Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

O// Eternal Darkness pt. 2

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Beelden vormden zich voor haar ogen, herinneringen werden voor haar ogen afgespeeld, al klopte er hier en daar iets niet. In haar slapende staat viel het haar niet meer op. Er gebeurde niks slechts, het was eerder rustgevend voor haar, na haar limiet te hebben bereken om wakker te blijven. De meeste dagen sliep ze niet of maar een paar uur voordat ze weer gewekt werd. Het leek een tol te hebben geeist op haar lichaam, en dat werd haar nu duidelijk gemaakt.
Haastig opende ze haar ogen, gewekt door Demyan's stemgeluid. Vroeger had het haar niet wakker gemaakt, maar sinds ze hier was, was het als een reflex om wakker te worden bik het kleinste geluid. 'Hm?' Bracht ze slaperig naar buiten. 'The door... What- Oh, yeah I can do that.' Fluisterend keek ze wat verward om haar heen, vooraleer ze zich besefte dat ze voor de deur stonden. Het was gemakkelijk voor haar om de deur te openen, wat ze dan ook deed.
Ze was van zijn rug afgestapt, heilig overtuigd van haar eigen kracht, in haar ogen kon ze de trap zelf wel af. Toch, ondanks ze niet leek te twijfelen aan haarzelf, liet ze Demyan eerst de trap af klimmen. Stemmen van de bendeleden, die blijkbaar kwamen checken of ze nog wel vast zaten, drongen haar oren binnen. Haastig gebaarde ze de Rus om op te schieten, zodat Cassisy zelf niet gespot zou worden de mannen wie geen probleem hadden om haar neer te schieten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een beetje beweging werd geconstateerd op zijn rug, haar armen weer voelen versterken rondom zijn hals als teken van leven. Hij had er geluk mee gehad dat hij haar zo had kunnen wekken. Voor de hoeveelheid bloed die ze verloren had was het al met al verwonderlijk te noemen dat ze nog bij bewustzijn kon komen na weggezakt te zijn, maar hierover hoorde ze hem niet klagen. Het kwam als geroepen. Nu hij haar meesleepte en dragen moest, was er geen hand meer vrij geweest om zelf de deur te openen zolang ze nog op deze manier met hem meereisde.
Vrijwel direct nadat hij haar van zich af voelde gaan, greep hij wederom naar zijn handen. Het had hem weinig goeds gedaan om er meer gewicht op te zetten, gezien hoe rondom zijn duim en handpalm een viezige, blauw/paarse kleur begon te ontstaan. Evenwel was hij te eigenwijs om te laten weten dat hij er verre van goed uitzag. Cassidy had al genoeg aan haar hoofd en het zou hen geen meter verder helpen, wetende dat het de vraag was of hij nog wel het stuur onder controle houden kon als ze het al tot de auto zouden redden. Daarom ook dat hij de gedachte aan de pijnsteken links liet liggen, zich weer gefocust op de buitenlucht die nog maar een paar centimeters van hen verwijderd was.
Voldaan voelde hij de zon weer op zijn huid weerkaatsen, de lucht fris waaiend door de opening van de deuren. Het was geen kwestie van een liefde voor de natuur geweest, niet meer dan genot voor de vrijheid die voor het grijpen lag, al dan voor kort. Met het waarnemen van gestommel op de benedenverdieping werd zijn gedroom bruut verstoord. Het was tijd om te gaan, en niet zo'n beetje ook.
Afgaande op haar teken ging hij als eerste de brandtrap af, haar gestalte achter zich zorgvuldig in de gaten gehouden. Haar paniekerige gebaren had hij allang opgevangen. In de haast waarin hij de trap afliep had hij nog over zijn schouder gekeken, het beantwoord met een indringende blik dat zij dat zelf ook moest doen. Ze stond nog steeds bovenaan de trap te wachten alsof iets haar weerhield de laatste stappen te zetten en het pand achter zich te laten. "You comin'?" siste hij haar toe. "We have to run."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Even keek ze achterom, gezien hoe de bendeleden de ruimte binnen liepen en onbegrijpend keken naar de twee lege stoelen. Lang bleef ze er echter niet stilstaan, aangespoord door Demyan's gesis om achter hem aan de trap af te rennen. Het was alsof ze zo lang weg was geweest van de buitenwereld, dat ze simpelweg niet langer zo wanhopig terug wilde. Ze was gewend geraakt aan het koude gesteente van het pand, de kille atmosfeer en de bendeleden die haar nooit rust leken te gunnen en zinder moeite een kogel door haar hoofd hadden geschoten.
Hoe kon iemand gewend raken aan pijn? Misschien als ze ergens wakker werden, zonder te weten waar, en vanaf dat punt niet anders kenden. Alsof ze er haar hele leven vast had gezeten. Vergeleken met de rest van Cassidy's geschiedenis was het immers te vergelijken. Al zat ze meestal niet vastgebonden als ze in elkaar werd geslagen. Onrustig schudde ze haar hoofd, bijna over haar eigen voeten gestruikeld, door haar eigen onnadenkendheid.
Ze naderde het einde van de trap, haar vrijheid kwam in zicht. Na de dagen van martelingen en onheil, was het bijna daar. Ze wist niet waar ze was, welke stad of welke staat, maar alles was beter dan het pand, waar enkel de bende van Demyan's familielid zich bevonden. Er kwam niks goeds van terecht, dat had ze op de harde manier moeten leren. Adrenaline was het enige wat haar staande hield, en het leek momenteel voldoende, al wist ze dat, zodra ze rust zou nemen, ze out zou zijn voor zo lang als mogelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze zag er vrijwel verstrooid uit, kijkend om zich heen terwijl de vele voetstappen van de aanwezigen in het gebouw steeds dichterbij begonnen te klinken. Versteend, misschien, omdat ze niet beseffen kon wat er precies aan de hand was. Als de dood voor de buitenwereld, wellicht, die ze nu al dagen niet meer had kunnen ervaren. Of angstig om onder ogen te komen dat de wereld zonder haar verder was gegaan? Hij kon het onmogelijk uit haar toestand opmaken, maar wel wist hij dat ze op moest schieten als ze nog weg wilden komen, iets wat zij zich gelukkig nog op het laatste moment leek te beseffen; uiteindelijk stormde ook zij de trap af.
Zonder erover na te denken pakte hij haar bij haar arm. Hij sleurde haar met zich mee de bossen in met een grip die noch stevig, noch hardhandig was. Veel kracht had hij niet meer overgehad in zijn vingers om deze nog te versterken voor verzekering dat ze er niet zelf vandoor zou gaan, zoals ze maanden geleden op eigen houtje had gedaan. Het mankeerde aan zijn besef wat er verder nog gebeurde. Tijd ging voorbij of hun tocht millisecondes geduurd had voordat ze zich uit het zicht van het terrein hadden gekregen, en ze zich vermaskerden tussen de vele bomen in het eindeloze bos. Het vermogen om het te bevatten had hij ondertussen niet. Pas toen hij rondkeek en zich verdiepte in welke omgeving ze precies waren beland, kon hij zijn pas stopzetten. Zijn hand gleed geleidelijk aan van haar arm af, deze versuft laten zakken onderwijl hij verloren rondkeek.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Haar ademhaling stond voor even stil zodra hij haar arm vastpakte. De pijn die er doorheen schoot was het eerst wat haar opviel, voordat ze merkte dat zijn hand verkleurd was. De kleuren toonden aan dat hij gewond was, dat iets in zijn lichaam kapot was gegaan, en ze had al een vermoeden hoe het gekomen was. Zorgen maakte ze zich wel, al had ze geen tijd gehad om er iets over te zeggen, sinds ze achter de jongen aan werd getrokken, het bos in. Ze vertrouwde erop dat hij wist waar ze heen gingen, al zou het haar niet verbazen als hij simpelweg een richting uitrende om weg te komen van het pand. Wat kon ze zeggen? Ze had zelf waarschijnlijk hetzelfde gedaan.
De grip op haar arm was niet sterk, bijna alsof het voor hem niet mogelijk was door de verwondingen aan haar hand, en toch was het genoeg om pijn te veroorzaken. Het was niets nieuws, de enige manier hoe ze de afgelopen dagen van plek tor plek was gekomen, was doordat de bendeleden haar mee hadden gesleurd, haar licht, soms iets zwaarder, verwond in het process.
Zodra hij stilstond, verzette ook Cassidy geen stap meer, hem aangekeken alsof ze verwachtte dat hij vertellen ging waar ze waren. Het tegendeel leek te gebeuren al dan zonder woorden. Een blik, alsof hij haar wilde vertellen dat ze wel zeker verdwaald waren, was zichtbaar op zijn gelaat. Het contact tussen zijn hand en haar arm werd verbroken. Ze wilde wel vragen of hij een plan had, maar ergens kon ze het antwoord al raden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Verstrooid nam hij de omgeving in zich op. Er was geen herkenningspunt te vinden tussen het gebladerte, de takken compleet leeg gebleven van wandelbordjes of eventueel graffiti tekens. Een gevoel voor kompasrichtingen bezat hij tevens ook niet, nooit vertrouwd op zijn instinct als het om die richting ging omdat hij het elke keer fout leek te hebben. De enige aanwijzing voor waar ze waren zat begraven in zijn geheugen, die moeilijk uit de leegte te halen was van de afgelopen minuten.
"I parked the car on the west side of the alley, which means..," Hij keek nogmaals rond, zijn desoriëntatie proberen te verbergen door zich flink te concentreren op zijn gedachten. "East side when in front of the building. We ran..," zijn murmelingen waren voor kort vervaagd tot zwijgen. Hij wist dat het geen van zijn sterke punten was, maar het laatste wat hij doen moest was paniek veroorzaken bij Cassidy; ze had al genoeg te verduren zonder op de hoogte te zijn van het feit dat ze officieel verdwaald waren als het aan hem lag. In een poging zich meer te herinneren sloot hij dan ook zijn ogen, gehoopt dat het enig effect zou hebben op zijn denkbeelden. "West. Away from the path because it would've made us visible for kilometres. So if we walk.. hm..," praatte hij tegen zichzelf, kijkende in de verschillende richtingen om hen heen. "East. We have to go east." Of het vertrouwelijk genoeg klonk voor Cassidy om aan te nemen dat hij wist wat hij deed was voor hem een en al raadsel. Echter had hij de overtuiging dat het geen kwaad kon als ze zijn weg proberen zouden, al was het maar om de bende voor te blijven.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Uitgepit leunde ze tegen een boom, haar aandacht gevestigd op wonden op haar hand, die begonnen te genezen. Uit pure verveling vormde ze haar hand tot een vuist, tot enkele wonden openden en ze druppels bloed zag vormen bij haar knokkels. Prettig was het niet, maar het was iets te doen en daar ging het haar voornamelijk op. Ze vertrouwde erop dat ze niet verdwaald waren, sinds Demyan het gebouw ook had kunnen vinden. Hij moest dan toch iets weten van de omgeving?
Aan zijn gemompel te horen zat ze fout en had hij geen idee waar ze waren. De moed zakte haar in de schoenen, onderwijl ze hem zo bezig zag. Hij leek zich te concentreren, maar er kwam weinig nuttigs uit zijn mond, naast enkele richtingen die haar bekend waren. Ze hief haar hoofd wat op, hem aangekeken met een opgetrokken wenkbrauw. 'You're not gonna tell me we're lost, right?' Hadden ze beiden niet al genoeg doorgemaakt? Verdienden ze niet eens een break? Blijkbaar niet, want zelfs als ze dacht vrij te zijn, zaten ze nog in de problemen.
Vertrouwen in zijn gevoel voor richting had ze niet. Het was niet alsof ze samen vaker verdwaald waren geweest, maar zo als hij er nu bijstond gaf haar weinig hoop in dat hij wel werkelijk wist waar hij het over had. Hij leek zelf overtuigd van zijn kennis, al kon ze het mis hebben. De richting die hij uitkeek, volgens hem oost, deed haar fronsen, geweten dat hij er naast zat. 'East is that way, babe.' Vertelde ze hem lachend, gewezen naar het oosten.
Het was toen pas dat ze het gevoel kreeg dat ze iets miste, iets wat ze al meer dan een week buiten haar bereik had. Een verslaving die ze niet op wilde geven. 'You got a bash, mate? I'm dyin' to smoke again.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In zijn eigen concentratie verloren, liet hij zijn hoofd naar beneden zakken, zijn denkbeelden niet meer kunnen onderscheiden van de daadwerkelijke behulpzame die zich ergens diep verstopt bevonden. Zijn handen werden automatisch zijn punt van aandacht. Pijn golfde er al die tijd doorheen, de steken zozeer irritant ervaren dat hij ze niet langer negeren kon. Zijn huid zag paars aan, gezwollen gewrichten rond de plaatsen die hij benut had om zichzelf uit de grip van het touw te loodsen. De hoeveelheid kracht die hij erop had gezet had de kneuzingen amper goed gedaan; aan een van de twee kanten leken zijn botten van plaats verschoven te zijn, althans, lichtelijk.
"We're not lost." Met onverschilligheid geschreven op zijn gelaat, greep hij met zijn linkerhand naar de desbetreffende plek. Zijn overige vingers klemde hij rondom zijn duim. Zijn kaken waren wederom op elkaar geklemd geweest, geen geluid meer uit zijn mond laten komen zodat ze geen ongewilde attentie zouden trekken. Het bleek desondanks een machteloze poging, want zodra hij zijn duim terug in de kom wilde zetten, kon hij een grom van pijn die ontglipte niet tegenhouden. Zijn gezicht betrok voor het ogenblik dat de steken terugkeerden voordat de pijn wegtrok, niet afgeweken van het aanzicht op zijn hand, maar eerder het ijverig bekeken voor de verzekering dat hij het goed gedaan had. "We're just.. disoriëntated," vervolgde hij zijn uitspraak, de zelfverzekerdheid uitgestraald door het geloof dat hij het bij het goede eind had.
Nonchalant sloeg hij zijn armen over elkaar. "East, that way? Nah, I'm not buyin' that bullshit." Haar gelach beantwoordde hij met een strakke blik, waarna hij nog een laatste keer rondkeek. Geen enkele ervaringen had hij eerder opgedaan over het kompas maar hij wist wel welke richting welke was, of niet soms?
Hij schudde even zijn hoofd, zich gewend naar de grond onder zijn voeten, waarop hij zijn hand in zijn broekzak stak. Dat de vraag uit haar mond kwam kon hij amper geloven, het nog precies herinnerd hoe ze hem er altijd woedend op aansprak wanneer hij een sigaret wilde roken. De zin ontbrak afgezien daarvan om er een discussie over te beginnen. Hij trof een halfleeg pakje aan dat hij in zijn bezit had, een aansteker erbij aangetroffen die hij haar beide toegooide met de denkwijze dat ze het hem zo niet kwalijk nemen kon als hij er na haar ook een opsteken zou.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Met gefronste wenkbrauwen bekeek ze wat hij deed. Een pijnlijk aanzicht was het, en aan hem te horen was het ook niet prettig. Was dit wat hij had overgehouden aan hun ontsnapping? En toch had hij haar op zijn rug gedragen. De gedachte bracht een schuldgevoel met zich mee, ze had zelf moeten lopen, dan was zijn pijn nu minder geweest. Ze keek van hem weg, niet willen toekijken hoe hij pijn leed. Zijn uitspraak was echter genoeg om haar aandacht weer terug te krijgen. 'I'm just gonna see that as a joke.' Murmelde ze, haar hoofd geschud. Het was te duidelijk dat hij niet wist waar ze waren en toch probeerde hij haar anders wijs te maken. 'Good one.'
Vragend bekeek ze hem, gezien hoe hij er stond, zo zeker van zijn eigen woorden en toch zat hij er zo ver naast. 'Do you even know what that word means? 'Cuz it don't look like it.' De manier waarop hij zijn armen over elkaar sloeg deed haar denken aan een kind dat erop stond dat hij gelijk had en niets anders wilde horen. 'Look macho, let me explain it to you.' Haar mompelende toon vertelde genoeg over haar motivatie om hem uit te leggen hoe richtingen werkten. 'The sun' settin', see? It rises in the east and sets in the west. That's west, opposite to that is east, so east is that way.' Opnieuw gewezen in de richting die ze net ook aan hem toonde. 'What you're pointing at is south. Stop being stubborn, I don't wanna be stuck in the woods.' Ze had een vermoeden dat hij het niet op zou vatten zoals ze het bedoelde en haar woorden zodanig zou verdraaien dat het leek alsof ze hem zag als een klein kind. Maar het was het waard, ze wilde weg uit het bos en weg uit de buurt van het gebouw.
'What the hell are you shakin' your head for? Did I say some'n wrong?' Het kwam er chagrijniger uit dan dat ze bedoelde. Al leek het in haar ogen alsof hij teleurstelling uitte bij het horen van haar vraag. Het pakje en de aansteker ving ze op, hem aangekeken met een opgetrokken wenkbrauw. 'I knew it.' Ze stak een sigaret op, waarna ze het pakje in haar eigen broekzak stopte en de aansteker naar hem terug gooide. Ze was duidelijk geweest in haar mening over zijn verslaving, en ze was dan okk niet van plan om deze te veranderen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hijzelf was degene geweest wie de auto had geparkeerd tijdens zijn route naar het gebouw. Het stond nog precies in zijn geheugen gegrift waar hij het voertuig achter gelaten had, de vele bomen weerspiegeld op de glanzende lak aan de rechterzijde van de Mustang. Hij stond geparkeerd op een stuk of 7 meter van de weg af, licht verborgen voor voorbijgangers door takken en bloed, doch stond het niet ver weg van de achterzijde van het bos. Haar betweterigheid deed hem door deze reden ontstemd voelen omdat ze hem behandelde als een idioot terwijl hij de weg naar het pand geheel individueel gevonden had. "I know what I'm sayin'." Hij liet zich steunen tegen een van de boomstammen, haar arm gevolgd met zijn ogen in de richting die ze aanwees. "Look, you wanna lead the way, go ahead. But don't you go blame it all on me if we don't make it to the car before dark." Hij mocht dan wel beïnvloed worden door zijn eigenwijze karakter, datzelfde gold voor haar.
Haar humeurige opkomst beantwoordde hij door te rollen met zijn ogen. Hij had haar haar zin gegeven waardoor het niet helemaal samenviel waarom ze precies uit het niets zo geïrriteerd deed, maar vragen ernaar kwam voor geen ogenblik in hem op. Hij zou hun locatie koste wat het kost geheim houden in plaats van deze te verraden, hoeveel moeite het ook voor hem koste om geen opmerking naar haar te slingeren over haar bui. Tenminste, dat was hij van plan geweest voordat ze zichzelf als egoïst liet blijken en het pakje sigaretten in haar zak wegstak alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Geërgerd ving hij de aansteker op. “I don't care if you wanna spend this time bitchin' around, but you better give those back right now." Het feit dat hij zijn dodelijke blikken voor nu afgedwongen had, maakte er geen verandering in dat er wel aan hem te zien was dat kwaadheid naar boven kwam. Zijn geduld na de eerdere discussies van maanden geleden was na de eerste paar keer al opgeraakt. Hij duwde zich weg van het oppervlak achter zich, naar haar toegelopen waarna hij grimmig op haar neerkeek. "I never stuffed any food in your mouth when you refused to eat, so don't you play for saint. I didn't just save your ass so you could decide what the hell I can and can't do."

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Geïirriteerd, al was er vrij weinig van te merken als iemand het van haar gezicht af probeerde te lezen, keek ze op van de grond. Hij was nog even koppig als hoe ze hem herinnerde. Niets aan hem was veranderd behalve zijn uiterlijk, en het maakte de situatie niet beter. 'Obviously you don't.' Sprak ze kalm terug, oogcontact gemaakt met de jonge Rus. Ze bleef rustig, hoe graag ze ook tegen hem had willen schreeuwen. Ze had geleerd van haar fouten en wist dat als ook zij chagrijnig zou reageren, het alleen maar erger zou worden. 'Sure, but you gotta promise you'll follow, instead of going south like you're planning on doing.' Ze wist niet welke auto hij mee had of waar hij geparkeerd had, maar het weerhield haar er niet van om de weg te leiden.
Ondanks de open wonden die haar rug nog altijd markeerden, bleef ze tegen de boom aan leunen. Geen aanstalten gemaakt om weg te lopen of zijn richting te volgen. Als ze opweg moesten naar het oosten zouden ze niet ver komen door richting het zuiden te lopen. Rook kwam in kleine hoeveelheden uit haar mond, de sigaret tussen haar lippen laten rusten, of ze nou praatte of niet. Het gevoel van de ongezonde verslaving had ze gemist, het bijna twee weken moeten missen. Het was slecht voor haar, dat wist ze ook wel, maar het interesseerde haar niet meer.
Opnieuw keek ze op, gekeken naar het duidelijk kwade gezicht van de jongen. Een uitdagende grijns speelde op haar gezicht. 'You're not gettin em back.' Werd hem verteld. Nog altijd was er niets anders aan haar te zien dan kalmte. Het was zelfs haar niet duidelijk of ze kalm bleef om de situatie niet te laten escaleren of om hem te irriteren. De manier waarop hij op haar neerkeek was alsof hij haar zag als een kleuter. Ze haatte het als mensen haar zo bekeken, en toch was het niet genoeg om baar weer terug te duwen naar haar oude gewoontes. 'I dunno if you wanna get into a fight with me here, but it ain't a smart idea.' Rook verliet haar mond, onderwijl ze hem aan bleef kijken, niet geïntimideerd door de manier waarop hij op haar neer keek. 'We better get to the car.'

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Niks meer dan het ophalen van zijn schouders werden gebruikt om haar bevel nog aan te vullen of te veranderen. “Fine, I’ll follow.” Des te langer ze hier wachten zouden, des te groter de kans was dat zijn oom hun momentele plek had achterhaald. Hier blijven wachten tot het zover was zou niet alleen onnozel zijn, maar gewoonweg zelfmoord.
De beleefde tijden als individu hadden hem net als eerder kil gemaakt. De ijzigheid die hij van eerder nog kende was teruggekeerd in haar afwezigheid, gevormd door de opgedoken ervaringen van het verleden door de stilte om hem heen. Hij hoefde haar geen uitleg te geven over hoe hij haar afwezigheid opgevuld had. Of het haar aanstond mocht hem niet deren, gezien ze hem zelf verlaten had en het enigszins zelf veroorzaakt had dat hij terug was gevallen op gewoontes die ze hem afleren wilde. “If you really wanted to have something to say about that, you shouldn’t have left.” Hij had doorgehad dat een botte toon deze opmerking domineerde. Het was met opzet, iets wat hij niet tegenhouden kon net als de kwade blik zodra ze naar hem grijnsde. Vrijwel direct verloor hij zichzelf in de gebeurtenis die hij ten alle tijde van zich verdrongen had. Roekeloos greep hij de brandende sigaret van haar weg, deze tussen zijn eigen lippen gestoken zonder naar haar om te kijken voor haar reactie. Hij liep achteloos verder in de door haar aangewezen richting met het bekende gevoel van de rook die zijn longen vulde, een gevoel dat zijn razende bui een beetje liet vergaan voor rust.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Vragend keek ze hem aan, haarzelf afgevraagd wat er mis met hem was dat hij zo plotseling instemde. Ze was het niet van hem gewend. Hij was altijd koppig, ervan overtuigd dat hij alles beter wist dan haar. Waarom reageerde hij nu zo? Ze wist niet zeker en toch ging ze er niet op in, het was immers beter dan een argument om de richting. Het zou hen niet verder helpen en dat hadden ze gelukkig beiden door. Elke stilstaande seconde was immers meer risico.
Woede laten zien was alles behalve een prioriteit voor haar op het moment. De pijn van de open wonden was weer tot haar teruggekeerd, het was dan ook de reden dat ze wederom rechtop stond, weg van de boom waar ze eerder tegenaan leunde. Zijn woorden deden haar niets meer. Ze had hem verteld waarom ze weg was gegaan, en hij was immers naar haar teruggekeerd. 'Seems like you don't need me than.' Wat rook verliet haar mond, nog van dr sigaret die zo ruw bij haar vandaan werd gehaald. Alsof het haar niets deed pakte ze een nieuwe, deze tussen haar lippen gestoken. 'Got a light?' Hem vertellen wat hij moest doen ging haar niet helpen als ze hem van zijn verslaving af wilde helpen. Noch ging ze de sigaret bij hem weghalen. Ze had haar hoop gevestigd op een kille aanpak. Gedaan alsof zijn gezondheid haar niet interesseerde.
Zonder een woord uit te spreken over de richting liep ze met hem mee. Een onaangestoken sigaret tussen haar lippen. Rustig bleef ze naast hem lopen, geen teken van pijn aan hem vertoond, gewacht op een aansteker.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tot op dit punt had hij zich kalm voorgedaan over haar vertrek. Hij had zich dan wel ijzig opgesteld met een gelaatsuitdrukking als staal toen ze het gespreksonderwerp naar die ene nacht verschoven had, maar het was geen greintje van verdere emotie die aan hem ontsnapt was. Nu het op een van de oudere discussies uitdraaide was dat veranderd. Frustraties van toentertijd hadden zich vermengd met die die hij nog in zich verscholen had, dat wat ontstaan was toen hij met honderden vragen alleen achtergelaten was, maar waar hij het bestaan niet van af wist. Blijkbaar had hij zich anders geuit dan hoe hij zich eigenlijk voelde. Datgeen zwervend in zijn hoofd, inhaleerde hij wederom de rook, het vervolgens ruw weer uit zijn mond laten ontsnappen aan de lucht; een poging om wat stoom af te blazen, misschien.
Onbewogen door haar achterstand liep hij door, strak gericht op het aanzicht dat zich voor hem gevormd had tussen de stralen van de laaghangende zon. De behoefte aan het zoeken van contact was vergaan. Geen fractie had hij langs zijn schouder gekeken naar de blondine achter hem, er simpel vanuit gaande dat ze volgen zou als ze er weg wilde. Haar stem bevestigde dat. De vraag werd teruggekaatst met geen bedoelingen van excuses, gedomineerd door een toon die hij herkende als stangend. Zonder erbij stil te staan liep hij door, de stugheid van zijn houding afgestraald. Hij zou zich niet laten kennen en toegeven aan het commando, onderwijl zij zich kortzichtig tegenover hem gedroeg. Ze maakte hem belachelijk alsof het allemaal een kinderachtig spel voor haar was.

LadyStardust
Youtube ster

LadyStardust schreef:
Geen reactie werd er uitgebracht op haar verzoek. Niets leek hij te doen om ook maar aan te tonen dat hij nog doorhad dat ze bestond. Hoe het haar vroeger chagrijnig had gemaakt, liet het haar nu koud. Als hij het zo wilde spelen, dan kon hij het zo krijgen. Stil bleef ze naast hem lopen, hem niet langer aangekeken of ook maar een woord tegen hem uitgebracht. Haar ogen had ze gericht op wat zich voor haar bevond, hier enkel bomen gezien, al was dat voldoende om haar ervan te weerhouden haar gezicht weer zijn kant op te draaien.
De onaangestoken sigaret hing nog al die tijd tussen haar lippen en na enkele minuten begon het haar te irriteren. De aansteker van hem pakken was geen optie, dus trok ze ruw zijn brandende sigaret bij hem weg, om daarmee haar eigen aan te steken. Gedreven door haar wil om een discussie te vermijden, gaf ze hem zijn sigaret terug, enkel aangetoont dat zijn gezondheid haar niet langer interesseerde. Waar ze eerst haar best deed om hem van zijn ongezonde gewoonte af te helpen, was ze er nu wel klaar mee. Hij wist haar mening, en het had geen nut om het nog duidelijker te maken.
Het gevoel van de rook die haar longen vulde, trok haar aandacht weg bij de pijn die door haar lichaam ging bij elke stap die ze zette. Geen spoor was ervan te bekennen op haar gezicht, en haar wil om het hem te vertellen was ook ver te zoeken. Over haar rug voelde ze nog bloed stromen, van de diepe wonden die enkele uren geleden aangebracht waren. Prettig was het zeker niet, al was het niet genoeg om de Rus om hulp te vragen.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld