Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.

Klik hier om een gratis account aan te maken en ik leg je uit hoe jij je eerste fans en popdollars verdient.

Forum

Startalk

Blog statistieken

Vrienden beheer

Facebook vrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald.

Forum

ORPG < Virtual Popstar

ORPG | ft. Traveller

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De manier waarop Adriana zich van de stoel afduwde en op Tig afwandelde, was de werkwijze die hij graag had willen zien. Ze speelde in op zijn emoties, op de verlangens van elke man, enkel en alleen al door haar woorden zodanig uit te spreken dat het lastig zou zijn voor Trager om te verdragen. Grijnzend keek hij toe hoe ze een mesje tevoorschijn haalde uit haar tas. Het duurde niet lang voor hij deze al op Tig's keel zag staan, haar lichaam achter hem om zijn gestalte heen gedrapeerd, de hitte van haar adem hoogstwaarschijnlijk nog tegen zijn nekvel kaatsend met elke klank die ze uitbracht.
De rest verliep daarentegen niet zoals plan. Vanachter Tig zag hij zijn medebendeleden onrustig worden; een enkeling greep in een raas naar de deur, enkel om erachter te komen dat deze al door Cristian gebarricadeerd was. Dit was sneller dan hij had gehoopt te zien.
Een grimmige uitdrukking speelde zich af op zijn gelaat. Hij greens nog een enkele keer feilloos, voor hij zich weer staande bracht. Het wapen nog altijd in zijn handpalm geklemd om deze geladen en wel met zich mee te dragen. "Who wants to go first?" vroeg hij ze, een duistere ondertoon laten klinken die hen allen wakker leek te schudden. Nog geen paar seconden later zag hij een van de drie op hem af stormen.
Hardhandig haalde hij zijn vuist naar hem uit, eentje die Cristian ontweek om vervolgens met zijn arm een harde tik tegen zijn keel uit te delen. Happend naar adem zag hij de man achteruit strompelen.
"That all you got, comrade?" Spottend kneep hij zijn ogen even samen. Hij draaide met zijn grip op de trekker het pistool een cirkel rond, deze nadien stevig in zijn handpalm terug laten vallen om zich voor te bereiden op zijn volgende tegenstander. Bij het tweede bendelid die hem had willen aanvallen, wist hij na een paar klappen wederom de overhand te krijgen en hem op de grond te werken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij echter nog een derde verschijnen, geheel onverwachts, makend dat hij genadeloos een schot afvuurde. De kogel zag Cristian terechtkomen in zijn knieschijf; strompelend en kreunend van de pijn zag hij hem achteruit deinzen.
Zijn eerste slachtoffer leek aanstalten te maken om weer op hem af te stappen, maar voor hij ook maar een meter verstreken had, richtte Cristian al grijnzend het pistool op hem. In alle rust had hij deze herladen om over te brengen dat het menens was.
"Already changed your mind now, Trager?" kaatste hij over zijn schouder naar de man terug. "Or should I let Adriana have some more fun with you? I'm sure she won't mind.."

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Tot haar grote schrik gebeurden er niet veel later allerlei dingen die zij doodeng vond, maar ze mocht haar angsten absoluut niet laten zien. Dan was het klaar en dan zou niemand haar meer serieus nemen. Desondanks stond ze te trillen op haar benen en voor even keek ze Cristian aan. Hij had echter geen aandacht voor haar en daar was ze blij om, want ze wist zeker dat ze doodsangsten uitstraalde als je haar aankeek. Om eerlijk te zijn was ze zelfs een beetje angstig voor Cristian. Hij had een geladen pistool vast die hij ook gemakkelijk op haar kon gebruiken. Niemand die er ooit achter zou komen wat er gebeurd was. Het liefst rende ze nu zelf ook hard weg, maar dan wist ze zeker dat er iets ergs zou gaan gebeuren. Voor nu wist ze immers al te veel en ze wist vrijwel zeker dat ze niet zomaar weg kon lopen. Ze wist nu deze namen en een beetje wat er aan de hand was en die enge man waar ze in eerste instantie mee had gesproken zou niet blij zijn als ze nu ineens ermee zou kappen. Dat wist ze zeker.
Hij gebruikte het pistool en aangezien ze dat niet helemaal aan zag komen schrok ze. Hierdoor kon ze haar hand niet stil houden wat ervoor zorgde dat het vlijmscherpe mes in zijn keel sneed, waardoor er direct bloed vloeide. Ze wist dat het mes niet diep genoeg was gegaan om echte schade aan te richten, maar toch schrok ze hier ook van. Er kwam aardig wat bloed uit en al snel zat ook haar hand onder zijn bloed. Dat vond ze niet alleen heel erg eng, maar ook nog eens heel erg vies. In haar hoofd raakte ze volledig in paniek, maar dit durfde ze ook niet aan Cristian laten merken. Als hij dat door zou hebben was het ook afgelopen en zou ze een hele grote mond krijgen.
"Yes! It's play time!" probeerde ze nu een beetje opgewekt te zeggen, waarna ze voor Tig op de tafel ging zitten. Nu pas kon ze zien hoe diep het mes zijn keel had binnengedrongen en tot haar opluchting viel dit nog mee. Desondanks bloedde het aardig hard.
"This red color would look so good on your face as well," zei ze met een glimlachje, waarna ze zachtjes met het mes over zijn gezicht 'streelde' zonder hem nog veel pijn te doen. Echter was haar hand natuurlijk bebloed en dus kwam er ook steeds wat meer bloed op zijn gezicht terecht. Vandaar dat ze het over die rode kleur had. Het feit dat ze zo dichtbij kwam vond ze misselijkmakend, maar het moest maar. "Unfortunately I won't ever get to experience some play time with you." Bij het uitspreken van deze zin maakte ze een kleine snee in zijn wang, waarna ze voelde hoe hij haar pols stevig vastpakte zodat ze hier niet mee door kon gaan. Opnieuw raakte ze in paniek, want zijn greep om haar pols heen was veel te sterk voor haar. Het deed zelfs een beetje pijn en ze had geen idee hoe ze ervoor kon zorgen dat hij haar los zou laten, want die kracht had ze gewoon niet.
Toen besefte ze dat ze vlak voor hem zat en ook nog eens hakken aan had. Daar kon ze wellicht wat mee. Vandaar dat ze hem direct in zijn area down there schopte met de punt van haar hak, waarbij hij haar inderdaad losliet en haar ondertussen flink begon uit te schelden. “Oops... Sorry!” grinnikte ze sarcastisch. Snel stond ze op en zette ze een stap opzij, zodat hij haar niet opnieuw ergens vast kon pakken. Dat vond ze toch wel eng.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had Adriana verrast met het hele gevecht. Dat was tenminste wat hij dacht op te merken, zodra hij weer haar kant opkeek. Veel meer had hij er echter niet meer uit op kunnen maken, vooraleer ze weer naar Tig had gekeken en haar rug naar hem toe had gedraaid. Een grote grijns stond op zijn gezicht toen hij eenmaal doorhad dat ze haar mes tegen Tig's keel had gezet.
"We've got all the time in the world, Trager," opperde hij ijzig. "And a whole lot of bullets and knives to make our time together extremely fun." Hij herlaadde zijn pistool en zette traagzaam een paar stappen dichterbij, het schouwspel aangezien dat Adriana met Tig aan het uitvoeren was. Hij had een hele andere aanpak van haar verwacht. Misschien omdat hij niet toe had willen geven dat ze behoorlijk wat in haar mars had, of op zijn minst wat ervaring had in haar omgang met bendes. Ze wist zeker haar zelfvertrouwen en felheid uit te stralen en te laten merken aan hun vriend, Tig. Hij was lichtelijk onder de indruk. Althans, voor die paar seconden dat hij het aandachtig bekeek. Het duurde niet lang voordat hij naast hen kwam staan en de taak van Adriana overnam, nadat ze nog een laatste trap in zijn kruis uit had gedeeld.
"So, Tig.. what's it gonna be?" Hij lachte naar hem en hief zijn pistool op, de loop hardhandig tegen de zijkant van zijn schedel aangeduwd. Een beweging die Tig voor een seconde op liet schrikken. Zijn zonet nog tevreden en zelfverzekerde blik veranderde plots in een wat zenuwachtigere, angstige gloed in zijn ogen. "Do you and your friends right there want to play a little game of Russian Roulette with a gun full of ammo?" opperde hij angstaanjagend. "Or do you take your losses and swear on your life to cut ties with those fucking Russians instead? I sure know what I'd pick.." Met het werpen van een blik op zijn maten, die allen nog bij lagen te komen van zijn aanval, had hij het antwoord al haast kunnen verwachten.
"I-I swear to dump our allience with the Russians. Y-You have my word." Hij zag Tig's gezicht vertrekken in de pijn toen hij de loop van het pistool nog wat harder tegen hem aandrukte. Een ingenomen grijns verscheen op Cristian's gezicht.
"Great. That wasn't so hard, now was it?" Hij schudde zijn hoofd en zette de veiligheidspal op zijn pistool, deze weer teruggestopt achter zijn broekriem. "But you better hold on to that deal right there, and don't deal with the Russians anymore. Don't let any of us catch you even in the eyesight of a Russian. Or else the bullet I put in your friends' knee, will be in your head and in every single person you care about. Got it?"
Gehaast geknik was alles dat hij nodig had gehad, om hun klus af te ronden. Met een gelaatsexpressie van kilte draaide hij zich om. "Let's go, Adriana." Hij wandelde in alle rust naar de deur en haalde de barricade weg, hierna nog een laatste glimp opgevangen van de man die hij neergeschoten had, om hem slechts een grijns terug te geven. "Walk it off."

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Nog nooit was ze zo opgelucht geweest met het feit dat Cristian dichtbij haar stond. Het gaf haar toch een iets veiliger gevoel, al wist ze zeker dat het hem ook niets boeide als Tig haar iets had aangedaan. Toch stond ze nu aan dezelfde kant als hem en dus voelde ze zich wat fijner. Ze vond deze hele situatie gewoon niet prettig en ze snapte ook niet waarom ze meteen zoiets moest doen, al deed hij het op zo'n ontspannen manier dat dit voor hem waarschijnlijk niet zoveel voorstelde. Ze was in ieder geval blij dat ze even haar mond kon houden en niets hoefde te doen, want hij begon te praten en zij hoefde alleen toe te kijken.
Een klein beetje onder de indruk bekeek ze het tafereel en hoe hij het inderdaad voor elkaar kreeg om deze creepy mannen bang te maken. Dat was haar waarschijnlijk nooit gelukt en ze wist nu ook zeker dat ze meteen haar spullen kon pakken. Zij kon toch nooit zo intimiderend worden?
Hij liep op een heel rustig tempo weg en voor heel even keek ze hem verbaasd aan. Hoe kon hij nu zo weglopen? Het leek alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Toch wilde ze hier geen seconde langer blijven en liep ze hem direct achterna. Ze zou hier echt niet in één ruimte met deze mannen blijven en ze wilde hier nu ook zo snel mogelijk weg.
Ze was opgelucht toen ze weer wat andere mensen zag, maar wilde het liefst zo snel mogelijk uit dit gebouw weg. Ze durfde het hem eigenlijk niet te vragen, maar besloot het toch te doen. "Can we please leave now?" Nu klonk ze wel als een echte angsthaas, dus misschien moest ze een smoes verzinnen met de reden waarom ze weg wilde. Echter wist ze niet wat hij in eerste instantie van plan was, want misschien wilde hij ook wel weg en dan was een smoes wellicht niet eens nodig. Ze wilde alleen niet eens wachten op een antwoord. Als hij hier wilde blijven, dan kon dat, maar dan zou zij wel buiten blijven wachten. Daar voelde ze zich al iets veiliger. Vandaar dat ze direct naar de uitgang toe liep.

Het duurde niet heel erg lang voor ze weer bij hem thuis waren aangekomen. In de auto had ze vrijwel niets gezegd, omdat ze heel erg in haar eigen gedachten was verzonken. Het feit dat ze wist dat hij een pistool bij zich droeg vond ze ook niet bepaald prettig. Het liefst gaf ze ook gewoon toe dat ze dit toch wel spannender vond dan dat ze van tevoren had verwacht, maar dan zou hij haar meteen belachelijk maken. In haar hoofd zat ze dus de hele tijd maar te malen hoe ze dit duidelijk moest maken. "I uh, I hope I didn't embarrass you or anything," besloot ze om te zeggen toen ze de voordeur achter haar had dicht gedaan. "And I'm sorry if I did." Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Ze klonk nu ontzettend onzeker en dat was iets wat ze totaal niet wilde laten blijken. Onzekerheid was ook niets voor haar, maar vanavond was een uitzondering. Deze kant van haar kende ze ook niet goed en dus was ze zelfs een beetje verward.
Ze wilde het er ook niet te lang over hebben. Het enige dat ze nu heel graag wilde was een douche nemen. Die man had haar aangeraakt en ze voelde zich heel erg vies. Bovendien had ze zijn bloed op haar handen en dat maakte haar helemaal misselijk. "And is it okay if I take a shower in a lil bit? I honestly feel disgusted."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze waren na de klus per direct naar zijn appartement teruggegaan. Al had hij aardig veel zin gehad in nog een biertje, wist hij ook dat het verstandig was geweest om de club te verlaten. Ze hadden net de eigenaar en zijn handlangers eigenhandig in elkaar geslagen en bedreigd; ze moesten niet verwachten om nog welkom te zijn in zijn pand voor die avond. Wellicht dat hij over een paar weken weer naar binnen kon lopen, wanneer het weer een beetje overgewaaid was.
Ook had hij wel gemerkt dat Adriana graag weg had gewild. Nog voor hij om zich heen had kunnen kijken in de menigte, had hij al opgemerkt hoe ze van hem weg beende naar de uitgang. Graag had hij haar nog langer laten wachten, maar ergens wist hij ook dat hij klaar was met deze avond en deze omgeving. Daarnaast hadden hun lange discussies hem vermoeid gemaakt. Het laatste waar hij zin in had, was om er nu nog een te starten; hij was moe, toe aan rust en slaap en allesbehalve bereid om zijn laatste beetje energie te gooien in een ruzie. Hij hield van klussen als deze maar wist ook dat hij nadien leeggezogen was van zijn kracht. Het vooruitzicht op hun autorit was al slaapverwekkend genoeg geweest.
Dus hadden ze de weg naar zijn huis voortgezet. De gehele autorit hadden ze in stilte doorgebracht, luisterend naar de zachte muziek van de radio op de achtergrond tot ze weer in het pand van zijn bende waren aangekomen. Hij was echter dankbaar voor het geluid van de muziek. Hij had zijn telefoon al de hele weg horen trillen, keer op keer opnieuw, maar had geen puf gehad om op te nemen. De naam van zijn vader had zijn lockscreen ingenomen, waardoor hij niet de haast voelde om de telefoon aan te nemen. Zeker niet met Adriana in de auto, die met alles meeluisteren kon. Hij zou zijn vader later wel weer terug bellen.
De weg naar zijn appartement zelf bleef het, op het getril van zijn telefoon na, ook ijzig stil. Iets wat hem niet echt deren kon, grofweg omdat hij in zijn gedachten al in zijn bed lag te slapen. Toch werd deze stilte weer verbroken zodra ze in zijn huis gestapt waren, met de excuses van Adriana. Een beetje fronsend keek hij over zijn schouder. "You did fine," mompelde hij lichtelijk afwezig. "So don't apologize." Hij had de woorden maar uit zijn mond laten komen, simpelweg zijn focus gehad op de zoveelste keer dat zijn mobiel begon te trillen. Het was met luid gezucht dat hij zich dan toch overgaf en de telefoon uit zijn zak haalde, om deze op te nemen.
Hij plofte neer op de bank, de telefoon naar zijn oor gebracht om deze er tegenaan te houden. Op haar laatste opmerking gaf hij haar een ongeïnteresseerd "Sure" als teken van goedkeuring.
De telefoon hoefde niet lang over te gaan voor hem om de stem van zijn vader weer te horen. Een beetje overvallen en geïrriteerd begon Cristian te spreken. "Padre, why did you call me so many times, I w-"
Het geluid op de achtergrond bracht hem echter tot stilte. Het gevloek, getier en gehuil dat hij dacht te horen begon met de minuut luider te worden, onderwijl hij het kabaal van de televisie dacht door de kamer te horen gaan. De trillende stem van zijn vader volgde, dat wat hem des te meer van zijn stuk bracht; hij had zijn vader nog nooit horen huilen of overstuur meegemaakt.
"Turn on the TV," was alles dat hij hem wist te vertellen. Luid schetterde zijn stem door de speakers van zijn telefoon. "Turn on your TV. Arabella-"
"Why do I have to turn on the TV?" Gefrustreerd schudde hij zijn hoofd, te erg van zijn stuk gebracht om zich iets te beseffen van wat zijn vader hem probeerde te vertellen. "Arabella? What do you mean, Arabella?"
Gehuil drong vervolgens tot hem door. "Maldición, Cristian, turn on your fucking TV!"

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Ze kreeg nauwelijks een reactie, wat ervoor zorgde dat zij zich direct ook niet meer druk maakte. Als het fout was zou ze het wel te horen krijgen en hij hield nu gewoon zijn mond. Dat zag ze dan ook als een teken dat ze gewoon kon gaan douchen zonder bang te hoeven zijn voor gezeik. Niet dat ze echt bang was, maar ze wilde gewoon niet nu al hiermee stoppen. Ze deed dit met een reden, want als het aan haarzelf lag was ze na vanavond weg geweest en had ze ervoor gezorgd dat ze nooit meer in de buurt zou komen van deze hele familie of deze bende. Het was een crimineel zooitje.
Cristian werd gebeld en op dat moment wist ze dat ze weg moest komen. Als ze zou blijven staan zou hij denken dat ze hem aan het afluisteren was. Normaal gesproken zou ze het ook willen afluisteren, maar ze voelde zich nu zo ontzettend vies dat ze heel erg graag wilde douchen. Bovendien wilde ze uit deze oncomfortabele kleding en zo gewoon lekker gaan slapen.
En dus pakte ze eerst al haar spullen bij elkaar waarna ze naar de badkamer ging om te douchen. Hier bleef ze langer onder dan normaal en ze zou hier misschien commentaar over krijgen, maar dat boeide haar niet veel. Dan schreeuwde hij maar tegen haar. Dat zou verspilde moeite zijn, want als hij haar nu een klein beetje kende zou hij moeten weten dat het haar niet heel veel interesseerde als hij boos of lullig deed. Behalve als het op die bende aankwam. Dan boeide het haar ineens wel.
Nadat ze klaar was trok ze haar pyjama aan wat gewoon bestond uit een kort broekje met een t-shirt en aangezien ze nog door het huis moest lopen deed ze er ook de meest fluffy sokken die ze had bij aan. Ze ging er vanuit dat hij niet meer in de woonkamer zou zijn en dat ze hem dus niet meer tegen zou komen, want ze wilde nog wel een glas water halen. Ze legde haar spullen allemaal terug in ‘haar’ kamer, waarna ze terug naar de woonkamer liep, waar ze tot haar schrik hem nog wel zag zitten. Shit. En dat in haar pyjama! Ook de televisie stond aan, waardoor dat haar aandacht voor een moment trok. Het ging over een vermist meisje zoals ze in het onderschrift kon lezen. Dat vermiste meisje was overleden. Ze had echter geen idee wie het was en dus liep ze maar door naar de keuken, waar ze inderdaad een glas met water vulde. Ze wilde weer teruglopen naar haar kamer tot ze zag dat Cristian wel heel aandachtig naar de televisie zat te kijken. Dat liet haar twijfelen of ze iets moest zeggen of niet.
“You okay?” Ze kon waarschijnlijk beter haar mond houden, maar dat lukte gewoon niet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij reikte met zijn hand naar de afstandsbediening. Met trillende vingers probeerde hij deze te pakken, iets wat enkele pogingen kostte vooraleer hij deze dan eindelijk vasthouden kon. Gehaast zette hij de TV aan na een laatste keer zijn vader dit te hebben horen zeggen. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij het beeldscherm op zag lichten, om even later de stemmen van verslaggevers te horen. "Which channel do I h-" had hij nog willen vragen, maar hij staakte dit abrupt zodra hij een al te bekend gedaante het scherm in zag nemen. De stem van zijn vader drong nog zacht door over het gehuil.
"Mi hija.."
Zijn adem stokte in zijn keel. Cristian voelde hoe zijn telefoon tussen zijn vingers wegglipte, om met een klap op de vloer te belanden. Een geluidsspel dat hij niet langer meer mee leek te krijgen; hij zat met zijn ogen vastgelijmd aan het beeldscherm, voelend hoe water zich op begon te wellen in zijn ooghoeken.
Hij had dit moment al honderden keren voor zijn ogen af laten spelen, en toch voelde het alsof iemand zijn hart uit zijn borstkas had gerukt. Alhoewel hij zich hier meerdere malen op voorbereid had of dit had geprobeerd, leek al dat geen effect te hebben gehad op dit moment hier en nu. Cristian kon niet anders dan ontdaan naar de TV blijven kijken onderwijl de foto van Arabella getoond werd.
De stem van Adriana had niet tot hem door kunnen dringen. Slechts vage klanken kwamen tot hem, letters die hij niet tot woorden vormen kon en amper hoorbaar voor hem waren. Het was alsof hij al die tijd met zoveel ongeloof had gezeten, dat hij het idee van de dood van zijn zusje niet trekken kon. Hij had nog nooit zoveel traanvocht in zijn ogen kunnen voelen, smekend om te ontsnappen en een weg langs zijn wangen naar beneden te banen. Hij had het voor een paar minuten lang tegen kunnen houden maar toen hij eenmaal zijn mond weer opende om te spreken, kon hij niet langer alles in bedwang houden zoals hij al die jaren hiervoor had gekund.
"She's gone.." Het vormden fluisteringen in de ijzige stilte van zijn appartement, die zijn mond verlieten. "Arabella is gone.." De foto's die getoond werden, hielden zijn blik in bedwang. Het waren niet de foto's die hij gewend was van Arabella om te zien, waarop ze breed lachte. Het waren slechts vage beelden van een afgeschermde container bij de haven, met daarnaast een oude foto van zijn zusje en haar naam hieronder. Ze was afgedankt als oud vuil en geïdentificeerd alsof het levenloze lichaam niets meer betekende.

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Het duurde ontzettend lang voordat ze antwoord kreeg. Zo lang dat ze zich zelfs een beetje ongemakkelijk begon te voelen. Was hij haar nu aan het negeren of had hij haar gewoonweg niet gehoord? Was hij zo diep in zijn eigen gedachten verzonken?
Ze keek kort naar de televisie, aangezien hij daar ook naartoe keek. Nog steeds zag ze hetzelfde onderschrift, maar ze legde de link niet. Kende hij dit meisje? Was dit zijn vriendin? Was dit familie? Het liefst stelde ze duizenden vragen en ze stond op het punt om dit daadwerkelijk te doen totdat hij iets zei. Het was echter zo zacht dat ze hem nauwelijks kon verstaan. Ze was weg. Het moest dus wel om dit meisje gaan. Een andere link kon ze niet leggen.
Adriana was absoluut niet de juiste persoon voor een situatie als deze. Zij was hier te koel voor en zodra er een situatie als deze was, zocht ze altijd een manier om eruit te komen en om iemand niet te hoeven helpen. Dat was heel egoïstisch, maar ze had het gevoel dat ze toch niet kon helpen. Meestal waren er ook andere mensen in de buurt. Dat was nu alleen niet het geval. Zij waren hier alleen. Er was niet iemand anders die ze kon halen om hem even te helpen, puur en alleen voor het feit dat zij zich ongemakkelijk voelde. Ze wist echter wel dat dit niet het moment was om weg te lopen en hem in de steek te laten, al wilde ze dat heel graag. Zij kon hem toch niet helpen en hij zou niet eens willen dat zij hier was.
Toch besloot ze om langzaam naast hem op de bank te komen zitten, waarna ze direct haar glas water op tafel legde. In stilte keek ze nog eventjes naar het beeldscherm van de televisie, waarna ze toch omkeek naar Cristian die helemaal gebroken leek te zijn. Dit verbaasde haar een beetje en ze schrok er ook wel van. Ze had niet verwacht ooit deze kant van hem te zien.
”I’m so sorry.” Ze had geen idee wat er aan de hand was en wie dit meisje was, maar ze vond het wel erg. Ze kon deze hele jongen niet uitstaan, maar toch gunde ze hem dit verdriet niet. “I really am. Is there anything I can do for you? Can I get you something to drink? Or do anything else?” Wist zij veel. Zij zag altijd dat mensen water wilden als ze verdrietig waren. Dan moest zij dat ook maar voorstellen. Het voelde ook niet juist om veel vragen te stellen over de situatie. Niet nu hij hier zo verdrietig zat en dat was nog zacht uitgedrukt.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Arabella was al drie jaar zoek geweest. Vanaf het moment dat hij haar uit zijn blikveld had laten verdwijnen bij haar school, was ze spoorloos. Hij had haar afgezet bij haar school, waar ze net was begonnen. De gehele autorit was rampzalig geweest; ze hadden een ruzie gehad, over een onderwerp waar hij zich niets meer van leek te kunnen herinneren. Misschien was dat nog wel waar hij zich het meest schuldig over voelde. Dat hij haar boos weg had zien lopen van zijn auto, zonder nu nog enig idee te hebben waarom. Dat hij niet afscheid heeft kunnen nemen, haar een knuffel heeft kunnen geven en haar had kunnen vertellen hoeveel ze voor hem betekende.
En daar was ze dan, boven water gekomen na al die jaren, maar niet op de wijze waarop zijn familie had gehoopt. Haar lichaam was gedumpt geweest in een container in de haven, alsof ze niets meer was dan een lijf dat verscheept moest worden. Dat ze in de mensenhandel terecht was gekomen, hadden hij en zijn familie allang vernomen na de zoveelste privé detective, maar dat ze zo zou eindigen had geen van hen zich ooit voor kunnen en durven stellen.
"Arabella's really gone..," verliet nogmaals zijn lippen, dit keer met zacht gemompel. "My little sister-.."
Traag zag hij vanuit zijn ooghoeken het gedaante van Adriana op hem af komen. Ze kwam naast hem zitten, dan wel zwijgend, en zette haar glas op tafel. Pas toen haar blik bij hem leek te blijven hangen, hoorde hij haar stem weer terug. Hoe hij haar anderszins aan had gekeken, draaide hij zijn hoofd nu van haar weg uit schaamte.
Het leek eeuwen te duren voor haar vraag bij hem binnen kwam. Een beetje stotterend wist hij uiteindelijk een antwoord uit te brengen. "Y-Yeah," verbrak hij de stilte. "I need a drink." Hij kon het beeld van zijn zusje onmogelijk uit zijn gedachten wegcijferen. Met elke seconde leek hij des te meer te neigen naar iets om hem te verdoven, om zijn hoofd leeg te maken en de pijn te doen verdwijnen. Dat middel bleek voor hem sterke drank te zijn.
Huiverend bracht hij even zijn hand naar zijn voorhoofd, zijn elleboog op zijn been laten steunen en zijn hoofd in de grip van zijn handpalm. Alles om hem heen voelde onwerkelijk. De bewegingen die hij maakte, voelden niet eens als zijn eigen, desalniettemin wist hij zichzelf uiteindelijk ertoe aan te zetten om op te staan vooraleer Adriana dat had gekund. Hij kon het niet langer aanhoren en aanzien hoe de reportage over zijn kleine zusje voortgezet werd. Genadeloos hoorde hij keer op keer de feiten opgesomd worden en de beelden weer verschijnen, om de marteling weer opnieuw te laten beginnen. Hij trok het niet meer om met Arabella's dood geconfronteerd te worden en voelde hoe hij gefrustreerder begon te worden.
"Turn the TV off," weerklonk hij schor, onderwijl hij naar het aanrecht stapte om een fles rum en een glas ervan weg te pakken. "Please, can you turn it off." Hij werd overgenomen door paniek, datgeen wat hij normaliter maar al te goed verbergen kon maar nu niet voor elkaar leek te krijgen om zijn muren weer op te trekken. Al dat hij kon, was weer terugkeren op de bank. Het glas schonk hij vol met de rum, deze direct achterover geslagen voordat hij een tweede glas weer vulde. Het getril van zijn telefoon tegen de houten vloer werd wederom luid hoorbaar, maar Cristian kon het simpelweg niet in zich opbrengen om nog op te nemen. Hij begon langzaam maar zeker weg te zakken in zijn eigen wereldje, afgekeerd van Adriana door zijn blik niet met de hare te laten kruisen, die hij zo op zich voelde branden. Ze had al genoeg gezien.

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Wat een rot avond. Het begon al met veel angst en nu ging het over op ongemakkelijkheid en verdriet. Ze had niet verwacht hem ooit op deze manier te zien en eerlijk gezegd zag ze hem nog liever brutaal. Ze vond het prettiger als hij onaardig was, want daar kon ze fatsoenlijk mee omgaan. Ze wist zich geen raad met hem, maar het leek alsof hij toch helemaal in zijn eigen wereldje zat. Zij zou toch niet veel voor hem kunnen betekenen en dat gaf haar nog een enigszins opgelucht gevoel. Het laatste wat ze nu namelijk wilde was het erger maken, maar hij luisterde toch niet echt naar haar. Die glazige blik verraadde dat.
Zijn zusje. Dat meisje was zijn zusje! Dat liet haar nogmaals schrikken en het liet haar sprakeloos. Eerst zijn broer. Nu zijn zusje. En zoals ze via de televisie kon meemaken leek het zo te zijn alsof dit arme meisje al jarenlang vermist was en dan nu eindelijk gevonden was. Ze was alleen veel te laat gevonden. Haar hart brak toch een beetje. Ze had de grootste hekel aan deze jongen en zijn familie, maar dit was iets wat ze niemand toe wenste. Zelfs hen niet. Bovendien leek het meisje op tv niet heel oud, dus ze wist vrijwel zeker dat het niet haar schuld was. Dat was het natuurlijk nooit, maar als iemand zo jong was, leek het altijd nog erger te zijn dan wanneer iemand al wat ouder was.
Adriana opende haar mond om wat te zeggen, maar er kwam niets uit. Ze zou niets kunnen zeggen dat de pijn zou kunnen verzachten en ze wilde het absoluut niet nog erger voor hem maken dan dat het al was. Misschien moest ze daarom maar weg gaan. Hem even alleen laten met zijn gedachten. Daarentegen zou dat misschien ook iets kunnen zijn waar hij totaal niet op zat te wachten. Wanneer zij zich rot voelde was ze het liefst wel alleen, maar niet iedereen was zo. En wellicht wilde hij zijn familie wel bellen? Of naar ze toe?! Ze wist ook niet of ze dit moest voorstellen en dus hield ze opnieuw haar mond.
Hij gaf aan inderdaad wat te drinken te willen, maar hij ging het zelf halen. Ze keek hem na terwijl hij naar de keuken toe liep. Eenmaal daar vroeg hij haar om de televisie uit te doen, waardoor zij een beetje in paniek op zoek ging naar de afstandsbediening ervan. Die vond ze uiteindelijk waarna ze zoals gevraagd de tv uit deed. Ze legde de afstandsbediening ook op tafel zodat hij goed zichtbaar was en hij hem direct weer aan kon doen mocht hij dit wensen.
Blijkbaar had Cristian behoefte aan een sterkere drank dan het water dat zij voor hem wilde halen. Hij had gewoon sterke drank gepakt. Dat was absoluut niet slim, maar ze hield haar mond daarover. Als hij dat nu wilde moest hij het ook gewoon nemen. Als dat ervoor zorgde dat het de pijn iets verdoofde dan kon zij daar niets over zeggen en hem ook wel een beetje gelijk geven.
Zijn telefoon ging opnieuw. Iemand probeerde hem te bellen, maar hij had blijkbaar niet de drang om op te nemen en dus liet ze zijn telefoon ook maar op de grond liggen. Ze ging ook niet voor hem beslissen dat hij op moest nemen.
“Do you want me to leave you alone?” Ze moest het vragen. Ze moest het weten. Het laatste wat ze wilde was hier ongewenst zitten en al helemaal omdat ze hem totaal niet kon helpen. Ze voelde zeker een soort van medelijden met hem en het liefst zou ze gewoon samen zitten huilen, maar dat ging niet gebeuren. Zo was zij niet en dat zou ze zeker niet in zijn bijzijn doen. Hij zou haar voor de rest van haar leven belachelijk maken. Maar voor nu moest ze gewoon weten of haar gezelschap gewenst was of niet, al zou het haar niets verbazen als hij haar niet eens had gehoord. Hij leek al aardig ver weg te zijn.
Het getril van zijn telefoon was nog geen tien seconden gestopt voordat het weer begon. Iemand wilde hem blijkbaar heel erg graag spreken. Deze keer pakte ze de telefoon wel van de vloer op en legde deze wederom op tafel neer. Zo kon hij nog steeds zelf beslissen wat hij ermee wilde doen.
“Please let me know if I can do anything for you. I want to help.” Misschien geloofde hij haar niet eens als zij dat zei. Waarom zou zij hem ook willen helpen? Ze hadden de grootste hekel aan elkaar, maar nu was ze daar helemaal niet mee bezig. Nu voelde ze die haatgevoelens niet eens. Ze wilde gewoon heel graag iets voor hem betekenen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het glas klemde hij in zijn hand. Hij zag de vloeistof lichtelijk trillen door zijn grip, zijn vingers huiverend tegen het glaswerk gehouden om deze vast te kunnen blijven houden. Het getril van zijn telefoon was alles dat nog te horen was. Alhoewel Adriana nog altijd naast hem zat, was het stil tussen hen beide onderwijl hij de tijd voorbij kon horen tikken op de klok.
Haar vraag liet hem opkijken, verbaasd maar enigszins dankbaar dat ze hem vroeg of hij ruimte wilde. Het was vreemd om haar zo naast hem te hebben en te horen hoe ze haar best wilde doen om hem te helpen, terwijl ze beide wisten dat ze een diepe haat voor elkaar hadden. Het maakte hem sceptisch, paranoia over de wijze waarop ze met hem omging, maar hij kon geen woord hierover uit zijn keel krijgen. Met de beelden van Arabella flitsend voor zijn ogen, kon hij niet anders dan toegeven aan zijn verlangens om inderdaad alleen gelaten te worden. Wat had ze immers bij hem te zoeken nu? Ze hoefde hem niet zo te zien en daarnaast had hij niets om tegenover haar uit te spreken; hij was zodanig weggesleurd in zijn gedachten door de dood van Arabella, dat hij zich amper meer in de werkelijkheid leek te kunnen bevinden.
Hij knikte dan ook op haar vraag, een mompelende "Yes," tegenover haar uitgebracht, om te verduidelijken dat hij inderdaad alleen gelaten wilde worden. Wat ze daarna nog uitsprak, leek hij niet echt meer mee te kunnen krijgen. Hij zag haar even later vanuit zijn ooghoeken weer verdwijnen, een plek van leegte naast hem achtergelaten en een stilte terug te doen keren in zijn appartement. Een afwezigheid nam hem langzaam maar zeker over, een blik van leegte vertoond terwijl hij het glas rum weer aan zijn lippen zette.

TS: anderhalf uur later

Met elke slok rum, had hij zich meer en meer in een trance weg laten zakken. De stemmen in zijn hoofd, de beelden van zijn zusje en het getril van zijn telefoon begon zich steeds meer te vervagen tot een moment dat hij het niet eens meer leek te horen. Zijn gedachten werden stilgelegd door de drank. Het enige wat hij leek waar te nemen, was de sterke smaak van de alcohol in zijn mond en de rust in zijn hoofd. Nadat hij zijn zoveelste glas vol had geschonken, voelde het pas weer alsof de pijn uit hem aan het wegtrekken was
Het luide geklop op de voordeur had hem op laten schrikken uit zijn eigen wereld. Hij had het eerst niet voor elkaar kunnen krijgen om zichzelf van de bank overeind te duwen, maar nadat er minuten later nog altijd het geklop te horen was geweest, had hij zich met veel moeite overeind gebracht. Schoorvoetend en enigszins slingerend had was hij naar de deuropening gewandeld, met de bijna lege fles rum in zijn ene hand en een sigaret in zijn andere. Een beetje krampachtig had hij met het slot staan worstelen totdat hij dan toch de deur open wist te krijgen. Daar, staande in het gangpad, vond hij diegene weer die al die tijd met haar vuist tegen het hout had lopen bonken. Het was Haley die hij onder ogen moest komen in de duisternis van zijn appartement. In het schaarse licht van de gang zag hij haar vol medelijden op hem neerkijken, haar lange, bruine haar achter haar schouders dansend wanneer ze zichzelf naar binnen liet en de deur achter zich sloot.
"I heard about Arabella.. I'm so sorry." Hij zag hoe Haley haar armen opende, een stap naar hem toegezet om hem dan toch in haar armen te sluiten, maar het gebaar overrompelde hem met frustratie. Half struikelend deinsde hij achteruit. "No- Get away from me!" Zijn zij botste tegen het aanrecht, daar waar hij zich nog net aan overeind kon houden door hier tegenaan te leunen.

Haley:

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Al ruim een uur lang probeerde ze in slaap te vallen, maar hoe moe ze ook was, het lukte haar niet. Haar hele hoofd zat vol en ze zat steeds maar te malen over alles wat er vandaag gebeurd was. Sowieso was ze de hele dag op haar tenen aan het lopen om ruzies te ontwijken, want het kostte haar gewoon veel energie. Iedere onaardige opmerking die ze maakte kostte haar energie en het verzinnen van een goede comeback begon ook flink vervelend te worden. En dan te bedenken dat ze hier nog maar net zat. Ze wist niet hoe ze dit lang vol zou houden. Ze wist ook niet hoe lang ze hier moest wonen en hoe lang ze bij deze bende moest blijven. Bovendien was wat er in die club was gebeurd alles behalve prettig en wetende wat er nu in Cristian's hoofd om ging vond ze ook niet bepaald fijn, al zou haar dat niet veel moeten interesseren. Toch deed het haar iets. Al met al zat ze de hele tijd hier al over na te denken en met de minuut raakte ze meer gefrustreerd.
Uit schrik van een plots kabaal opende ze haar ogen en zat ze alweer rechtop in haar bed. Vanuit deze kamer kon ze het gebonk op een deur luid en duidelijk horen. Ze had geen idee of Cristian dit was of dat hij bezoek kreeg, maar ze verwachtte het laatste. Het zou wel familie zijn. Het gebonk op de deur duurde echter zo ontzettend lang dat ze begon te twijfelen of dit wel familie was. Anders was dit geluid toch niet zo lang zijn doorgegaan? Verward keek ze naar de slaapkamerdeur, niet wetende of zij nu moest kijken wat er aan de hand was of niet. Het voelde wel als een inbreuk op zijn privacy, helemaal omdat hij had aangegeven liever alleen te willen zijn, maar al minstens twee minuten lang werd er op de deur geklopt. En dus stond ze op en ging ze voor de slaapkamerdeur staan om beter te kunnen luisteren wat daar aan de hand was. Net op het moment dat het geklop op de deur voor haar gevoel te lang duurde stopte het ineens en hoorde ze een vrouwenstem. Ze kon het redelijk goed horen, aangezien het voor de rest muisstil in het huis was. Dit voelde eigenlijk totaal niet goed, want ze zat gewoon een gesprek af te luisteren. Een gesprek dat niet lang duurde, want ze hoorde vrijwel meteen Cristian benoemen dat ze van hem af moest blijven. Het liefst zou ze nu dus ook die kamer binnenstormen om als een soort beschermende moeder ervoor te zorgen dat zij naar hem luisterde, maar dat deed ze niet. Hij kon waarschijnlijk zichzelf wel redden. Tot nu toe zag ze nog niet in waarom ze hen moest storen, totdat ze door zou hebben dat hij haar écht weg wilde hebben of zo. Op een moment als nu had ze gewoon het gevoel alsof ze hem moest helpen, al sloeg dat nergens op. Voor nu besloot ze om eerst nog te blijven luisteren, waardoor zij het gevoel kreeg alsof ze een enorme stalker was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een verbaasde blik was zichtbaar op Haley's gelaat. Hij keek toe hoe ze haar armen omlaag liet zakken en hem onbegrijpend aankeek, een blik die hij niet harden kon en daarvan wegkeek. De sigaret stopte hij tussen zijn lippen om een hijs te nemen.
"I've been calling you like a million times? Are you alright?" De confusie in haar stem werd hoorbaar, doch deze al snel veranderde in lichte boosheid in plaats van het medelevende wat ze eerder nog toonde. Het duurde niet lang voor ze haar stem ietwat luider door het appartement liet klinken. "Hmpf. You're drunk. Oh my god, of course you are!" Haley hief haar armen op. "You can't seem to deal with anything without your alcohol and cigarettes now, can you?"
Het was haar grimmige aanpak die hem liet overgaan tot woede. Een furieuze blik schoot hij haar kant op, zich van het keukenkastje weggeduwd om een beetje onhandig weer op eigen benen te staan. "For Christ's sake," riep hij haar toe. "What do you expect from me? You want me to smile? You want me to laugh? To walk around like nothing fucking happened?" Met elk woord leek hij zich des te meer woedend te maken.
Hij zag hoe Haley vol frustratie haar hoofd schudde. "I want you to be okay, but not by destroying yourself like this!"
"Oh, so now you care?" schreeuwde hij. Laaiend hief ook hij zijn armen op, niet wetend waar hij met al zijn woede heen moest. Uit furie gooide hij de fles rum op de grond, die met lawaai uiteen spatte tegen de vloer. "It's a little late for that, don't you think?" Door de rondvliegende glasscherven voelde hij zichzelf achteruit stappen, de afstand tussen hen twee nog meer vergroot dan voorheen. Dit ging alleen niet vlekkeloos; voor even voelde hij zichzelf wederom zijn evenwicht verliezen en moest hij zijn steun zoeken bij een stoel, om staande te blijven.
De stappen van Haley leidden haar echter weer naar hem toe. Met de frustratie geschreven op haar gezicht, voelde hij haar naar zijn arm grijpen. "Damn it, Cristian. What is your problem!" weergalmde haar geroep door zijn woonkamer, haar vingers om zijn pols geklemd in een poging om hem in controle te kunnen houden. "Listen to me. You're drunk. You're hurt. I get it, but you don't know what you're fucking saying."

Traveller
Popster

Traveller schreef:
Met lichte verbazing hoorde ze het gesprek aan. Een gesprek dat alles behalve gezellig klonk en waarbij Cristian zijn stem steeds meer begon te verheffen, waardoor zij niet eens meer moeite hoefde te doen om mee te krijgen wat er in de woonkamer afspeelde. Desondanks bleef ze staan en luisterde ze verder naar het gesprek. Ze had ook het gevoel alsof ze dit moest doen en alsof ze ervoor moest zorgen dat dit meisje hem niet lastig zou vallen. Niet nu. Op ieder ander moment zou het haar niets kunnen boeien, maar vanavond was een ander verhaal.
Er viel glas op de grond en niet veel later hoorde ze ook het meisje haar stem verheffen. Op dat moment had ze er genoeg van. Deze persoon moest dit huis nu uit en ophouden zich te bemoeien met Cristian. Hij had al genoeg aan zijn hoofd en dan hoefde zij zich daar niet mee te bemoeien, al was het vast goed bedoeld. Wat ze tot nu toe hoorde klonk ook niet per se als iets heel onaardigs, maar hij zat er zo te horen totaal niet op te wachten en dat kon Adriana heel goed snappen. Het laatste waar iemand in zo'n situatie zin in had was commentaar en dus moest ze er iets tegen doen. Het boeide haar niet wie het was. Ze wist in ieder geval dat het niet zijn directe familie was, want die stemmen zou ze wel herkennen.
En dus stormde ze haar slaapkamer uit en liep ze door naar de plek waar het lawaai vandaan kwam. Het feit dat zij hier in haar pyjama op blote voeten, zonder make-up en met een knot op haar hoofd rondliep boeide haar niet veel. Ze had het niet eens door. Ze opende de laatste deur die haar scheidde van het tweetal, waarna ze het bloedmooie meisje bij Cristian zag staan. Ze had hem bij zijn pols vast en probeerde alweer op hem in te praten. Voor een seconde had Adriana spijt dat ze hier naartoe was gekomen, want ze voelde zich ontzettend geïntimideerd door hoe ontzettend knap dat meisje was en hoe lelijk zij er nu uit zag, maar ook omdat ze goede bedoelingen leek te hebben. Toch kon ze nu niet omdraaien en weer weglopen. Ze wilde immers ook dat dit meisje weg ging.
"Alright, I don't know who you are, but I'm pretty sure Cristian would appreciate it if you walked out that door right now. And I would too." Ze had totaal de behoefte niet om zich voor te stellen, want dat ging haar helemaal niets aan. Dit meisje had niets aan haar naam. Het zorgde er echter wel voor dat ze heel verward werd aangekeken door de brunette.
"And who are you?" vroeg het meisje dus ook aan haar. "Whatever, that doesn't even matter. Just leave us alone," zuchtte ze.
Dat zorgde ervoor dat Adriana zich toch wel een beetje opgefokt begon te voelen. Zij moest hen met rust laten? Zij woonde hier nu. Ze had last van haar geschreeuw en ze moest deze jongen met rust laten. "Um, no. How about you leave and mind your own business? You're not welcome here tonight." Wat dacht dit mens? Dat ze inderdaad braaf weer terug zou gaan naar haar slaapkamer terwijl ze dan naar dat geschreeuw moest luisteren?
Weer kreeg ze tegenspraak en toen was ze er helemaal klaar mee. Ze was er in haar slaapkamer al klaar mee. Ze zou zich niet weg laten sturen. "Leave him the fuck alone and walk out that door right now. If you don't leave right this second I swear your face will not look the same anymore after tonight." Ze was haar nu gewoon aan het bedreigen. Dat was iets dat helemaal niets voor Adriana was, maar ze zat te hoog in haar emoties om dit echt door te hebben. Ze wilde dit mens nu gewoon weg hebben en ze was bereid om daarvoor grenzen over te gaan. Er lagen immers genoeg glasscherven op de grond die ze kon gebruiken om haar weg te krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De grip die ze rondom zijn arm had, begon hem langzamerhand gek te maken. In alle macht probeerde hij zich van haar los te rukken. Een poging die tevergeefs bleek te zijn. Door de rum voelde zijn lichaam alsmaar slapper aan en had hij de kracht niet meer zoals hij deze gewend was te hebben; hij bracht zichzelf eerder weer uit zijn balans dan dat hij zich uit Haley's hand wist te bevrijden.
Hij bracht een grom naar haar uit. "You don't know shit," kaatste hij haar giftig toe. Hij had haar nog veel meer toe willen roepen, maar werd tot zwijgen gebracht toen een derde stem in het gesprek kwam. Cristian hief zijn wenkbrauw op en keek opzij, om Adriana in het donker weer te vinden. Het kostte hem even wat moeite om haar te herkennen. Haar gedaante was half verscholen in de schaduwen, waardoor het haar stem was die hem werkelijk deed herkennen dat zij het was. Het gesprek tussen hen twee volgde hij nog altijd met boosheid, maar het was voor het eerst dat dit niet op Adriana gericht was geweest.
Haley keek opzij, lichtelijk verontwaardigd en grimmig nadat de bedreiging van Adriana haar oren had bereikt. "Are you threatening me now, little girl?" sprak ze onheilspellend. "I don't know what you're doing here, psycho, but you can't tell me what to do. I'm not afraid of you." Een dodelijke blik volgde die Haley zonder enige genade aan Adriana richtte. "You better shut up before I knock your teeth out, you bitch. You don't know what Cristian needs. You don't know him like that."
Zijn pols had ze los gelaten, een paar stappen richting Adriana gezet om vlak voor haar tot stilstand te komen. Met een spottende expressie op haar gezicht keek Haley op haar neer. "He doesn't need yóu."
Overgenomen door zijn woede, stapte Cristian haar achterna. Met een ruk pakte hij haar shirt vast, zijn vingers in de stof bij haar hals gezet, om haar ertoe te dwingen zich naar hem te wenden. "You don't know anything about me," riep hij haar toe. "Go back to Bryce. He'll do you anytime. That's what you've loved all along, right?"
Zijn grip was niet sterk genoeg geweest om haar weerstand te houden. Ze duwde hem van zich weg, makend dat zijn vingers van haar shirt weggleden en hij zichzelf zijn balans weer voelde verliezen. Hij strompelde naar achter, zich verder achterover voelen vallen tot hij op de grond terechtkwam. Met zijn hand had hij nog net de val weten te breken, waardoor hij slechts zittend op de vloer kwam en niet onderuit gegaan was. Grommend keek hij haar aan.

Om te kunnen reageren op forum topics moet je niveau minimaal Internationale ster zijn. Lees hier hoe je meer fans verdient.

Automatisch vernieuwen: ingeschakeld