Forum

Redamancy schreef:
Wow wat een enthousiasme! Ik ga even alles doorlezen. Ik ben wel moe dus ik weet niet of ik vanavond de beslissing maak

Shiri schreef:
NEEEE IEMAND ANDERS HEEFT AL EEN ELF

oh rip echt het karakter dat ik wilde gebruiken is een elf en nu moet ik wat anders verzinnen welp

Tim schreef:
Ben op Ipad, maar heb ff een recent stukje gekopieerd. Als je wil kan ik ook een aantal linkje van topics sturen als ik op de pc ga.

          Een gil verlaat mijn mond wanneer de bus abrupt stopte met rijden. Een jongen stak over zonder op te letten en had zijn oordopjes in. Hij zag de bus waarschijnlijk niet aan komen rijden. Mijn gedachtes werden verstoord door de buschauffeur die omriep dat dit de stop is voor de Oak Park Academy. Ik moest het nog even laten bezinken en dromerig schrok ik van het feit dat ik er hier uit moest. De mensen stroomde uit de bussen als een soort waterkraan en vulde zo het enorme veld dat voor de school lag.
          Mijn bagage was makkelijk vindbaar, de ene koffer was roze, de ander had weer glittertjes. Met het kopen van mijn koffers en handtassen had ik hier rekening mee gehouden. Ik vroeg aan de chauffeur waar ik de karretjes kon vinden waarin ik mijn bagage kon zetten. Dat leverde mij enkele rare blikken op van hem en een aantal studenten die in het gehoorbereik stonden. Ik droop langzaam af, totdat ze mij niet meer konden zien in de menigte. Met drie koffers en vier handtassen stond ik onhandig geparkeerd op het trottoir. 'En nu?' Dacht ik bij mijzelf. Ik kan moeilijk met alles gaan zuilen. Ik heb immers maar twee handen. Een meisje die langsliep tikte ik aan op haar schouder. "Ik geef je tien dollar als je me helpt met mijn bagage," vroeg ik haar smekend. Ze knikte en greep een koffer en twee handtassen. Zo moet het wel lukken. Toch?
          Eenmaal binnen aangekomen vroeg ik mijn kamernummer op bij de balie die simpel stond aangegeven met wat borden die aan het plafond hingen. Nummertje 84 las ik op de sleutel. Jammer dat hij niet goud is. Dat ga ik later nog regelen. Terwijl we naar mijn kamer zochten maakte ik kennis met het meisje dat mijn bagage meedroeg. Ze heette Florence en haar oma kwam uit Lille. "Daar woonde ik vroeger!" Riep ik net iets te enthousiast. Ik voelde meteen al een soort van klik met haar.
          Een kwartiertje later had ik eindelijk mijn kamer gevonden en begreep ik de plattegrond van het gebouw wel een beetje. Ik gaf Florence een knuffel, leverde haar de beloofde tien dollar en zwaaide haar nog na. Ik stak mijn sleutel in het slot. Niet veel kon ik zien van de kamer, omdat ik meteen al tegen iets aanbotste. Ik slaakte een kreet uit en alles viel uit mijn handen.