Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onopgemerkt rolde ze met haar ogen door Jack's overdreven reacties. Zijn normale aard was teruggekeerd. Hij was erin geslaagd ook haar humeur te verpesten. Waarvoor waren zijn idiote reacties nodig? Ze begrijp niet wat hij zo moeilijk vond aan zich normaal te gedragen, hij kon het wel, maar paste het amper toe. Haar gedachten van eerder waren helemaal omgekeerd. Even had ze geloofd hem veranderd te hebben, krankzinnig. Wat dacht ze? Dat Jack aardiger geworden was door haar? Het klonk eerder lachwekkend dan logisch. Opnieuw zou de hele dag vol ergernis doorbrengen doordat Jack besloten had de chagrijn uit te hangen. Waar was de aardige Jack plots heen? Spijt dat ze met hem meeging had ze zeker, echter bracht het haar op geen andere ideeën. Ze besteedde liever haar tijd met een nijdige Jack dan dat ze haar dag moest doorbrengen in een huis voor gekken. Vaag genoeg voelde ze bij hem nog steeds diezelfde veiligheid als ze eerder gevoeld had. Waar het vandaan kwam bleef een even groot raadsel. Van elke keuze die ze maakte zou ze spijt krijgen. De afgelopen tijd had ze vaker keuzes gemaakt waarvan ze spijt had, nog steeds. Hoorde de kus met Jack daar ook bij? Het was onduidelijk wat ze erbij voelde. Zo onduidelijk dat het gewoonweg vervelend werd.
Zijn poging tot haar laten zwijgen was mislukt. Zoals hij al wist was ze ontzettend koppig en als hij zich mocht aanstellen, zij ook. Geen haatgevoelens waren te bespeuren, enkel frustratie. Waarom zoende hij haar die nacht om vervolgens te doen alsof ze een stuk vuil was? Ze wilde hem duidelijk maken dat ze een stuk minder makkelijk was dan de andere meiden in het huis. Dat het bij de andere meiden werkte, wilde niet zeggen dat ook Addison zo simpel was en alles pikte. Ze besloot haar mond erover te houden, ze waren beide humeurig genoeg, een ruzie zat eraan te komen.
Bij het aanhoren van zijn reden keek ze hem aan. Meende hij dat nou echt? Bij haar weten had Jack problemen genoeg. Iemand vermoorden kon zijn problemen erger maken. Sommigen waren verstandiger dan Addison en zouden meteen de politie opbellen wanneer ze wat verdachts zag. Zijzelf was stokstijf blijven staan toen Jack zijn slachtoffer had vermoord. Had ze de politie gebeld, had ze haar leven zorgeloos verder kunnen leiden. Het waren zijn eigen zaken, ze had geen recht om haarzelf er mee te bemoeien. Ze stapte net zoals hij haar bevolen had de auto in, met lichte tegenzin.
"Maar wat als iemand het ziet?" vroeg ze, al had ze snel spijt van haar vraag. Ze bemoeide zich met zijn zaken. She did it again, damnit. Haar reactie klonk voor haar best logisch. Overal liepen mensen en politieagenten rond. In het begin had ze gehoopt dat Jack opgepakt zou worden door de politie, maar die hoop was allang vertrokken. Hij had zo zijn vervelende buien die er vermoedelijk voor altijd waren, dat wist ze. Toch zag ze hem veel liever ergens anders dan de gevangenis. Ze wist wat de cel met mensen kon doen, het zou hem veranderen op een manier die nog erger was. Zijn vrolijkheid die hij een aantal keren had getoond zou hij nooit van zijn leven meer tonen wanneer hij vrijkwam. Op andere gedachten zou ze hem nooit kunnen brengen, het enige waaraan hij dacht waren zijn verdiensten. Geld.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Kon ze nou echt nooit een keer haar mond houden?

"Dan valt er nog een dode," antwoordde hij chagrijnig op haar vraag. Zijn handen knepen zich samen rondom het stuur, het gaspedaal wat krampachtig ingeduwd zodat het voertuig dan eindelijk een keer snelheid kon maken. Het was geen verborgen irritatie dat hij het momenteel niet kon hebben om ondervraagd te worden door Addison. Altijd wilde ze alles van hem weten, maar kon ze niet gewoon een keer dankbaar zijn voor wat hij haar had gegeven? Ze mocht het huis uit terwijl de rest überhaupt de buitenlucht moest vermijden, hij had haar gespaard en zelfs de vampierjagers vermoord om haar uit hun handen te krijgen. Haar wonden had hij verzorgd voor hoeverre hij het kon evenals het feit dat hij haar het hele bos door had gedragen omdat ze zelf amper meer een stap kon zetten. Was dit dan zijn beloning?
Met een diepe zucht schudde hij zijn hoofd, zijn ogen onaangeroerd gelaten bij de snelweg. De parkeergarage waar hij moest zijn was slechts een kleine 5 minuten rijden, al kon het voor hem niet snel genoeg gaan. Als het betekende dat hij voor even van Addison's nutteloze vragen verlost zou zijn, kon hij zich er al op verheugen. Van hem mocht ze haar mond houden met de opmerkingen want wat had ze dan verwacht? De onderwereld werd voor een reden vermeden door 'normale' mensen. Dat het kinderspel in zou houden, was een domme gedachte waarbij hij niet anders kon dan het van zich afbijten.
"Otherwise you'll get rid of me. We both know you hate me anyway," mompelde hij er ongeïnteresseerd achteraan. "Maybe you'll even get what you wanted after all." Zijn dodelijke blikken hadden nooit een limiet gehad, maar deze keer hield hij ze voor zich. Haar verduidelijken dat ze behoorlijk irritant begon te worden was tenslotte al niet meer nodig geweest. Iets zei hem dat elk persoon in zijn omgeving zijn woede al had gemerkt.
Borden kwamen voorbij langs de weg, plaatsnamen werden zijn aangezicht en zo ook tientallen wegrestaurants zag hij vanuit zijn ooghoeken verscholen zitten tussen verschillende kleine stukken bos. De vele tankstations die eens om de paar kilometers aangegeven stonden, gaven hem de neiging om er naar een te rijden. Zijn voorraad drank was bijna op, mede door Addison wie ze zo goed had kunnen verstoppen dat hij gewoonweg de moed op had gegeven om ze te vinden, en de sigaretten gingen er sneller doorheen dan gewoonlijk. Aanstekers werden gestolen alsof het geld was, maar hij vertikte het om eraan toe te geven. Wat moesten ze wel niet denken van een jongen met een wapen? Geen van zijn toekomstplannen hielden in om opgepakt te worden voor wapenbezit, aangezien iedereen wel wist hoe het dan met hem af zou lopen. In plaats van erop af te gaan ging hij dan ook voor de afslag die hij moest hebben. Sindsdien zou het enkel nog een paar minuten kosten voordat ze de locatie bereikt hadden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn chagrijnige antwoord ving ze op zonder verwondering, zijn reacties werden keer op keer meer verwachtbaar. Wanneer hij humeurig was kon het een lange tijd duren vooraleer zijn vrolijkheid terugkeerde, als het wel weer terugkeerde tenminste. Bij Jack kon ze nooit weten wat voor humeur hij die dag zou hebben, elke dag was het een verrassing. Vandaag had Jack besloten weer de chagrijn uit te hangen, waar hij dan ook goed in was. Addison had nochtans gehoopt dat zijn aardige kant wat langer bleef. Die Jack kon ze namelijk beter waarderen, waar Jack vermoedelijk ook al achter was. Hij kreeg precies hetzelfde terug wat hij haar gaf. Gaf hij haar vriendelijkheid, kreeg hij dat terug, maar als hij besloot om irritant de doen mocht hij terugkaatsende woorden verwachten. Zijzelf had de voorkeur om simpelweg normaal te doen, het bespaarde heel wat gedoe. Blijkbaar dacht Jack daar anders over, dus mocht hij niet klagen over Addison's gedrag. Dit maal was het zijn eigen schuld. Of Jack haar gedrag kon hebben of het vervloekte boeide haar weinig, hij was degene die ervoor had gezorgd dat ze beide chagrijnig waren. In slechts een aantal tellen wist hij haar stemming om te draaien.
De dankbaarheid die ze een tijdje had gevoeld was dan ook helemaal weg gekeerd. Hij had haar uit de handen van de vampierjagers geholpen, haar zonder shirt door het hele bos gedragen omdat ze zelf geen stap gezet kreeg en later haar wonden verzorgd, dat wel, maar waarom zou ze hem dankbaar zijn als hij geeneens de moeite deed om normaal te doen? Zijn stemming kwam vermoedelijk deels door de opmerking van de jongeman, maar Addison had er niets mee te maken en zij kreeg zijn woede te horen. Kon die jongen haar niet gewoon doden? Het zou haar dag een stuk simpeler en rustiger gemaakt hebben. Geen woedende Jack, geen drama, niets. Het klonk als een hemel in haar oren, best ironisch aangezien ze zich daadwerkelijk in de hemel bevond wanneer ze dood was. Een soort van hemel tenminste. Zijzelf beschouwde het eerder als een andere kant van de wereld waarin ze wel mensen kon zien zonder ermee te kunnen communiceren.
Kort richtte ze haar blik op hem bij zijn uitspraak. Meende hij dat nou? Het was frustrerend dat hij steeds dacht dat hij wist hoe Addison was of wat er in haar gedachten omging. Nooit had ze tegen hem gezegd dat er haatgevoelens waren. Enkel tegen Crystal, maar waren die uitspraken gemeend? Het was eerder een impulsieve uitspraak geweest uit woede. "I don't hate you," zei ze iets meer gefrustreerd dan ze had gehoopt. Haar blik keerde ze zonder er verder nog woorden aan vuil te maken van hem weg, naar buiten toe. Haar uitspraak had niets te betekenen, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe ze haar hoofd van hem afkeerde, naar buiten kijkend met geen enkele interesse bij hem. Leugens kwamen naar buiten, die hij weigerde te geloven, maar in plaats van zijn woede eraan op te maken bleef hij zich concentreren op de weg. Hem rustiger krijgen was immers al een lastige taak zelf. Buiten zijn zusje om had niemand hem ooit kunnen kalmeren van alles wat er in hem omging. Hij voelde zich als een tijdbom onderwijl iedereen het ontkende. Eens zou het zover zijn dat elk beetje woede eruit zou komen. Een tijd waarbij hij zichzelf niet meer in kon houden, maar hoe graag hij ook wilde dat het zo ver weg als mogelijk bleef, kon Jack niet ontkennen dat Addison het alsmaar dichterbij bracht.
"Oh please, we both know you don't mean a damn thing of what you're saying," murmelde hij geërgerd. Het stuur was in de tussentijd haast fijngeknepen. Hij haatte het dat Addison hem altijd in zo'n positie wist te brengen dat hijzelf niet eens meer wist wat hij moest doen. Zijn knokkels zagen al wit en het feit dat hij de razernij in zich voelde branden maakte het geen haar beter. Het laatste wat hem zou helpen was recht in zijn gezicht liegen. Beide wisten hoe ze er echt over dacht; dat ze te koppig was om hem de waarheid te vertellen had hij allang doorgehad. Hij draaide het geluid van de muziek zachter, met zijn ogen gerold uit irritatie. "Just stop lying to yourself."
De rest van de autorit, die bovendien nog maar vijf minuten duurde, verdomde hij het om tegen haar te spreken. Hij vond het het allesbehalve waard, sinds ze alles wat hij voor haar deed duidelijk niet kon waarderen. Het was ondankbaar en dom van haar. Was hij dan toch te aardig tegen haar geweest?
Hoe dan ook rolde er pas een woord over zijn lippen zodra hij de autosleutels uit het contact haalde. De muziek door het voertuig stopte abrupt met dezelfde stilte die er terugkeerde. Hij had spijt dat hij aan haar had toegegeven die ochtend, anders had hij misschien wel een betere bui gehad bij het sluiten van de deal.
"I'll be meeting a man named Luciano Genovese," begon hij stug. Hij verbrak zijn zwijgzaamheid met veel tegenzin, ofwel het nodig was of eigenlijk niet. Er was helaas geen mogelijkheid om haar in de auto te laten gezien hij geen steek van de situatie vertrouwde. "Hij is een beruchte maffiosi waar we vanaf moeten komen." Zijn hand plaatste hij op de klink van de autoportier, zijn telefoon ondertussen gehaast uit zijn broekzak gehaald om te letten op de tijd. Two minutes...
"Hij is geen gewone concurrent zoals alle anderen. Hij is een belangrijk lid van de La Cosa Nostra, een Italiaanse bende die alle drugsroutes in handen heeft. Zijn vertrouwen winnen gaat moeilijk en hij is zo goed als een geest in deze wereld." Ongeduldig tikten zijn vingertoppen tegen het metaal. Jack vond dat hij haar geen uitleg schuldig was, maar hoe graag hij haar wilde vermijden, was het noodzakelijk. Haar geschreeuw zodra hij een kogel door de man heen zou jagen, laat staan het verraden van de missie, kon alles verpesten. Hij herpakte zijn stalen blik en nam het voor om haar een laatste keer aan te kijken.
"Hij zal denken dat ik een drugsdeal met hem ga sluiten," mompelde hij doodserieus. "Hij is paranoïde, gevaarlijk en twijfel er maar niet over dat hij bereid is om te doden als het aankomt op de zaken." Een kleine zucht liet hij los, zijn ogen wederom teruggebracht op zijn telefoonscherm. Scherp scande hij de getoonde getallen op het beeldscherm. 15;36. Het was tijd.
"Dus waag het niet om ook maar iets los te laten, anders gaan we er allebei aan."
Vervolgens was het de klap van de autoportier die zich hoorbaar maakte in de verlaten, ondergrondse parkeergarage.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Terwijl haar blik door het raam was gericht, telde ze de lantarens die naast de weg bevestig waren, in de hoop haar frustratie te verminderen. Wederom werden zijn boze opmerkingen opgevangen door haar oren, die ze nog liever van haar hoofd trok dan naar zijn voor haar gevoel eindeloze gezeur te hoeven luisteren. Steeds wilde hij laten blijken dat hij precies wist hoe Addison over hem dacht, wat hij overigens elke keer weer mis had. Ze had hem vervloekt, dat wist iedereen, maar haat was een zeer kapitaal woord. Slechts enkele keren in haar leven had te het uitgesproken, meestal uit impulsiviteit waar ze regelmatig last van had. Tegenwoordig iets meer dan normaal, vermoedelijk door de vreemde invloed die het huis gaf. Geen enkele blik gunde ze hem, ongeacht het uitzicht wat ze kon hebben geen straf was om aan te zien. Haar koppigheid sloeg zoals gewoonlijk weer toe, het verergerde wanneer ze boosheid of frustratie voelde, of wanneer Jack dacht dat hij het beter wist. Hun botsende karakters begonnen stilaan een gewoonte te worden; ze deelden meer gemeenschappelijke karaktertrekken dan ze doorhadden. Dikwijls probeerde ze haar gedrag aan te passen aan het zijne, echter een moeilijke klus doordat hij moeilijk viel in te schatten. Ze stoorde zich vooral aan de karaktereigenschappen die ze zelf ook vertoonde; woede, frustratie, koppigheid en betweterigheid. Zijn mysterieuze kant maakte hem ontzettend aantrekkelijk en irritant tegelijk. Duidelijkheid was nooit verkrijgbaar geweest. Evenals er in zijn stem te horen viel, was er woede te bekennen in zijn gezichtsuitdrukking. Ze had er genoeg van zichzelf in te houden en bracht de woorden die ze al die tijd bedwongen had simpelweg uit, al dan niet zonder spijt.
"Stop acting like you know me, 'cause you don't. You can't read my mind, otherwise you'd been a clairvoyant instead of a killer."
Hij had haar zover gekregen dat ze amper nauwelijks nadacht over de woorden die cru haar mond verlieten. Was het overdreven? Het hing er vanaf hij het opnam, maar een boze reactie mocht ze zeker verwachten. What goes around comes around. Op eender wel moment dacht Addison zo. Hij was erg verwachtingsvol naar haar toe, hij vond dat ze normaal moest doen. Waarom zou ze als hij wel zijn mening mocht uitten? Gemeen of niet, hij mocht alles zeggen en Addison moest haar mond houden. Voor een korte periode kon ze de regel volhouden, echter wanneer de stoppen los schoten kon hij het krijgen. Hij kreeg terug wat hij haar gaf. Eerlijk, toch? Afwachtend was haar blik op hem gericht, zonder angst wat voor reactie hij besloot te geven. Voor even was ze angstloos, bijna tenminste.

Langzaam kwam de auto tot stilstand toen de rem werd ingedrukt. Weinig tijd was verstreken tijdens de autorit, het plaats delict was dichtbij. Muziek die eerst nog zachtjes hoorbaar was viel volledig uit nadat de sleutel uit het contact werd gehaald, met als resultaat een dodelijke stilte. Weinig gehoor werd er getoond voor zijn woorden waarmee hij zijn plan langdradig uitlegde. Ze wist wat zijn plan was; iemand vermoorden. Geen verdere uitleg was nodig geweest. Vragen waarop hij eerder nog geïrriteerd op had gereageerd, beantwoorde hij plots zonder enige vraag langs haar kant. Denkelijk verwachtte hij dat ze zijn klus zou saboteren. Addison was ervan op de hoogte hoezeer het geld noodzakelijk was voor hem, anders had ze hem allang tegengehouden of ervoor gezorgd dat hij nooit zou aankomen bij de parkeergarage. Desondanks het slachtoffer een slecht man was, vond ze het nergens op slaan. Hem ergens opsluiten en martelen was een verschrikkelijkere straf dan eenvoudigweg vermoord worden. Zijzelf kon het weten, beide straffen had ze meegemaakt.
Nadien kwam het geluid van de twee autodeuren die dichtgeklapt werden gevoelig haar oren binnen. De frisse wind voelde heerlijk aan, vooral rustgevend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Then stop acting like you know the fucking deal 'bout me. You have no idea what it's like."
Hij gromde het zachtjes voor zich uit. Elke keer ging het mis en wederom elke keer was hij enkel degene die het begreep. Dat ze hem uitmaakte voor een moordenaar zat hem dwars, wellicht omdat hij er zelf ook moeite mee had, maar het stoorde hem het meest van allemaal dat ze deed alsof ze hem als de beste kende. Ze had geen recht van spreken over ook maar iets wat met hem temaken had. Haar leventje was tot een week geleden zorgeloos geweest; hij daarentegen had niet anders dan zorgen gekend.
De zoen van die avond maalde door zijn hoofd terwijl hij toestapte naar de ontmoetingsplek, afwezig gezocht naar het gedaante tussen de schaduwen. Het was een van de momenten waarop hij zich wél gelukkig had gevoeld, of niet soms? Ze had hem voor even normaal laten voelen, hem secondenlang laten geloven dat er ergens nog hoop was op iets goeds in zijn leven. Maar hoe graag hij het ook wilde, wist hij dat het eenmalig moest zijn. Hij hechtte zich aan iets wat er niet was en, of het ongeloofwaardig klonk of niet, kon dat zijn ondergang worden.

Zijn passen stopten in de uiterste hoek van de verlaten parkeergarage. Geen andere auto dan de zijne was er te bekennen, maar eveneens voelde hij zich niet alleen of bedreigd. Dikke stenen muren omringden hem van beide kanten wat hem een beschermend gevoel gaf. Luciano kon voor geen verrassing meer zorgen. Toch liet hij het rondkijken naar de maffiosi al gauw achter zich en leunde hij wat verveeld tegen het muuroppervlak.
Een stuk of twee minuten was het stil gebleven in de grote ondergrondse ruimte. Praten met Addison vertikte hij gezien het niet meer dan een nieuwe ruzie op zou leveren. Bovendien zou het geen vertrouwen opwekken bij de man, wie nu haast niet meer op leek te dagen. De zwijgzaamheid in het grote gebouw gaf hem een verkeerde indruk, echter bleek na even dat Jack het mis had. Vanachter een van de grote, massieve steunpalen kwam de schim vandaan waar hij op zat te wachten.
Zijn blikken werden kil, toegekeken hoe Luciano naar hem toe wandelde. In zijn hand werd een kleine, nette koffer gehouden. De man van rond de 55 had immers nog wel de oude gewoonten gehouden zoals elkander, afkomstig uit een maffiamilieu, bezat. Op het pak wat hij droeg was geen vuiltje te bekennen want dat zou de dure stof teniet laten gaan. Geen wapens waren op het oog te spotten, al betwijfelde Jack niet of de man iets bij zich had. Onder de dikke stof van zijn pak zou namelijk wel wat verborgen kunnen zitten. Weggehaald uit het zicht van ook maar iemand, alhoewel het zijn grijns werd waar hij op lette. Hij vertrouwde de man niet.
"So.. Semion has finally decided he wanted to join the takeover?" werd hem spottelijk gevraagd. Zijn ogen bleven bij die van Jack, waarbij hij hem al snel af zag dwalen naar Addison. Sindsdien werd zijn grijns ergerlijk verbreed van oor tot oor.
"I see you've brought yourself a pretty girl as well. Semion didn't tell me he has female guardians in possession too.." De man bekeek haar van top tot teen, besloten dat ze mooi was om tegenaan te kijken, en liet haar dan weer uit zijn zicht vergaan. Zijn grijns was geheel tot hemzelf gericht.
"Who is she?" Zijn hand omklemde het handvat van de koffer steviger, waar hij zijn blik voor even op liet rusten. "I'm willing to change the deal a little bit if that's your intention, mr.. Gilinsky, right?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verwijten werden voor de zoveelste keer die dag naar haar hoofd gesmeten, alsof zij de boosdoener was tijdens het gesprek. Hem uitmaken voor moordenaar was misschien overdreven geweest niettegenstaande haar uitspraak compleet terecht was. Het waren de frustraties van de afgelopen dagen die haar mond uitstroomden. Dagelijks werd ze ermee geconfronteerd dat ze als monster werd beschouwd. Het monster dat ze in haar lichaam opgesloten hield, in de hoop dat het nooit uitbrak. Zolang het bij woede bleef was alles oké, wanneer haar woede omsloeg in moordneigingen moest ze aan de alarmbel trekken. Geen enkele seconden tijdens de autorit had ze de drang tot moorden gevoeld, Jack mocht haar dankbaar zijn dat ze niet simpelweg haar tanden in zijn nekvel had gezet. Het was nog steeds een vampier waartegen hij het had. Het enige verschil was in haar hoofd meer dingen omgingen dan moorden en bloed. Het was zelfs een tijdje geleden dat ze voor het laats gejaagd had. Dagenlang was het geleden toen ze voor het laatst bloed proefde.
Hoe meer ze bij Jack was, des te erger haar gedachten op hol sloegen. De zoen bleef in haar hoofd spoken, evenals de verlangens om het opnieuw te doen. Afvragend of ze er gevoelens bij had of het simpelweg fijn was, zonder gevoelens, volgende ze hem. Gevoelens ontwikkelen zou dom zijn, ondanks ze er geen inbreng in had. Hem vertrouwen was al onverstandig, maar ze toch deed ze het.

De parkeergarage nam ze in haar op terwijl ze wat om haar heen keek, het was er verdacht stil, totdat het geluid van voetstappen door de ruimte heen galmde. De stem van de man veroorzaakte een licht echoënd geluid door de leegte rondom hen. Ongemakkelijkheid viel duidelijk te lezen in haar lichaamshouding toen de ogen van de iets oudere man haar van top tot teen bekeken. Ze had besloten de man geen blik terug te gunnen. Ze kon de manier waarop hij over haar sprak niet waarderen, desondanks er geen verwijtende dingen naar haar toe aanbod kwamen tijdens het gesprek. De reden waarom Jack er was begon ze steeds minder erg te vinden. Ze creëerde steeds vlugger haatgevoelens dan voorheen waardoor het idee dat de man binnen een aantal minuten dood op de grond zou liggen minder schandelijk leek.
Zachte geluiden werden hoorbaarder naarmate ze zich er op focuste. Waar de geluiden vandaan kwamen viel moeilijk te achterhalen. Het geluid was te zacht om door Jack of de man veroorzaakt te worden, maar te hard om van iemand buiten de parkeergarage te zijn. Buiten hen drieën was nog een aanwezigheid.
De geluiden rondom haar negerend wachtte ze af tot Jack klaar was met zijn klus. Ergens vond ze het spannend, de parkeergarage bleek een openbare plek afgezien de leegte. Het gevoel alsof er een onbekend iemand was, maakte de gehele situatie nog meer stresserend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De grijns die de man toonde stond hem voor geen meter aan. Het liet plezier zien waar Jack geen baat bij had om het waar te nemen. Hij vond dat het figuur voor hen geen recht of reden had om zijn gespot merkbaar te maken. De daden die er verscholen zaten achter het uiterlijk van de oudere man, waren gruwelijk. De gedachte om het van zijn gezicht te slaan vloog daardoor ook meerdere keren door zijn hoofd, maar hij wist dat hijzelf niet kon oordelen over de man. De criminele, illegale zaken had hij immers ook gepleegd. De zijne waren net zo afschuwelijk en hij realiseerde zich dat er een tijd was waarin hij net zo weinig om anderen had gegeven als mr. Genovese. Enkele jaren had hij de naam The Hunter moeten dragen, enkel door zijn roekeloze gedrag in de tijden waarin hij bedolven was onder leed en depressie. Geen enkel gevoel passeerde door zijn ijskoude lichaam. Geen emotie vertoonde zich op zijn grimas bij het ondergaan van daden die nooit verricht hadden moeten zijn. Het bloed dat hij liet vloeien bezorgde hem geen angst voor de autoriteiten, want het was al te laat om een ommekeer te maken. Wellicht deed hij het omdat hij diep van binnen wist dat het beter was voor elkander als hij voor zijn leven lang in een cel weg zou zitten rotten. Omdat hij dacht dat niemand toch meer om hem en zijn welzijn gaf, en hij niets meer te verliezen had. Hij leefde voor de drank, drugs en het feit dat er iemand was die hem door de avonden heen zou helpen. Elke nacht iemand anders die hem smeekte om te stoppen; het bezorgde hem de toenadering die hij misschien wel zocht. Het genot om een persoon te horen schreeuwen voor genade, het was net zo plezierig als de adrenaline die door zijn lijf trok, wetende dat hij degene was die de macht in handen had. Hij deed er wel degelijk toe voor het gedaante die hem onder ogen moest komen. Niemand kon hem meer negeren en mogelijkerwijs was dat hetgeen waar hij naar zocht.
Geld. Alles waar het om draaide voor hem, zat er in het lederen koffertje in de handen van een groot maffiosi. Duizenden dollars aan zwart geld waar anderen voor geleden hadden. De deal aanpassen klonk aanlokkelijk, al liet hij de kans langs zich heen gaan. Het geweten waar een meid als Addison terecht zou komen in de handen van iemand als Genovese was er geen die hij wilde hebben. Hij weigerde zijn aarzelingen te laten zien, van de muur weggekomen om hem te benaderen. "It doesn't matter who she is, Luciano," sprak hij onverschillig. "Everyone knows you have enough girls to keep your guardians busy."
Woorden die allesbehalve gewaardeerd werden, gezien Luciano's plezierigheid verwaterde binnen seconden. De ergernis die ervoor in de plaats kwam was Jack dankbaar voor. Simpelweg omdat hij het niet kon volharden om tegen zijn grijns aan te kijken.
"Hm, whatever you want," werd er geërgerd gesproken. De man opende in een vlugge beweging de koffer en liet enkele sporen van het cash zien, vooraleer hij het met een klap weer sloot. "It's a shame though. Damn, she's gorgeous." Hijzelf zette zijn weg voort terug naar de auto, haar hand vastgepakt om zichzelf ervan te verzekeren dat ze bij hem zou blijven. Dat ze met hem mee mocht op een klus betekende niet dat ze volledig vrij werd gelaten van alles wat hem verteld werd. Een getuige op de vlucht om nog mee te moeten kampen kon hij er momenteel niet bij hebben.
Overtuigd dat er de drugs inzat waar de man op zat te wachten, trok hij haar lichtelijk met zich mee. De beide voetstappen die hem volgden vertelden hem genoeg over zijn 'act'. Zijn stemgeluid bevestigde wederom de aanwezigheid van de maffiosi, hoewel hij niet kon vertellen dat hij het aangenaam vond om te horen. Hij stoorde zich mateloos aan de lugubere crimineel die zijn pad volgde.
"You know, she would be perfect for the collection. Blond girls are very popular at the moment and with that kind of figure? You could get a lot of cash for a girl like that."

"Are you sure you don't want to consider my offer?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De irritatie die langzamerhand begon te verergeren hield ze voor haarzelf. Verleidelijk om allerlei scheldwoorden naar zijn hoofd te gooien was het zeker. Het verwonderde haar hoe respectloos sommigen mannen kon zijn. De manier waarop hij sprak over haar, in haar bijzijn dan nog wel, zat haar dwars. Alsof vrouwen objecten waren die je kon dealen, net als drugs. Hij mocht een gevaarlijk man zijn, maarzij was dat ook wanneer iemand haar irriteerde of besloten had om haar boos te maken. De grijns die op zijn gezicht stond verergerde het. Hoewel die verdween als sneeuw voor de zon door Jacks woorden. Zijn eerdere grijns had plaats gemaakt voor een chagrijnig gelaat, het zag er bijna beangstigend uit. Als blikken konden doden waren Addison en Jack er allang geweest. Een reden om humeurig te zijn was echter ver te zoeken, een man als hem mocht af en toe eens op zijn plek gezet worden. Hij dacht alles te mogen zeggen of doen waar zijn zin in had, hij kende geen respect.

Flashback;
Gehijg verliet haar mond door haar onrustige ademhaling.Haar benen deden pijn evenals haar longen die branderig aanvoelde, elke keer wanneer ze lucht inademde. De pijn negerend rende ze zo snel mogelijk. Wanneer ze zou stoppen, was geen ontsnapping meer mogelijk en konden de mannen haar inhalen. Water spatte alle kanten op als haar voeten in contact kwamen met de grote plassen water op de grond sinds het klimaat erg regenachtig was. Haar schoenen waren onderhand drijfnat geworden door het regenwater in combinatie met de viezige modder die haar witte schoenen een bruinige gloed gaf. Haar blik was voor een aantal tellen naar achteren gericht, kijkend of de mannen nog steeds achter haar aan liepen. De straten van New York waren verdacht leeg, op drukkere momenten was ze veiliger geweest. Haar afslag genomen in een steegje zakte ze neer tegen de muur, hopend dat ze de mannen was kwijtgeraakt. Bibberend van angst had ze zichzelf diep verstopt in een donker hoekje van het verlaten steegje. Het geluid van een nest katten die vermoedelijk achter de grote vuilniscontainer verstopt zat, drong haar oren binnen. De radeloosheid die ze gevoeld had toen de mannen haar in hun auto probeerden te duwen bleef aanhouden. Ze wist waarvoor ze moest vluchten, wat de mannen van plan waren. Haar armen had ze om haar lichaam heengeslagen om de koude lucht te breken en haarzelf af te schermen van de regendruppels die op haar huid vielen.

Haar hand werd vastgenomen, een voorval dat haar aandacht trok. Het kostte moeite geen zwakke glimlach te vertonen, zijn hand die de hare omsloot voelde wonderbaarlijk prettig aan. Veiligheid drong haar lichaam binnen, ondanks zij de onsterfelijke van hen twee was. Nog bleef de man verdergaan over een aanbod dat Addison duidelijk verontruste. Zacht kneep haar hand in de zijne om de veiligheid die ze gevoeld had sinds Jack haar hand vast nam enigszins te versterken. Wat Jack ervan mocht denken maakte haar niets uit. Daarnevens had hijzelf besloten haar hand te nemen, het was zijn eigen fout als hij het ongemakkelijk of vervelend vond. Hij had het er zelf naar gemaakt.
Het gevoel alsof er een aanwezigheid van een onbekende was dreef niet weg. Het kon een verbeelding zijn, al leek het haar sterk dat ze zich een ademhaling en hartslag van iemand kon verbeelden. Een getuige zou Jack enkel in de nesten kunnen werken, alhoewel een toeschouwer evenzeer in de problemen kon raken, net zoals Addison had meegemaakt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

Koud metaal werd er in zijn handen geklemd. Het gesleten stuk tape schuurde over zijn handpalm, die hij zo bewoog dat het wapen enkele rondes draaide in zijn rechterhand. Zijn blik bleef intussen strak voor zich uit gericht, afwezig maar absoluut niet onoplettend. Elk detail, elk voorwerp en elke beweging detecteerde hij grondig. De mensen op de straten vreesde hem net zoals elkander in de staat dat deed. Ze waren bang voor wat er komen zou, wat ze kon overkomen en misschien zelfs dat hun laatste uur zojuist aangebroken was. Niemand kon weten wat er verscholen zat achter de voortreffelijke grijns die hij toonde. Het plezier wat hij vanbinnen voelde om niet genegeerd te worden, maar juist gezien te worden. Het stemgeluid te horen wat hij dacht dat hij verdiende in plaats van de zwijgzaamheid en de gelaatsexpressies die hem aantoonden dat hij voor velen een geest was. Een onzichtbaar persoon in de wereld waar geen mens vanaf hoorde te weten. Nee, concludeerde hij. Voor het figuur voor hem was hij alles wat ertoe deed. En voor het eerst voelde hij zich meer levend dan ooit.

Look into my eyes
It's where my demons hide
It's where my demons hide

Don't get to close
It's dark inside
It's where my demons hide
It's where my demons hide

Elke stap die hij zette liet haar meer en sneller rennen, in haar gedachten bezonken over hoe haar toekomst eruit zou zien. Haar prachtige, rode haar rondspringend in de wind terwijl ze in alle haast maakte dat ze wegkwam. Rennend tussen de vele obstakels en boomstammen, af en toe wat aandacht geschonken aan het gedaante dat in een sneltempo achter haar aan sprintte. Het gedaante wat zijn lichaam moest voorstellen in het donkerte wat hen omringde. Gehijg van zowel hem als haar werd hoorbaar in de stilte van het verlaten woud. Het genot van de adrenaline ging door hem heen, zijn grijns verbreed bij het vastgrijpen van de persoon die wanhopig probeerde van hem af te komen. Om de dood te ontvluchten die haar te wachten stond, alhoewel het niet meer dan tevergeefs was. Er was geen ontkomen aan het lot wat er elk moment vervuld kon worden. De doffe klap die volgde, was voor Jack het signaal dat het zijn kans was om een einde te maken aan het spel dat al minutenlang aan de gang was.
Genadeloos sloeg hij de metalen knuppel in op het lichaam. Keer op keer, ongeboeid over het vrijgekomen bloed dat zijn kleding bespatte. Welke plekken hij raakte had hij geen idee van. Zijn gedachten stonden op nul: het enige instinct wat er voorkwam was de drang om door te blijven gaan tot er geen beweging meer werd gemaakt. Tot het lijf levenloos op de grond onder zijn voeten weg lag te rotten en hij de zekerheid had dat het geen 'bedreiging' meer vormde. Sindsdien kon hij niet meer dan emotieloos staren naar de schade die hij aangericht had. Met opgetrokken mondhoeken liet hij de mace rusten rond zijn schouders, genoten van de bloeddruppels die zich een weg langs het ijzige metaal op zijn blote huid baanden.

"Good night, Sleep tight
Don't let the dead bite."

{the mace}

---

The mace, het wapen waar hij zoveel slechte herinneringen aan had. Het zelf gecreëerde voorwerp die hem terugbracht naar het ongewenste verleden in slechts seconden tijd. De verouderde bloedvlekken op het metaal beschouwde hij als aandenkens. Een reminder aan de daden, gespaard gebleven op iets dat hij bewaarde als trofee. Het wapen dat tot de dag van vandaag nog verstopt zat onder een van de losse vloerplanken, hopend dat het hem zou gedenken aan de tijd waarin hij, zoals hij het zich voornam, zichzelf niet was. En hem misschien ervan zou kunnen beletten om een terugval te krijgen. Zijn handigheid in het omgaan met een metalen knuppel als de zijne bleef aanwezig; echter nu nam hij genoegen met het pistool dat verhuld zat in zijn binnenzak.
Zijn vrije hand pakte het traagzaam op vanachter de dunne stof van zijn jas. Zijn vinger verstrengelde zich rond de trekker als voorbereiding. Het materiaal was licht, maar emotioneel woog het zwaarder dan verwacht. Het weten dat er een monster in hem zat dat nooit helemaal verdwenen zou zijn, liet hem aarzelen. Twijfels die hij enkele seconden toeliet, voordat hij het wapen trok en zich in een ruk omdraaide om de kogel af te vuren.
Guur keek hij toe hoe de man in elkaar zakte voor zijn eigen ogen. De manier waarop de verwarring en pijn veranderde in haat, volgend door een leegte die hij in zijn pupillen zag verschijnen. Een straaltje bloed ontsnapte aan de schotwond op zijn voorhoofd, al deed het viezige beeld hem weinig meer. Op het terugstoppen van het pistool in zijn zak na liet Jack de crimineel koelbloedig op de grond liggen.
"It's time to go," mompelde hij naar het meisje wiens hand in de zijne te vinden was. Fijngeknepen op een manier die hij eigenlijk wel prettig vond. De eenzaamheid in hem vervaagde door de aanraking, de warmte en het gevoel dat hij er voor even wel voor iemand toedeed. Hij was geen geest; hij was een normaal persoon.
Hij gunde Addison een gebrekkige glimlach, klein en zwak. De moord deed er voor hem niet meer toe, zodanig dat hij het lijk voor hem geen blik meer toewierp. De man had een prijs op zijn hoofd staan dat elk mens tot een daad als deze aan had gezet. Voor hem tientallen anderen, of niet soms?

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het geluid van een luid schot bleef nog enkele seconden nagalmen in de verlaten ruimte nadat Jack de kogel had afgevuurd. Het aanblik wat ze liever ontweken had, speelde voor haar neus af. Met een doffe klap kwam het levenloze lichaam van de man op de koude, stenen grond terecht. Een straaltje bloed ontsnapte uit de schotwonde op zijn voorhoofd, het gleed sloom over zijn hoofd naar beneden waardoor er een rode vlek op de grond ontstond. Een ontzield lichaam onder ogen komen was geen van de momenten waarnaar ze uitgekeken had toen ze besloot Jack te vergezellen tijdens de klus. Desondanks de man onbekend was voor haar had ze er moeite mee. Opnieuw drong een hartslag haar oren binnen, ditmaal een stuk sneller dan voorheen. Er was een vierde persoon aanwezig in de parkeergarage. Langzaamaan begonnen haar krachten die haar de afgelopen dagen in de steek hadden gelaten, weer aan te wakkeren waardoor haar gehoor steeds beter werd. Jacks hand die ze nog steeds stevig vast had besloot ze met tegenzin los te laten. Sinds hij moeilijk in te schatten viel, wist ze niet zeker of hij de verbinding van hun handen wel zo prettig vond als Addison het ervoer.
"Wait, there's someone else in here. I can hear a heartbeat."
Haar ogen liet ze over de omgeving glijden, zonder succes. Wie er aanwezig was bleef een raadsel, totdat haar aandacht getrokken werd naar de auto een aantal tientallen meter verderop. Met een zwaai werd een autodeur open gemaakt vervolgd door een luide klap toen de deur werd dichtgegooid. Vluchtig rende de jongeman richting het lijk, neergeknield op zoek naar een teken van leven. "Dad? Please, say something," bracht hij zacht fluisterend uit, zo goed als onhoorbaar voor een normaal mens. Schuldgevoel en medelijden borrelde op, terwijl zijzelf slechts toegekeken had. Hoe meer seconden er verstreken, des te sneller zijn hart tekeer ging van ongelukkigheid en frustratie. Lip bijtend keek Addison toe naar de onbekende jongen die aan de pols van zijn vader voelde, zoekend naar zijn hartslag. Zijn gelaatsuitdrukking veranderde naar woedend terwijl hij rechtop ging staan, met zijn ogen op Jack gericht. "Why the hell did you do that?!" vroeg hij met een stem waaruit je talloze gevoelens kon onderscheiden. Verdriet, frustratie, verwarring en vooral woede. Zijn handen sloegen wit uit door de druk die hij op zijn handen zetten die hij tot vuisten balde, sinister voor hem uitgekeken.
Onwetend wat ze moest doen stond ze er wat bij. Het was verleidelijk om naar hem toe te gaan en hem te kalmeren. Nochtans bleef ze staan waar ze stond, muisstil. Hij was en bleef de zoon van een beruchte maffiosi en een vreemde. Mitsgaders waren het Jacks zaken wat er met de jongeman stond te gebeuren, al viel het ook voor Addison te raden. Er waren twee opties; Jack nam hem mee of hij vermoordde hem.
Een stilte die voor Addison's gevoel minutenlang duurde nam plaats, totdat de jongen zijn mond opentrok om de dodelijke stilte op een toon vol kwaad te verbreken.
"I'll kill you and everyone you’ve ever met."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar uitspraken brachten hem terug in de realiteit. Seconde na seconde leek hij afwezig te zijn in zijn gedachten, een bezigheid waar Addison hem moeiteloos uit wist te halen. De trance werd verbroken door de jongen die als een gek naar het lichaam toe holde.
"Hell, the rumors were true," bracht hij verstomd uit. Hij trok een wenkbrauw op en liet zijn blik rusten op de jongeman, een figuur die hij nog nooit eerder had gezien, maar wel degelijk van had gehoord. Allerlei namen werden aan de jongen gegeven. Zo had hij vele bijnamen, waaronder 'son of the demon', vanwege de bloedlijn. Vele geruchten waren rondgegaan van de affaire van mr. Genovese, al had Jack er voor geen moment in geloofd. Hij was ervan overtuigd dat de man te harteloos was voor een relatie. Te kil om zijn hart open te stellen voor een geliefde, en bovenal te arrogant om zijn leven aan ook maar iemand anders te wijden dan zichzelf. Een gedachte die blijkbaar niets anders was geweest dan een ongelooflijke waanvoorstelling van de man die nu het dode lijk op de parkeerplaats vormde. "Luciano did have a son.."
Als bevroren bleef hij er staan. Gekeken naar de onbekende jongen, gevolgd hoe elke traan zich een weg baande vanuit zijn ooghoeken naar beneden. De blik van pure haat en afschuw in zijn ogen bleef bij hem steken. Pijn viel van zijn gezicht af te lezen, hoewel alles waar hij aan kon denken was hoe hij in de val had weten te lopen. Jack had de man velen malen beter ingeschat dan hij bleek te zijn. Een kind in een wereld als deze? Hij begon zich af te vragen of hij dan echt de enige was met een beetje verstand. Desondanks kon hij de neiging om zijn mondhoeken enigszins omhoog te laten trekken, niet weerstaan.
"Well, it looks like we've solved that mystery too," zei hij schouderophalend. Zijn ergernissen bleven aanwezig alsof elk woord dat uitgesproken werd hem tegenzat. De waarheid was dat het misschien ook wel zo zat; hij irriteerde zich momenteel aan alles. Hij hunkerde naar slaap, alleen zodat hij zich van iedereen af kon sluiten en zo zijn dag door kon komen. Het klonk hoe dan ook veel beter dan hoe zijn dag nu in elkaar zat. Zeker toen de woede bij de jongeman los kwam en hij met een blik aan werd gekeken die de razernij in hem terughaalde.
"You ain't gonna do shit," gromde hij hem vrijwel meteen toe. Met nijdige stappen verstreek hij de afstand tussen hemzelf en het ongewenste gedaante. Publiek of niet; het was tijd om hem op zijn plaats te zetten. In een raas hield hij de uitgehaalde vuist tegen, en met dat deelde hij een aantal flinke klappen uit. Dikke, rode bloeddruppels verzamelden zich op zijn knokkels samen met een paar blauwe plekken, maar degene voor hem was alles dat ertoe deed. Ongetwijfeld klemde hij zijn nek ruwweg tussen zijn borstkas en zijn arm.
"You should've just stayed in the fucking car."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Enkele tranen, die ondanks zijn moeite om ze in te houden, ontsnapten vanuit zijn ooghoeken en baanden hun weg over zijn wangen. Vage glinsteringen bleven achter op zijn wangen als gevolg van het uit zijn ogen vloeiend vocht. Pijn was leesbaar op zijn gelaat, ongeacht hij het probeerde te verbergen met een blik vol haat en afschuw. Zijn lichaam begon ietwat te trillen evenals zijn stem, een symptoom veroorzaakt door verdriet gecombineerd met woede en afgunst. Zijn lichaamstaal verraadde dat hij Jack het liefst knock-out sloeg. Zijn vuist hief hij op zodat hij zijn behoefte om een gevecht te starten kon bevredigen. Hij verloor zijn verstand, Jack was niet bang om terug te vechten. Het lengteverschil tussen hen maakte het nog riskanter. Alsof hij geen vrees kende, probeerde hij hem te slaan, echter zonder succes.
Haar ogen werden iets groter toen Jacks vuist zijn weg vond naar de jongeman en hem meermaals raakte. Zijn gezicht veranderde van woedend naar pijnlijk. Aan zijn hartslag daarentegen veranderde niets; hij bleef even woedend als voorheen, misschien zelfs woedender. Radeloos keek ze toe hoe de jongen in elkaar werd geramd, ook al wist ze dat het verstandiger was om Jack te stoppen. De uitdaging nam ze aan, haar poging gewaagd hem tegen te houden voordat ook hij levenloos naast zijn vaders lijk lag. "Jack, stop," bracht ze lichtelijk geschrokken uit, hopend op een mirakel waardoor hij minder agressief werd en ermee ophield. De reactie van de jongeman was overdreven, maar begrijpelijk. Addison zou dezelfde woorden uitgesproken hebben als ze in zijn schoenen stond. Familie bleef familie, wat voor misdaden ze ook hadden gepleegd. Vaak werd het pas duidelijk hoe belangrijk bloedverwanten konden zijn wanneer het te laat was.
In weerwil van Jacks aanpak besloot de jongeman toch zijn mond open te trekken, tijdens hij Jack van zich weg probeerde te duwen. "And just letting you kill my father without consequences?" Zijn stem klonk verontwaardigd. Het was verbazingwekkend hoe hij tegen Jack durfde ingaan terwijl hij gewapend was en hem in een stevige houdgreep vast had genomen. Hij vertoonde geen angst of pijn, slechts roekeloosheid viel er te bespeuren. Zijn woorden klonken even kil en uitdagend als voorheen, net zoals zijn vader zijn laatste woorden had uitgesproken.
"You better let me go, you asshole. I'm not afraid to kill either."
Wat er voor hem te wachten stond veroorzaakte ongerustheid bij Addison. Het was verzekerbaar dat een leven in het huis onprettig was, maar simpelweg vermoord worden was even ernstig. De keuze lag in Jacks handen, haar ermee bemoeien was een slecht plan. Zoals Jack eerder had verwoord was in de auto blijven zitten een verantwoordelijkere strategie geweest. Ze had weinig redenen om haarzelf rot te voelen in zijn plaats. Hij had de ellende zelf opgezocht, toch?

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De houvast rondom zijn nek versterkte hij wreed. Voor hemzelf was het te verwachten en mede een gewoonte om door te gaan tot het bittere einde, ook nu het op een totale 'vreemdeling' aankwam. Om door te zetten totdat de jongeman niets meer duidelijk kon maken dan het gehijg en gejammer om zuurstof. De verheuging om aan te kunnen horen dat alles waar hij nog om gaf, zijn eigen leven was in plaats van het aangaan van een gevecht die hij gedoemd was om te verliezen. Jack wilde het gepiep aanhoren in de wanhoop voor frisse lucht in de plaats van zijn uitspraken. Het toekijken hoe elk beetje leven wegvaagde tot het moment dat hij zijn ogen sloot en ze hem voor even niet meer hoefden te horen. Het was een gruweldaad waar hij zich van bewust was, maar toch kon hij zichzelf er niet van beletten. Elk beetje bloed wat hij liet vloeien deed hem meer goed dan hij ooit had kunnen denken.
"Stop?" bracht hij met een duivelse grijns uit. Zijn blik werd toegetrokken naar Addison wie hem vol schrik aan stond te kijken, en blijkbaar dacht hem te moeten bevelen wat hij moest doen. De manier waarop ze hem toesprak maakte dat hij zijn tanden op elkaar klemde. "This child started it, and now you want me to just let him get away with every bloody action?" Hij verhief zijn stem vol drift, galmend door de lege ruimte van de parkeergarage. Het grommende geluid dat een echo vormde liet hij volledig langs zich heen gaan. Hij bevatte al dat het hoog tijd was om de crime scene te verlaten, maar weigerde er meer gehoor aan te geven. Tenminste tot hij hen beide had bewezen dat ze het toch echt verkeerd hadden en hij het eveneens niet zou pikken hoe ze tegen hem deden. Zijn woorden werden met de minuut woedender uitgesproken.
"You know that's not how it works darling," zei hij kortaf. De mond van de jongeman bedekte hij achteloos met zijn hand. Het gewicht deerde hem dermate niet dat hij hem, zonder in te gaan op zijn gevloek en getier, meesleepte naar de auto. Zijn bedreigingen konden hem onmogelijk minder interesseren dan ze momenteel al waren. Wat Jack betreft mocht hij beweren wat hij wilde. Spreken was zilver, zwijgen was goud.
De kofferbak opende hij behendig onderwijl hij pal langs Addison's verschijning heen gelopen had. Het verhelderen dat hij het haatte hoe ze zich ermee bemoeide, zag hij geen nut van in. Hij ging ervanuit dat ze de hint al begrepen had. Negerend naar de tegenstribbelingen van de jongen duwde hij het lijf in de achterbak, waarna hij het uit gewoonte om zijn frustratie te laten blijken, keihard sloot.
"Maybe in your perfect world, but not on these streets."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar verwachtingen lagen zeer laag, alsof zij Jack kon overhalen om te stoppen. Zijn reactie was teleurstellend, alsof hij geen hart bezat. De jongeman was zonet zijn vader verloren, het was normaal dat hij boos werd op Jack. De manier waarop zijn woorden uitgesproken werden veroorzaakte irritaties. Helemaal niets was overgebleven van de aardige Jack die ze voor eventjes had mogen zien. Haar blik veranderde van geschrokken naar ongelovig door zijn gedrag."You killed his dad, his reaction is pretty normal. You’ve no reason to treat him like that," vertelde ze. Ze had er genoeg van om alles op te kroppen en haar mening voor haarzelf te moeten houden. Waarom zou zij respect tonen als Jack het niet deed? Wanneer hij normaal was, kon ze het aangenaam vinden om tijd te doden met hem. Op de momenten waarop hij besloot onredelijk te zijn vervloekte ze hem. Enkelen die ze al even op het puntje van haar tong lagen, vloeiden uit haar mond, zonder enige spijt. Geen rekening gehouden met zijn gevoelens. Wat hij deed, mocht hij terug verwachten. Toch schrok ze van haar eigen verwoording, Addison zei zelden zulke dingen.
"And I thought you had a heart..."
Hardhandig werd de jongen in de achterbak van de auto gegooid, net zoals Addison haar ontvoering kon herinneren. Moeiteloos kreeg Jack hem erin, desondanks de tegenwerking. Vervolgens werd de kofferbak met een luide klap dichtgemaakt. Kloppende geluiden werden veroorzaakt door de jongeman die afgesloten was van de buitenwereld, in de te kleine ruimte. Woede begon in Addison op te borrelen, vooral doordat ze wist hoe de jongen zich voelde, machteloos. Het was simpelweg vreselijk om ontvoerd te worden, maar net zoals haar was hij op de verkeerde plek op het verkeerde moment.
"Why are you taking him along? You can't just kidnap everybody who appears."
Om haarzelf te kalmeren besloot ze in de auto te zitten, de beste keuze die ze kon maken. Jack haalde het bloed onder haar nagels vandaan, ze moest hem negeren, dan kwam ze vanzelf weer tot rust. Met haar hand greep ze kort naar haar pols, die verbazingwekkend leeg aanvoelde. Verward keek ze naar de pols waar slechts de tatoeage zichtbaar was, de armband was verdwenen. Haar lippen lieten een opgelucht zuchtje los toen ze besefte dat de armband nog in Jacks kamer lag. Thank God.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld