ook weg, maar ik zit opgesloten door mijn gave. Niet eens door de begeleiders, maar door mezelf. Ik kan iedereen hier vermoorden en weggaan, verdwijnen in de mensenmassa, maar dat wil ik niet." Ze maakte een zak chips open en graaide erin. "Sorry Asa, ik weet het gewoon niet." Meteen welden er tranen op in haar ogen. Shit, dat wilde ze niet. Ze wilde niet zwak zijn nu.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynns huilbui had plaatsgemaakt voor vermoeidheid. Vermoeid door het huilen. Vermoeid door de overname. Haar lichaam was gewoon op. Een diepe zucht verliet haar lippen en Lynn besloot om op de vloer van de cel te gaan liggen en haar ogen te sluiten.
Haar rust werd al vrij snel verstoord door wat rumoer in de cel naast haar. Lynn kon nog niet plaatsen waardoor het kwam of door wie. Ze ging daarom maar weer rechtop zitten en schoof langzaam naar de muur toe waar de andere cel ook was en legde haar oor tegen de muur aan.
'Hier zit Seth Waterflower,' klonk het. Lynn keek verbaasd op. Seth? Wat deed Seth in de isolatie? Zijn gave was toch niet gevaarlijk? Ze bracht haar oor weer terug naar de muur om te zien of ze nog meer kon opvangen.
'Je babyneefje vermoorden.' Lynn slikte even. Hoorde ze dat nu goed? Had hij daadwerkelijk...? Ze schudde haar hoofd. Dat kon gewoon niet. Seth kon niemand vermoorden...Toch?
Lynn probeerde nog te luisteren en te zoeken naar wanneer de stemmen ophielden. Toen de stemmen uiteindelijk weg waren, haalde Lynn eerst nog even diep adem. 'Seth? Seth, ben jij dat?' probeerde Lynn.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth keek op van zijn rondje lopen toen hij de stem van Lynn hoorde en slikte zacht. Hij had zich nooit gerealiseerd dat deze ruimtes misschien wel erg gehorig waren. Hij had ook nog nooit iemand erover horen praten. Als hij Lynn kon horen, had ze dan ook alles gehoord wat er net gebeurd was en gezegd was? Dit zou een zeer ongemakkelijk moment worden, dat wist Seth nu al. Het liefst had hij niets gezegd, was hij door de andere muur gerend en was hij weggevlucht. Waarom had Seth niet de gave om door muren heen te rennen? Dat zou nu zoveel makkelijker zijn en ook zoveel veiliger. Toch besloot Seth naar de muur te lopen waar Lynn haar stem vandaan kwam en er tegenaan te gaan zitten. Misschien deed het ook wel even goed om met iemand te praten. Zijn ei kwijt te kunnen. Of in elk geval naar een ander te luisteren die geen begeleider of directeur of zo was. Iemand die wist hoe belastend een gave was. Hij hoopte maar dat Lynn geen gaven door een muur over kon nemen. Zijn gave mocht ze absoluut nooit meer bezitten. De vorige keer was het gelukkig relatief goed gegaan, maar nu hij dit wist had het er ook heel anders voor hen beide uit kunnen zien.
"Dus we zijn nu buurtjes" zei Seth en probeerde zijn gebroken stem onder controle te houden. Hij wilde niet dat Lynn wist dat hij gehuild had, al had ze het waarschijnlijk allang door. Hij was niet bepaald zachtjes geweest en de directeur al helemaal niet.
Even haalde Seth diep adem. Hij wilde weten wat Lynn allemaal gehoord had en of ze een gave door de muur kon overnemen, maar betwijfelde of hij beide antwoorden wel wilde weten. Toch besloot hij erom te vragen.
"Wat heb je allemaal gehoord?" vroeg Seth zacht, maar toch hard genoeg om door de muur door te klinken. "Kun je trouwens gaven ook door een muur overnemen?" vroeg Seth vervolgens en beet op zijn lip. Het was even een handig feitje om te weten, voor het geval dat.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn bleef even stil. Ze waren buurtjes, ja. Maar niet de manier die waarop je normaal buren zou zijn. Lynn hoorde zijn stem wel, maar niet zoals hij normaal was. Logisch ook, want waarom zou je blij in de isolatie gaan zitten?
'Niet veel,' antwoordde Lynn zacht. Ze had inderdaad ook weinig gehoord, maar wat ze wél gehoord had, had ze misschien liever niet willen weten. Al was ze wel benieuwd naar hoe het gebeurd was. 'Ik heb gehoord waarom je hier zit...' zei ze op dezelfde toon.
Voor zo ver Lynn wist, of had meegemaakt, kon haar gave niet overgenomen worden door de muren heen, maar een gave als die van Lynn kon onvoorspelbaar zijn. 'Niet dat ik weet, nee. Het is nog nooit gebeurd, maar je weet het maar nooit...' Ze zuchtte even diep. Als het zo ging zijn dat het ook door muren heen kon gaan, dan was niemand meer veilig in haar bijzijn. Dan was het maar hopen dat Lynn niet kwaad ging worden. 'Seth? W-wat is er precies gebeurd...?' vroeg ze voorzichtig.

Ladybambi
Popster

ladybambi schreef:
Seth was al bang dat ze net het gene wat ze niet moest horen gehoord had. Dat hij hier zat doordat hij zijn neefje vermoord had. Hij had dan toch liever gehad dat ze zijn lijst met straffen hoorde dan de reden, maar goed.
Het feit dat ze niet wist of haar gave ook door de muur werkte, beviel Seth niet. Het liefst ging hij dan ook meteen een paar meter bij de muur vandaan zitten, maar dan konden ze niet meer praten en dat was niet bepaald beleefd tegenover Lynn. Daarbij als het wel goed ging, hoefde het ook niet. Seth besloot het risico maar te nemen. Het was nog nooit gebeurd en Lynn zat hier al een tijdje met haar gave. Het verbaasde Seth eigenlijk dat iemand met haar gave hier zat. In zijn ogen was het buiten veiliger voor haar. Zoveel mensen met een gave waren er nu ook weer niet, maar ze werd samen bij gaven gezet. Best vreemd eigenlijk.
Toen kwam de vraag, wat was er precies gebeurt? Even beet Seth op zijn lip, maar besloot niet de hele waarheid te vertellen. Niet dat ze hem liet schrikken en onbewust zijn krachten activeerde, want iets zei hem dat dat wel het geval was. Het was altijd een soort kettingreactie bij de meesten. De ene begon, andere ging verder en zijn gave was al een beetje begonnen. Lynn had waarschijnlijk gewoon de laatste druppel geweest, maar goed. Dat hield hij voor zichzelf. Even haalde Seth diep adem.
"Ik ben dom en naïef geweest, dat is er gebeurd" zei Seth na een korte stilte en een stem vol schaamte.
"Ik heb er nooit aan gedacht dat een mens voor het grootste deel uit water bestaat. Het element dat ik beheers. Blijkbaar kan ik het bloed van iemand besturen. Zonder dat ik het door had, liet ik het bloed van Jason stoppen met stromen en stierf hij in mijn armen. Aria kreeg eigenlijk de schuld, maar zij was het niet. Ik denk niet dat mijn familie ooit nog langs komt" zei Seth vervolgens en ging op de grond naast de muur liggen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn slikte even. Seth kon bloed besturen en even vroeg ze zich af of het uitkomen ervan te maken had met haar uitbarsting en de overname van Aria's gave. Was het ook gebeurd als Lynn niet kwaad geweest was en er geen overname had plaatsgevonden? Nu was het slechts gissen naar antwoorden.
'H-het spijt me voor je...' zei Lynn zacht. Ze beet op haar lip. Misschien dat het niet direct door Lynn kwam dat dit gebeurd was, maar ze voelde zich er wel enorm schuldig over. En kwam het echt door haar, dan kon ze dit zichzelf nooit vergeven. De tranen begonnen dan ook in haar ogen te staan. 'H-het spijt me...V-voor mijn uitbarsting...' zei Lynn met een snik in haar stem.
Lynn kon de goede, troostende woorden niet vinden en bleef daarom maar even stil. In zo'n situatie zijn die er eenmaal niet. Ze wist niet of Seth haar de schuld ervan gaf en was dat wel zo, dan zou Lynn hem waarschijnlijk nooit meer onder ogen durven komen.

Vivid
Landelijke ster

Vivid schreef:
De muur was wit.
Ryth stond in zijn kamer, naar de muur te staren. Hij hadgeen idee sinds wanneer hij weer terug was in zijn eigen vertrek. Hij had toch in de bezoekersruimte gestaan? Waren er uren voorbij? Dagen?
Seconden?
De verbaasde jongen keek naar beneden, de handschoenen die hij nog altijd droeg. Het jeukte - brandde - als een eeuwige herinnering aan iets wat hij liever wilde vergeten.
Het enigste wat hij niet kon vergeten.

Sneeuw. Hij kon zich nog sneeuw herinneren.
Zachte muziek als het lied van een sirene, smeekte hem om zijn lichaam te bewegen op de melodie. Zachte ogen, vrolijke sproeten.

De koude sneeuw overweldigde zijn zenuwen, bibberend van dekou zakte Ryth neer in de kamer.
De muziek... de muziek wilde niet stoppen. Violen die alseen gek tekeer gingen in zijn hoofd, sneller en sneller en zonder te stoppen. Geen tijd om adem te halen, alles was kou en zijn hoofd stond op barsten.
Ogen die door zijn zien heel prikten. Sproeten die als de zon schenen en alles flitste, als een op hol geslagen film die steeds beelden herhaalden.
Kou. Violen. Ogen. Sproeten. Kou. Violen.

Wodka. De fles ging aan zijn mond en Ryth nam een grote slok.
De warmte keerde terug, brandend vanuit zijn binnenste. Muziek stierf uit. Ogen werden gesloten.

De muur was wit.
Ryth zat in zijn kamer en knipperde met zijn ogen. Hij hadgeen idee sinds wanneer hij terug was in zijn kamer. Hij bekeek de fles die hij in zijn handen had, zijn vingers zo stevig om de hals geslagen dat het hem verbaasde dat de fles nog heel was. De jongen haalde zijn schouders op en kwam
overeind, zijn ogen naar de deur. Hij zou wel eventjes kijken of hij nog wat had gemist in de tijd die hij
vergeten was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Gedachten lezen he, als pestkop was dat inderdaad een handige gave. Al begreep Oliver niet meteen wat een gedachtelezer deed in een plek als deze. Wat was er zo gruwelijk of gevaarlijk aan zijn gave? Er moest meer aan zijn, een zwakke plek. Al waren dat zorgen voor later. Wie weet werden ze in de toekomst wel gewoon met rust gelaten. "Verpest? Je hebt helemaal niets verpest hoor. Het lijkt me een interessante gave, maar waarschijnlijk moeilijk om mee om te gaan." Zou dit het meisje zijn geweest dat ervoor gezorgd had dat hij niet langer voorpagina nieuws was? Begon haar naam ook niet met een C? Hij zou haar er niet naar vragen. Zelf had hij er ook een hekel aan als iemand hem vroeg naar de artikels waarin hij was verschenen, de wanhopige ontsnappingspoging. De krant had haar omschreven als een op hol geslagen monster, een gevaar voor de maatschappij, maar dit meisje? Ze was zo aardig. Hoe konden mensen haar een monster noemen zonder zichzelf daar schuldig bij te voelen?
"Je hebt helemaal gelijk, wederzijds respect en begrip is wat niet veel mensen bezitten. Deze instelling is daar het perfecte voorbeeld van en wat mijn pak betreft. Normaal gezien moest ik het maar drie dagen dragen, maar na wat er tijdens het bezoekmoment is gebeurd, vrees ik dat ze die tijd gaan verlengen. Gelukkig mag ik het uitdoen op mijn kamer en is er tijd voor me vrijgemaakt waarin ik de tuin in mag zonder pak. Het blijven bijen en ze moeten eten. Om eerlijk te zijn is het al redelijk lang dat ze in me zitten dus ik kan best even naar mijn kamer gaan, maar als je mee wilt ben je meer dan welkom. Zoals je zelf zei, zolang je ze respecteert zullen ze jou niets aandoen."

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld