ORPG < Virtual Popstar
Account verwijderd
schreef:
Kenna stapte al snel na haar besluit uit de kamer. De deur sloot ze achter zich, waarna ze zich omdraaide. Verschillende stemmen vulden haar oren, maar er was maar één stem die ze echt herkende. Zo te zien was Liam niet weggegaan en bevond hij zich nog steeds in het huis. Het klonk alsof hij met iemand in gesprek zat, maar helaas kon ze niks verstaan. De personen spraken Spaans met elkaar. Langzaam vervolgde ze haar passen richting de trap, waarna ze vanaf boven naar beneden keek. Drie personen bevonden zich in de woonkamer. De rest van de mensen leek te zijn verdwenen. Het hele huis leek leeg te zijn, op vier mensen na. De man die tegen Liam zat te praten herkende ze van de foto. Ze leken bijna als twee druppels water op elkaar. Was zijn vader dan ook een vampier? Hij was niet ouder geworden, bijna geen rimpel was op zijn gladde gezicht te zien. De andere man kon ze moeilijk zien. Hij stond met zijn rug haar kant op. Over Kelsey was ze al vergeten, ze had haar aandacht volledig op de mannen gefocust. Langzaam ging ze op de hoogste traptrede zitten en besloot ze om het gesprek te volgen.
De woorden leken te stromen uit hun monden. Voor de eerste keer in d'r leven had ze gewild dat ze Spaans als bijvak had gekozen. Niks van de taal kwam haar bekend voor, niet eens één woord. Ze kon wel aan de gezichtsuitdrukkingen zien dat het geen vrolijke conversatie was. Hoewel ze Liam niet kon zien, aan zijn stem te horen was hij niet blij met de komst van zijn vader. Haar ogen volgden elke bewegingen van de mannen. De man kwam steeds dichterbij, totdat hij met volle kracht Liam tegen één van de muren aangooide. Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond, bij het zien van de schade die Liam's vader had aangericht. In de muur zat een grote deuk en er waren zelfs stenen eraf gebrokkeld. Ook Liam had schade, hoewel hij nonchalant zijn bot weer op zijn plaats zette. Wat voor een persoon was dat? Ze had over hem gelezen in de brief, maar ze had niet gedacht dat hij zijn kinderen zo zou behandelen. Voor even wilde ze naar beneden lopen, Liam helpen en ervoor zorgen dat hij zo ver mogelijk uit de buurt van zijn vader zou gaan. Toch hield iets haar tegen, een intuïtief gevoel liet haar op de trap zitten, afwachtend wat er zou gebeuren.
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
"Eres una vergüenza para mí. Qué es lo que usted valora mucho acerca de un ser humano, que llega a ser este absurdo?" Het tot stilstand komen voor hem bracht geen veiligheid met zich mee, hem laten opmerken dat het indien nog lange niet voorbij was. Zelf liet Liam het er ook niet bij. Het overgeven aan een situatie vol vernedering zat allerminst in de familie, noch verduidelijkt was dat zijn vader een punt wilde maken door hem te bespelen met geweld. Een typische felle kijk glinsterde in zijn donkere ogen, gefixeerd op hemzelf zonder enige emoties die op zijn gelaat speelden. "Cada segundo que su sangre todavía corre a través de su cuerpo, ella es una amenaza. Usted debería haber sabido que por saber," verwoordde Fernando guur door de hal. Van doodse stilte was er inmiddels al geen sprake meer geweest; zijn oppervlakkige spraakvermogen vulde de gehele ruimte met onheil.
'No empezar sobre amenazas ahora, viejo. Usted sabe muy bien no es una amenaza para usted. Usted al igual que para matar." Onaangedaan door de uitspraken van zijn vader stond Liam recht op zijn benen, zijn schoenzolen wederom in aanraking gebracht met het hout om gekraak achter te laten met zijn voetstappen. Hij stapte naar de man toe, precies zoals hij naar Liam gelopen was, en wel met teruggekeerde woede. Zijn vader liet een lach aan zich ontsnappen. "Hm, ya veo. Esto es todavía acerca de Kristina.." Hoezeer het onderwerp terug werd gebracht naar zijn voormalige vriendin van 74 jaar geleden had zijn nijdige trekken van adrenaline aangewakkerd, iets waar de man zich geen zorgen over permitteerde. Het gelach verging voor lugubere indruk rondom zijn vader's gezicht. "Hice lo que debía hacer. Ella le hizo débil, ella era no vale un centavo y, sin embargo, que la trató como un diamante. Usted debería estar agradecido a mí para deshacerse de ella." Hij keek op Liam neer, een vervaarlijke manier van kijken die hij met ongenoegen waarnam door hem strak aan te staren. Woede kwam sindsdien bij beide voor. Zijn kaken werden met onverwachtse kracht op elkaar gezet, zijn vuisten gebald om zijn knokkels te verharden tot een witte gloed zijn huid overnam. "No debería haber dicho eso."
Luidruchtige klappen volgden hun conversatie als nooit tevoren. In een snelheid waarmee beide elkaar bijhielden alsof het oorlog was, werden vuisten geïncasseerd, waarbij zijn vader Liam voornamelijk voor was geweest. Een brandende, blauw/rood gekleurde plek langs zijn kaak vormde een plek waar deze felheid op zichtbaar werd. Niettemin zijn vader enkel eraf kwam met een blik vol gruwel en een lichte bloedneus, stroomde bij hem het bloed langs zijn mondhoeken naar beneden. Het rood sijpelde naar beneden, druppelend op de grond onderwijl Liam zichzelf terugtrok en vol afkeer het bloed met zijn pols wegveegde. Met verbittering liet hij zijn kin zakken. De rode vloeistof vermengde zich in zijn speeksel dat hij met afgunst en haat op de man's schoenen weg spuugde; een aanduiding van zijn walgen voor zijn vader.
"Ella tiene que morir, Gio! Ella va a," riep de man hem nog na, waarop hij weigerde te antwoorden en de traptreden met boosheid bestormde. Het gedaante dat onderweg zijn pad doorkruiste ontweek hij behendig. Kenna had hij probleemloos herkend in de schaduwen van de hal en toch deed hij geen moeite om haar toe te spreken over haar plotselinge verschijning; met een harde stem vol razernij ging hij teniet uit het zicht.
"Pudrete en el infierno."
{FERNANDO} "You are a shame to me. What is it that you value so much about a human being, that got you this foolish?"
{FERNANDO} "Every second that her blood still runs through her body, she's a threat. You should've known that by know."
{LIAM} "Don't you start about threats now, old man. You know damn well no one is a threat to you. You just like to kill."
{FERNANDO} "Hm, I see. This is still about Kristina.."
{FERNANDO} "I did what had to be done. She made you weak, she wasn't worth a dime and yet you treated her like a diamond. You should be thanking me for getting rid of her."
{LIAM} "You shouldn't have said that."
{FERNANDO} "She needs to die, Gio! She's going to."
{LIAM} "Rot in Hell."
Account verwijderd
schreef:
De toon van de stemmen begon te stijgen. De twee zaten bijna tegen elkaar te schreeuwen. Het enige wat Kenna van het gesprek kon opnemen was de naam Kristina. Haar gedachten gingen terug naar de brief, waarin Liam de naam Kris had geschreven. Het was dezelfde persoon, dat wist ze vrijwel zeker. Was Kristina iemand die voor hem dierbaar was? Het zou zomaar kunnen. Hij liet moeilijk zijn verleden los. Als ze de envelop niet had gevonden zou ze nooit achter een stuk van zijn verleden kunnen komen. Er zat meer achter de brief, maar hij was niet afgemaakt. Ook dat was een grote vraag voor haar, waarom de brief niet was afgemaakt.
Haar gedachten werden verstoord door verschillende geluiden die afkomstig waren van beneden. Vader en zoon leken in een gevecht te zijn beland, waarbij ze tegen elkaar vochten. Het zag ernaar uit dat de vader won, waarschijnlijk door de hoeveelheid kracht die hij bevatte. Liam daarin tegen leek niet op te geven, hoewel hij duidelijk meer klappen had gekregen. Vanaf hier zag ze dat zijn wang langzaam was verkleurd naar een blauwe kleur. rode vloeistof stroomde uit zijn mond, maar die was algauw verdwenen wanneer hij met zijn hand eroverheen veegde.
Liam leek algauw de trap op te lopen, waardoor ze schrok. Haar blik vestigde ze op hem, maar ze kreeg daarvoor niks terug. Hij leek haar niet eens op te merken. Haar ogen focuste ze even op de mannen die beneden stonden. Hun ogen leken op haar te rustten. Voor het eerst kwam ze in beweging. Snel stond ze op en liep ze de trap op. 'Li-', haar zin kon niet afgemaakt worden. 'Kenna?', een zachte stem vulde haar oren, waarna ze zich omdraaide. Haar ogen ontmoetten die van de man die de hele tijd erbij stond. Liam's vader was ondertussen zijn weg vervolgd naar de keuken. Ze was opgelucht dat hij niet naar boven kwam. Een frons ontstond op haar voorhoofd. Ze leek de man te herkennen, hoewel ze hem nooit had gezien. Hij zette één stap op de trede om vervolgens haar richting op te lopen. 'You know who I'am?', hij leek steeds dichterbij te komen. Snel draaide ze zich weer om en liep ze richting de kamer van Liam. Ze vertrouwde hem niet. Hij wist haar naam, maar ze kende hem niet. Hoe wisten mensen wie ze was? Wie was die man?
Nadat ze de deur van de kamer achter zich had gesloten liep ze naar de jongen toe. De plek op zijn wang was ondertussen vervaagd, doordat hij zo snel genas. 'Liam! Are you ok? Do you need something?', vroeg ze. Ze liet zichzelf voorzichtig op het bed vallen, waarna ze richting de bebloede jongen keek. Vragen raasden door haar hoofd, maar ze hield haar mond.
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
Als een verlorene had hij gezeten op het bed. Een uitdrukking vol leegte dat zijn gezicht bestempelde, weggevloeid in dromen waarbij hij niet meer nodig had dan de kracht om zijn oogleden ervan te weerhouden omlaag te zakken. Hoe lang hij zo had gezeten, verzonken in een volledige andere wereld waarvan niet alleen het beeld ontbrak maar ook de omgevingsgeluiden, was onduidelijk en doch werd hier een einde aan gemaakt toen hij het gedaante van een meisje door de deuropening zag verschijnen. Wederom hoorde hij weer geluiden in zijn oren in plaats van de oorverdovende stilte die hijzelf gecreëerd had door zijn aandacht te verleggen naar zijn gedachten. Hij hoorde haar stem, haar zachte en bezorgde woorden, over het geruis van beneden heen. Waardering had Liam lichtelijk voor haar komst. Of hij daarbij het vermogen had om zijn denken af te schuiven van een omhooggehaald verleden, was onbeantwoordbaar. Strak bleef de jongen voor zich uitkijken. "What were you doing there?" murmelde hij voorzichtig voor zich uit. "Why were you there, on the stairs?" Op haar vraag duidde geen antwoord op zijn toestand, sinds hij zich zwijgzaam hield en zijn benen optrok om een kleine afstand te laten ontstaan. Terughoudend bleef hij zo zitten. Alsof er een onzichtbare muur was tussen hemzelf en Kenna, die hem van haar scheidde en het onmogelijk maakte voor haar om tot hem door te dringen. Hij sloot zich af. Gaandeweg bleef hij zo omzichtig, maar zijn emoties spraken hem en zijn houding volledig tegen. Ze gaven zich weer op zijn gelaat met geen genade om te tonen. Hij wist gewoonweg niet wat hij moest, hoe hij ermee om hoorde te gaan en hoe hij ervan af moest komen; hij had überhaupt geen idee wat het precies was wat Kenna zag als ze naar hem keek. Gefrustreerd zuchtte hij in zichzelf.
"You shouldn't have been there."
Account verwijderd
schreef:
Het leek alsof hij in zijn gedachtes was verzonken. Zijn ogen staarden op één punt voor zich uit, terwijl het enige waar Kenna op kon focussen zijn gezicht was. Op verschillende plekken op zijn gezicht waren er sporen te vinden van het gevecht van net. Opgedroogd bloed zat op de rechterkant van zijn gezicht, wat waarschijnlijk afkomstig was van zijn vader. De plek die eerst op zijn wang was gevormd was al vervaagd. Als hij zijn helende krachten niet zou hebben gehad, zou hij er erger eruitzien. Hij negeerde haar vragen en in plaats daarvan stelde hij zijn eigen vragen. Ze had medelijden met hem, hoewel hij nooit medelijden voor haar had getoond, ze toonde die wel voor hem. Het was haar domme karakter waarbij ze om mensen gaf die niks om haar gaven. Ze zag altijd het goede in mensen, ook al zagen de andere mensen dat niet. Het was iets wat ze altijd zal hebben. De eerste persoon waar ze het bij had was haar moeder, maar uiteindelijk gaf ze aan zichzelf toe dat het verkeerd was en zij verkeerd zat, niet Kenna zelf.
'I was... watching. You were gone and I didn't wanted to sit here alone. When i came out of the room I saw you, with your father. I wanted to help you Liam... You still feel pain? I'm so sorry...', voor even hield ze haar onderlip tussen haar tanden, maar die liet ze algauw weer los. Ze wist niet waarom ze zo emotioneel was. Het zien van de gevecht tussen hen zorgde ervoor dat ze het niet makkelijk zou kunnen vergeten. Haar ogen focuste ze op zijn handen. Op zijn knokkels zat opgedroogd bloed, net als op zijn kleding. 'But I was there, Liam and we can't change that. I've known you longer than just for today, I know that if I wasn't there, I would've never found out what had happened. Just... look at me please', ze voelde zich machteloos tegenover hem, enkel doordat hij geen enkel gevoel in zich leek te bezitten. Ook al wist ze dat, dat niet waar was. Ze wilde weten wat er was gebeurd tussen hun en waar ze het over hadden. 'Answer my questions', zei ze.
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
"No one can help, no one needs to. I'm fine," gaf hij mompelend weer. Of ze haar zorgen tegenover hem nou uitte door te praten of tevergeefs hem een blik vol medelijden aanpraatte, het maakte voor Liam geen verschil. Het had allemaal geen zin. Ze had geen flauw idee waar ze zich in zou mengen, waar ze zichzelf in begaf als ze haar best deed om alles uit te zoeken en al wist Kenna elk kleine beetje van hem, het zou haar niet meer dan spijt opleveren. "Why are you so eager to find out what happened? Why do you want me to answer your questions that badly?" Haar ogen vermeed hij nog steeds, niettemin hij wél een antwoord over zijn lippen wist te krijgen zodra ze ernaar vroeg. Over zijn aanwezigheid had Liam geen controle meer. Het ene moment was hij helder genoeg om alles wat Kenna wilde verwoorden, aan te horen en zich hierop te focussen; anderzijds vloeide hij weg van zichzelf en het meisje zonder hier enig weten van te hebben. Hoe dan ook behield hij zijn afstandelijkheid vastbesloten. Hem bij haar in de buurt veroorzaakte situaties waarin geen van beide henzelf in wilde bevinden, ook nu ze net zozeer koppig genoeg was zodra het erop aankwam en zou weigeren het daadwerkelijk toe te geven.
Zijn vingertoppen veegde de jongeman langzaam langs zijn kaak naar beneden. Plakkerige resten van bloed bevonden zich op zijn huid, stukjes opgedroogde vloeistof plakkend aan zijn handpalm onderwijl hij het grofweg ontdeed van zijn gezicht. Dat ze regelrecht van hem wilde horen hoe het zat liet hij met wanhoop aan zich voorbij gaan. Van zijn ijskoude, onverradelijke expressie bleef geen fractie meer over. Het leek er zelfs op dat tranen zich begonnen op te wellen in zijn ooghoeken. Vocht wat hij met al zijn kracht tegenhield en ze verborg door zijn ogen voor haar zicht te sluiten. "How did you know about my father..?"
Account verwijderd
schreef:
Met zijn antwoord nam Kenna geen genoegen, maar toch liet ze het voor wat het was. Ze wist dat ze voor nu geen normale zinnen uit zijn mond zou horen, enkel gemompel die hij met veel tegenzin over zijn lippen kreeg. Het leek hem niks uit te maken, hoe erg ze ook haar best deed. 'Why are you always putting your emotions away? It's not necessery, not if you're with me', verzuchtte ze. Langzaam draaide ze haar hoofd van hem af en volgde ze zijn voorbeeld. Net als hij keek ze naar één punt, ook al was het bij haar de houten vloer. 'You're so difficult', mompelde ze onverstaanbaar in haarzelf. Haar hoofd legde ze in haar handen, wat ervoor zorgde dat haar haren over d'r hoofd heen hingen. 'Because I want. Why is it so difficult to answer damn questions? I just want to help you and you're acting like I'll use this against you or something. I'm not like those people you know', vertelde ze. Haar handen vestigde ze in haar, haar waarna ze er geïrriteerd aan trok. Hoe meer ze haar best deed, hoe meer afstand de jongen van haar leek te nemen. Nog steeds had hij haar niet aangekeken, wat ervoor zorgde dat er irritatie in haar opborrelde. Hij leek nog koppiger te zijn dan dat zij het was. Een zucht verliet haar mond, waarna ze haar hoofd schudde, niet wetend wat ze moest doen.
Langzaam keek ze naar de jongen. Zijn ogen waren gesloten. Voor even vestigde ze haar ogen op het nachtkastje waarin de envelop zat, waarna ze zich weer op de jongen focuste. Langzaam stond ze op en vervolgde ze haar weg naar het nachtkastje. De lade werd door haar geopend en vervolgens werd er een envelop uitgehaald. Ze liep weer terug richting haar oude plek en ze kwam weer naast Liam zitten. 'I know, because of this', twijfelend hield ze de envelop in haar hand, terwijl ze met het stuk papier speelde. Langzaam keek ze hem aan. 'I have read it, the letter', legde ze uit.
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
Het traanvocht trok traagzaam weg uit zijn ogen. De drang om ze te laten vloeien verminderde hierbij steeds meer, sinds zijn dwang om zich normaal te houden groter was dan zijn vloed van wisselende emoties. Niet langer hoefde hij zijn ogen te sluiten om ze tegen te houden. Langzaamaan kon Liam ze weer openen, om dit keer wel degelijk naar Kenna te kijken en haar gedaante niet zozeer meer te vermijden als eerder, desondanks hij nog altijd problemen had als het aankwam op zich open opstellen. Haar zomaar vertellen over een verleden van haast een eeuw geleden was ondenkbaar. Hij kon het niet, geen woord kon over zijn lippen trekken zonder langs de blokkade in zijn hoofd te komen, hoe ze het dan ook probeerde.
"Because I fucking have to." Het principe van het wegstoppen van gevoelens was als gewoon voor hem, voor vampiers in het algemeen. Een eeuwigheid had de jongen om te moeten overleven zonder vele wijzen zodat hij zichzelf van het leven kon beroven. Het was makkelijker, maakte het leven tot een overleefbaar iets, waar Liam tegenop kon. Ze zou het nooit kunnen begrijpen nu ze menselijk was. Haar leven kende een einde, een doel om naartoe te leven indien de zijne eindeloos voort zou duren tot het einde der tijden. Ze had geen begrip voor het onbekende, noch hoefde ze te doen alsof. "What else am I supposed to do? Live for an eternity with nothing but wreckage?" Erover doorgaan verging in zijn plannen toen ze eenmaal naar het nachtkastje greep en er een envelop uithaalde. Het tafereel werd met een haast geschrokken frons bekeken, zijn ogen vergroot toen ze het dichterbij hem bracht. Nog in geen jaren had hij het boven water gehaald. Het was verbannen tot een stapel met oude spullen, het gezien als een onbestaand item en daarentegen was het Kenna wie hem terug had gebracht tot het in zijn zicht terechtkwam. Onwetend of hij het in vlammen op wilde laten gaan ofwel ernaar wilde grijpen, bleef hij doodstil zitten. "You.. you read it?" Zijn hoofd schudde Liam enkele millimeters, het sloom laten verlopen waarop enkel verduidelijkt werd dat ze zojuist iets aan had gewakkerd waarvan er geen weg meer terug bestond. "You don't understand..," begon hij na een paar minuten stilte al stamelend. "Tell me you didn't read that completely. Please, just .. you didn't, right."
Account verwijderd
schreef:
Kenna zag de paniek in zijn ogen, hoewel ze niet zeker wist of het echt paniek was. Het stuk papier zorgde ervoor dat hij voor de eerste keer enkele emotie liet zien, die ze lang geleden leek gezien te hebben. Hij keek naar de envelop alsof het iets was dat hem kon doden, maar in werkelijkheid was het niet zo. Voor enkele minuten bleef het stil. Ze wist niet wat er in hem omging, maar zelf wist ze ook niet wat ze ervan moest denken. Ze wist dat het niet de bedoeling was dat ze het zou vinden, hij dacht zeker dat het voor altijd ongezien zou worden. Wie weet was het de bedoeling dat ze het zou vinden, alsof het voorbestemd was. Jammer genoeg was de brief niet afgemaakt en ze verwachtte ook niet dat het ooit afgemaakt zou worden. De bron waardoor ze erachter zou kunnen komen waarom de brief niet afgemaakt werd zat in dezelfde kamer als haar. Alles wat ze wilde weten kon ze van hem horen, hoewel ze hoogstwaarschijnlijk niet meer dan dit zou krijgen.
Een korte knik was van haar kant te zien. 'I did Liam.. I was cleaning your room and then I saw this envelope. I didn't knew it was about your past', legde ze uit. Haar blik rustte ze op de gekreukelde stuk papier. 'I hope you're not angry or something. I didn't do it on purpose', langzaam focuste ze haar ogen op de jongen naast haar. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Ze hoopte niet dat dit hem boos zou maken, of misschien zelfs ervoor gaan zorgen dat hij haar niet meer zou willen zien en spreken.
'We don't have tot talk about it, if you don't want it.'
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
Nervositeit voor een reactie had hij al bezeten zolang hij het zich kon bedenken. De angst om iets aan iemand kwijt te moeten, om te praten over een tijd waarin hij al jarenlang niet meer leefde en niettemin elke dag nog mee werd geconfronteerd door zijn geweten. Waarom het na meer dan een halve eeuw inmiddels ondraagbaar was geworden, was voor zowel hem onduidelijk als dat het onverwachts aan kwam zetten. Hij had nooit een verhaal gedeeld met een ander persoon. Alsof hij al van tevoren verwachtte dat het doorgestoken kaart was, dat het hem enkel een zwakkeling maakte om te tonen wat zich al door zijn hersenen liet zwerven vanaf het begin. Waarom hij Kenna tegen zijn principes, tegen zijn bangheid en kilte in, dan wel toe durfde te spreken was dan ook verontrustend. Het kostte hem indien tijd om zijn mond open te trekken en hierbij verging al een vijftal minuten aan zijn eigen bedenkingen, maar na het geruisloze dat ontstaan was door zijn zwijgen, was het wél zijn eigen stem die deze verbrak door te praten. Hij had immers geen keuze; ze wist inmiddels al te veel om zich nu terug te trekken, doende dat dit alles een leugen was die simpelweg op papier werd gezet uit verveling.
"The war.. it made my father into a hateful man. Cravings for power, for the wealthiness which high ranking families had in the country, they became bigger with every day," klonk zijn stem met zachte aarzelingen door de ruimte. "It started with business meetings and phone calls with his notorious twin brother. My father was one of the rebels who refused to work in the name of the government. The one who seeked for every possible way he could, some even more twisted than the others. That's how he found out about the projects my uncle was doing, back in Southern America." Dat het veel inspanning van hem vergde om zijn verhaal voort te zetten viel te zien aan zijn gelaat, dat inmiddels sporen van wanhoop bevatte en strak gericht stond naar de lakens. Zijn vingers haakten steeds in elkaar. Een manier om zichzelf af te leiden, althans, voor zoverre het hem ervan weerhield compleet dicht te vallen. "It started off innocent but he did became truly obsessed when my mother died of disease. He wouldn't even let a tear show at her bed. He simply shrugged his shoulders, walked away and left the house for us to take care of. My nine year old sister was crying on the floor and he didn't even cared enough to look at her." Een zucht liet hij horen. "It took him days to return after that. While we hid ourselves in the basement of our home with the rest to dodge the attacks on the streets and the killers on the loose, he simply vanished."
Account verwijderd
schreef:
Voor een langere tijd viel er een stilte. Niet wetend wat Kenna moest doen of zeggen keek ze naar de grond. Voor nu was dat het enige punt waar ze naar kon kijken. Ze wist niet of hij op haar zou reageren, of hij überhaupt iets zou zeggen. De stilte maakte haar onzeker, de onwetendheid wat er in zijn hoofd omging zorgde ervoor dat ze nieuwsgierig werd. Ze had de hoop al verloren, ze wist zeker dat hij niks zou zeggen over zijn verleden. Hij was te koppig daarvoor. De informatie die ze van de brief had gekregen was niet genoeg om haar nieuwsgierigheid te stillen. Ze wilde alles weten, elk detail, maar ze wist dat het te veel gevraagd was. Net wanneer ze aanstalten wilde maken om de envelop op de goede plek te leggen, hoorde ze zijn aarzelende stem. Verward tilde ze haar hoofd op om hem vervolgens aan te kijken.
Ze zag dat hij het moeilijk had om het uit te leggen. De woorden leken langzamer uit zijn mond te gaan dan normaal. Toch had ze haar aandacht volledig op de getatoeëerde jongen gefocust. Ze kregen geen oogcontact, hij leek de lakens interessanter te vinden. Echter maakte het haar niks uit, ze was meer geïnteresseerd in zijn verhaal. Ze probeerde zijn gezicht af te lezen op enige emoties. De moeilijkheid van het vertellen van zijn verhaal kon ze duidelijk zien aan zijn gezicht en zijn handen. Zijn vingers haakten steeds weer in elkaar en op zijn gezicht was een wanhopige frons te zien. Zijn verhaal werd vervolgd en ze luisterde met volle aandacht mee. Nooit had ze gedacht dat hij het zo moeilijk vroeger zou hebben. Medelijden voor hem werd groter. Ze dacht terug aan de nachtmerries die hij in de nacht had. Waarschijnlijk gingen ze allemaal daarover. 'Your nightmares... they're about your father to?', vroeg ze.
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
Donkerte speelde zich af voor zijn ogen. Een heersende kou van het oosten van Europa voelde hij trekken langs zijn huid, de angst gevloeid door zijn lijf zoals hij het zich herinnerde van al die jaren geleden. Hij kon nog de pijn onder zijn voeten voelen die al honderden kilometers af hadden gelegd in hun vlucht naar de andere zijde van het continent. Het hongergevoel dat enkel gestild kon worden door een paar slokken water in een geroeste, oude veldfles van zijn vader. Hij had het weten dat hij inmiddels al tijden verder was, maar toch hield het niet in dat hij alles ineens kon laten verdwijnen in het niets, allesbehalve. Hij herbeleefde alles slechts voor de zoveelste keer overnieuw en dit keer wel met zijn kamergenote voor hem, die hij wazig aankeek met een blik die voor hetzelfde geld dwars door haar heen had kunnen kijken. "It was somewhere around the 27th of December of 1937. A pretty cold night, I think it was about minus thirteen degrees around the border of Russia, where the three of us were staying," sprak hij, onderbroken door een kleine kerm over zijn lippen. "My sister killed herself on the way. She couldn’t handle the pain of my mother’s death, so she hung herself on the ceiling of the basement with a rope around her gorgeous neck." Haar kleine gestalte aan het touw hangend van het krakkemikkige gesteente van een havenpand had hij nog nachtenlang ontmoet in zijn slaap. Hij herinnerde hoe ze er doodstil hing, een witte kleur die oplichtte in de maneschijn haar levendige huid overgenomen tot er geen fractie van leven meer overbleef. Rosa's witte jurk hing futloos rond haar figuur. Wapperend door de zachte wind door het gebroken raam, al dan haar gezicht niets meer van het meisje overhad, op haar opgedroogde tranen na, die nog leken te schitteren in de nacht.
"My father and his brother were not paying attention to her disappearance. They figured she went to sleep, while she'd never manage to do so without me, as we shared the same room back at home for her whole life so far." Zijn stemgeluid verzachtte met elk uitgesproken woord. Een opwelling van emoties speelde in hem, een overvloed aan gevoelens waar hij geen raad mee wist ofwel wist waar ze precies vandaan kwamen. Van streek draaide hij zich van Kenna af. Hij staarde naar de muur, proberende zichzelf bij elkaar te rapen door er niet aan te denken. "It was too late when I found her after midnight. The moment I arrived, her bones were already broken and there was no saving her, even though I got her down as fast as I could," vervolgde hij zijn verhaal wat hakkelend, maar het uit zijn hoofd zetten bleek hem niet gegund te zijn. Binnen een fractie verborgen zijn handen koelbloedig zijn gelaat van de buitenwereld. Tranen begonnen op te wellen in zijn ogen, die enigszins geschokt gesloten werden indien hij ze liet lopen. Miniem was het geweest, enkele druppels die hun weg vonden langs zijn wangen en toch was het onherkenbaar voor hem; nooit had Liam een traan laten vallen in de afgelopen vierenzeventig jaar.
"Sometimes him. Sometimes all I can see is her corpse, hanging there in the wind of the cold air outside... I promised I'd be there for her, that everything was going to be okay and still-.. I was too late. If I had been there a few minutes earlier.."
If I could I would feel nothing
That's the truth and I don't care, baby
That's the truth and I don't care
Mix the Henny with these pills
The world is cold and life's not fair, baby
The world is cold and life's not fair
Account verwijderd
schreef:
Kenna dacht dat er aan zijn verhaal een einde was gekomen, maar ze had geen gelijk. Zijn verhaal ging verder, alsof er geen einde aan leek te komen. Hoe langer hij vertelde, hoe erger het werd. De haat die hij voor zijn vader moest voelen kon ze zich niet voorstellen. Zijn stem leek steeds zachter te worden door de verhaal heen. Het zag ernaar uit dat het moeilijk was om het tegen iemand te vertellen, misschien was ze zelfs één van de weinige personen die over zijn verleden wist. Hoe langer ze over zijn vader hoorde, hoe meer ze zijn haat voor de man begreep. Hij leek een slechte vader te zijn, de laatste paar jaren dan. Toch begreep ze niet waarom zijn vader zich zo tegenover hem gedroeg, misschien wilde hij dat zijn zoon hem volgde?
Een geschokte gezichtsuitdrukking was op haar gezicht te zien wanneer hij over zijn zusje begon. Het moest een vreselijke ervaring te zijn geweest voor hem, om te zien hoe zijn zusje dood aan een stuk touw hing. Ze probeerde het zich voor te stellen, hoewel het voor haar moeilijk leek te zijn. Ze zou het zich waarschijnlijk anders voorstellen dan hoe Liam het zag. De hele tijd had ze niks gezegd, terwijl ze naar Liam luisterde. Langzamerhand zag ze hoe zijn blik veranderde. Zijn handen verborgen zijn gezicht. Niet wetend wat ze moest doen keek ze naar de jongen, maar zijn gezicht kon ze niet zien. Die zat verstopt achter zijn handen.
Wanneer hij antwoord gaf op haar vraag wist ze dat hij aan het huilen was. Zijn stem brak meerdere keren door zijn zin heen. 'Oh Liam..', verzuchtte te. Haar medelijden waren duidelijk te horen in haar stem, hoewel ze die probeerde ze verbergen. Ze schoof naar hem toe en vervolgens sloeg ze zonder twijfel haar armen om de jongen heen. Nog nooit had ze een jongen moeten troosten. Dit was iets wat raar voor haar was, hoewel ze zich erdoor niet op haar gemak voelde. Zijn lage lichaamstemperatuur kon ze op haar warme huid voelen. 'I'm so sorry of your sister and your mother... I bet they're in a better place right now', haar vingers aaiden door zijn haren heen, op dezelfde manier als in de nacht. 'Your father is a bad person, you need to be happy that you're nothing like him', vertelde ze.
Anoniem
Landelijke ster
Paran0id schreef:
Troost had hij nooit gehad, nooit gevoeld in het bijzijn van anderen. Het werd door hem als iets onwerkelijks beschouwd. Als een droom van een persoon in pijn om zichzelf gerust te stellen, om te kunnen bewijzen dat er iemand was wie dan ook echt leek te geven om zijn of haar toestand, maar het tegendeel bewees Kenna hem langzamerhand. Twee armen omringden hem uit het niets. Warmte kwam op hem over onderwijl ze zich lieflijk tegen hem aandrukte, hem voor het eerst na alle tijden laten voelen dat hij voor anderen bestond. Emoties waarvan hij eerder geen weten had gehad trokken als adrenaline door zijn lichaam, dat steenkoud uitstond tegenover het meisje en de ruimte zelf. Het had hem meer dan zeventig jaar gekost om het te verbergen voor elkander, het weg te stoppen met geen bedenkingen over zijn beslissingen, en toch wist ze bij hem de knop om te zetten. Na bijna een eeuw vol ijzigheid te hebben geleefd, kwam zijn menselijkheid terugstorten en wel met een lading vol verdrongen gebeurtenissen en gevoelens.
Wat verstrooid grepen zijn handen naar haar terug. Ze leek het enige te zijn dat hem ervan kon weerhouden om zichzelf te verliezen in de stroming in zijn hoofd, slechts door hem te omarmen toen hij zich verloren voelde. Normaliter zou Liam hebben gedacht hoe ze hem zojuist probeerde te manipuleren; nu kon de jongen alleen maar toegeven aan haar en haar zacht in zijn armen drukken, indien hij zijn gelaat begroef in haar lange haar. "I am like him. Very much," verzuchtte hij uiteindelijk. Tranen langs zijn huid droogden op tot zijn ietwat rode kleur in zijn ogen het laatste spoor was voor zijn verlies van controle. Zijn blikken spraken boekdelen, doch had hij ze verdolven onder Kenna's lokken om het teniet te laten gaan. Lichtelijk schor, gedempt en ergens teder klonk zijn stem vanachter de plukken. "There was no humanity left for us. For me. Switched off with nothing that could make it return, for over half a century." Van haar vandaan komen weigerde hij, wetend dat ze anderszins wel moest zien hoe zwak hij zich vertoonde nu alles naar boven kwam, maar hij liet het wel gebeuren. Na een tijdje hief hij zijn hoofd op om haar aan te kijken. Hij voelde zich meer dan kwetsbaar; wat machteloos zat hij er, zijn rechterarm op den duur opgetrokken waarop hij kort langs haar wang streelde. "But you.. you brought it back. Pieces of it, drifting through my mind.. How?"
Account verwijderd
schreef:
Binnen enkele seconden voelde Kenna zijn armen om haar heen. Hij beantwoorde haar knuffel door haar dichterbij zich te trekken en vervolgens zijn gezicht in haar haren te begraven. Haar vingers bleven door zijn haren strelen, als doel om hem te kunnen troosten. Nog nooit had ze hem zo kwetsbaar en machteloos gezien, het was raar om hem op deze manier te zien. Een korte zucht verliet haar lippen. 'No Liam, you aren't. You're a much better person', de verbazing in haar stem was duidelijk te horen. Het verbaasde haar dat hij zichzelf op zijn vader vond lijken. Van de buitenkant leken ze bijna als twee druppels water, maar wanneer het op het innerlijk aankwam waren ze compleet verschillende personen. Ze vond het raar dat hij zichzelf zag als een slecht persoon. 'You're not a bad person, stop thinking that', vertelde ze. Ze versterkte haar greep om de jongen heen om te laten merken dat ze het echt meende. Zijn T-shirt die ze aanhad was ondertussen nat geworden van de laatste paar tranen die uit zijn ogen ontsnapten. Haar medelijden voor hem groeiden naarmate ze meer nadacht over zijn verhaal. Toch leek hij het al die tijd niet hebben opgegeven. Tot nu toe leeft hij nog steeds en zag hij zijn vader vaker. Ze wist dat wanneer ze op zijn plaatst stond ze het niet zou kunnen. Het moest een vreselijke ervaring zijn geweest om zijn zusje dood te zien en weten dat hij haar nooit meer zou terugzien als een levend persoon. Pas nu kwam het verhaal echt tot haar door en realiseerde ze hoe gecompliceerd zijn leven was.
'So.. there's a switch?', vragend keek ze hem aan wanneer hij zijn gezicht na een lange tijd uit haar nek haalde. Zijn rood doorlopende ogen waren een teken dat hij had gehuild, hoewel ze hem daarvoor niet raar aankeek. In plaats daarvan glimlachte ze wanneer zijn hand in aanraking kwam met haar wang. De plek leek te branden, terwijl zijn hand koud was. Langzaam legde ze haar hand op de zijne en haalde ze het van haar wang af. Zijn hand liet ze niet los, maar in plaats daarvan legde ze het op haar schoot en speelde ze met zijn ring, die was bedoeld om hem te beschermen tegen de zon. Ze herinnerde zich de eerste keer dat ze zo intiem waren. Het was een naar gevoel, maar ze wist toen niet dat ze uiteindelijk toch met hem bevriend zou raken. Haar ogen focuste ze op de jongen. Een liefdevolle glimlach verscheen op haar gezicht bij het horen van zijn woorden. 'I don't know, Liam.. I was just trying to help you. I didn't even knew that there was a switch. But I'm happy that the switch is off', vertelde ze.
Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal
Internationale ster zijn. Lees
hier hoe je meer fans verdient.
Automatisch vernieuwen: ingeschakeld
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.
18