Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Hoewel Joanna rustig oogde, was het van binnen oorlog. 'Het is allemaal Asa's schuld,' was het standpunt van partij 1. Partij 2 ging hier heftig tegenin met 'Joanna, wat heb je gedaan?' Beide partijen hadden zich in Joanna's lichaam genesteld, en er was tot dusver nog geen winnende partij. Joanna voelde even aan haar wang, terwijl ze, zonder op de omgeving te letten, naar haar kamer liep. Hij was inmiddels niet meer nat, maar gloeide nog wel, door de vele tranen die er over waren gelopen. Toen Joanna de deur van haar kamer wilde openen, voelde ze een hand op haar schouder. "Wat is er gebeurd?" vroeg John, de man waar de hand bij hoorde. Snel wierp Joanna de hand van haar schouder en snauwde: "Niks." Niemand mocht haar aanraken, dus ook John niet. Het was niet dat John in het bezit was van ondraaglijke pijn, of sterke emotie, maar het liefst bleef Joanna bij haar eigen gevoelens, hoe rot deze soms ook waren. Nadat ze haar kamer had betreden en de deur had dichtgetrokken, plofte ze op haar bed. De soldaten in haar hoofd waren nog steeds levende, maar één partij had wel het voortouw genomen. Ze pakte een kussen, om die vervolgens heel hard tegen de muur tesmijten. Wat moest ze doen? Het schuldgevoel tegenover Asa nam steeds meer toe en het begon haar toch echt te kwellen. En toen, werd het stil. Het was de hele tijd al stil om haar heen, maar voor het eerst voelde dat ook zo. Alsof ze uren een concert had bijgewoond, en op het moment dat de stroom uitviel, iedereen dood neerviel. De stilte was ijzig, maar ook warm en aangenaam op hetzelfde moment. Tot het schuldgevoel weer opdook, heftiger dan ooit tevoren.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Na het korte ontbijt was Louise weer teruggegaan naar haar kamer. Asa was weggegaan met Clarissa en Augustus was ook weggegaan. Ze had nog bij Asa nageroepen dat ze om vier uur die middag het wilde gaan proberen, maar ze wist niet of hij het had gehoord. Louise had nog een paar minuten gezeten met haar koffie, maar verder ging er niemand naast haar zitten. Niet heel verbazend, niveau vijf. Ze kon zo het hele complex uitmoorden in tien minuten als ze daar zin in had. Niet veel mensen wilden dus bij haar zitten, ook al probeerde ze eigenlijk veel vrienden te maken. Haar sociale kring was al heel klein en de mensen op Golden Oak waren de enigen die haar enigszins snapten. Maar toen ze naar haar kamer slenterde, zag ze in een ooghoek een aantal begeleiders die Asa droegen. Shit, was hij in de problemen gekomen? Shit, shit, shit, ze wilde niet dat hij in de problemen zou komen. Louise volgde de begeleiders op een afstand en wachtte totdat ze weg waren gegaan. Ze had geen zin om ze tegen te komen. Er kwam wel een ander meisje binnen, Lynn was dat, van wat Louise kon zien. Nou, valt wel mee. Maar ze wist nog niet of ze eigenlijk binnen moest komen marcheren om te vragen wat er was gebeurd. Ze waren vrienden en Asa zat waarschijnlijk diep in de shit, dus uiteindelijk besloot Louise toch de kamer in te lopen. Oh, shit, Asa was vastgeketend aan bed. "Wat was er gebeurd?" vroeg ze geschrokken. Aan Asa of Lynn, lag eraan wie als eerst de vraag kon beantwoorden.

Anoniem
Youtube ster

Taemin schreef:
Donghan keek naar de deur die langzaam open ging. Hij deed een stap naar voren en leunde tegen de deurpost aan. Hij wist al over welk groepje ze het had, hij had het groepje al namelijk vaker gezien en ze zorgde al voor overlast bij meerdere leerlingen. Een stille zucht rolde over zijn lippen heen en hij stopte zijn handen in zijn zakken. Het was altijd moeilijk om te bedenken wat je moest doen in zo'n situatie. Je wilde dat het overging voor degene die het er moeilijk mee had, maar dan was er een grote kans dat ze overgingen naar een nieuw persoon. Donghan stapte naar binnen en trok een stoel vanuit een tafel vandaan. Hij nam plaatst op de stoel en keek Clarissa aan. "Is het misschien een optie als ik met ze ga praten?", stelde hij voor. Het gaf meestal een opluchting als iemand anders met de treiters ging praten en verhaal ging halen. Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht toen Clarissa vroeg als ze vandaag de activiteiten mocht missen. Je kon eigenlijk wel zeggen dat Donghan niet al te moeilijk was met zulke dingen, want hij miste vroeger ook liever de lessen omdat het soms je gewoon te veel werd. "Voor mij mag je ze missen voor vandaag, maar voor één voorwaarde.. Morgen ga je weer proberen om in de eetzaal te zitten, maar dan ben ik er bij," stelde hij voor en hij keek naar nog steeds aan. "Je hoeft er niet het hele uur te zitten, 5 minuten is ook goed".

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn had niet door dat Louise de kamer binnen was gekomen tot ze vroeg wat er gebeurd was. 'Er was een botsing tussen Joanna en Asa. Joanna ging neer van de pijn en Asa was weggerend. Ik ben bij Joanna gebleven tot ze weer bijgekomen was en ben daarna achter Asa aangegaan' vertelde ze. 'Wat er verder gebeurd is weet ik niet, maar volgens verhalen was het foute boel. Een begeleider is zelfs tegen de muur aangegooid. Hopelijk geen andere slachtoffers.' sprak Lynn haar zorgen uit.
Lynn wilde liever niets met Louise te maken hebben, maar vanwege haar gave kon ze Louise beter te vriend houden. Wie weet tot hoe ver ze kon gaan met haar gave? En wat zou het met Lynn doen als ze ermee in contact kwam en het overnam? Lynn was er niet bekend mee en hoe dan ook zou ze Louise niet laten merken dat ze haar liever kwijt dan rijk was.
'Het is afwachten hoe Asa eraan toe is wanneer hij wakker wordt en of de demon nog aanwezig is. Maar ik ben bereid dat risico te nemen.' zei ze met volle overtuiging.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Bij het ontwaken wist Asa meteen wat er was gebeurd. "Fuck" hij hief zijn hand op, ketens hoe kon het ook anders. Hij had die begeleiders nog zo gezegd hem niet achterna te gaan. Hopelijk zouden ze de volgende keer wel naar zijn goede raad luisteren. Het was niet alsof hij zijn gave zo graag gebruikte. Hij wilde het ook leren onderdrukken. Asa mocht de begeleiders niet, maar hierbij stonden ze echt aan dezelfde kant. Hij was niet alleen in zijn kamer. Lynn was er en Louise klaarblijkelijk ook. Dit waren echt niet de momenten waarop hij gezelschap wilde. Het ontwaken voelt als een vernedering. Telkens weer herinnert het hem eraan hoe hij de controle over zijn eigen lichaam verloor.
"Hoe laat is het? Nee belangrijker is er iemand gestorven?" Hij vermoedde van niet. Hij hoopte vooral van niet. Het was niet de eerste keer dat dit gebeurde op Golden Oak. Ondertussen wisten de begeleiders hoe te reageren op dit soort situaties. "Kan iemand een begeleider gaan halen om me los te maken alsjeblieft. Ugh ik zal nu weer op gesprek moeten. Als ze me niet mee laten gaan op de volgende uitstap dan laat ik me gewoon nog eens overnemen hoor, want ik heb dringend nood aan eens iets anders dan die steriele witte muren."

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise luisterde aandachtig naar het verhaal van Lynn. Begeleiders tegen muren gooien, misschien andere slachtoffers... Het klonk allemaal erg gevaarlijk. Ze maakte nog wel even een kleine notitie dat ze de volgende keer drank voor Asa zou meenemen, omdat hij een begeleider tegen de muur had gegooid. Ze wist heus wel dat het de demonen waren, want anders zou Asa het nooit doen. Maar Lynn was bereid om het risico te nemen dat de demon er nog was en Louise kreeg meteen veel respect voor haar. Rotzooien met demonen was een slecht idee, maar aan de andere kant zat hij nog steeds aan het bed vastgeketend, dus kon hij ook niet veel doen. Maar nog steeds. Louise nam nooit een risico als het zo ernstig was en ze waardeerde risico's wel, als zij er niet veel mee te maken had. Dit klonk nogal tegenstrijdig, maar als er doden konden vallen, was het anders dan als je gewoon rebels was.
Gelukkig werd Asa wakker en was het gewoon Asa en geen demon. Louise haalde opgelucht adem. Ze keek op haar digitale horloge, die oplichtte toen ze erop drukte. "Negen uur en ik weet niet of iemand gestorven is, maar ik denk dat als dat het geval was, dat je niet hier was en dat wij hier niet mochten zijn. Ik weet eigenlijk niet eens of wij hier mogen zijn, maar dat is niet mijn probleem," vertelde ze droogjes aan Asa. Ze stemde ook in om een begeleider te halen en toen ze bij de deur stond, hoorde ze hem klagen over het feit dat hij misschien niet mee zou mogen op de volgende uitstap. "Dan ga je gezellig bij mij zitten, ik denk toch dat ik niet mee mag. Oh, en als je je laat overnemen, doe dat in de begeleiderskamer asjeblieft, ik heb nog geen doodswens," grapte ze. Daarna liep ze de deur uit, op zoek naar een begeleider die Asa's boeien af kon doen.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Louise heeft gelijk. Als er al een dode was gevallen, dan was geen van ons hier in de kamer. Ik denk dat je van geluk mag spreken dat het niet is geëindigd zoals de vorige keer.' zei ze opgelucht.
Het was geen fijn gezicht om Asa op deze manier te zien en dat deed Lynn pijn. Hij kon er niks aan doen dat er een demon in hem zat en dit altijd veroorzaakte. De ene keer weliswaar erger dan de andere keer, maar toch. En het was al een wonder dat Lynn deze keer zijn gave niet deels had overgenomen, want dat was al eens anders geweest. Alleen toen beheerste ze haar eigen gave nog niet zoals ze dat nu deed.
Houd jij je maar gedeist met je grapjes, Louise dacht ze toen Louise vertrokken was om er een begeleider bij te halen. Lynn kon veel hebben, maar een grapje als deze kon ze niet echt waarderen.
'Hoe voel je je nu?' vroeg Lynn aan Asa, terwijl ze de boeien aandachtig bekeek en nadacht of ze die misschien zelf niet los kon maken. Maar om herhaling te voorkomen, haalde ze dat idee uit haar hoofd.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria keek nog een keer de zaal rond. Hier en daar begonnen mensen hun spullen op te ruimen en weg te gaan. Wat Aria vandaag ging doen was nog een verassing. Ze mixte namelijk altijd lessen met tijd voor haarzelf. Ze heeft hier een afspraak voor kunnen maken met de leiding van Oak Institute. Meestal volgt Aria twee à drie uur aan lessen waarna ze of in haar kamer gaat zitten of in het kunstatelier gaat werken. Kunst is één van de dingen waar Aria uren en uren aan kon besteden. Vaak schilderde ze met waterverf uitbundige vormen op dik papier. In haar kamer had ze overigens ook een schetsboek en een paar potloden, zodat ze zich bezig kon houden. Ze schilderde verder ook vaak de buitenwereld die ze kon zien vanuit een van de ramen, waar ze voor de zekerheid ver weg van moest zitten. Haar droom om ooit weer is buiten de muren van Oak Institute inspireert haar vaak. Dat is overigens ook een reden waarom Aria ene lichte haat heeft tegen de begeleiders, zij hebben een keuze om weg te gaan; ze kunnen naar buiten, ze kunnen doen wat ze willen, terwijl Aria niet naar buiten mag omdat ze het leven van duizenden kan wegnemen als ze het hard genoeg probeert. Aria snapte nooit waarom begeleiders in hemelsnaam zich zouden willen omringen met kinderen die door de maatschappij als 'anders' gezien werden. Aria snapte ook wel dat werken voor een instituut zoals deze handig was, en ze wist ook wel dat zonder het instituut de overheid haar makkelijk en snel zou kunnen gebruiken als oorlogswapen, maar ze snapte de redenen van de begeleiders niet. Aria keek even naar haar schuddende handen. Ze had heel veel zin om haar krachten te gebruiken en iedereen in de zaal een paar meter van zich af te stoten, maar deed dat niet. In plaats daarvan prutste Aria een beetje met het voedsel op haar bord, wat ze uiteindelijk liet staan en van zich af schoof. "Ik heb geen handoek, sorry Seth" had ze gezegd. Aria was erg blij met een vriend als Seth. Aria had het gevoel dat ze elkaar snapten, dat ze beiden het instituut willen ontsnappen, maar dat waarschijnlijk nooit kunnen. Toen een begeleider naar de tafel toe kwam keek Aria strak naar haar opzijgeschoven voedsel. Ze had echt geen zin in een conversatie met één van hen. Daarnaast was het de begeleider die haar zonet nog boos had aangekeken. Met een lichte grijns op haar gezicht luisterde ze naar Seth die de begeleider flink de mond snoerde. De begeleider liep weg en kwam even later terug met een paar handdoeken voor Seth, waarna hij geïrriteerd weg liep en een plekje innam naast de deur. "Dus.." zei Aria zo nonchalant mogelijk tegen de mensen die nog aan haar tafeltje zaten, "Welke lessen gaan jullie volgen vandaag? Ik denk dat ik vandaag ga rondhangen in het kunstatelier en mijn kamer.."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek naar Dongahan die voorstelde om eens met ze te gaan praten. "Nee, alsjeblieft niet. Dan wordt het waarschijnlijk alleen maar erger, dan denken ze dat ik zwak ben en ze niet zelf kan confronteren." Had ze geantwoord waarna ze terug opgestaan was van haar bed. "Ja, dankjewel! Maar onder één voorwaarde, niet op het drukste moment." Ze was dankbaar dat ze vandaag op haar kamer mocht blijven, meestal deed ze hier toch dingen aan school. Op de gang hoordde ze opeens een hele ophef wat hier niet heel vreemd is, al waren de woorden 'priester', 'wijwater' en 'heilige boeken' haar opgevallen. "Asa" mompelde Clarissa, ze wist direct dat er iets mis met hem was. Het was haar beste vriend, ook eigenlijk de enige die ze hier had. Soms deelde zijn gaven dan ook wel mee aan haar angsten en zorgde hij met de zijne ervoor dat ze die van haar gebruikte, toch zou ze hem niet willen missen. Nog steeds vreesde ze telkens weer dat het eens fout ging en ze hem niet meer terug konden krijgen. Clara trok snel een vest aan en deed de capuchon op in de hoop dat dit zou werken om niet herkent te worden. "Ik kom zo terug, ik ga even kijken hoe het met Asa is" zei ze vluchtig tegen Donghan waarna ze er vandoor ging. Al snel kwam ze bij Asa's kamer waar ze hem zag liggen, vastgeketend. Lynn en Louise stonden ook al naast zijn bed, al stopte dit Clarissa niet om toch even binnen te gaan. Ze deed voor de mensen waar ze van hield. "Thank god dat je oké bent, of levend op zijn minst" zei ze even opgelucht.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Sorry voor het late posten, er was een operatie tussen gekomen en nog allerlei dingen die geregeld moesten worden, maar bij dezen!
----

'Dat vind ik dus ook. Liever iets om mezelf op een natuurlijke manier te kalmeren dan dat ik platgespoten word met die troep van hier,' zei hij grinnikend. Een tijdlang heeft hij aan daadwerkelijke kalmerende middelen gezeten, maar ze hielpen nooit voor de volle honderd procent en zijn stemmingswisselingen werden er niet bepaald door geholpen. Het maakte ze zelfs nog eerder erger dan beter. Hij liet zijn ogen over Augustus' gezicht glijden en het viel hem op hoe moe ze eruit zag - het was te zien aan de stand van haar ogen, de kleur van haar huid, haar manier van doen. Wat er ook precies gebeurd was met haar en wat haar gave ook in mocht houden, hij kon zien dat het serieus was en dat het aan haar vrat. Hij nam zich voor om een vriend voor haar te zijn, hij wist immers niet hoe ze hier bij de mensen in de groep lag en misschien kon ze wel iemand gebruiken om mee te praten, iemand die geen hulpverlener was van het instituut. Hij aaide even over haar schouder om haar te troosten, hij zag dat ze het er moeilijk mee had en daar kon hij zich absoluut iets bij voorstellen. 'Luister, of je die rang verdient of niet, het is hoe dan ook klote en we moeten proberen om een manier te vinden zodat we er een beetje mee kunnen leven. Niemand van ons heeft het verdiend om met zo'n last opgezadeld te worden,' zei hij en hij was even stil om te bedenken hoe hij verder zou gaan. Ze had hem gevraagd naar zijn verhaal en hoewel hij het moeilijk vond, was hij toch van mening dat hij het haar wel moest vertellen, ze had hem immers ook haar verhaal toevertrouwd. 'Toen ik nog wat jonger was, ben ik op vervelende wijze achter mijn gave gekomen. Ik ben eigenlijk altijd het mikpunt van pesterijen geweest en op een dag brak ik er gewoon door - letterlijk. Opeens was ik mezelf niet meer en zat ik in het lichaam van één van de jongens. Ik heb hem van het leven beroofd. Eenmaal terug in mijn eigen lichaam was ik geschokt en verward, maar ook vergeten wat ik had gedaan. Toen ik zijn lichaam zag wist ik het al meteen en ben ik gevlucht. Het ging echt niet expres, maar het gebeurde gewoon, opeens zat ik in zijn lichaam en opeens was hij dood,' sprak hij zachtjes. Hij balde zijn vuisten en beet op zijn wang, probeerde zich te concentreren en niet te veel na te denken voor hij verder ging - hij kon het zich nu niet veroorloven om over te stappen en al helemaal niet naar Augustus. 'Ik heb maar één dood bewust op mijn geweten. Mijn vriendin, Sierra... Er was een man die haar lastig viel en hij was met zijn poten aan haar gekomen. Ze had het me huilend verteld en ik was radeloos en woedend. Ik heb die kerel opgezocht en ben bewust over gestapt in zijn lichaam en heb hem langzaam en pijnlijk van zijn leven beroofd,' zei hij gepijnigd en hij slikte even. 'Waar ik niet aan had gedacht, was dat die man nogal bekend was in het criminele circuit en zijn vrienden zijn achter Sierra aangekomen... en nu leeft ze niet meer,' fluisterde hij. 'Die mannen die haar hebben gedood leven nu ook niet meer door mijn toedoen, hoewel ik dat niet bewust heb gedaan, maar met de woede die ik in mij had, had ik het wel makkelijk kunnen doen.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Zoals gewoonlijk een beetje last van spierpijn, wat duizelig, maar voor de rest ok." Het ergste wat hem ooit was overkomen was een schotwond. Hij voelde de pijn pas zodra hij terug de controle had over zijn eigen lichaam. Het was zo erg dat hij de demonen bijna terug de touwtjes in handen had gegeven, alleen om van die ondraaglijke pijn af te zijn. De begeleider die Louise meenam was op zijn hoede. Pas nadat hij een hele Bijbelse passage had voorgelezen en hij Asa wijwater had zien drinken, maakte hij de handboeien los. De demonen waren slim. Ze kenden Asa. Het was weleens eerder gebeurd dat ze deden alsof er niets aan de hand was, zoeken naar het juiste moment en dan pas toesloegen. Daarom ook dat Asa verplicht was om het uur wijwater te gebruiken. Deed hij dit niet dan wisten de begeleiders dat er een kans was dat de jongen niet langer zichzelf was.
"Dokter Northwood wilt je spreken. Er zullen een paar testen worden uitgevoerd." Asa knikte. Hij had dit voelen aankomen. Hij keek zijn twee vriendinnen aan. Elke andere jongen had zich waarschijnlijk goed gevoeld wanneer hij ontwaakte met twee bloedmooie dames aan zijn bed. Asa was hen erg dankbaar voor hun steun, maar hij wilde hen niet tot last zijn. "Dan zie ik jullie straks misschien. Oh en Louise kom me halen als je samen huiswerk wilt maken." Met de begeleider erbij kon hij natuurlijk niet zeggen dat ze koffie en taart gingen stelen, al dacht hij wel dat ze hem zou begrijpen.

Sylvie
Internationale ster

Sylvie schreef:
Ze klopte vriendschappelijk op zijn schouder. ¨Het ziet er naar uit dat we in het zelfde schuitje beland zijn.¨ Op de gang klonk wat geroezemoes, gevolgd door een bel. Gehaast sprong ze op en liep naar de deur. Ze draaide zich nog eventjes om naar hem. ¨Zie ik je morgen bij het ontbijt?¨ Vervolgens sloot ze zachtjes de deur en mengde zich in de menigte. Augustus had met Louise afgesproken in de bibliotheek om wat dingen voor te bereiden. De mensen om haar heen fluisterde over een ongeluk maar het boeide haar vrij weinig. Waarschijnlijk een leerling die een staart had gekregen of hadden twee andere gevochten. Het was de dagelijkse gang van zaken op het Golden Oak. Een enkeling hield een scorelijst bij van de volgens hen onplezierige personen. Een half punt voor elke les die je verzuimde, een punt voor elke nacht die je in de isolatiecel doorbracht etc etc. Tenminste, dat was wat men zei. Niemand had de lijst namelijk met eigen ogen gezien.

De bibliotheek was aan de linkerzijde van het Golden Oak gebouw. Het was er donker doordat het gebouwd was zonder ramen of ventilatie. Ze vond het een prettige plek, hoewel ze niet van lezen hield, maar het was er altijd rustig en de bibliothecaresse behandelde hen als normale mensen en niet als de freaks die iedereen hen leek te vinden. Ze ging in de stilteruimte zitten, controleerde of niemand keek en draaide de deur toen op slot. Nu was het nog wachten op Louise.

Anoniem
Youtube ster

Taemin schreef:
Donghan knikte en stond op toen Clarissa haar kamer verliet. Hij keek haar kamer rond en glimlachte. Er was amper iets veranderd sinds de laatste keer dat hij hier was. Net had hij wel meegekregen dat er iets was gebeurd met een leerling, maar zelf had hij geen idee met wie en wat er plaatst was gevonden. Hij was niet degene die moest kijken wat er aan de hand was en moest het helaas achter zich laten. Met zijn lippen op elkaar geperst zette hij de stoel weer onder de tafel neer en pakte zijn sleutelkaart van de tafel af. Het was nog redelijk vroeg moest hij toegeven. Hij hield opnieuw een hand door zijn haren heen en verliet de kamer. De deur viel achter hem in het slot. Donghan stopte zijn sleutelkaart in zijn broekzak en liep van de afdeling af. Er waren vandaag een paar dingen die gedaan moesten worden en het liefst ging hij daar nu aan beginnen. Maar hij moest nog een paar dingen checken voordat hij er mee aan de slag kon. Een paar leerlingen liepen langs hem en hij stopte eventjes. "Wat doen jullie op de gang?", vroeg hij en keek ze aan. De meeste activiteiten of lessen waren al begonnen en het was verdacht dat er zo'n grote groep op de gang liep. "We zijn onderweg naar... uhm.. de les", zei eentje zacht. Hij hield zijn wenkbrauw omhoog en keek de richting op waar ze na toe liepen. "De lokalen zijn de andere kant op, opschieten", zei hij met een serieuze toon in zijn stem. Het groepje zuchtte en bleef stokstijf op de plek staan waar ze stonden. "Moet ik het nogmaals herhalen? Naar jullie lokalen. Nu", zei Donghan met een iets hardere stem. Hij kon er niet tegen als leerlingen niet naar hem luisteren en doodleuk hun eigen kop volgden. Natuurlijk was het leuk om een reactie uit te lokken, hij had er ook altijd een handje van. Maar je wist pas hoe irritant het was als het daadwerkelijk bij je gebeurde. Het groepje kwam eindelijk in beweging en liep richting de lokalen toe. Een zucht rolde over zijn lippen heen en hij schudde zijn hoofd.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise was snel op zoek gegaan naar een begeleider. Het was niet heel erg moeilijk om er een te vinden, omdat er overal wel eentje rondliep. Het was moeilijker om de begeleiders te ontwijken. Ze had er dus eentje meegenomen naar Asa's kamer. Er werd een passage uit de bijbel voorgelezen en hij moest wijwater drinken. Louise was ergens wel opgelucht dat zij dat niet hoefde te doen. Het leek haar verschrikkelijk om niet in staat te kunnen zijn om je eigen acties te kunnen doen. Altijd op je hoede zijn omdat iets in je een andere agenda heeft dan jijzelf. Haar eigen gave was ook geen pretje, maar ze had alles in eigen hand en als er iets mis was, was het haar eigen schuld. Aan de andere kant was dat ook een probleem. Je kon je daden niet op iets anders afschuiven. Alles was haar eigen schuld. Louises gedachten sloegen op hol. Shit, dit wilde ze niet. Maak hem los, maak hem los, dacht ze. Ze wilde niet de hele tijd overal aan denken. Ze wilde niet altijd herinnerd worden aan alle fouten die ze had gemaakt. Misschien moest ze gewoon naar een psycholoog ofzo. Gelukkig werden de handboeien snel losgemaakt. Hij moest waarschijnlijk de halve dag nog praten met mensen om te laten zien dat alles weer helemaal prima was. Louise zette haar gedachten van haar af en knikte ondeugend. "Ja hoor, ik haal je wel rond drie uur op." Toen was hij weg. Huiswerk maken? Het was een codewoord, maar het was misschien niet heel effectief, omdat het algemeen bekend was dat ze schijt had aan huiswerk en dat ze de laatste twee maanden geen woord huiswerk had opgeschreven. Tuurlijk was het taart stelen. Wat anders?

Nadat Asa weg was, excuseerde ze zich tegenover Lynn en ging ze naar de bibliotheek. Ze had afgesproken met Augustus. Ze ging bij haar zitten. "Sorry, er kwam nog iets tussen met Asa. Ongelukje. Maar we gaan vanmiddag taart en koffie stelen. Zullen we begeleiderskleren stelen uit de wasserete?" Louise wist waar de kleren altijd lagen en ze konden best met z'n tweeën of drieën begeleiderskleren stelen om in de begeleidersruimtes te komen. Ze had het nog niet heel vaak gedaan, dus ze wist niet of het zou lukken. Aan de andere kant wisten de begeleiders het ook niet dat ze dat wel eens zouden kunnen doen. Wat hun ook nog een voorsprong gaf.

Anoniem
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn bleef uiteindelijk met Clarissa in de kamer achter. Louise zei dat ze naar de bibliotheek ging en Asa moest weg voor testen. Asa had het over 'huiswerk maken'. Lynn wist allang dat het ging om stelen, maar waarom zij dan niet meegevraagd was, was haar een raadsel en ze baalde er wel van.
'Nou, toen waren we nog met zijn tweeën over. Ideeën om iets te gaan doen?' vroeg Lynn. Clarissa was als een zusje voor Lynn en wilde haar hoe dan ook beschermen tegen alles. Het had lang geduurd voordat Clara haar uiteindelijk toe liet, maar nu waren ze niet te scheiden.
'Hoe gaat het nu met jou, Clara? Ik hoorde het van Asa. Ik snap nog steeds niet waarom geen enkele begeleider er iets aan doet. Je verdient dit echt niet' zei ze en gaf Clarissa een knuffel. 'Ooit zullen ze ervoor gepakt worden. Wacht maar af. En anders weet ik wel iets wat ze afschrikt'

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld