Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG ~ Lost Kingdom

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Hij beet zacht op haar lip door haar woorden en knikte langzaam. ‘Dat moet heel moeilijk voor je zijn geweest’, zei hij zacht en keek ernstig voor zich uit, terwijl hij dacht aan haar woorden. Hij vond het verschrikkelijk dat er zo om werd gegaan met mensen die krachten hadden.
Hij keek even naar het meisje toen ze sprak. ‘Ik vind dat je de dieren goed helpt’, zei hij. ‘En ik weet zeker dat als je op mensen zou oefenen, je daar ook beter in zou worden’,ging hij verder en hij hoopte dat ze het niet verkeerd op zou vatten want hij bedoelde het niet verkeerd.
Hij glimlachte even. ‘Dankjewel’, zei hij eerlijk en haalde een hand door zijn haren. Het zou leuker zijn om het samen te doen dus hij was blij dat ze akkoord ging. Wanneer hij een duik zou nemen,wist hij echter nog niet.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar het meisje en glimlachte even. ‘Dan zal ik het wel vaker doen’, zei hij toen en knikte bij zijn woorden. Hij vond het lief, op de één of andere manier.
Hij grijnsde toen ze dat vertelde. ‘Die instelling mag ik wel’, zei hij en sloeg zijn armen geamuseerd over elkaar. Het maakte hem wat geruster dat hij nu wist dat ze voor zichzelf kon zorgen maar toch wilde hij niet dat ze alleen was. Het kon erg eenzaam zijn, zo alleen. ‘Maar doe wel voorzichtig, oké?’, zei hij daarna en keek weer serieus.
Met een knikje glimlachte hij en aaide langzaam het konijntje. Hij was zacht en warm en dat vond Viggo wel fijn. Het was niet elke dag dat hij een konijn aaide. Hij keek op van het konijntje door haar woorden en dacht even na. ‘Het is een lang verhaal, eigenlijk’, zei hij eerlijk. ‘Ik ben niet zo zeer op zoek naar mede-dorpelingen, ook al heb ik dat idee wel altijd in mijn achterhoofd gehouden’, ging hij verder. ‘Ik ben eigenlijk op zoek naar een plaats die mij doet denken aan het koninkrijk. Ik weet niet waarom, maar ik heb me nooit kunnen hechten in de plaatsen waar mijn familie en ik zijn gaan wonen na de verwoesting van het koninkrijk. Daarom heb ik 10 jaar terug besloten om rond te gaan trekken, op zoek naar een plek wat mij de rust zou geven die ik al jaren zoek’, zei hij daarna en zweeg even. ‘Maar ik heb het helaas nog
niet gevonden’, zei hij zacht en hij keek naar de bomen voor hen. Hij keek daarna weer terug naar het meisje. ‘Ik heb van alles meegemaakt, zowel voordat ik ging reizen als daarna maar ik weet niet of je zin hebt in al die verhalen’, grinnikte hij. Hij praatte niet graag over zichzelf.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

"Dat was het inderdaad, maar ik kon gelukkig het, langzaam dat wel, laten gaan." zei ik. "Ze is altijd bij me." zei ik en haalde een ketting tevoorschijn. "Deze had ik van haar gehad voordat ze er op moest." zei ik en keek er even naar.
"Wie wilt er nou geholpen worden? Niemand." zei ik en keek hem aan. "Je hebt nooit zo'n heksenjacht mee gemaakt, het is echt niet leuk.." zei ik en zuchtte.
Kort knikte ik als hij mij bedankte. "Graag gedaan." zei ik dan met een glimlach. Om eerlijk te zijn, had ik nu wel zin in om te zwemmen. Hij zat nu toch met het konijntje. Het zag er lief uit. Daarnet was die nog een grote zwarte wolf, en nu zit die gewoon met een klein schattig konijntje op zijn schoot.
Even grinnikte ik als hij zijn armen over elkaar deed. Mijn hand hield ik even kort voor mijn mond tot hij begon te vertellen. Eerst instantie dat het niet veel boeiend was. Ik knikte op zijn verhaal en luisterde verder, tot hij 10 jaar geleden omhoog haalde. Toen was ik 14, en voor de zoveelste keer van dorp veranderd. "Dat is nooit fijn om niet je plek te vinden." zei ik en glimlachte klein. "Ik ben in de periode ook van heel wat dorpen veranderd. Dit dorp was de 7de geloof ik, kan meer zijn. Ben de tel kwijt geraakt inmiddels." zei ik. "En hier wonen we net 2 jaar, of korter. Het lijkt langer en nu gebeurde dit." zei ik; Even schudde ik mijn hoofd. "Als je het niet wilt vertellen, snap ik dat." zei ik en stond dan op waarna ik richting het meer toe liep. Kort keek ik even om naar hem, maar liep al snel het water in tot mijn middel. Dit voelde zo fijn. De stof van mijn jurk voelde ik rond mijn benen drijven. Mijn armen hield ik langs mijn lichaam en sloot even mijn ogen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo keek naar de ketting en knikte. ‘Daar ben ik blij om’, zei hij. Hij vond haar een sterk persoon. Ze had al zoveel meegemaakt en toch bleef ze sterk. Het was bewonderend. Hij haalde daarna zijn schouders op. ‘Misschien zou je mensen kunnen helpen bij een arts? Maar dat zou natuurlijk veel aandacht trekken’, zei hij en wreef over zijn kin. ‘Dat klopt. Ik heb alleen maar verhalen gehoord. Die verhalen zijn verschrikkelijk’, zei hij wat zachter terug. Onderweg had hij vaak verhalen erover gehoord en ze waren huiveringwekkend.
Hij glimlachte even en aaide het konijntje langzaam. Hij keek daarna weer even naar Linnea. Hij pakte voorzichtig het konijntje op en legde het tussen hen in. Hij kon niet zo goed overweg met kleine dieren,ook al vond hij ze wel lief.
Hij zweeg even en knikte langzaam. ‘Daar ben ik het mee eens’, zei hij en wreef over zijn handen. Hij keek met sympathie naar het meisje. ‘Dat is ook echt niet leuk’, zei hij zacht. Hij had medelijden met haar.
Hij grinnikte zacht. ‘Ik wil het je gerust vertellen, dat vind ik geen probleem. Maar het kan zijn dat je het niet interessant zou vinden en ik wil jou niet vervelen’, zei hij terug en grijnsde.Het maakte hem niet uit, hij had genoeg te vertellen want hij had genoeg meegemaakt.
Hij volgde haar bewegingen en kwam overeind. Hij ging achter haar aan en stapte het water in. Hij ging verder het water in. Het water voelde extra koud tegen zijn warme lichaam maar het boeide hem niet zoveel.Het was alweer een tijdje geleden dat hij voor het laatst had gezwommen en het voelde goed. Hij dook onderwater en kwam al snel weer naar boven, waarna hij zijn haren uit zijn gezicht veegde.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea:

Even schudde ik mijn hoofd. "Ik was wel geinteresseerd in het helpen van artsen, alleen ze wilde liever iemand die echt ervaring had." zei ik. Overal had ik wel geprobeerd om te gaan werken, maar tevergeefs.
Als hij over zijn kin wreef, keek ik naar de grond tot hij wat zei en keek ik weer naar hem op. "Veel mensen trekken te snel conclusies." zuchtte ik dan. "Maar zo is het nou eenmaal." zei ik en trok mijn schouders op.
Hij zette niet veel later het konijntje tussen ons neer en ik glimlachte. Aaide even het diertje en keek weer op. "Ik hoop snel dat je wat vind." zei ik met een glimlach. Ik moest zelf ook wat zoeken, maar voor nu was ik hier prima op mijn plek.
"Als je wilt, mag het, ik heb verder toch niets te doen." grinnikte ik maar was daarna op gestaan en naar het meer toegelopen. Daar bleef ik tot mijn middel staan en ging met mijn handen door het water. Hij kwam ook niet veel later het water in achter mij aan. Kort keek ik over mijn schouder naar hem, maar hij liep al snel voorbij mij en dook dan niet veel later onder water. Ik glimlachte en boog om een waterbloem te plukken.
Een paar tellen later kwam hij omhoog en grinnikte ik. "En, hoe voelt het?" vroeg ik dan met een glimlach. De bloem stak ik ondertussen in mijn vlecht en bleef naar hem kijken. Door dat het water zijn kleding nat had gemaakt, plakte het aan zijn lichaam was. Snel keek ik weg en beet op mijn lip. De laatste keer dat ik zo iets had gezien, was toen dat er een nood bui was en een aantal jongens nog buiten liepen, doorweekt van de regen, maar toch gingen ze door.
Het was normaal dat meiden fantaseerde, maar Viggo daar in tegen, was hij veel gespierder dan de jongens van het dorp. Ik draaide mij om en wreef over mijn arm. Wat was dit? Ik ken hem maar net en nu al had ik dit gevoel.
Om eerlijk te zijn, had ik het al vanaf het moment dat hij zich had veranderd van wolf naar zijn mensen gedaante. Maar alles voelde gewoon zo vertrouwd aan

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
De jongen knikte. ‘Jammer’, zei hij zacht. Hij meende het ook. Het leek hem zwaar om weinig contact te hebben met anderen, ook al was hij zelf een einzelgänger.
Hij knikte nogmaals toen hij haar woorden hoorde. ‘Daar ben ik het mee eens. Helaas is dat wel zo’, zei hij en keek even van haar weg, naar het gras. ‘Maar daardoor moeten wel heel veelmensen lijden’, zei hij daarna en hij keek weer naar het meisje.
Een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Dankjewel’, zei hij gemeend. ‘Ik hoop het ook’, zei hij daarna en haalde een hand door zijn haren.
‘Gelukkig maar want ik wil het wel’, zei hij met een zachte grinnik en was daarna het water ingedoken. Hij liet het water langs zijn handen glijden en keek daarna even naar het meisje en glimlachte.
Hij grijnsde even en wreef het water van zijn gezicht. ‘Het voelt goed, het is al weer even geleden dat ik heb gezwommen’, antwoordde hij eerlijk. Meestal waste hij zich wel in meren maar bleef dan aan de kant. Het had vooral te maken met het vuursturen maar verder trok het zwemmen hem niet echt. Hij was meer van de drogere en warmere plaatsen.
Hij merkte dat het meisje naar hem keek waardoor hij terug naar haar keek. Hij knipoogde en grinnikte daarna weer zacht. ‘I hope you like what you see’, zei hij daarna met een glimlach. Hij was er niet aan gewend dat een meisje naar hem keek. Hij was maar gewoon zichzelf, er was niets speciaals aan hem aan, vond hij tenminste. Goed, iemand die gen krachten had zou hem wel speciaal vinden maar dat was nu niet belangrijk.
Hij wreef in zijn handen. Hij begon het al iets kouder te krijgen maar hij schonk er verder geen aandacht aan. Het was geen ramp en dit was iets dat hij niet vaak deed, dus hij zou er niet moeilijk overgaan doen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea

Ik probeerde niet te lang te kijken dus ik besloot maar verder het water in te lopen tot het een stuk dieper werd. Kort keek ik om naar hem waarna ik snel het water in dook en richting het diepste gedeelte zwom. Iets in mij zei dat ik wat van de bodem moest halen voor hem. Iets wat van hem was? Ik wist het niet precies, maar het klonk ook best raar. Maar het kon van zijn voor ouders geweest zijn. Lang kon ik mijn adem in houden waardoor het even duurde voordat ik boven kwam. Want ik kon het ook niet zo vinden. Na zeker een paar minuten gezocht te hebben. had ik het eindelijk gevonden hoe het werd omgeschreven in mijn hoofd. Ik pakte het amulet en hield deze voor mij.
Het amulet lag redelijk diep verborgen tussen de items die er lagen. Met mijn duim veegde ik de modder er af. Ik trok een bedenkelijk gezicht. Maar dan werden mijn ogen groot. Deze had ik ooit is in een droom gehad. Door deze ontdekking, opende ik mijn mond van schrik waardoor het even leek alsof ik verdronk omdat er heel wat bellen naar boven kwamen.
Dan zette ik mij maar snel af om terug naar boven te gaan. Eenmaal weel boven, zag ik Viggo niet. "Viggo?" vroeg ik en draaide rond. Waar was hij?! Dan schoot het mij te binnen, daarnet had ik natuurlijk flink wat bellen uit mijn mond gelaten en dook weer onder water om hem daar te zoeken. Mijn zicht was vrij normaal onder water, niks zag ik wazig.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo volgde haar met zijn ogen en zag hoe ze het water in dook. Hij had zelf niet veel zin om achter haar aan te gaan dus bleef hij boven. Hij zwom een paar baantjes en dreef even op zijn rug, waarbij hij naar de lucht keek. Hij was blij dat hij Linnea had ontmoet. Ze was aardig en hij had zo het gevoel dat hij minder alleen was.
Hij draaide zich om en wilde nog een paar baantjes zwemmen, toen hij de bellen zag. Hij fronste. Het had voor zijn doen al even geduurd nadat hij haar voor het laatst had gezien en hij begon zich zorgen te maken om het meisje. Misschien was er wel iets gebeurd, dat kon gerust. Hij haalde diep adem en dook toen ook onderwater.
Het was voor hem moeilijk om onder water te zien. Het was troebel maar dat liet hij niet in de weg staan. Hij was bang dat er iets mis was en dat het meisje aan het verdrinken was en dat wilde hij voorkomen.
Hij kwam op de bodem terecht en fronste toen hij het meisje niet zag. Hij voelde om zich heen. Er lagen allerlei spullen, dat voelde hij wel. Maar geen Linnea. Hij draaide een paar keer en zwom verder, misschien was ze daar.
Daar was ze ook niet. Hij begon lichtelijk in paniek te raken en merkte dat hij zo weer naar boven moest. Toch ging hij verder. Ze moest hier toch ergens zijn? Hij begon tussen de spullen te kijken. Misschien was ze bedolven geraakt onder de spullen. Het klonk misschien stom, maar het kon op zich wel.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea

Terwijl ik zocht naar Viggo, schoot ik wel lichtelijk in paniek. Straks had hij zijn hoofd ergens tegen aan gestoten, want het was redelijk troebel het meer nu. Soms was het zo helder dat je gewoon de bodem kon zien vanaf de kant.
Ik kwam uiteindelijk omhoog, eenmaal boven, merkte ik dat er beweging was in het midden van het meer, omdat er van alles omhoog kwam. Meteen dook ik weer naar benden en gelukkig zag ik hem daar tussen de spullen wroeten. Ik zwom snel haar hem toe en legde mijn hand op zijn schouder. Hopelijk schrok hij niet. Ik wenkte, als hij om keek, dat we naar boven moesten. Daarna zwom ik rustig naar boven en wachtte rustig op hem.
Maar al snel zwom ik richting de oever, want ik merkte nu wel dat de jurk redelijk zwaar begon te worden nu ik zo lang in het water was en een paar keer was gaan duiken. Bij de kant aan gekomen, ging ik zitten. Het amulet legde ik naast mij en kneep mijn haren alvast uit terwijl ik rustig op hem wachtte.
Nog steeds wist ik niet waarom ik het amulet moest pakken, maar iets zei mij dat ik die moest geven aan hem.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo trok een paar spullen van de bodem en fronste toen hij het meisje daar ook niet zag. Hij vond het maar vreemd. Ze moest hier toch ergens zijn?
Hij voelde een hand op zijn schouder en hij draaide zich om. Hij was blij om het meisje te zien want hij maakte zich al zorgen om haar. Hij knikte toen hij begreep wat ze bedoelde en zwom achter haar aan naar boven toe. Toen hij eenmaal boven was haalde hij een paar keer diep adem en veegde een paar verdwaalde haren uit zijn gezicht.
Even keek hij om zich heen om te zien waar het meisje heen was gegaan en vond haar op de kant van het meer. Hij dook weer onder water en zwom naar het meisje toe, waarna hij tevoorschijn kwam bij de kant.Hij ging naast haar zitten en glimlachte even. ‘Ik maakte me al zorgen’, zei hij eerlijk. ‘Ik dacht dat je in de problemen was geraakt’,
Hij keek naar het meisje en fronste toen hij iets naast haar zag liggen. ‘Wat is dat?’, vroeg hij nieuwsgierig. Hij kon niet helemaal precies zien wat het was en daarom schoof hij wat meer naar haar toe om beter te zien wat het was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea

Gelukkig kwam die ook gelijk naar boven en kwam niet veel later naast mij zitten. Ik glimlachte even als hij bezorgt was. "Oh, nee. Er is niks gebeurd." zei ik en zette mijn handen op mijn schoot. Als hij dan vroeg wat er naast mij lag. "Oh, dat. Een amulet geloof ik." zei ik en keek hem aan. Dan pakte ik de amulet en hield hem voor me. "Iets zei mij dat dit van je voor ouders geweest is." zei ik dan en keek hem aan. De amulet legde ik dan op zijn been neer. Want ik wist niet wat ik er verder mee moest. Mijn schouders haalde ik op en keek hem nog even aan. Maar al snel keek ik weer weg en haalde even diep adem.
Nog steeds wist ik niet wat ik moest gaan doen. Ik had nog geen plek om heen te gaan. Ja oke, hier. Maar ik kon niet voor eeuwig hier blijven? Zou hij het erg vinden als ik met hem mee reisde? Maar straks ging het fout.
Snel schudde ik deze gedachten weg en wreef even over mijn arm. Zo moest ik niet gaan denken. Hij was blij dat die iemand van het zelfde koninkrijk had gevonden na al deze jaren. "Ik ga wat eten zoeken." zei ik dan en stond op, kneep nog even mijn jurk uit en begon richting de struiken te lopen die hier en daar stonden met blauwe bessen.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo knikte met een kleine glimlach door haar woorden. ‘Gelukkig maar, ik maakte me al zorgen’, zei hij zacht terug. Hij gaf om haar, ook al zou hij dat niet zo snel toegeven.
Hij fronste daarna en keek naar het amulet, waarna hij het oppakte. Hij bekeek het goed en zijn ogen werden groter. Hij had het ergens eerder gezien maar hij wist niet waar.. Hij keek op toen hij de stem van het meisje hoorde en knikte. ‘Als je me nodig hebt, ik ben hier’, zei hij terug en keek weer naar het amulet. Het zag er zo bekend uit maar hij snapte niet waarom.
Hij kwam overeind en pakte zijn rugzak, waarna hij weer ging zitten. Hij haalde er een paar spullen uit totdat hij had gevonden wat hij zocht. Hij pakte een pakketje met foto’s en ging ze één voor één bij langs. Hij stopte toen hij een foto had gevonden en met licht trillende handen legde hij het amulet naast de foto. Een glimlach kwam op zijn gezicht. Hij had het gevonden. Nu snapte hij waarom het zo bekend voor hem was.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea

"Het kan zijn, dat je enkele bubbels zag, dat kwam omdat ik wat weg haalde." glimlachte ik en liep dus daarna naar de bosjes.
rustig was ik bezig met plukken en keek even om naar Viggo die druk bezig was met zoeken ergens naar. Ik keek dan weer naar de struik en plukte nog wat tot mijn handen vol waren. Rustig liep ik terug en knielde weer naast hem neer. "Iets gevonden?" vroeg ik als ik alles naast hem zag liggen uit zijn tas. De bessen legde ik in mijn schoot en begon zelf al wat te eten. Toch kon ik het niet laten om toch mijn ogen over de foto's en het amulet te laten glijden. Als ik dan enkele dingen zag wat op elkaar leken, keek ik hem aan. "Is dat?" vroeg ik en bleef hem aan kijken.
Snel stopte ik wat bessen in mijn mond om niet nog iets te gaan zeggen en bleef hem aan kijken, wachtend op een antwoord.
Want als het was, dan kon er meer daar beneden liggen van zijn voorouders.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo knikte. ‘Klinkt logisch. Ik wist niet wat je aan het doen was dus ik ging van het ergste uit’, zei hij terug met een verlegen glimlach.
Hij keek op toen hij het meisje weer hoorde en knikte nogmaals. ‘Ja’, zei hij en liet haar de foto zien en de amulet. ‘Die amulet is van mijn oma geweest’, zei hij en wees naar de vrouw op de foto die dezelfde amulet droeg. ‘Dat is haar. De amulet kwam me al zo bekend voor. Nu weet ik waarom’, zei hij met een glimlach. ‘Ik dacht dat we die kwijt waren geraakt tijdens de verhuizing’,
zei hij toen zacht en keek naar het meer. ‘Ik denk dat iemand van mijn familieleden het in dit meer heeft gegooid en toen een wens heeft gedaan. Ik weet alleen niet wie’,
Hij keek daarna naar het meisje en hij glimlachte. Zonder na te denken sloeg hij zijn armen om haar heen. ‘Dankjewel. Ik ben je erg dankbaar’, zei hij gemeend en liet haar al snel weer los. Hij wilde haar niet ongemakkelijk laten voelen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Linnea

"Dat moet je niet zo snel gaan denken." zei ik en grinnikte even. Als hij dan de foto's laat zien glimlachte ik. Het was leuk om de foto's te zien, alleen keek ik even weg. Ik had geen foto's of andere herinneringen van mijn ouders. Zeker niet van mijn moeder. Dus ik moet toegeven dat ik best jaloers daar op was. Maar hij had ook zijn ouders verloren. Ongemerkt zuchtte ik even, maar glimlachte alweer snel als hij mij bedankte. "Graag gedaan." zei ik, maar schrok even toen hij opeens een knuffel gaf. Voor een korte tijd verstijfde ik even, maar al snel verminderde dat en ontspande ik weer tot hij los liet. Even glimlachte ik terug en hield wat bessen naar hem uit.
Zo zaten we nog even tot het redelijk stil viel tussen ons. "Ehm Viggo." begon ik dan na een lange stilte. "Ik-ik heb besloten, tenminste als je het niet erg vind, om met jou mee te reizen." zei ik dan en keek hem aan. "Maar je moet het zeggen als je dat liever niet hebt als je liever alleen reist." zei ik dan.

Anoniem
Internationale ster

GhostBC schreef:
Viggo grinnikte zacht. ‘Dat weet ik maar toch doe ik het’, glimlachte hij. Hij was blij dat hij haar ontmoet had. Ze was lief.
Hij knikte en stopte de foto’s in de rugzak. Hij hield het amulet goed bij zich. Hij zou het nu zeker niet uit zijn oog verliezen. Het was belangrijk voor hem. Hij nam een paar bessen aan van het meisje en at ze langzaam op, waarna hij haar bedankte voor de bessen. Hij keek een tijd lang naar de amulet en keek op toen hij het meisje hoorde. Hij vestigde zijn aandacht op het meisje en langzaam kwam er weer een glimlach op zijn gezicht. ‘Ik vind het helemaal niet erg als je met me meereist, ik vind het juist leuk!’, zei hij vrolijk en knikte. ‘Ik wil heel graag dat je met me mee gaat’, zei hij toen ietwat verlegen en
glimlachte weer.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld